Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W. (1)

przeciwko S. M. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R.

o sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji pozwanego S. M. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą

w R. od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku IV Wydziału Pracy z dnia

23 maja 2017r. sygn. IV P 70/16

oddala apelację.

Sygn. akt IV Pa 44/17

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 roku, powód A. W. (2) złożył do Sądu Rejonowego w Radomsku pozew przeciwko S. M. (2), prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R. o sprostowanie świadectwa pracy, a także o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu powództwa powód wskazał, że pozwany umieścił w przesłanym mu świadectwie pracy nieprawdziwe informacje.

Pozwany w odpowiedzi na pozew złożonej do Sądu Rejonowego w Radomsku wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 maja 2017 roku, wydanym w sprawie IVP70/16, Sąd Rejonowy w Radomsku sprostował pkt 4 ppkt 2) świadectwa pracy z dnia 27 maja 2016 roku wydanego A. W. (1) przez S. M. (1) w ten sposób, że po słowach „ korzystał z urlopu bezpłatnego” wpisał treść „ nie korzystał” zamiast treści „ nie wystąpił”,

pkt 5 świadectwa pracy z dnia 27 maja 2016 roku, wydanego A. W. (1) przez S. M. (1) w ten sposób, że po słowach „ informacja o zajęciu wynagrodzenia” wykreślić treść:

a)  „ Komornik B. B. (...)”,

b)  po słowach (...) wykreślić treść „ (...) (potrącono 84,52 zł) oraz JR”

c)  po słowach „ (...)” wykreślić treść „ A. P. (...), J. R. (...), J. R. (...), P. P. (...)”.

- pkt 6 świadectwa pracy z dnia 27 maja 2016 roku wydanego A. W. (1) przez S. M. (1) w ten sposób, że po słowach „21 dni – 2014 r” wykreślić treść „W okresie od 7.03.2016 do 24.03.2016 – nieobecność nieusprawiedliwiona” oraz zasądził od pozwanego S. M. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R. na rzecz powoda A. W. (1) kwotę 120 złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

pozwem z dnia 4 kwietnia 2016 roku powód A. W. (2) złożył do Sądu Rejonowego w Radomsku pozew przeciwko S. M. (2), prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Sprawa toczyła się przed Sądem Rejonowym w Radomsku pod sygnaturą akt IV P 25/16. Jak ustalono w toku postępowania w okresie od 3 marca 2016 roku do dnia 24 marca 2016 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Strony w dniu 17 maja 2016 roku zawarły ugodę, na mocy której pozwany S. M. (1) cofnął oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodem A. W. (1) i wyraził zgodę na rozwiązanie umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron.

W dniu 27 maja 2016 roku S. M. (1) wystawił A. W. (1) nowe świadectwo pracy.

W dniu 1 czerwca 2016 roku A. W. (1) otrzymał drogą pocztową świadectwo pracy od byłego pracodawcy S. M. (2), które zostało wystawione po zawarciu ugody w postępowaniu IV P 25/16.

W dniu 8 czerwca 2016 roku powód A. W. (1) razem z Ł. N. udał się do siedziby byłego pracodawcy S. M. (2) celem złożenia pisma o sprostowanie treści doręczonego świadectwa pracy.

Powód A. W. (1) zostawił wniosek o sprostowanie świadectwa pracy w siedzibie S. M. (1). Jednakże pracownica pozwanego M. J. stwierdziła, że nie może go przyjąć i powód ma się w celu złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy zwrócić bezpośrednio do S. M. (1), ewentualnie przyjść innego dnia. Pracownica pozwanego nie zgodziła się na pozostawienie pisma w siedzibie przedsiębiorcy, odmówiła jego przyjęcia. Powód pozostawił wniosek o sprostowanie świadectwa na biurku pracownika pozwanego, który zwrócił mu je na schodach budynku.

Z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyki we Wrocławiu B. B. wskazywało, że w stosunku do A. W. (1) nie była prowadzona żadna egzekucja. Postępowanie w sprawie (...) zostało przekazane do prowadzenia do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R..

Z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi A. P. zastępowanego przez J. M. z miesiąca maja 2016 roku wynikało, że w stosunku do A. W. (1) nie była prowadzona żadna egzekucja. Postępowanie w sprawie (...) zostało prawomocnie umorzone w dniu 18 czerwca 2014 roku. Pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa P. P. wskazywało, że w stosunku do A. W. (1) nie była prowadzona żadna egzekucja. Postępowanie w sprawie (...) zostało prawomocnie umorzone w dniu 1 kwietnia 2014 roku.

Z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R. wynikało, że w stosunku do A. W. (1) była prowadzona egzekucja w zakresie kosztów postępowania komorniczego sprawie (...). Natomiast samo postępowanie egzekucyjne (...) zostało umorzone postanowieniem z dnia 12 września 2012 roku. Umorzono także inne posterowania: (...) w dniu 4 listopada 2014 roku, (...) w dniu 4 listopada 2014 roku, (...) w dniu 14 października 2013 roku.

W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że powództwo A. W. (1), co do zasady praktycznie w całości zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wskazał, że w myśl § 5 ust. 4 rozporządzenia, w sytuacji, gdy prawomocne orzeczenie sądu pracy zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi nowe świadectwo pracy i dokument ten powinien zawierać informację o nowym trybie rozwiązaniu umowy o pracę. Odnosząc się do zarzuty pozwanego, iż powód uchybił terminowi do złożenia powództwa o sprostowanie świadectwa pracy, Sąd Rejonowy podniósł, że złożenie pisma o sprostowanie przez powoda w dniu 8 czerwca 2016 roku należy uznać za skuteczne, nie można bowiem wymagać od powoda by dodatkowo przesyłał pismo za pośrednictwem operatora pocztowego, skoro dochował należytej staranności i udał się osobiście do siedziby pracodawcy w celu dopełnienia i dotrzymania terminu złożenia wniosku. Pracodawca ma natomiast obowiązek ustosunkowania się do złożonego wniosku, czego pozwany nie uczynił. Nie można, w ocenie Sądu I instancji, uznać za równoznaczną w świetle prawa czynność odmowy przyjęcia pisma przez pracownika pracodawcy z odmową sprostowania świadectwa pracy, która winna nastąpić na piśmie i być oświadczeniem samego pracodawcy. Dlatego też, zdaniem Sądu Rejonowego powód słusznie czekał 7 dni na decyzję pracodawcy, a następnie nie chcąc uchybić terminowi złożył w dniu 22 czerwca 2016 roku pozew do sądu.

W zakresie zarzutów pozwanego, co do braku podstaw prawnych do żądania sprostowania treści samego świadectwa pracy, Sąd Rejonowy zważył, że kwestia wystawiania i prostowania świadectwa pracy została uregulowana w art. 97 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 1996 r. nr 60, poz. 282 ze zm.). Żądanie sprostowania świadectwa pracy aktualizuje się w sytuacji, gdy złożone przez pracodawcę oświadczenie wiedzy zawiera informacje niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy lub też treść świadectwa jest niepełna, tj. nie obejmuje wszystkich elementów wymaganych na mocy Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. nr 60/96, poz. 282 ze zm.). Wydanie świadectwa zawierającego ewidentnie błędne informacje i niedokładności narusza zasadę rzetelnego i pełnego podawania w świadectwie pracy informacji wymaganych przez prawo. Weryfikacja świadectwa następuje zatem z punktu widzenia zawartych w nim informacji dotyczących stosunku pracy łączącego strony, pod kątem ich prawdziwości i pełności (A. M. Świątkowski, Kodeks Pracy, Komentarz, tom I, wyd. Beck, Warszawa 2004, str. 611).

Sąd Rejonowy zaznaczył, że wydanie niewłaściwego świadectwa pracy polegać może w szczególności na umieszczeniu w nim informacji niezgodnych ze stanem faktycznym. Świadectwo pracy jest bowiem dokumentem o ściśle określonej treści. Obowiązkowa treść świadectwa pracy nie została w pełni określona w przepisach Kodeksu pracy. Poza nim informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego określa Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu jego wydawania i prostowania (Dz. U. nr 60 poz.282 ze zmianami). Zgodnie z art. 97 § 2 k.p. w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

W zakresie wniosku powoda o sprostowanie treści pkt 5 świadectwa pracy, Sąd Rejonowy wskazał, że świadectwo pracy jest drukiem, którego wygląd i treść określa ustawa. Jedną z obowiązkowych do podania na świadectwie pracy informacji jest ta o zajęciu komorniczym na wynagrodzeniu pracownika. Umieszczenie takiej informacji jest obowiązkiem pracodawcy (art. 97 § 2 KP). Jest na to przeznaczony ustęp 5 świadectwa pracy. Zakres informacji o zajęciu wynagrodzenia pracownika przez komornika powinien obejmować: numer sprawy egzekucyjnej, oznaczenie komornika prowadzącego egzekucję oraz wysokość kwot już wyegzekwowanych (ust. 5 załącznika do rozporządzenia MPiPS z 15.5.1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania). Treść zapisu o zajęciu wynagrodzenia w świadectwie pracy potwierdza ponadto art. 884 § 2 ustawy z 17.11.1964 – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 101 ze zm.; dalej: KPC), zgodnie z którym w razie rozwiązania stosunku pracy z dłużnikiem dotychczasowy pracodawca czyni wzmiankę o zajęciu należności w wydanym dłużnikowi świadectwie pracy, a jeżeli nowy pracodawca dłużnika jest mu znany, przesyła temu pracodawcy zawiadomienie komornika i dokumenty dotyczące zajęcia wynagrodzenia oraz powiadamia o tym komornika i dłużnika, przeciwko któremu toczy się postępowanie egzekucyjne. Przy czym pracodawca zamieszcza w świadectwie pracy wzmiankę o bieżącym zajęciu wynagrodzenia pracownika, a nie o wszystkich zajęciach wynagrodzenia, które miały miejsce w trakcie zatrudniania. Informacja o długach, które pracownik spłacił nie ma znaczenia dla kolejnego pracodawcy. Adnotacja o zajęciu wynagrodzenia może więc dotyczyć tylko spraw egzekucyjnych niezakończonych w chwili rozwiązania umowy o pracę. Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynika, że na dzień wydania nowego świadectwa pracy, tj na dzień 27 maja 2016 roku wszystkie toczące się przeciwko powodowi postępowania komornicze zostały umorzone. Jedynym obciążeniem jego wynagrodzenia pozostały koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 146,46 złotych, które to postępowanie było prowadzone w sprawie (...) przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R.. Sąd Rejonowy uznał, że tę jedną sygnaturę akt i postępowanie w sprawie komorniczej należy w świadectwie pracy powoda pozostawić, gdyż jak już wskazano powyżej, umieszczenie w świadectwie pracy informacji o postępowaniu egzekucyjnym ma na celu egzekucję należności z tychże postępowań. Niewątpliwie mimo zakończenia formalnego postępowania do egzekucji pozostały jeszcze koszty tego postępowania. Na podstawie art. 770 ^{( 1)}kpc prawomocne postanowienie komornika w przedmiocie kosztów podlega wykonaniu po uprawomocnieniu się bez potrzeby zaopatrywania go w klauzulę wykonalności. Komornik sądowy miał więc prawo egzekwować swoje koszty w wysokości 146,46 złotych wobec prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie (...). Wydanie postanowienia, w którym komornik sądowy określił wysokość kosztów egzekucyjnych nastąpiło bowiem właśnie w wyniku wydania postanowienia o umorzeniu sprawy (...). Co istotne, cel tej egzekucji został osiągnięty, bowiem właśnie dzięki temu zapisowi do dnia 30 czerwca 2016 roku należność ta została „odprowadzona- ściągnięta” z wynagrodzenia powoda przez nowego pracodawcę. W tym miejscu należy także zauważyć, że pracodawca uchylający się od obowiązków związanych z zajęciem wynagrodzenia przez komornika może zostać ukarany grzywną (art. 886 § 1 KPC). Pracodawca, który nie wykonał obowiązków wynikających z zajęcia wynagrodzenia albo dokonał wypłaty zajętej części wynagrodzenia pracownikowi, odpowiada za wyrządzoną przez to wierzycielowi szkodę (art. 886 § 3 KPC). Dlatego też, Sąd Rejonowy uznał, że mając na uwadze, iż w dniu sporządzenia świadectwa pracy istniała jeszcze do egzekucji należność z postępowania (...), to egzekucję tę należało w świadectwie pracy powoda umieścić.

W zakresie wniosku powoda o sprostowanie treści pkt 6 świadectwa pracy Sąd Rejonowy zważył że kwestia nieobecności powoda w okresie od 3 marca 2016 roku do dnia 24 marca 2016 roku na podstawie treści zwolnienia lekarskiego w sprawie IV P 25/16 została prawomocnie przesądzona- uzgodniona pomiędzy stronami. Postawą rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia pismem z dnia 24 marca 2016 roku była właśnie jego nieobecność w tymże okresie. W aktach sprawy znajduje się honorowane przez ZUS zwolnienie lekarskie i pismo ZUS potwierdzające, że w okresie 3 marca 2016 roku do dnia 24 marca 2016 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, a więc w tym czasie jego nieobecność w pracy była usprawiedliwiona.

W ocenie Sądu Rejonowego pozwany miał świadomość tego faktu najpóźniej w dniu 17 maja 2016 roku, kiedy to właśnie na podstawie tej wiedzy zawarł z powodem ugodę i cofnął skutecznie swoje oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia w trybie dyscyplinarnym. Skoro więc kwestia ta była już rozpoznawana przez sąd w sprawie IV P 25/16, która to sprawa jest prawomocnie zakończona, a powód jeszcze przed dniem wystawienia świadectwa pracy tj., przed dniem 27 maja 2016 roku miał wiedzę w tym zakresie, to wpisanie w punkcie 6 świadectwa pracy, że okres ten jest nieusprawiedliwioną nieobecnością w pracy, należy uznać za niezasadne. Pozwany podnosił, że powód wraz innymi pracownikami zobowiązał się do dostarczenia w przypadku zachorowania zwolnienia lekarskiego do siedziby firmy, na którą to okoliczność strona pozwana przedłożyła dokument z podpisem pracownika - powoda. Jednakże jak już wskazano powyżej, okoliczność, że powód w dniach 3 marca 2016 roku – 24 marca 2016 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim i jego nieobecność w pracy była w tym czasie usprawiedliwiona, a pracodawca miał tę wiedzę przed dniem wystawienia nowego świadectwa pracy została przesądzona i udowodniona.

Z tych względów, Sąd Rejonowy zgodnie z żądaniem strony powodowej sprostował świadectwo w tym zakresie wpisując, że jest to okres nieobecności usprawiedliwionej.

W zakresie wniosku powoda o sprostowanie treści pkt. 4 ppkt 2. w zakresie informacji dotyczących urlopu bezpłatnego, Sąd Rejonowy podniósł, że w treści świadectwa pracy umieszczona jest obowiązkowa treść ” korzystał z urlopu bezpłatnego” . Zgodnie więc z zasadami języka polskiego odpowiedź na tak sformułowane „pytanie” brzmi „nie korzystał”. Pozwany wpisał natomiast treść „nie wystąpił”.

Sąd Rejonowy podkreślił, że z zeznań pozwanego wynika, że nie on wypełniał świadectwo pracy, a jego pracownik. W oparciu o akta sprawy i treść samego świadectwa pracy, Sąd I instancji ustalił, że świadectwo pracy wydawał pracodawca, w tym przypadku pozwany S. M. (1). Pod wydanym świadectwem pracy widnieje także podpis pracodawcy- S. M. (1). Okoliczność, że sam dokument świadectwa pracy sporządzała inna osoba, w tych okolicznościach nie może zdaniem Sądu Rejonowego stanowić podstawy do oddalenia powództwa. O kosztach postepowania Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c., na zasadzie odpowiedzialności za wynik sporu, przy czym Sąd Rejonowy przyjął, że powód wygrał sprawę w całości, a o kosztach zastępstwa procesowego Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie biorąc pod uwagę wysokość wynikającą z § 9 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz 1800).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając powyższy wyrok w całości zarzucając zaskarżanemu orzeczeniu istotne uchybienia procesowe, mające wpływ na wynik sprawy tj. naruszenie art. 232 k.p.c. poprzez :

- przyjęcie, że niezasadne było umieszczenie przez pozwanego w świadectwie pracy z 27 maja 2016 r. wzmianki o zajęciu wynagrodzenia w sprawach (...), JR KM (...), (...), (...), (...),(...) (pkt 5 świadectwa pracy, pkt 2 wyroku) - w sytuacji gdy, pozwany pracodawca na dzień wydania powodowi świadectwa pracy z 27 maja 2016 r. nie posiadał wiedzy o umorzeniu, bądź zakończeniu tych postępowań, natomiast wiedzę o stanie wszystkich egzekucji powziął dopiero w dniu 22 czerwca 2016 r. już po wydaniu świadectwa pracy i jednocześnie po wytoczeniu powództwa w niniejszej sprawie. Dodatkowo wiedzę tę pozwany powziął jedynie w wyniku własnych działań, podjętych w sprawie ustalenia stanu prowadzonych postępowań egzekucyjnych;

-

niezasadne usunięcie zapisu „nie wystąpił” i dokonanie zapisu „nie korzystał” z uwagi na poprawność pierwszego zapisu;

-

niezasadność sprostowania świadectwa w pkt 6, w sytuacji antydatowanego zwolnienia lekarskiego powoda i istniejących wątpliwości w tym zakresie organu ZUS (na dzień wydania świadectwa pracy);

Mając na uwadze powyższe naruszenia, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Rejonowy właściwie przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd Odwoławczy podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09). Sąd Rejonowy wydał prawidłowe rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawa.

Na wstępie wskazać należy, iż apelacja pozwanego, wniesiona przez profesjonalnego pełnomocnika-adwokata, zarzuca jedynie naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisu art.232 k.p.c, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Apelujący nie sformułował przy tym żadnych zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd I instancji innych przepisów w zakresie prawa procesowego, w tym art. 233 § 1 k.p.c., ani też przepisów prawa materialnego, w uzasadnieniu apelacji skarżący skoncentrował się jedynie na własnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i przedstawieniu wywiedzionych z tej oceny wniosków.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji wskazać należy, iż są one niezasadne.

Dokonując analizy prawidłowości wydanego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wskazać należy, iż jego podstawę prawną statuuje przepis art. 97 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 1996 r. nr 60, poz. 282 ze zm.), które w sposób szczegółowy zostały już omówione w uzasadnieniu przez Sąd Rejonowy, tak więc Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby ich ponownego przytaczania. Oczywistym jest w świetle powyższych uregulowań, iż pracodawca ma obowiązek wydania pracownikowi świadectwa pracy zawierającego rzetelne i aktualne na dzień wydania świadectwa informacje. Pracodawca winien więc dołożyć maksymalnej staranności, aby takowe dane uzyskać, tym bardziej, że gdy złożone przez pracodawcę oświadczenie wiedzy zawiera informacje niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy lub też treść świadectwa jest niepełna, aktualizuje się żądanie sprostowania świadectwa pracy. Weryfikacja świadectwa następuje zatem z punktu widzenia zawartych w nim informacji dotyczących stosunku pracy łączącego strony, pod kątem ich prawdziwości i pełności (A. M. Świątkowski, Kodeks Pracy, Komentarz, tom I, wyd. Beck, Warszawa 2004, str. 611). Jedną z obowiązkowych do podania na świadectwie pracy informacji jest ta o zajęciu komorniczym wynagrodzenia pracownika, przy czym pracodawca zamieszcza w świadectwie pracy wzmiankę o bieżącym zajęciu wynagrodzenia pracownika, a nie o wszystkich zajęciach wynagrodzenia, które miały miejsce w trakcie zatrudniania. Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynika, że na dzień wydania nowego świadectwa pracy, tj na dzień 27 maja 2016 roku wszystkie toczące się przeciwko powodowi postępowania komornicze zostały umorzone. Jedynym obciążeniem jego wynagrodzenia pozostały koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 146,46 złotych, które to postępowanie było prowadzone w sprawie (...) przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R.. Podnoszona prze skarżącego okoliczność, iż pracodawca w dacie wydania świadectwa pracy nie posiadał aktualnej wiedzy w powyższym zakresie nie może odnieść zamierzonego skutku. Wszak ustawodawca przewidział siedmiodniowy termin wydanie świadectwa uznając, iż jest to wystarczający okres czasu na uzyskanie danych niezbędnych do sporządzenia powyższego dokumentu. W ocenie Sądu, w dobie powszechnie już stosowanej poczty elektronicznej, faksu, telefonii stacjonarnej i komórkowej, nie ma potrzeby posługiwania się zwykłą korespondencja listową i uzyskanie potrzebnych informacji nie stanowi żadnego problemu. Pozwany winien więc dokładając należytej staranności skorzystać z dobrodziejstw XXI wieku i uniknąłby w ten sposób niekorzystnych dla siebie konsekwencji. Adekwatne uwagi można poczynić w zakresie zapisu dotyczącego pobytu powoda na zwolnieniu lekarskim, tym bardziej, że informacje o pobycie powoda na zwolnieniu lekarskim zostały pozwanemu przekazane w sprawie sygn. akt IVP 25/16, i stanowiły asumpt do zmiany stanowiska pracodawcy w zakresie trybu rozwiązania z pozwanym stosunku pracy. Nadto pozwany mógł uzyskać stosowne informacje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu meriti w zakresie sprostowania świadectwa pracy powoda w powyższym zakresie.

Za prawidłowe należy uznać także rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w zakresie wniosku powoda o sprostowanie treści pkt. 4 ppkt 2, poprzez wpisanie: „nie korzystał”. W miejsce: „nie wystąpił”. Wszak okolicznością istotną jest, czy pracownik korzystał z urlopu, nie zaś, czy wystąpił z wnioskiem do pracodawcy o skorzystanie z takiej formy urlopu. Sformułowanie „nie wystąpił” w żadnym razie nie daje nam odpowiedzi na pytanie, czy pracownik korzystał z urlopu.

Odnosząc się wreszcie do kwestii podnoszonej przez pozwanego w zakresie ewentualnego przekroczenia przez powoda terminu określonego w art.97 § 2 ¹ k.p. Sąd stwierdza, iż nie może ona odnieść skutku w postaci zawnioskowanej przez apelującego, albowiem Sąd Rejonowy uznał, iż powód terminu dochował, zaś skarżący nie kwestionował poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, ani też dokonanej oceny dowodów. Nadto, w ocenie Sądu Okręgowego, wystąpienie powoda do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy nie jest warunkiem otwarcia drogi sądowej do wystąpienia z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w postanowieniu z dnia 8 czerwca 2016 r., sygn. I PZ 4/16, i stanowisko powyższe Sąd Okręgowy akceptuje.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c oddalił apelację, jako niezasadną.