Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2018 roku

sprawy z odwołania C. O.

od decyzji z dnia 30 grudnia 2014 roku, znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od C. O. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 240zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 75/17 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2014 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. C. O. przeliczenia renty w wysokości całkowitej niezdolności do pracy, w związku z wnioskiem skarżącego o zmianę stopnia niezdolności do pracy i ustalenie całkowitej niezdolności do pracy.

C. O. odwołał się od tej decyzji. Wniósł o zmianę spornej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 20.10.2014 roku (tj. dnia złożenia wniosku o zmianę stopnia niezdolności do pracy) na stałe, z uwagi na sukcesywne pogarszanie się stanu jego zdrowia.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w G. wniósł o oddalenie odwołania. Podał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 17.12.2014 roku ustaliła, iż badany nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony urodził się (...).

Decyzją z dnia 25.10.2013 roku nabył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, do dnia 30.09.2015 roku.

W dniu 20.10.2014 roku wystąpił z wnioskiem o zmianę stopnia niezdolności do pracy z częściowej na całkowitą, z uwagi na pogorszenie stanu zdrowia. W wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego w dniu 17.12.2014 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

Decyzją z dnia 30.12.2014 roku organ rentowy odmówił mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawca odwołała się od tej decyzji.

W dniu 8.07.2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego zaś na rozprawie w dniu 15.02.2016 roku – wniosek o zasądzenie odsetek od dnia 20.10.2014 roku.

Decyzją z dnia 16.09.2015 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.10.2015 roku do dnia 30.09.2018 roku. Decyzja ta nie została zaskarżona.

Wyrokiem z dnia 15.02.2016 roku w sprawie VI U 132/15 Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 30.12.2014 roku w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym za okres od 20.10.2014 roku do 30.09.2015 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 20.12.2014 roku do dnia zapłaty i w pozostałym zakresie odwołanie oddalił.

Wyrokiem z dnia 29.11.2016 roku w sprawie III AUa 273/16 Sąd Apelacyjny w Szczecinie uchylił wyrok Sadu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15.02.2016 roku w sprawie VI U 132/15 i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania temu sądowi.

Postanowieniem z dnia 25.07.2017 roku (VI U 75/17) Sąd Okręgowy przekazał wniosek ubezpieczonego o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego od dnia 20.10.2014 roku i wniosek o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 20.10.2014 roku, do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w G. do rozpoznania. (bezsporne)

C. O. posiada wykształcenie średnie techniczne – elektryk o specjalności elektromechanika ogólna. Dotychczas pracował jako pracownik fizyczny, instalator wodnokanalizacyjny, monter konserwator urządzeń sanitarnych, starszy rzemieślnik – spawacz, specjalista rzemieślnik, elektromonter zakładowy i elektronik automatyk, przedstawiciel handlowy, trener i wykładowca, dyrektor oddziału, prowadził własną działalność gospodarczą jako elektryk, działalność w zakresie usług wyposażenia wnętrz w tym montaż rolet, żaluzji, biurek, pełnik funkcję prezesa zarządu spółek od 1993 do 1997 roku. Od września 2013 roku nie pracuje z powodu choroby płuc.

U ubezpieczonego rozpoznano astmę oskrzelową w postaci ciężkiej, częściowo kontrolowanej; wydolny oddechowo. W spornym okresie od 20.10.2014 roku do 30.09.2015 roku ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy. Stosowane leczenie w spornym okresie było dość minimalistyczne, uwzględniając dawki leków wziewnych. Stosowany preparat anty IgE poprawia znacząco stan zdrowia wnioskodawcy. W badaniu spoczynkowym wartość tlenu we krwi jest prawidłowa, po lekkim zmęczeniu nie zmniejsza się. Skarżący mówi sprawnie, bez fragmentacji mowy, bez łapczywego oddechu, pełnymi zdaniami ubiera się i rozbiera bez nadmiernego wysiłku, sprawnie. Brak konieczności stosowania stałej domowej tlenoterapii. Wnioskodawca nie przeszedł obiektywnej kwalifikacji do domowej tlenoterapii finansowej przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wyniki pomiarów (...) oraz S. 02 w ramach monitoringu przeczą przewlekłej niewydolności oddechowej. C. O. osiąga wyniki S. 02 poniżej 88% jedynie sporadycznie.

dowód: dokumenty w aktach organu rentowego: świadectwa pracy, zaświadczenia, umowy k. 15-17, 30-43, 65-75

dokumentacja orzeczniczo – lekarska ubezpieczonego - załącznik do sprawy

dokumentacja medyczna ubezpieczonego k. 9-52, 72-86, 157, 254-276, 352-353, 369-, 381-418

opinia biegłej R. G. k. 149-150, 354-356

opinia biegłego M. W. k. 238-238v, 305, 432

częściowo opinia biegłej W. W. (1) k. 87-89, 119.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2017.1383 j.t., zwana dalej ustawą), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 107 ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Wskazać ponadto należało, że zgodnie z art. 13 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z art. 57 ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1/ orzeczoną niezdolność do pracy,

2/ udokumentowany wymagany okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 5 lat, w dziesięcioleciu poprzedzającym wniosek rentowy lub powstanie niezdolności do pracy,

3/ niezdolność do pracy powstałą w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Przepisu tego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Art. 59 ust. 1 ustawy stanowi, że osobie, która spełnia warunki określone w art. 57, przysługuje:

1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności na podstawie art. 278 § 1 K.p.c. należało zasięgnąć opinii biegłych sądowych z zakresu pulmonologii i medycyny pracy.

Ostatecznie w sprawie należało ustalić, czy C. O. był w okresie od 20.10.2014 roku do 30.09.2015 roku całkowicie niezdolny do pracy.

Opinii biegłego sądowego lekarza pulmonologa M. W. Sąd nadał przymiot wiarygodności w całości. Biegły w sposób jasny i przekonujący wskazał powodu swoich twierdzeń. Przede wszystkim zaś wydał opinię w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jego opinia była logiczna i spójna. Przeprowadził badanie skarżącego i wyciągnął wnioski, które zdaniem Sądu są logiczne. Szczegółowo scharakteryzował cechy schorzenia, na które cierni wnioskodawca i wskazał przyczyny dla których brak było podstaw do uznania jego całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony leczony jest dość minimalistycznie uwzględniając dawki leków wziewnych, zaś preparat IgE znacząco poprawia tan pacjenta. Wartość tlenu w badaniu spoczynkowym jest prawidłowa, a po lekkim zmęczeniu – nie zmniejsza się. Nie ulega wątpliwości, że skarżący choruje na astmę oskrzelową postać ciężką, niemniej jednak stopień zaawansowania schorzenia w spornym okresie wyklucza całkowitą niezdolność do pracy. Ubezpieczony w trakcie badania przez biegłego mówił sprawnie, bez fragmentacji mowy czy łapczywego oddechu. Skarżący domagał się stosowania stałej domowej tlenoterapii, mimo braku wskazań medycznych. Pacjent wymagający tlenoterapii z dusznością pulmonologiczną oddycha około 30 x na minutę, a w trakcie pojedynczego wdechu nie może wypowiedzieć swojego imienia przerywając po pierwszej sylabie dla dokonania wdechu. Takie objawy u ubezpieczonego nie występują. Ocena obiektywna stanu zdrowia pacjenta wynika z ilości zaostrzeń wymagających hospitalizacji oraz obiektywnych parametrów niewydolności oddechowej. Tymczasem skarżący był ostatnio hospitalizowany w 2016 roku, zaś poprzednio – w lipcu 2014 roku. W swojej opinii biegła sądowa W. W. (1) nie przywołuje ani jednego wyniki gazometrii dowodzącego całkowitej niewydolności oddechowej z retencją dwutlenku węgla. Ubezpieczony nie przeszedł obiektywnej kwalifikacji do domowej tlenoterapii finansowej ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia. Domowe leczenie tlenem (DLT) prowadzi się w zaawansowanej przewlekłej niewydolności oddechowej z: ciśnieniem parcjalnym tlenu we krwi tętniczej (PaO2) = < 55 mm Hg lub SaO2 56 – 60 mm Hg, jeśli występują objawy nadciśnienia płucnego, obrzęki obwodowe wskazujące na zastoinową niewydolność serca lub hematokryt wykresy pomiarów PEF/FEV1 oraz SatO2 w ramach monitoringu również przeczą przewlekłej niewydolności oddechowej (osiągane wyniki Sat O2 poniżej 88% są sporadyczne co przeczy całkowitej niewydolności oddechowej. Przy rzeczywistej całkowitej niewydolności oddechowej Sat O2 zawsze jest poniżej 88%.

Stanowisko zawarte w opinii biegłego M. W. w pełni zaaprobowała biegła lekarz medycyny pracy R. G. w swojej opinii.

Biegła R. G. rozpoznała u wnioskodawcy astmę oskrzelową z zaostrzeniami i stan po urazie kręgosłupa i ustaliła, że skarżący w spornym okresie był częściowo a nie całkowicie niezdolny do pracy. W badaniu przedmiotowym bez istotnej dysfunkcji ruchowej, objawów korzeniowych i ubytkowych. Wydolny krążeniowo i oddechowo, bez hipoksemii w spoczynku i przy lekkim wysiłku, a także podczas rozmowy, badania, ubierania się i rozbierania. Brak podstaw do uznania, że niewydolność oddechowa na którą cierpi, czyniła go w spornym okresie niezdolnym do pracy lekkiej umysłowej. Był natomiast niezdolny do prac fizycznych związanych z dźwiganiem np. przy montażu mebli, czy też prac z narażeniem na czynniki drażniące drogi oddechowe.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 1976 roku w sprawie IV CR 481/76 -OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd w pełni podziela przedstawiony pogląd i opierając się o niego uznał, że opinie biegłych sądowych: lekarza pulmonologa M. W. i lekarza medycyny pracy R. G. spełniają wszystkie te kryteria zaś wnioski końcowe stanowią integralną część z poszczególnymi elementami opinii. Analiza tych elementów wskazuje, zdaniem Sądu, na brak możliwości przyjęcia innego orzeczenia niż te, które wydali ci biegli.

Sąd dał wiarę opinii biegłej sądowej W. W. (1) jedynie w zakresie rozpoznanych schorzeń, tj. w zakresie w jakim pokrywa się ona z pozostałymi opiniami biegłych sądowych w sprawie. Co do wniosków z opinii biegłej o całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy w spornym okresie, Sąd nie dał jej wiary, albowiem w tym zakresie opinia ta była odosobniona, niepoparta żadnym innym materiałem dowodowym. Przede wszystkim zaś podnieść należy, że biegła sądowa R. G., opierając się na opinii biegłej W. W. (1), nie była w stanie wydać w pierwszym terminie opinii wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego pulmonologa. Również Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 29.11.2016 roku wskazał na zasadność zastrzeżeń biegłej R. G., która podkreślała sprzeczności wynikające z opinii biegłej W. W. (1) i lekarzy konsultantów ZUS. Pozwany w badaniu we wrześniu 2015 roku stwierdził jedynie częściową niezdolność do pracy wnioskodawcy, czego on sam nie kwestionował. Sąd Apelacyjny wskazał na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego lekarza pulmonologa, co też Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uczynił. Opinia biegłego sądowego M. W. okazała się zgodna ze stanowiskiem drugiego biegłego sądowego lekarza medycyny pracy R. G. oraz ze stanowiskiem lekarzy orzeczników ZUS. Biegły M. W. wskazał powody, dla których wnioski z opinii biegłej W. W. (1), co do uznania skarżącego za niezdolnego do samodzielnej egzystencji, są niewiarygodne. W sposób jasny i przekonujący wskazał powody, dla których opinia biegłej W. nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Biegła W. zawartych w swojej opinii wniosków nie poparła dokumentacją gazometryczną, która wskazywałaby na całkowitą niewydolność oddechową wnioskodawcy. Za podstawę uznania całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji w sposób błędny przyjęła wynik badania spirometrycznego. Ocena obiektywna stanu zdrowia ubezpieczonego wynika z ilości zaostrzeń wymagających hospitalizacji oraz obiektywnych parametrów niewydolności oddechowej. Tymczasem skarżący ostatnio był hospitalizowany w październiku 2016 roku, zaś wcześniej – w lipcu 2014 roku. Wnioskodawca nie przeszedł obiektywnej kwalifikacji do domowej tlenoterapii, tymczasem takie właśnie leczenie prowadzi się w przypadkach zaawansowanej przewlekłej niewydolności oddechowej. Nadto odwołujący nie dokumentuje żadnej nieprawidłowości w zakresie ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej. Wszystkie te okoliczności wskazują, iż opinii biegłej sądowej W. W. (1) Sąd nie mógł dać wiary w całości albowiem wnioski z niej płynące były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Co do treści opinii biegłej sądowej W. W. (1) z dnia 28.08.2017 roku dołączonej do pisma ubezpieczonego z dnia 25.10.2017 roku, to wskazać należy, że zarówno opinia biegłego złożona w innej sprawie, jak i opinia prywatna, jeżeli strona składa taką opinię z intencją uznania jej za dowód w sprawie, można przypisać znaczenie dowodu z dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 K.p.c. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 listopada 2011 roku, II CNP 23/11, LEX nr 1110965, zajął stanowisko, że dowód z opinii biegłego złożonego w innej sprawie, w zakresie zawartej w takiej opinii treści, ma charakter dokumentu prywatnego - co oznacza, że stanowi dowód tego, że dana osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w K.p.c. i podlega ocenie tak jak wszystkie inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, Nr 5, poz. 84 i z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, niepubl.). W. W. (1) została zobowiązana w sprawie VI U 557/16 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Gorzowie Wielkopolskim do wydania opinii na okoliczność ustalenia czy wnioskodawca był od dnia 1.02.2016 roku niezdolny do samodzielnej egzystencji, a zatem jej wnioski dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego w 2014 roku wykraczają poza zakres przedmiotu sporu w sprawie VI U 557/16. Treść opinii stanowi powtórzenie twierdzeń biegłej sądowej zawartych w jej opinii znajdującej w niniejszej sprawie, którym to Sąd nie dał wiary, albowiem były one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, zgromadzonym w sprawie.

Niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do Sądu, a nie do biegłych. Dla oceny i stopnia zaawansowania chorób, ich wpływu na stan czynnościowy organizmu uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych. Opinia biegłych ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego, wtedy gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Według wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2007 r. (III UK 130/06, LexPolonica nr 1871267, OSNP 2008, nr 7-8, poz. 113) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe.

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy z uwzględnieniem poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych. Stan zdrowia ubezpieczonego, mając na uwadze występujące u niego schorzenia i specyfikę tych schorzeń, w spornym okresie nie pozwalały mu na wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, lecz zdolny był do pracy lekkiej fizycznej, co też nie czyniło go całkowicie niezdolnym do pracy.

Regułą postępowania cywilnego jest okoliczność, iż ciężar udowodnienia faktu (w tym przypadku wady decyzji ZUS) - zgodnie z art. 6 K.c. - spoczywał na ubezpieczonej - jako osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne. Przepis ten wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza "zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 K.c. wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 K.p.c. wymagającego, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. Druga, wskazana w art. 6 K.c. "ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu", jest regułą w znaczeniu materialnym, wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 K.p.c. wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym: "kto powinien przedstawiać dowody" (tak trafnie w orz. SN z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, Lex nr 200947; oraz wyr. SN z dnia 8 marca 2010 roku, II PK 260/09, OSNP 201 1, nr 17-18, poz. 226). Także w postępowaniu przed Sądem Ubezpieczeń Społecznych obowiązuje zasada kontradyktoryjności, zgodnie z którą strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stając się dysponentem postępowania, a Sąd orzekający jest uwolniony od odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego.

O niezdolności do pracy i jego stopniu nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy (wyr. SN z 1.12.2000 r., II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002, Nr 14, poz. 343). Subiektywna ocena zdolności do pracy dokonana przez skarżącego, poczucie ciężkiej choroby nieuzasadnione obiektywnymi przesłankami, jeżeli nie mają odzwierciedlenia klinicznym stanie zdrowia, nie stanowią podstawy ustalenia całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe stron uznając iż sprawa jest dostatecznie wyjaśniona, a wnioski zmierzają do wydłużenia postępowania (art. 217 § 3 KPC).

Sąd oddalił wniosek o wyłącznie biegłego M. W. (k.434-435). W świetle art. 49 k.p.c. w związku z art. 281 k.p.c. strona może żądać wyłączenia biegłego, jeżeli istnieją okoliczności tego rodzaju, że mogłyby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności biegłego w danej sprawie. Przyczyna taką nie jest złożenie przez ubezpieczonego skargi administracyjnej na biegłego. Biegły do zastrzeżeń ubezpieczonego odniósł się opinii uzupełniającej. Niezadowolenie strony z treści opinii nie uzasadnia wyłączenia biegłego. Metodologia badania (długość, zakres wywiadu i badań), pozostawione zostały biegłemu. Przekonanie ubezpieczonego, iż przebieg badania winien być inny niż dokonał biegły, postaje bez znaczenia. Biegły dysponuję koniecznym doświadczeniem i wiedzą, ażeby wybrać właściwą metodologię badań.

W ocenie Sądu odwołujący nie sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c., albowiem podnoszone przez niego argumenty co do wadliwości decyzji ZUS nie znalazły potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się przede wszystkim na opinii biegłych sądowych, którym nadał przymiot wiarygodności w zakresie wyżej wskazanym i dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach sprawy, których wiarygodności strony nie kwestionowały. Dokumenty te nie budzą również wątpliwości Sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o treść art. 47714 § 1 K.p.c., Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego.

O kosztach procesu (zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym) sąd orzekł na podstawie art. 99 w związku z at. 98 § 1 i 3 KPC i § 9 ust. 1 pkt 1, § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265).

SSO Tomasz Korzeń