Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2017 r. w Warszawie

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 14 lutego 2017 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 stycznia 2017 r. na stałe.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona K. K. w dniu 24 lutego 2017 roku złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2017 roku, znak: (...), którą odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS dotyczącym jej zdolności do pracy. Zdaniem ubezpieczonej z powodu przebytej choroby nowotworowej, zwyrodnienia, bólu stawów biodrowych i kolanowych oraz dolegliwości kręgosłupa nie jest ona zdolna do wykonywania pracy. W związku z powyższym wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( odwołanie z dnia 24 lutego 2017 roku, k. 2 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 9 marca 2017 roku, wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c, ewentualnie o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, iż ubezpieczona w toku postępowania została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 10 lutego 2017 roku nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. W związku z powyższym organ rentowy wskazał, iż decyzją z dnia 14 lutego 2017 roku odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy zaznaczył, iż ubezpieczona w treści odwołania nie oznaczyła ani daty, ani znaku zaskarżonej decyzji co uzasadnia odrzucenie odwołania na podstawie art. art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c ( odpowiedź na odwołanie z dnia 15 grudnia 2016 roku, k. 5 – 5v a.s.)

Do zamknięcia rozprawy w dniu 28 listopada 2017 roku odwołująca podtrzymała dotychczasowe stanowisko, natomiast organ rentowy pozostawił rozstrzygnięcie do uznania Sądu. ( protokół rozprawy z dnia 28 listopada 2017 roku, k. 98 – 99 a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca K. K., urodzona w dniu (...), z wykształcenia jest technikiem - technologiem szkła. W okresie od 1 czerwca 1995 roku do 31 sierpnia 1999 roku pracowała w Hucie (...) na stanowisku brakarz wyrobów szklanych ( świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1999 roku, k. 9 a.r.). Od 1 kwietnia 2000 roku do 30 kwietnia 2006 roku pracowała jako krawcowa, a w 2007 roku jako krojczy. ( zaświadczenia z dnia 25 maja 2006 roku, k. 10 a.r., świadectwo pracy 11 października 2017 roku, k. 12 a.r.). W okresie od 18 października 2007 roku do 17 stycznia 2014 roku ubezpieczona była zatrudniona przy produkcji kosmetyków, jako pracownik linii dozująco-konfekcjonującej i operator maszyn ( świadectwo pracy z dnia 20 stycznia 2014 roku, k. 13 a.r.). W maju 2013 roku przeszła operację raka złośliwego piersi prawej, a następnie była leczona chemioterapią i radioterapią. Decyzją z dnia 1 kwietnia 2014 roku, (...) organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 13 maja 2014 roku do dnia 11 lipca 2014 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru. Ubezpieczonej zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 marca 2014 roku, który orzekł o celowości jego przyznania w związku z ogólnym stanem zdrowia. ( decyzja z dnia 1 kwietnia 2014 roku, (...), k. nienumerowana a.r.)

Decyzją z dnia 29 października 2015 roku, znak: (...)organ rentowy odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( decyzja z dnia 29 października 2015 roku, znak:(...), k. 17 a.r.). Ubezpieczona wniosła odwołanie od ww. decyzji inicjując postępowanie przed Sądem Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych VII U 1819/15, które zostało prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2017 roku, który zmienił wyrok Sądu I instancji i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku. ( protokół rozprawy z dnia 28 listopada 2017 roku, k. 98 – 99 a.s.)

W dniu 7 grudnia 2016 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 9 - 10 a.r.)

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 18 stycznia 2017 roku uznał ubezpieczoną za trwale częściowo niezdolną do pracy. Na skutek zgłoszenia przez Głównego Lekarza Orzecznika ZUS zarzutu wadliwości orzeczenia z dnia 18 stycznia 2017 roku, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującej wydała w dniu 10 lutego 2017 roku orzeczenie, na mocy którego uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 18 stycznia 2017 roku, k. 12 a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lutego 2017 roku, k. 14 a.r.)

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał w dniu 14 lutego 2017 roku decyzję, znak: (...), odmawiającą ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji z dnia 14 lutego 2017 roku organ rentowy podniósł, że odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 10 lutego 2017 roku ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. ( decyzja z dnia 14 lutego 2017 roku decyzję, znak: (...), k. 17 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego K. K. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie. ( odwołanie z dnia 24 lutego 2017 roku, k. 2 a.s.)

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 roku dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów onkologa, neurologa oraz lekarza medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała. ( postanowienie z dnia 5 kwietnia 2017 roku, k. 11 a.s.).

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie schorzeń neurologicznych odwołującej, Sąd Okręgowy uwzględnił opinię biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa B. Z. z dnia 11 maja 2017 roku, zgodnie z którą odwołująca nie jest niezdolna do pracy z punktu widzenia neurologicznego. Biegły neurolog wskazał, iż u ubezpieczonej mogły występować przemijające bólowe zespoły korzeniowe, albo przeciążeniowe, albo związane z dyskopatią szyjną i lędźwiową. Jednak obecnie stan remisji schorzeń kręgosłupa jest zadawalający. (opinia biegłego neurologa z dnia 11 maja 2017 roku, k. 27 - 28 a.s.)

Na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty onkologa J. B. z dnia 30 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy ustalił, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy z przyczyn onkologicznych. W ocenie biegłego zgłaszane przez ubezpieczoną dolegliwości nie są efektem czynnego procesu nowotworowego. Rokowanie co do stanu zdrowia ubezpieczonej jest niepewne i adekwatne do typu schorzenia i jego zaawansowania. Biegły wskazał jednocześnie, iż w przypadku pojawienia się nowych dolegliwości mogących świadczyć o wznowie choroby nowotworowej wskazane będzie ponowne badanie i ewentualnie zmiana kwalifikacji. (opinia biegłego onkologa z dnia 30 czerwca 2017 roku, k. 44 a.s.)

Zgodnie z opinią biegłego lekarza medycyny pracy K. G. z dnia 18 września 2017 roku Sąd ustalił, iż biorąc pod uwagę wiek ubezpieczonej i fakt, iż wykonywała pracę fizyczną, jest ona częściowo niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku tj. osiągnięcia wieku emerytalnego. Biegła zaznaczyła, iż ubezpieczona wymaga oszczędzającego trybu życia i nie może wykonywać pracy fizycznej, zwłaszcza przy taśmie, w wymuszonym tempie jak to miało miejsce przy produkcji kosmetyków. ( opinia biegłego lekarza medycyny pracy z dnia 18 września 2017 roku, k. 74 -75 a.s.)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonej oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Sąd zważył, iż dla rozstrzygnięcia sprawy zasadnicze znaczenie mają opinie sporządzone przez biegłych sądowych powołanych w sprawie, albowiem opinie te pozwalają na dokładne ustalenie charakteru i zakresu dysfunkcji jakie występują w organizmie odwołującej. Zdaniem Sądu opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Jednak Sąd stwierdził, że ustalenia poczynione w oparciu o opinię biegłego lekarza medycyny pracy stanowiły podstawę rozstrzygnięcia sprawy, bowiem bardzo precyzyjnie odnosiły się do ogólnego stanu zdrowia ubezpieczonej jak i doczasowo wykonywanej przez nią pracy.

Zaznaczyć należy, iż żadna ze stron (w tym organ rentowy, k. 88 a.s.) nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii biegłego lekarza medycyny pracy stanowiącej podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie K. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2017 roku, znak: (...)jest uzasadnione.

Na wstępie Sąd odniósł się do wniosku organu rentowego o odrzucenie odwołania ubezpieczonej na postawie art. 477 ¹⁰§ 1 k.p.c. W myśl tego przepisu odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji lub orzeczenia, zwięzłe przytoczenie zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnienie oraz podpis ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, albo przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności. W związku z podniesiony przez organ rentowy zarzutem Sąd w trybie uzupełnienia braków formalnych wezwał ubezpieczoną do wskazania numeru i daty decyzji, od której się odwołuje. Ubezpieczona wykonała nałożony obowiązek i wskazała, iż odwołuje się od decyzji z dnia 14 lutego 2017 roku, znak: (...), odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z powyższym Sąd nie znalazł podstaw do odrzucenia odwołania ubezpieczonego na postawie art. 477 ¹⁰§ 1 k.p.c.

Sąd zważył, że pomiędzy stronami sporna była jedynie okoliczność dotycząca spełnienia przez ubezpieczoną przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887, dalej: ustawa emerytalna), tj. istnienia niezdolności do pracy. Przy tym, w sprawie niekwestionowana była okoliczność, że ubezpieczona spełnia pozostałe przesłanki warunkujące prawo do renty, tj. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej), jak też niezdolność do pracy powstała nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z art. 12 ustawy emerytalnej, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy. Nie wystarczy zatem dla przyznania świadczenia rentowego subiektywne odczucie ubezpieczonego, że jest nadal niezdolny do pracy. Fakt trudności z podjęciem zatrudnienia, spowodowany uwarunkowaniami rynku pracy nie może podważyć dokonanej w sprawie oceny przesłanki niezdolności do pracy. Podobnie zresztą jak i trudności materialne ubezpieczonego. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2014 roku, sygn. akt III AUa 1098/13, Legalis)

Orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy nie wymaga stwierdzenia, iż osoba ubezpieczona nie może pracować w jakimkolwiek zawodzie, a jedynie przesądzenia, że nie może ze względu na stan zdrowia, pracować w zawodzie (na stanowisku pracy) zgodnym z jej kwalifikacjami. Ratio legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Tym samym, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji) lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje. Nadto, podkreślenia wymaga, iż podjęcie jakiejkolwiek prostej pracy, w sytuacji gdy zainteresowany utracił zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, nie oznacza przekwalifikowania warunkującego odzyskanie zdolności do pracy zarobkowej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej i nie stanowi przeszkody do uznania nadal częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 kwietnia 2017 roku sygn. akt III AUa 655/16)

Przechodząc do meritum Sąd, opierając się na opinii powołanego w sprawie biegłego lekarza medycyny pracy stwierdził, że odwołująca cierpi na poważne schorzenia, które czynią ją częściowo niezdolną do pracy. Biegły lekarz medycy pracy rozpoznał u ubezpieczonej stan po leczeniu operacyjnym raka piersi lewej, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego (bez dodatnich objawów ubytkowych, korzeniowych), przebyte złamania kości skokowej lewej. Jednocześnie zgromadzony materiał dowodowy (w tym opinie biegłego neurologa i onkologa) pozwoliły wykluczyć istnienie u ubezpieczonej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych i onkologicznych. Jak wynika z opinii biegłego medycyny pracy ubezpieczona nie jest w stanie wykonywać pracy fizycznej (zgodnie ze swoimi kwalifikacjami) bowiem wymaga oszczędzającego trybu życia. Sąd miał na uwadze, iż ubezpieczona jest z zawodu technikiem-technologiem szkła, a w ramach wykonywanej dotychczas pracy co do zasady wykonywała prace fizyczne. Tym samym zdaniem Sądu jej stan zdrowia nie pozwala na wykonywanie pracy fizycznej. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem „o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Koniecznym jest, aby w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 grudnia 2012 roku, sygn. akt III AUa 897/12, LEX nr 1237752). Sąd jest zdania, że u wnioskodawczyni naruszenie takie występuje.

Sąd wydając rozstrzygniecie i orzekając o prawie ubezpieczonej do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wziął przede wszystkim pod uwagę okoliczność, że ma ona obecnie ograniczoną możliwość prawidłowego wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Wskazać w tym miejscu należy na treść art. 129 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z brzmieniem którego świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Odwołująca złożyła wniosek 7 grudnia 2016 roku. Jednakże prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przyznane odwołującej wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 czerwca 2017 roku, sygn. akt III AUa 1485/16 roku ustało w dniu 31 grudnia 2016 roku Powyższe zatem uzasadniało konieczności przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2016 roku.

Zgodnie z art. 13 ust. 3a ustawy emerytalnej jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b ustawy emerytalnej, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Ustawodawca wprowadzając z dniem 1 listopada 2005 roku do ustawy emerytalnej przepis art. 13 ust. 3a objął swoistą ochroną osoby, które długotrwale - co najmniej 5 lat - były uprawnione do renty i brakuje im do osiągnięcia wieku emerytalnego okres krótszy niż 5 lat. Przepis ten ma przede wszystkim ochronić osoby, które z racji długotrwałej niezdolności do pracy zostały wykluczone z rynku pracy na dłuższy okres i ma on na celu ochronę tych osób przed koniecznością poszukiwania przez nie pracy w sytuacji niewielkiego prawdopodobieństwa jej znalezienia. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2015 roku, sygn. akt III AUa 343/14, Legalis). Z art. 13 ust. 3a ustawy emerytalnej wynika, że dalsze stwierdzenie niezdolności do pracy osoby ubezpieczonej (zarówno całkowitej, jak i częściowej) winno skutkować orzeczeniem niezdolności do pracy na okres do osiągnięcia wieku emerytalnego. Niesłuszne jest stanowisko, że warunkiem orzeczenia prawa do renty na okres do osiągnięcia wieku emerytalnego winno być stwierdzenie przez biegłych niezdolności do pracy w całym tym okresie. Omawiany przepis wprowadza fikcję prawną, sprowadzającą się do uznania, że dalsze stwierdzenie niezdolności do pracy ubezpieczonego, któremu brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, jeżeli miał on przyznane prawo do renty w ostatnich 5 latach, skutkuje stwierdzeniem niezdolności do pracy w całym okresie pozostałym do nabycia prawa do emerytury, a to bez względu na rzeczywisty okres niezdolności do pracy. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 października 2012 roku, sygn. akt III AUa 424/12, Legalis).

Mając zatem na uwadze powyższe, a także treść opinii biegłego lekarza medycyny pracy oraz fakt, iż odwołująca nabyła prawo do emerytury w czerwcu 2017 roku, Sąd przyznał jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe.

Z tych powodów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)