Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Mańka

Protokolant: Anna Koniecka

w obecności Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu: 21/07/2017r.

sprawy:

M. W.

s. P. i M.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

1.  będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. z o.o., z siedzibą w K., ul. (...) lok. 503, - w okresie od dnia 22 lipca 2015 roku do 13 października 2015 roku w N. w lokalu P. V., mieszczącym się przy ulicy(...), urządzał gry o wygrane pieniężne na automacie do gier o nazwie :. (...) M. nr (...) bez stosownego zezwolenia, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201 z 2009r., poz. 1540 z późn. zmianami);

tj. o czyn z art. 107§1 kks. w zw. z art. 6 § 2 kks oraz w zw. z art. 9 § 3 kks

2.  pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ulicy (...), w dniu 2 marca 2015 roku, urządzał w celach komercyjnych, w lokalu Punkt gier, mieszczącym się w R. na ulicy (...), gry o charakterze losowym, na urządzeniach elektronicznych do gier o nazwie M. F. o numerze (...), (...) M. o numerze (...), oraz L. A. o numerze (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.);

tj. o czyn z art. 107§1 kks

3.  w dniu 17.07.2015 roku, będąc Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o., w lokalu P. V. w N. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automatach do gier o nazwach: (...) M. o numerze H. (...) oraz A. G. o numerze (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.);

tj. o czyn z art. 107 § 1 kks

I.  uznaje oskarżonego M. W. za winnego tego, że w okresie od 22 lipca 2015 roku do dnia 13 października 2015 roku oraz w dniu 17.07.2015 roku w lokalu P. V. w N., a także w dniu 2 marca 2015 roku w lokalu (...) w R., działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, będąc Prezesem Zarządu spółki z o.o. H. (...) z siedzibą w K. oraz spółki z o.o. (...) z siedzibą w W., wbrew przepisom art. 14 ust. 1, art. 6 ust. 1 oraz art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe na automatach do gier o nazwie A. (...) nr (...), M. F. o numerze (...), (...) M. o numerze (...), L. A. o numerze (...), (...) M. o numerze H. (...) oraz A. G. o numerze (...), tj. popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i art. 9 § 3 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 200 (dwieście ) złotych;

II.  na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatów do gier o nazwie :. (...) M. nr (...), M. F. o numerze (...), (...) M. o numerze (...), L. A. o numerze (...) wraz z kablami zasilającymi oraz kompletami kluczy, a także pieniędzy w łącznej kwocie 3.692,- (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa) złotych oraz automatów do gier o nazwie: (...) M. o numerze H. (...) i A. G. o numerze (...), a także pieniędzy w kwocie 2.165,- (dwa tysiące sto sześćdziesiąt pięć) złotych szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych o nr RKS (...) na karcie 229 akt sprawy;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70 zł (siedemdziesiąt) złotych i opłatę w kwocie 4.000,- (cztery tysiące) złotych.

Sędzia:

Sygn. akt II K 883/16

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2015 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w R. M. D., Z. M. i P. G. w lokalu (...) znajdującym się w R. przy ulicy (...), przeprowadzili kontrolę dotyczącą urządzania gier hazardowych. Funkcjonariusze ustalili, że w w/w lokalu, znajdują się trzy włączone automaty do gier stanowiące własność spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Obecny podczas kontroli mąż właścicielki lokalu – A. P. nie posiadał żadnych kluczy, pilotów czy też dokumentów dotyczących automatów. Podczas kontroli obecny był również serwisant urządzeń R. B., który udostępnił kontrolującym klucze do urządzeń. W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w kontrolowanym lokalu znajdują się automaty do gier o nazwie M. (...) o numerze (...), (...) M. o numerze (...) oraz L. A. o numerze (...). Kontrolujący zajęli za pokwitowaniem odpowiednio kwoty 1.627,00 złotych, 755,00 złotych i 465,00 złotych. W związku z podejrzeniem, że ujawnione urządzenia mogą stanowić automaty do gier hazardowych przystąpiono do przeprowadzenia gry kontrolnej na urządzeniu M. F. o numerze (...) po której stwierdzono, że jest to automat umożliwiający przeprowadzenie gier o wygrane rzeczowe, w których gra zawiera element losowości co oznacza, że jej wynik nie zależy w zadym stopniu od umiejętności i zręczności grającego i jest ona organizowana w celach komercyjnych. Z uwagi na zdalne odcięcie zasilania do automatu (...) M. nie ukończono gry kontrolnej, a na automacie L. A. nie udało jej się w ogóle przeprowadzić. Wobec podejrzenia, że przedmiotowe automaty do gry wyczerpują definicję automatów do gier w myśl przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych i są użytkowane bez wymaganej koncesji oraz rejestracji – zatrzymano je do dalszego postępowania.

W dniu 17 lipca 2015 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w R. Z. M., I. Ż., A. Ł. i M. S. w P. (...) znajdującej się w N. przy ulicy (...), a należącej do D. M., przeprowadzili kontrolę dotyczącą urządzania gier hazardowych. Funkcjonariusze ustalili, że w w/w lokalu, znajdują się dwa włączone automaty do gier stanowiące własność spółki (...) Sp. z o.o. w K.. Obecna podczas kontroli właścicielka lokalu przedstawiła kontrolującym ramową umowę dzierżawy powierzchni zawartą z firmą (...) Sp. z o.o. w K. oświadczając, iż nie posiada kluczy serwisowych ani pilotów do obsługi urządzeń. W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w lokalu znajdują się automaty do gier o nazwie A. (...) o numerze (...) oraz A. G. (1) o numerze (...). W związku z podejrzeniem, że ujawnione urządzenia mogą stanowić automaty do gier hazardowych przystąpiono do przeprowadzenia gry kontrolnej. Po jej przeprowadzeniu przez I. Ż. stwierdzono, że są to urządzenia umożliwiające przeprowadzenie gier o wygrane rzeczowe, w których gra zawiera element losowości co oznacza, że jej wynik nie zależy od umiejętności i zręczności grającego i jest ona organizowana w celach komercyjnych. Wobec podejrzenia, że przedmiotowe automaty do gry spełniają definicję automatów do gier w myśl przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych i są użytkowane bez wymaganej koncesji i rejestracji – zatrzymano je do dalszego postępowania. Kontrolujący zajęli również ujawnione w automatach pieniądze w łącznej kwocie 2.165,00 złotych.

Również w dniu 13 października 2015 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w R. A. G. (2), A. Ł. i Z. M. w tym samym lokalu, tj. (...) V. w N., przeprowadzili kontrolę dotyczącą urządzania gier hazardowych. Funkcjonariusze ustalili, że w w/w lokalu, znajduje się włączony automat do gier (...) M. o numerze (...) stanowiący własność spółki (...) Sp. z o.o. w K.. Obecna podczas kontroli K. W. nie przedstawiła kontrolującym żadnych dokumentów dotyczących automatu, ani też kluczy serwisowych. W związku z podejrzeniem, że ujawnione urządzenie może stanowić automat do gier hazardowych przystąpiono do przeprowadzenia na nim eksperymentu w postaci przeprowadzenia przez funkcjonariusza A. G. (2) gry kontrolnej. Stwierdzono, że jest to urządzenie umożliwiające przeprowadzenie gier o wygrane rzeczowe, w których gra zawiera element losowości co oznacza, że jej wynik nie zależy od umiejętności i zręczności grającego i jest ona organizowana w celach komercyjnych. Wobec podejrzenia, że przedmiotowy automat do gry spełnia definicję automatów do gier w myśl przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych i jest użytkowany bez wymaganej koncesji i rejestracji – zatrzymano go do dalszego postępowania.

Prezesem zarządu zarówno (...) Sp. z o.o. w K., jak i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. był M. W..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków D. M. (k. 11 akt (...), 142 – 146, 381 – 382 akt(...)), I. Ż. (k. 22 – 23 akt (...), 380 akt (...)), R. B. (k. 10 – 11 akt (...), 382 – 383 akt (...)), M. D. (k. 31 – 32 akt (...), 380 – 381 akt (...)), A. G. (2) (k. 24 – 25 akt (...)), wyjaśnień oskarżonego M. W. (k. 234 – 236 akt (...), 198 – 199 akt (...), 164 – 165 akt (...)) protokołu z przeprowadzonych czynności kontrolnych w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 13.10.2015r. (k. 3 – 4 akt (...)), protokołu z przeprowadzonych czynności kontrolnych w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 02.03.2015r. (k. 6 – 9 akt (...)), protokołu z przeprowadzonych czynności kontrolnych w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 17.07.2015r. (k. 5 – 6 akt (...)), protokołu kontroli w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 17 lipca 2015r. (k. 2 – 4 akt (...)), ramowej umowy dzierżawy powierzchni (k. 18 – 20 akt (...)), protokołu zatrzymania przedmiotów z dnia 17.07.2015r. (k. 13 akt (...)), protokołu zatrzymania przedmiotów z dnia 13.10.2015r. (k. 10 akt (...)), protokołu zatrzymania przedmiotów z dnia 02.03.2015r. (k. 16 akt (...)).

Oskarżony M. W. przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Oskarżony nie stawił się także wezwany na rozprawę wyznaczoną na dzień 21 lipca 2017 roku. Na rozprawie jego obrońca wywodził, iż oskarżony nie miał świadomości bezprawności swojego zachowania, a to z uwagi na liczne wyroki uniewinniające, bądź postanowienia umarzające postępowania karne przeciwko niemu o tożsame przestępstwo skarbowe. Dodatkowo rozbieżne orzecznictwo w tym przedmiocie (w tym judykaty Sądu Najwyższego) oraz posiadane opinie prawne utwierdzały go w przekonaniu, iż jego działalność jest w pełni legalna.

Oskarżony M. W. był karany sądownie, w tym za czyny z art. 107 § 1 kks.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 234 – 236 akt (...), k. 198 – 199 akt (...), k. 164 – 165 akt (...)),

- karta karna (k. 295 – 296 akt(...)).

Przesłuchani w charakterze świadka funkcjonariusze Urzędu Celnego w R. I. Ż., M. D. i A. G. (2) w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie sądowej w dniu 21 lipca 2017 roku przyznali, iż w trakcie czynności kontrolnych ujawnili automaty do gier, których wygląd zewnętrzny wskazywał, że są to urządzenia przypominające automaty do gry wykorzystywane w kasynach i salonach gier. Podali również, iż po przeprowadzeniu na nich gier kontrolnych stwierdzili, iż mają one charakter losowy i komercyjny, a grający nie ma żadnego wpływu na wynik gry w związku z czym zostały one zatrzymane do dalszego postępowania i przewiezione do magazynu depozytowego Urzędu Celnego w R.. Świadek M. D. zaznaczył również, iż urządzenia te znajdowały się w lokalach, które nie były nigdzie zarejestrowane, a nie były kasynami gry. Świadkowie zgodnie przyznali, iż słyszeli o wnoszonych do sądów zażaleniach na zatrzymanie automatów i przypadkach ich zwrotów, jednakże podali, iż w związku z tym faktem nie dostali żadnych wytycznych od przełożonych.

Dowód: zeznania świadków I. Ż. (k. 22 – 23 akt (...), 380 akt (...)) i M. D. (k. 31 – 32 akt (...), 380 – 381 akt(...)).

Zdaniem Sądu zeznania świadków zasługują na wiarę gdyż są spójne, logiczne i konsekwentne. Świadkowie szczegółowo opisali przebieg kontroli w lokalu, co pozwoliło na stwierdzenie naruszenia przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Zeznania D. M., właściciela Pizzerii (...) w N., miały w sprawie znaczenie drugorzędne. Świadek podała, iż była jedynie wydzierżawiającą powierzchnię lokalu, w którym znajdowały się przedmiotowe automaty, a z tytułu dzierżawy pobierała czynsz. Dodała również, że umowę dzierżawy zawarła z firmą (...) Sp. z o.o. w K., oraz że miała dbać jedynie o to, aby urządzenia były czyste i podłączone do prądu, a w razie usterki zadzwonić do serwisanta. Przyznała także, że po pierwszej kontroli i zatrzymaniu automatów, do lokalu wstawiono kolejne, które następnie również zostały zatrzymane przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego.

Dowód: zeznania świadka D. M. D. M. (k. 11 akt (...), 142 – 146, 381 – 382 akt (...)).

W ten sam sposób Sąd ocenił zeznania świadka R. B., zajmującego się serwisem automatów w ramach prowadzonej przez jego żonę M. B. działalności gospodarczej. Świadek zeznał, działał na podstawie umowy zawartej z firmą (...) Sp. z o.o. w K., w ramach której do jego obowiązków należała naprawa automatów, wybieranie gotówki oraz uzupełnianie środków w przypadku ich braku. Dodał, że z pobranych z automatów pieniędzy rozliczał się z firmą (...) Sp. z o.o. w K.. Zaznaczył jednak, iż nie zajmował się wstawianiem automatów do lokali, a jedynie parokrotnie odbierał zatrzymywane uprzednio przez urząd celny automaty. Wskazał także, iż w jego ocenie prowadzona przez (...) Sp. z o.o. w K. działalność była legalna, a zatrzymanie automatu zależało od uznania funkcjonariuszy urzędu celnego.

Dowód: zeznania świadka R. B. (k. 10 – 11 akt(...), k. 382 – 383 akt (...)).

Sąd zważył, co następuje:

M. W. został oskarżony o to, że będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. z o.o., z siedzibą w K., ul. (...) lok. 503, w okresie od dnia 22 lipca 2015 roku do 13 października 2015 roku w N. w lokalu P. V., mieszczącym się przy ulicy (...), urządzał gry o wygrane pieniężne na automacie do gier o nazwie :. (...) M. nr (...) bez stosownego zezwolenia, wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, jak również o to, że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ulicy (...), w dniu 2 marca 2015 roku, urządzał w celach komercyjnych, w lokalu (...), mieszczącym się w R. na ulicy (...), gry o charakterze losowym, na urządzeniach elektronicznych do gier o nazwie M. F. o numerze (...), (...) M. o numerze (...), oraz L. A. o numerze (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych oraz o to, że w dniu 17.07.2015 roku, będąc Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o., w lokalu P. V. w N. przy ul.(...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automatach do gier o nazwach: (...) M. o numerze H. (...) oraz A. G. o numerze (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, to jest o czyny z art. 107 § 1 k.k.s.

Przepis art. 107 § 1 k.k.s. stanowi, że odpowiedzialności karnoskarbowej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Ograniczenie działalności hazardowej wprowadzają unormowania ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Artykuł 107 § 1 k.k.s. penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Art. 3 ustawy o grach hazardowych stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. Przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy określa, że prowadzenie działalności w zakresie m.in. gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5. Z kolei art. 6 cytowanej ustawy nakłada na urządzającego w celach komercyjnych gry o charakterze losowym, obowiązek uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Również z treści art. 23a ust. 1 ww. ustawy wynika, że automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno – skarbowego.

Podkreślić należy, że Rzeczpospolita Polska wraz z przystąpieniem do Unii Europejskiej przyjęła prawodawstwo unijne włącznie z Traktatem Stowarzyszeniowym. Prawodawstwo unijne należy traktować jako źródło prawa międzynarodowego o charakterze ponadpaństwowym. Z art. 9 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej wynika zobowiązanie do przestrzegania wiążącego Polskę prawa międzynarodowego. Zgodnie z art. 260 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej każde państwo członkowskie jest zobowiązane do wykonywania orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Kierowane do państw członkowskich orzeczenia swym zasięgiem obejmują instytucje państwa, w tym organy administracji publicznej, które są zobowiązane do podjęcia działań mających na celu dostosowanie prawa wewnętrznego do prawa unijnego. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 roku (sygn. spraw połączonych C – 213/11, C – 214/11, C – 217/11) „ art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych stanowi „przepis techniczny” w rozumieniu unijnej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1988 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych, wobec czego przepis ten powinien zostać przekazany Komisji Europejskiej celem jego notyfikacji zgodnie z art. 8 ust. 1 tej dyrektywy”. Jednak należy zwrócić uwagę na fakt, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 13 października 2016 roku (sygn. C 303/15) orzekł, iż „ art. 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 roku należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. Jednocześnie z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2015 roku (sygn. P 4/14) wynika, że przepis art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych jest zgodny z przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a więc brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów tej ustawy dla blankietowego przepisu art. 107 § 1 k.k.s.

Oskarżony M. W. ewidentnie naruszył przepis art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych prowadząc działalność gospodarczą polegającą na urządzaniu gier o charakterze losowym i komercyjnym poza kasynem oraz bez uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Oskarżony naruszył także przepis art. 23a ust. 1 powołanej powyżej ustawy działając bez wymaganej rejestracji automatów do gry przez naczelnika urzędu celno – skarbowego.

W ocenie Sądu przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na powoływaniu się na orzeczenia innych sądów uniewinniających go od zarzucanych czynów (bądź umarzających postępowania karne) nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim nieprawdą jest, iż wobec oskarżonego w sprawach o czyn z art. 107 § 1 kks zapadały wyłącznie wyroki uniewinniające, bądź postępowanie karne było umarzane. Mianowicie jak wynika z aktualnej karty karnej, za powyższe przestępstwa skarbowe wobec M. W. były wydawane również wyroki skazujące (wyrok SR w B. B.z dnia 14.10.2014r., sygn. (...), a także dalsze np. wyrok SR w P. z dnia 21.06.2016r., sygn. (...), SR w Ł. z dnia 9.11.2016r., sygn. akt (...) i późniejsze). Powyższe świadczy o tym, iż M. W. musiał mieć świadomość, że orzecznictwo w tym przedmiocie nie jest jednolite. Zdaniem Sądu oskarżony, który od kilku lat prowadził określoną działalność i posiadał w tym zakresie odpowiednie doświadczenie – właśnie mając wiedzę na temat rozbieżności w orzecznictwie sądowym w temacie urządzania gier hazardowych, tym bardziej winien zabiegać o potwierdzenie legalności prowadzonej działalności przez organy państwowe, choćby poprzez pozyskanie weryfikacji posiadanego urządzenia do gry w Urzędzie Celnym. Tym bardziej, że i w sprawach, gdzie był uniewinniany bądź postępowanie wobec niego było umarzane, funkcjonariusze tegoż (...) w ramach przysługujących uprawnień zatrzymywali automaty do gier w należących do niego lokalach. Skoro zatem oskarżony dysponował orzecznictwem sądowym dotyczącym prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, (które według niego wskazywało na jej legalność), to tym bardziej winien być zainteresowany wyjaśnieniem zasadności działań celników, którzy przecież na określony czas (wobec późniejszych zwrotów tych automatów) - pozbawiali go źródła utrzymania. Jednocześnie chybione jest powoływanie się oskarżonego na opinie prawne z 2014 roku w sprawie skutków braku notyfikacji przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, albowiem jak już wskazano powyżej w tej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 13 października 2016 roku stwierdzając, iż art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Z kolei odnosząc się do opinii dotyczącej określenia skutków prawnych art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych to wskazać należy, iż co prawda art. 4 w/w ustawy zezwalał podmiotom prowadzącym w dniu jej wejścia w życie (tj. 3 września 2015 roku) działalność w zakresie o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub art. 7 ust. 2 u.g.h., na dostosowanie się do wymogów określonych w jej art. 1 w nowym brzmieniu do dnia 1 lipca 2016 roku, ale zgodnie ze stanowiskiem przyjętym w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 roku cytowany przepis dotyczył wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 roku (tj. w na podstawie uzyskanej koncesji lub zezwolenia). Oznacza to, że działalność osób i podmiotów, nie posiadających w/w uprawnień przed 3 września 2015 roku na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, jest działalnością nielegalną w takim samym stopniu w jakim jest ona taką działalnością po dniu 3 września 2015 roku. Zamiarem ustawodawcy nie było wprowadzenie w ustawie o zmianie ustawy o grach hazardowych z 12 czerwca 2015 roku przepisów przejściowych do obowiązującej już ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Gdyby hipotetycznie przyjąć, że ustawodawca chciałby umożliwić podmiotom nielegalnie urządzającym gry hazardowe w określonym terminie legalizację ich działalności, to w ustawie nowelizującej powinien zamieścić przepisy wyraźnie na taki zamiar wskazujące, które przewidywałyby zawieszenie stosowania m.in. do art. 3 i art. 6 ust. 1-3 ustawy o grach hazardowych wobec podmiotów, które urządzały gry hazardowe bez koncesji lub zezwolenia. W ustawie z 12 czerwca 2015 r. takich przepisów brak.

W ocenie Sądu, powoływanie się więc przez oskarżonego na to, że nie był on świadom bezprawności wykonywanej przez siebie aktywności gospodarczej ze względu na to, iż kwestia legalności urządzania gier na automatach poza kasynem gry była niejednoznacznie oceniana przez organy państwowe - w świetle dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego uchodzić musi co najmniej za wątpliwą. Nie może usprawiedliwiać zachowania oskarżonego twierdzenie, iż ze względu na toczone spory prawne odnośnie skutków braku notyfikacji Komisji Europejskiej kluczowych w niniejszej sprawie przepisów ustawy o grach hazardowych (konsekwencją których były zapadające korzystne dla oskarżonego orzeczenia umarzające postępowanie o czyny z art. 107 § 1 kks, a nawet uniewinniające go od tego rodzaju przestępstw skarbowych) - mógł on postrzegać prowadzoną przez siebie działalność - ewidentnie sprzeczną z przywoływanymi wyżej uregulowaniami ustawy o grach hazardowych, jako legalną. W ocenie Sądu, pod przykrywką niejednoznaczności skutków braku notyfikacji świadomie postępował wbrew obowiązującemu prawu, a przynajmniej z takim stanem rzeczy się godził. Uwzględniając powyższe okoliczności, zasady logiki i doświadczenia życiowego uznać zatem należało, że powoływanie się przez oskarżonego M. W. na rozbieżne orzecznictwo sądowe wskazuje na jego świadome i celowe działanie zmierzające do uzyskania łatwego zysku przy wykorzystaniu sytuacji zakwestionowania części przepisów ustawy o grach hazardowych i czerpanie z tego procederu korzyści majątkowych w sytuacji gdy na tego rodzaju działalność nie posiadał stosownej koncesji. W tym miejscu podkreślić należy, iż delikt karnoskarbowy z art. 107 § 1 k.k.s. jest karalny w razie jego umyślnego popełnienia w obu postaciach zamiaru - bezpośrednim i ewentualnym. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu oskarżonemu należy przypisać działanie co najmniej w zamiarze ewentualnym.

Sąd uznał zatem M. W. za winnego zarzucanych mu czynów, w związku z czym na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 200,00 złotych.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie. Na jego niekorzyść przemawia uprzednia karalność za przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. Należy również zwrócić uwagę na znaczny stopień społecznej szkodliwości zarzucanych czynów, przejawiający się w ignorowaniu obowiązującego porządku prawnego w celu osiągnięcia szybkiego i łatwego zysku oraz czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych w sytuacji, gdy na tego rodzaju działalność nie posiadał stosownej koncesji. Sąd uznał, iż za ujemną oceną działania oskarżonego przemawia również nagminność tego rodzaju czynów. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę jego sytuację majątkową, pozwalającą na zapłatę orzeczonej kary grzywny. W ocenie Sądu wymierzona M. W. kara będzie adekwatna do stopnia zawinienia i czynić będzie zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości, a jej dolegliwość uzmysłowi oskarżonemu niedopuszczalność podobnego zachowania w przyszłości.

Na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatów do gier o nazwie :. (...) M. nr (...), M. F. o numerze (...), (...) M. o numerze (...), L. A. o numerze (...) wraz z kablami zasilającymi oraz kompletami kluczy, a także pieniędzy w łącznej kwocie 3.692 złotych oraz automatów do gier o nazwie: (...) M. o numerze H. (...) i A. G. o numerze (...), a także pieniędzy w kwocie 2.165 złotych szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych o nr RKS (...) na karcie 229 akt sprawy.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70,00 złotych i opłatę w kwocie 4.000 złotych.

Sędzia