Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku (...) Sp. z o.o. w M. P.

z udziałem zainteresowanego J. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

o ustalenie podstawy wymiaru składek

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 7 maja 2012 r. sygn. akt IV U 1145/11

I.  o d d a l a apelację,

II.  z a s ą d z a od wnioskodawcy (...) Sp. z o.o. w M. P.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 883/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. decyzją z dnia 16 maja 2011 r. powołując się na przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 6 ust. 1, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 oraz art. 91 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) w zw. z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, 1106 z późn. zm.) oraz § 3 ust. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
30 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postepowania
w sprawach rozliczania składek wypłaconych zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych oraz kolejności zaliczenia wpłat na poszczególne fundusze (Dz. U. z 1998 r. Nr 165, poz. 1197 ze zm.) stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia J. Ł. podlegającego ubezpieczeniom społecznym, ubezpieczeniu zdrowotnemu jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. w M. P.wynosiła:

- w październiku 2008 r. kwotę 6.288,83 zł na ubezpieczenia społeczne i kwotę 5.426,63 zł na ubezpieczenie zdrowotne,

- w listopadzie 2008 r. kwotę 7.940,41 zł na ubezpieczenia społeczne i kwotę 6.851,78 zł na ubezpieczenie zdrowotne,

- w grudniu 2008 r. kwotę 5.711,42 zł na ubezpieczenia społeczne i kwotę 3.623,23 zł na ubezpieczenie zdrowotne,

- w marcu 2009 r. kwotę 4.198,89 zł na ubezpieczenia społeczne i kwotę 3.623,23 zł na ubezpieczenie zdrowotne,

- w kwietniu 2009 r. kwotę 5,597,03 zł na ubezpieczenia społeczne i kwotę 4.829,61 zł na ubezpieczenie zdrowotne.

W uzasadnieniu decyzji Zakład podał, że pracodawca J. Ł. - (...) Sp. z o.o. w M. P.- dokonał korekt dokumentów ubezpieczeniowych tj. raportów imiennych (ZUS RCA) i deklaracji rozliczeniowych (ZUS DRA) za okres wymieniony w decyzji polegających na obniżeniu podstawy wymiaru składek. Skorygowanie dokumentów rozliczeniowych wnioskodawca uzasadnił błędami popełnionymi przy naliczaniu składek na ubezpieczenia od delegacji służbowych tj. naliczeniem składek od kwot równowartości diet nie stanowiących podstawy wymiaru składek.

W wyniku przeprowadzonej kontroli u wnioskodawcy Zakład ustalił, że różnice podstaw wymiaru składek miedzy wykazanymi w pierwszych dokumentach i w dokumentach skorygowanych nie odpowiadają kwotom delegacji służbowych ani równowartości diet.

Ustalił ponadto, że wnioskodawca wyliczał wynagrodzenie pracowników jako iloczyn przepracowanych godzin i stawki godzinowej, natomiast podstawę wymiaru składek ustalił jako przychód pomniejszony o równowartość diet. Tak ustaloną podstawę wymiaru składek wnioskodawca podał w pierwotnych dokumentach ubezpieczeniowych.

Zakład ustalił również, że pracownicy (...), w tym J. Ł., nie wykonywali zadań służbowych ani nie odbywali podróży służbowych
i w związku z tym nie przysługują im należności przewidziane w art. 77 ⁵ kp.

Zdaniem Zakładu, pracownicy (...), a więc także J. Ł., byli pracownikami czasowo skierowanymi do wykonywania pracy za granicą.
W konsekwencji Zakład stwierdził, że brak jest podstaw do stosowania § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe przy ustalaniu podstawy wymiaru składek pracowników wnioskodawcy.

W odwołaniu od powyższej decyzji (...) Sp. z o.o. w M. P.zarzucił, że ZUS nie dokładnie ustalił stan faktyczny, nie uwzględnił wyjaśnień przedstawionych przez spółkę i w rezultacie błędnie przyjął, że zainteresowany nie był delegowany do wykonywania zadań służbowych w Szwecji
i Danii. Wnioskodawca wnosił w odwołaniu o zmianę zaskarżonej decyzji
i ustalenie, że podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie zainteresowanego J. Ł. stanowią kwoty wymienione w skorygowanych raportach.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie
i podniósł, że zatrudnienie zainteresowanego w Szwecji i Danii nie miało znamion podróży służbowej i nie powodowało powstania należności przewidzianych w art. 77 ⁵ kp, a nadto, że w trakcie przeprowadzonej kontroli płatnik składek tj. (...) sp. z o.o. nie przedłożył dokumentów płacowych – list płac na podstawie których sporządzono dokumenty rozliczeniowe pracownicze ani ewidencji czasu pracy pracowników delegowanych do pracy za granicę.

Według organu rentowego, zainteresowany nie wykonywał zadań służbowych
w podróży służbowej tylko był zatrudniony za granicą u polskiego pracodawcy, a zatem do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zainteresowanego nie ma zastosowania wyłączenie przewidziane w § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.).

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie wyrokiem z dnia 7 maja 2012 r. oddalił odwołanie.

Rozpoznając odwołanie Sąd ustalił, że zainteresowany J. Ł.
w dniu 1.09.2008 i 7.02.2009 r. zawarł terminowe umowy o pracę z (...) Sp. z o.o. W pierwszej umowie zawartej na okres od 1.09.2008 r. do 30.11.2008 r. jako miejsce wykonywania umówionej pracy cieśli wskazany był I. Z..

W porozumieniu zmieniającym umowę o pracę z dnia 5.09.2008 r. stwierdzono, że miejscem wykonywania pracy jest Dania.

Porozumienie z dnia 5.09.2008 r. zostało anulowane kolejnym porozumieniem
z dnia 6.09.2008 r., w którym stwierdzono, że obowiązuje umowa o pracę z dnia 1.09.2008 r., a od dnia 6.09.2008 r. pracownik będzie wykonywał na polecenie pracodawcy podróże służbowe w rozumieniu art. 77 ⁵ kp.

W dniu 15.09.2008 r. (...) złożył w Inspektoracie ZUS w K. informację w celu poświadczenia formularza E 101, w dniu 22.09.2008 r. kierownik Inspektoratu w K. podpisał zaświadczenie E 101 stwierdzające, że J. Ł. był delegowany przez (...) do Danii w okresie od 8.09.2008 r. do 28.11.2008 r., w tym okresie podlegał w zakresie ubezpieczenia ustawodawstwu polskiemu.

Podobne umowy o pracę zostały zawarte z J. Ł. na delegowanie do pracy w Szwecji od 8.02.2009 r. do 14.03.2009 r. i został na ten okres podpisany na formularz E 101.

Dalej Sąd ustalił, że w listopadzie 2009 r. i styczniu 2010 r. (...) dokonał skorygowania dokumentów ubezpieczeniowych i w skorygowanych raportach imiennych obniżył uprzednio podane podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne.

W toku postępowania odwoławczego (...) został wezwany do wyjaśnienia zawierającego przedstawienie sposobu ustalenia pierwotnych kwot podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia oraz obliczenia skorygowanych, a także dołączenia kserokopii dokumentów, na których to obliczenie zostało oparte.

Wnioskodawca nie wykonał tego zarządzenia Sądu mimo trzykrotnego wezwania o złożenie wyjaśnień.

Na podstawie dowodu z przesłuchania zainteresowanego w charakterze strony Sąd ustalił, że jedynymi kosztami poniesionymi przez niego w związku z podróżą do Danii i Szwecji były koszty dojazdu z miejsca zamieszkania na lotnisko
w B., gdyż wszelkie inne koszty ponosił pracodawca.

W ocenie Sądu skoro zainteresowany nie poniósł żadnych kosztów związanych z podróżą do Danii i Szwecji nie mógł otrzymać żadnych należności na ich pokrycie, a naliczenie kosztów podróży służbowych przedstawionych przez wnioskodawcę są fikcją.

Na podstawie dowodu z przesłuchania zainteresowanego w charakterze strony Sąd ustalił, że zainteresowany w obydwu okresach zatrudnienia nie wykonywał żadnej pracy w kraju i pracował wyłącznie za granicą w Danii i Szwecji.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że zainteresowany był pracownikiem zatrudnionym za granicą u polskiego pracodawcy i brak podstaw do skorygowania podstawy wymiaru składek na podstawie § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.).

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazał tez przepis art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie z dnia 7 maja 2012 r. zaskarżył apelacją (...) Sp. z o.o. w M. P., w której zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dotyczących zatrudnienia i wynagrodzenia zainteresowanego J. Ł., naruszenie prawa procesowego tj. art. 217 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc i 232 kpc, 233 kpc i 235 kpc poprzez pominiecie wnioskowanych dowodów i naruszenie zasad postępowania dowodowego.
Podniesiono również naruszenie zasad postepowania przed organem rentowym - art. 7-12 kpa, 75, 76, 77 kpa, art. 80 kpa, art. 97 kpa i 104 kpa, a także art. 29 § 1 kp, art. 77 ^{( 5)} kp, a nadto naruszenie art. 87 – 88, 68 ust. 1 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z dnia
18 grudnia 1998 r. (Dz. U. Nr 161, poz. 1106).

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zaskarżonej decyzji
i przekazanie sprawy ZUS do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu.

W świetle bowiem uzupełnionego przez tut. Sąd na zasadzie art. 382 kpc postepowania dowodowego – przeprowadzonych dowodów z akt Prokuratury Rejonowej w Krośnie Ds. 18/10 Sp (c), protokołu kontroli i przedłożonych

przez organ rentowy przy piśmie procesowym z dnia 7.06.2013 r. dokumentów, a także mając na względzie postawę procesową skarżącego – zaskarżony wyrok uznany być musi za odpowiadający w swym ostatecznym wyniku prawu. I tak przede wszystkim już na wstępie podkreślić należy, że stosownie do art. 46 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. poz. 1585) to na płatniku składek ciąży obowiązek wskazania w deklaracjach rozliczeniowych prawidłowych danych służących do naliczania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Tego rodzaju obowiązek dotyczy też stosowania do deklaracji korygującej. Jest to uwaga o tyle istotna, że występujący w niniejszym postępowaniu płatnik składek – skarżący w całym toku postępowania począwszy od postępowania administracyjnego przed ZUS aż do postępowania apelacyjnego przed tut. Sądem wykazał obstrukcję procesową polegającą na braku jakichkolwiek wyjaśnień popartych stosowną dokumentacją w zakresie samego matematycznego sposobu naliczenia podstawy wymiaru składek dla zainteresowanego J. Ł. i to tak w odniesieniu do deklaracji pierwszorazowych jak i korygujących. Powyższe jest o tyle istotne, że w ocenie tut. Sądu spór w przedmiotowej sprawie zawężony być musi wyłącznie do przesądzenia kwestii czy wykonywana przez zainteresowanego praca odbywała się tak jak naprowadza płatnik składek w ramach podróży służbowej w rozumieniu art. 77 ⁵ kp czy też nie, co ostatecznie rzutować musi ustalenie podstawy wymiaru składek w sposób opisany w § 2 ust. 1 pkt 15 – tak jak wskazuje wnioskodawca, czy jak przyjął ZUS w zakwestionowanej decyzji.

W tym miejscu podkreślić także należy, że za przyjęciem powyższej tezy ograniczonej oceny prawnej sprawy odnoszącej się wyłącznie do samej metody obliczania podstawy wymiaru składek przemawia także nie zakwestionowany przez odwołującego fakt przyjęty jako założenie przy wydawaniu zaskarżonej decyzji przez obliczenie tej podstawy wg. pierwotnych deklaracji rozliczeniowych według zasad z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia. Potwierdzenie powyższego wynika zarówno ze świadectwa pracy z dnia 16.03.2009 r. jak również z nadanego przez tut. Sąd rygoru przy piśmie z dnia 25.04.2013 r.przyznania tego faktu przez płatnika składek przy jego dalszej bezczynności procesowej.

Podsumowując powyższe zagadnienie można stwierdzić, że w tej sytuacji matematyczna kontrola obliczania podstawy wymiaru składek jest niemożliwa i to z przyczyny leżącej po stronie płatnika.

Przyjęcie powyższej koncepcji rozpoznania sprawy czyni oczywiście zbędnym przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego – wobec naprowadzonej wyżej postawy procesowej płatnika i braku do chwili obecnej przedłożenia dokumentacji obrazującej wyliczenie podstawy wymiaru składek w deklaracjach pierwszorazowych (co stanowi o braku przedmiotu weryfikacji).

W zaistniałej sytuacji oczywistym jest również podnoszony przez skarżącego brak indywidualizowania zaskarżonej decyzji do sytuacji zainteresowanego przez matematyczne zastosowanie danych do wyliczenia podstawy wymiaru co nie stoi na przeszkodzie merytorycznemu osądzeniu sprawy. Z tego też względu Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie podziela odmiennego stanowiska Sądu Apelacyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. III AUa 45/13.

Z kolei podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przepisów kpa przez ZUS co do zasady nie może skutkować podważeniem decyzji tym bardziej w sytuacji, gdy odwoławcze postępowanie Sądu rządzi się własnymi regułami, przy odpowiednim rozłożeniu ciężaru dowodów istnieje możliwość wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W postępowaniu przed Sądem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zastosowanie znajdują przepisy kpc, a nie przepisy kpa, w związku z czym nie ma możliwości badania w świetle przepisów tego kodeksu prawidłowości wydanej przez organ rentowy decyzji.

Sąd ubezpieczeń społecznych – jako Sąd powszechny – może i powinien dostrzegać takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzją tą dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania (por. uchwała SN z dnia 2.12.2009 r. I UK 189/09 i z dnia 27.04.2010 r. II UK 336/09).

Nie ma też racji skarżący zarzucając naruszenie art. 68 ust. 1 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez uznanie za dopuszczalne wydanie decyzji stwierdzającej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, podczas gdy – zdaniem apelującego – jedyną dopuszczalną formą jest decyzja ustalająca wymiar składek. Sąd Apelacyjny w powyższym zakresie podziela pogląd przedstawiony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 grudnia 2005 r. III UK 123/05 (Lex nr 328007) zgodnie z którym decyzje wydane w sprawach indywidualnych dotyczących ustalenia wymiaru składek i ich poboru (art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej) nie zawsze mają konkretny charakter „wymiarowy” to jest określający konkretną wysokość należności lub zaległości z tytułu obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Do takich decyzji należą również te, które rozstrzygają o samych zasadach dotyczących spornego zakresu i podstawy lub poboru składek na ubezpieczenie społeczne, to jest decyzje, które wskazują składniki przychodu ubezpieczonych od których istnieje obowiązek odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne, bez względu na to, czy wydane decyzje zawierają kwotowe wyliczenie należności składkowych.

Mając na uwadze okoliczność, iż źródłem sporu między stronami było określenie przychodów nie stanowiących podstawy wymiaru składek (przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek, pomniejszonego o kwoty ewentualnych przewidzianych prawem włączeń), wydanie przez ZUS decyzji ustalającej wysokość podstawy wymiaru należy uznać za zasadne i zgodne z prawem.

Przystępując tym sposobem do oceny prawidłowości zaskarżonego wyroku w aspekcie metody obliczania podstawy wymiaru składek Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu I instancji, iż podstawa wymiaru składek winna być obliczona stosownie do § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia jak do pracownika oddelegowanego.

Uzupełniając jedynie w niezbędnym zakresie wywód prawny co do podstawy wymiaru składek należy podkreślić, że niezależnie od porozumienia z dnia 6.09.2008 r. i 7.02.2009 r. jedynie istotne jest czy praca wykonywana jest w ramach delegacji w rozumieniu art. 77 ⁵ kp.

Kwestia podróży służbowej i przysługujących w związku z tym pracownikom świadczeń była już przedmiotem wielokrotnych rozważań Sądu Najwyższego, który mając na uwadze treść przepisu art. 77 ⁵ kp wskazał, że podróżą służbową jest wykonywanie zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika w terminie i miejscu określonych w poleceniu wyjazdu służbowego (por. wyrok SN z dnia 30 .05.2011 r.
I PKN 424 OSNP 2003 17/172).

Dla pracownika zaś zatrudnionego na zagranicznej budowie o stałej lokalizacji miejsca pracy, podróżą służbową jest delegowanie do innej miejscowości w kraju zatrudnienia za granicę w celu załatwienia spraw związanych z tą budową (tak SN z 11.02.1999 r. II UKN 466/98 OSNP 2000/7/289).

Także NSA w Lublinie w wyroku z dnia 25.09.1996 r. (SA/Lu 1171/95) wyraził pogląd, iż nie można mówić o podróży służbowej jeżeli pracownik wykonuje zadanie w miejscowości, w której znajduje się jego stałe miejsce pracy, a tym samym nie ma uzasadnienia w takim przypadku wydawania przez pracodawcę polecenia wyjazdu służbowego.

W rozpoznawanej sprawie pracownik praktycznie już w momencie zawierania umów o pracę godził się na pracę za granicą i tam też było jego stałe miejsce wykonywania pracy.

Przemawiają za tym dobitnie porozumienia zmieniające pierwotne umowy
o pracę, w których najpierw szczegółowo określono warunki pracy za granicą,
a następnie, następnego dnia, powracano do pierwotnej umowy o pracę i faktycznie wyjeżdżano za granicę.

Te porozumienia faktycznie niczego nie zmieniały. Wyrażały jedynie wolę stron zatrudnienia pracownika za granicą i to za wynagrodzeniem określonym w walucie obcej. Podawane w umowie o pracę stałe miejsce pracy nie przesądza o podróży służbowej pracownika, gdy systematycznie świadczy pracę w innym miejscu (por. wyrok SN z dnia 17.02.2012 r. III UK 54/11).

Pracownicy wykonywali pracę tj. powierzone im obowiązki pracownicze w miejscowości, w której znajdowało się ich stałe miejsce pracy. Zainteresowany w niniejszej sprawie J. Ł. nigdy nie pracował w Polsce tylko w Danii i Szwecji i tam znajdowało się jego stałe miejsce pracy. W konsekwencji wydane przez wnioskodawcę polecenia wyjazdu służbowego nie miało żadnego uzasadnienia. Bez znaczenia zatem dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje także okoliczność, że w porozumieniach tych pracodawca podał, że intencją stron umowy jest określenie zasad stosowania art. 77 ⁵ kp. Podróż służbowa jest bowiem ściśle określonym stosunkiem prawnym, który nie zależy od swobodnego uznania pracodawcy i pracownika.

Z interpretacji przepisu art. 77 ⁵ § 1 kp wynika wprost, że podróż służbowa ma charakter incydentalny dla pracownika. Potwierdza to również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. akt II PZP 11/08 OSN 2009/13 – 14).

Wskazał w niej na tymczasowy i krótkotrwały charakter podróży służbowej, która ma stanowić coś wyjątkowego w całokształcie obowiązków pracownika
i sprowadzać się do wykazania określonego przez pracodawcę zadania. Celem podróży służbowej jest dotarcie do miejsca wykonywania zadania celowego przez pracownika, które znajdują się poza wynikającym z umowy o pracę miejscem stałego świadczenia pracy. Nie jest jej celem stałe wykonywanie pracy w tej miejscowości, lecz jedynie czasowe wykonywanie zleconego zadania służbowego. Zadanie to musi być przy tym skonkretyzowane przez pracodawcę i nie może mieć charakteru generalnego. Podróż służbowa nie jest bowiem tym samym co wykonywanie pracy umówionej przez strony.

Zatem wykonywanie stałej pracy określonej w umowie o pracę nie może odbywać się w ramach podróży służbowej. Tym samym instytucja podróży służbowej nie miała zastosowania.

W takim przypadku nie znajdują zastosowania przepisy określające należności przysługujące pracownikom z tytułu tej podróży.

Podkreślić też należy, że wystawianie przez ZUS formularzy E 101 na wniosek spółki (...) w realiach niniejszej sprawy oznacza, że pracownicy mieli status pracowników oddelegowanych.

Takie też formularze E 101 zostały wystawione dla zainteresowanego J. Ł..

Z protokołu kontroli ZUS wynika, że pracodawca występując o potwierdzenie formularza E 101 dla pracowników delegowanych za granicę nie przedłożył kolejnego porozumienia do umowy o pracę na podstawie którego pracownicy wykonywaliby pracę w ramach delegacji służbowych.

Należy też stwierdzić, że spółka występując o wydanie w stosunku do swoich pracowników poświadczenia prawa właściwego miała świadomość w jakich okolicznościach to zaświadczenie może zostać wydane (wyłącznie dla pracownika oddelegowanego). Nie powinno przy tym budzić wątpliwości, iż potwierdzenie okoliczności wykonywania pracy za granicą na podstawie czasowego oddelegowania wyklucza możliwość zakwalifikowania tej sytuacji jako podróży służbowej.

Podkreślić też należy, że w stanie faktycznym sprawy zastosowanie znajdują jeszcze przepisy Rozporządzenia Rady EWG Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. oraz Rozporządzenia Rady EWG Nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. gdyż sporne okresy pracy zainteresowanego miały miejsce w latach 2008 – 2009.

Z art. 14 ust. 1 lit a Rozporządzenia Nr 1408/71 wynika, że w stosunku do delegowanego pracownika w dalszym ciągu mają zastosowanie przepisy ubezpieczeniowe kraju wysyłającego chociaż wykonuje pracę w innym państwie.

Dokumentem potwierdzającym ten fakt jest formularz E 101 (zaświadczenie dotyczące ustawodawstwa właściwego) wystawiony przez właściwą instytucję, którą w Polsce jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Z powyższych względów traci racje bytu zarzut skarżącego naruszenia art. 29
§ 1 kp w zw. z art. 77 ⁵ kp.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I Instancji, że podstawę wymiaru składek winien stanowić § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe przyjmując, że zainteresowany J. Ł. był pracownikiem zatrudnionym za granicą u polskiego pracodawcy i nie odbywał podróży służbowej.

Nie bez znaczenia dla powyższej oceny były także naprowadzone przez ZUS, a nie kwestionowane w toku postępowania odwoławczego (co świadczy o przyznaniu tego faktu) – okoliczności jakie towarzyszyły złożeniu deklaracji korygujących. Otóż płatnik składek na powyższe postępowanie zdecydował się dopiero w sytuacji zaistnienia zaległości w opłacie składek, istotnej kwotowo, która nie pozwalała mu na uzyskanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacie składek jak wykazuje przy tym protokół kontroli, co potwierdził ZUS w piśmie procesowym z 7.06.2013 r. – płatnik składek nie był w stanie przedłożyć w czasie kontroli źródłowej dokumentacji płacowej a dopiero później pojawiły się inne dokumenty płacowe mające uzasadnić dokonaną korektę.

Co więcej jak przedstawił to organ rentowy w wyżej powołanym piśmie procesowym przy odniesieniu do dokumentacji zaświadczenia płatnika składek i PIT, dokumenty te pozostawały w sprzeczności ze wskazaną pierwotnie podstawą wymiaru składek. Co prawda Prokuratura Rejonowa w Krośnie umorzyła postępowanie w sprawie VDS 18/10/Sp (c) opierając się na opinii inspektora A. M., nie mniej jednak umorzenie to nie jest wiążące w niniejszej sprawie.
Z jego uzasadnienia wynika, że poczynienie wiążących ustaleń faktycznych, czy pracownicy Spółki (...) wykonywali zadania służbowe w oparciu o art. 77 ⁵ kp pozostawiono Sądowi.

Podkreślić też należy, że opinia w/w inspektora A. M. dotyczyła charakteru podróży służbowej i możliwości wykonywania w tej formie pracy pracowników pracujących na kontrakcie co siłą rzeczy nie może być wiążące dla oceny prawnej w niniejszym postępowaniu w tym aspekcie, stąd też przyjęta przez tut. Sąd zbędność przesłuchania w/w inspektora.
Z tego względu trafne jest pominięcie przez Sąd Okręgowy tego dowodu.

Z tych wszystkich naprowadzonych wyżej względów skoro ostatecznie przesądzone zostało, że podstawa wymiaru składek zainteresowanego winna zostać obliczona w sposób przewidziany w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia uznać należało brak podstaw do dokonania korekty podstawy wymiaru przez płatnika składek.

Mając powyższe na uwadze brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia apelacji, która podlega oddaleniu stosownie do art. 385 kpc.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 98 kpc.

(...)

(...)

(...)

(...).