Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego (...) w K. (omyłkowo oznaczonego tam jako (...)) na rzecz powoda (...) w B. kwotę 6.006,66 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa, tj. 28 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, a ponadto kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że strony w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarły w latach 2014 i 2015 ustnie szereg umów w oparciu o pisemne zamówienia złożone przez pozwanego, zgodnie z którymi powód wykonał na jego rzecz usługi wydruku książek, a pozwany zobowiązał się do zapłaty za wskazane usługi w terminie 150 dni od dnia ich wykonania. Termin ten został zaakceptowany przez obie strony. Pozwany nie dokonał jednak zapłaty w ustalonych w fakturach VAT terminach, chociaż nie kwestionował wysokości wskazanego tam wynagrodzenia za wykonane przez powoda usługi, uzgodnionych terminów zapłaty, ani też sposobu wykonania zobowiązania przez powoda.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 16.537,50 zł z terminem
płatności ustalonym na dzień 27 grudnia 2014 r. zapłata nastąpiła w dniu 26 marca 2015 r.,
czyli 88 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 15.501,07 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 29 grudnia 2014 r. zapłata nastąpiła w dniu 3 kwietnia 2015 r., czyli 94 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 42.525 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 22 stycznia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 30 kwietnia 2015 r., czyli 97 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 29.190 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 2 lutego 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 14 maja 2015 r., czyli 100 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 29.073,24 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 2 lutego 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 21 maja 2015 r., czyli 105 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 17.587,50 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 31 marca 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 9 lipca 2015 r., czyli 99 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 17.745 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 18 kwietnia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 23 lipca 2015 r., czyli 95 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 19.162,50 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 21 kwietnia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 27 lipca 2015 r., czyli 96 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 18.375 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 21 kwietnia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 31 lipca 2015 r., czyli 100 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 14.238 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 30 kwietnia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 10 sierpnia 2015 r., czyli 99 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 19.425 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 15 maja 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 27 sierpnia 2015 r., czyli 104 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 13.440 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 15 maja 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 1 września 2015 r., czyli 109 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 23.670,68 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 8 czerwca 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 10 września 2015 r., czyli 93 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 24.412,50 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 20 czerwca 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 12 września 2015 r., czyli 85 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 23.415 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 20 sierpnia 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 15 listopada 2015 r., czyli 89 dni później.

W przypadku faktury VAT nr (...) obejmującej kwotę 11.655 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 12 października 2015 r. zapłata nastąpiła w dniu 8 stycznia 2016 r., czyli 86 dni później.

Sąd Rejonowy ustalił także, że brak zapłaty skutkował wystawieniem przez powoda not nr (...), (...) i (...) obejmujących odsetki za nieterminową płatność na łączną kwotę 7.090,66 zł. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie uiścił tej należności.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji oparł się na dowodach z dokumentów prywatnych, które uznał za wiarygodne, jak również na zeznaniach świadków : K. M. i częściowo W. S.. Tym ostatnim zeznaniom Sąd nie dał wiary co do tego, że termin zapłaty wynoszący 150 dni został zaproponowany przez pozwanego. W tym zakresie zeznania te były bowiem sprzeczne nie tylko z zeznaniami świadka K. M., ale także faktami przyznanymi przez powoda, który wyraźnie wskazał, iż termin ten został zaproponowany przez niego. W przeważającej części stan faktyczny sprawy nie był jednak przedmiotem sporu, sporna była jedynie możliwość domagania się przez powoda, mimo ustalonego przez strony terminu płatności wynoszącego 150 dni od dnia wykonania usługi wydruku książek, odsetek za okres od 61 dnia od doręczenia faktury pozwanemu do dnia wymagalności roszczenia oraz dalszych odsetek.

Sąd Rejonowy zważył, że przepis art. 5 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o
terminach zapłaty w transakcjach handlowych (w brzmieniu obowiązującym w chwili
zawarcia przez strony przedmiotowych transakcji) pozwalał wierzycielowi żądać od dłużnika
odsetek ustawowych po upływie 30 dni liczonych od spełnienia swego świadczenia
i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę lub wykonanie usługi
do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego i to nawet
wówczas, gdy strony transakcji handlowej przewidziały – tak jak w niniejszej sprawie – termin
zapłaty dłuższy niż 30 dni. Skoro zatem w świetle powyższego przepisu wierzyciel może domagać się od dłużnika w świetle powyższego przepisu odsetek ustawowych po upływie 30 dni od spełnienia swego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę lub wykonanie usługi, to tym bardziej może domagać się ich po upływie 60 dnia. Datą końcową naliczania odsetek ustawowych jest przy tym dzień zapłaty lub dzień wymagalności świadczenia pieniężnego, w zależności od tego który nastąpi wcześniej.

Sąd pierwszej instancji dodatkowo zwrócił uwagę, że w art. 7 ust. 2 ww. ustawy wskazano, że termin zapłaty określony w umowie nie może przekroczyć 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony ustalą inaczej i to pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz jest to obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi. Tym samym strony mogły określić w zawartych umowach termin zapłaty wynoszący 150 dni od wykonania usługi, ale tylko o tyle, o ile spełnione będą powołane wyżej warunki.

Sąd Rejonowy uznał, że w świetle powyższych przepisów zachodziły w niniejszej sprawie podstawy do żądania przez powoda, jako wierzyciela, który spełnił swe świadczenie na rzecz pozwanego (wydrukował zamówione przez niego książki) odsetek ustawowych i to nawet liczonych już po upływie 30 dni do dnia zapłaty (bądź wymagalności roszczenia) przez pozwanego jako dłużnika, co wynika z art. 5 ww. ustawy. Dla żądania odsetek za okres od dnia wymagalności świadczenia pozwanego do dnia dokonanej przez niego zapłaty podstawę stanowił zaś przepis art. 7 ust. 3 ww. ustawy, albowiem mimo ustalenia przez strony terminu 150 dni na zapłatę przez pozwanego za otrzymane przez niego świadczenie wierzyciela uznać należy, iż było ono – biorąc pod uwagę nielojalne zachowanie pozwanego – sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany mimo tak długiego terminu zapłaty nie tylko go nie dotrzymał, ale za każdym razem każdym razem przekroczył o kilkadziesiąt dni, skutkiem czego powód zapłatę otrzymywał nie wcześniej niż po upływie ponad 7 miesięcy. Co więcej, pozwany nie dotrzymując ustalonego terminu płatności, a więc sam działając nierzetelnie, zarzuca obecnie powodowi, że ten niesłusznie domaga się należnej w świetle przepisów prawa zapłaty odsetek, a Sąd podkreślił, że postawy takiej nie może zaaprobować.

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał przepisy art. 5 oraz art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w zw. z art. 482 k.c. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana zaskarżając go w całości i zarzucając mu :

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz naruszenie zasady wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i w konsekwencji nieuzasadnione przyjęcie, iż pozwany przekroczył termin płatności o kilkadziesiąt dni, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego niezbicie wynika, iż opóźnienia w płatnościach pozwanego wynosiło od 2 do 45 dni, a w konsekwencji przyjęcie, że zachowanie pozwanego było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

-

art. 7 ust. 2 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji nieuznanie – pomimo, że strony wyraźnie ustaliły 150-dniowy termin płatności – że w przedmiotowej sprawie miał zastosowanie wyjątek od określonych w ustawie terminów, jak również że ustalenie to nie było sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz, że było obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi,

-

art. 7 ust. 3 ww. ustawy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, pomimo że w niniejszej sprawie doszło do spełnienia warunku, o którym mowa w art. 7 ust 2 tej ustawy.

Wskazując na powyższe pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, a także zasądzenia od powoda kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, z uwzględnieniem kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podkreślił, że uszło uwadze Sądu pierwszej instancji, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż opóźnienia w płatnościach pozwanego wynosiły w rzeczywistości od 2 do 45 dni, a nie – jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – że za każdym razem pozwany przekroczył płatność o kilkadziesiąt dni. W ocenie skarżącego opóźnienia w płatności należności wynikających z poszczególnych faktur VAT, przy uwzględnieniu terminu płatności wynoszącego w każdym przypadku 150 dni, zgodne były zatem z poniższym zestawieniem:

4.  nr (...) z dnia 22 października 2014 r. - kwota 16.537,50 zł, zapłacona w dniu 26 marca 2015 r. (opóźnienie 6 dni, kwota odsetek za opóźnienie 21,75 zł),

5.  nr (...) z dnia 24 października 2014 r. - kwota 15.501,07 zł zapłacona w dniu 3 kwietnia 2015 r. (opóźnienie 14 dni, kwota odsetek za opóźnienie 47,56 zł),

6.  nr (...) z dnia 17 listopada 2014 r. - kwota 42.525 zł zapłacona w dniu 30 kwietnia 2015 r. (opóźnienie 14 dni, kwota odsetek za opóźnienie 130,49 zł),

7.  nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r. - kwota 29.190 zł zapłacona w dniu 14 maja 2015 r. (opóźnienie 17 dni, kwota odsetek za opóźnienie 108,76 zł),

8.  nr (...) z dnia 1 grudnia 2014 r. - kwota 29.073,24 zł zapłacona w dniu 21 maja 2015 r. (opóźnienie 23 dni, kwota odsetek za opóźnienie 146,56 zł),

9.  nr (...) z dnia 26 stycznia 2015 r.- kwota17.587,50 zł zapłacona w dniu 9 lipca 2015r.(opóźnienie 45 dni, kwota odsetek za opóźnienie 173,47 zł),

10.  nr (...) z dnia 13 lutego 2015 r. - kwota 17.745 zł zapłacona w dniu 23 lipca 2015 r. (opóźnienie 10 dni, kwota odsetek za opóźnienie 38,89 zł),

11.  nr (...) z dnia 16 lutego 2015 r. - kwota 19.162,50 zł zapłacona w dniu 27 lipca 2015 r. (opóźnienie 11 dni, kwota odsetek za opóźnienie 46,20 zł),

12.  nr (...) z dnia 16 lutego 2015 r. - kwota 18.375 zł zapłacona w dniu 31 lipca 2015 r. (opóźnienie 15 dni, kwota odsetek za opóźnienie 60,41 zł),

13.  nr (...) z dnia 24 lutego 2015 r. - kwota 14.238 zł zapłacona w dniu 10 sierpnia 2015 r. (opóźnienie 14 dni, kwota odsetek za opóźnienie 43,69 zł),

14.  nr (...) z dnia 11 marca 2015 r. - kwota 19.425 zł zapłacona w dniu 27 sierpnia 2015r. (opóźnienie 20 dni, kwota odsetek za opóźnienie 85,15 zł),

15.  nr (...) z dnia 11 marca 2015 r. - kwota 13.440 zł zapłacona w dniu 1 września 2015 r. (opóźnienie 25 dni, kwota odsetek za opóźnienie 73,64 zł),

16.  nr (...) z dnia 3 kwietnia 2015 r. - kwota 23.670,68 zł zapłacona w dniu 10 września 2015 r. (opóźnienie 10 dni, kwota odsetek za opóźnienie 51,88 zł),

17.  nr (...) z dnia 15 kwietnia 2015 r. - kwota 24.412,50 zł zapłacona w dniu 12 września 2015 r. (opóźnienie 2 dni, kwota odsetek za opóźnienie 10,7 zł),

18.  nr (...) z dnia 15 czerwca 2015 r. - kwota 23.415 zł zapłacona w dniu 15 listopada 2015 r. (opóźnienie 7 dni, kwota odsetek za opóźnienie 35,92 zł),

19.  nr (...) z dnia 6 sierpnia 2015 r. - kwota 11.655 zł zapłacona w dniu 8 stycznia 2016 r. (opóźnienie 4 dni, kwota odsetek za opóźnienie 8,94 zł).

Nieuzasadnione było w konsekwencji przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że zachowanie pozwanego było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Sąd ten podkreślił w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, że termin zapłaty wynoszący 150 dni został zaakceptowany przez obie strony, a ponadto został on zaproponowany przez samego powoda. W ocenie apelującego wprowadzenie takiego terminu zapłaty jest dopuszczalne, jak również nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela. Taki termin jest obiektywnie uzasadniony ze względu na właściwość branży, co zostało także wykazane dołączonymi w toku sprawy fakturami na rzecz innych kontrahentów. Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie zastosował przesłanki określone w art. 7 ust. 3 ww. ustawy, uznał bowiem, że wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie, po upływie 60 dni przysługują odsetki. Tymczasem celem normy wyrażonej w art. 7 ust. 2 i 3 tej ustawy jest wprowadzenie zasady, iż umowny termin zapłaty nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku,
potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, pod warunkiem jednak, że w umowie wyraźnie nie postanowiono inaczej, a ponadto wydłużenie terminu zapłaty nie są rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela. W ocenie apelującego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (zarówno dowody z dokumentów, jak również zeznania świadków i przesłuchanie stron) świadczy o tym, że postanowienia umowne wydłużające termin zapłaty nie były rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela, ani też sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego, a przede wszystkim były obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość usługi. Termin zapłaty wynoszący 150 dni jest standardowym terminem płatności w branży drukarskiej. W ocenie skarżącego Sąd pierwszej instancji niezasadnie ograniczył swobodę umowy pomiędzy stronami (art. 353 ¹ k.c.).

W odpowiedzi na apelację powód domagał się jej oddalenia i zasądzenia od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Podniósł, że termin płatności ustalony pomiędzy stronami na 150 dni od dnia wystawienia poszczególnych faktur VAT nie jest terminem zwykłym w transakcjach handlowych, stanowił on zatem daleko idące ustępstwo ze strony powoda na rzecz pozwanego. Powód podkreślił, że w myśl art. 5 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych jeżeli strony określiły w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni wierzyciel może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku potwierdzającego dostawę lub wykonanie usługi. W przypadku transakcji z terminem zapłaty dłuższym niż 60 dni, wierzyciel od 61 dnia – jeżeli nie zachodzi wyjątek o którym mowa w art. 7 ust. 2 ww. ustawy – wierzycielowi do dnia wymagalności, a także i po tym dniu, przysługują odsetki podatkowe (art. 7 ust. 1 i 3 ww. ustawy). W niniejszej sprawie powodowi przysługiwało więc uprawnienie do naliczenia odsetek już od 31 dnia, a pomiędzy stronami sporna była jedynie ich wysokość (wynikająca bądź z przepisu art. 5, bądź art. 7 ww. ustawy). W tym zakresie jednak pozwany nie podnosił zarzutu, nie ma to więc znaczenia dla rozpoznawanej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu odwoławczego, rozpoznającego niniejszą sprawę w postępowaniu uproszczonym nie zachodzą podstawy do zmiany czy też uchylenia zaskarżonego wyroku (art. 505 ¹² § 1 i 2 k.p.c. a contrario).

Przede wszystkim trzeba podkreślić, że do każdej z przedmiotowych transakcji, jako zawartych przed dniem 1 stycznia 2016 r., należało zastosować przepisy obowiązujące przed tą datą (art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2015, poz. 1830).

W ocenie Sądu Okręgowego nie miało ostatecznie żadnego znaczenia dla prawidłowości tego rozstrzygnięcia, to czy rację ma pozwany, że w sprawie spełniony został warunek o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013, poz. 403 ze zm.) – uzasadniający możliwość określenia w umowie terminu zapłaty przekraczającego 60 dni, liczonych od dnia doręczenia faktury (ustalonego przez strony w każdym przypadku na 150 dni od wykonania usługi), czy też, jak przyjął Sąd pierwszej instancji, że warunek taki – związany z ustaleniem, że zastrzeżenie dłuższego terminu nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz jest obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi – nie zachodził (art. 7 ust. 3 ww. ustawy). Podkreślić trzeba, że w obu przypadkach powodowi należałyby się bowiem odsetki za okresy dochodzone w pozwie i to w tej samej wysokości - obejmującej kwotę skapitalizowaną przez powoda.

W myśl art. 5 ww. ustawy jeżeli strony transakcji handlowej przewidziały w umowie – a tak było w niniejszej sprawie – termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel (powód) mógł żądać odsetek ustawowych już po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, do dnia zapłaty. Sąd Rejonowy prawidłowo uzasadniając rozstrzygnięcie podał także powyższy przepis, powód bowiem jako podstawę faktyczną żądania powołał w pozwie stan opóźnienia w zapłacie mający uzasadniać naliczenie odsetek – dochodzonych jednak w niniejszej sprawie, w każdym przypadku, za okres dopiero od 61 dnia od doręczenia faktury i wykonania usługi ( zob. k. 2 akt). Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia było natomiast wskazanie przez powoda, jako podstawy prawnej tego żądania, przepisu art. 7 ust. 3 ww. ustawy – przewidującego, że po upływie 60 dni przysługują wierzycielowi odsetki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, tj. w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) – skoro kwalifikacja prawna dochodzonego roszczenia należała do Sądu. W myśl bowiem zasad da mihi factum, dabo tibi ius a także iura novit curia – Sąd obowiązany był, po ustaleniu stanu faktycznego sprawy, zastosować właściwe dla niej prawo materialne (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2008 r., I CSK 105/08, OSNC 2009, nr 11, poz. 153 i z dnia 13 marca 2014 r., I CSK 274/13, LEX nr 1530784). Podkreślić trzeba, że powołanie podstawy faktycznej żądania, która może być kwalifikowana według różnych podstaw prawnych, uzasadnia powinność rozważenia przez sąd przy rozpoznaniu sprawy każdej z nich, a w ostatecznym rezultacie zastosowanie właściwej, choćby odmiennej od tej, którą podał powód (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r., V CSK 528/14, LEX nr 1771395).

W okolicznościach niniejszej sprawy powód mógł się zatem domagać odsetek za okresy wskazane w pozwie (tj. od 61 dnia, liczonego od doręczenia każdej z przedmiotowych faktur VAT do 150 dnia, ustalonego pomiędzy stronami jako termin płatności) – tj. obliczonej przez niego w notach nr (...), (...) i (...), każda z dnia 11 kwietnia 2016 r., łącznie (do dnia rzeczywistej zapłaty) na kwotę 7.090,66 zł ( zob. k. 45, 55 i 66 akt sprawy) – pomniejszoną jednak następnie o bezsporną kwotę 1084 zł, uiszczoną przez pozwanego już po wniesieniu pozwu - obliczoną jako należność z tytułu odsetek za okres od dnia 151 do dnia zapłaty ( zob. k. 87 akt). Powód nie dochodził odsetek za okres od 30 do 60 dnia – uzasadnionych treścią art. 5 ww. ustawy – Sąd zaś nie mógł uwzględnić ich, wobec zakazu zasądzania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.), jednakże w świetle tej regulacji zasługiwał z pewnością na uwzględnienie pozew dotyczący późniejszego okresu odsetkowego (liczonego od 61 dnia), i to niezależnie od tego czy podstawę taką stanowiłby w dalszym ciągu przepis art. 5, czy też już art. 7 ust. 1 i 3 ww. ustawy.

Podnieść trzeba, że według znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów - obowiązujących do dnia 31 grudnia 2015 r. (por. art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2015, poz. 1830) - zarówno wysokość „odsetek ustawowych” (art. 5 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w zw. z art. 359 § 2 i 3 k.c. i § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych; Dz.U. z 2014, poz. 1858), jak i odsetek o których mowa w art. 7 ust. 1 i 3 ww. ustawy, tj. odpowiadająca wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.; por. także obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 10 października 2014 r., M.P. 2014, poz. 905 oraz z dnia 4 stycznia 2016 r., M.P. 2016, poz. 20) była tożsama i w obu przypadkach wynosiła 8 % w stosunku rocznym. W takiej też wysokości powód skapitalizował należne mu odsetki (zob. wydruki z kalkulatora odsetek – k. 46-54, 56-65 i 67-77 akt), przy czym prawidłowość dokonanego przez niego wyliczenia, w zakresie objętym żądaniem pozwu, nie budzi wątpliwości Sądu.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego na podstawie art. 385 w zw. z art. 505 ¹⁰ § 1 i 2 k.p.c., prostując jednocześnie w zaskarżonym wyroku oczywistą omyłkę w oznaczeniu firmy pozwanego (art. 350 § 3 k.p.c.). O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c., a także w zw. z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.)