Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska – Kasa

Ławnicy: Elżbieta Mitraszewska, Jolanta Sobczak

Protokolant: Paulina Sobota

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa J. M. (1)

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.

o odszkodowanie

I.  Zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na rzecz powódki J. M. (1) kwotę 19 069,50 zł. (dziewiętnaście tysięcy sześćdziesiąt dziewięć złotych 50/100) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za okres od dnia 09 września 2016 roku do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na rzecz powódki J. M. (1) kwotę 360 zł. (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 953,47 zł. (dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote 47/100) tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

IV.  Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6 069,50 zł. (sześć tysięcy sześćdziesiąt dziewięć złotych 50/100).

Elżbieta Mitraszewska SSR Joanna Napiórkowska – Kasa Jolanta Sobczak

Sygn. akt VI P 385/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 września 2016 roku (data wpływu) J. M. (1) wniosła o ustalenie, iż dokonane przez pozwaną (...) Sp. z o. o. z siedzibą w J. w dniu 9 sierpnia 2016 roku rozwiązanie umowy o pracę było nieuzasadnione, na tej podstawie zasądzenie kwoty 19.069,50 zł., odpowiadającej wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 15 stycznia 2007 roku J. M. (1) podpisała z (...) Sp. z o.o. umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisko specjalisty ds. zakupu i sprzedaży. W dniu 17 sierpnia 2016 roku powódce zostało doręczone za pośrednictwem operatora pocztowego oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę. Powodem rozwiązania umowy było dokonanie przez powódkę wpisów w Internecie począwszy od dnia 4.08.2016 r., czym naruszyła dobra osobiste pracodawcy poprzez podanie nieprawdziwych informacji co do zwolnienia i pozostawania bez środków do życia. Pozwany wskazał, iż wynagrodzenia były wypłacane przed czasem i jedno opóźnienie spowodowane trudną sytuacją pracodawcy nie upoważnia do publikowania nieprawdziwych opinii zawierających nieprawdę i uogólnienia. Pozwany wskazał, iż od dnia 30 maja 2016 roku powódka pozostawała na zwolnieniu lekarskim, a więc nieprawdą jest, iż zwolniono ją z pracy i pozbawiono środków do życia., taka postawa uniemożliwia kontynuowanie dalszej współpracy i stanowi ciężkie naruszenia obowiązków pracowniczych. Powyższe przyczyny są nieprawdziwe, zaś doręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nieuzasadnione i bezpodstawne. Z treści wyżej wskazanego oświadczenia, nie wynika w ogóle, jakie dobra osobiste pracodawcy miałyby być naruszone oraz brak jest jakiejkolwiek konkretyzacji na podstawie, jakich wpisów pracodawca oparł swoją decyzję o rozwiązaniu z J. M. (1) umowy o pracę. J. M. (1) w dniu 4 sierpnia 2016 roku zamieściła na portalu społecznościowym facebook.com post, w którym umieściła fotografię wiadomości sms otrzymaną od swojego pracodawcy, który opatrzyła własnym komentarzem. W swoim wpisie powołała się na treść wyżej wskazanej wiadomości sms, wskazując m. in., iż spotkała się z nieprzyjemnościami ze strony pracodawcy po tym, jak po upływie 2 tygodni wniosła o wypłatę jej zaległego wynagrodzenia. Nieterminowość w wypłacaniu wynagrodzenia miała miejsce w: czerwcu 2015 roku, lipcu 2015 roku, październiku 2015 roku, listopadzie 2015 roku, grudniu 2015 roku, styczniu 2016 roku, lutym 2016 roku, marcu 2016 roku, kwietniu 2016 roku, natomiast za miesiące czerwiec 2015 roku, październik 2015 roku, za styczeń 2016 roku i za kwiecień 2016 roku wynagrodzenie zostało wypłacone w ratach. Nieprawdą jest twierdzenie pozwanego o jednorazowym opóźnieniu w wypłacie wynagrodzenia. Na upomnienie się pracownika o wypłatę jego wynagrodzenia pracodawca odpowiadał groźbą, a w przypadku powódki zakończyło się to rozwiązaniem umowy o pracę. Stosunek pracy rozwiązał się z dniem 17 sierpnia 2016 roku, a nie jak to wskazuje pracodawca w dniu 9 sierpnia 2016 roku. W dacie wskazanej przez pozwanego zostało nadane do powódki oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, które otrzymała dnia 17 sierpnia 2016 roku, a zatem tego dnia nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy.

(pozew – k. 1 – 5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 26 września 2016 roku (data wpływu) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana przytoczyła, że powódka przebywając na zwolnieniu lekarskim opisywała w mediach społecznościowych swą bardzo trudną sytuację związaną z utratą pracy i koniecznością zamieszkania pod mostem, co było nieprawdą. Ataki na pracodawcę oraz osoby bliskie członkowi zarządu i porównywanie pracy w spółce do pracy w obozie koncentracyjnym przekracza dozwoloną krytykę i nie mieści się w schemacie postępowania pokrzywdzonego pracownika, który wymagałby ochrony. Powódka także określiła członka rodziny swego pracodawcy mianem „burak cukrowy”, poprosiła o umieszczenie na bramie siedziby pracodawcy napisu: „praca czyni wolnym”. Wobec tego rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika było uzasadnione i konieczne. Doręczenie oświadczenia miało miejsce po raz pierwszy w drodze awizacji 10.08.2016r. zgodnie z art. 61 § 1 k.c. zostało doręczone.

(odpowiedź na pozew – k. 17)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. (1) była zatrudniona od dnia 15 stycznia 2007 roku w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J., na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku głównego specjalisty ds. sprzedaży i obsługi klienta w wymiarze pełnego etatu. Powódka otrzymywała wynagrodzenie w wysokości 6.356,50 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę –a/o, aneks do umowy o pracę –a/o zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 18)

J. M. (1) powinna otrzymywać wynagrodzenie do 10 dnia każdego miesiąca, otrzymywała wynagrodzenie z opóźnieniem:

2 dni za lipiec 2015 roku;

3 dni za październik 2015 roku; wynagrodzenie zostało wypłacone w 3 ratach;

5 dni za listopad 2015 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach;

2 dni za grudzień 2015 roku,

6 dni za styczeń 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach;

8 dni za luty 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 3 ratach

2 dni za marzec 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach;

14 dni za kwiecień 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach.

Opóźnienia były spowodowane trudną sytuacją finansową pozwanej, obroty z 1,5 mln zł spadły do 350 tys. zł. Zostali zwolnieni pracownicy i zamknięte spółki poboczne.

(dowód: zapisy na koncie od 01.01.2015r. do 31.12.2015r. – k. 51, zapisy na koncie od 01.01.2016r. do 31.12.2016r. – k.50, wyciągi bankowe – k. 66- 68, zeznania powódki J. M. (1) protokół z rozprawy z dnia 25.04.2017r. –k. 52v., zeznania pozwanej A. B. (1) protokół z rozprawy z dnia 25.04.2017r. –k. 57)

Od dnia 16 maja 2016 roku J. M. (1) przebywała na zwolnieniu lekarskim.

(dowód: zeznania powódki J. M. (1) protokół z rozprawy z dnia 25.04.2017r. –k. 52v.)

Powódka w dniu 24 maja 2016r. wysłała do prezesa pozwanej A. B. (1) sms o treści: „Właśnie zostałam bez środków do życia”.

A. B. (1) wysłała w odpowiedzi sms o treści: „Wysłałam Ci pensję”.

(dowód: wiadomości sms – k. 10)

J. M. (1) w dniu 4 sierpnia 2016r. na portalu społecznościowym F. umieściła wpis: „Kochani, właśnie się pakuje i wyprowadzam. Pod most. Bo straciłam pracę. Więc, jak coś to nie dzwońcie, tylko szukajcie.”

(dowód: wpis z konta powódki o nazwie J. M. (2) - k.11)

Kolejny wpis powódki z dnia 4 sierpnia 2016r. brzmiał: „Pani Prezes A. M., w ten oto sposób zwalnia pracowników, po 10 latach pracy, jak upomną się po 2 tyg. od wypłaty o swoją pensję” do wpisu dodane zostały wiadomości sms z dnia 24.05.2016r. (k. 10).

(dowód: wpis z konta powódki o nazwie J. M. (2) - k. 12)

Pozwana w sierpniu 2016 roku otrzymała od klienta informację o wpisach na F.. Powódka dokonała wpisu o treści: „Wiem, że tak się nie pisze, ale musze. Bardzo przepraszam wszystkich pracodawców. A ten post jest do A. M. – B.. Błagam, A. umieść napis na bramie swojej firmy Praca czyni wolnym. To tyle”.

(dowód: wpis z konta powódki o nazwie J. M. (2) - k. 29, zeznania pozwanej A. B. (1) protokół z rozprawy z dnia 25.04.2017r. –k. 57)

W dniu 17 sierpnia 2016 roku powódka odebrała oświadczenie pracodawcy w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia. W treści oświadczenia pracodawca, jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w szczególności przestrzegania przepisów prawa, dbania o dobro zakładu pracy oraz przestrzegania zasad współżycia społecznego. Wskazał, że dokonując wpisów w Internecie począwszy od dnia 04.08.2016r. powódka naruszyła dobra osobiste pracodawcy poprzez podanie nieprawdziwych informacji, co do zwolnienia i pozostawienia bez środków do życia. Zwrócono uwagę, iż wynagrodzenia były wypłacane przed czasem i jedno opóźnienie spowodowane trudną sytuacją pracodawcy nie upoważnia powódki do publikowania nieprawdziwych opinii zawierających nieprawdę i uogólnienia. Od dnia 30.05.2016r. J. M. (1) pozostaje na zwolnieniu lekarskim, a więc nieprawdą jest, co publikuje w Internecie, iż zwolniono powódkę z pracy i pozbawiono środków do życia. Taka postawa uniemożliwia kontynuowanie dalszej współpracy i stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.

(dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z dnia 09.02.2016r.)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy, a także oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych.

Sąd uznał za wiarygodne w całości także zeznania powódki J. M. (1), są one zgodne z dowodami w postaci dokumentów złożonych przez strony, są także logiczne i niebudzące wątpliwości.

W ocenie Sądu niewiarygodnie są twierdzenia strony pozwanej, że wynagrodzenie było wypłacane powódce przed terminem, a raz miało miejsce opóźnienie w wypłacie z powodu wstrzymania przez bank środków na miesiąc. Twierdzeniom tym przeczą dowody z zapisów na koncie od 01.01.2015r. do 31.12.2016r. (k. 50-51 a.s.), zgodnie z którymi opóźnienia w wypłatach dla powódki miały miejsce od sierpnia 2015r. do maja 2016r. Pozostałe zeznania strony pozwanej dotyczące wpisów powódki na portalu społecznościowym F. zostały uznane za wiarygodne, gdyż pokrywały się one z treścią dokumentów złożonych przez strony.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie odszkodowawcze powódki J. M. (1), która wnosiła o zapłatę odszkodowania w kwocie 19.069,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie.

  Zgodnie z art. 52 § 1 pkt. 1 k.p., pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

  Ustawodawca nie wypowiedział się w przepisach Kodeksu pracy co należy rozumieć pod pojęciem ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Za podstawowe, należy uznać obowiązki wymienione w art. 211 k.p., 100 § 2 k.p. (katalog przykładowy), wynikające z układów zbiorowych pracy, jak również i te, które zgodnie z art. 104 k.p., oraz art. 104 ¹ § 1 k.p., określone są w regulaminie pracy.

  Ustalenie zakresu podstawowych obowiązków pracownika, sposobu ich naruszenia oraz stopnia zawinienia w ich niewykonywaniu lub nienależytym wykonywaniu, jest warunkiem prawidłowej oceny, czy naruszenie tych obowiązków było przyczyną uzasadniającą rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (wyrok SN z 28.10.1998 r., I PKN 400/98, LEX nr 38235).

  Zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe znamiona zarzucanego pracownikowi przez pracodawcę naruszenia powinny być ponad wszelką wątpliwość wykazane przez pracodawcę. Ocenie Sądu bowiem podlega to, czy naruszenie to dotyczyło podstawowych obowiązków oraz to, czy było ono ciężkie zarówno w ujęciu podmiotowym (w zakresie stopnia winy powoda w postaci zamiaru ewentualnego bądź ciężkiego niedbalstwa), jak i w ujęciu przedmiotowym (co do zagrożenia interesów pracodawcy).

Zgodnie z powszechnie akceptowanymi zasadami wynikającymi wprost z kodeksu pracy, rozwiązanie umowy o pracę wypełniać musi szereg wymogów formalnych, w tym dotyczących jego treści. Jak wynika z treści art. 30 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy (art. 30 § 4 k.p.). Niewykonanie tego obowiązku jest naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę (wyr. SN z 19.05.1997 r., I PKN 173/97, OSN 1998/8/243; por. też wyr. z 15.04.1999 r., I PKN 9/99, OSN 2000/12/464). Przyczyna powinna być przy tym rzeczywista i konkretna. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r. (sygn. akt I PKN 641/99) naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny rozwiązania, bądź gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika. Warunku podania pracownikowi przyczyn uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę nie może zastąpić ocena pracodawcy, iż przyczyna ta była znana pracownikowi. Podanie pracownikowi przyczyny rozwiązania, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1997 r. (sygn. akt I PKN 315/97), ma umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści, tj. odszkodowania lub przywrócenia do pracy. Niedopuszczalne są więc również przyczyny enigmatyczne, bez konkretnego wskazania, które zachowania lub zaniechania pracownika stanowią przyczynę rozwiązania stosunku pracy. Ponadto ocena wskazanej przyczyny pod kątem jej należytego skonkretyzowania jest dokonywana z perspektywy jego adresata, tj. pracownika. To pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca dokonał rozwiązania umowy o pracę.

W dniu 17 sierpnia 2016 roku powódka odebrała oświadczenie pracodawcy w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia. W treści oświadczenia pracodawca, jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w szczególności przestrzegania przepisów prawa, dbania o dobro zakładu pracy oraz przestrzegania zasad współżycia społecznego.

Pracodawca podał, że powódka dokonując wpisów w Internecie począwszy od dnia 04.08.2016r. naruszyła dobra osobiste pracodawcy poprzez podanie nieprawdziwych informacji, co do zwolnienia i pozostawienia bez środków do życia. Pracodawca zwracał także uwagę, iż wynagrodzenia były wypłacane przed czasem i jedno opóźnienie spowodowane trudną sytuacją pracodawcy nie upoważnia powódki do publikowania nieprawdziwych opinii zawierających nieprawdę i uogólnienia. Od dnia 30.05.2016r. J. M. (1) pozostaje na zwolnieniu lekarskim, a więc nieprawdą jest, co publikuje w Internecie, iż zwolniono powódkę z pracy i pozbawiono środków do życia. Taka postawa uniemożliwia kontynuowanie dalszej współpracy i stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.

Zeznająca w charakterze strony prezes pozwanej A. B. (2) konkretyzowała, że dokonując rozwiązania umowy o pracę miała na myśli także niedozwoloną krytykę, lecz nie podała, które podstawowe obowiązki pracownicze zostały naruszone i w jaki faktyczny sposób oraz dlaczego naruszenia te miałyby mieć ciężki charakter.

Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 1985r. (III PZP 10/85, OSNCP 1985/11 poz. 164) podał jako przykład niewystarczającego sprecyzowania przyczyny rozwiązania „naruszenie obowiązków pracowniczych”. W opinii Sądu Najwyższego takie określenie jest zbyt ogólne, aby można było uznać, że spełnia wymóg przewidziany w art. 30 § 4 k.p.

W rozwiązaniu umowy o pracę pracodawca wskazał na „naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych”.

Wyszczególnieniem podanym w rozwiązaniu umowy o pracę co do przyczyn było dokonanie wpisów w Internecie, którymi naruszyła dobra osobiste pracodawcy poprzez podanie nieprawdziwych informacji, co do zwolnienia i pozostawienia bez środków do życia.

W ocenie Sądu, subiektywne odczucia powódki, co do jej stanu majątkowego i życiowego, w żaden sposób nie naruszają dóbr osobistych pracodawcy, gdyż nie są to sformułowania kierowane pod adresem pracodawcy i zawierające oszczerstwa pod jego adresem. Wypowiedź ta stanowiła podzielenie się przez powódkę swoimi odczuciami i sprawami osobistymi na portalu społecznościowym, co aktualnie jest bardzo powszechne wśród wielu użytkowników.

Pozwana w treści wypowiedzenia zwracała także uwagę, że wynagrodzenia były wypłacane przed czasem i jedno opóźnienie spowodowane trudną sytuacją pracodawcy nie upoważnia powódki do publikowania nieprawdziwych opinii zawierających nieprawdę i uogólnienia. Taka postawa zdaniem pozwanej uniemożliwiła kontynuowanie dalszej współpracy i stanowiła ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Zdaniem Sądu nie jest uzasadnione twierdzenie pozwanej zawarte w wypowiedzeniu, że wynagrodzenia były wypłacane przed czasem i wystąpiło jedno opóźnienie, gdyż w trakcie sprawy przedłożone przez pozwaną dokumenty, prowadzą do przeciwnych wniosków, a mianowicie, że powódka otrzymywała wynagrodzenie z opóźnieniem 2 dni za lipiec 2015 roku; 3 dni za październik 2015 roku; wynagrodzenie zostało wypłacone w 3 ratach; 5 dni za listopad 2015 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach; 2 dni za grudzień 2015 roku, 6 dni za styczeń 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach; 8 dni za luty 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 3 ratach 2 dni za marzec 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach; 14 dni za kwiecień 2016 roku, wynagrodzenie zostało wypłacone w 2 ratach. Oprócz opóźnień w wypłacie wynagrodzenia niemalże każdego miesiąca, powódka bardzo często otrzymywała je w kilku transzach.

Dzielenie się przez powódkę na portalu społecznościowym takimi informacjami jak: „Kochani, właśnie się pakuje i wyprowadzam. Pod most. Bo straciłam pracę. Więc, jak coś to nie dzwońcie, tylko szukajcie.” oraz „Pani Prezes A. M., w ten oto sposób zwalnia pracowników, po 10 latach pracy, jak upomną się po 2 tyg. od wypłaty o swoją pensję” nie godziło – zdaniem Sądu - w dobre imię pracodawcy. Nie zawierało żadnych oszczerstw, gróźb oraz krzywdzących sformułowań, nie stanowiło też naruszenia obowiązków pracowniczych, gdyż nie było związane z wykonywaniem obowiązków.

Należy zwrócić uwagę, że pozwana dopiero w trakcie rozprawy przed Sądem podniosła dodatkowe okoliczności, które miały stanowić przyczynę rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym. Wskazała, na niedozwoloną krytykę, którą stanowił wpis powódki na portalu F.: „Wiem, że tak się nie pisze, ale muszę. Bardzo przepraszam wszystkich pracodawców. A ten post jest do A. M. – B.. Błagam, A. umieść napis na bramie swojej firmy „ Praca czyni wolnym”. To tyle.”. Należy wskazać, że powódka dokonała tego wpisu już po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, zatem nie mogło to stanowić przyczyny warunkującej rozwiązanie umowy. Ponadto Sąd jest zobligowany badać przyczyny wskazane w wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę, nie może wykraczać poza ten zakres.

W ocenie Sądu pracodawca nie może dopiero po złożeniu pracownikowi oświadczenia określać powodów swej decyzji, bądź je uzupełniać, gdyż jest to sprzeczne z art. 30 § 4 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z 21.11.2000r., I PKN 99/00, OSNP 2002/12/287).

Na podstawie powyższych ustaleń i rozważań Sąd uznał, że strona pozwana nie udowodniła, że zachowanie powódki nosiło znamiona ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, co z kolei prowadzi do wniosku, iż pracodawca nie był uprawniony do rozwiązania z powódką umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z jego winy, na podstawie art. 52 § 1 k.p.

Zgodnie z dyspozycją art. 56 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

W tym miejscu należy przejść do kwestii wyliczenia wysokości należnego powódce odszkodowania. Odpowiednie regulacje normujące tę materię zawarte są w art. 58 k.p., zgodnie z którym odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przedmiotowej sprawie powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i pracowała w pozwanej Spółce od 2008 roku. Oznacza to, że okres wypowiedzenia, jaki przysługiwałby powódce, wyniesie, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 1 k.p., trzy miesiące. Kwota odszkodowania należnego powódce powinna więc wynieść równowartość trzymiesięcznego jego wynagrodzenia.

W konsekwencji Sąd na podstawie wskazanych przepisów zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w J. na rzecz J. M. (1) kwotę 19.069,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 09 września 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Z uwagi na wynik procesu, należało obowiązkiem poniesienia tych kosztów obciążyć stronę pozwaną. Na koszty postępowania w niniejszej sprawie składały się koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda.

Na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 – obowiązującego w niniejszej sprawie na dzień wniesienia pozwu – rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, stawka minimalna w zakresie roszczenia o odszkodowanie za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę wynosiła 360 zł.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 marca 2007 r. (I PZP 1/07, M.P.Pr. 2007/7/368) wskazał też, że sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł, obciąży pozwanego pracodawcę, na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy), z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zd. 1 tej ustawy. Rozstrzygnięcie o opłacie znajduje zatem oparcie w art. 13 w związku z art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W związku z powyższym Sąd w punkcie 4 nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa 5 % od kwoty zasądzonej na rzecz powódki, tj. 953,47 zł.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.