Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2017 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w R. V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Sonia Lasota-Zawisza

Sędziowie

Ławnicy: Hanna Grzelec

Grzegorz Klejnowski

Protokolant: Tomasz Kałuża-Herok

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2017 roku w Rybniku

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, o odprawę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz powódki P. G. kwotę 7.602,43 zł (siedem tysięcy sześćset dwa złote czterdzieści trzy grosze) w tym:

a)  kwotę 6.300,00 zł (sześć tysięcy trzysta złotych) tytułem odszkodowania;

b)  kwotę 1.302,43 zł (jeden tysiąc trzysta dwa złote czterdzieści trzy grosze) tytułem odprawy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 2 listopada 2016 roku;

2.  wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 2.100,00 zł (dwa tysiące sto złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

3.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie odnośnie roszczenia o odprawę;

4.  nakazuje pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwoty 381,00 zł (trzysta osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych;

5.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.160,00 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Sonia Lasota-Zawisza

Hanna Grzelec Grzegorz Klejnowski

Sygn. akt V P 271/16

UZASADNIENIE

Dnia 5 sierpnia 2016 roku powódka P. G. wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W. pozew o zapłatę kwoty 6300 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz kwoty 6300 zł tytułem odprawy pieniężnej z odsetkami ustawowymi od dnia 2 listopada 2016 roku, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podała, iż od dnia 1 marca 2008 roku była zatrudniona w pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika punktu sprzedaży detalicznej w C.. Pismem doręczonym dnia 29 lipca 2016 roku pozwana rozwiązała umowę za wypowiedzeniem z powodu czynników ekonomicznych. Wypowiedzenie narusza przepisy prawa, bowiem zostało złożone powódce w okresie przebywania na urlopie wypoczynkowym. Nadto, wskazana przyczyna jest nierzeczywista i niekonkretna. Tym samym, powódka uprawniona jest do odszkodowania. Jednocześnie, przyczyna jest niezależna od powódki, co uprawnia ją do otrzymania odprawy pieniężnej. (vide k.2-8, 90, 95-97)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając przyznała okoliczność doręczenia wypowiedzenia umowy w dniu 29 lipca 2016 roku, tj. w chwili przebywania na urlopie wypoczynkowym oraz okoliczność ogólnego wskazania przyczyny. Jednakże podniosła, iż o przebywaniu powódki na urlopie dowiedziała się dopiero w dniu złożenia wypowiedzenia. Powódka nie uzgadniała z pozwaną zamiaru skorzystania z urlopu. Nadto, pozwana na bieżąco informowała pracowników, w tym powódkę o złej sytuacji finansowej i konieczności likwidacji punktu z powodów ekonomicznych. Jednocześnie, stosunek pracy powódki został w rzeczywistości rozwiązany na skutek porozumienia stron. Po złożeniu wypowiedzenia przez pozwanego powódka wskazała, iż przyjmuje wypowiedzenie do wiadomości i prosi o zwolnienie z obowiązku pracy w okresie wypowiedzenia. Pozwana zaakceptowała ten wniosek. (vide k.31-33, 99-100)

Na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2017 roku powódka cofnęła pozew o zapłatę odprawy ponad kwotę 2502,43 zł z odsetkami od dnia 2 listopada 2016 roku z powodu częściowego spełnienia roszczenia przez pozwaną w toku sprawy. Jednocześnie wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w pełnej wysokości. Pozwana wyraziła zgodę na cofnięcie. Nadto, przyznała prawo powódki do otrzymania odprawy w kwocie 6300 zł (vide k.132 verte) Na rozprawie w dniu 18 października 2017 roku powódka cofnęła pozew o zapłatę odprawy o kwotę 1200 zł również z powodu częściowego spełnienia roszczenia przez pozwaną w toku sprawy. (vide k.143 verte)

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 1 marca 2008 roku pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. zawarła z powódką P. G. (poprzednio S.) umowę o pracę na czas nieokreślony, na mocy której powódka została zatrudniona w pozwanej na stanowisku kierownika punktu sprzedaży detalicznej w C..

Dowód: umowa o pracę, porozumienia stron, odpis aktu małżeństwa – akta osobowe powódki k.B2, 12, (...), 19

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2100 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie k.66

Pismem z dnia 25 lipca 2016 roku, odebranym przez powódkę dnia 29 lipca 2016 roku, pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę z zachowaniem 3‑miesięcznego okresu wypowiedzenia, którego koniec upływał w dniu 31 października 2016 roku. Jako przyczynę rozwiązania umowy pozwana wskazała czynniki ekonomiczne. Jednocześnie, pozwana pouczyła powódkę o prawie wniesienia odwołania do sądu pracy.

Pismem z dnia 1 sierpnia 2016 roku powódka poinformowała pozwaną, iż przyjmuje do wiadomości wypowiedzenie umowy i zwróciła się o zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy oraz wezwała pozwaną do zapłaty odprawy pieniężnej. W odpowiedzi, pismem z dnia 5 sierpnia 2016 roku pozwana zwolniła powódkę z obowiązku świadczenia pracy w okresie po wykorzystaniu urlopu wypoczynkowego w dniach od 9 do 11 sierpnia 2016 roku. Pozwana wystawiła świadectwo pracy, w którym wskazała, iż powódka była zatrudniona do dnia 31 października 2016 roku. Strony nie prowadziły rozmów, których przedmiotem byłaby zmiana trybu rozwiązania umowy.

Dowód: rozwiązanie umowy z potwierdzeniem odbioru, pismo powódki z 1 sierpnia 2016 roku, pismo pozwanej z 5 sierpnia 2016 roku, świadectwo pracy – akta osobowe powódki cześć C oraz akta sądowe k.9; przesłuchanie stron – powódki k.134 verte-135, 143 verte-144

Powódka co roku wnosiła o udzielenie jej urlopu wypoczynkowego na przełomie lipca i sierpnia, zgodnie z przygotowanym wcześniej planem urlopów. Urlop był jej udzielany w wybranym terminie, jednakże począwszy od 2015 roku wnioski nie zawierały podpisu przełożonego świadczącego o zaakceptowaniu urlopu. W dniu 29 lipca 2016 roku powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym zgodnie z planem. Wniosek o udzielenie urlopu w okresie od 22 lipca do 8 sierpnia 2016 roku wypełniła w dniu 20 lipca 2016 roku i zgodnie z przyjętą i stosowaną procedurą wysłała go do pozwanej zarówno w formie pisemnej jak i mailowo. Wniosek w formie pisemnej wpłynął do pozwanej w dniu 29 lipca 2016 roku. Nadto, urlop został ujawniony w grafiku pracy pracowników stoiska na lipiec 2016 roku. Także ten grafik został przesłany pozwanej drogą pisemną i mailową. Pracownicy stoiska przesyłali grafiki do 15 dnia poprzedniego miesiąca.

Dowód: wnioski urlopowe – akta osobowe powódki oraz akta sądowe k.69; grafiki pracy k.129-130, 139; zeznania świadka M. S. k.133-133 verte; zeznania świadka A. N. k.134-134 verte; przesłuchanie stron – powódki k.134 verte-135, 143 verte-144

Stoisko pozwanej w C. zostało zlikwidowane. Dnia 16 września 2016 roku ze stoiska zabrano elementy wyposażenia, a w październiku 2016 roku stoisko zostało zdemontowane i zutylizowane. Oprócz powódki pracę na tym stoisku wykonywały także M. S. oraz A. N.. Pozwana wypowiedziała umowy o pracę obu tym pracownicom we września 2016 roku również wskazując na przyczyny ekonomiczne. Jednakże, pozwana nie informowała wcześniej żadnego z pracowników stoiska o powodach rozwiązania umów, w tym jakie dokładnie przyczyny ekonomiczne zdecydowały o wypowiedzeniu, a także nie informowała o zamiarze likwidacji stoiska.

Dowód: protokół demontażu k.70; protokół odbioru k.71; zeznania świadka M. S. k.133-133 verte; zeznania świadka A. N. k.134-134 verte; przesłuchanie stron – powódki k.134 verte-135, 143 verte-144

Pismem z dnia 21 grudnia 2016 roku pozwana zaproponowała powódce zawarcie porozumienia w sprawie terminów ratalnej spłaty kwoty 7302,43 zł, która miała wyczerpywać wszystkie roszczenia powódki wynikające ze stosunku pracy. Powódka nie zaakceptowała propozycji rozłożenia należności na raty, jednakże pozwana wpłacała na jej rachunek co miesiąc kwotę 600 zł. W okresie od 29 grudnia 2016 roku do 18 października 2017 roku pozwana zapłaciła na rzecz powódki łącznie kwotę 6000 zł. Powódka zaliczyła wpłaty na poczet zaległego wynagrodzenia w kwocie 1002,43 zł, a pozostałą część wpłat na poczet odprawy do kwoty 4997,57 zł.

Dowód: pismo pozwanej z 21 grudnia 2016 roku z załącznikiem k.88-89; historia rachunku k.131

Okoliczności bezsporne k.132 verte-133, 143 verte

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe oraz w oparciu o dowód z zeznań świadków i przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powódki, a także okoliczności bezsporne, które wraz z dowodami z dokumentów tworzą spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie co do kwoty 7602,43 zł. W pozostałym zakresie postępowanie należało umorzyć.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż wbrew twierdzeniom pozwanej do rozwiązania umowy o pracę powódki nie doszło na mocy porozumienia stron, lecz w wyniku wypowiedzenia tej umowy przez pozwaną. Powódka nie złożyła jakiegokolwiek oświadczenia wyrażającego wolę rozwiązania umowy, a jedynie poinformowała pozwaną o przyjęciu do wiadomości wypowiedzenia umowy. Za propozycję zmiany trybu rozwiązania umowy nie być uznane zwrócenie się o zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy, bowiem z mocy art. 36 ² k.p. zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia ma tylko ten skutek, że pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia pomimo niewykonywania pracy.

Jak stanowi przepis art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z mocy art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Na podstawie art. 36 § 1 k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Jednocześnie, zgodnie z art. 30 § 3 k.p., oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Nadto, na mocy § 4 w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy, a zgodnie z § 5 w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Z mocy art. 38 § 1 k.p. o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy. Pracodawca podejmuje decyzję w sprawie wypowiedzenia dopiero po rozpatrzeniu stanowiska organizacji związkowej, a także w razie niezajęcia przez nią stanowiska w ustalonym terminie (§ 5).

Wadliwość wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony zachodzi zarówno wówczas, gdy zostało dokonane z naruszeniem wymagań przewidzianych przepisami prawa pracy, jak i wówczas, gdy wypowiedzenie było nieuzasadnione.

Z naruszeniem przepisów mamy do czynienia w szczególności w przypadku: niezachowania formy pisemnej, pominięcia w wypowiedzeniu uzasadnienia tego oświadczenia, niezachowania trybu postępowania przeznaczonego na konsultację zamiaru wypowiedzenia z właściwymi podmiotami, podania krótszego od wymaganego okresu wypowiedzenia, niepoinformowania pracownika w sposób prawidłowy o przysługujących mu środkach odwoławczych od wypowiedzenia, a także w przypadku złamania zakazu wypowiadania umowy o pracę osobom, którym służy tzw. wzmożona ochrona.

Pozwana naruszyła warunki formalne dotyczące wypowiedzenia umowy o pracę określone przepisami Kodeksu pracy. Co prawda dokonała tej czynności na piśmie, zastosowała właściwy okres wypowiedzenia, wskazała przyczynę oraz pouczyła powódkę o prawie i sposobie odwołania do sądu pracy. Jednakże, w chwili złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy powódka znajdowała się w okresie ochronnym przed rozwiązaniem stosunku pracy. W dniu 29 lipca 2016 roku powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym, który z mocy art. 41 k.p. chroni ją przed wypowiedzeniem umowy o pracę.

Samo skorzystanie z urlopu wypoczynkowego odbyło się za wiedzą i zgodą pozwanej, bowiem nastąpiło w terminie określonym w planie urlopowym oraz po wcześniejszym zawiadomieniu drogą mailową i pisemną, a także zostało ujawnione w grafiku pracy pracowników stoiska. Nadto, okoliczności sprawy nakazują przyjąć, iż pozwana mogła spodziewać się przebywania pracownika na urlopie, bowiem powódka korzystała z niego zawsze na przełomie lipca i sierpnia. Zwracając się o urlop powódka postępowała zgodnie z przyjętymi w pozwanej procedurami, co potwierdziło zarówno przesłuchanie powódki jak i zeznania świadków M. S. oraz A. N.. Ww. świadkowie potwierdzili również okoliczność korzystania przez powódkę z urlopu w stałych porach każdego roku, a także wcześniejszego przekazania pozwanej informacji o planie pracy pracowników stoiska w lipcu 2016 roku. Powódka nie może przy tym ponosić negatywnych konsekwencji odebrania przez pozwaną pisemnego wniosku urlopowego dopiero w dniu 29 lipca 2016 roku, tym bardziej, że wniosek wysłała również meilowo. Co więcej nie sposób przyjąć, aby pracodawca nie wiedział przez okres tygodnia o nieobecności kierownika stoiska, dysponując platanami urlopowymi i grafikami pracy. To na pracodawcy spoczywa przecież obowiązek zorganizowania pracy w taki sposób, aby zapewnić ciągłość w systemie sprzedaży.

Niezależnie od powyższego, na wadliwość wypowiedzenia umowy wpływa także sposób określenia przyczyny przez pozwaną. Wbrew obowiązkowi wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny rozwiązania umowy (zob. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1999 r., I PKN 182/99, OSNP 2000/23/858; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598) pozwana jedynie ogólnikowo podała, iż wypowiedzenie następuje z powodów ekonomicznych. Takie ujęcie przyczyny uniemożliwia jej zbadanie pod względem merytorycznym (por. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r., I PK 44/12, Legalis Numer 538395). Podkreślenia przy tym wymaga, iż konkretność wskazania przyczyny należy oceniać z uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę (zob. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1998 r., I PKN 271/98, OSNAPiUS 1999 nr 18, poz. 577, Legalis Numer 44000). Zgodnie z art. 6 kc to na pracodawcy spoczywał obowiązek wykazania, iż przyczyna wypowiedzenia jest konkretna. Tymczasem wnioski dowodowe na tę okoliczność zgłosiła jedynie powódka. Z zeznań świadków oraz powódki jednoznacznie wynika. Iż pracownicy pozwanej, nie byli informowani o planach pozwanej dotyczących likwidacji stoiska w C., a także jakie dokładnie przyczyny ekonomiczne zdecydowały o wypowiedzeniu umów pracowników zatrudnionych do pracy na tym stoisku.

Co do roszczeń o odprawę podkreślić należy, iż pozwana uznała prawo powódki do otrzymania odprawy z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracownika w kwocie 6300 zł.

Podstawę prawną tego roszczenia stanowią natomiast przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2015 r. poz. 192 j.t. ze zm.), która przewiduje możliwość zwolnień grupowych (art. 1) jak i indywidualnych (art. 10) z przyczyn niedotyczących pracowników. Wysokość odprawy (niezależnie od okoliczności rozwiązania umowy w ramach zwolnienia grupowego czy indywidualnego) określa art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 3 cytowanej ustawy, zgodnie z którym odprawa pieniężna przysługuje w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia obliczonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.

Prawo powódki do otrzymania odprawy w kwocie 6300 zł było bezsporne między stronami, lecz dopiero w toku sprawy doszło do częściowego spełnienia tego roszczenia. Dokonując comiesięcznych wpłat pozwana uregulowała z tego tytułu na rzecz powódki łączną kwotę 4997,57 zł. Do zapłaty pozostała zatem kwota 1302,43 zł.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7602,43 zł, na którą składały się kwota 6300 zł tytułem odszkodowania oraz kwota 1302,43 zł tytułem odprawy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, przy czym o odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c.

Wyrokowi co do kwoty odpowiadającej wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 477 ² § 1 zd. pierwsze k.p.c.

Wobec częściowego cofnięcia pozwu, postępowanie o zapłatę odprawy w pozostałym zakresie (tj. co do kwoty 4997,57 zł) należało umorzyć zgodnie z przepisami art. 355 § 1 k.p.c., art. 203 k.p.c. oraz art. 469 k.p.c. Okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, aby cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa lub naruszało słuszny interes pracownika. Cofnięcie pozwu jest zatem dopuszczalne. Nadto, pozwana nie sprzeciwiała się częściowemu cofnięciu pozwu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialnością za wynik sprawy, Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwotę 381 zł tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 4 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania, a także na mocy art. 203 k.p.c. Pozwana przegrała spór z powódką w zakresie zasądzonego roszczenia oraz została uznana za stronę przegrywającą spór w zakresie umorzonego postępowania, wobec czego winna zwrócić na rzecz powódki koszty zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł w zakresie roszczenia o odszkodowanie oraz w kwocie 1800 zł w zakresie roszczenia o odprawę. Wskazać należy, iż zasadą jest, że w przypadku cofnięcia pozwu obowiązkiem zwrotu kosztów procesu obciążony jest powód (art. 203 § 2 i 3 k.p.c.). Wyjątek od powyższej zasady stanowi sytuacja, kiedy przyczyną cofnięcia pozwu jest zaspokojenie roszczenia powoda dopiero po wytoczeniu powództwa. W takim przypadku, przy dodatkowym ustaleniu, iż pozwany dał powód do wytoczenia powództwa, pozwanego należy potraktować za przegrywającego sprawę, od niego zatem powodowi należy się zwrot kosztów procesu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 r., C 593/51, OSN(C) (...)). Pozwana spełniła w toku postępowania na rzecz powódki roszczenie o zapłatę odprawy w zakresie kwoty 4997,57 zł. Jednocześnie, pozwana dała powód do wytoczenia powództwa, bowiem pozostawała w zwłoce w zapłacie.