Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy w S. IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSO Jolanta Deniziuk

Sędziowie SO: Elżbieta Jaroszewicz, Mariola Watemborska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Zadrożna

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r., w S.

na rozprawie

sprawy z wniosku J. Ł.

z udziałem H. Ł.

o podział majątku wspólnego

na skutek apelacji uczestniczki postępowania od postanowienia Sądu Rejonowego w L. z dnia 4 października 2017 r. sygn. akt INs 347/12

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w L. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IV Ca 637/17

UZASADNIENIE

Wnioskodawca J. Ł. wniósł ostatecznie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej małżeńskiej poprzez:

1.  podział fizyczny nieruchomości opisanej w KW nr (...) (tj. działka nr (...) zabudowana budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej przy ul. (...)) – poprzez wyodrębnienie dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych (bez ew. spłat/dopłat),

2.  przyznanie na jego rzecz samochodu osobowego marki C. (...) nr rej. (...) (VIN: (...)) – za stosowną spłatą.

Ponadto zażądał stosownego rozliczenia nakładów poniesionych na ww. nieruchomość.

Uczestniczka H. Ł. w swym finalnym stanowisku zaakceptowała opisany wyżej skład i sposób podziału majątku wspólnego. Żądała również zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 4 października 2017 roku Sąd Rejonowy w L. ustalił, że w skład majątku wspólnego (byłych małżonków) wnioskodawcy J. Ł. oraz uczestniczki H. Ł. wchodzą:

1.  nieruchomość gruntowa (działka nr (...) - zabudowana budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej przy ul. (...)), dla której Sąd Rejonowy w L. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) – o wartości 250.000 zł (punkt 1a);

2.  samochód osobowy marki C. (...) nr rej. (...) (VIN: (...)) - o wartości 7.800 zł (punkt 1b);

i ustalił, iż udziały Wnioskodawcy i Uczestniczki w opisanym wyżej majątku są równe (punkt 2). Nadto dokonał podziału majątku wspólnego opisanego w punkcie 1 postanowienia w ten sposób, że:

1.  w obrębie ww. zabudowanej nieruchomości opisanej w punkcie 1a (KW nr (...)) w posadowionym tam budynku mieszkalnym wyodrębnił dwa samodzielne lokale mieszkalne (punkt 3a), tj.:

a)  lokal nr (...) (parter i piwnica wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym ½; łączna powierzchnia użytkowa: 91,87 m ²) składający się z: dwóch pokoi, kuchni, łazienki, WC, korytarza, przedsionka, schodów z parteru na piętro wraz z pomieszczeniami przynależnymi w piwnicy: garażem, piwnicą, kotłownią, pomieszczeniem pod schodami, korytarzem, schodami z piwnicy na parter - wg stanowiącego integralną część postanowienia projektu będącego załącznikiem do opinii biegłego sądowego T. P. z dn. 05.07.2013 r. (k. 205-206) – na wyłączną własność uczestniczki H. Ł.;

b)  lokal nr (...) (piętro, piwnica, poddasze wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym ½; powierzchnia użytkowa bez klatki schodowej: 88,37 m ²) składający się z: trzech pokoi, kuchni, łazienki z WC, dwóch korytarzy oraz klatki schodowej powstałej w wyniku rozbudowy/nadbudowy (o pow. użytkowej 23,29 m ² - wg stanowiącego integralną postanowienia projektu architektoniczno – budowlanego z k. 597) wraz z pomieszczeniami przynależnymi: trzema piwnicami oraz poddaszem (nieużytkowym) - wg stanowiącego integralną część postanowienia projektu będącego załącznikiem do opinii biegłego sądowego T. P. z dn. 05.07.2013 r. (k. 205-208) - na wyłączną własność wnioskodawcy J. Ł.;

2.  samochód opisany w punkcie 1b przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy J. Ł. (punkt 3b);

zasądził od wnioskodawcy J. Ł. na rzecz uczestniczki H. Ł. kwotę 3.900 zł – tytułem spłaty udziału we współwłasności samochodu opisanego (punkt 4), a od uczestniczki H. Ł. na rzecz wnioskodawcy J. Ł. kwotę 1.789,37 zł – tytułem rozliczenia wydatków na nieruchomość wspólną oraz oddalił roszczenia stron dotyczące rozliczeń w pozostałym zakresie (punkt 5). Wreszcie ustalił, iż każda ze stron postępowania ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (punkt 6) i postanowił nie obciążać stron wydatkami w sprawie (punkt 7).

Przedmiotowe orzeczenie zostało oparte na następujących ustaleniach. Sąd Okręgowy w S. - prawomocnym wyrokiem z dnia 28.03.2012 roku wydanym w sprawie I RC 779/11 - rozwiązał przez rozwód małżeństwo J. Ł. i H. Ł. zawarte w dniu 14.04.1974 roku. Osoby te nie modyfikowały w okresie trwania małżeństwa ustroju ustawowej wspólności majątkowej.

W skład majątku wspólnego byłych małżonków (w równych udziałach - bezsporne) - jak ostatecznie ustalono - wchodziły:

⚫

nieruchomość gruntowa (tj. działka nr (...) zabudowana budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej przy ul. (...) w L.), dla której Sąd Rejonowy w L. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) – o wartości 250.000 zł;

⚫

samochód osobowy marki C. (...) nr rej. (...) (VIN: (...)) - o wartości 7.800 zł.

Pomiędzy wskazanymi małżonkami - w okresie trwania ustawowej wspólności majątkowej – dochodziło do szeregu przesunięć wspólnych środków finansowych oraz dysponowania majątkiem wspólnym, co służyło m.in. potrzebom rodziny (w tym: związanym z działalnością gospodarczą J. Ł.).

Z kolei wysokość wydatków poczynionych przez J. Ł. już po rozwiązaniu małżeństwa na wspólną nieruchomość (tj. opłaty eksploatacyjne i podatki) wyniosła łącznie 3.578,74 zł.

Rozkład oraz wartość lokali mieszkalnych zaprojektowanych do stosownego wyodrębnienia w obrębie ww. nieruchomości przedstawiały się następująco:

⚫

lokal nr (...) przeznaczony dla H. Ł. (parter i piwnica wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym ½; łączna powierzchnia użytkowa: 91,87 m ²) składający się z: dwóch pokoi, kuchni, łazienki, WC, korytarza, przedsionka, schodów z parteru na piętro wraz z pomieszczeniami przynależnymi w piwnicy: garażem, piwnicą, kotłownią, pomieszczeniem pod schodami, korytarzem, schodami z piwnicy na parter (wartość: 156.927,00 zł);

⚫

lokal nr (...) przeznaczony dla J. Ł. (piętro, piwnica, poddasze wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym ½; powierzchnia użytkowa bez klatki schodowej: 88,37 m ²) składający się z: trzech pokoi, kuchni, łazienki z WC, dwóch korytarzy oraz klatki schodowej powstałej w wyniku rozbudowy/nadbudowy (o pow. użytkowej 23,29 m ² - wg stanowiącego integralną część niniejszego postanowienia projektu architektoniczno – budowlanego z k. 597) wraz z pomieszczeniami przynależnymi: trzema piwnicami oraz poddaszem (nieużytkowym) (wartość: 117.583,00 zł).

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy przez pryzmat art. 567 § 1 k.p.c., art. 688 k.p.c., art. 684 k.p.c., art. 31 k.r.o., art. 210-212 k.c., art. 622 § 1 k.p.c. i art. 624 k.p.c., Sąd I instancji podniósł, że stan faktyczny w przedmiotowej sprawie w zasadniczej części pozostawał bezsporny. Ostatecznie bowiem strony zgodnie i definitywnie określiły zarówno składniki, wartość, jak i sposób podziału wspólnego majątku nieruchomego oraz ruchomego. Uczestniczka odstąpiła od żądania ustalenia i rozliczenia innych ew. elementów majątku wspólnego, np. środków finansowych w ramach dwóch ubezpieczeń, odprawy emerytalnej. Ponadto zdaniem Sądu nie budziła wątpliwości zaakceptowana przez obie strony i przedstawiona szczegółowo przez stosownych biegłych sądowych koncepcja podziału nieruchomości (tj. wyodrębnienie dwóch lokali mieszkalnych) oraz kwestia przekazania i sposób rozliczenia samochodu. Przy tym - wobec stanowiska wnioskodawcy - przydział wyodrębnionych lokali nie łączył się z ew. dopłatami, albowiem to jemu przypadałby lokal o wartości niższej (także od wartości pierwotnego udziału w nieruchomości) i nie formułował on na tym tle żadnych roszczeń.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że w niniejszej sprawie ustalił – wg zgodnych oświadczeń i uzasadnionych dyspozycji samych stron - skład oraz wartość majątku wspólnego podlegającego podziałowi, a następnie – posługując się m.in. stosownymi opiniami biegłych sądowych odpowiednich specjalności - określił precyzyjnie sposób tegoż podziału (co zostało wcześniej zaakceptowane przez strony). W ten sposób w obrębie nieruchomości opisanej we wniosku (w ramach budynku) wyodrębniono dwa samodzielne lokale mieszkalne, do których przypisano konieczny udział w częściach wspólnych, zaś o wspólnym samochodzie zadecydowano zgodnie z wolą stron (własność dla Wnioskodawcy, spłata dla Uczestniczki wynosząca ½ ustalonej wartości, tj. 3.900,00 zł).

W odniesieniu do pozostałych żądań stron dotyczących stosownych rozliczeń – biorąc pod uwagę zaoferowany materiał dowodowy – Sąd I instancji uznał zasadność jedynie roszczeń wnioskodawcy i to do kwoty 1.789,37 zł (czyli zgodna z udziałami w majątku ½ rzeczywiście poniesionych wydatków/opłat w globalnej wysokości 3.578,74 zł) nieprecyzyjne i nieuzasadnione roszczenia uczestniczki dotyczące zamontowanego samodzielnie pieca oraz niewykazane dowodowo przez wnioskodawcę zawyżone roszczenia dotyczące wydatków oddalono.

O kosztach postępowania poniesionych bezpośrednio przez strony orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Co do wydatków zastosowano tu dobrodziejstwo z art. 113 ust. 4 u.k.s.c. (wnioskodawca) oraz art. 102 k.p.c. (uczestniczka) – z uwagi na ostateczną postawę Stron oraz nieodzowność opiniowana przez biegłych.

Uczestniczka postępowania zaskarżyła powyższe postanowienie, domagając się jego:

⚫

zmiany, poprzez ustalenie, że w skład majątku wspólnego stron, oprócz nieruchomości i samochodu osobowego wchodzą środki zgromadzone na pracowniczym programie emerytalnym wnioskodawcy (...) S.A. w wysokości 28.737,78 zł, środki zgromadzone przez wnioskodawcę na polisie Firma w (...) S.A. w wysokości 56.548 zł i odprawa emerytalna wypłacona wnioskodawcy przez (...) S.A. w wysokości 22.273,71 zł, tj. łącznie środki pieniężne w kwocie 107.560 zł, oraz zobowiązanie wnioskodawcy do wyrównania udziału uczestniczki w majątku wspólnym, poprzez dodatkową zapłatę kwoty 53.780 zł w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia;

⚫

ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy w zaskarżonym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Nadto wniosła o zasądzenie od wnioskodawcy na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. Skarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

⚫

niezgodność ustaleń faktycznych z treścią materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, że uczestniczka postępowania w finalnym stanowisku zaakceptowała skład i sposób podziału majątku;

⚫

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu stanowiska uczestniczki i jej pełnomocnika o rozliczenie polis.

Wnioskodawca w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na swoja rzecz od uczestniczki zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, względnie przychylając się do żądania uczestniczki poparł wniosek o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki postępowania jako zasadna zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie jednak zauważyć należy, że mając na uwadze treść art. 382 k.p.c., sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest więc przedłużeniem postępowania przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane bez rozpoznania istoty sprawy.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje, że nierozpoznanie istoty sprawy, jako przewidziana w art. 386 § 4 k.p.c. podstawa wydania orzeczenia kasatoryjnego, występuje wtedy, gdy sąd pierwszej instancji w sposób nieprawidłowy zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania lub zarzutów merytorycznych przeciwstawionych zgłoszonemu roszczeniu (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego: z dnia 23 września 1998 roku, II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; z dnia 12 lutego 2002 roku, I CKN 486/00, OSP 2003, Nr 3, poz. 36; z dnia 17 listopada 2004 roku, IV CK 229/04, niepubl.; z dnia 10 czerwca 2011 roku, II CSK 568/10, OSNC 2012 - B, poz. 40).

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest też pogląd, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą żądania i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego: z dnia 23 września 1998 roku, II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; z dnia 14 maja 2002 roku, V CKN 357/00 – za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex).

Przepis art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. stanowi natomiast, że w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy, sąd odwoławczy może uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Treścią normy prawnej zawartej w tym przepisie jest upoważnienie do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia kasatoryjnego w określonych sytuacjach procesowych, jako wyjątku od zasady orzekania co do meritum sporu w tym postępowaniu. Brzmienie powyższego przepisu wskazuje jednocześnie na to, że nie zachodzi obowiązek prowadzenia przez sąd drugiej instancji postępowania dowodowego, zmierzającego do wyjaśnienia rzeczywistej treści stosunków faktycznych i prawnych w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji zaniechał rozważenia poddanych przez strony pod osąd żądań i twierdzeń, jak również, gdy nie dokonał oceny przeprowadzonych dowodów i pominął mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie meritum sporu dowody zawnioskowane przez strony dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

W niniejszej sprawie wnioskodawca domagał się dokonania podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej małżeńskiej stron, poprzez: podział fizyczny zabudowanej nieruchomości opisanej w KW nr (...), przez wyodrębnienie dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych (bez ew. spłat/dopłat) oraz przyznanie na jego rzecz samochodu osobowego marki C. (...) nr rej. (...) (VIN: (...)) – za stosowną spłatą. W odpowiedzi na jego wniosek, uczestniczka postępowania wniosła m.in. o ustalenie, że w skład majątku wspólnego stron oprócz ww. nieruchomości i samochodu osobowego, wchodzą środki zgromadzone na pracowniczym programie emerytalnym wnioskodawcy (...) S.A. w wysokości 28.737,78 zł, środki zgromadzone przez wnioskodawcę na polisie Firma w (...) S.A. w wysokości 56.548 zł i odprawa emerytalna wypłacona wnioskodawcy przez (...) S.A. w wysokości 22.273,71 zł, tj. łącznie środki pieniężne w kwocie 107.560 zł. Wniosła przy tym o objęcie podziałem również i tych składników majątkowych.

Wydając skarżone orzeczenie Sąd I instancji, mając na uwadze, że stanowiska stron ewoluowały, przyjął, że uczestniczka w toku postępowania zmieniła swoje stanowisko w kwestii przywołanych wyżej środków zgromadzonych na pracowniczym programie emerytalnym wnioskodawcy, polisie ubezpieczeniowej oraz odprawy emerytalnej i ostatecznie odstąpiła od żądania zaliczenia ich do majątku wspólnego podlegającego podziałowi. Argumentował to tym, iż na ostatniej rozprawie, reprezentujący H. Ł. pełnomocnik procesowy zaakceptował ustalony skład majątku wspólnego, obejmujący nieruchomość objętą księgą wieczystą (...) oraz ruchomość w postaci pojazdu marki C. (...), a także i negocjowany wcześniej sposób jego podziału.

W tym miejscu należy zauważyć, że szczegółowa analiza zapisu audiowizualnego rozprawy z dnia 25 września 2017 roku wykazała, iż wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego, tak uczestniczka postępowania, jak i jej pełnomocnik procesowy, podtrzymali również żądanie zaliczenia do majątku wspólnego stron i rozliczenia w ramach jego podziału, składników majątkowych w postaci środków zgromadzonych na pracowniczym programie emerytalnym (...) S.A., na polisie Firma w (...) S.A. oraz odprawy emerytalnej wypłaconej wnioskodawcy przez (...) S.A.

W świetle powyższego Sąd II instancji stanął na stanowisku, iż Sąd Rejonowy, mimo że miał obowiązek wypowiedzieć się merytorycznie co do całości żądania każdego z uczestników, zaniechał tego w omawianym zakresie.

Sąd I instancji takim postępowaniem naruszył bowiem zasadę kompleksowego rozstrzygania w postępowaniu działowym (znoszących współwłasność), sporów związanych z przedmiotem współwłasności. W art. 618 § 1 k.p.c. przewidziana została bowiem zasada kompleksowego rozstrzygania w postępowaniu o zniesienie współwłasności rzeczy sporów związanych z przedmiotem współwłasności, dotyczących prawa żądania zniesienia współwłasności, prawa własności oraz wzajemnych roszczeń współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Ma ona charakter bezwzględny, wyrażony w art. 618 § 2 k.p.c., przez stwierdzenie niedopuszczalności prowadzenia odrębnego postępowania w sprawach wyczerpująco wymienionych w art. 618 § 1 k.p.c. z chwilą wszczęcia postępowania o zniesienie współwłasności oraz nakazanie sądowi przekazania spraw będących w toku do dalszego rozpoznania sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności, jak też przez obowiązek umorzenia z urzędu spraw nieprzekazanych z chwilą zakończenia postępowania o zniesienie współwłasności. Dwie pierwsze kategorie wymienionych sporów sąd rozpoznaje z urzędu (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2015 r., I CSK 675/14 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex).

Przyjmując zatem mylnie, że uczestniczka postępowania ostatecznie zrezygnowała z dochodzenia części środków z opisanych wyżej składników majątkowych, zamknął jej de facto drogę do ich dochodzenia w odrębnym postępowaniu.

Z powyższych racji zaskarżone orzeczenie nie mogło się ostać. Sąd II instancji zważył, że rozstrzygnięcie o pominiętym żądaniu uczestniczki wymaga uzupełnienia postępowania dowodowego, sąd miał przy tym na uwadze fakt, iż w sprawach działowych każdorazowo zachodzi konieczność zbadania zakresu zaskarżenia orzeczenia i rozważenia czy przedmiot zaskarżenia jest integralnie związany z inną częścią tego orzeczenia (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015 r., II CSK 430/14 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex).

Ponadto zwrócić należy uwagę na okoliczność, że zgodnie z treścią art. 1038 § 1 k.c. w zw. z art. 46 k.r.o. przedmiotem dokonanego przez sąd w postępowaniu nieprocesowym podziału majątku powinien być cały majątek objęty wspólnością. Z uregulowania tego bowiem wynika, że sądowy podział majątku wspólnego powinien objąć cały ten majątek. Tylko ważne powody uzasadniają ograniczenie podziału do części majątku. Zgodnie natomiast z brzmieniem art.684 k.p.c. skład i wartość majątku podlegającego podziałowi ustala sąd.

Przenosząc powyższe rozważania na realia rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że o ile, ani uczestniczka, ani wnioskodawca nie kwestionowali ustaleń Sądu Rejonowego w kwestii dokonanego skarżonym orzeczeniem podziału nieruchomości, pojazdu oraz wynikających z tego wzajemnych rozliczeń, o tyle ewentualne zaliczenie do majątku podlegającego podziałowi odprawy emerytalnej otrzymanej przez J. Ł. oraz środków zgromadzonych na polisie i w programie emerytalnym, będzie miało istotny wpływ na rozliczenia między stronami. Stąd też Sąd II instancji, nie kwestionując wprawdzie spornego postanowienia w tej niezaskarżonej w istocie części, zmuszony był uchylić je także i w tym zakresie, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W świetle powyższego Sąd II instancji na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

Rzeczą Sądu Rejonowego przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie przede wszystkim weryfikacja żądań stron w kwestii przywołanej wyżej odprawy emerytalnej i środków zgromadzonych na programie emerytalnym (...) S.A. oraz polisie Firma w (...) S.A. Poza ustaleniem wartości ww. składników majątkowych, ich przynależności do majątku wspólnego stron, zadaniem Sądu pozostanie ustalenie, czy faktycznie ww. instrumenty finansowe zostały przez wnioskodawcę spieniężone i czy, a jeśli tak to w jakiej wysokości, uczestniczka postępowania otrzymała swój udział w nich. Dopiero po dokonaniu rzeczonych ustaleń, Sąd przystąpi do ewentualnej ponownej analizy sposobu podziału majątku wspólnego oraz dokonania rozliczeń między stronami.