Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2018 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko P. B.

o zapłatę 4.881,68 zł

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 24 października 2017r., sygn. akt I C 2968/16

I.  oddala apelację,

II.  przyznaje r. pr. A. B. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy kwotę 738 zł, zawierającą należny podatek VAT, tytułem kosztów wynagrodzenia kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 105/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 października 2017r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego P. B. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 4.881,68 zł z odsetkami oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.

W apelacji od powyższego wyroku pozwany zarzucił naruszenie art. 69 ustawy Prawo bankowe w związku z art. 6 kc, art. 129 § 2 kpc, art. 61 kc, art. 233 kpc i art. 98 kpc. Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz kuratora pozwanego kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja pozwanego nie ma żadnych uzasadnionych podstaw. Nie mają zatem uzasadnienia zarzuty tejże apelacji dotyczące naruszenia prawa procesowego jaki i materialnego, których istota sprowadza się do kwestionowania skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy kredytowej jak i, co z tym związane, braku skutecznego wykazania przez stronę powodową, złożonymi w sprawie dowodami, zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Przede wszystkim powódka na poparcie zgłoszonego roszczenia dołączyła do pozwu wyciąg z ksiąg banku oraz poświadczone za zgodność z oryginałem przez pracownika upoważnionego do reprezentowania banku: podpisaną przez pozwanego umowę kredytową, zestawienie wpłat na rachunek techniczny, wypowiedzenie umowy oraz dowód jego doręczenia (przez awizo). Gdy powyższe kserokopie nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałami przez notariusza czy występującego w sprawie adwokata lub radcę prawnego, a przez uprawnionego do reprezentowania banku pracownika, to, wbrew stanowisku skarżącego, wcale nie oznacza, że nie mają one żadnej mocy dowodowej, gdyż mają one moc dokumentów prywatnych (zob. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z 27 sierpnia 1998r., III CZP 107/98). Całkowicie nietrafne, a wręcz zbędne były zatem wywody apelującego dotyczące wartości dowodowej niepoświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentów, gdyż nie dotyczyły one materiału zebranego w niniejszej sprawie. Szersze rozważania w tym przedmiocie są ponadto o tyle zbędne, że strona powodowa dołączyła do odpowiedzi na apelację oryginał umowy kredytowej oraz załączników do niej, stanowiących podstawę jej roszczeń w niniejszej sprawie. Powódka zatem wykazała, wbrew odmiennemu zapatrywaniu pozwanego, przy pomocy dokumentów prywatnych zasadność i wysokość jej roszczenia, a które to dokumenty podlegają ocenie Sądu na takich samych zasadach jak wszystkie inne dowody (art. 233 § 1 kpc). Trafnie zaś Sąd pierwszej instancji nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, w szczególności, że zasadniczym dowodem była podpisana przez pozwanego umowa kredytowa, a w toku postępowania podpis pozwanego na tym dokumencie w żaden sposób nie był kwestionowany. Również przeciwko temu dokumentowi, jak i pozostałym dowodom, pozwany nie podniósł żadnych rzeczowych i skonkretyzowanych zarzutów, które mogłyby wzbudzać jakiekolwiek wątpliwości co do okoliczności wynikających z powyższego materiału. Takiej samej ocenie podlegał również jako dokument prywatny (złożony w oryginale, a nie jak bezzasadnie podnosił skarżący, w niepoświadczonej kserokopii), wyciąg z ksiąg banku, a który, z przyczyn wyżej wskazanych, jak najbardziej zasadnie także był podstawą ustaleń Sądu Rejonowego co do istnienia i wysokości zadłużenia pozwanego.

Nie są również uzasadnione zarzuty pozwanego dotyczące braku skutecznego wypowiedzenia mu umowy kredytowej, wobec, jak podnosił, bezpodstawnego przyjęcia skutecznego doręczenia mu wypowiedzenia. Przesyłka zawierająca wypowiedzenie została bowiem awizowana pod adresem wskazanym przez pozwanego w umowie kredytowej, a z której to umowy ponadto wynikało (pkt 12 ust. 1), że kredytobiorca zobowiązał się wobec banku, m. in. do poinformowania o zmianie adresu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego od dawna prezentowany jest natomiast pogląd, który Sąd Okręgowy podziela, że jeżeli odbiorca oświadczenia woli pozostający w stałym stosunku prawnym ze składającym nie uprzedził go o zmianie swojego adresu, to ponosi ryzyko niezapoznania się z treścią oświadczenia woli skierowanego pod adres już nieaktualny. Powyższe jest konsekwencją założenia, że zaniechania dłużnika, wywołane przyczynami mu znanymi i dotyczącymi go, nie powinny szkodzić wierzycielowi. Niemożność porozumienia się z dłużnikiem w miejscach, w których kontakt ten według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być skuteczny, nie może obciążać wierzyciela. Zasady tej nie podważa sam fakt występowania po stronie dłużnika konsumenta. Dyrektywa racjonalnego postępowania stron umowy i powinności należytej dbałości o własne interesy odnosi się bowiem do konsumenta rozważnego, świadomego i krytycznego, który jest w stanie prawidłowo rozumieć kierowane do niego informacje, ocenić treść umowy i przejawiać zainteresowanie jej wykonaniem (zob. wyrok, z uzasadnieniem, Sądu Najwyższego z 30 maja 2014r., III CSK 204/13, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1949 r., C 429/49, PiP 1949, z. 8, s. 123 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2012 r., II CSK 515/11). Z tych zatem przyczyn, wbrew odmiennemu stanowisku pozwanego, przyjąć należało jednak skuteczność wypowiedzenia mu umowy kredytowej.

Brak było również podstaw do uznania za jakkolwiek uzasadnione wątpliwości pozwanego, wynikających lakonicznie z wywodów uzasadnienia apelacji, co do odsetek i terminu ich naliczania, skoro kwestia ta została przez skarżącego podniesiona po raz pierwszy dopiero w apelacji, a ponadto nie precyzuje on bliżej o jakie dokładnie wątpliwości chodzi i na czym miałaby polegać nieprawidłowość powyższego terminu ich naliczania. Tymczasem precyzyjne określenie, ze wskazaniem sposobu obliczeń, wszelkich należności, w tym odsetek, nastąpiło w dokumencie wyciągu z ksiąg banku, którego wiarygodności, z wyżej wskazanych względów, pozwany skutecznie nie zakwestionował. Zupełnie chybiony jest również zarzut apelacji dotyczący zasądzenia od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego, w sytuacji gdy nie była ona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, podczas gdy z uzasadnienia Sądu Rejonowego (k. 110) jednoznacznie wynika jakie kwoty składały się na koszty procesu zasądzone od pozwanego i zasadniczą ich część stanowiło nie wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powódki, a uiszczona przez nią zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, w wysokości 1476 zł.

Ze wskazanych zatem przyczyn podniesione przez pozwanego w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego, nie miały żadnego uzasadnienia, a tym samym apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu. Z powyższych zatem względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację, a o kosztach tytułem wydatków na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016r., poz. 623 ze zm.).