Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku, VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Niezabitowski-spr.
Sędziowie SO Marzanna Chojnowska

SO Sławomir Wołosik

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Czupryńskiej

po rozpoznaniu w dniu 22.06.2017 r. sprawy

1. S. J.

oskarżonego o czyny z art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

2. W. J.

oskarżonego o czyny z art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

3. I. J.

oskarżonego o czyny z art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 291 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych J. S. (1) i W. S. oraz obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 7 lipca 2016 r. sygn. akt II K 246/12

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że :

- orzeczoną w pkt II części dyspozytywnej w stosunku do oskarżonego I. J. karę łączną pozbawienia wolności obniża do wymiaru 2 (dwóch) lat,

- na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego I. J. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 4 (czterech)

- uchyla zawarte w pkt VIII części dyspozytywnej rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczenia na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego I. J. okresu tymczasowego aresztowania od dnia 3 czerwca 2009 roku do dnia 10 czerwca 2009 roku,

- na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego I. J. w pkt III części dyspozytywnej kary łącznej grzywny zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 czerwca 2009 roku do dnia 10 czerwca 2009 roku przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

- na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonych S. J., I. J. i W. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych W. S. i J. S. (1) kwoty 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych.

II.  W pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

S. J., W. J. i I. J. zostali oskarżeni o to, że :

1.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 07-09 lutego 2007 r. do dnia 05.04.2007 r. w B., S. i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 07-09 lutego 2007 r. w Belgii na szkodę R. B., w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., I. i S. J., którzy następnie wprowadzając M. G. w błąd co do jego pochodzenia, użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 18.03.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis A. R. (1), jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 36 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  w bliżej nieustalonym okresie od 27.02.2006 r. do 18 kwietnia 2006 roku w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem zaistniałego w dniu 27.02.2006 r. na terenie Belgii, w msc. J., na szkodę A. B., w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., I. i S. J., którzy następnie wprowadzając J. P. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na dzień 18.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis R. F. A., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37 500 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 28 lutego 2006 roku do 4 kwietnia 2007 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego między 28 lutego, a 1 marca 2006 roku w msc. G. na terenie Belgii, na szkodę E. K. I., w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., I. i S. J., którzy następnie wprowadzając K. C. i T. C. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 20.12. 2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. O., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili K. C. i T. C. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

4.  w bliżej nieustalonym okresie od 1 grudnia 2006 roku do 1 marca 2007 roku w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 1 grudnia 2006 roku w msc. Z. na terenie Belgii, na szkdę T. H. w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., I. i S. J., którzy następnie wprowadzając B. T. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis E. H. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili B. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 17 000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

5.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 3 marca 2006 roku do 19 kwietnia 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 3 marca 2006 r. w M. w Belgii na szkodę C. C., w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., I. i S. J., którzy następnie wprowadzając T. C. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 08 kwietnia 2006 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis E. L. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili T. C. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 47 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

6.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 15 stycznia 2006 r. do 24 lutego 2006 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 15 stycznia 2006 r. w G. w Belgii na szkodę R. Z., w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy wprowadzając W. D. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 20. 12. 2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis J. T., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili W. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie ok. 38 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

7.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 4 sierpnia 2006 roku do 16.01.2007 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...), numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 4/5 sierpnia 2006 r. w Holandii na szkodę A. M. (1), w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy wprowadzając B. K. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 05.01.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis (...), jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili B. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

8.  w bliżej nieustalonym okresie 27 czerwca 2006 roku do 25 października 2006 roku w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 27 czerwca 2006 r. w msc. B. na terenie Holandii na szkodę G. S. w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy wprowadzając J. M. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 10.10.2006r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis H. S., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili J. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 48.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

9.  w bliżej nieustalonym okresie od 1 grudnia 2006 roku do 1 marca 2007 roku w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w nocy z 21 na 22 grudnia 2006 r. w H., na szkodę N. Y., w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając B. Z. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis J. F. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili B. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 44 000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

10.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 20/21 września 2006 r. do 12.12.2006 r. w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 20/21 września 2006 r. w msc. W. S. L. (1) na terenie Belgii na szkodę N. S. oraz firmy (...), w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając W. B. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis R. F. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili W. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46 000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

11.  w bliżej nieustalonym okresie od 28 lutego - 1 marca 2007 roku do 28 marca 2007 roku w B., S., Belgii działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 28 lutego - 1 marca 2007 r. w msc. B. R.na terenie Holandii na szkodę firmy (...), w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając M. J. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis J. J. (1) jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili M. J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46 000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

12.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 7 października 2006 r. do 25 stycznia 2007 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 7-9 października 2006 r. w Holandii na szkodę A. (...) w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając J. J. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis R. P. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili J. J. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43.900 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

13.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 27 września 2006 r. do 21 marca 2007 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) – pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 27-30 września 2007 r. w msc. Z. na terenie Holandii, w ten sposób, iż ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając M. C. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis C. L. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili M. C. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45.000

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

14.  w bliżej nieustalonym okresie od 12 grudnia 2006 roku do 28 lutego 2007 roku w B., S. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 12 grudnia 2006 r. w msc. G. na terenie Holandii na szkodę I. W. i firmy (...)w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w pojazd od nieustalonej osoby. a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy wprowadzając I. T. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis F. E. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili I. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

15.  w bliżej nieustalonym okresie od 7 grudnia 2006 roku do 10 stycznia 2007 r. w B., S. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...), numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 7 grudnia 2006 r. w msc. U. w Belgii na szkodę M. S. w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w auto od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając J. Ś. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis B. S. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili J. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37.500 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

16.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 21 września 2006 roku do 27 lutego 2007 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem udzielili pomocy do zbycia samochodu marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...), numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem zaistniałego w dniu 04.12.2006 r. na terenie Belgii, w msc. W. (...), na szkodę M. U., w ten sposób, że ustalony mężczyzna przyjął w/w auto od nieustalonej osoby, a następnie przekazał W., S. i I. J., którzy następnie wprowadzając J. K. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na dzień 16.02.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis R. F. A., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili J. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 33.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

17.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 03/04 marca 2006 r. do 02 czerwca 2006 r. roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 03/04 marca 2006 r. na terenie Belgii, na szkodę P. S. w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym A. R. (2) w dniu 9 maja 2006 r. w B., przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na dzień 28.11.2005 r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis B. K. jako sprzedającego i dane A. R. (2) jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, dowód rejestracyjny pojazdu o wskazanym numerze nadwozia pochodzący z kradzieży dokonanej na terenie Belgii, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), a następnie w dniu 10.05.2006 r. zawarł umowę komisową ze S. J. reprezentującym Auto Komis K., po czym S. J. działając w porozumieniu z I. J. wprowadzając W. P. (1) w błąd co do pochodzenia pojazdu zawarł w dniu 10 maja 2006 r. umowę kupna - sprzedaży, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k

18.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 21 kwietnia 2006 r. do 30 kwietnia 2006 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 21 kwietnia 2006 r. w Belgii w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając P. K. (1) i K. K. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 30.04.2006 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis F. D. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili P. K. (1) i K. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 38.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

19.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 15.07.2004 r. do dnia 16.02.2005 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 15.07.2004 r. w Belgii na szkodę N. (...) i D. Y., w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając A. J. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 06.02.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis A. B., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

20.  w okresie od dnia 04/05 sierpnia 2005r. do dnia 21 grudnia 2005 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Królestwa Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego na terenie Królestwa Belgii w dniu 04/05 sierpnia 2005 r. na szkodę B. I., w ten sposób, iż przyjęli w/w pojazd od innej osoby, a następnie ustalony mężczyzna w dniu 14 grudnia 2005 r. B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu przedkładając dokumenty w postaci - sfałszowanej umowy kupna - sprzedaży, datowanej na dzień 02.12.2005 r. w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis B. K. jako sprzedającego i dane ustalonej osoby, jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, oraz pochodzący z kradzieży dowód rejestracyjny pojazdu o oznaczeniach identyfikacyjnych odpowiadających przerobieniom, uzyskał w ten sposób decyzję o rejestracji pojazdu pod numerem (...) przy czym nie był on jego właścicielem, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym auto zostało w dniu 20.12.2005 r. przekazane do Auto Komisu „K.” S. J., W. J. i I. J., którzy w dniu 21 grudnia 2005 r. sprzedali pojazd wprowadzając A. P. i M. P. (1) w błąd co do jego pochodzenia czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 48.000 zł.

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k

21.  w bliżej nieustalonym czasie, w okresie od 30 kwietnia 2006 r. do 22 grudnia 2006r. w Belgii oraz B., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą i innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego w Belgii pod numerem B. (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w Belgii w dniu 30 kwietnia 2006r. na szkodę P. V., w ten sposób, że przyjęli od innej nieustalonej osoby przedmiotowy samochód, a następnie J. K. (2) w dniu 10 października 2006 r. przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w B. wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis sprzedającego C. G. (1) i dane J. K. (2) jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), przy czym nie był on właścicielem pojazdu, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym wprowadzając W. P. (2) w błąd co do jego pochodzenia w dniu 22 grudnia 2006r. za pośrednictwem Auto Komisu K. w B. sprzedali pojazd W. P. (2) czym doprowadzili go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 48.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

22.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 24 kwietnia 2006 r. do 22 czerwca 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 24 kwietnia 2006 r. na terenie Belgii na szkodę P. H., w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd, po czym wprowadzając C. G. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 18.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis T. P. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

23.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 19 listopada 2005 r. do 13 czerwca 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 19 listopada 2005 r. na terenie Belgii na szkodę R. T., w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym A. M. (2) w dniu 01.03.2006 r. w B., przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu, przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na dzień 26.08.2005 r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis B. K. jako sprzedającego i dane A. M. (2), jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, dowód rejestracyjny pojazdu o wskazanym numerze nadwozia pochodzący z kradzieży dokonanej na terenie Holandii i uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), przy czym nie był on właścicielem pojazdu, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, a następnie w dniu 15 marca 2006 r. zawarł umowę komisową ze S. J. reprezentującym Auto Komis „K.”, po czym tego samego dnia S. J. zawarł umowę sprzedaży samochodu I. J., który w dniu 17.03.2006 r. uzyskał rejestrację pojazdu, a w dniu 12.06.2006 r. zawarł umowę komisową, po czym w dniu 13.06.2006 r. sprzedał samochód poprzez Auto Komis „K.” E. K. (1) i M. K. (1) wprowadzając ich w błąd co do pochodzenia pojazdu czym doprowadzili ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 42.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

24.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 08.09.2006 r. do 21.03.2007 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 09/09 września 2006 r. na terenie Belgii, na szkodę A. C. (1) w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym A. R. (2) w dniu 30 października 2006 r. w B., przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu, w ten sposób, iż przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis H. N. jako sprzedającego i dane A. R. (2), jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, dowód rejestracyjny pojazdu o wskazanym numerze nadwozia pochodzący z kradzieży dokonanej na terenie Belgii, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), a następnie w dniu 07.11.2006 r. zawarł umowę komisową ze S. J. reprezentującym Auto Komis K., po czym S. J. działając w porozumieniu z I. J. wprowadzając J. S. (1) i W. S. w błąd co do pochodzenia pojazdu zawarli w dniu 10.11.2006 r. umowę kupna - sprzedaży, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

25.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 2 czerwca 2005 roku do 12 sierpnia 2005 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), oznaczonego belgijskim numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 02/03 czerwca 2005 roku na terenie Belgii, w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając J. K. (3) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 12.08.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis P. P. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37.500 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

nadto S. J. i I. J. zostali oskarżeni o to, że :

26.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 08.03.2007 r. roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...)pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 08/09 marca 2007 r. w Holandii w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając J. M. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 05.04.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis A. V. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili J. M. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 44 000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

27.  w okresie od dnia 06/07 marca 2005r. do dnia 8 czerwca 2005 r. w B., S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Królestwa Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego na terenie Królestwa Belgii w dniu 06/07 marca 2005r na szkodę M. A. ten sposób, iż przyjęli pojazd od innej osoby, a następnie S. S. (2) w dniu 19 maja 2005 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 200 zł, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu przedkładając dokumenty w postaci sfałszowanej umowy kupna - sprzedaży, datowanej na dzień 18 kwietnia 2005 r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis C. H. jako sprzedającego i dane w/w jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom oraz pochodzący z kradzieży dowód rejestracyjny pojazdu o oznaczeniach identyfikacyjnych odpowiadających przerobieniom, uzyskał w ten sposób decyzję o rejestracji pojazdu pod numerem (...), przy czym nie był on jego właścicielem, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym w dniu 06 czerwca 2005 r. sporządzono umowę komisu i auto zostało przekazane do Auto Komisu „K.”, po czym w dniu 8 czerwca 2005 r. sprzedali pojazd wprowadzając M. K. (2) w błąd co do jego pochodzenia, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 47.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

28.  w okresie od dnia 18/19 kwietnia 2005r. do dnia 25 marca 2006 r. w B., S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Królestwa Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w Belgii w dniu 18/19 kwietnia 2005r., ten sposób, iż przyjęli w/w pojazd od innej osoby, a następnie S. S. (2) w dniu 9 maja 2005 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 200 zł, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu przedkładając dokumenty w postaci sfałszowanej umowy kupna - sprzedaży, datowanej na dzień 22 kwietnia 2005 r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny J. S. (2) jako sprzedającego i dane w/w jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom oraz pochodzący z kradzieży dowód rejestracyjny pojazdu o oznaczeniach identyfikacyjnych odpowiadających przerobieniom, uzyskał w ten sposób decyzję o rejestracji pojazdu pod numerem (...), przy czym nie był on jego właścicielem, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym w dniu 11 marca 2006 r. sporządzono umowę komisu i auto zostało przekazane do Auto Komisu „K.” po czym w dniu 25 marca 2006 r. sprzedali pojazd wprowadzając J. R. (1) w błąd co do jego pochodzenia, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 42.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

29.  w okresie od dnia 21/22 września 2005r. do dnia 12 grudnia 2005 r. w B., S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Królestwa Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w Belgii w dniu 21/22 września 2005r. na szkodę firmy (...) ten sposób, iż przyjęli w/w pojazd od innej osoby, a następnie B. S. w dniu 24 października 2005 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 200 zł, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudziła poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożyła wniosek o rejestrację samochodu przedkładając dokumenty w postaci:

- sfałszowanej umowy kupna - sprzedaży, datowanej na dzień 28.09.2005 r. w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis B. H. jako sprzedającego i dane K. P., jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom,

- pochodzący z kradzieży dowód rejestracyjny pojazdu o oznaczeniach identyfikacyjnych odpowiadających przerobieniom,

- oraz umowę zakupu auta z dnia 18.10.2005 r. od K. P.

i uzyskała decyzję o stałej rejestracji pojazdu pod numerem (...)przy czym nie była ona jego właścicielem, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym w dniu 24.10.2005 r. sporządzono umowę komisu i auto zostało przekazane do Auto Komisu „K.” po czym w dniu 12 grudnia 2005 r. sprzedali pojazd wprowadzając T. K. (1) i P. K. (2) w błąd co do jego pochodzenia, czym doprowadzili ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

30.  w bliżej nieustalonym okresie od 30 sierpnia 2004 r. do 6 stycznia 2006 r. roku w Belgii i B. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z kradzieży z włamaniem, dokonanej w dniu 30 sierpnia 2004 r. w A. na terenie Belgii na szkodę J. M. (3), w ten sposób, że przyjęli w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie I. J. użył jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis R. L. jako rzekomo sprzedającego, zaś dane I. J. jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, w Urzędzie Miejskim w B. wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego nr (...) po czym w dniu 06 stycznia 2006 r. za pośrednictwem Auto Komisu „K.” w B. przekazał w/w auto I. N. wprowadzając go w błąd co do jego pochodzenia i zawarł umowę kupna sprzedaży, czym doprowadził ww. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 43.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

31.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 12.12.2006 r. do dnia 15.03.1007 r. w B. i w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 12/13.12.2006 r. w msc. I. w Belgii na szkodę G. B. (1), w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając B. M. i J. M. (4) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 01.03.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. M., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 42.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

32.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 24 kwietnia 2006 r. do 21.03.2007 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 24/25 kwietnia 2006 r. na terenie Holandii, w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym I. J. w dniu 13 czerwca 2006 r. w B., przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu, w ten sposób, iż przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis D. K. (1) jako sprzedającego i dane I. J. jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, dowód rejestracyjny pojazdu o wskazanym numerze nadwozia pochodzący z kradzieży dokonanej na terenie Holandii, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), a następnie w dniu 21.03.2007r. zawarł umowę komisową ze S. J. reprezentującym Auto Komis K., po czym S. J. wprowadzając M. T. (1) w błąd co do pochodzenia pojazdu zawarł umowę kupna - sprzedaży, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 47.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

33.  w bliżej nieustalonym czasie do 30 kwietnia 2006 r. w Belgii oraz B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, udzielili pomocy do zbycia samochodu marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanego w nieustalonym czasie na szkodę nieustalonej osoby, w ten sposób, że przyjęli od innej nieustalonej osoby przedmiotowy samochód, a następnie A. S. w dniu 18 kwietnia 2006 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożył wniosek o rejestrację samochodu, w ten sposób, iż przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis N. P. jako sprzedającego i dane A. S. jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, dowód rejestracyjny pojazdu o wskazanym numerze nadwozia pochodzący z kradzieży dokonanej na terenie Belgii, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), przy czym nie był on właścicielem pojazdu, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym w dniu 26 kwietnia 2006r. zawarł umowę komisową nr (...) ze S. J. reprezentującym Auto Komis K., po czym S. J. wprowadzając J. K. (4) i J. K. (5) w błąd co do jego pochodzenia w dniu 30 kwietnia 2006r. zawarł umowę kupna sprzedaży pojazdu czym doprowadzili ww. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 48.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

34.  w okresie od dnia 21 kwietnia 2006r. do dnia 4 października 2006 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Królestwa Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego na terenie Królestwa Belgii w dniu 21 kwietnia 2006r. na szkodę spółki (...) ten sposób, iż przyjęli w/w pojazd od nieustalonej osoby a następnie E. K. (2) w dniu 21 września 2006 r. w B., przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wyłudziła poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że złożyła wniosek o rejestrację w/w pojazdu przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na dzień 25.03.2006 r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis E. A. jako sprzedającego i dane E. K. (2), jako kupującej, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom i uzyskała w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...) przy czym nie była ona właścicielem pojazdu, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru po czym auto zostało przekazane do Auto Komisu „K.” S. J. i I. J., którzy w dniu 4 października 2006 r. sprzedali pojazd wprowadzając Bank Spółdzielczy w błąd co do jego pochodzenia czym doprowadzili ten podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 39.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

35.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 21 kwietnia do 25 maja 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 21 kwietnia 2006 r. w B. szkodę D. D. i firmy (...) w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając A. K. (1) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 17.05.2006 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis S. B., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37.500 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

36.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 3 września 2006 r. do 4 listopada 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 3-4 września 2006 r. w Belgii na szkodę I. P. w ten sposób, iż przyjęłi od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd, po czym wprowadzając S. N. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 04.11.2006 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis N. N. J., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 38500 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

37.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 1 sierpnia do 7 września 2005 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dnia 1 sierpnia 2005 roku na terenie Belgii, w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając W. B. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 02.09.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis P. L. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili W. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

a nadto S. J. i W. J. zostali oskarżeni o to, że :

38.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 13 kwietnia do 22 maja 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...)pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 13 kwietnia 2006 r. w Holandii na szkodę O. E., w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając K. S. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 20.04.2006 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis A. C. (2), jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46.500 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

39.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 29 stycznia 2007 r. do 1 marca 2007 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 29-31 stycznia 2007 roku na terenie Holandii, w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając B. K. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na dzień 16.02.2007 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. M., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili B. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

40.  w okresie od dnia 10 maja 2006r. do dnia 12 grudnia 2006 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) o przerobionym numerze nadwozia (...), ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego na terenie Belgii pod numerem (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w Belgii w dniu 10 maja 2006r. na szkodę firmy (...), w ten sposób, iż przyjęli w/w pojazd od nieustalonej osoby, a następnie A. R. (3) w dniu 01 czerwca 2006 r. przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w B. wyłudził poświadczenie nieprawdy w ten sposób, iż przedkładając sfałszowaną umowę kupna - sprzedaży, datowaną na 01 grudnia 2006r., w której wpisano nieprawdziwe dane i zawarto nieczytelny podpis sprzedającego S. N. i dane A. R. (3) jako kupującego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, uzyskał w ten sposób decyzję o stałej rejestracji auta pod numerem (...), przy czym nie był on właścicielem pojazdu, a umowa zakupu zawarta została dla pozoru, po czym w dniu 24 lipca 2006r. A. R. (3) zawarł przedwstępną umowę sprzedaży z W. J., zaś w dniu 04.08.2006 r. przedwstępną, a następnie umowę zasadniczą kupna sprzedaży pojazdu T. K. (2) datowaną na dzień 01.12.2006 r., przy czym działali wprowadzając T. K. (2) w błąd co do pochodzenia auta czym doprowadzili ww. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

41.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 7 kwietnia do 18 czerwca 2006 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. J. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dnia 7 kwietnia 2006 roku na terenie Belgii, w ten sposób, iż przyjął od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając J. R. (2) w błąd, co do jego pochodzenia użył jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 18 maja 2006 r. w której wpisano dane i nieczytelny podpis G. B. (2) jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadził J. R. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 32.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

42.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 25.11.2005 r. do dnia 24.03.2006 r. w B. i Z., działając ze z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, udzielili pomocy do zbycia samochodu marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...), numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem zaistniałego w dniu 25.11.2005 r. na terenie Belgii, w msc. W. S. L. (1) na szkodę S. T. i spółki (...), w ten sposób, że przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd, a następnie wprowadzając G. G. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na dzień 20.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. L. S., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

43.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 19/20.11.2005 r. do dnia 06.02.2006 r. w B. i w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 19/20.11.2005 r. w msc. L. w Belgii na szkodę A. D. w ten sposób, iż przyjęłi od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając M. P. (2) w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 28.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis D. H. F., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

44.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 17 listopada 2006 r. do 22 lutego 2007 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielili pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...)pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 17 listopada 2006 r. w Holandii w ten sposób, iż przyjęli od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając W. G. w błąd co do jego pochodzenia użyli jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis S. L. (2), jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadzili W. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

a nadto S. J. został oskarżony o to, że:

45.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 02.08.2005 r. do dnia 23.12.2005 r., w B., działając ze z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, udzielił pomocy do zbycia samochodu marki (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o oryginalnym numerze nadwozia (...), numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem zaistniałego w dniu 02.08.2005 r. na terenie Belgii, w msc. Z., na szkodę firmy (...), w ten sposób, że przyjął od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd, a następnie wprowadzając E. P. I D. P. w błąd, co do jego pochodzenia użył jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na dzień 23.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis S. L., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie około 37.000 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

46.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 25 czerwca 2006 r. do 18 lipca 2006 roku w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielił pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...) zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...)pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 25-26 czerwca 2006 r. na terenie Holandii, w ten sposób, iż przyjął od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając A. D. i R. D. w błąd co do jego pochodzenia użył jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. M. jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadził A. D. i R. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46.500 zł,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

47.  w bliżej nieustalonym okresie od dnia 15 stycznia 2006 r. do dnia 13 marca 2006 r. w B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, ze z góry powziętym zamiarem, udzielił pomocy do zbycia samochodu osobowego marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...), o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowanego pod numerem rejestracyjnym (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniu 15 stycznia 2006 r. w Belgii na szkodę (...) w ten sposób, iż przyjął od nieustalonej osoby przedmiotowy pojazd po czym wprowadzając J. B. w błąd co do jego pochodzenia użył jako autentyczną podrobioną umowę kupna – sprzedaży, datowaną na 20.12.2005 r., w której wpisano dane i nieczytelny podpis V. P., jako rzekomo sprzedającego, umieszczono oznaczenia identyfikacyjne pojazdu odpowiadające przerobieniom, czym doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 39.000 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 7 lipca 2016 roku wydanym w sprawie II K 246/12 oskarżonych S. J., I. J. i W. J. uznał za winnych popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów z tym, że:

- w odniesieniu do każdego z tych czynów przyjął, iż działali oni w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,

- kwalifikację prawną tych czynów uzupełnił o art. 4 § 1 k.k.,

- kwalifikację prawną czynu z punktu 32 aktu oskarżenia uzupełnił o art. 272 k.k.,

- ustalił iż samochód marki V. (...) będący przedmiotem przestępstwa opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia był zarejestrowany w Belgii pod numerem (...) i miał silnik o numerze (...),

- ustalił, iż rzekomo sprzedającym J. P. samochód opisany w punkcie 2 aktu oskarżenia był C. V.,

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 3 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 28 lutego 2006 r. do dnia 4 kwietnia 2006 r.,

- ustalił, iż W. D. (czyn z punktu 6 aktu oskarżenia) został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 38.500 zł,

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 9 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 21 grudnia 2006 r. do dnia 1 marca 2007 r.,

- ustalił, iż J. J. (2) nabył samochód marki V. (...) (czyn z punktu 12 aktu oskarżenia),

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 15 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 7 grudnia 2006 r. do dnia 26 stycznia 2007 r.,

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 16 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 4 grudnia 2006 r. do dnia 27 lutego 2007 r. oraz że J. K. (1) został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 34.000 zł,

- ustalił, iż umowa kupna - sprzedaży z W. P. (1) (czyn z punktu 17 aktu oskarżenia) została zawarta w dniu 1 czerwca 2006 r.,

- ustalił, iż A. P. i M. P. (1) (czyn z punktu 20 aktu oskarżenia) zostali doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 42.000 zł,

- ustalił, iż czyn z punktu 24 aktu oskarżenia został popełniony w bliżej nieustalonym czasie od dnia 8 września 2006 r. do dnia 10 listopada 2006 r. w B., zaś jego przedmiotem był samochód osobowy marki V. (...) z przerobionym numerem nadwozia (...) o ustalonym oryginalnym numerze nadwozia (...) i numerze silnika (...), zarejestrowany w Belgii pod numerem (...), pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem, dokonanego w dniach 8-9 września 2006 r. na terenie Belgii, na szkodę A. C. (1),

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 26 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 8 marca 2007 r. do dnia 17 kwietnia 2007 r. oraz, że pojazd marki V. (...) nabyty przez J. M. (2) posiadał silnik o numerze (...),

- ustalił, iż w zakresie czynu z punktu 30 aktu oskarżenia I. J. wyłudził poświadczenie nieprawdy w Starostwie Powiatowym w B.,

- ustalił, iż czyn opisany w punkcie 31 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 12 grudnia 2006 r. do dnia 15 marca 2007 r. oraz, że pojazd V. (...), nabyty przez B. M. i J. M. (4), zarejestrowany był wcześniej pod numerem rejestracyjnym (...),

- ustalił, iż czyn z punktu 32 aktu oskarżenia popełniony został w bliżej nieustalonym czasie od dnia 25 kwietnia 2006 r. do dnia 26 marca 2007 r. oraz, że nabyty przez M. T. (1) pojazd pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w nocy z 25 na 26 kwietnia 2006 r.,

- ustalił, iż J. K. (4) i J. K. (5) (czyn z punktu 33 aktu oskarżenia) zostały doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000 zł,

- ustalił, iż samochód osobowy marki V. (...) zbyty S. N. miał oryginalny numer nadwozia (...) (czyn z punktu 36 aktu oskarżenia),

- ustalił, iż W. B. (2) (czyn z punktu 37 aktu oskarżenia) został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 39.500 zł,

- w zakresie czynu z punktu 40 aktu oskarżeni ustalił, iż A. R. (3) w dniu 1 czerwca 2006 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w B. przedłożył sfałszowaną umowę kupna – sprzedaży datowaną na dzień 21 maja 2006 r.,

- zawarte z opisie czynu z punktu 41 aktu oskarżenia sformułowanie „działając wspólnie i w porozumieniu ze S. J. i innymi osobami” zastępił sformułowaniem „działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami”,

- w zakresie czynu z punktu 46 aktu oskarżenia ustalił, iż oskarżony S. J. użył podrobioną umowę kupna – sprzedaży, w której wpisano dane i nieczytelny podpis C. K.,

- ustalił, iż w zbytym J. B. samochodzie marki V. (...) (czyn z punktu 47 aktu oskarżenia) oryginalny numer nadwozia (...) został przerobiony na numer (...),

i

oskarżonego S. J. za czyny opisane w punktach 1-16, 18, 19, 22, 25, 26, 31, 35-39, 41-47 aktu oskarżenia na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 800 (osiemset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

a za czyny opisane w punktach 17, 20, 21, 23, 24, 27-30, 32-34 i 40 aktu oskarżenia na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu),

oskarżonego I. J. za czyny opisane w punktach 1-16, 18, 19, 22, 25, 26, 31, 35- 37 aktu oskarżenia na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 600 (sześćset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

a za czyny opisane w punktach 17, 20, 21, 23, 24, 27-30, 32-34 na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

oskarżonego W. J. za czyny opisane w punktach 1-16, 18, 19, 22, 25, 38, 39, 41-44 aktu oskarżenia na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 600 (sześćset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

a za czyny opisane w punktach 17, 20, 21, 23, 24 i 40 na mocy art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje, przyjmując zaś, że stanowią one ciąg przestępstw, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

Nadto na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonych kary łączne pozbawienia wolności:

- S. J. w wymiarze 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- I. J. w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- W. J. w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonych kary łączne grzywny:

- S. J. w wymiarze 1.000 (jeden tysiąc) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

- I. J. w wymiarze 800 (osiemset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

- W. J. w wymiarze 800 (osiemset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych S. J., I. J. i W. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych:

- B. T. kwoty 17.000 (siedemnaście tysięcy) złotych,

- W. D. kwoty 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych,

- J. M. (1) kwoty 48.000 (czterdzieści osiem tysięcy) złotych,

- B. Z. kwoty 44.000 (czterdzieści cztery tysięcy) złotych,

- W. B. (1) kwoty 46.000 (czterdzieści sześć tysięcy) złotych,

- J. J. (2) kwoty 43.900 (czterdzieści trzy tysiące dziewięćset) złotych,

- M. C. (1) kwoty 45.000 (czterdzieści pięć tysięcy) złotych,

- I. T. kwoty 46.000 (czterdzieści sześć tysięcy) złotych,

- P. K. (1) i K. K. (2) solidarnie kwoty 38.000 (trzydzieści osiem tysięcy) złotych,

- A. P. i M. P. (1) solidarnie kwoty 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych;

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych S. J. i I. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych:

- P. K. (2) i T. K. (1) solidarnie kwoty 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych,

- I. M. (poprzednio N.) kwotę 11.000 (jedenaście tysięcy) złotych,

- B. M. i J. M. (4) solidarnie kwoty 42.000 (czterdzieści dwa tysiące) złotych,

- J. K. (4) i J. K. (5) solidarnie kwoty 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych,

- A. K. (1) kwoty 37.500 (trzydzieści siedem tysięcy pięćset) złotych,

- S. N. kwoty 38.500 (trzydzieści osiem tysięcy pięćset) złotych;

Na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych S. J. i W. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych:

- K. S. kwoty 46.500 (czterdzieści sześć tysięcy pięćset) złotych,

- J. R. (2) kwoty 32.000 (trzydzieści dwa tysiące) złotych,

- G. G. kwoty 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych,

- M. P. (2) kwotę 29.000 (dwadzieścia dziewięć tysięcy) złotych;

Na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- E. P. i D. P. solidarnie kwoty 37.000 (trzydzieści siedem tysięcy) złotych,

- A. D. i R. D. solidarnie kwoty 46.000 (czterdzieści sześć tysięcy) złotych,

- J. B. kwoty 39.000 (trzydzieści dziewięć tysięcy) złotych;

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym:

- S. J. zatrzymanie w dniu 8 maja 2007 r.,

- I. J. okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 czerwca 2009 r. do dnia 10 czerwca 2009 r.,

- W. J. zatrzymanie w dniu 8 maja 2007 r.,

przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

Zasądził od oskarżonych S. J., I. J. i W. J. solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych:

J. K. (4) kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych,

J. K. (5) kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych,

P. K. (1) kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych,

M. G. kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych,

J. P. kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych,

K. C. kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych,

T. C. (2) kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych,

J. K. (3) kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych,

W. S. kwotę 2.184 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt cztery) złotych,

J. S. (1) kwotę 2.184 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt cztery) złotych;

Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych S. J., I. J. i W. J. kwoty po 400 (czterysta) złotych tytułem opłat oraz obciążył ich pozostałymi kosztami sądowymi w częściach ich dotyczących.

Rozstrzygnięcie zaskarżyli obrońcy oskarżonych oraz pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych J. i W. S..

W wywiedzionej na korzyść oskarżonego I. J. apelacji obrońca zakwestionował wyrok w całości na korzyść wymienionego zarzucając mu :

- na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania skutkujące wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a to art. 14 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. poprzez skazanie I. J. za czyny nieobjęte aktem oskarżenia i naruszenie przez to zasady skargowości.

Ponadto na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. w zakresie wszystkich czynów zarzucanych oskarżonemu zarzucił:

a) naruszenie prawa materialnego tj. art. 20 k.k. poprzez naruszenie zasady
indywidualizacji winy współsprawców i nie wykazanie w jakich granicach każdy ze współoskarżonych swoim działaniem zrealizował zamiar zarzucanych im czynów;

naruszenie prawa materialnego tj. art. 46 k.k. poprzez orzeczenie obowiązku
naprawienia przez I. J. w stosunku do pokrzywdzonych W. B. (1), J. J. (2), M. C. (1), B. Z., w sytuacji gdy pokrzywdzeni, nie stwierdzili, aby brał udział w dotyczących ich transakcjach, a tym samym aby szkoda powstała w związku z zachowaniem oskarżonego;

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na nieprawidłowym ustaleniu, że oskarżony I. J.:

- działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi uczestnicząc we
wszystkich zarzucanych mu w akcie oskarżenia transakcjach (w tym w szczególności w transakcjach wskazanych w pkt: 6, 7, 8, 9, 10, 12, 20, 22, 25, 27, 28, 29, 33 aktu oskarżenia) w sytuacji gdy powyższemu przeczą zeznania świadków (w tym między innymi B. T. k. 13135 verte, W. D. k. 13136 verte, W. B. (1), J. J. (2) k. 13143, B. Z.), którzy w swoich zeznaniach nie wskazywali na udział I. J. lub potwierdzali jedynie, że I. J. przebywał w komisie K., ale nie uczestniczył w transakcjach, ale także z uwagi na spójne wyjaśnienia wszystkich oskarżonych, że I. J. nie prowadził Komisu, a pośredniczył w sprzedaży zaledwie 3 samochodów, które sam używał i były zarejestrowane na niego;

- prowadził komis razem ze S. J. i W. J., w sytuacji ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że
właścicielem komisu był S. J., a I. J. za pośrednictwem komisu sprzedał jedynie 3 samochody, które wcześniej sam rejestrował i używał, a ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że I. J. w przypadku innych aut nie negocjował cen

- był świadomy, że objęte zarzutami samochody pochodziły z kradzieży i w związku z tym sprzedając je świadomie i celowo wprowadzał pokrzywdzonych w błąd w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że sam I. J. kupił dla siebie samochód w ten sposób od W. J., a ponadto (lak wskazywał biegły S. P.) laik nie mógł rozpoznać, że numery VIN samochodów zostały zmienione, co potwierdzają zeznania świadków, że samochody sprawdzane były na Policji oraz stacjach diagnostycznych i nie wskazywały żadnych uchybień, nie nosiły śladów włamania ani innej ingerencji, posiadały oryginalne dowody rejestracyjne, wypełnione umowy, pasujące kluczyki, a tym samym I. J., nie posiadający doświadczenia w sprzedaży aut, nie mógł przypuszczać, że pochodzą z czynu zabronionego, tym bardziej powyższe pozostaje w zgodności z wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych,

- pojazdy były przekazywane także I. J., w sytuacji gdy zeznania J. A. wskazują, że kontaktował się z W. J., który te samochody odbierał, co pozostaje w korelacji z przeprowadzonymi badaniami połączeń historii telefonicznych, potwierdzającymi, że I. J. nie kontaktował się z osobami sprowadzającymi auta,

- posługiwał się podrobionymi umowami sprzedaży samochodów, w sytuacji gdy nie zostało udowodnione, aby ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że miał świadomość, że umowy zostały podrobione;

- posiadał wiedzę, że umowy były podrobione w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym opinia biegłego grafologa nie potwierdza, aby jakikolwiek podpis sprzedającego na umowie pochodził od niego, a technicznie wypełnienie deklaracji (...) lub faktury nie oznacza, że wiedział o podrobieniu umów;

- uczynił sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, w sytuacji gdy w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym nie ma dowodów, aby I. J. uzyskał dochód ze sprzedaży samochodów przez W. lub S. J.;

- wprowadził kogokolwiek w błąd co do pochodzenia pojazdu, w sytuacji gdy oskarżony nie posiadał wiedzy o nielegalnym pochodzeniu auta,

4) rażącą obrazę przepisów postępowania tj. art. 415 § 5 k.p.k. poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w tym w szczególności na rzecz pokrzywdzonego B. T., w sytuacji gdy powyższy na rozprawie przyznał, że kwestia naprawienia szkody wynikającą z zarzuconego oskarżonego czynu była przedmiotem innego postępowania i pokrzywdzony posiada tytuł wykonawczy;

5) rażącą obrazę przepisów postępowania, art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu:

a) z opinii biegłego z zakresu kryminalistycznego badania pisma, która pozwoliłaby na stwierdzenie kiedy zostały sporządzone umowy, a kiedy poszczególne fragmenty
zostały do nich dopisane, co miało istotny wpływ na przyjęcie zamiaru oskarżonych w
tym oskarżonego I. J.,

b) opinii biegłego dotyczącej wyceny samochodów będących przedmiotem przestępstwa i przyjęciu ich wartości wyłącznie na podstawie niezweryfikowanych twierdzeń pokrzywdzonych, w sytuacji gdy dla stwierdzenia przedmiotowej okoliczności konieczne było posiadanie wiadomości specjalnych, a nadto miało to fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej oskarżonego;

6) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. - polegającą na nie uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy oraz przekroczeniu
dopuszczalnych granic swobodnej oceny dowodów i zasady in dubio pro reo, poprzez:

a) błędną ocenę dowodów z zeznań pokrzywdzonych wyrażającą się na przyznaniu im waloru miarodajności i przejęciu, że skoro byli osobami obcymi dla oskarżonych nie mieli powodów aby kłamać, w sytuacji gdy od ich zeznań zależało czy otrzymają odszkodowanie,

b) błędną ocenę dowodów z zeznań pokrzywdzonych poprzez przyznanie waloru
wiarygodności ich twierdzeniom co do prowadzenia przez I. J.
komisu w sytuacji gdy na rozprawie świadkowie już nie byli tak konsekwentni w
swych twierdzeniach, a prawidłowa ocena powyższych dowodów z uwzględnieniem
zasad doświadczenia życiowego powinna prowadzić do wniosku, że I. J.
nie prowadził komisu razem ze S. J., tylko przebywał czasem na
terenie komisu dokarmiając psa, myjąc samochód, a czasem umożliwiając obejrzenie
samochodu, a świadkowie na tablicach poglądowych rozpoznawali jedynego
starszego mężczyznę,

c) błędną ocenę dowodów z zeznań pokrzywdzonych wyrażającą się w przyjęciu, że
również I. J. dopuścił się zarzucanych mu czynów w sposób opisywany
w akcie oskarżenia sytuacji, gdy byli oni zainteresowani w tym, aby wszystko
wskazywało, że doszło do wprowadzenia ich w błąd, gdyż w przeciwnym wypadku
mogliby ponieść odpowiedzialność karną i nie uzyskaliby odszkodowania, przy czym w zakresie ustalenia kwoty dochodzonej Sąd błędnie oparł się wyłącznie na
zeznaniach pokrzywdzonych;

d) pominięcie w ocenie materiału dowodowego wyników analizy połączeń
telefonicznych, która wskazywała, że I. J. nie kontaktował sie z J.
A. ani innymi osobami w sprawie odbioru samochodów, a tym samym
zgodnie ze złożonymi wyjaśnieniami nie brał udziału podczas odbierania pojazdów w
Polsce;

e) przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą linią obrony oraz nie zasługują na uwzględnienie w sytuacji, gdy depozycje I. J.
korespondują z innymi dowodami ze źródeł osobowych w tym z wyjaśnieniami
pozostałych oskarżonych, ale także zeznaniami świadków - np. B.
K. (k. 13136 verte), który wskazywał że formalności w tym negocjacje
ceny przeprowadzał z W. J., a I. tylko sprzątał samochód;

f) przyjęcie, że z opinii biegłego T. M., wynika świadomość oskarżonych co do pochodzenia samochodów z czynu zabronionego, w sytuacji gdy biegły wskazywał jedynie na podobny sposób zmiany numerów VIN przez nieustaloną osobę, co nie oznacza, że oskarżeni byli powyższego świadomi, powyższe
potwierdzają zeznania J. A., który również nie podejrzewał aby
samochody pochodziły z przestępstwa;

g) przyjęcie, że skoro z opinii biegłego grafologa wynika, że trzy podpisy zostały
naniesione charakterem pisma wskazującym na S. J. to oznacza
to, że wszyscy oskarżeni mieli taki sam poziom świadomości, w sytuacji gdy z zasad
doświadczenia życiowego wynika, że osoba prowadząca jakąkolwiek działalność
zwykle nie dzieli się wszystkimi informacjami nawet ze swoimi pracownikami, a tym
bardziej S. J. nie musiał informować o powyższym I.
J., który nawet nie był pracownikiem,

7) art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na zaniechaniu jednoznacznego wskazania w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz poprzestaniu przez Sąd jedynie na: podkreśleniu braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego podyktowanych rzekomo jedynie obraną linią obrony, przy zaniechaniu odniesienia się do pojawiających się istotnych wątpliwości co do zamiaru I. J., wniosków ustalonych na podstawie dowodów "na korzyść" oskarżonego, w tym zeznań samego pokrzywdzonego B. T., a także zastosowanej kwalifikacji prawnej czynu, jaki zamiar którego z oskarżonych przyjął oraz dlaczego nie przyjęto, że zachowania zarzucane oskarżanym stanową jeden czyn ciągły a nie dwa ciągi przestępstw;

Na wypadek nie podzielenia w/w zarzutów obrońca w ramach tzw. zarzutów alternatywnych na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w zakresie wszystkich czynów zarzucanych oskarżonemu zarzuciła:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 12 k.k. poprzez jego niezastosowanie pomimo ustalenia, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a przedmiotem zamachu nie było dobro osobiste pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że oskarżony popełnił wiele czynów a nie jeden czyn ciągły, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że oskarżony uczynił sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu i co w sposób nieprawidłowy miało wpływ na wymiar kary;

- rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary
bezwzględnego pozbawienia wolności w górnych granicach zagrożenia ustawowego przy jednoczesnym orzeczeniu kary grzywny w rażąco nadmiernej wysokości, z naruszeniem zasad zarówno prewencji ogólnej, jak i szczególnej, a nadto nie uwzględniającej należycie stopnia zawinienia I. J., jak i jego postawy po popełnieniu przestępstwa w tym naprawienia szkody na rzecz M. T. (2), oraz w toku postępowania przygotowawczego i sądowego;

W związku z powyższym skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o: zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że zarzucane I.
J. w akcie oskarżenia czyny stanowią jeden czyn ciągły i w konsekwencji obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary i zastosowanie kary łagodniejszej w dolnych graniach ustawowego zagrożenia z uwzględnieniem warunkowego zawieszenia wykonania kary oraz uchylenie wobec oskarżonego I. J. obowiązku naprawienia szkody w stosunku do B. T., B. Z., W. B. (1), J. J. (2) M. C. (1);

Powyższy wyrok w całości co do oskarżonych: S. J., W. J. i I. J. zaskarżył obrońca wymienionych, który powołując się na art. 438 pkt 1,2,3 i 4 kpk orzeczeniu zarzucił:

1) obrazę prawa materialnego polegającą na uznaniu, że oskarżeni dopuścili
się określonych przestępstw, podczas gdy przypisane oskarżonym zachowanie
nie realizowało ustawowych znamion występków, a mianowicie:

- art. 291 § 1 kk - wobec pominięcia w opisie czynności przypisanych
oskarżonym, umyślnego zamiaru popełnienia przestępstwa przejawiającego się w
świadomości, że rzecz będąca przedmiotem bezpośredniego oddziaływania,
została uzyskana za pomocą czynu zabronionego,

- art. 286 § 1 kk - wobec pominięcia w opisie czynności przypisanym
oskarżonym skonkretyzowanych czynności sprawczych, odrębnie każdemu z
nich, podjętych w celu realizacji z góry powziętego umyślnego zamiaru
wprowadzenia w błąd każdą z ustalonych osób pokrzywdzonych,

- art. 270 § 1 kk - wobec pominięcia w opisie czynności przypisanych
oskarżonym, umyślnego zamiaru popełnienia przestępstwa przejawiającego się w
świadomości, że użyty dokument umowy sprzedaży został uprzednio podrobiony,
- art. 272 kk - wobec pominięcia w opisie czynności przypisanych oskarżonym
zamiaru realizacji umyślnego podstępu wobec funkcjonariusza publicznego;

2) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie:

- art. 4, 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk wobec nie
wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przede wszystkim na czym
polegały czynności sprawcze przypisane oskarżonym w odniesieniu do każdego z
oskarżonych oraz każdego z czynów, w czym przejawiała się realizacja z góry
powziętego zamiaru, z czego wynikała łączność między sprawcą lub sprawcami
czynów zabronionych z których pochodziły samochody stanowiące przedmiot
obrotu, nie wyjaśnienia linii obrony zaprezentowanej przez oskarżonych, w
szczególności wobec odstąpienia od przesłuchania A. K. (2) oraz
J. O., jak też dokonania dowolnej, a nie swobodnej oceny
dowodów przeprowadzonych w sprawie niniejszej, przy jednoczesnym naruszeniu

zasady obiektywizmu i pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, w szczególności rozstrzygnięcia nie usuniętych (a więc nie dających
się usunąć) wątpliwości na niekorzyść oskarżonych, w szczególności poprzez
przypisanie oskarżonym wspólnego działania, pomimo że z zebranego materiału
dowodowego wynikało, iż nie współdziałali w czynnościach związanych ze
sprzedażą samochodów będących przedmiotami niniejszego postępowania,
podczas gdy prawidłowe i szczegółowe poczynienie ustaleń w tym zakresie winno
skutkować ustaleniem, iż oskarżeni nie podejmowali żadnych działań
wyczerpujących znamiona przypisanych im występków, a co za tym idzie winno doprowadzić do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im
czynów,

- art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez pominięcie w sentencji zaskarżonego
wyroku opisu czynności sprawczych przypisanych oskarżonym spełniające
wszystkie ustawowe znamiona przestępstw określonych wart. 291 § 1 kk, art.
286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk, art. 272 kk,

- art. 424 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk
w zw. z art. 5 § 2 kpk wobec nie przeprowadzenia logicznego wywodu
wskazującego, w jaki sposób i na podstawie jakich konkretnie dowodów Sąd I
instancji doszedł do przekonania, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia
zarzucanych im przestępstw, a w konsekwencji brak jest dokładnego wyjaśnienia
podstawy faktycznej zapadłego wyroku, w szczególności brak dokładnego
wyjaśnienia, na jakich dowodach Sąd Rejonowy oparł wnioski o wspólnej
odpowiedzialności oskarżonych, ich współdziałaniu ze sprawcą kradzieży
samochodów, świadomości podrobienia podpisów na dokumentach, a także nie
wyjaśnienia w treści uzasadnienia podstawy prawnej wyroku w zakresie
przyjętych kwalifikacji prawnych dla poszczególnych czynów oraz nie
przytoczenia wszystkich okoliczności, które Sąd Rejonowy miał na względzie przy
orzeczeniu o karach i innych rozstrzygnięciach zawartych w wyroku,

- art. 398 § 1 kpk w zw. z art. 332 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 14 § 1 kpk
wobec wyjścia poza granice oskarżenia przy modyfikacjach czynów opisanych w
pkt 24, 26, 30 i 40 aktu oskarżenia polegających na przypisaniu oskarżonym
popełnienie czynów, które nie zostały im zarzucone przez prokuratora;

3) błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia,
będący skutkiem wskazanych zaniechań procesowych, a polegający na błędnej
ocenie zebranego materiału dowodowego, stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia, prowadzącej do wniosków, że :

- oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, prowadzili razem komis
samochodowy, oferowali samochody do sprzedaży w komisie,

- oskarżeni zbyli łącznie 47 samochodów pochodzących z kradzieży,

- oskarżeni zbywając samochody wiedzieli jakie jest ich rzeczywiste

pochodzenie,

- oskarżony S. J. na umowach sprzedaży trzech aut nakreślił
własnoręcznie podpisy za sprzedających,

- sporządzenie umów sprzedaży poprzez wypełnienie brakujących danych
pismem ręcznym przez oskarżonych daje podstawę do wniosku o podrobieniu
przez nich umowy,

- biegli T. M. oraz S. P. (2) stwierdzili, że oznaczenia
identyfikacyjne były źle wykonane w takim stopniu, iż na pierwszy rzut oka
można było stwierdzić, że nie zostały wykonane fabrycznie,

podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów winna prowadzić do
wniosków przeciwnych, a mianowicie, że żaden z oskarżonych nie współdziałał ze
sprawcą kradzieży, nie posiadali wiedzy na temat rzeczywistego pochodzenia
pojazdów, przerobionych numerów identyfikacyjnych VIN, podrobionych
podpisach na umowach sprzedaży, a także co do innych okoliczności, a w
konsekwencji do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzuconych im
czynów;

Z daleko posuniętej ostrożności skarżący zarzucił :

- rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonych, wobec orzeczenia kar pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia ich wykonania oraz wysokich grzywien, a także nałożenia obowiązku naprawienia szkody w kwotach niemożliwych do spełnienia, co stanowi represję nadmierną w stosunku do stopnia winy i dotychczasowej niekaralności wszystkich oskarżonych, a w przypadku oskarżonego S. J. także ze względu na przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień obszernych wyjaśnień, w przypadku oskarżonego W. J. także ze względu na: stanu zdrowia, dobrowolnego złożenia obszernych wyjaśnień pozwalających na ustalenie stanu faktycznego, a w przypadku oskarżonego I. J. także z powodu: wieku, stanu zdrowia, dobrowolnego naprawienia szkody, złożenia wyjaśnień pozwalających na ustalenie stanu faktycznego, braku majątku i możliwości zarobkowych.

W związku z powyższym obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez pominięcie w opisie i kwalifikacji prawnej czynów, które wynikają z błędnej subsumcji i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim.

Apelację w sprawie wywiódł ponadto pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych J. i W. małżonków S.. Zaskarżył wyrok w punkcie V jego sentencji na podstawie z art. 438 pkt 1,2 i 4 k.p.k. zarzucając:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k., polegającą na jego
niezastosowaniu w stosunku do oskarżycieli posiłkowych J. S. (1) i W.
S. i nie orzeczeniu o obowiązku naprawienia szkody na ich rzecz przez
oskarżonych S. J. i I. J., w sytuacji gdy
prawidłowa wykładnia tego przepisu nakazywała Sądowi orzeczenie tego środka
karnego, albowiem spełnione zostały wszelkie przesłanki;

II. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 49 a
k.p.k. w zw. z art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k., polegające na ich błędnym zastosowaniu i
przyjęciu, iż wniosek o naprawienie szkody na rzecz oskarżycieli posiłkowych
J. S. (1) i W. S. nie mógł zostać uwzględniony, z uwagi na fakt, iż o
roszczeniu ich prawomocnie orzeczono w postępowaniu cywilnym, w sytuacji
gdy postępowanie cywilne prawomocnie zakończone nie doprowadziło do
uzyskania przez nich tytułu wykonawczego na żądana kwotę 30.000 zł bowiem
powództwo to zostało oddalone, co w konsekwencji powoduje, iż nie istnieje
tytuł prawny, na podstawie którego pokrzywdzeni mogliby dochodzić naprawienia szkody wyrządzonej im przestępstwem;

III. rażącą łagodność orzeczonych wobec oskarżonych S. J. i
I. J. w punkcie V wyroku środków karnych, polegającą
na nie uwzględnieniu obowiązku naprawienia szkody na rzecz W. S. i
J. S. (1), w sytuacji skazania ich za popełnienie przestępstwa na ich szkodę
i spełnieniu wszelkich wymogów formalnych do uzyskania przez nich naprawienia szkody;

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie V-tym i orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych W. S. i J. S. (1) kwoty 30.000 zł ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu popełnionego na szkodę oskarżycieli posiłkowych W. S. i J. S. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania;

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Spośród złożonych w sprawie skarg odwoławczych jedynie dwie tj. ta autorstwa pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych W. i J. małżonków S. oraz apelacja obrońcy oskarżonego I. J. zasługiwały na uwzględnienie, choć ta ostatnia jedynie w niewielkim stopniu, a mianowicie w zakresie zarzutu ewentualnego dotyczącego tzw. względnej przesłanki odwoławczej, o jakiej traktuje art. 483 pkt 4 kpk. Apelacja zaś wywiedziona przez drugiego obrońcę w imieniu całej trójki oskarżonych nie mogła zyskać aprobaty Sądu Odwoławczego, tak w zakresie stawianych wyrokowi licznych zarzutów, jak i argumentów podnoszonych na ich poparcie.

Jako, że skargi odwoławcze obrońców oskarżonych mając na względzie zakres zaskarżenia uznać należało za dalej idące, zostaną one omówione w pierwszej kolejności.

Odnosząc się do zgromadzonych w sprawie dowodów przez pryzmat zarzutów odwoławczych tychże apelacji, należy w szczególności rozważyć dwie najistotniejsze dla skarżonego orzeczenia kwestie, bez wątpienia pozostające ze sobą w bezpośrednim związku oraz stosunku wzajemnej zależności.

Pierwszą z nich jest artykuowana przez obydwoje obrońców bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 kpk w postaci tzw. braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Drugą, zaś kwestia stricte merytorycznej oceny i interpretacji zgromadzonych w sprawie dowodów oraz czynionych na jej podstawie ustaleń faktycznych, dokonana przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Wskazywany wyżej stosunek bezpośredniej zależności owych kwestii, wynika natomiast z tego, iż uznanie w niniejszym postępowaniu trafności (chronologicznie) pierwszej z nich, czyniłoby dalsze rozważania w przedmiocie kolejnych w/w aspektów oczywiście bezprzedmiotowym.

Z całą stanowczością wypada zaakcentować, iż w ocenie Sądu Okręgowego nie może być mowy o skutecznej obronie tezy, o rzekomych skazaniu podsądnych za zachowania nie objęte skargą rzecznika oskarżenia. Obrońcy powoływali się w tym zakresie na szerokie orzecznictwo na poparcie owego zarzutu, tyle tylko, że wg Sądu Odwoławczego żadną miarą nie przystaje ono do realiów niniejszej sprawy. W oparciu o nie próbowali zakwestionować merytoryczną trafność przypisanych oskarżonym zachowań w zmodyfikowanej przez Sąd Rejonowy formie sugerując tym samym, iż Sąd wyszedł poza żądanie zakreślone tzw. granicami skargi Prokuratora.

Na wstępie skarżącym przypomnieć wypada, co nie powinno budzić wątpliwości, że Sąd orzekający nie jest związany opisem czynu zarzucanego aktem oskarżenia, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie, które może odbiegać od opisu czynu przyjętego w akcie oskarżenia. Jednak warunkiem dopuszczalności takiego procedowania w ramach tego samego procesu jest zachowanie tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego. Zatem zmiana zarówno jego opisu, jak też kwalifikacji może nastąpić jedynie w granicach aktu oskarżenia. Dopuszczalne jest więc inne określenie czynu, przypisanie go oskarżonemu i w konsekwencji zastosowanie innej jego kwalifikacji prawnej, lecz tenże nowy czyn musi mieścić się w granicach wyznaczonych przez tzw. zdarzenie historyczne podane przez oskarżyciela w opisie zarzucanego oskarżonemu czynu. Innymi słowy musi zachodzić tożsamość pomiędzy czynem zarzucanym i przypisanym. Wprawdzie kryteria owej tożsamości nie zostały zdefiniowane w ustawie, tym nie mniej jednak zarówno w doktrynie, jak i judykaturze poglądy w tej materii są jednoznaczne i zbieżne.

W doktrynie ukształtował się konsekwentny i jednolity pogląd, że istnieje tożsamość czynu, jeśli czyn przypisany w wyroku dotyczy tego samego zdarzenia „historycznego”, które stanowiło podstawę zarzutu w a/o, z tym że kryteria tejże tożsamości wyznacza zdarzenie faktyczne opisane w a/o, a nie wszystkie, poszczególne jego elementy ( T. Grzegorczyk – Kodeks postepowania karbego Komentarz, R. Kmiecik, E. Skrętowicz – Proces karny część ogólna Kraków – Lublin 2002).

Także w orzecznictwie ukształtowało się w tym przedmiocie jednolite stanowisko. Przyjmuje się bowiem, że o tożsamości czynu decydują nie tylko takie elementy, jak identyczność podmiotu i przedmiotu przestępstwa oraz tożsamość czasu i jego miejsca, lecz także istnienie co najmniej części wspólnych znamion czynu zarzucanego i przypisanego (wyrok SN z dn. 9.06.2005 r w sprawie V KK 446/04, wyrok SN z dn. 14.07.2011 r w sprawie IV KK 139/11). Chodzi o to, by chociaż część działania lub zaniechania przestępczego przypisana sprawcy w wyroku pokrywała się z zarzucanymi mu w akcie oskarżenia zachowaniami tj. by opisy czynu zarzucanego i przypisanego miały jakiś wspólny obszar, wyznaczony ich znamionami (vide SA w Lublinie wyrok z dn. 26.02.2008 r w sprawie II AKa 271/07 LEX nr 399929). Tak zatem wyjście poza tzw. ramy oskarżenia nastąpi jedynie w sytuacji przyjęcia w czynie przypisanym oprócz znamion czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, jeszcze innych zdarzeń lub znamion czynu, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzucanym aktem oskarżenia albo zastąpienia ich zupełnie nowymi znamionami.

Z taką sytuacją w realiach niniejszej sprawy w skarżonym rozstrzygnięciu z pewnością nie mamy do czynienia.

Autorzy skarg odwoławczych rzekomego wyjścia poza granice stawianych podsądnym zarzutów dopatrują się przede wszystkim w skali modyfikacji przypisanych oskarżonym zachowań, jakich dokonał Sad Rejonowy. Tyle tylko, że wg Sądu Odwoławczego to nie owa skala, a przede wszystkim merytoryczny zakres dokonanych zmian winien być głównym determinantem oceny przedmiotowej kwestii. Ten zaś wynikający z treści pkt I sentencji skarżonego orzeczenia, jakkolwiek w istocie dość obszerny, żadną miarą nie daje podstaw do konstatacji o tym, by którekolwiek z przypisanych podsądnym zachowań jednostkowych wykraczało poza granice skargi zakreślone zarzutami sformułowanymi przez Prokuratora.

Tak bowiem analiza treści tej części skarżonego wyroku prowadzi do wniosków, iż dokonane przez Sąd Rejonowy zmiany w opisach poszczególnych przypisanych oskarżonym zachowań mają poza czynem z pkt 32 (uzupełnienie kwalifikacji prawnej) w gruncie rzeczy charakter stricte redakcyjny i nie ingerują żadną miarą w ustawowe znamiona czynów zarzucanych aktem oskarżenia. Sprowadzają się głównie do modyfikacji takich okoliczności jak choćby czas popełnienia przypisanych przestępstw, przy czym w żadnym z przypadków owa modyfikacja nie tylko nie wychodzi poza ramy zakreślone pierwotnie przez rzecznika oskarżenia, ale wręcz jest przyjmowana na korzyść oskarżonych m.in. czyny z pkt 3, 9, 15, 16, 24, 31 oraz 32, czy też wysokość szkód wyrządzonych poszczególnymi przestępstwami, która w wielu wypadkach została zredukowana na korzyść oskarżonych m.in. czyny z pkt 20, 33, oraz 37. Ponadto dokonane zmiany obejmują swym zakresem również doprecyzowanie miejsca popełnienia czynów (czyn 30 - Starostwo Powiatowe w B., a nie Urząd Miejski), czy też prawidłowe oznaczenie dat poszczególnych kradzieży pojazdów, a nadto numerów nadwozia oraz numerów VIN części pojazdów będących przedmiotem obrotu m.in. czyny 24, 36 oraz 47.

Wskazany zakres dokonanych zmian zdaniem Sądu Odwoławczego żadną miarą nie może być utożsamiany z wyjściem poza granice stawianych zarzutów rozumianych jako konkretne zdarzenia historyczne o granicach zakreślonych podmiotem i przedmiotem zdarzenia oraz tożsamością tak sposobu działania sprawcy, jak osób pokrzywdzonych. Sąd Rejonowy w czynach przypisanych oskarżonym nie przyjął również żadnych nowych znamion, ani innych dodatkowych poza tymi zarzuconymi pierwotnie w treści zarzutów. Podobnie rzecz się ma w odniesieniu do czynu z pkt 32 aktu oskarżenia, popełnionego na szkodę pokrzywdzonej M. T. (1), którego to kwalifikację prawną uzupełniono o art. 272 kk. Analiza treści tego zarzutu aktu oskarżenia nie nasuwa żadnych wątpliwości, że jego opis zawiera ustawowe znamiona owego występku w zachowaniu oskarżonego tj. „wyłudzenie poświadczenia nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd” pracownika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego, a zatem jedynie poprzez przeoczenie rzecznik oskarżenia nie ujął jako pozostającej w zbiegu kumulatywnym normy art. 272 kk w pierwotnej kwalifikacji tegoż zachowania, tym samym Sąd Rejonowy uzupełniając kwalifikację czynu przypisanego w tym zakresie, w żadnym wypadku nie wyszedł poza granice skargi, bowiem nie dokonał żadnych nowych ustaleń, ani w zakresie znamion owego czynu, ani w zakresie zachowania oskarżonego I. J..

Jedynie na marginesie skarżącym nadmienić należy, że kwestionowany przez skarżących zakres dokonanych zmian mieści się w granicach tożsamości „zdarzenia historycznego” i wg Sądu Okręgowego świadczy przede wszystkim o dużej wnikliwości i skrupulatności przeprowadzonej analizy dosyć obszernego materiału dowodowego.

Konkluzja o nietrafności zarzutu rzekomej obrazy przepisu art. 439 § 1 pkt 9 kpk otwiera tym samym Sądowi Okręgowemu sposobność odniesienia się do kolejnej ze wskazanych na wstępie kwestii.

Generalnie nie zasługiwał na podzielenie zarzut wspólny dla obu obrońców, formułowany jako obraza przepisów prawa procesowego, sprowadzająca się do sugestii o niezasadnym oparciu rozstrzygnięcia o dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych, opinie biegłych z zakresu badania pisma ręcznego oraz ekspertyzy biegłych z zakresu mechanoskopii, które wg skarżących nie dawały podstaw po pierwsze do wniosku, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu brali udział w procederze obrotu kradzionymi samochodami, a po wtóre, że mieli oni świadomość nielegalnego pochodzenia aut, które za pośrednictwem komisu „K.” zbyli na rzecz osób pokrzywdzonych. Oboje skarżący w swoich środkach odwoławczych podjęli próbę zdyskredytowania przede wszystkim pierwszego z w/w dowodów, podnosząc, iż zeznania przesłuchanych w sprawie nabywców poszczególnych pojazdów, nie wskazują jednoznacznie, aby wszyscy trzej podsądni brali osobisty udział w każdej z zarzucanych im i przypisanych w wyroku transakcji. Nadto obrońca oskarżonego I. J. zasugerował dodatkowo, iż relacje osób pokrzywdzonych w sprawie nie mogą zostać uznane za w pełni obiektywne, bowiem miały one rzekomo osobisty interes w obciążaniu podsądnych, gdyż fakt ewentualnego skazania oskarżonych otwierał dla nich możliwość skutecznego domagania się stosownych kwot tytułem odszkodowania. Z żadnym z przedstawionych wyżej stanowisk nie sposób się zgodzić.

Przede wszystkim należy wyjść od specyfiki procederu w jakim uczestniczyli oskarżeni. Wszystkie oferowane do sprzedaży auta były wystawiane w autokomisie (...) położonym w B. przy ulicy (...). Faktem jest, że tenże autokomis formalnie stanowił własność jedynie oskarżonego S. J., faktycznie jednak prowadzony był wspólnie przez wyżej wymienionego oraz jego brata W. J. i ojca I. J..

Wprawdzie zwłaszcza oskarżony I. J. podobnie jak jego obrońca w treści apelacji kategorycznie twierdzili jakoby tenże podsądny na terenie komisu syna przebywał jedynie okazjonalnie i nie posiadał wiedzy co do zawieranych w nim transakcji (poza 3 wypadkami, kiedy to za pośrednictwem komisu sprzedał będące jego własnością auta), to jednak w pełni wypada zgodzić się z Sądem Rejonowym, że analiza relacji pokrzywdzonych, co do przebiegu poszczególnych transakcji i udziału w nich poszczególnych oskarżonych wskazuje, że te sugestie absolutnie nie polegają na prawdzie. Oczywistym jest, że podejmowanie przez I. J. tak licznych czynności choćby pośrednio związanych ze zbywaniem aut oferowanych do sprzedaży w autokomisie syna (pokazywanie pojazdu potencjalnemu nabywcy, przeprowadzanie jazd próbnych, pomoc w załatwianiu formalności poprzedzających rejestrację auta, czy choćby przyjmowaniu pieniędzy od nabywców) wskazuje, iż w istocie wspólnie z formalnym właścicielem w/w komisu oraz drugim z synów zajmował się on jego prowadzeniem. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego na czynny udział w szeroko rozumianym procederze zbywania aut tegoż oskarżonego wskazują relację m.in. J. J. (2) (k. 6097v-6099, 6244v) czyn 12 (odbiór gotówki za auto), D. Z. (k. 13144) czyn 9 (pokazywanie pojazdów), B. K. (3) (k. 1167v, 13136v)) czyn 7 (wypisywanie pokwitowania i odbiór zadatku), C. G. (2) (k. 13252-13253) czyn 22 (załatwianie formalności w UC), J. K. (3) (k. 7544-7545, 13170-13171) czyn 25 (prezentowanie auta, udział w sprzedaży), J. K. (6) (k. 2603-2604, 13294-13294v) czyn 27 (odbiór gotówki udział w sprzedaży), P. K. (2) (k. 13295-13296) czyn 29 (czynny udział w sprzedaży).

Jest rzeczą oczywistą, że specyfika działania wspólnie i w porozumieniu, która jest związana ze ściśle określonym podziałem ról, nie wymaga, aby każdy ze sprawców osobiście (niejako własnoręcznie) realizował znamiona zarzucanego mu przestępstwa, tym nie mniej okoliczność istnienia po jego stronie świadomości co do realizacji przez pozostałych współsprawców czynu poszczególnych znamion w ramach podziału ról jest wystarczająca do przypisania mu współsprawstwa.

W realiach sprawy niniejszej jest rzeczą w zasadzie niekwestionowaną, że w żadnym z analizowanych wypadków wszyscy podsądni nie uczestniczyli niejako jednocześnie w każdym kolejnym etapie poszczególnych zawartych z pokrzywdzonymi transakcji, jednakże relacje poszczególnych pokrzywdzonych różnicują udział każdego z oskarżonych w poszczególnych transakcjach na tych którzy, bądź to bezpośrednio negocjowali ceny pojazdów, tych którzy przyjmowali gotówkę, tych którzy sporządzali umowy kupna sprzedaży, tych którzy załatwiali formalności związane z rejestracją auta, wreszcie też tych którzy w chwili zawierania danej transakcji jedynie znajdowali się na terenie komisu. Nie mniej jednak relacje pokrzywdzonych również w ocenie Sądu Okręgowego świadczą jednoznacznie o tym, iż wszyscy oni zapewniali nabywców, iż auta miały pochodzić z tzw. legalnego źródła. Taki schemat działania żadną miarą nie może świadczyć o braku odpowiedzialności po stronie oskarżonych W. J. i I. J. z tej tylko przyczyny, że formalnym właścicielem komisu był wyłącznie oskarżony S. J..

W wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej orzeczenia Sąd Odwoławczy nie dopatruje się nadto sugerowanej stronniczości i rzekomego braku obiektywizmu relacji nabywców poszczególnych wskazanych w zarzutach aut. Przesłuchani w sprawie pokrzywdzeni w sposób stosunkowo szczegółowy opisywali zawarte transakcje, zwłaszcza zaś towarzyszące im okoliczności, przedstawili związek komisu K. w B. z procederem kupna samochodów, mimo, że udział należącego do oskarżonego S. J. autokomisu w świetle zabezpieczonych w toku postępowania dokumentów w postaci podpisanych przez pokrzywdzonych umów kupna sprzedaży, żadną miarą nie był uchwytny. Sąd Okręgowy nie dostrzega również podstaw do przyjmowania, aby skuteczną podstawą do zakwestionowania ich zeznań mógł być oszacowany przez osoby pokrzywdzone rozmiar szkód oraz zgłaszane w toku postępowania roszczenia odszkodowawcze.

W toku kontroli instancyjnej orzeczenia nie znalazł potwierdzenia również artykułowany przez obu obrońców w ramach błędu w ustaleniach faktycznych zarzut, sugerujący rzekomy brak świadomości po stronie oskarżonych, co do tego, iż objęte zarzutami pojazdy pochodziły z kradzieży i w związku z tym, że sprzedając je świadomie i celowo wprowadzali w błąd pokrzywdzonych. W kwestii zdecydowanej dyskwalifikacji owej sugestii zważyć należy następujące kwestie.

Po pierwsze przede wszystkim, jak ustalono to bezspornie, przedkładane pokrzywdzonym przy zawieraniu poszczególnych transakcji do sygnowania wypełnione i podpisane umowy kupna-sprzedaży, z których wynikało, że transakcji dokonują oni bezpośrednio z podmiotem zagranicznym, były dokumentami podrobionymi, gdyż sprzedający, których dane i podpisy na nich się znajdowały, nigdy nie byli właścicielami samochodów i nigdy nie zbywali tychże aut. Wszystkie one zostały bowiem uprzednio skradzione na terenie Europy Zachodniej, głównie w Belgii i Holandii. Co istotne mimo, że sprzedawane auta były wystawione w komisie K. oskarżeni namawiali, a wręcz indagowali pokrzywdzonych do podpisywania przedkładanych im umów kupna bezpośrednio z rzekomymi pierwotnymi właścicielami pojazdów (obcokrajowcy), a zatem w istocie z całkowitym pominięciem pośrednictwa komisu w transakcji. (vide m.in. zeznania B. T. k. 498-500, 633v-634, W. D. k. 951v-952, 1023-1024, J. M. (1) k. 1554-1555, W. B. (1) k. 4036v-4038, J. J. (2) k. 6097v-6099)

Po wtóre w zdecydowanej większości pokrzywdzeni byli zapewniani, że auta są sprowadzane z Belgii i pochodzą z tzw. legalnego źródła, mimo że również oskarżeni nie mieli żadnego kontaktu z ich rzekomymi zbywcami tj. osobami figurującymi w przedkładanych do podpisu pokrzywdzonym umowach kupna sprzedaży, którzy w rzeczywistości z autami, które znalazły się w posiadaniu oskarżonych nigdy nie mieli styczności.

Po trzecie pomimo tego, iż zbywane auta w istocie nie nosiły śladów włamania, uszkodzeń, ani innej ingerencji, posiadały oryginalne dowody rejestracyjne (nota bene skradzione na terenie Belgii i wystawione na rzeczywiście istniejące auta oznaczone numerami VIN tożsamymi z tymi, które zostały nabite w samochodach sprzedawanych pokrzywdzonym) oraz pasujące do nich kluczyki, to jednak w świetle wydanych w sprawie ekspertyz biegłych z zakresu mechanoskopii T. M. (k. 13677-13677v) oraz S. P. (2) (k. 13770-13771) posiadały w polach numerowych VIN ślady ingerencji, które dawały dostateczne podstawy do powzięcia wątpliwości co do ich oryginalności. To właśnie brak fachowości owych przeróbek (nierówność rozszeregowania cyfr oraz różnice w głębokości ich nabicia) to cechy, które dawały asumpt do wątpliwości co fabrycznych oznaczeń poszczególnych pojazdów. O ile nie może zasadniczo dziwić brak wychwycenia owych przeróbek po stronie osób pokrzywdzonych, w większości laików okazjonalnie nabywających pojazdy, to już brak wychwycenia owych nieprawidłowości u oskarżonych, którzy rzec by można zawodowo trudnili się obrotem samochodami wg Sądu Okręgowego nasuwa poważne wątpliwości, które pod dużym znakiem zapytania stawiają szczerość ich deklaracji, co do stanu świadomości odnośnie źródła pochodzenia zbywanych aut.

Po czwarte zasadnicze wątpliwości we wskazanej wyżej kwestii wzbudza analiza dowodów zgromadzonych w sprawie w zakresie czynów zarzucanych podsądnym w pkt 17, 20, 21 23, 24, 27 , 28, 29 33, 34 i 40, to jest tych wszystkich przypadków, w których auta przed ich finalną sprzedażą pokrzywdzonym były uprzednio rejestrowane na tzw. słupy tj. zamieszkałe w kraju podstawione osoby, które w rzeczywistości nigdy nie były ich właścicielami. To właśnie z zeznań tychże osób wynika, że dokumenty stanowiące podstawę do późniejszej rejestracji auta, poprzedzającej jego przekazanie do komisu K., zostały przez nich podpisane za namową oskarżonych dla pozoru, nierzadko za gratyfikację w postaci gotówki bądź alkoholu, jedynie w tym celu, aby niejako uwiarygodnić pochodzenie auta przed jego przyszłym nabywcą z komisu oskarżonych. Ustalenia Sądu I instancji poczynione co do tego, iż świadkowie w osobach A. R. (2), S. O., J. K. (2), A. M. (2), S. S. (2), B. S., A. S. oraz A. R. (3) nigdy nie byli właścicielami pojazdów ze wskazanych wyżej zarzutów, nie wyjeżdżali za granicę celem ich nabycia, względnie z uwagi na swój status (bezrobotni) nie dysponowali nigdy gotówką w kwotach wskazanych w podpisanych przez nich umowach zakupu samochodów, zasługują na całkowite podzielenie jako znajdujące oparcie nie tylko w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale, ale zwłaszcza zasadach logiki i doświadczenia życiowego przez pryzmat których Sąd winien również oceniać materiał dowodowy sprawy. Dodatkowym potwierdzeniem trafności zaprezentowanej przez Sąd I instancji oceny tej części materiału dowodowego jako bezsprzecznie obciążającego całą trójkę oskarżonych jest niewątpliwie fakt prawomocnego skazania wszystkich w/w osób w odrębnych procesach za występki poświadczania nieprawdy i posługiwanie się fałszywymi dokumentami podczas rejestracji pojazdów, objętych zarzutami z pkt. 17, 20, 21 23, 24, 27 , 28, 29 33, 34 i 40, które następnie stanowiły przedmiot transakcji pomiędzy oskarżonymi, a pokrzywdzonymi w niniejszym procesie (k. 14505-14512).

Po piąte skutecznym argumentem, który miałby wskazywać na rzekomy brak świadomości po stronie oskarżonego I. J. żadną miarą nie może świadczyć brak zarejestrowanych kontaktów telefonicznych z ustalonymi w sprawie niniejszej pośrednikami odbioru sprowadzanych do komisu samochodów (J. A., A. K. (2), D. K. (2)). Wszak pamiętać należy, iż jedynym formalnym właścicielem komisu był wyłącznie S. J., a oskarżony jako ojciec wymienionego, który w świetle zgromadzonych dowodów w ramach przestępczego porozumienia pełnił stosunkowo najmniej znaczącą rolę, z komisem K. z formalnego punktu widzenia nie był w żaden sposób związany. Oznacza to zatem, iż w sprawie odbioru sprowadzonych pojazdów przede wszystkim dochodziło do kontaktów na linii (...), co nota bene pozostaje w korelacji zarówno z zeznaniami pierwszego z wymienionych mężczyzn, jak i analizą historii połączeń telefonicznych pomiędzy mężczyznami.

Po szóste wreszcie za rzekomym brakiem świadomości po stronie oskarżonych co do faktycznego pochodzenia zbywanych pojazdów, żadną miarą nie może również wg Sądu Okręgowego przemawiać fakt, iż pokrzywdzeni po ich zakupie nie mieli żadnych trudności z uzyskaniem ich rejestracji. Należy przypomnieć, że oskarżeni przekazywali nabywcom aut (pokrzywdzonym) wraz z pojazdem „oryginalne” dowody rejestracyjne, co było istotnym elementem przestępczego procederu. Tyle tylko, że dokumenty owe zostały uprzednio skradzione i zostały wystawione nie na samochody sprzedawane pokrzywdzonym, lecz na inne pojazdy tożsamych marek rzeczywiście istniejące na terenie Belgii i Holandii. Skradzione auta zanim trafiły do komisu K., poddawane były przeróbkom ich pola numerowego, tak by uzyskać oznaczenia identyfikacyjne wynikające z dostarczonych wraz z nimi dowodów rejestracyjnych. Jedynie bowiem kradzież pojazdu w strefie S. pociągała za sobą zgłoszenie numeru jego nadwozia (VIN) i ujawnienie tej informacji w tzw. bazie danych policji S., co praktycznie uniemożliwiało jego kolejną rejestrację w krajach tejże strefy. Sama natomiast utrata dowodu rejestracyjnego nie powodowała takiego skutku, bowiem okoliczność ta była zgłaszana i figurowała jedynie w państwie, w którym pojazd był zarejestrowany. W ten sposób po dokonaniu „ dostosowania” numeru VIN do treści dostarczanego razem z nim dowodu rejestracyjnego powstawał tzw. pojazd duplikat, co oznacza, iż w rzeczywistości funkcjonowały dwa auta o tym samym numerze nadwozia i marce (jedno w Belgii lub Holandii, a drugie w Polsce). Tak przygotowane auto (to skradzione) bez problemu mogło być legalnie rejestrowane w naszym kraju, stąd wszyscy pokrzywdzeni nie mieli z tym żadnych trudności.

W świetle wskazanych wyżej kwestii w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób przyjąć trafności zaprezentowanej przez obydwoje obrońców argumentacji, która pozwalałaby skutecznie zakwestionować ten aspekt rozważań Sądu Rejonowego dotyczących istnienia po stronie oskarżonych pełnej świadomości co do tego, iż uczestniczą w procederze obrotu autami pochodzącymi z nielegalnego źródła (kradzieży).

Równie nieuprawnioną albowiem nie znajdującą oparcia w zgromadzonych w sprawie dowodach zdaniem Sądu Okręgowego zdaje się być związana z analizowaną kwestią teza lansowana przez obrońcę oskarżonego I. J., zgodnie z którą tenże oskarżony miał rzekomo nie mieć wiedzy co do tego, iż umowy, którymi podsądni posługiwali się przy zawieraniu poszczególnych transakcji były podrobione, albowiem sporządzone w sprawie opinie biegłego z zakresu grafologii, nie potwierdzają tego, aby jakikolwiek podpis sprzedającego na umowie miał zostać nakreślony przez tego oskarżonego. W tej kwestii autorka apelacji najwyraźniej pomija kilka istotnych okoliczności.

Przede wszystkim skarżąca zapomina wyraźnie o tym, że według wniosków rzeczonej ekspertyzy (k.9894-9902, 9395-9435, 9437-9481) I. J. sporządził zapisy zawarte w umowie kupna-sprzedaży pojazdu J. M. (2), datowanej na dzień 5 kwietnia 2007 r. – k. 2180 (czyn z punktu 26), a nadto wypełnił fakturę VAT, na podstawie której pokrzywdzeni E. i M. K. (1) nabyli od oskarżonych samochód – k. 6437 (czyn z punktu 23) wreszcie też, iż wypełnił deklarację (...) dotyczącą pojazdu nabytego przez pokrzywdzonego A. J. (czyn z punktu 19).

Oceniając ten aspekt przestępczego procederu będącego udziałem oskarżonych należy ponadto zwrócić uwagę na okoliczność wynikająca z relacji znamienitej części pokrzywdzonych, iż po uprzednim nakłonieniu ich do finalizacji transakcji zakupu auta de facto z pominięciem pośrednictwa komisu K. tj. bezpośrednio z rzekomym właścicielem auta (obcokrajowcem), przedkładane im były przez oskarżonych już gotowe formularze umów z widniejącymi w nich danymi rzekomego zbywcy i jego podpisem (parafą) oraz ceną auta (w euro). Dokumenty te jedynie w nielicznych przypadkach, które potwierdzają wydane w sprawie opinie grafologiczne (k. 9906-9949, 9213-9274) były następnie sporządzane (uzupełniane) przez któregoś z braci J. (zarzuty z pkt 19, 25, 20, 22, 2, 6, 30, 37, 42, 43, 18, 41, 8, 44, 16, 4, 39, 14, 13. 17 i 40), względnie wyłącznie sygnowane podpisem nabywcy (pokrzywdzonego).

Powyższe świadczy o tym, iż oskarżeni będąc w pełni świadomi tego, iż podjęty przez nich proceder dotyczy aut pochodzących z kradzieży, zaś przedkładane pokrzywdzonym dokumenty (umowy) są podrobione, bowiem potwierdzają zdarzenia (rzekomy zakup auta od ich pierwotnych właścicieli - obcokrajowców), które w rzeczywistości nigdy nie miały miejsca, starali się zmarginalizować bądź de facto ukryć pośrednictwo komisu K. w realizowanych transakcja i w zasadzie tylko dzięki relacjom osób pokrzywdzonych fakt ów mógł zostać ujawniony.

W wyniku dokonanej kontroli instancyjnej Sąd Odwoławczy nie dostrzega ponadto, aby w toku procedowania w sprawie niniejszej Sąd Rejonowy miałby się dopuścić sugerowanej przez obrońcę I. J. obrazy norm procesowych, a w szczególności art. 193 kpk. Skarżącą w tym zakresie zarzuca niezasadne odstąpienie od przeprowadzenia dowodów z opinii biegłych z zakresu wyceny pojazdów oraz badań pisma ręcznego, w szczególności na okoliczność ustalenia, kiedy zostały sporządzone poszczególne umowy kupna sprzedaży, względnie poszczególne fragmenty ich zapisów. Tyle tylko, że również Sąd Odwoławczy nie dostrzega konieczności sięgania po owe dowody z kilku zasadniczych powodów.

Przede wszystkim w toku postępowania bezspornie ustalono, iż wszystkie dokumenty w postaci umów kupna-sprzedaży pojazdów od ich rzekomych pierwotnych właścicieli (obcokrajowcy), które zostały przedłożone przez oskarżonych nabywcom poszczególnych aut wskazanych w zarzutach, były dokumentami nieautentycznymi. Żaden bowiem z ówczesnych właścicieli samochodów objętych zarzutami, nie sprzedawał swego pojazdu i w związku z tym nie był stroną umów kupna-sprzedaży tych aut podpisywanych przez pokrzywdzonych, umów, które służyły następnie do zarejestrowania pojazdów w Polsce. Widniejący w tych umowach sprzedający nie byli faktycznymi właścicielami, czy też legalnymi posiadaczami samochodów zbywanych pokrzywdzonym, nie brali udziału w tych transakcjach i nawet o nich w ogóle nie wiedzieli, a zatem i podpisy rzekomych sprzedających w treści tychże umów w rzeczywistości nie zostały przez nich nakreślone. Istotne jest jednakże to co wynika z zeznań praktycznie wszystkich pokrzywdzonych zachowaniem oskarżonych nabywców aut, iż owe dokumenty podczas zawierania transakcji były już wypełnione w zakresie ceny oraz danych rzekomego właściciela (zbywcy) auta, a zatem oskarżeni przedkładali im dokument podrobiony opiewający swą treścią transakcję, która w rzeczywistości nie miała nigdy miejsca. W tym aspekcie bez jakiegokolwiek znaczenia pozostaje więc podnoszona przez skarżącą kwestia sprawdzenia, kiedy zostały sporządzone owe dokumenty. Te bowiem przedkładane były pokrzywdzonym już w formie (treści), w jakiej zostały zabezpieczone, a zatem z nieprawdziwymi zapisami dotyczącymi rzekomego zbywcy auta, z którym pokrzywdzony miał rzekomo zawierać bezpośrednią transakcję.

Z kolei w aspekcie ustalenia wartości poszczególnych pojazdów objętych zarzutami wyłącznie w oparciu o zeznania osób pokrzywdzonych bez uciekania się do opinii biegłego, to skarżącej wypada wskazać, że w realiach niniejszej sprawy pojęcie wartości pojazdu i pojęcie szkody wyrządzonej przestępstwem poszczególnym pokrzywdzonym nie są tożsame. Szkodą w realiach niniejszej sprawy jest bowiem rzeczywista kwota, jaką poszczególni pokrzywdzeni wyłożyli na zakup aut (przekazali oskarżonym), które następnie zostały im odebrane czyli tzw. cena transakcji zakupu. Zasadniczo może ona, aczkolwiek nie musi odpowiadać realnej wartości auta w chwili transakcji. Skoro postępowanie w sprawie potwierdziło fakt poniesienia przez poszczególnych pokrzywdzonych stosownych kwot na zakup samochodów, to Sąd orzekający zobligowany był do przyjęcia (za wyjątkiem kilku wypadków modyfikacji w tym zakresie zarzutów), wartości szkód na poziomie właśnie owych cen transakcyjnych wskazywanych w zeznaniach pokrzywdzonych. Szkodą z punktu widzenia pokrzywdzonych była bowiem określona w pieniądzu kwota jaką utracili oni z chwila odbioru im zakupionych aut, a nie zaś realna wartość tychże aut w chwili ich zakupu, która wg obrońcy miałby oszacować biegły. Stąd też Sąd Okręgowy nie dostrzega racjonalnych powodów, dla których kwestia ustalenia poszczególnych szkód wyrządzonych przez oskarżonych miałaby stać się przedmiotem specjalistycznej opinii sugerowanego przez skarżąca eksperta.

Nie można również przyznać słuszności temu fragmentowi apelacji obrońcy I. J., w którym powołując się na rażące naruszenie art. 415 § 5 kpk sugeruje, jakoby orzeczenie na rzecz jednego z pokrzywdzonych, a mianowicie B. T. (czyn 4) obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem nie uwzględniało okoliczności zaspokojenia roszczeń w/w w innym postępowaniu. W efekcie dokonanej szczegółowej kontroli dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego B. T. Sąd Odwoławczy wbrew twierdzeniom skarżącej nie ujawnił ani w zeznaniach wymienionego składanych w toku postępowania przygotowawczego (k. 498-500, 633v-634), ani również w toku rozprawy (k. 13135-13135v) depozycji świadka które potwierdzałyby okoliczność, że jego roszczenie z tytułu szkody poniesionej zachowaniem oskarżonych miałoby zostać zaspokojone w innym prawomocnie zakończonym postępowaniu. Wręcz przeciwnie według twierdzeń świadka, nie tylko nie posiada on żadnego rozstrzygnięcia zasądzającego na jego rzecz obowiązku naprawienia szkody (vide protokół rozprawy apelacyjnej k. 14782), ale również nie dochodził swoich roszczeń w drodze cywilnej, bowiem jak stwierdził „ nie ma żadnego podpisu J., ani nawet świadka że od niego kupował samochód” (k. 633v-634). W tej sytuacji sformułowany zarzut apelacyjny obrońcy nijak się ma do materiału dowodowego sprawy.

Sąd Odwoławczy nie podziela również zarzutu skarżącej, iż w przedmiotowej sprawie nie można mówić, że uzasadniona jest kwalifikacja z art. 65 kk wobec I. J.. Zwrot „uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu” oznacza trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu. Nie musi to być źródło główne, ani też jedyne. O stałym dochodzie sprawcy mówi się, gdy sprawca dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a także zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu. W orzecznictwie SN wskazuje się, że „stałość źródła dochodu” nie musi się łączyć z wielokrotnością i systematycznością działalności przestępnej nacelowanej na uzyskiwanie dochodu (wyrok SN z 20.04.2005 r, III KK 27/05, OSN w SK 2005 Nr 1 poz. 804; post. SN z 13.02.2008 r (III KK 368/2007, OSNKW 2008, z. 6 poz. 46).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że wielość i systematyczność podejmowanych przez oskarżonego i jego synów działań przestępczych wskazuje, że przesłanki z art. 65 kk zostały spełnione. Nie należy bowiem zapominać, że trzej oskarżeni orientowali się, że zbywane przez nich pojazdy pochodzą z tzw. nielegalnego źródła, a zasadniczym motywem ich działalności była bezsprzecznie chęć uzyskania korzyści majątkowej ze sprzedaży każdego z nich. Kwestia odrębną są zasady późniejszego podziały gotówki ze sprzedaży aut, która prawdopodobnie uwzględniała uzgodniony podział ról w ramach jakiego podsądni prowadzili przestępczy proceder, tym nie mnie nie ma on jednak żadnego wpływu, na zasadne przyjęcie, iż pochodzące z przestępstwa środki finansowe stanowiły stałe źródło dochodu współsprawców. Stąd też Sąd Okręgowy żadną miarą nie dopatruje się wadliwości w uwzględnieniu tegoż przepisu w ramach kwalifikacji prawnej zachowań przypisanych oskarżonym.

Absolutnie według Sądu Okręgowego nie sposób zgodzić się również z argumentacją obydwu obrońców odnoszącą się do kolejnego wspólnego dla obydwu skarg apelacyjnych zarzutu rzekomej obrazy prawa materialnego odnoszącej się do norm art. 20 kk, art. 46 kk, art. 12 kk. Podobnie chybionym jest kwestionowanie prawidłowości subsumcji zachowań przypisanych podsądnym pod normy art. 291 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk oraz art. 272 kk.

W kwestii rzekomej obrazy pierwszego ze wskazanych wyżej przepisów, zupełnie niezrozumiałym dla Sądu Okręgowego jest twierdzenie jakoby Sąd I instancji w zakresie ustalenia, iż oskarżony I. J. działał wspólnie i porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi, oparł się jedynie na fakcie, iż jest on ojcem S. i W. J. i bywał w komisie prowadzonym przez pierwszego z nich. W powyższej kwestii Sąd Rejonowy przedstawił szczegółowe rozważania wskazujące w sposób jasny i klarowny, jakie dowody i kryteria uwzględnił dochodząc do konkluzji o współsprawstwie oskarżonego I. J.. Z racji tego, iż rozważania owe, które nota bene w niezbędnym zakresie analizowane były także w treści niniejszych rozważań, Sąd Odwoławczy w pełni podziela i aprobuje, nie widzi potrzeby ich powtórnego przytaczania.

Odnośnie z kolei sugerowanej obrazy art. 46 kk w odniesieniu do wskazywanych w petitum apelacji pokrzywdzonych W. B. (1), J. J. (2), M. C. (1) i B. Z., to nie sposób zgodzić się ze skarżącą, jakoby z relacji w/w osób żadną miarą nie wynikał udział oskarżonego I. J. w czynach popełnionych na szkodę tychże pokrzywdzonych. Analizując zeznania J. J. (2) czyn 12, nie sposób nie dostrzec tego choćby ich fragmentu, w którym świadek podaje cyt. „ pieniądze za samochód 43900 złotych dałem do ręki ojcu tego chłopaka (właściciela komisu” (k. 6097v-6099, 6244v). Z kolei małżonka świadka B. Z. relacjonując przebieg zawieranej transakcji wskazuje, że cyt. „ przy finalizacji transakcji kupna samochodu był obecny ojciec W., W. oraz nasz syn”(k. 1780-1781), dodając przy tym cyt. „ pieniądze przyjmował W., ale o transakcji rozmawialiśmy tak samo z W. jak i z jego ojcem” (k. 13144).

Poddając w wątpliwość miarodajność, a tym samym i przydatność dla czynionych w sprawie ustaleń faktycznych zeznań wskazanych świadków, podobnie jak tych zeznających na okoliczność czynów jednostkowych wskazanych enumeratywnie w pkt 3a zarzutów apelacji, obrońca oskarżonego usiłuje lansować tezę o rzekomo okazjonalnej i przypadkowej obecności tegoż oskarżonego na terenie komisu K., a zatem i braku po jego stronie faktycznego uczestnictwa w poszczególnych zarzucanych mu transakcjach. Tyle tylko, ze owa wersja została w zaskarżonym orzeczeniu Sądu Rejonowego w sposób skuteczny i trafny podważona. Sąd orzekający wskazał dowody na których oparł swoje zapatrywania w tejże kwestii, zaś Sąd Odwoławczy na podstawie, co należy podkreślić czysto polemicznej argumentacji obrońcy, nie znajduje powodów do przyjęcia sugerowanej wadliwości tegoż ustalenia.

Godzi się również wskazać, że żadnej istotnej wagi nie można przykładać do zarzutu rzekomej obrazy art. 12 kk jak i argumentacji autorki apelacji, przedstawionej na jego poparcie. Skarżącej wypada przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 12 k.k. sprawca czynu ciągłego musi realizować składające się na czyn ciągły zachowania "ze z góry powziętym zamiarem". Tym samym warunkiem przyjęcia czynu ciągłego jest wykazanie, że sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar popełnienia wszystkich pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły. "Z góry powzięty zamiar" oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zarysie, zachowań, składających się na czyn ciągły (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 12 października 2000 r., II AKa 155/00; wyrok SN z dnia 26 marca 1999 r., IV KKN 28/99). Trafnie wskazuje SN, że zamiar sprawcy musi istnieć w kształcie obejmującym wszystkie zachowania składające się na czyn ciągły albo przed przystąpieniem do działania albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania składającego się na ciąg. W przypadku czynu ciągłego sprawca realizuje bowiem przestępczy zamiar w kolejnych odsłonach, czy też "na raty". Innymi słowy "z góry powzięty zamiar" oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do zindywidualizowanych, przynajmniej w ogólnych zarysach, zachowań oraz obejmuje wszystkie te zachowania, które składają się na czyn ciągły" (postanowienie SN z dnia 9 marca 2006 r., V KK 271/05)

W realiach sprawy niniejszej nie może być wątpliwości, iż zarzucane oskarżonemu i przypisane zachowania, bez wątpienia nie były objęte jednym wspólnym z góry powziętym zamiarem w powyższym rozumieniu, a zatem nie mogły zostać zakwalifikowane w ramach jednego czynu, o jakim mowa w art. 12 kk. Bezsprzecznie każda kolejna transakcja, nie mogła zostać objęta z góry powziętym zamiarem oskarżonych, bowiem jej dokonanie każdorazowo uzależnione była od wielu czynników obiektywnie niezależnych od sprawców, takich jak choćby pojawienie się konkretnego pojazdu w komisie oskarżonych, czy też pojawienie się osoby zainteresowanej nabyciem kolejnych aut, tych czynników bowiem oskarżeni, a zwłaszcza tego ostatniego podejmując pierwsze chronologicznie z przypisanych im zachowań przestępnych w odniesieniu do każdego kolejnego nie byli w stanie przewidzieć ani zaplanować.

Podobnie w sposób zdecydowany i jednoznaczny należało zdyskwalifikować, jako nie znajdujące uzasadnienia w sposobie procedowania Sądu I instancji, sugestie obrońcy oskarżonych, który w ramach stawianego zarzutu obrazy prawa materialnego, zarzuca jakoby doszło do niewłaściwej subsumcji zachowań przypisanych oskarżonym bowiem nie realizowało ono ustawowych znamion występków stypizowanych normami art. art. 291 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk oraz art. 272 kk. Sąd Odwoławczy nie będzie się wdawał w ponowną szczegółową analizę tejże kwestii. Dokonał jej bowiem Sąd I instancji na kartach 95-99 pisemnego uzasadnienia. Bez wątpienia przyjęte przez Sąd Rejonowy takie okoliczności, jak towarzysząca oskarżonym świadomość nielegalnego pochodzenia zbywanych pojazdów, wprowadzanie pokrzywdzonych w błąd, co do ich pochodzenia, w konsekwencji prowadzące nabywców do zapłaty za nie ustalonych kwot, czym zostali oni doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Stąd też przyjęta w każdym z czynów kwalifikacja z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. nie może budzić zastrzeżeń Sądu Odwoławczego. Nadto w trakcie wszystkich objętych zarzutami transakcji oskarżeni używali jako autentycznych podrobionych umów kupna-sprzedaży, w których wpisane były dane rzekomych sprzedających (jak ustalono osób, które nie mogły nimi być, bądź nigdy nie były), ich podpisy oraz umieszczone oznaczenia identyfikacyjne pojazdów odpowiadające przerobieniom. Okoliczność ta obligowała zatem Sąd I instancji do uwzględnienia w kwalifikacji prawnej każdego z czynów pozostającego w zbiegu kumulatywnym przepisu art. 270 § 1 k.k. Wreszcie też w odniesieniu do zarzutów z punktów 17, 20, 21, 23, 24, 27-30, 32-34 i 40, dodatkowym wskazanym w ich opisie elementem było wcześniejsze, tj. przez zbyciem auta pokrzywdzonym, wyłudzenie przez określone w tych zarzutach osoby poświadczenia nieprawdy w urzędach zajmujących się rejestrowaniem pojazdów, co z kolei uzasadniało w tych wypadkach ponadto kwalifikację uwzględniająca art. 272 k.k.

Jakkolwiek autorka jedynej uwzględnionej w całości apelacji nie wystąpiła ze stosownym wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia Sądu Odwoławczego, co w świetle dyspozycji art. 457 § 2 kpk zasadniczo zwalnia Sąd Okręgowy o szczegółowego odnoszenia się do przedstawionych przez pełnomocnika pokrzywdzonych W. i J. S. (1) zarzutów, tym nie mniej jednak z racji uwzględnienia skargi Sąd poczuwa się w obowiązku poczynienia kilku najistotniejszych uwag, które legły u podstaw zmiany orzeczenia Sądu Instancji w tym zakresie

W pierwsze kolejności wskazać wypada, że podstawą odmowy uwzględnienia żądania zgłoszonego przez oskarżycieli posiłkowych w trybie art. 46 kk stała się konstatacja Sądu I instancji, iż roszczenie pokrzywdzonych wynikające z popełnienia na ich szkodę czynu zarzucanego i przypisanego oskarżonym (zarzut z pkt 24) było przedmiotem innego postępowania, w którym to prawomocnie o nim orzeczono. O ile dochodzona przez oskarżycieli posiłkowych kwota w istocie była przedmiotem rozważań Sądu w innym postępowaniu (sądu cywilnego), to nie sposób jednak podzielić konstatacji, iż o roszczeniu owym prawomocnie rozstrzygnięto, a tym samym, że pokrzywdzeni dysponują skutecznym tytułem wykonawczym umożliwiającym im dochodzenie powstałej szkody od osób oskarżonych.

Wskazać należy, iż przepis art. 415 § 5 zd. 2 kpk zawiera tzw. klauzulę antykumulacyjną, która zmierza do zakazu orzekania o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, w sytuacji gdy bądź roszczenie wynikające z owego przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania, względnie gdy o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Celem tejże regulacji jest zatem wyeliminowanie sytuacji, w której dochodzi do kumulacji rozstrzygnięć o charakterze kompensacyjnym i do funkcjonowania w obrocie prawnym de facto dwóch tytułów egzekucyjnych, co rodzić może niebezpieczeństwo dwukrotnego dochodzenia naprawienia tej samej szkody, a tym samym potencjalne niebezpieczeństwo nieuzasadnionego podwójnego obciążania oskarżonego w sytuacji, w której wobec niego prowadzone równolegle byłyby dwa postępowania egzekucyjne, zmierzające do wyegzekwowania świadczeń mających swe źródło w tożsamym zdarzeniu faktycznym (vide wyrok SA w Warszawie z dn. 12.02.2016 r sygn. I AKa 407/15 LEX 2022432 oraz wyrok SN z dn. 6.08.2015 sygn. II KK 218/15 publ. KZS 2015/12/18).

Przy orzekaniu o obowiązku przewidzianym w art. 46 § 1 kk należy kierować się zasadami prawa cywilnego, a zatem warunkiem jego orzeczenia w wyroku karnym jest istnienie w chwili wyrokowania szkody, której ustalenia dokonuje się według tych samych reguł, jak przy określaniu odszkodowania w postępowaniu cywilnym. Przy stosowaniu tego środka karnego, chodzi nie tyle o represje wobec sprawcy, czy jego resocjalizację, ale głównie o naprawienie wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody (vide wyrok SA w Szczecinie z dn. 30.11.2016 sygn. I ACa 712/16 LEX 2191508).

Tak zatem ratio legis normy art. 415 § 5 zd. 2 kpk wg Sądu Okręgowego przemawia za uznaniem, iż zwrot „o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono” winien być interpretowany jako istnienie w przedmiocie owego roszczenia decyzji pozytywnej (choćby częściowo je uwzględniającej), gdyż tylko taka sytuacja prowadzi do możliwości uzyskania przez pokrzywdzonego tytułu wykonawczego, który pozwala na dochodzenie od sprawcy przestępnego zachowania jej naprawienia.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej zauważyć należy, że co prawda w istocie Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem dnia 15.05.2008 roku wydanym w sprawie I C 39/08 uwzględnił w całości dochodzone przez pokrzywdzonych (powodów) W. i J. S. (1) powództwo i zasadził na ich rzecz od S. J. kwoty po 15 tysięcy złotych wraz z ustawowymi odsetkami (k. 8598), tym nie mniej jednak w efekcie postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy w Białymstoku orzeczeniem z dnia 12.02.2009 roku wydanym w sprawie II Ca 539/08 zmienił wyrok Sądu I instancji i powództwo pokrzywdzonych oddalił. Wprawdzie u podstaw owej decyzji Sądu Odwoławczego legły uchybienia natury formalnej ze strony powodów, pozostaje to jednak bez żadnego wpływu na żądanie zgłoszone przez oskarżycieli posiłkowych w niniejszym postępowaniu, bowiem, szkoda wyrządzona przestępnym działaniem oskarżonych, z której wywodzili oni swoje roszczenie w procesie cywilnym, istniała w dacie orzekania Sądu I instancji w przedmiotowym procesie, istnieje nadal i co więcej do chwili obecnej nie została ona naprawiona. Nie ma zatem mowy w wypadku oskarżycieli posiłkowych o istnieniu tytułu prawnego pochodzącego z innego postępowania, który w jakikolwiek sposób kompensowałby im w stosunku do oskarżonych poniesioną szkodę.

Nota bene w stosunku do większości pozostałych pokrzywdzonych, którzy deklarowali, iż nie uzyskali od oskarżonych w jakiejkolwiek innej drodze naprawienia poniesionych szkód, Sąd Rejonowy wnioski złożone w trybie art. 46 § 1 kk w całości uwzględnił.

Dlatego też w obliczy wskazanych okoliczności podzielając w całości stanowisko pełnomocnika skarżących, skarżone orzeczenie należało zmienić w tym zakresie poprzez orzeczenie od oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych W. S. i J. S. (1) dochodzonej przez nich kwoty 30.000 tysięcy złotych tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.

Przechodząc do oceny konsekwencji prawnych zachowania przypisanego oskarżonym w zaskarżonym wyroku, to w ocenie Sądu Odwoławczego słuszny jest zarzut ewentualny sformułowany przez obrońcę I. J. dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec wymienionego kary zasadniczej pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego argumentacja skarżącej zmierzająca do zmiany wyroku poprzez obniżenie sankcji do poziomu umożliwiającego warunkowe zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności zasługuje na uwzględnienie.

Faktem jest, co opisał już Sąd Okręgowy we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, że tenże oskarżony jakkolwiek działał w ramach porozumienia przestępczego z synami, w oszukańczym procederze obrotu kradzionymi pojazdami pełnił stosunkowo mniej znaczącą rolę od pozostałych współoskarżonych. Przestępczy proceder ze swej istoty „firmował” bowiem jeden z jego synów (S.), który z formalnego punktu widzenia wg dokumentacji figurował jako jedyny właściciel komisu K.. Również zeznania przeważającej części pokrzywdzonych przesłuchanych w sprawie, to przede wszystkim rolę obydwu braci opisują jako wiodąca w przypadku zawieranych transakcji. To oni mieli namawiać na zakup pojazdów „z pominięciem komisu” zapewniając, że to powszechnie praktykowana procedura, Jakkolwiek oskarżony I. J. był przez nich wskazywany również jako osoba obecna i świadoma zawieranych transakcji, to jednak przede wszystkim S. i W. J. byli osobami głównie decyzyjnymi choćby w kwestiach takich jak negocjacje cenowe, ustalanie warunków i zasad rozliczania transakcji, czy też zapewnienie stałego dopływu pojazdów do prowadzonego komisu przez ustalone osoby pośredniczące w ich sprowadzaniu z zagranicy.

Aktualnie oskarżony I. J. ma przeszło 76 lat, zaś czyny mu przypisane zostały popełnione w okresie 2005-2006 r., a zatem przeszło 10 lat temu, od tego też czasu podsądny nie wszedł już w konflikt z prawem. Prowadzi ustabilizowane życie, jest osobą schorowaną. Sposób życia oskarżonego od czasu dopuszczenia się inkryminowanych zachowań wskazuje, że zrozumiał naganność swojego postępowania, żałuje tego co się stało, a surowe konsekwencje zwłaszcza natury finansowej pozwoliły na zweryfikowanie jego postawy. Dlatego też należało przyjąć, że wobec osoby I. J. istnieją podstawy do zastosowania w ramach orzeczonej sankcji łącznej zasady pełnej absorpcji, a nadto, mimo charakteru, a zwłaszcza rozmiaru udowodnionej mu działalności przestępczej, także istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, pozwalająca na przyjęcie założenia, że warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary wobec tego sprawcy.

Konsekwencją powyższego było obniżenie orzeczonej wobec I. J. kary łącznej pozbawienia wolności oraz ustalenie jej nowego wymiaru na poziomie 2 lat pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Odwoławczego taki wymiar kary spełni wszelkie wymogi kary sprawiedliwej i adekwatnej do stopnia zawinienia I. J., jak również nie będzie nosić znamion kary nadmiernie surowej.

Naturalną konsekwencją powyższej zmiany rozstrzygnięcia, polegającej na warunkowym zawieszeniu wykonania wskazanej wyżej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata, stała się konieczność zaliczenia tymczasowego aresztowania oskarżonego I. J. w sprawie niniejszej nie na poczet kary pozbawienia wolności, lecz na orzeczoną w stosunku do wymienionego karę łączna grzywny, przy zastosowaniu stosownego równoważnika wskazanego w art. 63 § 1 kk

W wyniku powtórnej szczegółowej analizy tej części zaskarżonego rozstrzygnięcia, która odnosi się do rozstrzygnięcia o szeroko rozumianych sankcjach wymierzonych wobec oskarżonych, nie sposób zgodzić się natomiast z obrońcą oskarżonych S. J. i W. J., który formułując zarzut z art. 438 pkt 4 kpk co do tego, że zarówno swym rodzajem, jak i przede wszystkim wymiarem noszą one znamiona rażącej niewspółmierności (surowości), przede wszystkim akcentował okoliczność przyznania się przez obu wymienionych do winy.

Oceniając powtórnie zarówno okoliczności podmiotowe jak i stronę przedmiotową zachowania oskarżonych, Sąd Okręgowy uznał podobnie jak to uczynił Sąd I Instancji, iż adekwatne zarówno do stopnia winy, a zwłaszcza rozmiaru przestępczej działalności oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im występków, jak i w pełni uwzględniające dyrektywy wskazane przepisem art. 53 kk będą kary zasadnicze pozbawienia wolności w swej bezwzględnej postaci oraz dodatkowo, zważywszy pobudki działania podsądnych dolegliwości natury finansowej z tytułu grzywien oraz obowiązków naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwem. W obliczu ukształtowania sankcji łącznych na poziomie odpowiednio 4 lat i 3 lat pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy w odniesieniu do obu oskarżonych również nie znalazł jakichkolwiek okoliczności i przesłanek pozwalających, czy to na obniżenie wymiaru orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, czy też w konsekwencji tego na skorzystanie z instytucji środka probacyjnego przewidzianego normą art. 69 kk.

Zupełnie niezrozumiała wydaje się argumentacja obrońcy, która rażącej niewspółmierności wskazanych wyżej kar przeciwstawia argument związany z postawą podsądnych. Uważna analiza całości ich wyjaśnień składanych w niniejszym procesie daje podstawy do wniosku o jedynie werbalnym przyznaniu się wyłącznie do udziału we wskazanych w zarzutach transakcjach, co wydaje się niczym nadzwyczajnym jeśli zważy się treść obciążających ich zeznań złożonych przez osoby pokrzywdzone przestępczym procederem. Z drugiej strony oskarżeni kategorycznie twierdzili, że nikogo nie oszukiwali, bo rzekomo sami nie mieli świadomości co do nielegalnego pochodzenia zbywanych przez nich aut, ani co do tego, iż przedkładane przez nich pokrzywdzonym dokumenty są nieautentyczne. Skarżący zdaje się zapominać, że ta ostatnia kwestia pozostaje z zdecydowanej opozycji do zebranych dowodów, a co za tym idzie w sposób oczywisty wyklucza wniosek jakoby W. i S. J. mieli przyznać się do winy.

Należy wyraźnie zaakcentować, iż brali oni udział w obrocie na szeroką skalę kradzionymi pojazdami, w trakcie którego posługiwali się sfałszowanymi dokumentami, dopuszczając się tzw. oszustw w stosunku do ich nabywców. Pod przykrywką legalnego komisu, który wykorzystywali do wystawiania pojazdów działali umyślnie, z zamiarem bezpośrednim i z niskich pobudek – popełnili czyn w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przestępcza działalność miała być dla nich stałym źródłem dochodu. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku skłania do refleksji, iż wszystkie owe okoliczności związane z postawą oskarżonych, również po ujawnieniu przestępstw (w tym brak inicjatywy w zrekompensowaniu pokrzywdzonym poniesionych przez nich szkód), były rozważane i brane pod uwagę przez Sąd I Instancji, a jednak nie stanowiły one skutecznej przeciwwagi dla stopnia winy oskarżonych jak i wagi popełnionych naruszeń.

Odnosząc się natomiast do argumentacji obrońcy który rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych sankcji dopatruje się nie tylko w wymiarze i izolacyjnym charakterze kary pozbawienia wolności, ale również karze grzywny stwierdzić należy, że również ona jest chybiona.

Przede wszystkim podkreślić wypada, iż znamienita część apelacji sprowadza się do twierdzeń, iż podsądni nie popełnili zarzucanych czynów, a zgromadzone dowody nie pozwalały Sądowi na wysnucie odmiennego wniosku. Sąd Odwoławczy z racji szerokiego omówienia kwestii sprawstwa w początkowej części niniejszych rozważań, czuje się zwolniony z powtórnej oceny tych twierdzeń skarżącego.

Powracając stricte do kwestii kary, przede wszystkim rozmiar przestępczej działalności udowodniony oskarżonym w niniejszym postępowaniu, winien przemawiać za ich odpowiednio surowym potraktowaniem. Mimo dotychczasowej niekaralności S. i W. J., którą Sąd uwzględnił na ich korzyść, zwłaszcza okoliczności przedmiotowe, związane z przypisanymi im zachowaniami, których znaczną część popełnili wspólnie i w porozumieniu również z będącym w podeszłym wieku ojcem, wykorzystując niejednokrotnie fakt, iż nabywcami pojazdów były osoby im znane, prowadzą do wniosku, że udowodniony im proceder zasługuje na jednoznaczne napiętnowanie.

Zważywszy jednoznaczne w tej kwestii i nie budzące wątpliwości pobudki działania oskarżonych w zakresie przypisanych mu czynów, Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych powodów do zakwestionowania zaskarżonego wyroku w zakresie konsekwencji natury finansowej, jakie dotknęły S., W. i I. J.. Zarówno orzeczona kara łączna grzywny, jak i środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwem, choć niewątpliwie swym wymiarem dolegliwe, lecz nie w stopniu rażącym, są ze wszech miar słuszne i w pełni uzasadnione okolicznościami popełnienia przypisanych sprawcom zachowań. Bezsprzecznie na pierwszy plan wysuwa się chęć zysku, jaką kierowali się oni w swoim działaniu. Z drugiej strony nie ma żadnej bezpośredniej zależności, która w sytuacji wymierzenia sprawcy kary pozbawienia wolności w bezwzględnej postaci, stałaby na przeszkodzie orzekaniu dodatkowo kary grzywny. Wprawdzie sytuacja materialna osoby oskarżonego winna być brana pod uwagę przez Sąd przy rozważaniu konsekwencji natury finansowej dla sprawcy, tym nie mniej jednak nie może ona zasadniczo determinować ani rozstrzygnięcia w kwestii wymiaru ewentualnej grzywny, ani tym bardziej decyzji co do celowości jej wymierzania.

Sytuacja bowiem majątkowa i osobista, w jakiej znaleźli się aktualnie oskarżeni, to nic innego jak wyłączny efekt ich sprzecznej z prawem postawy, konsekwencją której stała się konieczność zadośćuczynienia osobom pokrzywdzonym. Wprawdzie wielce prawdopodobnym jest zważywszy dodatkowo orzeczony obowiązek z art. 46 kk, że oskarżeni będą mieli trudności z wykonaniem orzeczonej grzywny, tym nie mniej jednak należy wskazać, iż kara ta może zostać w takiej sytuacji skutecznie wyegzekwowana w inny sposób, to jest przewidziany przez przepisy kkw.

Biorąc zatem pod uwagę całokształt powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej orzeczonych kar w stosunku do oskarżonych S. J. i W. J. i jego korekty w sposób postulowany przez apelującego.

Reasumując przyjąć należy, że żaden ze skarżących obrońców w swoich apelacjach nie zdołał przedstawić argumentów, które w skuteczny sposób pozwoliłyby podważyć wiarygodność głównego dowodu obciążającego osoby oskarżonych, jakim były zeznania osób pokrzywdzonych oraz zabezpieczona dokumentacja dotycząca wskazanych w zarzutach transakcji, a tym samym zakwestionować trafność ich oceny, dokonaną przez Sąd Rejonowy w wyjątkowo obszernym i szczegółowym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Z drugiej też strony w toku kontroli instancyjnej nie znalazły potwierdzenia zarzuty, z świetle których zaskarżone orzeczenie miałoby być dotknięte uchybieniami natury procesowej, tego rodzaju i wagi, iż uzasadniałyby one konieczność ewentualnego cofnięcia przedmiotowej sprawy na etap powtórnego orzekania przed Sądem I Instancji

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto zgodnie z treścią art. 624 § 1 kpk, zwalniając z obowiązku ich ponoszenia oskarżonych.

Marzanna Chojnowska Dariusz Niezabitowski Sławomir Wołosik