Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017 roku

Sąd Rejonowy – w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Mariusz Wieczorek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Krawczyńska

przy udziale Prokuratora: -----

po rozpoznaniu w dniu 29.03.2017 roku, 13 września 2017 roku

sprawy J. T., syna A. i A. z d. N., urodzonego (...) w D.,

oskarżonego o to, że:

do dnia 15.12.2012 roku urządzał gry na automacie o nazwie (...) bez nr w Barze (...), wbrew art.3 Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540), w ten sposób, że udostępnił automat do gry do eksploatacji w w/w punkcie, jednocześnie organizując to przedsięwzięcie,

tj. popełnił przestępstwo skarbowe określone w art. 107§1 kks.

1.  oskarżonego J. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierza mu karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu ) stawek dziennych, przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych,

2.  na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatu do gry (...) bez nr i nakazuje jego zniszczenie;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90,00 (dziewięćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków oraz kwotę 200,00 ( dwieście ) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 886/13

2.Uzasadnienie

J. T. został oskarżony o to, że:

do dnia 15.12.2012 roku urządzał gry na automacie o nazwie (...) bez nr w Barze (...), wbrew art.3 Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540), w ten sposób, że udostępnił automat do gry do eksploatacji w w/w punkcie, jednocześnie organizując to przedsięwzięcie,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. T. w 2012 r. pełnił funkcję przedstawiciela spółki (...) Sp. z o.o. (...)z/s w S., której zakresem działalności było między innymi prowadzenie gier losowych i zakładów wzajemnych. W tym czasie spółka (...) współpracowała ze spółką (...) z/s w O., która między innymi dostarczała do urządzeń oprogramowanie.

J. T. w lipcu 2012 roku jako przedstawiciel (...) spółki z o.o. z/s w S. zawarł umowę z J. K. właścicielem Baru (...) w P. L. o wynajęciu części lokalu o powierzchni m ² w celu wstawienia urządzenia komputerowego (...) zaopatrzonego w system i akcesoria do poboru opłat. Na podstawie w/w umowy wstawiono do baru automat do gry bez numeru fabrycznego o nazwie (...).

W dniu 05 grudnia 2012 roku została przeprowadzona kontrola przez urzędników celnych – Urzędu Celnego w P. (...)w lokalu Bar (...) w zakresie przestrzegania, urządzania i prowadzenia gier na automatach zgodnie z ustawą z dnia 09.11.2009 r. – o grach hazardowych. Do kontroli zostało ujawnione urządzenie o nazwie (...) bez numerów fabrycznych o wyglądzie zewnętrznym i budowie identycznej jak automat do gier hazardowych, który był podłączony do sieci. Dlatego dokonano zatrzymania w/w automatu wraz kluczami oraz zgromadzonymi tam środkami pieniężnymi. Jednocześnie tego dnia dokonano oględzin i wykonano eksperyment na automacie do gry o nazwie przez urzędników celnych w/w.

Do przeprowadzonych przez urzędników celnych kontroli oraz eksperymentów spółka (...) zgłosiła zastrzeżenia powołując się na załączone opinie prawne oraz rozbieżne orzecznictwo sądowe, w tym orzeczenia Sądu Najwyższego korzystne dla spółki (...).

/dowód: zeznania świadków: M. L. k. 85, 273 , H. R. (1) k.18-19, 273verte

Kserokopie zeznań świadków ze sprawy (...) k.319-332, protokół kontroli k.5-7, płyta z eksperymentem k 8, zdjęcia k.9-11, protokół oględzin k. 11-13, protokół zatrzymania rzeczy k.14-16, umowy najmu k.24-30, wykaz dowodów rzeczowych k.25, umowa najmu k. 86-88, opinia k.100-104, odpisy postanowień ze sprawy (...) k.307-313/

Z opinii biegłego sądowego wynika, iż badane prze niego urządzenie do gry E. (...) umożliwia rozgrywanie gier o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości – art.2 ust.3 ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009 r. Po zakończeniu gier i powrocie do ekranu startowego można dokonać wypłaty wygranych. Punkty z licznika C. po przeliczeniu na PLN (1 punkt=0,10 PLN) zostają wyświetlone w polu SALDO KONTA a po naciśnięciu pola WYPŁAĆ – wypłacane monetami o nominale 5 zł za pomocą H.. W aplikacji nie ma licznika czasu. Gry można prowadzić do momentu wykorzystania wszystkich punktów kredytowych otrzymanych w wyniku zakredytowania urządzenia lub uzyskanych jako wygrane w wyniku prowadzonych gier. W urządzeniu nie ma założonych plomb zabezpieczających dostęp do komputera sterującego pracą urządzenia. Gry rozgrywane na badanym urządzeniu mają charakter losowy. Urządzenie służy do celów komercyjnych, warunkiem uruchomienia gier jest zakredytowanie urządzenia określoną kwotą pieniężną. Za wpłacone środki pieniężne grający otrzymuje punkty przeznaczone do rozgrywania gier losowych udostępnionych w badanym urządzeniu.

Gry rozgrywane na badanym urządzeniu spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009r.

/dowód: opinia biegłego k.100-104 /

Oskarżony J. T. ma 53 lat. Ma wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest technikiem telekomunikacji. Aktualnie jest zatrudniony w spółce (...) z o.o. S. ul. (...), gdzie prezesem zarządu jest prezes zarz. W. P., jako operator urządzeń elektromechanicznych, z wynagrodzeniem miesięcznym 1500 zł miesięcznie. Jest rozwiedziony, ma czworo dzieci, w tym 2 dzieci na utrzymaniu w wieku 15 i 16 lat . Obecnie pozostaje w związku z I. M.. Oskarżony nie posiada majątku. Oskarżony nie był uprzednio karany.

/ dowód: dane o oskarżonym- k. 272-272verte –t.II, karta karna- k. 223/

Oskarżony J. T. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień, odpowiedzi na pytania stron, poza swoim obrońcom.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego- k. 272verte, 115/

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd odmówił w całości waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. T. nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem były one sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności rzeczowymi źródłami dowodowymi w postaci: protokół kontroli k.5-7, płyta z eksperymentem k 8, zdjęcia k.9-11, protokół oględzin k. 11-13, protokół zatrzymania rzeczy k.14-16, umowy najmu k.24-30, wykaz dowodów rzeczowych k.25, umowa najmu k. 86-88, opinia k.100-104, opinii biegłego przeprowadzonej w niniejszym postępowaniu.

Jednocześnie Sąd dał wiarę osobowym źródłom dowodowym w postaci zeznań świadków: M. L., H. R. (2) oraz kserokopii zeznań J. K. złożonych w sprawie (...) prowadzonej również p-ko oskarżonemu J. T., a dotyczących tego samego automatu do gry; jedynie w części, odnośnie wstawienia automatu do baru w P. L., jego podłączenia, działania, zainstalowanych gier, nie wypłacania nagród pieniężnych, czasu gry, bonusów, braku zdalnego sterowania tym urządzeniem itd.. Natomiast w pozostałej części zeznania te były nieprzydatne do twierdzenia charakteru tegoż urządzenia, albowiem osoby te nie są w żadnej mierze specjalistami z zakresu informatyki, automatyki, więc ich wiedza opiera się wyłącznie na subiektywnych odczuciach jakie posiada np. zwykły gracz korzystający z automatu do gry. Więc ich twierdzenia o charakterze zręcznościowym przedmiotowego urządzenia nie mogą być w pełni wiarygodne.

W realiach niniejszej sprawy poza sporem były fakty taki e, iż:

- oskarżony w roku 2012 był przedstawicielem spółki (...) Sp. z o.o. z.s w S.,

- urządzenie bez numeru o nazwie „E. (...) należały do wspomnianej spółki,

- zamontowanie oprogramowanie w urządzeniu przez spółkę (...) z/s O. ,

- wstawienie przedmiotowego urządzenia w Barze (...) w P. L.,

- prowadzenia przez funkcjonariuszy celnych w dniu 05.12.2012r. kontroli w Barze (...) w P. L..

Poza sporem jest fakt, że spółka (...) reprezentowane przez J. T. nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna. Na zatrzymanym urządzeniu urządzano gry, na co pośrednio wskazują dowody z zeznań świadków: H. R. (2), M. L. oraz osób zeznających przed Sądem w sprawie (...) dotyczących identycznego urządzenia oraz dotyczącego tego samego oskarżonego. Wprawdzie świadkowie nie uczestniczyli bezpośrednio w obsłudze automatów, ale obserwowali fakt ich zainstalowania, zainteresowania graczy. Żaden dowód nie wskazuje, iż automaty będące przedmiotem zainteresowania w tej sprawie nie były sprawne.

Taki eksperyment prowadzone przez funkcjonariuszy celnych w stosunku do opisanego w protokołach kontroli urządzeń, jak i dowód z opinii biegłego wskazuje na występujący w grach dostępnych na urządzeniach będących przedmiotem zainteresowania w tej sprawie element losowości (grający nie miał wpływu na ułożenie się symboli na ekranie, które było zależne tylko od urządzenia, w grach padały wygrane rzeczowe w postaci punktów, które umożliwiały grającemu przedłużenie gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, wygraną rzeczową można było zamienić na wygraną pieniężną, co zostało dokonane w trakcie prowadzonej gry). Gry na automatach będące przedmiotem zainteresowania w tej sprawie, to gry w rozumieniu 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.).

Wnioski opinii biegłego traktujące o przedmiotowym urządzeniu oraz zainstalowanych tam grach należy podzielić. Opinia ta wbrew stanowisku i zarzutom obrony i oskarżonego jest jasna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna. Pochodzą od osoby fachowej i bezstronnej. Wnioski tej opinii w pełni odpowiadały na stawiane im tezy dowodowe postawione przez oskarżyciela publicznego. Dlatego Sąd dokonał ustaleń co do charakteru gier urządzanych przez oskarżonego opierając się w całości na opinii procesowej sporządzonej przez biegłego sądowego m.in. z zakresu, informatyki, telekomunikacji, automatów do gier.

Stąd też opierając się o tak zgromadzony materiał dowodowy sąd przypisał:

oskarżonemu J. T. do dnia 15.12.2012 roku urządzał gry na automacie o nazwie (...) bez nr w Barze (...), wbrew art.3 Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540), w ten sposób, że udostępnił automat do gry do eksploatacji w w/w punkcie, jednocześnie organizując to przedsięwzięcie, wyczerpujące dyspozycję art. 107 § 1 kks.

Przechodząc do strony podmiotowej należy wskazać, iż wyjaśnienia oskarżonego o braku wypełnienia po jego stronie zamiaru umyślności popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 kks nie polegał na prawdzie, gdyż był sprzeczny z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego. Istota przestępstwa karnoskarbowego z art. 107 § 1 kks polega na urządzaniu lub prowadzeniu gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks ma charakter formalny, jest przestępstwem powszechnym, którego sprawcą może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności. Przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks można popełni tylko umyślnie w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym. Zamiar bezpośredni polega na chęci popełnienia czynu zabronionego. Zamiar ewentualny polega natomiast na tym, iż sprawca wprawdzie nie chce popełnienia czynu zabronionego, lecz przewiduje realną możliwość jego popełnienia i mimo wszystko godzi się na to. Istotą zamiaru ewentualnego jest to, że występuje zawsze w związku z jakimś zachowaniem celowym i oznacza akceptację możliwości, że to zachowanie może realizować znamiona czyny zabronionego albo wywołać skutek objęty takimi znamionami.

Nie wymaga szerszych analiz, że przepis art. 107 § 1 kks jest normą blankietową i dla skompletowania znamion opisanego tam występku konieczne jest sięgnięcie do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, zwanej dalej ustawą. Stosownie do treści art. 3 ustawy urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie, te zaś określają art. 14 ust 1 ustawy oraz art. 6 ust. 1 ustawy. Powołane przepisy w brzmieniu do 03.09.2015r. (co istotne z punktu widzenia granic czasowych formułowanych wobec oskarżonych zarzutów, plasujące się na przestrzeni 02.06.2014r. – 14.01.2015r.) nie były notyfikowane Komisji Europejskiej. W tym miejscu należy odwołać się do stanowiska wyrażonego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16), wedle którego kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Wyrażony w uchwale pogląd prawny należy w pełni podzielić. Jest on też konsekwentnie powielany w bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego, by wymienić choćby orzeczenia wydane w sprawach IV KK 225 /15, IV KK 325 /14, V KK 22 / 17, IV KK 396/16 czy V KK 20 /17.

W świetle powyższych rozważań, uprawnione jest twierdzenie, że zachowanie sprzeczne z treścią przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych może stanowić podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności karnoskarbowej za czyn z art. 107 § 1 kks. Zgodnie z jego brzmieniem (na daty zarzutów), działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Ten przepis nie miał, i także po zmianie treści obowiązującej od dnia 3 września 2015 r., nie ma charakteru technicznego, co wykazano w powołanej wyżej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2017 r., odwołując się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13.10.2016r. w sprawie C-303/15.

W realiach tej sprawy poza sporem pozostają fakty urządzania gier na automacie opisanym w akcie oskarżenia w lokalu – (...) P. L., bez koncesji na prowadzenie kasyna gry. Takiej dokumentacji nie przedstawiono ani kontrolującym funkcjonariuszom celnym, ani w postępowaniu karnym. Lokalizacja urządzeń do gry dodatkowo uprawdopodobnia brak takiej koncesji. Skoro oskarżony J. T. prowadził działalność w zakresie gry na automatach bez koncesji; to z naruszeniem zasad określonych w tej ustawie, a tym samym, nawiązując już do brzmienia art. 107 § 1 k.k.s., wbrew przepisom ustawy.

Jak już wyżej zauważono, przepis art. 3 ust 1 ustawy traktuje, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Działalność w zakresie gier na automatach, w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), urządzana bez stosownej koncesji oraz poza kasynem gry, jest zawsze działalnością nielegalną (uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 marca 2017 r. V KK 21/17). Dlatego też, każdy kto spełnia powyższe kryteria zakwalifikowania go jako urządzającego grę hazardową, bez względu na formę prawną oraz gdy miejscem urządzenia gry nie będzie kasyno gry, narusza przepisy ustawy karnoskarbowej.

Odnosząc się tak do licznie złożonych tak przez obrońcę oskarżonego dokumentów – znacznej liczby orzeczeń organów prowadzących postępowania przygotowawcze, jak orzeczeń sądów powszechnych, w których wyrażano pogląd, iż brak notyfikacji przepisów art. 6 ust. 1 oraz 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w Komisji Europejskiej powoduje, iż postępowanie pozostające z nimi w sprzeczności nie może wywoływać niekorzystnych konsekwencji – w tym również w zakresie odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks. Nie kwestionując, że problem stosowania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, w kontekście prawa Unii Europejskiej, wywołał w ciągu ostatnich lat rozbieżności w orzecznictwie, także w zakresie oceny, czy i w jakich warunkach wymienione przepisy mogą uzupełniać normę blankietową z art. 107 § 1 kks. Tutaj należy odwołać się do uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2014r. w sprawie III KK 447/13 - Lex nr 1448749, uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 08.01.2014r. w sprawie IV KK 183/13 - Lex nr 1409532, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28.11.2013r., I KZP 15/13, OSNKW 2013/12/101, postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2014 r. IV KK 69/14. Poglądom tam wyrażonym przeciwstawiano stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 27.11.2014 r. w sprawie II KK 55/15.

Mimo powyższego, oskarżony nie może skutecznie podnosić braku świadomości bezprawności swoich działań, czy skutecznie odwoływać się do konstrukcji błędu wyrażonej czy to w art. 10 § 1 kks, czy w art. 10 § 3 kks, czy to art. 10 § 4 kks. Już brak jednomyślności co do ocen prawnych wykluczał działanie w usprawiedliwionym błędzie. Po wtóre obrona i oskarżony w sposób wybiórczy traktują powyższą problematykę. Oskarżony miał dostatecznie i czytelne sygnały, które podważały przekonanie o legalności i niekaralności takiego zachowania, jak przypisane niniejszym wyrokiem. Bowiem takie postępowania karne toczą się p-ko niemu w całej Polsce.

Nie bez znaczenia jest nadto fakt, oskarżony J. (...) jako przedstawiciel spółki (...) zbudował swego rodzaju mechanizm utrudniający dotarcie do głównego twórcy procederu polegającego na urządzaniu gier, poprzez działania za pośrednictwem podwykonawców, konstruowanie umów dwustronnych, ale przy udziale reprezentowanej przez oskarżonego spółki.

Podzielić należy pogląd wyrażony przez Ministerstwo Finansów, potwierdzony następnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (postanowienie z dnia 28.04.2016r. w sprawie I KZP 1/16 - portal orzeczeń Sądu Najwyższego) co do rozumienia art. 4 ustawy nowelizującej, przepisie przejściowym, zakreślającym czas na dostosowanie prowadzenia działalności opisanej w art. 6 ustawy o grach hazardowych do przepisów znowelizowanych do dnia 01.07.2016roku. Pogląd ten stanowi, iż adresatem normy wyrażonej w art. 4 ustawy z dnia 12.06.2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych są podmioty prowadzące działalność w zakresie gry na automatach zgodnie z dotychczasowym brzmieniem ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych , tj. sprzed 03.09.2015r.. Argumenty przeciwne, wyrażone w licznych pismach procesowych obrony jest odosobniony, sprzeczny z racją nowelizacji nie może zostać zaakceptowany. Stanowi tylko kolejny dowód wybiórczego traktowania prawa przez oskarżonego J. T..

Dlatego Sąd Rejonowy korzystając z domniemania konstytucyjności przepisów art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych oraz na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności dwóch opinii procesowych, uznał w niniejszej sprawie za udowodnione, iż oskarżony J. T. wypełnił swoim zachowaniem zarówno stronę przedmiotową jak i podmiotową przestępstwa karnoskarbowego z art. 107 § 1 kks opisanego w treści aktu oskarżenia.

Przy wymiarze kary Sąd poczytał oskarżonemu jako okoliczność łagodzącą uprzednią niekaralność oskarżonego, natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął, iż:

- znaczy stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu,

- rozmiar i zakres naruszeń norm przepisów ustawy o grach hazardowych na terenie całego kraju,

- niezaprzestanie przez oskarżonego urządzania gier na automatach mimo szeregu toczących się p-ko niemu kilkudziesięciu postępowań karnoskarbowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego i okoliczności popełnienia przez niego czynu jest kara grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych, w wysokości po 100 zł każda. Przy kształtowaniu wysokości grzywny Sąd miał na uwadze treść art. 23 § 1 i 3 kks. Kara w tej wysokości należycie odzwierciedla wszystkie okoliczności sprawy i w zupełności spełni zamierzone cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara grzywny uwzględnia możliwości majątkowe i finansowe oskarżonego.

Jednocześnie Sąd orzekł na podstawie art.30 § 5 kks orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych.

W oparciu o treść art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks orzeczono o kosztach postępowania uznając, że oskarżony J. T., jako osoba uzyskująca stałe dochody miesięcznie, jest w stanie uiścić je w całości. Natomiast wysokość opłaty wobec oskarżonego ustalona została na podstawie art. 3 ust. 1 z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm. ).