Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił J. M. prawa do przeliczenia świadczenia emerytalnego.

W uzasadnieniu podniesiono, że przedłożone przez J. M. angaże dotyczące wynagrodzeń za okres od 1.11.1988r. do 31.12.1989r. wskazują na osiąganie wynagrodzenia według stawki godzinowej, co implikuje brak podstaw do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem powyższych wynagrodzeń /decyzja – k. 37 w aktach ZUS/.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła J. M. w dniu 17 lipca 2017r., wnosząc o zmianę decyzji i ponowne przeliczenie świadczenia emerytalnego. W uzasadnieniu wnioskodawczyni zakwestionowała nieuwzględnienie przy ustalaniu podstawy wymiaru kapitału początkowego za lata 1989-1990 wynagrodzeń wynikających z aneksu do umowy o pracę i angaży. Jednocześnie wskazała, że od 1981r. pracowała w (...) Wytwórni (...) w pełnym wymiarze czasu pracy i była rozliczana za ośmiogodzinny dzień pracy /odwołanie – k. 2-3/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odwołanie. Podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji /odpowiedź na odwołanie – k. 4/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. urodziła się (...) /okoliczność bezsporna/.

W okresie od 1.06.1981 do 28.02.1991 roku wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) Wytwórni (...) w pełnym wymiarze czasu pracy jako mikrobiolog /umowa o pracę – k. 35, 42; świadectwo pracy – k. 29, angaże – k. 36-42/.

Wnioskodawczyni pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy /dokumentacja płacowa – k. 44-47, /

W latach 1989 i 1990 wnioskodawczyni miała na mocy angaży zmieniających ustalone wynagrodzenie w stawce godzinowej. Aneksem do umowy z dnia 25 listopada 1988r., począwszy od tej daty, przyznano wynagrodzenie według IX kategorii osobistego zaszeregowania wg stawki 199 zł/h pracy oraz premię regulaminową w kwocie 10.000 zł miesięcznie. Z dniem 1 czerwca 1989r. przyznano J. M. wynagrodzenie według IX kategorii osobistego zaszeregowania wg stawki 367 zł/h pracy, pozostawiając pozostałe warunki umowy o pracę bez zmian. Począwszy od 1 stycznia 1990r. przyznano wnioskodawczyni wynagrodzenie zasadnicze według XII kategorii osobistego zaszeregowania w wysokości 718.000 zł i premię w wysokości 100.000 zł, zaś od 1 lutego 1991r. - wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 938.000 zł i premię regulaminową w wysokości 400.000 zł /aneks do umowy – k. 34; angaże – k. 35-36 w aktach ZUS/.

Decyzją z dnia 24 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał J. M. emeryturę od dnia 8 marca 2017 roku, tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego, w wysokości 3.029,52 zł. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne (273926,05 zł) oraz kapitału początkowego (483151,37 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury ( (...),67 + (...),37 + (...),38) przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę, tj. 249,90 m-cy. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia /decyzja – k. 22 w aktach ZUS/.

Decyzją z dnia 24 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ustalił J. M. okresową emeryturę kapitałową od dnia 8 marca 2017 roku, tj. od dnia nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 606,02 zł. Wysokość okresowej emerytury stanowi iloraz środków, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na subkoncie, ustalonych na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano okresową emeryturę kapitałową, tj. 151445,38 zł i średniego dalszego trwania życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę, tj. 61 lat i 1 m-ca (249,90 m-cy). Wypłata okresowej emerytury kapitałowej podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia /decyzja – k. 20 w aktach ZUS/.

Wnioskiem z dnia 27 marca 2017 roku J. M. wniosła o wypłatę emerytury z uwzględnieniem stażu pracy w (...) Spółce Akcyjnej Spółce komandytowej z siedzibą w D. /wniosek – k. 24; świadectwo pracy - k. 25/.

Decyzjami z dnia 31 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ustalił ponownie wysokość okresowej emerytury kapitałowej na kwotę 606,02 zł i ponownie ustalił wysokość emerytury na kwotę 3.029,52 zł i podjął jej wypłatę /decyzje – k. 27-30/.

Organ rentowy ustalił kapitał początkowy wnioskodawczyni na dzień 1.01.1999r. w wysokości 140.130,31 zł. Do obliczenia wartości kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił 14 lat, 3 miesiące i 28 dni okresów składkowych, 8 lat, 2 miesiące i 11 dni okresów nieskładkowych (w tym 3 lata opieki nad dzieckiem). Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego uwzględniono wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. z lat 1989-1998, ze wskaźnikiem wysokości kapitału początkowego wynoszącym 134,59%. Za okres od 1.01.1990r. do 31.12.1990r. przyjęto wynagrodzenie określone stawką miesięczną wynikające z angażu (...) Wytwórni (...) w wysokości 718.000 zł (x 12 m-cy), nie uwzględniono premii w wysokości 100.000 zł, gdyż organ nie dysponował informacją, czy miała charakter miesięczny czy kwartalny. Za okres zatrudnienia od 1.01.1988r. do 31.12.1989r. przyjęto na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy emerytalnej minimalne wynagrodzenie w jednostkach gospodarki uspołecznionej, gdyż z angaży wynikało, że wynagrodzenie za okres od 1.11.1988r. do 31.12.1989r. zostało określone stawką godzinową /decyzje – k. 27-30/.

Wnioskiem z dnia 24 kwietnia 2017 roku J. M. wniosła o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego przy uwzględnieniu w podstawie wymiaru kapitału początkowego za lata 1989-1990 wynagrodzeń wynikających z aneksu do umowy o pracę i angaży. Wnioskodawczyni wskazała, że od 1981r. pracowała w (...) Wytwórni (...) w pełnym wymiarze czasu pracy i była rozliczana za ośmiogodzinny dzień pracy /wniosek – k. 31-33; aneks do umowy – k. 34; angaże – k. 35-36 w aktach ZUS/.

Do wyliczenia kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie w 1988r. w kwocie 176.864 zł, w 1989r. – 724.624 zł, w 1990r. – 9.816.000 zł, w 1991r. – 2.156.000 zł. Wskaźniki wysokości podstawy wymiaru za poszczególne lata wyniosły: 1988r. – 27,76%, 1989r. – 29,21%, 1990r. – 79,45%, 1991r. – 120,02%.Przy przemnożeniu stawki godzinowej przez obowiązujący wnioskodawczynię godzinowy wymiar czasu pracy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 137,56%, a podstawa wymiaru kapitału - 1679,46 zł. Wartość kapitału początkowego przy uwzględnieniu powyższego wskaźnika wynosi 142.107,46 zł /wyliczenia hipotetyczne ZUS – k.11/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach ZUS oraz hipotetycznych wyliczeń dokonanych przez organ rentowy zgodnie z postanowieniem Sądu, których wnioskodawczyni nie kwestionowała. Organ nie kwestionował zatrudnienia wnioskodawczyni w pełnym wymiarze czasu pracy po załączeniu archiwalnej dokumentacji płacowej. Wskazywał jedynie, że przy określeniu stawki godzinowej, z przyczyn formalnych nie mógł przyjąć wynagrodzeń obliczonych jako iloraz stawki i ilości godzin. Hipotetyczne wyliczenia wysokości kapitału początkowego wnioskodawczyni poczynione w toku procesu przez organ rentowy nie były kwestionowane przez wnioskodawczynię .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

Znajduje ono podstawę prawną w treści przepisu art.114 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( dz. U z 2015 r poz.748 ze zm), który stanowi ,że w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Wnioskodawczyni trafnie zakwestionowała niewzięcie pod uwagę w decyzji o ponownym ustaleniu kapitału początkowego wynagrodzeń za lata 1989-1990 wynikających z aneksu do umowy o pracę i angażu, w których wynagrodzenie zostało określone stawką godzinową.

Wnioskodawczyni została przyznana emerytura na podstawie art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Ubezpieczonym (tekst jednolity Dz. U z 2015 roku poz. 748 ze zm.) urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi, zgodnie z art. 25 ustawy emerytalnej kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185. Zgodnie z treścią przepisu art. 26 powyższej ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Stosownie do treści przepisu art. 173.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748 ze zm.) dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 (ust 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (ust.3).

Przepis art. 174 powyższej ustawy stanowi, iż kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12 powyższej ustawy. Zgodnie z treścią ustępu 2 przepisu art. 174 ustawy emerytalnej przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury
i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Podnieść należy, iż w rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do przyjęcia na potrzeby ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego w spornym okresie czasu – w latach 1.01.1988r. – 31.12.1989r. – minimalnego wynagrodzenia w jednostkach gospodarki uspołecznionej w miejsce zarobków faktycznie uzyskiwanych przez wnioskodawczynię, a wynikających z angaży określających wynagrodzenie stawką godzinową oraz nieuwzględnienia w okresie 1.01.1990r.-31.12.1990r. premii w wysokości 100.000 zł, powołując się na brak informacji, czy premia miała charakter miesięczny czy kwartalny.

Organ rentowy nie dysponował bowiem dokumentami płacowymi pozwalającymi na ustalenie konkretnych kwot jakie zarabiała wnioskodawczyni w spornym okresie czasu, nie kwestionując jednocześnie zatrudnienia wnioskodawczyni w wskazanym zakładzie na umowę o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i (Dz. U. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej z spornymi okresami pracy wnioskodawczyni i w oparciu o tę analizę zobowiązał organ rentowy do wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawczyni przy uwzględnieniu stawki godzinowej i założeniu, że wnioskodawczyni pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1989r. do 1990r. na podstawie angaży i aneksów do umowy o pracy z (...) Wytwórni (...). Przy dokonywaniu obliczeń, w ocenie Sądu, należało uwzględnić dodatkowy składnik wynagrodzenia jakim były premie, ponieważ kompleksowa analiza dokumentacji prowadzi do jednoznacznego wniosku, że premie miały charakter miesięczny, a ich wysokość nie budziła najmniejszych wątpliwości. Załączone w poczet materiału dowodowego dokumenty określają w jakiej wysokości premie te były przyznawane i na jakich zasadach.

Nie budzi wątpliwości, że stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując, iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości. Podkreślić należy, iż dla celów obliczenia wysokości emerytury organ rentowy musi dysponować pewnymi danymi, co do wysokości dochodów ubezpieczonego stanowiących podstawę obliczenia wysokości świadczeń emerytalnych. Wprawdzie w postępowaniu cywilnym Sąd nie jest związany takimi ograniczeniami w dowodzeniu, jakie odnoszą się do organu rentowego w postępowaniu rentowym, jednak ustalenia dokonywane przez Sąd także muszą być oparte na konkretnych dowodach.

W rozpoznawanej sprawie zgromadzony materiał dowodowy, nie pozwolił określić wysokości otrzymywanego przez ubezpieczoną wynagrodzenia w spornym okresie w inny sposób niż przez przeliczenie stawki godzinowej pomnożonej przez ilość godzin dla pełnego wymiaru czasu pracy. Wysokość kapitału początkowego obliczonego przy doliczeniu wynagrodzeń obliczonych w ten sposób w spornym okresie czasu wyniesie 142.107,46 zł, a wskaźnik podstawy wymiaru kapitału początkowego 137,56%.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył emeryturę wnioskodawczyni J. M. przyjmując wskaźnik podstawy wymiaru świadczenia w wysokości 137,56% od 1 kwietnia 2017 roku.

W przypadku udowodnienia przez wnioskodawczynię – tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – okoliczności uzasadniających przeliczenie emerytury, świadczenie podlega przeliczeniu na wniosek i przysługuje w nowej wysokości nie wcześniej niż od miesiąca zgłoszenia tego wniosku. Mając na względzie, że J. M. zgłosiła wniosek o ponowne przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wynagrodzenia wynikającego z aneksu do umowy o pracę oraz angaży w dniu 24.04.2017r., jako datę początkową określono 1 kwietnia 2017 roku na podstawie art.129 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

ZARZĄDZENIE

Wyrok z uzasadnieniem i aktami rentowymi doręczyć peł ZUS z pouczeniem.

16.04.2018