Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach oddalił powództwo A. G. przeciwko Powiatowi (...) o zapłatę .

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i rozważania prawne Sądu Rejonowego : w dniu 20 czerwca 2013 roku A. G. zgłosiła do Starosty (...) wykonanie robót budowlanych polegających na wymianie ogrodzenia wraz z bramą i furtką na nieruchomości położonej w miejscowości R. stanowiącej własność powódki . Strona pozwana nie wyraziła sprzeciwu względem zgłoszenia . W zgłoszeniu tym była mowa o wymianie ogrodzenia z bramą i furtką oraz zostały określone materiały z których ma powstać nowe ogrodzenie , a nie wskazując o budynku wbudowanym ścianą w ogrodzenie . Powódka w lipcu 2014 roku wykonała jedynie wykop kwadratowy , natomiast wszelkie prace rozpoczęły się w październiku 2015 roku , a więc po upływie dwóch lat od zgłoszenia .Wówczas zostały wylane ławy fundamentowe . Z uwagi na wątpliwości co do położenia ogrodzenia w niewłaściwym miejscu w stosunku do planów zagospodarowania przestrzennego Gminy P. , które wymagają co do ogrodzenia działek budowlanych minimom 10 metrów od osi jezdni powódka zaprzestała prac i wystąpiła o odszkodowanie do Starostwa . Sąd wywodząc podstawę żądania z treści art. 417 § 1 kc uznał , że powódka przystąpiła do prac związanych z budową ogrodzenia po upływie dwóch lat od dokonanego zgłoszenia , a więc w chwili kiedy prace te były czynione w obrocie nie istniała żadna decyzja zezwalająca bądź odmawiająca prowadzenia prac budowlanych na podstawie wcześniejszego zgłoszenia , co oznacza ,że nie istnieje działanie bądź zaniechanie jednostki samorządu terytorialnego , które pozostaje w związku adekwatnym z ewentualną szkodą po stronie powódki .

Apelację od wyroku wniosła strona powodowa , wnosząc o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie dochodzonego odszkodowania oraz zasądzenie kosztów postępowania , także z postępowania apelacyjnego .

Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania , a mianowicie art. 217 § 3 kpc przez bezzasadne oddalenie wniosku o powołanie biegłego z zakresu urbanistyki , planowania przestrzennego i architektury na okoliczność konieczności zgłoszenia sprzeciwu przez organ administracji architektoniczna – budowlanej co do wymiany ogrodzenia wraz z bramą i furtką , w kształcie i miejscu przedstawianym w zgłoszeniu z dnia 20 czerwca 2013 roku . Ponadto apelujący zarzucił naruszenie art. 233 § 1 kpc przez dokonanie oceny dowodów :

1/ w sposób niewszechstronny i przyjęcie , że powódka rozpoczęła prace związane z wymianą ogrodzenia dopiero w październiku 2015 roku , podczas gdy z ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd wynika , że prace te zostały rozpoczęte we wrześniu 2015 roku.

2/ sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania poprzez przyjęcie , że w dokonanym zgłoszeniu powódka zgłosiła wymianę ogrodzenia wraz z bramą i furtką , nie wspominając o budynku wbudowanym w ścianę ogrodzenia podczas gdy powódka do swojego zgłoszenia z dnia 20 czerwca 2013 roku dołączyła szkic precyzujący treść wniosku , a przyjęcie rysunku zostało potwierdzone przez organ administracji architektoniczna – budowlany

3/ w sposób nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie , że w sprawie nie istnieje decyzja nakazująca wstrzymanie robót i powódka może kontynuować prace związane z wymianą ogrodzenia i mogła zapoznać się z planem miejscowego zagospodarowania przestrzennego Gminy P. , co do przebiegu planowanej budowy i ocenić ryzyko inwestycji , podczas gdy przewidziane przepisami prawa budowlanego zgłoszenie to sui generis wniosek o milczącą akceptację organu względem zgłaszanego zamierzenia budowlanego .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu .

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania , gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych , bowiem jedynie nie obarczone błędem ustalenia faktyczne , będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu prawa materialnego .

Wbrew twierdzeniom skarżącego ocena wiarygodności i mocy dowodów , przeprowadzonych w sprawie została przez Sąd Rejonowy dokonana w sposób rzetelny , zgodnie z kryteriami zakreślonymi w art. 233 § 1 kpc . Zgodnie z utrwalona wykładnią kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów grupuje się następująco : 1/ doświadczenie życiowe, 2/ inne źródła wiedzy 3/ poprawność logiczna 4/ prawdopodobieństwo wersji . W apelacji strona powodowa nie wykazała , aby doszło do oceny dowodów zgromadzonych w sprawie z uchybieniem któregokolwiek z kryteriów , o których mowa powyżej . Skuteczne postawienie takiego zarzutu nie może bowiem polegać na stawianiu odmiennych ustaleń faktycznych pozostających subiektywną oceną skarżącej . Podnieść należy , że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym , to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać , choćby w równym stopniu , na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w wypadku , gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego , jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych , to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 II CKN 817/00 LEX nr 56906 )

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja pozwanego nie zawiera argumentacji , która mogłaby skutecznie podważyć dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego . W utrwalonej linii orzeczniczej wskazywano bowiem , że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas , gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1997 II UKN 77/96 , z dnia 27 lutego 1997 I PKN 25/97 OSNAPiUS nr 21 poz. 420 )

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał , że w niniejszej sprawie nie doszło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów , a Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne , zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia. Żadnych zastrzeżeń nie wzbudza przy tym oparcie ustaleń faktycznych na przytoczonym w uzasadnieniu stanie prawnym . Dokonane przez powódkę zgłoszenie było w oparciu o szkic przebiegu ogrodzenia załączony do akt sprawy na karcie 13 – 13 odw. Również załączone do akt sprawy zdjęcia z dokonanych wykopów pod ogrodzenie są oznaczone datą październikową i listopadową 2015 roku , co wskazuje i potwierdza , że prace związane z wymianą ogrodzenia zostały zainicjowane po upływie dwuletniego okresu od dokonania zgłoszenia . Zgłoszenie to dotyczyło ogrodzenia , którym miała być brama z płotem i furtką , nie ma natomiast w zgłoszeniu mowy o budynku wbudowanym ścianą w projektowane ogrodzenie . W przeciwnym wypadku powinien on być wyrysowany na planie i zwymiarowany na zgłoszeniu .

Kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy ma ustalenie i ocena , czy w jej okolicznościach faktycznych organy władzy publicznej dopuściły się naruszenia prawa , które mogłoby rodzić odpowiedzialność Skarbu Państwa i gminy za powstałą szkodę . Zgodnie bowiem z treścią art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa . Podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań władzy publicznej jest ich bezprawność , którą ustawodawca określił w powołanym przepisie jako zachowanie „ niezgodne z prawem „ . Taką samą konstrukcję przyjęto w art. 77 ust 1 Konstytucji RP . Powszechnie w orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się ,że przesłanką bezprawności zawartą w omawianym przepisie należy ujmować ściśle jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej . Chodzi tu więc o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa , czyli Konstytucją , ustawami , ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi , rozporządzeniami

Przenosząc poczynione powyżej ogólne uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy stwierdza , że prawny wywód dokonany przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia jest w pełni trafny . Z drugiej strony apelujący zarówno w ramach apelacji nie przedstawił jakichkolwiek jurydycznych argumentów , które podważałyby racjonalność i prawidłowość wniosków wywiedzionych przez Sąd I instancji na kanwie tej sprawy. Powódka upatruje podstaw odpowiedzialności bezprawnej Powiatu (...) w tym , że w momencie zgłoszenia prac polegających na zmianie ogrodzenia jednostka ta powinna uprzedzić powódkę o istniejących planach zagospodarowania przestrzennego , a tym samym wnieść zastrzeżenia do złożonego zgłoszenia . Jest to rozumowanie tym bardziej nie do przyjęcia , że z chwilą przystąpienia do takich prac ustalenia te powinny być przede wszystkim poczynione przez właściciela nieruchomości , który przystępuje do prac budowlanych na swojej nieruchomości , zwłaszcza , jeżeli dotyczy to prac prowadzonych na granicy nieruchomości . Poza tym , czemu Sąd I instancji dał wyraz w swoim uzasadnieniu , milcząca zgoda na prace zgłoszone przez powódkę dotyczyła jedynie okresu , przez który obowiązywała , a wiec przez okres dwóch lat od zgłoszenia prac . Wszelka inwestycja po tym okresie z pewnością nie została objęta zgodą strony pozwanej , tak jak chce tego powódka , wywodząc z tego swoje roszczenie .

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację .

Sąd nie obciążył powódki kosztami postępowania apelacyjnego na rzecz strony pozwanej na podstawie art. 102 kpc , stosując zasadę słuszności wynikającą z tego przepisu . Do okoliczności branych pod uwagę przez Sad przy ocenie przesłanek zastosowania art. 102 kpc zaliczyć można nie tylko te okoliczności , które są związane z samym przebiegiem postępowania , ale również te dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony . Argumenty te również były brane pod uwagę przy rozpoznaniu zażalenia strony pozwanej na rozstrzygnięcie w sprawie kosztów procesu przez sąd I instancji . Przeważyła bowiem z sprawie zła sytuacja zdrowotna powódki , przebywającej od 1998 roku na rencie inwalidzkiej ze względu na wylew mózgu oraz znaczne obciążenia kredytowe powódki .