Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

przy udziale Prokurator Anny Tondera – Wolińskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.01., 6.03., 6.04., 17.05., 22.06., 11.12.2017 r. i 19.03.2018 r.

sprawy przeciwko

1) K. B. urodz. (...)

w N.

córki J. i H. z d. N.

oskarżonej o to, że:

I. w dniu 12.10.2011 r. w L. – w zamiarze, aby G. W. dokonał przestępstwa oszustwa na szkodę (...) S.A. poprzez wyłudzenie odszkodowania w związku z kolizją pojazdów, która w rzeczywistości nie miała miejsca – swoim zachowaniem ułatwiła jego popełnienie w ten sposób, że wobec funkcjonariusza Policji złożyła nieprawdziwe oświadczenie o spowodowaniu ze swojej winy kierowanym przez siebie pojazdem marki P. o nr rej. (...) kolizji z pojazdem marki H. o nr rej. (...) kierowanym przez G. W., przyjęła mandat karny za jej spowodowanie, co zostało odnotowane w rejestrze zdarzeń drogowych KPP L., czym uwiarygodniła przed firmą ubezpieczeniową (...) S.A. fakt zaistnienia przedmiotowej kolizji, która nie miała miejsca,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

2) G. W. urodz. (...)

w W.

syna T. i J. z d. S.

oskarżonego o to, że:

II. w okresie czasu od dnia 12.10.2011 r. do dnia 14.11.2011 r. w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd spółkę (...) S.A. co do faktycznych okoliczności powstania uszkodzeń w samochodzie marki H. (...) o nr rej. (...) wskazując, iż powstały one w wyniku kolizji tego pojazdu z samochodem marki P. o nr rej. (...) w dniu 12.10.2011 r., co było niezgodne z rzeczywistością, a następnie – w związku z wypłatą przez ww. spółkę odszkodowania za szkodę w tym pojeździe – doprowadził ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 11.856,43 zł netto,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

III. w okresie czasu od dnia 12.10.2011 r. do dnia 15.11.2011 r., w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić spółkę (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.450,15 zł za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do poniesionych wydatków związanych z zaistnieniem kolizji tego pojazdu z samochodem marki P. o nr rej. (...) w dniu 12.10.2011 r. oraz jego unieruchomieniem w sytuacji, gdy kolizja ta nie miała miejsca, w postaci kosztów wynajmu pojazdu zastępczego na czas trwania naprawy pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) – 2.509,20 zł, kosztów oklejenia pojazdu zastępczego – 492 zł, a także kosztów części w postaci lampy kierunkowej wraz z obudową – 448,95 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania w tym zakresie,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

IV. w okresie czasu od dnia 27.09.2011 r. do dnia 30.11.2011 r. działając w nieustalonym miejscu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził (...) S.A. w błąd co do zaistnienia zdarzenia drogowego mającego miejsce w dniu 26.09.2011 r. w L. z udziałem pojazdów H. (...) o nr rej. (...) oraz marki C. (...) o nr rej. (...), a także kosztów naprawy w/w pojazdu marki H. (...) w związku z rzekomą kolizją w łącznej kwocie 17.712,96 zł, czym doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 11.446,14 zł netto poprzez wypłatę na jego rzecz odszkodowania z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...) – nr szkody (...) – którego kierowca miał być rzekomym sprawcą niezaistniałej kolizji,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

3) W. K. (1) urodz. (...)

w S.

syna J. i S. z d. P.

oskarżonego o to, że:

V. w okresie czasu od dnia 28.09.2011 r. do 10.05.2012 r. w nieustalonym miejscu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd (...) S.A. co do faktycznych okoliczności powstania uszkodzeń w samochodzie marki C. (...) o nr rej. (...), wskazując, iż powstały one w wyniku kolizji tego pojazdu którym kierował z samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) w dniu 26.09.2011 r. prowadzonym przez G. W., co nie było zgodne z rzeczywistością, a następnie – w związku z wypłatą przez w/w spółkę tytułem odszkodowania nr sprawy (...) za szkodę w tym pojeździe w kwocie 6.977,33 zł netto – doprowadził tę spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w powyższej kwocie,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

VI. w dniu 26.09.2011 r. w L. – w zamiarze, aby G. W. dokonał przestępstwa oszustwa na szkodę (...) S.A. poprzez wyłudzenie odszkodowania w związku z kolizją, która w rzeczywistości nie miała miejsca – swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w ten sposób, że sporządził nieprawdziwe oświadczenie o spowodowaniu ze swojej winy kierowanym przez siebie pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) kolizji z pojazdem H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez G. W. i wypełnił formularz oświadczenia sprawcy wypadku, czym uwiarygodnił przed (...) Towarzystwem (...) fakt zaistnienia przedmiotowej kolizji, która nie miała miejsca,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

4) D. Z. urodz. (...)

w W.

syna M. i M. z d. N.

oskarżonego o to, że:

VII. w dniu 11.10.2011 r. w S. – w zamiarze, aby G. W. dokonał przestępstwa oszustwa na szkodę (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd i wyłudzenie odszkodowania w związku z kolizją pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) z dnia 26.09.2011 r. – swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w ten sposób, że wystawił fakturę VAT nr (...), z której wynikało, że dokonano naprawy uszkodzeń ww. pojazdu, zgłoszonych jako powstałych w wyniku tej kolizji, podczas gdy naprawa ta w rzeczywistości nie miała miejsca, następnie przekazał tę fakturę G. W. wiedząc, że zostanie ona przedłożona przez niego w (...) S.A. w związku z likwidacją szkody z dnia 26.09.2011 r. nr (...) i stanowić będzie podstawę do wypłaty odszkodowania dla G. W.,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

5) A. S. urodz. (...)

w S.

syna K. i G. z d. G.

oskarżonego o to, że:

VIII. w dniu 11.10.2011 r. w S., wykonując funkcje diagnosty w (...). P., G. K. Podstawowa (...) w S. przy ul. (...), wydał zaświadczenie nr (...) o przeprowadzonym badaniu technicznym, o którym mowa w art. 81 ust. 11 pkt 5 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) czyniąc wzmiankę o usunięciu usterki powstałej w związku ze zdarzeniem drogowym powodującym odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, czym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, albowiem pojazd ten przed wydaniem tego zaświadczenia nie został w rzeczywistości poddany naprawie tychże usterek,

tj. o czyn art. 271 § 1 k.k.

orzeka

I. Na mocy art. 4 § 1 k.k. stosuje wobec oskarżonych K. B., G. W., W. K. (1) i D. Z. Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks Karny i innych ustaw (Dz. U. poz. 396), zwany dalej „k.k.”.

II. Uznaje oskarżoną K. B. za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie I aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

III. Uznaje oskarżonego G. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

IV. Uznaje oskarżonego G. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 (stu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

V. Uznaje oskarżonego G. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

VI. Na mocy art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. kary wymierzone oskarżonemu G. W. w punktach III, IV i V wyroku łączy i orzeka kary łączne 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

VII. Uznaje oskarżonego W. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

VIII. Uznaje oskarżonego W. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VI aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.

IX. Na mocy art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. kary wymierzone oskarżonemu W. K. (1) w punktach VII i VIII wyroku łączy i orzeka kary łączne 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

X. Uznaje oskarżonego D. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VII aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.

XI. Uniewinnia oskarżonego A. S. od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VIII aktu oskarżenia.

XII. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonej K. B. w punkcie II wyroku warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby.

XIII. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego G. W. w punkcie VI wyroku warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.

XIV. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego W. K. (1) w punkcie IX wyroku warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby.

XV. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu D. Z. w punkcie X wyroku warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby.

XVI. Na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie na k. 1139, pod poz. 1-3.

XVII. Na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonych do naprawienia szkody:

- G. W. na rzecz (...) S.A, poprzez uiszczenie kwoty 11.856 (jedenaści tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć) złotych i 43 (czterdzieści trzy) grosze,

- G. W. na rzecz (...) S.A., poprzez uiszczenie kwoty 11.446,14 (jedenaście tysięcy czterysta czterdzieści sześć) złotych i 14 (czternaście) groszy,

- W. K. (1) na rzecz (...) S.A., poprzez uiszczenie kwoty 6.977 (sześć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt siedem) złotych i 33 (trzydzieści trzy) grosze.

XVIII. Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego A. S. zwrot kosztów poniesionych wydatków w kwocie 1.151 (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt jeden) złotych i 28 (dwadzieścia osiem) groszy, a koszty sądowe przypadające na rozpoznanie jego sprawy przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

XIX. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwotach:

- wobec K. B. w kwocie 414 (czterysta czternaście) złotych i 79 (siedemdziesiąt dziewięć) groszy,

- wobec G. W. w kwocie 2.629 (dwa tysiące sześćset dwadzieścia dziewięć) złotych i 12 (dwanaście) groszy,

- wobec W. K. (1) w kwocie 959 (dziewięćset pięćdziesiąt dziewięć) złotych,

- wobec D. Z. w kwocie 976 (dziewięćset siedemdziesiąt sześć) złotych i 78 (siedemdziesiąt osiem) groszy.

Sygn. akt II K 204/15

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 23 marca 2018 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2011 r. oskarżony G. W. zgłosił w Towarzystwie (...) w W. szkodę komunikacyjną, polegającą na kolizji drogowej prowadzonego przez niego samochodu marki H. o nr rej. (...) z samochodem C. (...) o nr rej. (...) w miejscowości W., prowadzonym przez oskarżonego D. Z.. Samochód H. o nr rej. (...) miał doznać uszkodzeń powłoki lakierniczej lewego boku, od lewego przedniego błotnika, przez lewe drzwi przednie i tylne, nadkole tylne lewe i błotnik lewy tylny.

Dowód:

- pisma A. (k.103-104,110,429,431),

- kalkulacja naprawy (k.105-106),

- dokumentacja fotograficzna (k. 114-162,445-474),

- oświadczenie (k.165-166,475),

- opinia techniczna (k.200-206).

W dniu 26 września 2016 r. oskarżony G. W. zgłosił w Towarzystwie (...) wniosek o wypłatę odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej samochodu marki H. o nr rej. (...). Samochód ten miał brać udział w kolizji drogowej w samochodem marki C. (...) o nr rej. (...) w L. na ul. (...), który prowadził oskarżony W. K. (2). Samochód H. o nr rej. (...) rzekomo doznał uszkodzeń powłoki lakierniczej lewego boku, lewego przedniego błotnika, lewych drzwi przednich i tylnych, nadkola tylnego lewego i błotnika lewego tylnego. Uszkodzenia te nie powstały w okolicznościach wskazanych przez oskarżonych G. W. i W. K. (2). Oskarżony G. W. składając wniosek o wypłatę odszkodowania chciał doprowadzić Towarzystwo (...) do wypłaty nienależnego odszkodowania, wprowadzając w błąd pracowników pokrzywdzonego przedsiębiorstwa co do zdarzenia, które powodowało wypłatę odszkodowania. Oskarżony G. W. doprowadził w ten sposób (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 11.446,14 złotych. Natomiast oskarżony W. K. (1) poprzez złożenie oświadczenia o rzekomym spowodowaniu wyżej wymienionej kolizji udzielił pomocy G. W. do uzyskania nienależnego mu odszkodowania.

Dowód:

- zeznania M. L. (k.1025v,1136v,1754v-1755),

- pismo (...) (k.355),

- kalkulacja naprawy (k.373-376),

- zgłoszenie szkody (k.369-371),

- opinia biegłego (k.531-535).

W dniu 28 września 2011 r. oskarżony W. K. (1) zgłosił do Towarzystwa (...) rzekome zdarzenie drogowe z dnia 26 września 2011 r. Wskazał, że uszkodzeniu uległ samochód marki C. (...) o nr rej. (...), podczas kolizji z samochodem marki H. o nr rej. (...). Celem działania oskarżonego było uzyskanie nienależnej mu korzyści majątkowej, gdyż do kolizji takiej nie doszło. Oskarżony wystąpił o wypłatę 15.137,57 złotych odszkodowania. Ubezpieczyciel wypłacił mu kwotę 6.977,33 złotych.

Dowód:

- zeznania M. L. (k.1025v,1136v,1754v-1755),

- zgłoszenie szkody (k.378-379),

- pismo (...) (k.1049),

- akta szkody (...) (k. 2031-2143).

W dniu 11 października 2011 r. oskarżony D. Z. wystawił dla oskarżonego G. W. fakturę VAT nr (...). Faktura ta stwierdzała, że firma prowadzona przez D. Z. (...) miała dokonać naprawy powypadkowej samochodu H. (...) o nr rej. (...). Koszt usługi miał wynosić 17.712,96 złotych. Faktura ta stwierdzała nieprawdę, gdyż w tym czasie nie naprawiono tego samochodu, a faktura ta została wystawiona w celu przedłożenia jej przez oskarżonego G. W. w Towarzystwie (...) S.A. w celu uzyskania odszkodowania przez G. W. w związku z rzekomą kolizją powyższego samochodu w dniu 26 września 2011 r. Oskarżony D. Z. udzielił w ten sposób pomocy oskarżonemu G. W. do uzyskania nienależnego odszkodowania, przy czym (...) dokonała korekty kosztów naprawy użytkowanego przez niego samochodu i ostatecznie wypłaciła mu kwotę 11.446,14 złotych.

Dowód:

- zeznania J. K. (k.6,1754).

- pismo (...) (k.355),

- kalkulacja naprawy (k.373-376),

- zgłoszenie szkody (k.369-371),

- faktura (k.357,1095),

- opinia biegłego (k.531-535).

W dniu 12 października 2011 r. oskarżony G. W. zgłosił w towarzystwie (...) szkodę komunikacyjną w użytkowanym przez siebie samochodzie marki H. (...) o nr rej. (...). Tym razem pojazd ten miał uczestniczyć w kolizji drogowej w L. na ul. (...), a sprawcą zdarzenia miała być oskarżona K. B., która była partnerką życiową oskarżonego G. W.. Oskarżona K. B. potwierdziła, że prowadziła samochód maki P. o nr rej. (...) i spowodowała kolizję drogową, w wyniku czego samochód kierowany przez jej partnera doznał uszkodzeń w powłoki lakierniczej lewego boku, lewego przedniego błotnika, lewych drzwi przednich i tylnych, nadkola tylnego lewego i błotnika lewego tylnego. Uszkodzenia te nie powstały w okolicznościach wskazanych przez oskarżonych G. W. i K. B.. Oskarżony G. W. doprowadził w ten sposób Towarzystwo (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 11.856,43 złotych. Natomiast oskarżona K. B. poprzez złożenie oświadczenia o rzekomym spowodowaniu wyżej wymienionej kolizji udzieliła pomocy G. W. do uzyskania nienależnego mu odszkodowania.

Dowód:

- zeznania J. K. (k.6,1754).

- rejestr zdarzenia drogowego (k.10),

- certyfikat szkody (k.11-15),

- oświadczenie (k.543),

- kalkulacja naprawy (k.545),

- decyzja wypłaty odszkodowania (k.568),

- odpis protokołu (k.2144).

Oskarżony G. W. przedstawił ponadto Towarzystwu (...) faktury VAT nr (...) na kwotę 2.509,20 złotych, wystawionej rzekomo tytułem wynajmu samochodu zastępczego za samochód marki H. (...) o nr rej. (...), fakturę VAT nr (...) na kwotę 492 złotych, wystawionej rzekomo za oklejenie samochodu i fakturę VAT nr (...) na kwotę 448,95 złotych, wystawionej rzekomo za zakup lampy kierunkowej i obudowy gumowej. Łączna wartość tych faktur wynosiła 3.450,15 złotych i oskarżony G. W. chciał uzyskać ją od Towarzystwa (...), jako wynikającą z odszkodowania po kolizji samochodu marki H. o nr rej. (...) w dniu 12 października 2011 r.

Dowód:

- zeznania J. K. (k.6,1754).

- faktura (k.557,563,564),

- pismo U. (k.651).

W dniu 11 października 2011 r. oskarżony G. W. przyjechał samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) do (...) w S. przy ul. (...) i przedstawił ten samochód do kontroli po naprawie w związku z szkodą komunikacyjną. Badanie przeprowadził diagnosta A. S.. Oskarżony A. S. wydał zaświadczenie nr (...) W, w którego treści stwierdził, że stan techniczny samochodu nie wyłączał go z ruchu, a usterka istotna w rozumieniu przepisów ruchu drogowego została usunięta.

Dowód:

- wyjaśnienia A. S. (k.1121v-1122,1675-1677),

- zeznania A. Z. (k.1107v,1755),

- protokół badania (k.1105).

Oskarżony G. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów w trakcie pierwszego przesłuchania i odmówił złożenia wyjaśnienia (k.683). W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.1040).

Wyjaśnienia tego oskarżonego nie zasługują na wiarę, gdyż są sprzeczne z zeznaniami M. L. (k.1025v,1136v,1754v-1755), J. K. (k.6,1754) oraz pismem (...) (k.355), kalkulacją naprawy (k.373-376), zgłoszeniem szkody (k.369-371), pismem U. (k.651), kalkulacją naprawy (k.373-376), fakturami (k.357, 557,563,564,1095), rejestr zdarzenia drogowego (k.10), certyfikatem szkody (k.11-15), oświadczeniem (k.543), kalkulacją naprawy (k.545), decyzją wypłaty odszkodowania (k.568) i opinią biegłego (k.531-535). Należy zwrócić uwagę, że oskarżony zgłosił trzy szkody ubezpieczeniowe tym samym samochodem w okresie około półtora miesiąca, tj. w dniach 5 września, 26 września i 12 października 2011 r. Samo to jest zdarzeniem nieprawdopodobnym, ale mogło się zdarzyć. Jednak okoliczności rzekomych zdarzeń drogowych, a zwłaszcza takie same uszkodzenia samochodu użytkowanego przez oskarżonego w tych trzech zdarzeniach (por. opinia biegłego z k.531-535) wskazują jednoznacznie, że samochód oskarżonego nie doznał uszkodzeń w okolicznościach wskazanych przez niego. Należy też zwrócić uwagę, że w dniu 12 października 2011 r. oskarżony miał zderzyć się z samochodem marki P., który prowadziła jego partnerka (por. protokół wyjaśnień oskarżonego złożonych w trakcie sprawy II K 1017/16 – k. 2144).

Oskarżony D. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie postępowania przygotowawczego i złożył wyjaśnienia (k.754v-755). Wskazał, że prowadzi warsztat samochody, zajmuje się m.in. naprawą samochodów po kolizjach. G. W. zlecił mu naprawę samochodu H. i dokonał jej, po zakończonej pracy wystawił fakturę VAT. Ponadto uczestniczył w kolizji drogowej z samochodem marki H. kierowanym przez G. W., a on wtedy prowadził pojazd marki C. (...). W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.1037). Podczas kolejnego przesłuchania wskazał, że osobiście wystawił fakturę VAT nr (...) za naprawę samochodu marki H.. Stwierdził, że faktura została wystawiona w związku z faktycznie dokonaną naprawą ww. samochodu. W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.1118v). Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień, podtrzymał złożone wcześniej (k.1675). Odpowiadając na pytania podał, że faktycznie wystawił fakturę za naprawę samochodu marki H. należącego do G. W.. Naprawa tego samochodu faktycznie odbyła się w jego warsztacie.

Wyjaśnienia oskarżonego D. Z. nie zasługują na wiarę, gdyż są sprzeczne zeznaniami J. K. (k.6,1754), pismem (...) (k.355), kalkulacją naprawy (k.373-376) i zgłoszeniem szkody (k.369-371). Ponadto wyjaśnienia tego oskarżonego pozostają w sprzeczności z opinią biegłego (k. 531-535).

Oskarżony A. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie postępowania przygotowawczego i złożył wyjaśnienia (k.756v-757). Wskazał, że zajmuje się badaniami technicznymi samochodów, jako diagnosta na stacji kontroli pojazdów. Przeprowadzał badania dla firmy ubezpieczeniowej. Pojazd badany w przedmiotowej sprawie nie miał uszkodzeń blacharsko-lakierniczych. Po okazaniu zdjęć samochodu marki H. stwierdził, że uszkodzenia widoczne na zdjęciach nie występowały na samochodzie, którego sporządził przegląd. W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.1121v-1122). Okazane mu zaświadczenie z k. 91 rozpoznał jako wystawione przez niego. Stwierdził, że było to badanie pojazdu dla zakładu ubezpieczeń, w związku z likwidacją szkody. Podczas badania samochodu w takich sytuacjach nie dysponuje protokołem oględzin pojazdu, ani zdjęć uszkodzeń. Usterki na samochodzie mogą pochodzić z różnych zdarzeń. Po okazaniu mu zdjęć z k.394-400 stwierdził, że nie mógł stwierdzić, czy można było zakończyć przegląd samochodu uznaniem, że usterki zostały usunięte. G. W. przyprowadził ten samochód na przegląd, nie mówił jak wyglądała likwidacja szkody. Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.1675-1677). Podał, że po przyjeździe klienta do warsztatu, opierają się na jego oświadczeniach. Badanie opiera się na sprawdzeniu samochodu, przy czym kryteria tego badania wynikają z rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów. Samochód był sprawny technicznie, zbadał jego układ kierowniczy, podwozie i zawieszenie, sprawdził czy nie było uszkodzeń zagrażających zranieniem osób. Stwierdził, że samochód był sprawny technicznie, a usterka została usunięta, czyli spełniał wymogi ww. rozporządzenia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom tego oskarżonego, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w zeznaniach A. Z. (k.1121v-1122,1675-1677) i treścią zaświadczenia (k.91). Ponadto wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w treści § 3 i 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych, o czym dalej.

Oskarżona K. B. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu w trakcie postępowania przygotowawczego i odmówiła złożenia wyjaśnień (k.774). Podczas rozprawy oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień (k.774).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, gdyż są sprzeczne z zeznaniami J. K. (k.6,1754), dokumentacją szkody (k.277-503) oraz treści złożonych dokumentów, zwłaszcza rejestrem zdarzenia drogowego (k.10), certyfikatem szkody (k.11-15), oświadczeniem (k.543), kalkulacją naprawy (k.545), decyzją wypłaty odszkodowania (k.568) i opinią biegłego (k.531-525). Należy zwrócić uwagę, że w okresie objętym przestępczym działaniem oskarżonych, G. W. i K. B. pozostawali w związku partnerskim (por. odpis protokołu rozprawy z k. 2144). Ta okoliczność wskazuje na uzasadnioną wątpliwość, że oskarżeni brali udział w zdarzeniu drogowym na skutek którego wezwano Policję (k.10). Jeśli uwzględnimy ponadto, że samochód H. (...) o nr rej. (...) miał brać udział w trzech kolizjach drogowych w okresie półtora miesiąca, to oczywistym jest, że zdarzenia takie nie miały miejsca, co jednoznacznie potwierdził również biegły w treści sporządzonej opinii z k.531-535.

Oskarżony W. K. (1) podczas postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia (k.1033). Stwierdził, że kilka lat temu w L. doszło do kolizji z udziałem samochodu C. (...) o nr rej. (...), którego wówczas prowadził. Drugim samochodem biorącym udział w kolizji był H. (...), którym kierował G. W.. Na miejscu sporządził oświadczenie o spowodowaniu kolizji drogowej. Samochód naprawił w warsztacie w H., zapłacił za to około 10.000 złotych, ubezpieczyciel wypłacił mu tylko 6.000 złotych. W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.1113). Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, odmówił złożenia wyjaśnień, podtrzymał złożone wcześniej (k.1674-1675). Odpowiadając na pytania podał, że był przypadkową osobą w zdarzeniu, kolizja drogowa z jego udziałem faktycznie miała miejsce. Jego samochód był ubezpieczony w ramach AC, wystąpił o zwrot kosztów jego naprawy, uzyskał około 6.000 złotych, a za remont zapłacił około 10.000 złotych.

Sąd nie dał wiary wyjaśnienia tego oskarżonego, gdyż są sprzeczne z zeznaniami M. L. (k.1025v,1136v,1754v-1755), pismem (...) (k.355), kalkulacją naprawy (k.373-376), zgłoszeniem szkody (k.369-371), decyzję wypłaty odszkodowania (k.568), aktami szkody (k.2031-2143) i opinią biegłego (k.531-535).

J. K. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.6), że był zatrudniony w Towarzystwie (...). W dniu 14 października 2011 r. do U. wpłynął wniosek G. W. o wypłatę odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej w samochodzie marki H. o nr rej. (...). Samochód ten miał wziąć udział w kolizji z samochodem marki P. o nr rej. (...) w dniu 12 października 2011 r., przy czym kierująca tym samochodem K. B. została za spowodowanie tej kolizji ukarana przez Policję mandatem. U. wypłaciło kwotę 11.856,43 złotych. G. W. domagał się ponadto ponad 3.500 złotych. Po sprawdzeniu okazało się, że samochód P., który miał brać udział w przedmiotowej kolizji został zgłoszony jako uczestniczący w kolizji z dnia 3 października 2011 r., a ww. samochód H. miał uczestniczyć ponadto w kolizji drogowej w dniu 26 września 2011 r. Powołano zatem eksperta, by ustalił czy możliwe było zdarzenie wskazane przez ubezpieczonego. Ekspert wydał opinię, w której kwestionował możliwość uszkodzenia samochodu H. w okolicznościach zgłoszonych przez ubezpieczonego.

W trakcie rozprawy zeznał (k.1754), że pracował w Towarzystwie (...), zajmował się sprawdzaniem szkód podejrzanych, czyli takich, które budziły wątpliwości. Usiłowali przeprowadzić oględziny samochodu P., okazało się, że samochód H. uległ spaleniu.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w dokumentacji szkody (k.277-503), dokumentacją szkody (k.277-503), rejestrze zdarzenia drogowego (k.10), certyfikacie szkody (k.11-15), oświadczeniu (k.543), kalkulacją naprawy (k.545), decyzją wypłaty odszkodowania (k.568) i opinią biegłego (k.531-525).

Świadek A. O. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.746v-747), iż był zatrudniony w firmie (...). We wrześniu 2011 r. udał się na zbadanie uszkodzeń samochodu H., wykonał dokumentację fotograficzną i kalkulację naprawy tego samochodu. Następnie wpłynęła informacja o kolejnej szkodzie tego samochodu, próbował umówić się z użytkownikiem tego samochodu na kolejne jego oględziny, ale bezskutecznie. W dniu 4 października 2011 r. udał się pod działkę użytkującego ten pojazd, nie został wpuszczony na działkę. Na działce stał natomiast samochód H., którego poprzednio oglądał, miał on te same uszkodzenia, jak podczas poprzednich oględzin. Podczas rozprawy zeznał (k.1801v-1802), że dokonywał oględzin samochodu H. (...) na działce jego użytkownika. Samochód ten miał porysowany jeden z boków. Zostało mu zlecone również dokonanie oględzin powypadkowych tego samochodu, nie mógł jednak zastać użytkownika tego pojazdu i zrobił zdjęcia przedmiotowego pojazdu zza płotu.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach J. K. (k.6,1754), dokumentacją fotograficzną (k.177-181) i opinią biegłego (k.531-525).

Świadek M. L. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.1025v), że pracował w firmie (...) i zajmował się sprawami związanymi z likwidacją szkód dla Towarzystwa (...), m.in. badał okoliczności zdarzenia zgłoszonego przez G. W. z udziałem W. K. (1). Okoliczności zdarzenia nie wzbudziły wątpliwości i wypłacono odszkodowanie w wysokości wynikającej z faktury za naprawę samochodu, po zweryfikowaniu jej wysokości. W trakcie kolejnego przesłuchania (k.1136v) zeznał, że wniosek o wypłatę odszkodowania zgłosił W. K. (1). Wnioskodawca uzyskał część dochodzonej kwoty w wysokości 6.977,33 złotych. Podczas rozprawy zeznał (k.1754v-1755), że pracował w Spółce (...), zajmował się weryfikacją szkód wątpliwych. Złożył zeznania, które miały charakter zawiadomienia o przestępstwie. Nie wie czy Spółka (...) kwestionowała zasadność wypłaty wobec G. W..

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe, konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w piśmie (...) (k.355), kalkulacji naprawy (k.373-376), zgłoszeniu szkody (k.369-371), decyzji wypłaty odszkodowania (k.568) i opinii biegłego (k.531-535).

Świadek A. Z. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.1107v), iż był zatrudniony na stanowisku diagnosty w Państwowej (...) w S. przy ul. (...). Na Stacji tej pracował również A. S., który wystawił fakturę za kontrolę pojazdu marki H. w dniu 11 października 2011 r. W trakcie rozprawy zeznał (k.1755), że był zatrudniony na stacji diagnostycznej należącej do K. P. i G. P.. Na tej stacji pracował również A. S.. Nie brał udziału w przeglądzie samochodu H. (...) w październiku 2011 r., bo nie było go wówczas w pracy. Powypadkowe badanie samochodu dokonywane jest na podstawie Rozporządzenia, które określa przedmiot badania.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach A. S. oraz treści zaświadczenia z k. k.91. Świadek był diagnostą samochodowym, pracował na tej samej Stacji Pojazdów co ww. oskarżony, stosował te same przepisy i zasady postępowania podczas kontroli pojazdów.

Świadek R. D. zeznał przed Sądem (k.1978), że nie pamiętał zdarzenia, dokonywał usług transportowych samochodów po kolizjach z miejsc zdarzeń drogowych. Na miejscu nie analizował przebiegu zdarzenia.

Zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie posiadał on wiedzy na temat zachowań uczestników zdarzenia w związku z ujawnionymi wypadkami wyłudzenia nienależnego odszkodowania lub usiłowania wyłudzeniu takiego odszkodowania.

Opinia biegłego z dziedziny badania wypadków drogowych (k.531-535) jest jasna i pełna, została sporządzona przez biegłego dysponującego fachową wiedzą z dziedziny ustalania przyczyn wypadków i kolizji drogowych, nie była kwestionowana przez strony. Stąd opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k. 2165, poza dokumentami sporządzonymi przez oskarżonych w postaci: dokumentacji fotograficznej (k.88-89) i fakturami (k.557,563,564,1095) został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności. Dokumentacja fotograficzna samochodu H. o nr rej. (...), złożona przez oskarżonego G. W. (k.88-89) nie została sporządzona jak wynika ze zdjęć w dniu 11 października 2011 r., gdyż samochód ten miał uszkodzenia identyczne jak w kolizji z dni 5 i 26 września 2011 r. (por. opinia biegłego z k.531-535). Ponadto przedstawione faktury wskazują na zdarzenia faktyczne, które nie miały miejsca i zostały wystawione tylko po to, by uzyskać odszkodowanie za rzekome uszkodzenia samochodów.

Opinia biegłego z dziedziny techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego (k.531-535) jest jasna i pełna, sporządził ją specjalista z dziedziny przyczyn, przebiegu i skutków zdarzeń drogowych, ponadto biegły udzielił przekonywujących odpowiedzi na wszystkie pytania stron (k.2162-2164). Stąd opinia ta została uznana za podstawę ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logiczną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przestępstw przypisanych oskarżonym nie budzą wątpliwości. Jednocześnie analiza ustalonego stanu faktycznego i obowiązującego porządku prawnego, prowadzi do uznania, że oskarżony A. S. nie popełnił zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia, ubezpieczyciel zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewiedzianego w umowie wypadku. Natomiast § 2 tego przepisu stanowi, że świadczenie ubezpieczyciela polega przy ubezpieczeniu majątkowym na wypłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Oskarżony G. W. postanowił doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Towarzystwo (...), poprzez zgłoszenie wniosku o odszkodowanie z tytułu uszkodzenia samochodu H. (...) o nr rej. (...) w kolizji drogowej. Oskarżony G. W. uzgodnił z oskarżonym W. K. (1), że będą twierdzić, że kolizja z udziałem prowadzonych przez nich samochodów miała miejsce. Ustalili między sobą rzekomy przebieg zdarzenia, który mógł ogólnie prowadzić do powstania uszkodzeń samochodu H. o nr rej. (...). W dniu 27 września 2011 r. oskarżony G. W. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, dołączył oświadczenie rzekomego sprawcy kolizji W. K. (1). Wyliczona przez ubezpieczyciela szkoda wyniosła 11.446,14 złotych i (...) wypłaciła odszkodowanie w tej kwocie. Niewątpliwie oskarżony G. W. działał w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenie w błąd, że przedmiotowa kolizja miała miejsce i działał w celu wyłudzenia nienależne mu odszkodowania. Czyn ten niewątpliwie stanowi zatem występek określony w art. 286 § 1 k.k.

Przy uzyskaniu tego odszkodowania oskarżonemu G. W. udzielił wsparcia i pomocy oskarżony W. K. (1), który sporządził oświadczenie o rzekomym spowodowaniu kolizji drogowej. Oskarżony W. K. (1) działał w celu udzielenia pomocy oskarżonemu G. W., a bez jego oświadczenia o spowodowaniu przedmiotowej kolizji, (...) prawdopodobnie nie wypłaciłoby G. W. odszkodowania. Działania oskarżonego W. K. (1) miały na celu ułatwienie uzyskania przez oskarżonego G. W.. Oskarżony W. K. (1) wiedział przy tym, że do przedmiotowej kolizji nie doszło, a oskarżony G. W. zamierza uzyskać nienależną mu korzyść majątkową. Z tych powodów, uznać należy, że oskarżony W. K. (1) dopuścił się pomocnictwa do oszustwa, czyli popełnił przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Ponadto oskarżony W. K. (1) zgłosił szkodę komunikacyjną, polegającą na tym, że w dniu 26 września 2011 r. zderzył się z samochodem marki H. (...), kierowanym przez G. W.. Wskazał, że wartość szkody wyniosła 15.137,57 złotych (k.2032), a na skutek weryfikacji przez (...) uzyskał 6.977,33 złotych. Oskarżony ten działał w celu uzyskania nienależnej mu korzyści majątkowej i w tym celu wprowadził pracowników pokrzywdzonej instytucji w błąd co do powstania szkody i zasadności wypłaty odszkodowania. W ten sposób doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co oznacza, że dopuścił się popełnienia występku określonego w art. 286 § 1 k.k.

G. W. postanowił uzyskać kolejne nienależne mu odszkodowanie za rzekome uszkodzenie samochodu marki H. o nr rej. (...). W tym celu zgłosił, że w dniu 12 października 2011 r. samochód ten uczestniczył w kolizji drogowej z samochodem marki P. o nr rej. (...). Kierująca samochodem marki P. potwierdziła, że spowodowała przedmiotową kolizję, co czyniło roszczenie oskarżonego G. W. uzasadnionym. Po przeanalizowaniu zgłoszonego roszczenia ubezpieczeniowego, ubezpieczyciel U. wypłacił oskarżonemu G. W. kwotę 11.856,43 złotych. Oskarżony zgłosił roszczenie odszkodowawcze mimo, że zdarzenie, które miało je uzasadniać nie powstało. Wprowadził w błąd przedstawicieli ubezpieczyciela co do zasadności roszczenia i w ten sposób uzyskał nienależną mu korzyść majątkową, a Towarzystwo (...) zostało doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Ponadto oskarżony G. W. przedstawił w U. roszczenie o zwiększenie kwoty odszkodowania, z tytułu poniesionych wydatków na wynajem samochodu zastępczego, rzekomo za oklejenie samochodu. Łączna wartość tych faktur wynosiła 3.450,15 złotych. Oskarżony G. W. podjął wszelkie niezbędne czynności, by osiągnąć nienależną mu korzyść majątkową od Towarzystwa (...), jako wynikającą z odszkodowania po kolizji samochodu marki H. o nr rej. (...) w dniu 12 października 2011 r. Działał przy tym bezpośrednio w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, wprowadzając pracowników pokrzywdzonego co do zasadności wypłaty odszkodowania. Pokrzywdzony odmówił wypłaty odszkodowania w tej części i oskarżony nie osiągnął zamierzonego celu. Niewątpliwie natomiast czyn tego oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Oskarżonemu G. W. pomogły dwie osoby, by uzyskać odszkodowanie z U., była to oskarżona K. B., która sporządziła oświadczenie o rzekomym spowodowaniu kolizji w dniu 12 października 2011 r. i oskarżony D. Z., który sporządził fakturę rzekomo dokumentującą naprawę samochodu. Oskarżeni K. B. i D. Z. działali w celu udzielenia pomocy oskarżonemu G. W., by ten uzyskał nienależną mu korzyść majątkową. Słusznym jest zatem postulat oskarżyciela publicznego, by ich czyny zakwalifikować jako przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Prokuratura oskarżyła A. S. o to, że wykonując funkcję diagnosty na stacji kontroli pojazdów wydał zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym, o którym mowa w art. 81 ust. 11 pkt 5 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, czyniąc wzmiankę o usunięciu usterki powstałej w związku ze zdarzeniem drogowym, powodującym odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, czym poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, albowiem w pojeździe tym nie usunięto tychże usterek. Czyn ten zakwalifikowano jako występek z art. 271 § 1k.k. Oskarżony ten był diagnostą na stacji Kontroli Pojazdów, do której zgłosił się oskarżony G. W.. Badanie miało miejsce w dniu 11 października 2011 r. (k.1105), a zatem dzień przed rzekomą kolizją w dniu 12 października 2011 r., podczas której samochód H. o nr rej. (...) miał doznać uszkodzenia lewego boku i miał takie uszkodzenia w tej części (k.26-43). Należy zwrócić uwagę, że oskarżyciel publiczny ani oskarżyciele posiłkowi nie przedstawili dowodów na to, że oskarżony A. S. działał wspólnie i w porozumieniu z G. W. odnośnie naprawy samochodu H. przed zgłoszeniem szkody w dniu 12 października 2011 r. Zarzut aktu oskarżenia wobec A. S. obejmuje wydanie zaświadczenia potwierdzającego nieprawdę co do okoliczności faktycznych związanych z naprawą samochodu po rzekomej kolizji w dniu 26 września 2011 r. Należy zatem przeanalizować obowiązki oskarżonego A. S. jako diagnosty uprawnionego do dokonania kontroli pojazdu.

Obowiązki oskarżonego jako diagnosty wynikają przede wszystkim z art. 81 ust. 11 pkt 5 Ustawy prawo o ruchu drogowym. Z przepisu tego wynika, że dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd, w którym została dokonana naprawa wynikająca ze szkody istotnej. Pojęcie szkody istotnej określone zostało w art. 2 pkt 10a Ustawy prawo o ruchu drogowym i jest to szkoda w zakresie elementów układu nośnego, hamulcowego lub kierowniczego pojazdu mająca wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Doprecyzowanie obowiązków diagnosty wprowadzone zostało przez przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach. Zgodnie z § 3 pkt 10 tego rozporządzenia dodatkowe badanie techniczne obejmuje kontrolę elementów układu nośnego, hamulcowego lub kierowniczego mającą wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Badanie takie obejmuje zatem sprawdzenie i ocenę stanu technicznego pojazdu pod względem wymogów bezpieczeństwa. Przepisy wyżej wymienione nie nakładają na diagnostów obowiązku porównania stanu karoserii samochodu i ustalenia czy uszkodzenia zgłoszone do zakładu ubezpieczeń w związku ze szkodą komunikacyjną zostały usunięte po wypłacie odszkodowania. Diagnosta nie jest zatem upoważniony ani powołany do kontroli np. zdjęć samochodu po kolizji i wypowiedzenia się czy szkoda została usunięta. Diagnosta stwierdza jedynie czy samochód jest sprawny technicznie i czy może bezpiecznie uczestniczyć w ruchu drogowym. Treść zaświadczenia wystawionego przez A. S. (k.91) potwierdza, że samochód przedstawiony do badań był sprawny technicznie, a usterki związane z kolizją drogową, które wyłączały go z ruchu drogowego zostały usunięte.

Jak wynika zatem z przedmiotowych rozważań nie można uznać, że oskarżony A. S. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu i należy zgodnie z treścią art. 414 § 1 k.p.k. uniewinnić go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Stopień społecznej szkodliwości wszystkich czynów był znaczny, ze względu na niemałą wartość bezprawnie korzyści majątkowej, którą oskarżeni chcieli uzyskać. Znaczny był również stopień winy oskarżonych, ze względu na umyślne działanie i celowe wprowadzenie w błąd pokrzywdzonych co do przebiegu zdarzenia.

Kara powinna przekonać oskarżonych winnych popełnienia zarzucanych im czynów i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają doprowadzanie innych do niekorzystnego rozporządzenia mienie.

Oskarżony G. W. ma 45 lat, jest rozwodnikiem, zdobył wykształcenie wyższe i zawód ratownika medycznego, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, prowadzi działalność gospodarczą, z czego uzyskuje około 2.500 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.1714), nie był karany (k.2013).

Oskarżona K. B. ma 38 lat, jest panną, zdobyła wykształcenie wyższe ekonomiczne, ma na utrzymaniu jedno dziecko, pracuje i zarabia około 4.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.1714), nie była karana (k.2016).

Oskarżony W. K. (1) ma 32 lat, jest żonaty, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, zdobył wykształcenie średnie, prowadzi działalność gospodarczą i zarabia do 8.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.1384), nie był karany (k.2017).

Oskarżony D. Z. ma 41 lat, jest kawalerem, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, zdobył wykształcenie wyższe i zawód geologa, prowadzi działalność gospodarczą i osiąga około 5.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.1385), nie był karany (k.2014).

Należy zwrócić uwagę, że z dniem 1 lipca 2015 r. uległ zmianie kodeks karny, należy rozważyć czy liczne nowelizacje wskazują na konieczność zastosowania art. 4 § 1 k.k. i przyjęcia, że kodeks karny w brzmieniu przed wejścia w życie ustawy z dnia 20.02.2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) był względniejszy wobec oskarżonego. Ustawa obowiązująca poprzednio i obecnie przewidywała i przewiduje takie same granice kary oraz takie same znamiona przestępstwa. Istotne znaczenie może mieć nowelizacja treści art. 72 § 1 k.k., zgodnie z którym obecnie przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary należy orzec wobec oskarżonego środek karny lub środek probacyjny. Przemawia to za uznaniem, że ustawą względniejszą wobec oskarżonych K. B., G. W., W. K. (1) i D. Z. powinna być ustawa obowiązująca poprzednio.

Należy uwzględnić, że oskarżony G. W. był inicjatorem zdarzeń, to on zgłosił przedmiotowe zdarzenia do Towarzystw Ubezpieczeniowych, inni oskarżeni współpracowali z nim lub pełnili role pomocnicze. Niewątpliwie pełnił on organizatorską rolę w przestępczym działaniu. Stąd wymiar kary wobec niego powinien być odpowiednio wyższy.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinny być wobec oskarżonego G. W. kary za poszczególne czyny:

- 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn pierwszy z aktu oskarżenia (na szkodę U.),

- 6 miesięcy pozbawienia wolności za usiłowanie oszustwa na szkodę U.,

- 8 miesięcy pozbawienia wolności za oszustwa na szkodę (...).

Wymiar kary za pierwsze przestępstwo został określony na minimalnej wysokości, ze względu na niekaralność oskarżonego (k.2013). Usiłowanie oszustwa również powinno pociągnąć za sobą wymierzenie minimalnej kary, choćby ze względu na to, że zakończyło się w fazie usiłowania. Natomiast popełnienie trzeciego podobnego przestępstwa w krótkim czasie pociągać za sobą musi choćby niewielkie zwiększenie wymiaru kary.

Oskarżony podjął się przestępczego działania z chęci uzyskania korzyści majątkowej. Zasadnym jest zatem by wymierzyć mu za poszczególne czyny kary grzywny, które powinny przekonać go i jego ewentualnych naśladowców, że popełnianie przestępstw nie prowadzi do wzbogacenia. Wymiar poszczególnych kar grzywny wobec oskarżonego G. W. został określony na 80 stawek dziennych za czyn pierwszy, 100 stawek dziennych za usiłowanie oszustwa i 150 stawek dziennych za czyn trzeci. Kary grzywny są adekwatne również w związku z organizatorską rolą tego oskarżonego. Uwzględniając możliwości finansowe i sytuację życiową oskarżonego G. W., Sąd uznał, że adekwatną wysokością stawki dziennej wobec niego powinna być kwota 20 złotych.

Wobec oskarżonego G. W. wymierzono kary jednostkowe, których suma wynosi 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 330 stawek dziennych grzywny. Przypisane mu czynu oskarżony popełnił w okresie około 2 miesięcy, były do siebie podobne i wynikały z podobnej sytuacji faktycznej. Stąd przy wymiarze kar łącznych, Sąd zastosował zasadę znacznej absorpcji kar. Kary łączne 1 roku pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny są adekwatne do okoliczności czynów, sposobu działania oskarżonego, jego roli w przestępczym procederze, osiągniętych i spodziewanych bezprawnych korzyści.

Wskazane wyżej okoliczności czynu przypisanego oskarżonej K. B., jej drugorzędna, pomocnicza rola w dokonaniu czynu, warunki i właściwości osobiste, wskazują na to, że karą adekwatną, sprawiedliwą wobec niej oraz konieczną do osiągniecia celów wychowawczych i poprawnych kary powinna być wobec niej kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględniając, że oskarżona dopuściła się przestępstwa przeciwko mieniu i działała z chęci osiągnięcia nienależnej jej korzyści majątkowej, Sąd wymierzył jej również karę 50 stawek dziennych grzywny. Wysokość jednej stawki została określona na kwotę 20 złotych, ze względu na stałe, niemałe dochody oskarżonej.

Oskarżony W. K. (1) dopuścił się dwóch czynów, przy czym oba miały miejsce w tym samym czasie i wynikały z tej samej sytuacji faktycznej. Jego udział w przypisanych przestępstwach był drugorzędny i pomocniczy. Stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów był znaczny, ale uwzględniając jego udział w przypisanych przestępstwach uznać należy, że wymiar kar jednostkowych powinien zostać ustalony na minimalnej wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę, że oskarżony działał z chęci osiągniecia korzyści majątkowej i korzyść taką osiągnął, Sąd wymierzył mu ponadto kary grzywny, by przekonać go i jego ewentualnych naśladowców, że popełnianie przestępstw nie prowadzi do wzbogacenia. Kara 100 stawek dziennych grzywny jest adekwatna do dokonania oszustwa, a 50 stawek dziennych grzywny wystarczająca w przypadku pomocnictwa do oszustwa. Wysokość jednej stawki określono na kwotę 50 złotych, ze względu na stałe, niemałe dochody tego oskarżonego.

Biorąc pod uwagę popełnienie przypisanych mu przestępstw w tym samym czasie i ich podobny charakter, Sąd określił wymiar kar łącznych na 10 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych grzywny.

Oskarżony D. Z. udzielił pomocy G. W. w osiągnięciu nienależnej korzyści majątkowej, poprzez sporządzenie faktury potwierdzającej rzekomą naprawę samochodu (k.1095). Oskarżony ten działał w realiach niniejszej sprawy jako osoba udzielająca pomocy oskarżonemu G. W.. Uwzględniając jego drugorzędną rolę oraz warunki i właściwości osobiste, a zwłaszcza wcześniejszą niekaralność, Sąd uznał, że karą adekwatną i sprawiedliwą oraz zdolną spełnić cele kary powinna być minimalna kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Należy również temu oskarżonemu wymierzyć grzywnę, ze względu na działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla G. W.. Kara 50 stawek dziennych powinna być odpowiednia ze względu na udział oskarżonego D. Z. w przypisanym przestępstwie. Wysokość stawki dziennej została określona na 50 złotych ze względu na stałe, niemałe dochody tego oskarżonego.

Oskarżeni K. B., G. W., W. K. (1) i D. Z. nie byli karani (k.2013,2014,2016,2017), co prowadzi do przekonania, że wykonanie kar pozbawienia wolności wobec nich nie jest niezbędne, by przekonać ich do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Wobec czego warunkowo zawieszono wykonanie kar pozbawienia wolności, 3-letni okres próby wobec oskarżonego G. W. powinien wystarczyć do weryfikacji prognozy kryminalnej wobec niego, a wobec pozostałych oskarżonych wystarczającym powinny być 2-letnie okresy próby.

Oskarżeni, którzy osiągnęli bezprawne korzyści majątkowe, czyli G. W. i W. K. (1) powinni naprawić wyrządzone szkody, by przywrócić naruszony przez nich porządek prawny i zadośćuczynić słusznym interesom pokrzywdzonych.

Oskarżeni, którzy zostali uznani za winnych popełnienia zarzucanych im czynów mają stałe dochody, stąd będą mogli zwrócić koszty postępowania, bez narażenia siebie i najbliższych członków swoich rodzin na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

O kosztach przypadających na rozpoznanie sprawy A. S. orzeczono zgodnie z przepisami wskazanymi w punkcie XVII wyroku.