Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2013 r. w Szczecinie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VI U 2423/12 w dniu 26 września 2012r., o wstrzymanie wypłaty emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 marca 2013 r. sygn. akt VI U 90/13

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 384/13

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2013r. A. M. złożyła pismo i podała, że zaskarża decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 3 października 2011 r., znak (...) o wstrzymanie wypłaty emerytury. Ubezpieczona podała dalej, że w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2010 r., nr 257, poz. 1726) była zmuszona zrezygnować ze świadczeń emerytalnych, ponieważ chciała zachować etat. Powołała się również na wydany przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 13 listopada 2012r. wyrok, w którym uznano że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, dalej jako: ustawa emerytalna) dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Konkludując A. M. wniosła o: „wszczęcie stosowanego postępowania anulującego ostatnią decyzję Sądu i zasądzenie na jej rzecz wypłaty z ZUS-S. zaległych świadczeń wraz z odsetkami”, a także: „spowodowanie wznowienia przez ZUS wypłaty zawieszonych świadczeń emerytalnych”

Pełnomocnik organu rentowego, odnosząc się do pisma ubezpieczonej, stwierdził, że skarga w sprawie, w której zapadł prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn. akt VI U 1885/11, winna zostać oddalona, a ubezpieczona obciążona kosztami postępowania według norm przepisanych.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 marca 2012r. przekazano organowi rentowemu do merytorycznego rozpoznania poprzez wydanie decyzji wniosek ubezpieczonej o wypłatę odsetek od zawieszonych świadczeń emerytalnych (art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c.).

Wyrokiem z dnia 26 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, wskazując, że sprawa dotyczy wznowienia postępowania, toczącego się przed Sądem Okręgowym, w sprawie o sygn. akt VI U 2423/12 w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 24 maja 2012 r., uwzględnił skargę o wznowienie postępowania i zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 września 2012 r., wydany w sprawie o sygn. akt VI U 2423/13 w ten sposób, że zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i podjął wypłatę emerytury ubezpieczonej począwszy od 1 października 2011 r.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy podał, że A. M. urodziła się (...). Od 1 września 1996 r. i nadal (także po dniu 1 października 2011 r.) jest nieprzerwanie zatrudniona na podstawie umowy o pracę w Gimnazjum nr (...) w S..

W lipcu 2010 r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury. Decyzją z dnia 22 lipca 2010 r. organ rentowy przyznał jej prawo do tego świadczenia od dnia 1 lipca 2010 r., tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku.

Decyzją z 3 października 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z urzędu wstrzymał A. M. dalszą wypłatę emerytury, z uwagi na kontynuację zatrudnienia przez ubezpieczoną. Organ rentowy wskazał, iż w celu podjęcia wypłaty emerytury, ubezpieczona winna przedłożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywała pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Ubezpieczona zaskarżyła powyższą decyzję do Sądu Okręgowego w Szczecinie, wskazując, że świadczenie zostało jej przyznane w 2009 r. na podstawie obowiązujących wówczas przepisów czyli bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, umożliwiającego łączenie pracy zawodowej z pobieraniem emerytury, a nowa decyzja pozbawia ją praw nabytych wynikających z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa.

Po rozpoznaniu odwołania ubezpieczonej od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt VI U 1885/11 w dniu 3 kwietnia 2012r. wydał wyrok, którym w całości oddalił odwołanie. Pisemne uzasadnienie wyroku nie zostało sporządzone.

W dniu 7 maja 2012r. ubezpieczona złożyła pismo, w którym wskazała iż odwołuje się od decyzji ZUS w sprawie wstrzymania jej emerytury z urzędu. Powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r., nakazujący jej zdaniem wypłatę zaległych świadczeń i kontynuację wypłaty emerytury na bieżąco. Decyzją z dnia 24 maja 2012r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do uchylenia decyzji z dnia 10.03.2011r. (wskazując jednak w uzasadnieniu, iż chodzi o decyzję z dnia 03.10.2011r.), podnosząc że przywołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego ma zastosowanie do decyzji wydanych na skutek wznowienia postępowania na podstawie art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a nie do decyzji wydanych w myśl art. 103 ust. 2a tejże ustawy. Ubezpieczona odwołała się od tej decyzji do Sądu, który wyrokiem z 26 września 2012r. w sprawie sygn. akt VI U 2423/12 oddalił jej odwołanie.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 22 listopada 2012r., poz. 1285.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd Okręgowy, przywołując treść art. 401 ¹ k.p.c. oraz art. 407 § 2 k.p.c. stwierdził, że złożenie przez ubezpieczoną skargi o wznowienie postępowania należało uznać za dopuszczalne.

Zdaniem Sądu meriti podstawę wyroku wydanego w sprawie ubezpieczonej przez Sąd Okręgowy w Szczecinie stanowił przepis art. 103a ustawy emerytalnej. Badając zgodność z Konstytucją art. 28 przywoływanej już wyżej ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych, Trybunał Konstytucyjny powiązał treść tego przepisu właśnie z treścią art. 103a ustawy emerytalnej, wskazując iż oba te przepisy nie znajdują zastosowania do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Dalej Sąd meriti zaznaczył, że Trybunał oceniając skutki wyroku, wypowiedział się, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą, jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury, nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. W stosunku do tych osób przepis art. 28 cyt. ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych w zakresie w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy emeryturach i rentach z FUS utracił moc z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw, czyli z dniem 22 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 1285).

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy w Szczecinie wskazał, iż w świetle brzmienia art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Utrata mocy obowiązującej przepisu z powodu jego niezgodności z Konstytucją oznacza, że przepis ten nie może być stosowany poczynając od daty jego uchwalenia. Wyrok Trybunału ma jednak – wbrew temu, co twierdził pełnomocnik organu rentowego w odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania - skutki retroaktywne, a przez to zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem już niekonstytucyjnego przepisu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt V CO 43/08 oraz wyrok tego sądu z dnia 21 listopada 2006 r., sygn. akt II PK 42/06).

Dalej Sąd I instancji podał, że zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny przepis art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych (...) stanowi, że do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy przepisy ustawy, o której mowa w art. 6 (tj. ustawy emerytalnej) w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 r. Z kolei wymieniony art. 6 pkt 2 omawianej ustawy dodał zaś do ustawy emerytalnej - po art. 103 - art. 103a w brzmieniu: „prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.”

Omawiany przepis został uchwalony w dniu 16 grudnia 2010 r.; w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego trzeba więc uznać, że już od tej daty powinien on zostać wyrugowany z porządku prawnego z powodu jego niezgodności z art. 2 Konstytucji. Nie można jednak zapominać – co wyraźnie wynika z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego – że owe wyrugowanie może nastąpić tylko w stosunku do osób, które nabyły prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2012 r. - bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. W stosunku do tych ubezpieczonych (do których zalicza się także i A. M.) należy zatem dokonać rekonstrukcji stanu prawnego, powracając do stanu jaki obowiązywał zanim do ustawy emerytalnej został dodany art. 103a. Przed wprowadzeniem tego przepisu nie istniał zaś wymóg rozwiązania stosunku pracy celem realizacji prawa do emerytury. Ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507) uchylony bowiem został z dniem 8 stycznia 2009 r. art. 103 ust. 2a cyt. ustawy emerytalnej (art. 37 pkt 5b ustawy), który stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Od dnia 1 stycznia 2011 r. przepis ten ponownie został wprowadzony do ustawy o emeryturach i rentach z FUS jako art. 103a - z mocy art. 6 pkt 2 w zw. z art. 30 cyt. ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych (...).

W tej sytuacji ubezpieczonym, którzy nabyli prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. była wypłacana emerytura, mimo kontynuowania zatrudnienia u pracodawcy, na rzecz którego wykonywali je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, gdyż nie obowiązywały w tym zakresie żadne ograniczenia. Obecnie - w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego – trzeba więc uznać, iż to prawo do wypłaty emerytury dla tej grupy ubezpieczonych zostało zachowane.

Skoro zaś art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych (...) wskazywał, że przepis art. 103a ustawy emerytalnej znajdował zastosowanie do emerytur przyznanych przed dniem jego wejścia w życie dopiero poczynając od dnia 1 października 2011 r., to dlatego też od tej daty organ rentowy wstrzymał wnioskodawczyni wypłatę emerytury. Obecnie więc, wobec uznania skutków tego przepisu za niebyłe, koniecznym było uznanie iż od tej właśnie daty wypłata emerytury dla ubezpieczonej powinna zostać podjęta, bowiem odpadła podstawa prawna jej wcześniejszego wstrzymania.

Kierując się więc tymi wszystkimi względami, uwzględniając skargę o wznowienie postępowania, Sąd Okręgowy na mocy art. 412 § 2 k.p.c. oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżony wcześniejszy wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i podjął wypłatę emerytury ubezpieczonej od dnia 1 października 2011 r.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w S. i zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie w całości, zarzucił mu naruszenie przepisu art. 321 §1 k.p.c. poprzez zmianę wyroku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VI U 2423/12 i decyzji ZUS z 24 maja 2012 r. na skutek uwzględnienia skargi o wznowienie postępowania od decyzji ZUS z dnia 3 października 2011 r., podczas gdy skarżąca żądała wznowienia postępowania dotyczącego odwołania od decyzji z 3 października 2011 r.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego orzekania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że Sąd wznowił postępowanie w sprawie, która nie była objęta wnioskiem ubezpieczonej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego, przy dokładnej analizie żądań wyartykułowanych przez ubezpieczoną oraz przy uwzględnieniu stanowiska organu rentowego i uzasadnienia Sądu I odnosi swój skutek prowadząc do uchylenia zaskarżonego wyroku, z powodu nierozpoznania istoty sprawy.

Rację należy przyznać skarżącemu, gdy podnosi, że Sąd pierwszej instancji naruszył zasady procedury, przez co nie rozpoznał istoty sporu. Pojęcie „istoty sprawy”, w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c., dotyczy jej aspektu materialnego, a nierozpoznanie istoty zachodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu nie odnosi się do tego co było przedmiotem sprawy, a więc gdy sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania lub też zarzutów merytorycznych strony i w swym rozstrzygnięciu nie odniósł się do tego, co jest rzeczywistym przedmiotem sporu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002r., IV CKN 1298/00, LEX nr 80271). Ad casum nierozpoznanie istoty sprawy wynika z zaniechania analizy, jakie decyzje organu rentowego i orzeczenia Sądu zostały objęte żądaniem wnioskodawczyni wszczynającym sprawę.

Jak wiadomo w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zakres i przedmiot rozpoznania sądowego wyznacza przedmiot decyzji organu rentowego i żądanie zgłoszone w odwołaniu wniesionym do sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2 marca 2011 r., sygn. akt II UZ 1/11 LEX nr 844747; postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 1999 r., sygn. akt II UZ 52/99 OSNP 2000/15/601; postanowienie Sądu Najwyższego z 18 marca 2008 r., sygn. akt II UZ 4/08 OSNP 2009/11-12/163 i inne ).

Wszczęte przez A. M. postępowanie w niniejszej sprawie zdaniem Sądu Okręgowego miało na celu wznowić postępowanie zakończone prawomocnym wyrokiem z 26 września 2002 r., sygn. akt VI U 2423/12, dotyczącym odwołania od decyzji organu rentowego z 24 maja 2012 r. o odmowie uchylenia decyzji z 3 października 2011 r.

Uważna lektura pisma ubezpieczonej, którym zainicjowała ona postępowanie sądowe nie daje jednak podstaw do dokonania już obecnie takiej kategorycznej oceny. W istocie bowiem pismo skarżącej z dnia 14 stycznia 2013 r. (data sporządzenia pisma) zawiera stwierdzenie, że sprawa dotyczy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 października 2011 r. 2012 r. „wstrzymującej wypłatę emerytury” (k. 2-3 akt sprawy), która to decyzja stała się prawomocna na skutek oddalenia odwołania ubezpieczonej (wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn. akt VI U 1885/11). Dalej ubezpieczona w końcowej części wystosowanego pisma, podsumowując swoje stanowisko w sprawie w dalszym ciągu wyraźnie nawiązuje do wyżej wskazanej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 3 października 2011 r., bowiem wniosła o: „wszczęcie stosowanego postępowania anulującego ostatnią decyzję Sądu i zasądzenie wypłaty z ZUS-S. zaległych świadczeń wraz z odsetkami”. Jeżeli treść żądania jest sformułowana niewyraźnie, nieprecyzyjnie, nieczytelnie, to sąd może, a nawet ma obowiązek dążyć do określenia woli osoby inicjującej sprawę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt III APa 7/13, LEX nr 1321958).

Należy zauważyć, że wątpliwości Sądu meriti, co do przedmiotu odwołania nie wzbudziła również treść odpowiedzi organu rentowego na pismo ubezpieczonej, w której pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. polemizował ze stanowiskiem ubezpieczonej co do zasadności jej żądania wznowienia sprawy, w której zapadł wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VI U 1885/11, w następstwie odwołania od decyzji organu rentowego z dnia 3 kwietnia 2012 r. (k. 11 akt sprawy). Przy czym Sąd I instancji nie podał w motywach zaskarżonego orzeczenia, dlaczego nie zgadza się ze stanowiskiem organu rentowego co do zakreślonego przedmiotu rozpoznania i w czym dopatruje się błędnego założenia organu rentowego co do przedmiotu żądania wniosku. Sąd meriti arbitralnie jedynie uznał, iż przedmiotem wniosku ubezpieczonej jest wyrok Sądu Okręgowego z dnia 26 września 2002 r., sygn. akt VI U 2423/12.

Artykuł 321 §1 k.p.c. wyraża kardynalną zasadę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, według której sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez ubezpieczonego ( ne eat iudex ultra petita partium), a więc nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Przede wszystkim Sąd nie może zmienić podstawy faktycznej żądania, ponieważ wówczas, przekraczając jego granice i nawet uwzględniając zasługujący na ochronę interes prawny strony, staje się jej adwokatem, pozbawiając organ rentowy możności obrony przyjętego stanowiska. Orzeczenie Sądu meriti, bez ustalenia żądania strony, czy w razie potwierdzenia stanowiska organu rentowego wręcz z pominięciem treści tego żądania stanowi rażące naruszenie zasady dyspozycyjności ubezpieczonej, a więc możliwością decydowania, dla jakich swoich praw ubezpieczona żądała ochrony prawnej.

Potraktowanie pisma skarżącej z dnia 14 stycznia 2013 r. jako wniosku
o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego
w Szczecinie z dnia 26 września 2012 r., wydanym w sprawie VI U 2423/12 było więc pierwotną przyczyną błędów Sądu i czyniło zarzuty apelacji zasadnymi.
W konsekwencji, mając powyższe na względzie i dochodząc do przekonania, że Sąd Okręgowy nie dokonał w sprawie niezbędnych ustaleń co do przedmiotu sporu i nie objął rozstrzygnięciem materialnej podstawy żądania we wszystkich aspektach,
a zatem nie rozpoznał istoty sprawy Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok
i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania na podstawie art. 386 § 4 k.p.c.

Zadaniem Sądu Okręgowego w Szczecinie, przy ponownym rozpoznaniu będzie zatem przeanalizowanie pisma ubezpieczonej, wszczynającego postępowanie, ze szczególnym uwzględnieniem jego podstaw faktycznych w tym przedmiotu żądania, a w razie uznania takiej konieczności również wzywając ubezpieczoną do sprecyzowania stanowiska – czy jej wolą było wznowić postępowanie sądowe, a jeśli tak, to w której sprawie sądowej, w odwołaniu od której z wydanych przez organ rentowy decyzji i w jakim przedmiocie. Dopiero wtedy, po rzetelnym sprecyzowaniu przedmiotu sprawy, możliwa będzie ewentualna weryfikacja legalności orzeczenia
w postępowaniu sądowym

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Barbara Białecka