Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Bona

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B.

przeciwko L. K.

o zapłatę

I zasądza od pozwanej L. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B. kwotę 437,62 zł (czterysta trzydzieści siedem złotych 62/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31.7.2017 r. do dnia zapłaty;

II w pozostałej części oddala powództwo;

III zasądza od pozwanej L. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B. kwotę 136,31 zł (sto trzydzieści sześć złotych 31/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko L. K. powód, (...) SA w rekonstrukcji w B. , domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 1009,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki pieniężnej , zawartej w formie pisemnej, oznaczonej numerem (...) i wypłaconej w dniu 17 lipca 2014 r, w której pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty 1614 zł w 30-u tygodniowych ratach, począwszy od dnia 24.7.2014r. Powód wskazał też, że zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki na dzień wniesienia pozwu wynosi 1009,79 zł oraz podał, że na kwotę tę składają się następujące należności: kwota 768 zł stanowiąca sumę niespłaconych rat kapitałowych z harmonogramu spłaty do umowy pożyczki; kwota 241,79 zł stanowiąca skapitalizowaną sumę maksymalnych odsetek umownych w stosunku rocznym naliczonych od kwoty kapitału liczonych do dnia 27.7.2017r. Powód wskazał też, że pożyczka powinna być spłacana w cotygodniowych ratach i że pozwana spłaciła tylko kwotę 846 zł, umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda, z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia z umowy . Powód wskazał, że podejmował próby mediacji z pozwaną poprzez wezwanie pozwanej (listownie oraz elektronicznie) do dobrowolnej spłaty zadłużenia, lecz pozwana zadłużenia nie spłaciła. Powód wyjaśnił także, iż domaga się od pozwanej zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, stosownie do treści art. 481 § 2 kpc.

pozew, k. 2-3v

Postanowieniem z dnia 1.8.2017r Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, do którego skierowano pozew, przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gdyni

postanowienie, k. 4

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni, powód, (...) SA w rekonstrukcji w B. , domagał się zasądzenia od pozwanej L. K., kwoty 1009,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki pieniężnej , zawartej w formie pisemnej, oznaczonej numerem (...) i wypłaconej w dniu 17 lipca 2014 r, w której pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty 1614 zł w 30-u tygodniowych ratach, począwszy od dnia 24.7.2014r. Powód wskazał też, że zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki na dzień wniesienia pozwu wynosi 1009,79 zł oraz podał, że na kwotę tę składają się następujące należności: kwota 768 zł stanowiąca sumę niespłaconych rat kapitałowych z harmonogramu spłaty do umowy pożyczki; kwota 241,79 zł stanowiąca skapitalizowaną sumę maksymalnych odsetek umownych w stosunku rocznym naliczonych od kwoty kapitału liczonych do dnia 27.7.2017r. Powód wskazał też, że pożyczka powinna być spłacana w cotygodniowych ratach i że pozwana spłaciła tylko kwotę 846 zł, umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda, z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia z umowy . Powód wskazał, że podejmował próby mediacji z pozwaną poprzez wezwanie pozwanej (listownie oraz elektronicznie) do dobrowolnej spłaty zadłużenia, lecz pozwana zadłużenia nie spłaciła. Powód wyjaśnił także, iż domaga się od pozwanej zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, stosownie do treści art. 481 § 2 kpc.

pismo powoda, k. 10

Nakazem zapłaty z dnia 26.10.2017r , Sąd Rejonowy w Gdyni , zasądził zgodnie z żądaniem pozwu

nakaz zapłaty w sprawie I 1 Nc 7447/17, k. 30

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pozwana przyznała fakty przytoczone w pozwie, ale wniosła o oddalenie powództwa w części podnosząc, iż przywołana w uzasadnieniu pozwu umowa stanowi dowód istnienia stosunku prawnego między stronami, a nie istnienia wierzytelności dochodzonej przez powoda, której powód nie udowodnił tak co do jej wysokości i wysokości naliczonych opłat. Jednocześnie zarzuciła, że powód nie wykazał jaka część rzekomego zadłużenia została przez nią spłacona i na co zostały zaliczone jej wpłaty. Podniosła też, że kwota naliczona ponad kapitał i odsetki jest niedozwolona klauzulą umowną. Zarzuciła też, że klient nie ma wpływu na kształt, że jej treść jest narzucana odgórnie i nie podlega negocjacjom, a powód nie udostępnia wzorca umowy przed jej podpisaniem. Zarzuciła także przedawnienie roszczenia. Podniosła tez zarzut choroby psychicznej wywołujący wątpliwości co do poczytalności pozwanej.

sprzeciw, k. 32-33v

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu w całości, wyjaśniając nadto, że nie doszło do przedawnienia więcej niż kwoty 0,14 zł , zaś opłata za obsługę pożyczki wynika z wolności umów oraz faktu, że pozwana wiedziała , jakie są warunki pożyczki ile i za co ma spłacić, a wcześniej zawierała umowy i spłacał wszystko bez zastrzeżeń.

pismo powoda, k. 46-47

Wobec treści art. 505 ¹ kpc niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2014 r. doszło do zawarcia pomiędzy (...) SA z siedzibą w B., jako pożyczkodawcą, a pozwaną, L. K. , jako klientem umowy pożyczki nr (...). W umowie ustalono, że całkowita kwota pożyczki wynosi 1073, 70 zł –do wypłaty będzie 900 zł -oraz, że umowa obowiązuje przez okres 30-u tygodni, do zwrotu będzie 1614 zł , począwszy od 7.9.2014r.

W treści umowy wskazano, że pozwana zobowiązana jest zwrócić kwotę pożyczki poprzez wpłatę rat kapitałowych i odsetek, powiększonych o opłatę przygotowawczą 90 zł , dodatkowa opłatę przygotowawczą- 83, 70 zł oraz koszty dodatkowe za spłatę pożyczki w domu w wysokości 488, 33 zł .

W umowie wskazano też, że roczna stopa oprocentowania jest stała i wynosi 16 % .

Przy założeniu wykonania przez pozwaną zobowiązania w terminach określonych w umowie całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną została określona w umowie na sumę 1614 zł.

Według orientacyjnego harmonogramu spłaty pożyczki zwartego w treści umowy termin płatności pierwszej raty przypadał na dzień 7 września 2014 r. W skład comiesięcznej raty wchodził kapitał , odsetki, opłata za obsługę w domu- łącznie rata tygodniowa w wysokości 53,80 zł .

W pkt. 35 - 16 umowy ustalono, że w przypadku opóźnienia klienta w spłacie rat pożyczki pożyczkodawca jest uprawniony do podjęcia działań upominawczo-windykacyjnych zgodnie ze wskazaną w umowie kolejnością, których koszt każdorazowo ponosi klient w następującej wysokości:

- koszt monitu telefonicznego , czy sms - 5 zł,

- koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty listem zwykłym– 15 zł,

- koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty listem poleconym- 20 zł,

- koszt przygotowania i wysyłki ostatecznego wezwania do zapłaty – 30 zł,

- koszt wizyty windykacyjnej- 50 zł,

- koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego – nie więcej niż 20 % kwoty wymagalnej długu przekazanej do windykacji,

- odsetki maksymalne za każdy dzień .

W pkt. 23 umowy wskazano, że pożyczkodawca może rozwiązać umowę z przyczyn zmiany regulaminu z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia, a w pk-cie 20 zaznaczono , że regulamin udzielania pożyczek gotówkowych , harmonogram spłat, tabela oprocentowania, , opłat i prowizji oraz formularz informacyjny są integralną częścią umowy przekazaną wraz z egzemplarzem umowy klientowi.

dowód: umowa pożyczki - k. 4-4v; regulamin- k. 5-; tabela opłat- k. 6

W zawiązku z ustaleniem przez powoda braku uregulowania zadłużenia w całości powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty w wysokości 944,76 zł, wskazując, że dokonano spłaty kwoty 413, 50 zł w dniu 29.4.2016r

dowód: wezwanie do zapłaty , k. 7

L. K. , z uwagi na stan zdrowia psychicznego mogła zawrzeć świadomie i swobodnie umowe pożyczki w roku 2014 i nie była to jedyna umowa pożyczki zawarta w roku 2014.

dowód: opinia biegłego w aktach I C 1118/16, zeznania pozwanej, akta I 1 C 1505/16 – protokół z dnia 11.1.2018r na nośniku,

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając powyższy stan faktyczny, jako wiarygodne, Sąd ocenił przedłożone przez powoda dokumenty prywatne, albowiem ich autentyczność i prawdziwość - w przeciwieństwie do ustalenia skutków z nich wynikających - nie budziła wątpliwości Sądu. W szczególności za wykazany Sąd uznał fakt zawarcia umowy pożyczki, warunki tej umowy, braku spłaty ponad kwotę 846 zł ,wysłania przez powoda do pozwanej przez powoda pisma zawierającego wezwanie do zapłaty pożyczki. Wszystkie te pisma zostały przez powoda przedłożone wraz odpisami potwierdzeń ich nadań poświadczonymi za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego, którego poświadczenie ma charakter dokumentu urzędowego (art. 129 §3 kpc). Ponadto Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry załączonej do akt I C 1118/16, z której wynika, że pozwana , mimo długoletniego leczenia się psychiatrycznie, w 2014r zawarła umowę pożyczki w maju 2014r w pełni świadomie co do skutków tego oświadczenia woli i dał wiarę tej opinii w całości jako logicznie wywiedzionej z dokumentów medycznych i po dokonaniu badania pozwanej. Pozwana nie obaliła tej opinii oraz domniemania wynikającego z charakteru tego poświadczenia, iż powód rzeczywiście w tych dniach wysłał do pozwanej opisane wyżej pismo, na jej aktualny (obecnie i wówczas) adres zamieszkania. Pozwana przyznała fakty przytoczone przez powoda. Zeznania pozwanej , złożone w sprawie I 1 C 1505/16 też zasługują na wiarę, albowiem są spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

W świetle tak ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże wyłącznie w zakresie kwoty 437,62 zł, na którą składała się suma wypłaconej pozwanej, a nie spłaconej przez nią części pożyczki w wysokości 437, 62 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu – tj.31.7.2017r do dnia zapłaty.

W zakresie tych należności znajdowały one oparcie w przepisach kodeksu cywilnego regulującego umowę pożyczki i świadczenia uboczne w postaci odsetek za opóźnienie (art. 720-724 kc i art. 481 §1 i 2 kc) oraz postanowieniach umowy, podlegającej szczególnemu reżimowi określonemu w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2011, nr 126, poz. 715, ze zm). Przywołany przepis art. 720 kc stanowi bowiem, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości; zaś przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w szczególności art. 3 ust. 1 określa, że przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a także art. 3 ust. 2 pkt 1 określający, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki.

W świetle tych regulacji, w ocenie Sądu, powództwo w części obejmującej niespłaconą przez pozwaną część kapitału pożyczki oraz odsetek umownych od tego kapitału naliczonego pozostawało w pełni przez powoda wykazane. W tym celu przedstawił on bowiem podpisaną przez pozwaną umowę pożyczki, a pozwana przyznała ten fakt i z uwagi na stan zdrowia psychicznego mogła zawrzeć świadomie i swobodnie tę umowę pożyczki .

W pozostałym jednak zakresie, tj. w części obejmującej roszczenie o zapłatę kosztów obsługi pożyczki w domu w kwocie 488,33 zł , opłaty dodatkowej przygotowawczej w kwocie 83, 70 zł oraz odsetek w kwocie 0,14 zł - powództwo pozostawało niezasadne.

W ocenie Sądu, przywołane przez powoda postanowienia umowne przewidujące te opłaty w wysokości wyżej wskazanej pozostawały regulacjami o charakterze abuzywnym, które z mocy art. 385 ¹ §1 i 3 kc nie wiązały pozwanej, która zwarła z pożyczkodawcą umowę jako konsument. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W ocenie Sądu postanowienia umowy przewidujące możliwość obciążenia konsumenta, a więc pozwanej opłatami w wysokości 43, 36 % od każdej wpłaty , łącznie 488, 33 zł - przewidziane w treści wyżej wskazanych zapisów umowy oraz dotyczące pobrania dodatkowej opłaty przygotowawczej- spośród elementów pozwu objętego tą sprawą są postanowieniami umownymi indywidualnie nieuzgodnionymi w myśl przepisu art. 385 ¹ §1 kc. Postanowienia indywidualnie uzgodnione w myśl wyżej wymienionego przepisu to bowiem nie postanowienia, których treść konsument mógł negocjować lecz takie postanowienia, które rzeczywiście powstały na skutek indywidualnego uzgodnienia. Wymienione w treści art. 385 ³ kc niedozwolone postanowienia umowne mają wyłącznie charakter przykładowy, stanowiąc swoistą regułę interpretacyjną ułatwiającą stosowanie art. 385 ¹ kc.

Jednocześnie, w opinii Sądu, zastrzeżenie zawarte we wskazanych wyżej zapisach umowy przewidujące, iż pożyczkobiorca będzie zobowiązany do ponoszenia opłat z tytułu kosztów obsługi w domu i opłaty dodatkowej przygotowawczej, jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Z jednej bowiem strony opłaty te są rażąco wygórowane, gdyż ich zastrzeżenie w takiej wysokości nie ma żadnego uzasadnienia w rzeczywistej wysokości opłat ponoszonych zwykle za takie czynności. Z uwagi na powyższe regulację odnoszącą się do tych kosztów– Sąd ocenił jako prowadzące w istocie rzeczy do zapewnienia powodowi nieuzasadnionych korzyści i naruszającą interesy ekonomiczne konsumenta w rażący sposób.

Pokreślić należy, że przedmiotowe postanowienia w sposób rażący naruszają interesy konsumentów, w szczególności te ekonomiczne związane z obowiązkiem uiszczenia znacznych i dodatkowych kosztów, które mogą prowadzić do zwiększenia istniejącego zadłużenia. Działanie legitymizowane treścią zapisu prowadzi w rezultacie do obciążenia zadłużonego klienta kolejnymi zobowiązaniami w praktyce utrudniając mu możliwość uregulowania należności wynikającej ze zobowiązania pierwotnego.

Z uwagi na powyższe w tym zakresie Sąd żądanie pozwu uznał za całkowicie nieuzasadnione. Skutkiem bowiem ustalenia przez Sąd abuzywaności zapisu umowy jest brak związania nim konsumenta.

Na marginesie wskazać należy, że postanowienie o treści podobnej do zakwestionowanego przez Sąd w sprawie niniejszej zostało uznane za niedozwolone wyrokiem Sadu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29.10.2015r. sygn. akt XVI Ca 489/15, Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieście z dnia 3.3.2016r sygn.. akt. XVIII C 3935/15, i wpisane do rejestru niedozwolonych postanowień wzorców umowy .”.

Podzielając w tym zakresie argumentację zawartą w uzasadnieniu w/w wyroków wskazać należy, że powód zastrzegł sobie uprawnienie do podejmowania względem pozwanej czynności pobierania opłat w domu i opłaty dodatkowej przygotowawczej, mimo braku w tym zakresie jakiegokolwiek normatywnego uregulowania, które upoważniałoby go do prowadzenia tego postępowania. W szczególności przepisem statuującym wprost takie uprawnienie nie mógł być art. 13 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 21 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, który stanowi, że umowa o kredyt konsumencki powinna określać informację o stopie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu. Przepis ten zobowiązuje przedsiębiorcę do precyzyjnego wskazania wysokości opłat obciążających kontrahenta, nie jest jednak możliwym, by na tej podstawie wywodzić o uprawnieniu do prowadzenia pobierania opłat w domu oraz nakładania na konsumentów obowiązku zwrotu poniesionych przez niego kosztów tego w całości. Brak norm upoważniających pozwanego do podejmowania w/w czynności oznacza bowiem, że podstawowym i zarazem prawnie dopuszczalnym sposobem dochodzenia roszczeń jest procedura określona przez przepisy ogólne. Zaznaczyć należy, iż jest to jedyna prawnie dopuszczalna forma, której dłużnik zobowiązany jest się poddać. Koszty postępowania sądowego są natomiast kompensowane zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy uregulowaną w art. 98 § 1 kpc, w świetle którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Tymczasem w warunkach niniejszej sprawy powód dochodził od pozwanej kosztów, które generowane były innymi, dowolnie obranymi przez niego działaniami. Podejmowanie takich czynności winno jednak odbywać się na jego koszt i ryzyko. Egzekwowanie należności przez pobieranie w domu klienta stanowi wyłącznie rezultat swobodnego wyboru wierzyciela i z tej przyczyny wynikłe stąd koszty winny być przez niego pokrywane.

Przedsiębiorca, decydując się na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek gotówkowych winien uwzględnić specyficzne dla niej ryzyko transakcyjne (np. ryzyko nieterminowego wykonywania zobowiązań). Stąd na dezaprobatę zasługuje działanie powoda polegające na określeniu liberalnych przesłanek weryfikacji podmiotów - jak to zostało przez niego określone "zestandaryzowanych", które mogą zostać jego kontrahentami (np. w porównaniu do wymogów stawianych przez instytucje bankowe), zaś zwiększone w związku z tym ryzyko kompensowane jest przede wszystkim poprzez przeniesienie na konsumentów wszelkich kosztów wywołanych wykonywaniem zobowiązań. Przyjęty przez w takim układzie działalności przedsiębiorcy model skupiony jest na maksymalizacji zysku wskutek maksymalizacji ilości zawartych umów, a koszty wywołane umowami przenoszone są na konsumenta. Powyższa argumentacja uprawnia do określenia tych umów jako ryzykowne (w porównaniu do podobnych produktów bankowych), czyli takie o mniejszym prawdopodobieństwie samodzielnej spłaty i wobec takich konsumentów podejmowane są dodatkowe czynności. W ocenie Sądu obranie takiego modelu prowadzenia działalności gospodarczej, a w ślad za nim kreowanie regulacji o treści omawianej powoduje uchylenie ciążącej na przedsiębiorcy odpowiedzialności za zawierane przez niego umowy (w szczególności te o podwyższonym ryzyku nieterminowej spłaty). [...].

W konkluzji należy zważyć, że kwestionowane postanowienia pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, albowiem w sposób nierównomierny rozkładają ryzyko transakcyjne pomiędzy stronami kontraktu przenosząc wyłącznie na konsumenta dodatkowe – obok oprocentowania - koszty czynności pobrania rat w domu i dodatkowej opłaty przygotowawczej oprócz opłaty przygotowawczej- nieobjętej żądaniem pozwu, ale pobranej w tej umowie. Nie są to wszakże czynności, które pożyczkodawca podejmuje na zlecenie konsumenta, bądź w jego interesie.

Uznając więc omówione postanowienia umowne za niedozwolone i wyeliminowując je z praktyki Sąd miał na względzie, iż w sprawie niniejszej zostały łącznie spełnione wszystkie przesłanki ku temu konieczne: umowa została zawarta z konsumentem (co w niniejszej sprawie było oczywiste), kwestionowane postanowienia nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwaną a jednocześnie postanowienia te kształtowały jej prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy oraz nie dotyczyły sformułowanych w sposób jednoznaczny główny świadczeń stron.

W tym miejscu podkreślić należy, iż orzecznictwo europejskie stoi na stanowisku, że Sąd powinien z urzędu uwzględnić abuzywność klauzuli umownej. W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C- 397/11, w pkt. 27 i 28 Trybunał podniósł, że „z chwilą, w której sąd krajowy dysponuje niezbędnymi w tym celu elementami stanu prawnego i faktycznego, powinien z urzędu ocenić nieuczciwy charakter danego warunku umownego objętego zakresem zastosowania dyrektywy 93/13 EWG w sprawach nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, i czyniąc tak, powinien usuwać brak równowagi istniejącej między konsumentem a przedsiębiorcą” ( podobnie (...) w sprawie C 618-10 pkt. 42-44. (źródło http:// curia.europa.eu). Nadto w pkt. 2 i 3 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 maja 2013 r. (C-397/11) Trybunał ten jednoznacznie stwierdził, że :

i.  artykuł 6 ust. 1 Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, ma obowiązek, po pierwsze, wyciągnięcia wszystkich konsekwencji wynikających na podstawie prawa krajowego z takiego stwierdzenia bez oczekiwania na wniosek konsumenta w tym zakresie w celu zapewnienia, iż konsument nie będzie związany takim warunkiem, oraz po drugie, oceny co do zasady na podstawie obiektywnych kryteriów, czy dana umowa może dalej istnieć bez takiego warunku.

ii.  dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który z urzędu stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, powinien w miarę możliwości zastosować krajowe przepisy proceduralne w taki sposób, aby wyciągnąć wszystkie konsekwencje, które na podstawie prawa krajowego wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru danego warunku, w celu zapewnienia, że konsument nie będzie nim związany.

Innymi słowy Sąd krajowy powinien wykorzystać wszystkie możliwe środki, aby z urzędu uwzględnić niedozwolony charakter postanowienia umownego, nawet jeśli konsument tego aspektu nie podniósł na żadnym etapie procesu. Przy czym, co istotne w sprawie niniejszej, na aspekt ten pozwana wskazywała, wadliwie przywołując w tym zakresie - w miejsce abuzywności postanowień umownych - instytucję wyzysku.

Odnośnie kwoty 0,14 zł odsetek karnych, to należy stwierdzić , ze w tym zakresie zasadny jest zarzut pozwanej , że roszczenie to jest przedawnione.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Przepis art. 120 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia roszczenia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że łącząca pozwaną i powoda umowa to umowa pożyczki. Przepisy dotyczące pożyczek, nie zawierają postanowień co do przedawnienia roszczeń z nich wynikających, a zatem zastosowanie znajdują ogólne terminy przedawnienia z art. 118 k.c. Zgodnie z poglądem Sadu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 30 stycznia 2007 r. w sprawie o sygn. akt IV CSK 356/06, w całości podzielanym przez Sąd Rejonowy, termin przedawnienia roszczenia podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata. Skoro umowa została zawarta na 30 tygodni, czyli mniej niż rok, więc należności wymagalne przed 31.7.2014r, tj. kwota 0,14 zł odsetek karnych jest przedawniona.

Mając powyższe na uwadze, wobec abuzywności wyżej omówionych zapisów umownych oraz przedawnienia kwoty 0, 14 zł- ponad zasądzoną w pkt. I wyroku kwotę 437,62 zł - Sąd w pkt. II wyroku oddalił powództwo. Orzeczenie w tym zakresie wydano z uwzględnieniem brzemienia art. 385 ¹ §1kc.

Fakt jedynie częściowego utrzymania się przez powoda ze zgłoszonym w pozwie roszczenia znalazł swoje odzwierciedlenie w treści rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w punkcie III wyroku. Pozwany został bowiem uznany za przegrywającego spór. Na koszty procesu składały się koszty poniesione wyłącznie przez stronę powodową w postaci: uiszczonej opłaty sądowej w kwocie 30 zł, wynagrodzenia z tytułu kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej przez występującego w sprawie radcę prawnego, które to wynagrodzenie zostało ustalone w wysokości pojedynczej stawki minimalnej przewidzianej w przewidzianej w §2 pkt. 2 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych tj. w kwocie 270 zł. Stosownie więc do przewidzianej w art. 98 i 108 kpc zasady rozliczania – pozwanego obciążają poniesione przez powoda koszty procesu w części, w jakiej przegrał – jest to 43 %, czyli 136, 31 zł i taka kwota została na rzecz powoda od pozwanej przez Sąd zasądzona.