Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: sekr. sąd. M. P.

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2018 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. O.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1. zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W.

na rzecz P. O.:

a) kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia;

b) kwotę 199,50 zł (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem kosztów opieki osób trzecich;

c) kwotę 126,34 zł (sto dwadzieścia sześć złotych trzydzieści cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrot kosztów leczenia;

2.oddala powództwo w pozostałej części;

3. zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. O. kwotę 1.259,68 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 102,16 zł (sto dwa złote szesnaście groszy), tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 30 stycznia 2018 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500026468486;

5.nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a) od P. O. z roszczenia zasądzonego w punkcie 1. (pierwszym) wyroku kwotę 1.040,35 zł (jeden tysiąc czterdzieści złotych trzydzieści pięć groszy);

b) od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 3.482,86 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt sześć groszy).

Sygn. akt II C 686/13

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 13 września 2013 roku P. O., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 1 marca 2013 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty, kwoty 2.387,43 zł tytułem dalszego odszkodowania za doznaną szkodę na osobie wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu wywiedziono, iż w dniu 1 marca 2013 roku powód w wyniku wypadku komunikacyjnego doznał obrażeń ciała. Wskazano, że sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...). Podniesiono, że na dochodzoną kwotę 2.387,43 zł tytułem odszkodowania składa się kwota 1.558 zł z tytułu opieki osób trzecich (4 godziny dziennie przez 41 dni, przy stawce 9,50 zł za godzinę opieki) i kwota 829,43 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia. Strona pozwana wypłaciła na rzecz powoda w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 2.700 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 71,66 zł tytułem kosztów leczenia. Zdaniem strony powodowej, wypłacone kwoty są nieadekwatne do rozmiaru doznanej krzywdy i są zbyt niskie.

(pozew k.3-8, pełnomocnictwo k.9)

Postanowieniem z dnia 23 września 2013 roku Sąd zwolnił P. O. od kosztu opłaty stosunkowej od pozwu w całości, oddalając wniosek powoda o zwolnienie od kosztów w pozostałym zakresie.

(postanowienie k.126)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i dokonała wypłaty na rzecz powoda zadośćuczynienia i odszkodowania. Podniósł, iż powód nie doznał w wyniku wypadku zmian pourazowych. Kwestionował zakres i wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania żądanego przez powoda, a także okoliczność poniesienia przez powoda kosztów leczenia i opieki oraz zasadność sprawowania opieki nad powodem na skutek wypadku. Wskazał, że wypłacone powodowi zadośćuczynienie jest adekwatne do doznanych przez niego cierpień.

(odpowiedź na pozew k.129, pełnomocnictwo k.130, KRS k.131-133)

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2013 roku pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(protokół rozprawy k.144)

W piśmie z dnia 18 grudnia 2013 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że rozszerza powództwo w zakresie kosztów leczenia w ten sposób, że wnosi o zasądzenie od pozwanej dodatkowo kwoty 840,63 zł ponad żądanie zgłoszone w pozwie z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pisma procesowego z rozszerzeniem powództwa do dnia zapłaty. Odpis pisma wysłano bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanego.

(pismo pełnomocnika powoda k.149, dowód nadania pisma k.221)

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2014 roku Sąd zwolnił powoda od kosztów zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych, oddalając jego wniosek o zwolnienie od kosztów w pozostałym zakresie.

(postanowienie k.224)

W piśmie z dnia 8 stycznia 2014 roku pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa w rozszerzonym zakresie. Podniósł, że koszty zakupu leków uwidocznionych w fakturach załączonych do pisma rozszerzającego powództwo nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem. Kwestionował także związek z wypadkiem zakupu ciśnieniomierza i wykonania USG D. tętnic nerkowych.

(pismo pełnomocnika pozwanego k.227)

W piśmie z dnia 21 marca 2014 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że rozszerza powództwo w zakresie kosztów leczenia w ten sposób, że wnosi o zasądzenie od pozwanej dodatkowo kwoty 179,14 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pisma procesowego z rozszerzeniem powództwa do dnia zapłaty, ponad żądanie zgłoszone w pozwie oraz w piśmie procesowym z dnia 18 grudnia 2013 roku. Odpis pisma wysłano bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanego.

(pismo pełnomocnika powoda k.237-238, dowód nadania pisma k.261)

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2014 roku pełnomocnik pozwanej nie uznał powództwa także w rozszerzonej części. Kwestionował związek przyczynowy pomiędzy zakupem wymienionych w fakturach medykamentów, a skutkami przedmiotowego wypadku.

(pismo pełnomocnika pozwanego k.281)

W piśmie z dnia 9 lutego 2016 roku pełnomocnik pozwanego, wskazując na treść opinii biegłych z zakresu ortopedii i neurologii, kwestionował związek przyczynowym pomiędzy dalszym leczeniem powoda, a wypadkiem.

(pismo pełnomocnika pozwanego k.476)

W dniu 29 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda, w związku z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2016 roku, wydanej w sprawie III CZP 95/15, złożył do akt sprawy odpisy dwóch pism zawierających rozszerzenie powództwa w celu ich doręczenia pełnomocnikowi powoda. Odpisy pism pełnomocnika powoda z dnia 18 lutego 2013 roku oraz z dnia 21 marca 2014 roku z rozszerzeniem powództwa doręczono pełnomocnikowi powoda na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku.

(pismo pełnomocnika powoda k.624, protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k.647, nagranie 00:04:21-00:05:08)

Na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo w rozszerzonym kształcie. Wskazał, że w zakresie zadośćuczynienia wnosi o zasądzenie kwoty 10.000 zł z odsetkami, tak jak w pozwie, a w zakresie odszkodowania o zasądzenie łącznej kwoty 3.407,20 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.387,43 zł od dnia 7 czerwca 2013 roku, a od kwot o które rozszerzono powództwo z odsetkami od dat wskazanych w pismach rozszerzających powództwo, przy czym z uwagi na zmianę regulacji dotyczącej odsetek, powód wnosi o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku.

Pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(stanowisko pełnomocnika powoda - protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k.648, nagranie 00:05:08 – 00:09:51, stanowisko pełnomocnika pozwanego - protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k.648, nagranie 00:09:51-00:11:02)

Na rozprawie w dniu 18 maja 2018 roku pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazali, że nie kwestionują ostatniej pisemnej uzupełniającej opinii biegłej neurolog.

(stanowisko pełnomocnika powoda i pełnomocnika pozwanego- protokół rozprawy z dnia 18 maja 2018 roku k.686-687, nagranie 00:01:39 – 00:10:52)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 marca 2013 roku na ulicy (...) w Ł. miał miejsce wypadek drogowy, w którym poszkodowany został P. O., kierujący samochodem osobowym marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą zdarzenia był kierujący samochodem ciężarowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą marki L. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

(okoliczności bezsporne, także zaświadczenie o zdarzeniu drogowym k.77)

Z miejsca wypadku powód udał się do domu. Kilka dni po wypadku powód zaczął odczuwać zawroty i bóle głowy oraz bóle kręgosłupa, nudności i okresowe drętwienie lewej kończyny górnej, a także bezwiednie oddawał mocz, w związku z czym w dniu 6 marca 2013 roku udał się do szpitala im. K. w Ł.. U powoda, po wykonaniu badań diagnostycznych, nie stwierdzono zmian pourazowych. W wykonanym badaniu tomografem komputerowym nie stwierdzono cech krwawienia śródczaszkowego. Powoda zaopatrzono w miękki kołnierz ortopedyczny na 2 tygodnie i zwolniono do domu z zaleceniem dalszego leczenia w POZ. Powód otrzymał skierowanie do lekarza ortopedy i neurologa. Lekarz ortopeda rozpoznał u powoda stłuczenie powłok głowy, stłuczenie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Nie stwierdził wskazań do dalszego leczenia ortopedycznego. Skierował powoda do neurologa. Następnie powód kontynuował leczenie w poradni neurologicznej, gdzie nie stwierdzono niedowładów ani zmian ogniskowych. W kontrolnym badaniu CT głowy z dnia 25 marca 2013 roku nie stwierdzono zmian pourazowych. W kwietniu 2013 roku stwierdzono u powoda nadciśnienie tętnicze. W badaniu rezonansem magnetycznym w dniu 18 czerwca 2013 roku opisano w istocie białej obu półkul mózgu pojedyncze, niecharakterystyczne drobne ogniska (do 6 mm) wysokosygnałowe bez efektu masy i bez patologicznego wzmocnienia kontrastowego, najprawdopodobniej naczyniopochodne.

Przed wypadkiem z dnia 1 marca 2013 roku u powoda rozpoznano nadciśnienie tętnicze i bezsenność. Przed wypadkiem P. O. przyjmował R. w związku z problemami układu pokarmowego oraz P. na nadciśnienie.

Obecnie powód uczęszcza do lekarza pierwszego kontaktu i lekarza neurologa.

(dowód: dokumentacja medyczna k.26-27, k.34-35, k.41-42, k.45, k.47-71, k.75-76, k. 191-200, k.202-212, k.259-260, k. 294-331, k. 342-350, płyty CD – koperta k.351, k.380, k.459-472, k.487-488, k.490-555, k.587-596, k.638-642, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k.653-654, nagranie 01:15:59 – 01:33:26 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.145-146)

Przed wypadkiem P. O. był taksówkarzem. Po zdarzeniu z dnia 1 marca 2013 roku powód nie mógł prowadzić samochodu. Odczuwał bóle głowy, kończyn górnych i dolnych oraz kręgosłupa, był także nerwowy i nadpobudliwy. Z uwagi na stan zdrowia po wypadku powód zaprzestał wykonywania zwykłych czynności domowych, jak gotowanie czy sprzątanie. Korzystał z pomocy żony i przyjaciół. Ponadto przestał wędkować i chodzić z psem na spacery.

Obecnie powód stara się nie jeździć dużo samochodem.

Aktualnie powód nie posiada żadnych dochodów. Żona powoda pobiera rentę w kwocie 600 zł miesięcznie. P. O. korzysta z pomocy rodziny, zwłaszcza brata, a także przyjaciół.

(dowód: zeznania świadka B. O. k.146-147, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k.653-654, nagranie 01:15:59 – 01:33:26 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.145-146)

P. O. przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku ze skutkami wypadku od dnia 6 marca 2013 roku do dnia 12 września 2013 roku.

(dowód: kserokopie (...) k.28-33, k.44, k.46, k.72-74, k.253, pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłej z zakresu neurologii k.481-482)

P. O. jąka się.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 1 marca 2013 roku powód na skutek wypadku doznał powierzchownego urazu głowy bez utraty przytomności, stłuczenia odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa.

Na skutek wypadku z dnia 1 marca 2013 roku w związku ze skręceniem kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym, powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%.

Stan po urazie głowy skutkujący bólami głowy i zgłaszaną przez powoda nerwicą, z punktu widzenia neurologicznego, nie skutkował powstaniem uszczerbku na zdrowiu. Zaburzenia mowy rozpoznane 30 kwietnia 2013 roku wystąpiły w przebiegu nadciśnienia tętniczego bez związku z przebytym urazem, jako schorzenie samoistne.

Wykonane u powoda po wypadku dwa razy badanie komputerowe głowy (w dniach 6 i 25 marca 2013 roku) nie wykazało zmian pourazowych ani żadnych zmian mózgowia. Stwierdzone w badaniu dwufazowym MR głowy 18 czerwca 2013 roku zmiany w istocie białej mózgu mają charakter naczyniopochodny, nie są zmianami pourazowymi. Badanie komputerowe głowy jest badaniem obrazowym z wyboru u chorych po urazach głowy, jako najbardziej czułe w wykrywaniu świeżej krwi. Powierzchowny uraz głowy nie mógł spowodować zmian w istocie białej mózgu.

Zaburzenia mowy związane z urazem głowy występują bezpośrednio po zdarzeniu i wówczas mają związek ze stłuczeniem głowy i mózgowia. U powoda nie stwierdzono takich objawów w czasie badania w Oddziale (...) w dniu 6 marca 2013 roku ani w badaniu neurologicznym w dniach 19 marca i 9 kwietnia 2013 roku (karta 59-62). Pojedyncze zmiany w istocie białej naczyniopochodne do 10 mm nie dają objawów klinicznych, są to tzw. „zmiany nieme kliniczne”. Nawarstwianie się zmian może powodować objawy ogniskowe - między innymi zaburzenia mowy.

Powód nie doznał urazu czaszkowo – mózgowego z utratą przytomności i dlatego brak jest podstaw do orzekania z tego tytułu uszczerbku na zdrowiu.

Rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych był miernego stopnia przez dwa miesiące z powodu konieczności noszenia kołnierza ortopedycznego przez dwa tygodnie, dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Z oceny neurologicznej, proces leczenia skutków wypadku zakończył się w dniu 4 września 2013 roku. Rokowanie na przyszłość jest dość dobre. Dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego wymagają doraźnie stosowania leków przeciwbólowych. Powód nie miał zaleconej rehabilitacji. W pierwszych dwóch miesiącach po wypadku występowały incydenty, które sugerowały napady padaczkowe, ale po leczeniu całkowicie ustąpiły 14 maja 2013 roku. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów ogniskowych z centralnego układu nerwowego i objawów korzeniowych z odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa. Nie stwierdzono także dolegliwości bólowych z odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Powód wymagał pomocy osób trzecich przez trzy tygodnie po wypadku w wymiarze 1 godziny dziennie przy wykonywaniu cięższych prac domowych.

Powód w okresie leczenia miał zalecone leki przeciwbólowe: P. C., 10 tabletek koszt 10,20 zł; T. 75 mg, 30 tabletek koszt 11,30 zł; D., 30 tabletek koszt 12,90 zł; D. 75 + 650 mg, 60 tabletek koszt 32,85 zł; D. 7,5 mg, 20 tabletek koszt 19,00 zł; D. C. 300, 30 tabletek koszt 6,20 zł; D. C. 500, 30 tabletek koszt 3,20 zł.

Średni koszt leczenia skutków wypadku u powoda przez okres około trzech miesięcy wynosił 30-40 zł miesięcznie. W następnym okresie około 10-15 zł miesięcznie (leki przeciwbólowe).

(dowód: pisemna opinia biegłej z zakresu neurologii k.290-293 z załącznikami k.294-331 v., pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłej z zakresu neurologii k.481-482 z załącznikami k.483-555, pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłej z zakresu neurologii k.567, pisemna opinia uzupełniająca biegłej z zakresu neurologii k.675)

Z ortopedycznego punktu widzenia, w wyniku wypadku w dniu 1 marca 2013 roku, P. O. doznał urazu stłuczenia głowy, kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez trwałego uszczerbku na zdrowiu. Pełen zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego nie daje podstaw do przyznania uszczerbku na zdrowiu.

Zakres cierpień fizycznych spowodowanych urazem kręgosłupa był średniego stopnia w okresie pierwszego miesiąca po wypadku.

Uraz kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego dotyczył tkanek miękkich: struktur ścięgnisto - torebkowo - więzadłowych połączeń międzykręgowych o typie nadciągnięć i naderwań. Urazy te ulegają wygojeniu w ciągu 1 - 2 miesięcy. Uraz nie spowodował trwałych ograniczeń w funkcjonowaniu organizmu powoda. Proces leczenia ortopedycznego z tym związany zakończył się a rokowanie na przyszłość jest dobre.

Leczenie farmakologiczne powoda prowadzone było przez neurologa zatem wiążąca jest ocena kosztów tego leczenia zawarta w opinii biegłego neurologa. Należy także doliczyć koszt zakupu kołnierza ortopedycznego, który wyniósł około 30 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii k.366-368)

Wypadek z dnia 1 marca 2013 roku nie miał wpływu na ujawnianie się u powoda objawów organicznych zaburzeń osobowości, a co za tym idzie nie pogorszył jego funkcjonowania psychicznego. Powód przed wypadkiem miał rozpoznaną bezsenność i z tego powodu od 2012 roku przyjmował lek D.. W związku z organicznymi zaburzeniami osobowości powód może zdarzenie wypadkowe postrzegać bardziej negatywnie niż osoba bez tych zaburzeń.

(dowód: opinia biegłej z zakresu psychiatrii k.408-432, ustna opinia uzupełniająca biegłej z zakresu psychiatrii - protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 roku k. 650-651, nagranie 00:40:29 – 01:01:08)

W piśmie z dnia 14 maja 2013 roku, doręczonym w dniu 17 maja 2013 roku, powód zgłosił szkodę na osobie, stanowiącą wynik zdarzenia z dnia 1 marca 2013 roku, (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. i wystąpił o wypłatę kwoty 50.000 zł zadośćuczynienia, kwoty 3.116 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich i kwoty 414,30 zł tytułem kosztów leczenia.

(dowód: zgłoszenie szkody k.19-21, dowód doręczenia k.22)

Decyzją z dnia 6 czerwca 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 55,76 zł tytułem kosztów leczenia i kwotę 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia. W decyzji wskazano, że w przypadku braku akceptacji stanowiska ubezpieczyciela istnieje możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

(dowód: decyzja k.23)

Decyzją z dnia 4 lipca 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 12,90 zł tytułem kosztów leczenia, kwotę 3 zł za kserokopie dokumentów i kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia.

(dowód: decyzja k.25)

W piśmie z dnia 31 lipca 2013 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 8 sierpnia 2013 roku, pełnomocnik powoda odwołała się od decyzji z dnia 4 lipca 2013 roku.

(dowód: kserokopia pisma – w załączonych aktach szkody koperta k.136)

W piśmie z dnia 2 września 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wskazała, że nie znajduje podstaw do zmiany wcześniejszego stanowiska.

(dowód: pismo k.24-24 v.)

W dniu 3 kwietnia 2013 roku P. O. poniósł koszt konsultacji psychologicznej w kwocie 100 zł.

(dowód: rachunek k.86)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentacji medycznej i jej kserokopii, zeznań świadka, przesłuchania powoda oraz opinii biegłych: ortopedy, neurologa i psychiatry. Stan faktyczny na podstawie kserokopii dokumentów ustalono w oparciu o treść przepisu art. 308 k.p.c.

Dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, Sąd pominął pisemną opinię biegłego z zakresu logopedii (k.601-603) oraz ustną opinię uzupełniająca biegłego logopedy złożoną na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku (k.648-650, nagranie 00:15:45- 00:40:14), gdyż jak wynika z opinii biegłego neurologa, wykonane po wypadku badanie komputerowe głowy nie wykazało zmian pourazowych i żadnych zmian mózgowia. Natomiast, stwierdzone w badaniu dwufazowym MR głowy w dniu 18 czerwca 2013 roku zmiany w istocie białej mózgu mają charakter naczyniopochodny i nie są zmianami pourazowymi. Powierzchowny uraz głowy nie mógł spowodować zmian w istocie białej mózgu. Tym samym wnioski opinii biegłego J. K. stały w sprzeczności z wnioskami biegłego z zakresu neurologii. Ponadto, w toku wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku, biegły K. podał, że nie jest lekarzem, ale logopedą. Wydając opinię biegły opierał się na dokumentacji medycznej powoda, która zawierała informację o uszkodzeniach w strukturze białej mózgu i na jej podstawie, nie zaś badaniach neurologicznych, przyjął, że to uraz wywołał u powoda objawy jąkania, nie zaś choroba samoistna. Wnioskom przedstawionym przez biegłego z zakresu logopedii przeczyła również opinia biegłej z zakresu psychiatrii A. M., która na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku wskazała, że zaburzenia typu jąkania nie wystąpiły u powoda od razu po wypadku, lecz 3 tygodnie później. Wskazała, że powód od 2012 roku leczył się na nadciśnienie, którego skutkiem mogą być mikroudary. Zaburzenia mowy w typie jąkania mogą towarzyszyć organicznym zaburzeniom osobowości, jednak organiczne zmiany osobowości, które występują u powoda nie są wynikiem wypadku. Biegła psychiatra podkreśliła także, że gdyby zmiany niedokrwienne w istocie białej były wynikiem urazu to badanie tomografii komputerowej wykonane u powoda w szóstej dobie po wypadku powinno je ujawnić, co nie miało miejsca. Z tych względów, Sąd pominął opinie biegłego K. jako nieprzydatne do określenia następstw wypadku z dnia 1 marca 2013 roku u powoda. Albowiem, w ocenie Sądu, biegły logopeda nie będąc neurologiem nie był uprawniony do samodzielnej oceny, że zmiany w istocie białej mózgu powoda mają charakter pourazowy. Kompetencje w tym zakresie posiadała biegła neurolog.

W niniejszej sprawie, istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego była wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu szkody doznanej przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 1 marca 2013 roku. W tej mierze w znacznym zakresie istotne były opinie powołanych biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i psychiatrii, którzy w sposób obiektywny zobrazowali następstwa wypadku dla stanu zdrowia powoda. W stosunku do opinii biegłego z zakresu neurologii pełnomocnicy powoda i pozwanej wnosili o wydanie opinii uzupełniających (pismo pełnomocnika powoda z dnia 27 października 2014 roku k.337-337 v., pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 28 października 2014 roku k.356, pismo pełnomocnika powoda z dnia 22 sierpnia 2016 roku k.559-559 v., pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 18 grudnia 2017 roku k.663-664), zaś w odniesieniu do opinii biegłej z zakresu psychiatrii jedynie pełnomocnik powoda wnosił o jej uzupełnienie (pismo pełnomocnika powoda z dnia 18 maja 2017 roku k.608-608 v.). Do podniesionych wątpliwości biegli ustosunkowali się w opiniach uzupełniających – pisemnych (biegła neurolog) i ustnej (biegła psychiatra). Po opiniach uzupełniających, wątpliwości podniesione w pismach procesowych pełnomocników stron zostały ostatecznie przez biegłych wyjaśnione w sposób wyczerpujący i wiarygodny i nie doprowadziły do dalszego zakwestionowania opinii i zgłoszenia wniosku o powołanie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii, a pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 roku cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa zgłoszony w piśmie z dnia 2 stycznia 2017 roku (pismo pełnomocnika powoda k.575-575 v.). Ostatecznie Sąd oparł się zatem na sporządzonych opiniach biegłych ortopedy, psychiatry i neurologa, nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania, uznając je za rzetelne, sporządzone zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawierające pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu.

Dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, Sąd pominął kserokopie faktur i rachunków dotyczących kosztów leczenia k.36-39, k.43, k.78-85, k.87-125, k.150-190, k.213, k.239-252, gdyż rodzaj leków stosowanych przez powoda w związku z wypadkiem i ich koszt wynika z pisemnej opinii biegłej neurolog (k.290-293). W pozostałym zakresie związek wskazywanych przez powoda wydatków na leczenie z wypadkiem był kwestionowany przez pozwanego, a strona powodowa nie wykazała ich związku z wypadkiem. Ponadto, jak wynika z opinii biegłych, P. O. już przed wypadkiem leczył się na nadciśnienie tętnicze, a zatem brak jest podstaw do uznania za związane z wypadkiem wydatków na zakup ciśnieniomierza czy na zakup leków na nadciśnienie. Z kolei, z przesłuchania powoda i zeznań świadka B. O. wynika, że P. O. przyjmował lek R. już przed wypadkiem, a zatem związane z jego zakupem koszty nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem. Powód nie udowodnił także, aby wypadek skutkował dolegliwościami o charakterze okulistycznym, czy wiązał się z koniecznością wykonania badania USG D. tętnic nerkowych, a pozwany kwestionował zakres skutków wypadku dla zdrowia powoda. W konsekwencji, nie sposób przyjąć, aby koszt zakupu okularów i wykonania badania USG D. tętnic nerkowych stanowił następstwo wypadku z dnia 1 marca 2013 roku. Natomiast, jak wynika z niekwestionowanej opinii biegłej z zakresu psychiatrii, P. O. przed wypadkiem miał rozpoznaną bezsenność i z tego powodu od 2012 roku przyjmował lek D.. Jak wynika z opinii biegłej psychiatry, wypadek z dnia 1 marca 2013 roku nie miał wpływu na ujawnianie się u powoda objawów organicznych zaburzeń osobowości, a co za tym idzie nie pogorszył jego funkcjonowania psychicznego. W konsekwencji, brak jest podstaw do przyjęcia, iż poniesione przez powoda koszty konsultacji psychologicznej w kwocie 100 zł pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem. Dodatkowo wskazać należy, iż część faktur i rachunków dotyczących kosztów leczenia została złożona do akt sprawy kilkakrotnie – załączono je zarówno do pozwu jak i pism rozszerzających powództwo (np. faktura za okulary k.125 i k.213, za ciśnieniomierz k.94, k.106 i k.190, rachunek za badanie USG D. tętnic nerkowych k.43 i k.189).

Ustalając stan faktyczny stanowiący podstawę wyrokowania Sąd nie uwzględnił także kserokopii zwolnień lekarskich dotyczących okresu po 12 września 2013 roku (k.201, k.253-258, k.338-341, k.378-379, k.398-399, k.442-448, k.458, k.585-586, k.625-637). Albowiem, jak wynika z niekwestionowanej ostatecznie przez strony opinii biegłej z zakresu neurologii, P. O. na skutek wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 182 dni – do dnia 12 września 2013 roku.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda oraz zeznaniom świadka B. O. co do zakresu skutków wypadku z dnia 1 marca 2013 roku, w szczególności odnośnie do tego, że problemy powoda z pamięcią, mową i snem stanowią wynik wypadku, a także odnośnie do czasu trwania oraz zakresu niezbędnej powodowi opieki osób trzecich i przyjmowanych w związku z wypadkiem leków oraz tego, że powód przed wypadkiem nie cierpiał na nadciśnienie oraz na bezsenność. Albowiem, we wskazanym zakresie zeznania świadka B. O. oraz przesłuchanie powoda pozostają w sprzeczności ze złożoną do akt sprawy dokumentacją medyczną powoda oraz opiniami biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W rozpoznawanej sprawie, powód ostatecznie wnosił o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 1.558 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich i kwoty 1.849,20 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, z tytułu wypadku komunikacyjnego, któremu uległ w dniu 1 marca 2013 roku.

Pozwana nie uznała powództwa, wnosiła o jego oddalenie. Nie kwestionowała zasady swej odpowiedzialności za szkodę doznaną przez powoda, czego wyrazem było przyznanie na rzecz powoda zadośćuczynienia w kwocie 2.700 zł i kwoty 68,66 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pełnomocnik pozwanej zarzucał jedynie, że w świetle następstw wypadku wysokość dochodzonych przez powoda roszczenia jest zawyżona i nieudowodniona.

Zdarzeniem wyrządzającym szkodę, której naprawienia dochodził powód był wypadek, do którego doszło w dniu 1 marca 2013 roku. Zgodnie z treścią art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Postawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku w niniejszej sprawie jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.p.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo, jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Ponadto, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 k.c.).

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia. W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884). Ustawodawca nie wprowadza, bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

W ocenie Sądu, zadośćuczynienie wypłacone powodowi przez pozwaną nie kompensowało w pełni poniesionej przez niego szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 1 marca 2013 roku. Kryterium pozwalającym na pewną obiektywizację rozmiaru szkody doznanej przez P. O. stanowi w niniejszej sprawie stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, który wyniósł 5 %. Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, jego wymiar powinien jednak uwzględnić wszystkie zachodzące w przedmiotowej sprawie okoliczności, zwłaszcza takie jak nasilenie cierpień, trwałe następstwa wypadku, czy wiek powoda. Powód w wyniku wypadku z dnia 1 marca 2013 roku doznał stłuczenia głowy, kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz skręcenia kręgosłupa szyjnego. Uraz ten powodował średni rozmiar cierpień fizycznych na skutek odniesionych obrażeń. Nadmienić należy, iż na skutek wypadku stan zdrowia powoda pogorszył się na tyle, iż musiał korzystać ze specjalistycznego leczenia, zaś doznane urazy wiązały się dolegliwościami bólowymi. Obrażenia doznane przez powoda, jak i ich następstwa stanowiły dla P. O. znaczny dyskomfort i utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu. Sąd zwrócił również uwagę na fakt, iż powód po wypadku nie mógł prowadzić samochodu, a na zwolnieniu lekarskim pozostawał do dnia 12 września 2013 roku.

Nadto, powód w pierwszym okresie po zdarzeniu wymagał pomocy osób trzecich.

Mając na uwadze zarówno rodzaj jak i rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w ocenie Sądu, odpowiednie zadośćuczynienie dla powoda stanowi kwota 12.700 zł. Uwzględniając zatem wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 2.700 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 10.000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

P. O. żądał także zasądzania kwoty 1.558 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich.

W judykaturze i piśmiennictwie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy w pełni podziela, że prawo poszkodowanego z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 marca 1969 r., I PR 28/69, opubl. OSNC 1969 rok, nr 1, poz. 229; Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 4 października 1973 roku, II CR 365/73, nr 9, poz.147, Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 11 marca 1976 roku, IV CR 50/76. OSN 1977, nr 1, poz.11; stanowisko takie zajmował również min. G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, w pracy zbiorowej pod red. G. Bieńka „Komentarz do kodeksu cywilnego. Zobowiązania.”, Warszawa 1996 rok). Bez znaczenia dla zasadności owego roszczenia pozostaje także fakt ponoszenia całego ciężaru opieki nad poszkodowanym w czasie leczenia i rehabilitacji przez członków najbliższej rodziny (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 1969 roku, I PR 28/69, OSN 1969 rok, Nr 12, poz. 229; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 roku, II CR 365/73, OSN 1974 rok, Nr 9, poz. 147). Wykonywanie opieki przez członka rodziny nie zmienia charakteru ponoszonych, niezbędnych związanych z tą opieką wydatków oraz nie uchyla obowiązku zakładu ubezpieczeń wynikającego z zawartej umowy o odpowiedzialności cywilnej ze sprawcą wypadku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 marca 2016 r., I ACa 1381/15, LEX nr 2017728). Odnosząc się do zgłoszonego przez powoda żądania z tytułu kosztów pomocy osób trzecich, Sąd miał na względzie średnią stawkę za godzinę opieki w kwocie 9,50 zł, obowiązującą w dacie wypadku powoda, która nie była kwestionowana przez pozwaną, a także opinię biegłej neurolog, z której wynika, że po wypadku pomoc osób trzecich była powodowi potrzebna przez okres trzech tygodni w wymiarze jednej godziny dziennie (21 dni x 1 godzina x 9,50 zł/h), co daje kwotę 199,50 zł, którą zasądzono tytułem kosztów opieki osób trzecich.

W pozostałym zakresie, żądanie zwrotu kosztów opieki osób trzecich podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

W świetle art. 444 § 1 k.c. częściowo zasadne było również roszczenie powoda w zakresie zwrotu kosztów leczenia. W piśmiennictwie prawniczym i orzecznictwie przyjmuje się, że odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (np. tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2008 roku, II CSK 425/07, Monitor Prawniczy 2008 rok, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty” oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2008 roku, II CSK 425/07, LEX nr 378025). Jak słusznie się zauważa, celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2011 roku, IV CSK 308/10, LEX nr 738127). W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw, konsultacji lekarskich), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego). W orzecznictwie wskazuje się, że zakres kosztów leczenia nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym - zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej - przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2002 roku, II CKN 1018/00, LEX nr 75352). Stąd uzasadnione może być na przykład żądanie zwrotu kosztów, jakie poszkodowany poniósł na konsultację u dobrego specjalisty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1969 roku, II PR 217/69, OSN 1970 rok, nr 3, poz. 50). Ponadto, w judykaturze podkreśla się, że okolicznością sprzeciwiającą się uwzględnieniu żądania poszkodowanego wyłożenia z góry przez zobowiązanego do naprawienia szkody sumy potrzebnej na koszty leczenia (art. 444 § 1 zd. 2 k.c.) nie jest wykazanie, że poszkodowany objęty jest finansowaniem świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2007 roku, I CSK 384/07, OSP 2009 rok, nr 2, poz. 20).

W wyniku wypadku powód niewątpliwie poniósł koszty leczenia. Jednakże, jak wynika z opinii biegłej neurolog (k.290-293) koszty leczenia poniesione przez powoda w związku z wypadkiem wynosiły w okresie pierwszych trzech miesięcy około 40 zł miesięcznie, a w następnym okresie około 15 zł miesięcznie. Zaś leczenie neurologiczne powoda po wypadku zostało zakończone w dniu 4 września 2013 roku. Natomiast biegły ortopeda (k. 366-368) wskazał, iż koszty leczenia powoda obejmowały również koszt zakupu kołnierza ortopedycznego w kwocie 30 zł. Uzasadnione koszty leczenia powoda po wypadku opiewają zatem na kwotę 195 zł (3 x 40 zł+ 3 x 15 zł + 30 zł = 120 zł +45 zł+ 30 zł= 195 zł). Jak wskazano powyżej, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pozostałe wskazywane przez powoda koszty leczenia nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem. W konsekwencji na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 126,34 zł z tytułu kosztów leczenia. Albowiem, należało uwzględnić fakt wypłaty przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 68,66 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia na etapie postępowania likwidacyjnego. Tym samym powództwo dalej idące podlegało oddaleniu jako nieznajdujące oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa przepis art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zaś, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art. 817 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu przewidzianą w art. 6 k.c. Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.).

Pismem z dnia 14 maja 2013 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 17 maja 2013 roku, pełnomocnik powoda zgłosił szkodę wynikającą ze zdarzenia z dnia 1 marca 2013 roku i wystąpił o wypłatę kwoty 50.000 zł zadośćuczynienia, kwoty 3.116 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich i kwoty 414,30 zł tytułem kosztów leczenia. Decyzją z dnia 6 czerwca 2013 roku pozwana przyznała i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 55,76 zł tytułem kosztów leczenia i kwotę 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia, odsyłając powoda w celu dochodzenia dalszych roszczeń na drogę postępowania sądowego. Jednocześnie decyzją z dnia 4 lipca 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 12,90 zł tytułem kosztów leczenia, kwotę 3 zł za kserokopie dokumentów i kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia.

W konsekwencji, Sąd uznał za uzasadnione żądanie powoda przyznania odsetek od zasądzonych kwot od dnia 7 czerwca 2013 roku, czyli od dnia następnego po wydaniu przez pozwaną decyzji, w której odmówiono uwzględnienia innych roszczeń powoda i odesłano go na drogę postępowania sądowego.

Zważyć należy, iż pozwana jest profesjonalistą, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie ubezpieczeń. W ocenie Sądu, w toku postępowania likwidacyjnego dysponowała wiedzą i środkami pozwalającymi na prawidłowe ustalenie wysokości należnych powodowi świadczeń, o wpłatę których powód wystąpił.

Z uwagi na wejście w życie od 1 stycznia 2016 roku zmiany w przepisach kodeksu cywilnego dotyczących odsetek i wyodrębnienie odsetek ustawowych za opóźnienie, skoro powód domagał się odsetek w związku z nieterminowym spełnieniem świadczenia przez pozwaną (a więc w związku z opóźnieniem), w wyroku zaznaczono, że począwszy od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Na marginesie rozważań wskazać należy, iż zgodnie z utrwalonym aktualnie w orzecznictwie poglądem Sądu Najwyższego, który Sąd Rejonowy podziela, wyrażonym między innymi w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2016 roku, III CZP 95/15 (OSNC 2017 rok, nr 1, poz. 7), odpis pisma procesowego zawierający rozszerzenie powództwa nie podlega doręczeniu na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. A zatem, dla skutecznego rozszerzenia powództwa niezbędne jest złożenie pisma procesowego rozszerzającego żądania pozwu wraz z odpisem dla strony przeciwnej, który to odpis jest doręczany stronie pozwanej przez Sąd. W przedmiotowej sprawie, pisma pełnomocnik powoda z dnia 18 lutego 2013 roku oraz z dnia 21 marca 2014 roku doprowadziły do skutecznego rozszerzenia powództwa dopiero po złożeniu ich odpisów dla pozwanej w dniu 29 listopada 2017 roku i ich doręczeniu przez Sąd pełnomocnikowi pozwanej na rozprawie dniu 1 grudnia 2017 roku. W konsekwencji, ewentualne odsetki od kwot, o które rozszerzono żądanie zwrotu kosztów leczenia mogły podlegać zasądzenie dopiero od dnia 2 grudnia 2017 roku. Jednakże, wobec oddalenia powództwa ponad kwotę 199,50 zł z tytułu kosztów opieki i kwotę 126,34 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia, które mieściły się w pierwotnym żądaniu pozwu, kwestia początkowo nieprawidłowego rozszerzenia powództwa pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód żądał zasądzenia kwoty 13.407,20 zł. Zasądzona na jego rzecz kwota 10.325,84 zł, stanowi około 77% dochodzonego roszczenia. Łączne koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 5.031,84 zł. Na koszty procesu w kwocie 2.417 zł poniesione przez powoda, złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Natomiast, koszty procesu poniesione przez pozwanego obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł, opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 197,84 zł. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwota 1.259.68 zł uwzględnia procent w jakim powód wygrał sprawę.

Na nieuiszczone koszty sądowe w łącznej kwocie 4.523,21 zł złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 620 zł, opłata od rozszerzonego powództwa w kwocie 52 zł, łączna kwota 3.851,21 zł wydatkowana na wynagrodzenia biegłych (8,40 zł k.263, 379,87 zł k. 334, 516 zł k. 372, 910,72 zł k.437, 107,91 zł k.558, 101,91 zł k.570), 1349,40 zł k.607, 273,78 zł k.657, 203,22 zł k.658)

Zgodnie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zm.) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Na podstawie przepisu art. 113 ust.1 powołanej wyżej ustawy o kosztach sądowych w związku z art. 100 zd. 1 k.p.c., Sąd nakazał pobrać tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi od powoda z zasądzonego roszczenia kwotę 1.040,35 zł, a od pozwanej kwotę 3.482,86 zł.