Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Agnieszki Tyrpień Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gliwicach

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2018 r.

sprawy: A. Ś. /Ś./

s. H. i I.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 56 § 1 kks przy zast.

art. 6 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 10 października 2017r. sygn. akt II K 290/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 200,00 (dwieście) złotych.

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V.2 Ka 38/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał A. Ś. za winnego tego, że:

- w okresie od kwietnia do maja 2008r.w W. , działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru oraz z wykorzystaniem takiej samej sposobności , jako podatnik- właściciel firmy (...) z/s w T. przyjął, a następnie posłużył się dokumentującymi fikcyjne zdarzenie gospodarcze, nierzetelnymi fakturami Vat:

-nr (...) z dnia 2008.04.08 o wartości netto 22.000zł, podatek Vat 4840zł wystawioną przez W. M. reprezentującego firmę Towarzystwo (...) z/s w W. oraz

-nr (...) z dnia 2008.04.09 o wartości netto 23.020,20zł , podatek Vat 5064,44zł wystawioną przez M. M. reprezentującą firmę (...) z/s w W. poprzez ujęcie ich w ewidencji – rejestrze zakupów Vat prowadzonym za kwiecień 2008r. , a następnie posłużył się tymi fakturami do rozliczenia podatku Vat przed Urzędem Skarbowym w W. podając nieprawdę w złożonej deklaracji podatkowej Vat-7 za ten miesiąc, czym uszczuplił należny podatek w łącznej kwocie 9.904,44zł,

i za to na podstawie art. 56§ 2 kks wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100zł.

Na podstawie art. 30 § 2 kks w zw. z art. 29 pkt 2 kks orzekł przepadek dowodów rzeczowych ujętych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 18 listopada 2013r. pod poz. 1 i 2 oraz w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1,2 ( k. 000223) przechowywanych w aktach sprawy.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 617 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 200zł oraz wydatki w wysokości 70,00zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości i na podst. art. 438 pkt 2 i 3 kk zarzucił :

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.art.7 kpk oraz polegający na przekroczeniu zasady swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez:

-uznaniu, iż z treści zeznań świadków W. M., M. M. oraz K. S. wynika, iż faktury Vat nr (...) z dnia 08.04.2008 oraz (...) z 09.04.2008r. dokumentują fikcyjne zdarzenie gospodarcze, w sytuacji gdy z zeznań ww. świadków wynika, iż nie są oni w stanie wskazać czy przedmiotowe faktury odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenie gospodarcze czy też nie, ponadto żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie wskazał oskarżonego jako podmiotu gospodarczego na rzecz którego miały być wystawiane „fikcyjne faktury”, ponadto z zeznań W. M. oraz M. M. wynika, iż w dacie wystawienia okazanych i objętych aktem oskarżenia faktur, ich firma handlowała ujawnionym na ww. fakturach asortymentem oraz wykonywała roboty budowlane, a tym samym istniała możliwość, iż przedmiotowe faktury odzwierciedlają rzeczywisty obrót gospodarczy, a nadto z treści zeznań K. S. wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż nie przekazywał danych firmy oskarżonego, W. M. w celu wystawienia „fikcyjnych” faktur,

-uznaniu, iż firma prowadzona przez W. M. w 2008r. nie miała możliwości wykonywania robót budowlanych , a co za tym idzie uznaniu, iż faktura wystawiona na rzecz oskarżonego musiała być fakturą „fikcyjną” w sytuacji, gdy co innego wynika z treści zeznań ww. świadka,

-odmowę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego , w sytuacji gdy wyjaśnienia te są spójne, logiczne i nie pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

2.art.5 § 1 kpk polegający na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść pozwanego, poprzez uznanie, iż faktury Vat nr (...) z dnia 08.04.2008r. oraz (...) z 09.04.2008r., dokumentują fikcyjne zdarzenie gospodarcze, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie pozwala na ustalenie czy ww. faktury odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenie gospodarcze czy też nie,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, iż faktury Vat nr (...) z dnia 08.04.2008 oraz (...) z 09.04.2008r. , dokumentują fikcyjne zdarzenie gospodarcze.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego A. Ś. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. . Odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych podnoszonego w apelacji obrońcy oskarżonego to stwierdzić należy, że " zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 kpk). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając ( co jest bardzo częstym zjawiskiem ) na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się ( na ogół ) z wymogami tegoż art. 410 kpk, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu tego zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27.04.2006 r. II AKa 80/06 Lex nr 183575). Sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Apelacja obrońcy oskarżonego powiela linię obrony prezentowaną w trakcie trwania postępowania sądowego, że wystawione faktury przez W. M. oraz M. M. należności za wykonane roboty budowlane i zakupione materiały budowlane zostały rzeczywiście zapłacone, usługi wykonane a materiał budowlany dostarczony. Jednak jak słusznie zauważył sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wyjaśnienia oskarżonego są bardzo lakoniczne, pozbawione szczegółów. Oskarżony nie pamiętał nazwiska osoby z którą się spotkał w K. z którą zawarł umowę na wykonanie prac dotyczących postawienia ścian działowych w obiekcie tzw. „Stary Młyn „ w K.. Oskarżony jak wynika z akt sprawy prowadzi jednoosobową firmę (...), podejmował decyzję dotyczącą operacji finansowej i zamówień, zleconych usług. Z zeznań W. M. wynika jednoznacznie, że roboty z wystawionych faktur nie mogły być wykonane, bo nie miał ich czym wykonać (brak pracowników) nadto nie posiadał w tym czasie środków transportowych. Potwierdza to również świadek M. M. która stwierdziła, że okazana jej faktura wystawiona przez jej firmę 9 kwietnia 2008 r. na kwotę 23.000 zł neto , gdzie płatność miała nastąpić gotówką była w okresie którym nie zatrudniała już żadnych pracowników. Świadkowi ci szczegółowo opisywali proceder wystawiania przez nich „pustych „ faktur i jaką rolę w ty procederze odgrywali. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku .Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd". Nie trafny okazał się również zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk podnoszony w apelacji albowiem postępowanie dowodowe przeprowadzone zostało zgodnie z wskazaniami wyroku uchylającego poprzednie orzeczenie sądu I instancji. Podnieść również należy, że formułowanie w obu apelacjach zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraz zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego, prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki /spr./

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska SSO Lucyna Pradelska-Staniczek