Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

przy udziale oskarżyciela publicznego (...) Urząd C. - Skarbowy – B. M.

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r.

sprawy M. W., s. P. i M. zd. K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 107§1 kks w zw. z art. 9§3 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 26 czerwca 2017 r. sygnatura sprawy II K 421/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 1303/17

UZASADNIENIE

M. W. oskarżony został o to, że w okresie od 31.05.2015 r. do dnia 09.12.2015r. w lokalu Bar (...) położonym w O. przy ul. (...), będąc Prezesem Zarządu spółki (...): Sp z o.o. z siedzibą we W. przy ul. (...) (...) i jednocześnie będąc na podstawie prawa uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw gospodarczych tej spółki – urządzał gry o charakterze losowym na urządzeniach do gier o nazwie: (...) M. (...) nr PL (...) oraz A. G. nr (...), z naruszeniem art. 6 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009r. (Dz.U Z 2015, poz. 612 z późn. zm.) tj. o czyn z art. 107§1 w zw. z art. 9§3 k.k.s.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Oławie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2017 r. (sygn. akt II K 421/16):

I. uniewinnił oskarżonego M. W. od popełnienia zarzuconego mu czynu;

II. na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwrócił H. F. (...) Sp. z o.o z siedzibą we W. zatrzymane rzeczy opisane w postanowieniu Prokuratury Rejonowej w Oławie z dnia 15.12.2015 r., sygn. akt Ko.Kks 64/15;

III. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżyciel publiczny – Naczelnik (...) Skarbowego we W.. Zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 k.k.s. w zw. z art. 10 § 4 k.k.s. w zw. z art. 107 § 1 k.k.s. i art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z dnia 6 maja 2015 r. poz. 612) poprzez przyjęcie, że oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności karnej przewidzianej w art. 107 § 1 k.k.s. z uwagi na to, że działał w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności takiego zachowania, bowiem z uwagi na wątpliwości co do charakteru technicznego przepisów ustawy o grach hazardowych i kwestionowanie trybu ich uchwalenia, nie sposób przypisać mu winy w zakresie popełnionego czynu.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Właściwe motywy pisemne rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego poprzedzić należy uwagą, że wyrok Sądu I instancji zaskarżony został jedynie apelacją Naczelnika (...)Skarbowego we W., wniesioną na niekorzyść oskarżonego. Z kolei wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego pochodzi wyłącznie od oskarżonego M. W.. Powołania w tym kontekście wymaga wykładnia art. 457 § 2 k.p.k. przedstawiona w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. akt III KK 120/16 (publ. OSNKW 2016/10/67, KZS 2016/10/31, LEX nr 2064235, Biul.SN 2016/10/14-15), skutkująca uznaniem, że - co do zasady - w stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2015 r. wyrok sądu odwoławczego, utrzymujący w mocy lub zmieniający zaskarżone orzeczenie, uzasadnia się tylko na wniosek określonej strony i tylko w zakresie objętym jej środkiem odwoławczym. Przyznać wypada, że przyjęcie powyższej tezy nie może prowadzić przez wnioskowanie a contrario do pozbawienia strony, która nie zaskarżyła wyroku sądu I instancji, uprawnienia do domagania się sporządzenia na piśmie i doręczenia wyroku sądu odwoławczego (por. postanowienie SN z dnia 13 lutego 2017 r., sygn. akt III KZ 3/17, LEX nr 2216183). Okoliczność wystąpienia z wnioskiem w tym przedmiocie przez stronę inną niż skarżący nie pozostaje jednak bez wpływu na zakres uzasadnienia wyroku sądu ad quem, za czym przemawia już sam brak potrzeby przekonywania oskarżonego o słuszności orzeczenia utrzymującego w mocy wyrok uniewinniający. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy ograniczył pisemne uzasadnienie wyroku do ogólnych motywów uznania apelacji oskarżyciela publicznego za niezasadną.

Sąd Rejonowy natomiast w obszernych pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przekonująco uzasadnił stanowisko co do niemożności pociągnięcia M. W. do odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn, przedstawiając zgodnie z dyspozycją art. 424 § 1 k.p.k., na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie. Wnioski ocenne Sądu I instancji wyprowadzone zostały po myśli art. 410 k.p.k. z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego, wedle dyrektyw prawdy i bezstronności, statuowanych odpowiednio w art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. Sąd Rejonowy ocenił wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zatem ustalenia przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Ponadto, wbrew przekonaniu skarżącego, Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy prawa materialnego, a w szczególności przepisów powołanych w zarzucie odwoławczym.

Dokonując oceny zaskarżonego wyroku pod kątem stawianego zarzutu należy zwrócić uwagę, że znaczna część uzasadnienia apelacji odnosi się do tego jego fragmentu podnoszącego zagadnienie skutków braku notyfikacji projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, celów, które chciał osiągnąć ustawodawca uchwalając wymienioną ustawę oraz skuteczności przeprowadzonej legislacji.

Wiążące się z tymże fragmentem zarzutu wywody skarżącego nie przystają jednak do przyczyn uniewinnienia oskarżonego. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że podstawą rozstrzygnięcia był art. 10 § 4 k.k.s. Sąd Rejonowy doszedł bowiem do przekonania, że oskarżony M. W. działał w usprawiedliwionym błędzie co do karalności swojego zachowania. Tym samym Sąd uznał, że doszło do realizacji znamion strony przedmiotowej czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., jednakże oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności z racji zaistnienia w sprawie okoliczności wyłączającej winę. Innymi słowy Sąd Rejonowy ustalił formalną bezprawność zachowania oskarżonego, wskazując, że podnoszony przez oskarżyciela przepis, a więc art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (w obecnym kształcie), pomimo szeregu wątpliwości interpretacyjnych, może stanowić skuteczne wypełnienie klauzuli normatywnej zawartej w przepisie art. 107 § 1 k.k.s., umożliwiając tym samym poniesienie odpowiedzialności karnej. Zastosowana wykładnia, oprócz podanych przez Sąd Rejonowy powodów, jest uprawniona także w świetle najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, w tym uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16, źródło: OSNKW 2017/2/7) i późniejszych orzeczeń powołujących się na tę uchwałę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2017 r., IV KK 304/16, źródło LEX nr 2248735). Konsekwencją prawidłowej interpretacji motywów uniewinnienia jest konieczność szerszego odniesienia się jedynie do tego fragmentu zarzutu apelacji i jego uzasadnienia, w którym skarżący kwestionuje zasadność zastosowania art. 10 § 4 k.k.s.

W myśl art. 434 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie w granicach podniesionych zarzutów i w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w wniesionym środku odwoławczym. W tym kontekście należy zauważyć, że jedynie końcowy fragment uzasadnienia apelacji został poświęcony świadomości oskarżonego. Oskarżyciel podkreślił w nim, że M. W. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, korzystającym z usług wielu kancelarii prawnych oraz dysponującym wieloma opiniami prawnymi zapewniającymi o legalności prowadzonej przez niego działalności. Ponadto, o profesjonalizmie działania oskarżonego ma świadczyć również odmowa złożenia przez niego wyjaśnień. Z tych powodów, w ocenie apelującego, nie może być mowy o porównaniu oskarżonego do zachowania przeciętnego obywatela i przyjęcia przez ten pryzmat, że działał w usprawiedliwionym błędzie.

W ocenie Sądu Odwoławczego, przywołane wyżej twierdzenia apelującego nie zasługują na uwzględnienie. Złożenie wyjaśnień, bądź odmowa ich złożenia jest prawem każdego oskarżonego. Skorzystanie z przysługujących uprawnień nie może zostać poczytane przez organ procesowy w inny sposób niż realizacja prawa do obrony. Nie sposób zatem czynić jakiegokolwiek zarzutu oskarżonemu za przyjętą postawę procesową. Podobnie trudno stawiać zarzut oskarżonemu, że opierał się na korzystnych dla niego interpretacjach prawnych, przygotowanych przez obsługujące go kancelarie prawne, skoro kwestie będące przedmiotem ich analizy budziły wiele wątpliwości w orzecznictwie. Przeciętny obywatel, nie ma kwalifikacji, aby badać poprawność przedstawionych mu ekspertyz, zwłaszcza, kiedy się uwzględni, że w przypadku oskarżonego M. W. także sądy w wielu jego sprawach zajmowały zupełnie odmienne od siebie stanowiska. Sąd Rejonowy natomiast w sposób wyczerpujący dokonał analizy świadomości oskarżonego na dzień popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, w kontekście problemów prawnych, jakie zrodziły się na tle art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych. Poczynając od kwestii związanych z wprowadzeniem do porządku prawnego tych przepisów, poprzez wątpliwości interpretacyjnych co do charakteru tych przepisów, a w końcu wątpliwości i rozbieżności w zakresie możliwości stosowania przepisów prawa krajowego, które mają charakter przepisów technicznych, a których projekt, na etapie prac legislacyjnych nie został notyfikowany KE.

Stwierdzając brak konieczności powielania tych argumentów przedstawionych przez Sąd Rejonowy, przypomnieć jedynie należy, że w orzecznictwie sądowym wystąpiły rozbieżności co do charakteru przepisów art. 6 ust 1 i art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych, tzn. co do tego, czy stanowią one tzw. przepisy techniczne w rozumieniu do niedawna jeszcze obowiązującej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.6.1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu tego aktu prawnego, czy wobec faktu nienotyfikowania tych przepisów KE sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107§1 kks lub wykroczenie skarbowe z art. 107§4 kks były uprawnione na podstawie art. 91 ust 3 Konstytucji RP do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym. W tej kwestii SN orzekł w sposób różny w postanowieniu z 28.11.2013r. ( (...) 15/13 OSNKW 2013, nr 12 poz. 101) oraz w postanowieniu z 27.11.2014r. ( II KK 55/14 OSNKW 2015, nr 4, poz. 37).W pierwszym z tych postanowień SN stwierdził, że naruszenie wynikającego z dyrektywy Nr 98/34/WE obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed TK. Jeżeli zatem w konkretnym postępowaniu sąd dojdzie do wniosku, że taka wadliwość trybu ustawodawczego miało miejsce, to może nie zastosować tych przepisów tylko w taki sposób, że zawiesi postępowanie i skieruje pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez TK stosowanego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych.

Z kolei inaczej rozstrzygnięto w drugim ze wspomnianych postanowień SN z dnia 27. 11. 2014r. W nim przyjęto, że przepisy ustawy o grach hazardowych w szczególności te, o które tu chodzi ( art. 14 ust 1 oraz art. 6) to „ przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, a konsekwencją braku ich notyfikacji KE na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 23.12. 2002r. w sprawie funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych jest niemożność stosowania i to nie tylko przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych ( przepisach) podlegających obowiązkowi notyfikacji.

Ponadto oba postanowienia różniły się odnośnie kwestii obowiązywania normy niestosowania przez państwo członkowskie Unii Europejskiej nienotyfikowanych przepisów technicznych wobec jednostek. W postanowieniu SN z 28.11.2013r. poddano w wątpliwość obowiązywanie takiej normy, wskazując, że nie wynika ona z żadnego wyraźnego przepisu dyrektywy 98/34/WE ani z żadnej regulacji traktatowej. Natomiast powyższą normę jako obowiązującą przyjął SN w postanowieniu z 27.11.2014r. Przy czym na marginesie podkreślić należy, że to ostatnie postanowienie zostało wydane kilka miesięcy właśnie przed czynem zarzucanym oskarżonemu. Jednocześnie w uzasadnieniu wyroku, Sąd Rejonowy odniósł się do nowelizacji wspomnianej ustawy, która weszła w życie z dniem 3 września 2015r. zakresu tej nowelizacji, następstw stąd wypływających i wątpliwości, również w zakresie art. 8 ust 1 wspomnianej dyrektywy nr 98/34/WE.

W konsekwencji pojawiających się wątpliwości Sąd Okręgowy w Łodzi 24 kwietnia 2015r. postanowił zwrócić się do (...) z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym wykładni przepisów prawa unijnego, mianowicie, czy przepis art. 8 ust 1 dyrektywy 98/34/WE może być interpretowany w ten sposób, że brak notyfikacji przepisów uznawanych za techniczne dopuszcza możliwość zróżnicowania skutków tj. dla przepisów dotyczących swobód niepodlegających ograniczeniom przewidzianym w art. 36 (...) brak notyfikacji powinien skutkować tym, że nie mogą być one stosowane w konkretnej sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, natomiast dla przepisów odnoszących się do swobód podlegających ograniczeniom z art. 36 (...) dopuszczalna jest ich ocena przez sąd krajowy będący jednocześnie sądem unijnym- czy mimo nie notyfikacji są one zgodne z wymogami art. 36 (...) i nie podlegają sankcji braku możliwości ich stosowania.

Zatem odnosząc się też do argumentu apelacji, jakoby Sąd w swoich rozważaniach pominął przepisy art. 36 (...), wskazać należy, że również i tak kwestia w kontekście interpretacji art. 8 ust 1 wspomnianej dyrektywy budziła wątpliwości, co implikowało wystąpienie z opisanym wcześniej pytaniem do (...) przez Sąd Okręgowy w Łodzi. Natomiast Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 14 października 2015r. ( I KZP 10/15 ) w sprawie przedstawionego przez Prokuratora Generalnego wniosku w związku z ujawnionymi rozbieżnościami w wykładni prawa w orzecznictwie sądowym o rozstrzygniecie zagadnienia prawnego- czy przepisy art. 6 ust 1 i art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych są przepisami technicznymi w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, a jeśli tak, to czy wobec faktu nienotyfikowania tych przepisów KE, sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107§1 kks są uprawnione w oparciu o art. 91 ust 3 Konstytucji RP do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym- zawiesił postępowanie do czasu wydania przez (...) orzeczenia w sprawie wspomnianego poprzednio pytania prejudycjalnego SO w Łodzi w sprawie C-303/15.

Wskazane rozbieżności w orzecznictwie polskich sądów na tle kilku opisanych wcześniej zagadnień, a mających znaczenie w tej sprawie, przerwała jednoznacznie dopiero uchwała Sądu Najwyższego I KZP 17/16, podjęta w wyniku wniosku Prokuratora Generalnego z dnia 3 lipca 2015r., poprzedzona wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13 października 2016r. W wyroku z dnia 13 października 2016r. (...) wskazał, iż : art. 1 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego ( art. 6 ust 1) nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. We wspomnianej uchwale SN z dnia 19 stycznia 2017r., sygn.akt I KZP 17/16 podkreślił natomiast, że:” kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej ( art. 91 ust 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. , ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107§1 kks przepisu art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107§1 kks , o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Do momentu wydania tych orzeczeń, przyznać trzeba, iż dominującym poglądem w orzecznictwie sądów powszechnych było przyjmowanie technicznego charakteru przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. W ocenie Sądu Odwoławczego, podobnie, jak Sądu Rejonowego, do tego czasu oskarżony działał w usprawiedliwionym błędzie co do karalności swojego zachowania. Ponieważ istniały wówczas rozbieżności interpretacyjne, tak co do charakteru przepisów art. 6 ust 1 i art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych i konsekwencji braku notyfikacji tych przepisów KE w zakresie możliwości ich stosowania w systemie prawa krajowego jako podstaw rozstrzygnięć wobec jednostki.. Z tego powodu, także wobec oskarżonego, zapadały wyroki uniewinniające, bądź wydawane były postanowienia o umorzeniu postępowań przygotowawczych.

Na możliwość natomiast analizy konsekwencji rozbieżności judykatury w powyższym względzie, jako faktycznej podstawy działania oskarżonych w błędzie co do karalności zwrócił uwagę Sąd Najwyższy we fragmencie uzasadnienia przywołanego wyżej wyroku z dnia 22 lutego 2017 r. IV KK 304/16 wskazując, że „Kwestia ta (winy sprawcy) nie była zresztą przedmiotem ustaleń faktycznych i rozważań orzekających w tej sprawie sądów, co wyraźnie stwierdził w uzasadnieniu swojego wyroku Sąd odwoławczy, podkreślając, że podstawą uniewinnienia A. K. było przyjęcie niedopuszczalności stosowania przepisów prawa krajowego, a nie brak możliwości przypisania mu winy z uwagi na dochowanie należytej staranności i działanie w zaufaniu do opinii i porad prawnych oraz informacji zaczerpniętych z Internetu, utwierdzających go w przekonaniu o legalności prowadzonej działalności.”.

Zważyć przy tym należy, że błąd co do karalności, w przypadku przestępstw skarbowych może występować częściej niż w klasycznym prawie karnym, z uwagi na poziom skomplikowania tej gałęzi prawa, na co wskazują również przedstawiciele doktryny: „ Prawo finansowe zostało unormowane w wielu aktach prawnych, dlatego też niekiedy sprawca może powoływać się na to, iż nie miał możliwości uświadomienia sobie karalności czynu. Zatem może podnosić, że jego nieświadomość karalności jest usprawiedliwiona. Należy jednak przyjąć za Sądem Najwyższym, że jeżeli na sprawcy w związku z jego działalnością zawodową ciążył obowiązek zaznajomienia się z odpowiednimi przepisami i sprawca w sposób zawiniony tego obowiązku nie wypełnił, to nieświadomość karalności nie będzie usprawiedliwiona” (tak K. B., Wina w Kodeksie karnym skarbowym, Doradca (...) 2000, nr 3, s. 49). Jak ustalono, M. W. posługiwał się wieloma interpretacjami przepisów wskazujących na brak podstaw ponoszenia odpowiedzialności karnej w związku prowadzoną przez niego działalnością, w tym wykładnią prawa zawartą w uniewinniających go wyrokach, czy postanowieniach o umorzeniu postępowań karnych, a zatem z analizy prawnej dokonywanej przez organy państwa. Mając przy tym na uwadze szczegółowo opisany przez Sąd Rejonowy przebieg i rozwój wątpliwości prawnych dotyczących przedmiotowych przepisów ustawy o grach hazardowych, nie może też dziwić, że M. W. opierał się jedynie na korzystnych dla niego interpretacjach. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy przyjął usprawiedliwioną nieświadomość karalności z jaką działał oskarżony, od którego nie można wymagać większej wiedzy prawniczej niż od przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania.

W rezultacie akceptacji ustaleń Sądu Rejonowego, że oskarżonemu nie sposób przypisać świadomości karalności jego zachowania, w pełni prawidłowym jest uniewinnienie M. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu, co skutkowało utrzymaniem wyroku w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na zasadzie art. 636 § 1 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k. oraz art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z późn. zm.).