Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018r.

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w Wydziale VI Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Małasiak

Protokolant: p.o. stażysty Agata Jarzynka

w obecności Asesora delegowanego do Prokuratury Rej. Poznań – Wilda Wojciecha Markiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2018r.

sprawy Ł. G., E. i H., ur. (...) w G.

skazanego następującymi wyrokami podlegającymi wykonaniu:

I.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sulęcinie z dnia 27 października 2015r. (sygn. akt II K 24/15) za czyn z art. 291 § 1 k.k. na karę 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 4 lat tytułem próby oraz karę grzywny 50 stawek dziennych po 30 złotych;

II.  Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22 maja 2017r. (sygn. akt VI K 424/17 ) za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

III.  Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 17 lipca 2017r. (sygn. akt III K 498/17) za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; kara ma zostać odbyta w okresie od dnia 24 stycznia 2018r. do dnia 23 czerwca 2018r.

1.  Na podstawie art. 569 § 1 k.p.k., art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k, art. 87 § 1 k.k. i 89 § 1 a i b k.k. łączy kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami opisanymi w punkcie I oraz III, a także karę ograniczenia wolności wymierzoną wyrokiem opisanym w punkcie II i wymierza karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

2.  Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej zalicza okres odbywania kary w sprawie III K 498/17 od dnia 24 stycznia 2018r. do nadal

3.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (jedn. tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego i nie pobiera od niego opłaty.

/-/ SSR Monika Małasiak

​  UZASADNIENIE

Ł. G. został skazany następującymi wyrokami podlegającymi wykonaniu:

IV.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sulęcinie z dnia 27 października 2015r. (sygn. akt II K 24/15) za czyn z art. 291 § 1 k.k. na karę 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 4 lat tytułem próby oraz karę grzywny 50 stawek dziennych po 30 złotych;

V.  Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22 maja 2017r. (sygn. akt VI K 424/17 ) za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

VI.  Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 17 lipca 2017r. (sygn. akt III K 498/17) za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; kara ma zostać odbyta w okresie od dnia 24 stycznia 2018r. do dnia 23 czerwca 2018r.

Ł. G. jest synem E. i H., ur. (...) w G.. Skazany przebywa ponownie w zakładzie karnym od dnia 26 stycznia 2018r. Karę odbywa w systemie zwykłym. Zachowanie skazanego jest poprawne. Nie był karany dyscyplinarnie, jak również nagradzany. W stosunku do przełożonych zachowuje się poprawnie.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- informacji o pobytach: k. 2-3, k. 28-32, k. 62-63

- karty karnej: k.33-36

- opinii: k. 83-87

- odpisów wyroków w następujących sprawach: VI K 424/17 (k.19), II K 24/15 (k.38), II K 1149/12 (k.45-46), III K 966/15 (k.48-49), III K 929/16 (k.50-52), III K 498/17 (k.88)

- akt w sprawach: VI K 424/17, III K 498/17, VI Wo 441/17, II K 24/15

Sąd uznał za przydatny i w pełni wiarygodny zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów. Dokumenty te zostały sporządzone przez osoby do tego upoważnione, w granicach ich kompetencji, żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i autentyczności wymienionych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu.

Przepis art. 85 § 1 k.k. stanowi, iż jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. W art. 85 § 2 k.k. wskazano, iż podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

Art. 85 a k.k. stanowi natomiast, iż orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jak wynika z treści art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Według art. 87 § 1 k.k. w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Natomiast według art. 89 § 1 a i b k.k. § 1a. w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania sąd może w wyroku łącznym orzec karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Sąd orzeka karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przyjmując, że miesiąc kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania równa się 15 dniom kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że połączeniu ulec mogły kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami opisanymi w punkcie I oraz III, a także karę ograniczenia wolności wymierzoną wyrokiem opisanym w punkcie II.

Granice w jakich Sąd mógł orzec karę łączną to kara od 7 miesięcy i 15 dni pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy oraz 15 dni pozbawienia wolności.

Wymierzając karę łączną Sąd uznał zatem, iż karą uwzględniającą wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary łącznej będzie kara 1 roku i 2 miesięcy pobawienia wolności.

Jak podkreśla się w orzecznictwie priorytetową zasadą kary łącznej powinna być zasada asperacji polegająca na obostrzeniu najsurowszej z kar poprzednio wymierzonych, zaś kara łączna orzeczona na podstawie absorpcji lub kumulacji jedynie wyjątkiem. Zasada kumulacji może być bowiem uznana za niesprawiedliwą formę odpłaty, zaś zasada absorpcji za nieuzasadnioną postać nagrody, (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 30 marca 2005r. II AKa 106/2005). Zasada asperacji z jednej strony pozwala uniknąć premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw (do czego prowadzi dyrektywa absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z przestępstw pozostających w zbiegu) z drugiej zaś umożliwia uniknięcie dolegliwości wynikającej z kumulacji orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasad racjonalności wymiaru kary i zasad humanitaryzmu w stosowaniu kar i środków karnych.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego z lat 2000-2004 instytucję kary łącznej wiązało z tworzeniem korzystniejszej sytuacji prawnej dla skazanego, odpowiednią redukcją kar w oparciu o zasadę humanitaryzmu ( wyrok SN z dnia 6 września 2000 roku -III KKN 340/00; wyrok SN z dnia 22 czerwca 2004 roku – V KK 50/04; postanowienie z dnia 4 listopada 2003 roku – V KK 233/03). Aktualny jednak pozostaje prezentowany później w orzecznictwie i utrwalony pogląd, że brak podstaw do przyjęcia, iż wyrok łączny zawsze powinien powodować poprawę sytuacji skazanego i żaden przepis postępowania karnego nie nakazuje sądowi stosowania zasady absorpcji przy wydawaniu takiego wyroku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie II AKa 426/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2010 roku, (...)). Podkreśla się w nim, że kodeksowy system kary łącznej stwarza sądowi warunki do ukształtowania kary w sposób zindywidualizowany, a sąd ma swobodę w zakresie wymiary kary łącznej w granicach przewidzianych w art. 86 § 1 kk. Przepisy nie wskazują na konieczność stosowania jedynie zasady absorpcji, czy asperacji przy orzekaniu kary łącznej. Możliwe jest również skorzystanie z zasady kumulacji, jeśli ocena relacji przedmiotowo-podmiotowej pomiędzy poszczególnymi czynami wskazuje na jej zasadność. Wprawdzie podkreśla się, że wyrok łączny nie powinien naruszać interesów prawnych skazanego w odniesieniu do uprzednio prawomocnych skazań, nie można tego jednak utożsamiać z wymogiem polepszenia jego sytuacji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2012 roku, II AKa 131/12; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lipca 2013 roku. II AKz 229/13).

Popełnienie więcej, jak jednego przestępstwa, winno raczej przemawiać za odstąpieniem od absorpcji kar, niż za jej stosowaniem. Prowadziłoby to bowiem do praktycznej bezkarności pozostałych czynów zabronionych. Zasada absorpcji, podobnie zresztą jak zasada kumulacji, jako rozstrzygnięcia skrajne, winny znaleźć zastosowanie jedynie w sytuacjach wyjątkowych, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2013 roku, II Aka 426/13).

Wymierzając karę łączną Sąd uznał, iż istnieją podstawy do zastosowania zasady asperacji. Sąd uwzględnił związek podmiotowo-przedmiotowy zachodzący między poszczególnymi przestępstwami rozumiany jako podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich. Skazany popełnił trzy czyny, naruszając przy tym różne dobra prawne (art. 291 § 1 k.k. i art. 178 a § 1 k.k.) Sąd miał nadto na uwadze wiek, zachowanie skazanego po popełnieniu przestępstw (skazany zachowuje się zaledwie poprawnie) i fakt, że proces resocjalizacji na chwilę obecną przebiega w miarę pozytywnie.

W ocenie Sądu kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności jest zatem karą odpowiednią, nie nadmiernie dolegliwą. Dotychczas orzekane i wykonywane wobec skazanego kary i środki karne nie przynosiły wystarczającego skutku resocjalizacyjnego.

Przy ustalaniu wymiaru kar łącznych należało mieć także na względzie zasadę prewencji ogólnej. Z zasady tej wynika, iż stosowanie kary łącznej ma mieć znaczenie humanitarne i zapewnić prawidłową resocjalizację sprawcy. Kara łączna jak każda inna kara ma stanowić przestrogę dla potencjalnych sprawców przestępstw, a stosowanie tej instytucji nie może zmierzać do nieuzasadnionej rezygnacji z wykonywania w stosunku do skazanego części kar. W żadnej mierze instytucja kary łącznej nie może stanowić środka do premiowania wielokrotnych sprawców przestępstw poprzez wykonywanie wobec nich jedynie kar najsurowszych i całkowite odstępowanie od wykonywania kar orzeczonych za inne przestępstwa o mniejszym stopniu szkodliwości społecznej. Popełnienie bowiem więcej niż jednego przestępstwa jest okolicznością obciążającą i nie powinno doprowadzić do łagodzenia kar czy nawet rezygnacji z niektórych z nich.

W punkcie 2 części rozstrzygającej wyroku łącznego Sąd na podstawie art. 577 k.p.k. dokonał stosownych zaliczeń na poczet kary łącznej.

Natomiast w punkcie 3 części rozstrzygającej wyroku łącznego Sąd orzekł o kosztach postępowania, zwalniając skazanego od obowiązku ich ponoszenia.

/-/ SSR Monika Małasiak