Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Rudnik

Protokolant: staż. Katarzyna Młyńczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Sieradzu Ewy Bartkiewicz – Kęsiak

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018r.

sprawy J. O.

oskarżonego o czyny z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z dna 03 października 2017r. wydanego w sprawie II K 105/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. kwotę 3.081,15 zł (trzy tysiące osiemdziesiąt jeden złotych piętnaście groszy) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem opłaty za II Instancję oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym.

Sygn. akt II Ka 328/17

UZASADNIENIE

J. O. został oskarżony o dokonanie dwudziestu siedmiu przestępstw wyczerpujących dyspozycję art. 278 § 1 kk polegających na tym, że:

I.  w dniu 12 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

II.  w dniu 13 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

III.  w dniu 14 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

IV.  w dniu 15 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

V.  w dniu 16 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.,

VI.  w dniu 17 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.,

VII.  w dniu 18 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

VIII.  W dniu 19 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.,

IX.  W dniu 20 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...) o wartości 828,26 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.,

X.  W dniu 21 sierpnia 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 2 szt. mat czarnej o nazwie (...) o wartości 1656,52 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

XI.  W dniu 01 września 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 3 szt. czarnych mat o nazwie (...) o łącznej wartości 2484,78 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XII.  W dniu 13 września 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 4 szt. mat o nazwie (...) o łącznej wartości 6988,28 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XIII.  W dniu 14 września 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 5 szt. mat o nazwie „M. 2, 3, 4" o łącznej wartości 6533,25 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XIV.  W dniu 09 października 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnej o nazwie (...), jednej maty czarnej „3/4" oraz jednej maty czarnej o nawie (...) o łącznej wartości 3201,54 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XV.  W dniu 29 października 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 2 szt. mat czarnych „Olimpijskich Y*" o wartości 827,20 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

XVI.  W dniu 12 listopada 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o jednej maty czarnych o nazwie „Piramid 2+1" wartości 1789,96 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

XVII.  W dniu 13 listopada 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 2 szt. czarnych mat o nazwie (...) o łącznej wartości 1590,40 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.,

XVIII.  W dniu 26 listopada 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 28 szt. kawałków materiału winylowego koloru fioletowego oraz 6 szt. kawałków materiału winylowego koloru czarnego o łącznej wartości 1500 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XIX.  W dniu 27 listopada 2016r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 3 szt. kawałku materiału winylowego koloru srebrnego oraz 29 szt. materiału winylowego koloru zielonego o łącznej wartości 1500 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

XX.  W dniu 03 stycznia 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 1 szt. tzw. pada o nazwie (...) oraz jednej czarnej maty Olimpijskiej Fuli" o wartości 4800 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXI.  W dniu 07 stycznia 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 7 szt. mat białych (...) o łącznej wartości 31500 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXII.  W dniu 14 stycznia 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 2 szt. mat białych „Olimpijskich Y^, jednego kartonu z zawartością 18 szt. - pełnych taśm koloru zielonego oraz 6 szt. końcówek taśm koloru zielonego o łącznej wartości co najmniej 7000 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXIII.  W dniu 21 stycznia 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 2 szt. szpul pełnych z taśmą koloru czarnego, 2,5 szt. szpul rzep koloru czarnego oraz 9 szt. foliowych paczek z zawartością czarnych klipsów o łącznej wartości 940 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o,

XXIV.  W dniu 28 stycznia 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 10 szt. worków foliowych koloru zielonego oznaczonych napisem (...) z zawartością sprężyn metalowych, 18 szt. worków foliowych koloru zielonego z napisem (...) z zawartością sprężyn metalowych oraz 4 szt. worków koloru zielonego z napisem (...) z zawartością sprężyn metalowych o łącznej wartości 6416 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXV.  W dniu 01 lutego 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 12 szt. obcinaczek do nici, 5 szt. szpul nici, 1 szt. rolki taśmy koloru czarnego, 2 szt. pustych szpul od taśmy oraz 2 szt. niepełnych szpul z taśmą koloru czarnego o łącznej wartości 1000 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXVI.  W dniu 04 lutego 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 3 szt. tekturowych pudełek z zawartością 30 szt. szpulek nici oraz 1 szt. pudełka tekturowego z zawartością 10 szt. paczek klipsów o łącznej wartości nie mniejszej niż (...),9 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o

XXVII.  W dniu 05 lutego 2017r. w S. woj. (...) dokonał kradzieży z pomieszczeń firmy (...) Sp. z.o.o.o 42 szt. szpuli pełnych z taśmą koloru białego o łącznej wartości 14700 zł czym działał na szkodę firmy (...) z.o.o.o.

Wyrokiem z 03 października 2017 roku wydanym w sprawie II K 105/17 Sąd Rejonowy w Sieradzu uznał J. O. za winnego zarzucanych mu w pkt od I do XXVII czynów wyczerpujących dyspozycję art. 278 § 1 kk przyjmując, iż czyny te popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw określonym w art. 91 § 1 kk i z tą zmianą opisu każdego z czynów, że zwrot „Sp. z.o.o.o” zastąpił zwrotem „Sp. z o.o.”, za te czyny na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Ponadto na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd I instancji zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zatrzymanie w okresie od dnia 07 lutego 2017r., godz. 18.40 do dnia 08 lutego 2017r., godz. 20.20 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Zasądził także od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. Sp. z.o.o z/s w S. kwotę 4359 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 700 złotych tytułem opłaty i kwotę 792,27 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

W ustawowym terminie apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości. Powyższemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to :

a)  art. 91 k.k. poprzez przyjęcie, iż przypisane oskarżonemu czyny popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, w sytuacji gdy brak jest ku temu podstaw;

b)  art. 12 k.k. poprzez jego niezastosowanie, i brak przyjęcia iż czyny przypisane oskarżonemu popełnione zostały w warunkach przestępstwa ciągłego, w sytuacji gdy z materiały dowodowego wynika iż zostały spełnione przesłanki zastosowania tej normy prawnej;

2.  obrazę przepisów postępowania, które miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

a)  art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawną odmowę nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w sytuacji, gdy brak było ku temu podstaw;

b)  art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, w sytuacji gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym dla ustalenia wartości przywłaszczonych przez oskarżonego produktów a tym samym faktu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa oraz wysokości szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, wymaga wiadomości specjalnych, a wniosek obrońcy oskarżonego nie zmierzał do przedłużenia postępowania, a nadto art. 193 1 k.p.k poprzez zastąpienie opinii biegłego zeznaniami świadków i strony pokrzywdzonej;

c)  art. 424 § 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną orzeczenia, a polegający na zaniechaniu wyjaśnienia przyczyn uznania za wystarczające zeznania świadków i strony w zakresie wartości szkody;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na:

a)  pominięciu ustaleń w zakresie popełnienia przez oskarżonego poszczególnych czynów, w sytuacji gdy oskarżony na etapie postępowania sądowego nie przyznawał się do ich popełnienia;

b)  przyjęciu, iż produkty, których zaboru dokonał oskarżony były produktami w zdecydowanej większości pełnowartościowymi, w sytuacji gdy brak jest ku temu podstaw;

c)  przyjęciu, iż wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu wyniosła 103.422,17 zł., w sytuacji gdy brak było ku temu podstaw;

4.  rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu w stosunku do oskarżonego kary w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności a nadto orzeczenia kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, w sytuacji gdy okoliczności sprawy nie dawały ku temu podstaw.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W złożonym środku odwoławczym wniósł także o przeprowadzenie dowodów na etapie postępowania odwoławczego, a to:

a)  dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu materiałoznawstwa na okoliczność ustalenia wartości poszczególnych skradzionych przedmiotów, ich stanu, możliwości i zakresu ich wykorzystania ponownie jak również nakładów związanych z ich modyfikacją i przystosowaniem do ponownego wykorzystania;

b)  zażądanie od spółki (...) sp. z o.o. i dopuszczenie dowodu z pełnej dokumentacji pracowniczej oskarżonego, w tym list obecności w okresie objętym zarzutami, na okoliczność możliwości popełnienia poszczególnych przestępstw przez oskarżonego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. wniósł odpowiedź na apelację obrońcy oskarżonego wnosząc o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Ponadto o oddalenie złożonych przez obrońcę oskarżonego wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozważając podniesione w apelacji zarzuty natury procesowej tytułem wstępu należy wskazać, iż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, i brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto Sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 kpk i 424§2 kpk oraz nie uchybi dyrektywie art. 4 kpk.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i analizując zarzuty podniesione w apelacji Sąd Okręgowy nie stwierdził takich uchybień ze strony Sądu I instancji, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia art. 170 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 193 kpk dotyczącego oddalenia wniosku dowodowego o powołaniu biegłego na okoliczność ustalenia wartości produktów przywłaszczonych przez oskarżonego. Zarzut ten należy uznać za całkowicie chybiony. Podkreślenia wymaga, że wartość produktów nie była kwestionowana do złożenia przez oskarżonego ostatnich wyjaśnień przed zamknięciem przewodu sądowego, stąd też decyzja sądu I instancji w tym zakresie zasługiwała na aprobatę. W tym przedmiocie wypowiedział się także szeroko Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej oddalając tożsamy wniosek dowodowy zawarty w złożonym środku odwoławczym. Zwrócić należy uwagę, że w toku postępowania przygotowawczego J. O. nie kwestionował swojego sprawstwa, a przy tym wartości szkody – a tym samym wartości poszczególnych produktów – zatem nie było przeszkód aby szereg zabezpieczonych przedmiotów, które zostały znalezione w pojeździe oskarżonego czy też w innych pomieszczeniach, do których miał dostęp, zwrócić pokrzywdzonej spółce. W zasadzie już od tego momentu przeprowadzenie wnioskowanego dowodu nie było możliwe i taka argumentacja jest wciąż aktualna. Obecnie materiały te zostały już sprzedane lub też przerobione i wykorzystane do produkcji nowych towarów. Ponadto nie ma wątpliwości, że do wyliczenia wartości szkody zostały użyte ceny netto zakupu poszczególnych przedmiotów, zatem kwestia do produkcji jakich elementów czy też towarów zostałyby one wykorzystane nie ma znaczenia dla oceny ich wartości. Inaczej mówiąc decydujące znaczenie miała cena pojedynczej sprężyny czy też maty, nie zaś trampoliny, która mogła ostatecznie powstać z tych elementów. Wskazać przy tym należy, że wzięto w tym wypadku pod uwagę dla określenia wartości szkody najkorzystniejszą dla oskarżonego opcję, a mianowicie ceny netto zakupu skradzionych przedmiotów, które nie były kwestionowane przez całe praktycznie postępowanie. Zgodzić należy się także, że wniosek ten zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, o czym świadczy choćby moment, w którym wniosek ten został zgłoszony. Jednocześnie nie sposób zgodzić się z tym, że dowody na których oparł się sąd ustalając wartość szkody były niewystarczające. Wręcz przeciwnie przedstawione zestawienie w sposób szczegółowy określało cenę netto każdego z produktów i niemal do końca postępowania przed Sądem I instancji nie było ono w jakikolwiek sposób kwestionowanie. Podkreślenia zwłaszcza wymaga, że oskarżony nie kwestionował tych cen, a przecież to on był odpowiedziany za składanie zamówień i z pewnością ceny te znał. Zaś do naruszenia art. 193 kpk, a tym bardziej rażącego naruszenia tego przepisu, może dojść jedynie wtedy kiedy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Opinia biegłego jest dowodem o charakterze szczególnym, zatem w sytuacji kiedy odwoływanie się do wiedzy specjalistycznej nie jest konieczne, to nie należy z tego uprawnienia korzystać. O tym, czy dany dowód jest istotny dla rozstrzygnięcia danej sprawy decyduje przekonanie sądu – niemniej jednak o charakterze obiektywnym i weryfikowalnym – nie zaś subiektywne żądanie strony (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2015 r., (...) 44/15, LEX nr 1771721).

Jednocześnie kończąc rozważania na temat kompletności zgromadzonego materiału dowodowego podkreślić należy, że nie było błędem nieprzeprowadzenie także pozostałych dowodów, które zostały podniesione w środku odwoławczym. Przede wszystkim pełna dokumentacja pracownicza oskarżonego – wraz z listą obecności nie mogłaby mieć wpływu na treść wydanego rozstrzygnięcia. Wystarczające jest bowiem w tym zakresie wskazanie, że miał on klucze do siedziby firmy, dysponował nimi cały czas, a przez pewien okres mieszkał na terenie siedziby firmy. Tym samym nawet ustalenie, że w danym dniu korzystał z urlopu wypoczynkowego nie dezaktualizowałoby przyjętych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Dość powiedzieć, iż przyjmowanie domniemania, iż w okresie tzw. „długich weekendów” oskarżony miałby korzystać z urlopów wypoczynkowych, co miałoby wykluczać jego sprawstwo byłoby zupełnie kuriozalne. Ponadto podawane w środku odwoławczym okresy nieobecności nie zostały przez niego wykazane, a w zasadzie nie podważyły jego wcześniejszych wyjaśnień odnoszących się do dokonanych kradzieży. Pamiętać należy, ze to sam oskarżony w toku postepowania przygotowawczego wskazał dokładne daty dokonywanych kradzieży. Obrońca oskarżonego niejako kontynuował ten wątek na rozprawie apelacyjnej podnosząc, iż dysponuje dokumentami wskazującymi, iż oskarżony nie mógł dokonać kradzieży, które miały miejsce w dniach od 12 do 15 sierpnia 2016r. oraz w dniach 12 i 13 listopada 2016r. i przedkładając na tę okoliczność fakturę za pobyt w hotelu pod B. w okresie od 11 do 13 listopada 2016r. czy zdjęcia, które miałyby dokumentować pobyt oskarżonego nad morzem w połowie sierpnia 2016r. Jednakże dowody te w żaden sposób nie mogą zaprzeczać sprawstwu oskarżonego uwzględniając stosunkowo niedużą odległość pomiędzy hotelem (...), zaś z przedłożonych zdjęć nie wynika, w jakich konkretnie dniach zostały one wykonane, a obrońca J. O. nie złożył na rozprawie odwoławczej jakiegokolwiek wniosku dowodowego o przeprowadzenie innych dowodów, które miałyby potwierdzić, iż J. O. faktycznie przebywał w J. w połowie sierpnia 2016r.

Przechodząc zaś już do oceny zgromadzonego przez Sąd I instancji materiału dowodowego i poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, którą to ocenę należy przeprowadzić przed odniesieniem się do zarzutów obrazy prawa materialnego, wskazać należy, że zasługuje ona na aprobatę. Autor apelacji zarzuca odmowę nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, kiedy brak było ku temu podstaw. W szerokim zakresie wyjaśnienia oskarżonego zostały uznane za wiarygodne, znalazły bowiem potwierdzenie w innych uznanych za wiarygodne dowodach – jak chociażby zeznaniach O. K. czy protokołach przeszukania pomieszczeń oraz pojazdu, gdzie zabezpieczono mienie należące do pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. Początkowe wyjaśnienia oskarżonego w pełni korelowały z tymi dowodami. Szczególne znaczenie miały zwłaszcza zeznania O. K., które w zasadzie nie były w żaden sposób kwestionowanie. Późniejsza zmiana stanowiska procesowego przez oskarżonego, który w toku postępowania przygotowawczego kilkakrotnie wyrażał nawet chęć dobrowolnego poddania się karze, została poddana prawidłowej analizie przez sąd meriti. Przede wszystkim trudno uznać, iż oskarżony wynosił z siedziby firmy produkty, które nie były pełnowartościowe. Biorąc pod uwagę ilość zabezpieczonych u oskarżonego materiałów zastanowić by się należało, czy przyjmowanie takich ilości wadliwego materiału i dokonywanie za niego zapłaty byłoby zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie można też przyjąć, że oskarżony miałby działać za przyzwoleniem przełożonych, skoro żaden ze świadków tego nie potwierdził, a J. O. sam wcześniej podał, w jakich okolicznościach dokonywał kradzieży podkreślając, że każdorazowo korzystał z okazji. Słusznie przy tym Sąd I instancji wskazał, że nawet jeśli część produktów nie była pełnowartościowa, to nie świadczy to o tym, że ze strony oskarżonego nie doszło do zaboru. Nie ulega bowiem wątpliwości, że także te materiały przedstawiały określoną wartość i były użyteczne w procesie produkcyjnym. Ponadto u oskarżonego znaleziono całe maty, a nie jedynie kawałki określonych materiałów. Wreszcie także na koniec swoich wyjaśnień, oskarżony nie kwestionował, że zabierał towar. Dodatkowo warto też zwrócić uwagę na sprzeczności, jakie pojawiły się w wyjaśnieniach oskarżonego. Otóż podał on, iż chciał w przyszłości otworzyć jakiś park, choć wcześniej utrzymywał, że produkty nie były pełnowartościowe, jednocześnie zaznaczył, że potrzebne byłyby atesty oraz certyfikaty, których nie posiadał. Reasumując poza zakresem, w którym przyznano walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego brak było podstaw do ich uwzględnienia, a więc w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji należało uznać za w pełni uzasadnione.

Lektura środka odwoławczego wskazuje, że pośrednio kwestionowane są także zeznania świadków oraz przedstawione zestawienia wartości produktów, których zaboru dokonał oskarżony. Niemniej jednak brak podstaw, aby kwestionować te dowody, zwłaszcza kiedy odnoszą się one do konkretnie określonych, zabezpieczonych w toku postępowania przygotowawczego przedmiotów – mat o określonych symbolach, materiałów, padów, taśm oraz szpul. Ponadto co do wartości tychże przedmiotów i ewentualnego powołania biegłego z zakresu materiałoznawstwa wypowiedział się już sąd odwoławczy na rozprawie apelacyjnej oraz we wcześniejszych rozważaniach i brak jest podstaw do ponownego przytaczania argumentów w tym zakresie.

Reasumując brak jest podstaw do kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, a w konsekwencji tego także ustaleń faktycznych poczynionych w oparciu o uznane za wiarygodne dowody. Brak jest też podstaw do przyjęcia, że uzasadnienie wyroku zostało sporządzone w sposób utrudniający jego kontrolę instancyjną. Niezależnie do tego kontroli instancyjnej podlega treść wyroku nie zaś treść uzasadnienia sporządzonego już po jego wydaniu, a w świetle art. 455a kpk uchylenie wyroku wyłącznie z tego powodu byłoby niedopuszczalne. Ponadto wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd I instancji w pisemnych motywach wskazał, z jakich powodów przyjął takie, a nie inne rozliczenie wysokości szkody, przyjmując, że oskarżony dokonał zaboru towarów na łączną kwotę 103.422,17 złotych.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do uznania za zasadne zarzutów obrazy prawa materialnego podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że dopiero dogłębna analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w tym pod kątem zasad logiki i doświadczenia życiowego, pozwala zwyle dokonać oceny zachowań sprawcy pod kątem instytucji zawartych w art. 12 kk oraz 91 kk. Czy ciągły określony w art. 12 kk to niejako przestępstwo popełnione „na raty”, zaś jego przyjęcie warunkowane jest przez spełnienie trzech przesłanek: dopuszczenia się więcej niż jednego zachowania w krótkich odstępach czasu; wykonania zamiaru powziętego z góry w odniesieniu do wszystkich zachowań, a jeśli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, to musi wystąpić tożsamość pokrzywdzonego. Najważniejsze w kontekście niniejszej sprawy jest wyjaśnienie, co należy rozumieć pod pojęciem powziętego z góry zamiaru. Wykonanie z góry powziętego zamiaru oznacza po pierwsze, że w skład czynu ciągłego mogą wchodzić wyłącznie zachowania umyślne (por. wyrok SN z 4.12.2008 r., III KK 242/08, Biul. PK 2009/1, s. 24). Po drugie, zamiar dotyczący ich wszystkich musi istnieć już przed podjęciem pierwszego z nich (por. postanowienie SN z 3.10.2011 r., V KK 96/11, LEX nr 1044083). Zamiar ten powinien być należycie skonkretyzowany. Nie wchodzi tu zatem w grę zamiar ogólny ani tzw. odnawiany (Wąsek [w:] Górniok i in., t. 1, s. 188; Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 227–228; Kardas, Przestępstwo ciągłe w prawie, s. 279; Marek, Komentarz, s. 57–58). Nie są też czynem ciągłym zachowania popełniane w wykorzystaniu trwałej sposobności, bez powziętego z góry zamiaru (Wąsek [w:] Górniok i in., t. 1, s. 188). Natomiast ciąg przestępstw jest odmianą zbiegu rzeczywistego przestępstw rozumianego jako popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw, zanim zapadł wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich (K., Przestępstwo, s. 324; Z., Przestępstwo, s. 82; D.-K., K., Czyn, s. 115–116; Z., Problem, s. 61; K., Glosa do uchwały SN z 19.08.1999 r., I KZP 24/99, s. 143). Sytuacja określona w art. 91 § 1 kk ta występuje wówczas, kiedy sprawca popełnia dwa lub więcej przestępstw w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Przesłanka w postaci wykorzystania takiej samej sposobności występowała w konstrukcji przestępstwa ciągłego w art. 58 dkk oraz występuje w obecnie obowiązującym art. 6 § 2 kks i na gruncie tego przepisu odnosi się do okoliczności towarzyszących wypełnieniu poszczególnych zachowań dotyczących warunków obiektywnych, w których dochodzi do ich realizacji. Dokonując zatem wykładni tego zwrotu można odwołać się do dorobku doktryny oraz judykatury wypracowanego na gruncie obu tych regulacji, zwłaszcza tej z poprzednio obowiązującej ustawy Kodeks karny. I tak w wyroku z dnia 21 stycznia 1974 r. Sąd Najwyższy w sprawie III KR 356/73 wskazał, że przez wykorzystanie tej samej trwałej sposobności rozumieć należy działalność będącą wyzyskaniem jednej i tej samej sytuacji, w której znajduje się sprawca i która mu stwarza trwałą okazję powtarzania czynów zabronionych danego rodzaju (OSNKW 1974/5/92). Przesłanka popełnienia składających się na ciąg przestępstw "z wykorzystaniem takiej samej sposobności" odnosi się do okoliczności przedmiotowych, obiektywnych popełnienia każdego z tych przestępstw. Przez określenie "sposobność" należy zaś rozumieć: okoliczności, okazję, warunki do podjęcia określonego zachowania, układ okoliczności, warunków lub czynników zewnętrznych, w których sprawca podejmuje zachowania przestępne (por. Kardas, Piotr. Art. 91. W: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V. Wolters Kluwer, 2016.). Ponadto Sąd Najwyższy wskazywał, że trwała sposobność to wykorzystywanie przy popełnieniu każdego z przestępstw niedostatecznego zabezpieczenia zgromadzonych w magazynie materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1972 r., I KR 277/71, OSNKW 1972, nr 7-8, poz. 122). Za tę samą sposobność uznawano również wykorzystywanie stanowiska służbowego i tego samego układu stosunków, wykorzystywanie niedostatecznego zabezpieczenia, braku należytej ochrony, wykorzystywanie swobodnego dostępu do magazynów, które to konstytutywne elementy tejże przesłanki pozostają aktualne w świetle obecnej regulacji art. 91 kk.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zwłaszcza początkowych wyjaśnień samego oskarżonego nie można mieć wątpliwości co do prawidłowości zastosowania przez Sąd I instancji art. 91 kk w niniejszej sprawie. W niniejszej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, iż oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, że zamiar popełnienia każdego z czynów istniał już przed podjęciem pierwszego z nich. Zarówno wyjaśnienia oskarżonego jak i pozostałe dowody wskazują, że J. O. dokonując kolejnych zaborów korzystał z okazji, nie planował ich wcześniej. Wykorzystywał on swoją pozycję, dostęp do pomieszczeń firmy, a także sytuacje, w których na terenie firmy nie było już pracowników. Niewątpliwie zatem oskarżony działał wykorzystując każdorazowo taką samą sposobność. Sam oskarżony podkreślał w swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym (k. 90), że tych wszystkich kradzieży nie planował, że po prostu wykorzystywał nadarzające się okazje.

Konkludując Sąd I instancji nie dopuścił się ani obrazy przepisów postępowania, ani też błędu w ustaleniach faktycznych czy obrazy prawa materialnego, zaś zarzuty w tym zakresie należało uznać za całkowicie bezpodstawne. Podkreślić należy, że oskarżony oraz jego obrońca mają prawo oceniać zebrany w sprawie materiał dowodowy odmiennie od orzekającego sądu, co jest przejawem jego prawa do obrony, nie jest jednak zadaniem sądu podzielenie takiej oceny. Skoro Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów kodeksu postępowania karnego, w tym zwłaszcza nie dopuścił się żadnych uchybień przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, to tym samym nie można mieć również zastrzeżeń do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, które znalazły oparcie w uznanych za wiarygodne dowodach, a które nie pozostawiały wątpliwości, że J. O. dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Zachowanie oskarżonego słusznie zostało przy tym uznane za ciąg dwudziestu siedmiu przestępstw, z których każde wyczerpujące znamiona określone w art. 278 § 1 kk, a Sąd I instancji należycie uzasadnił swoje stanowisko również w tym zakresie.

Uwzględniając regułę z art. 447 § 1 kpk, a więc że apelację co do winy uznaje się za zwróconą przeciwko całości wyroku, a także w związku z zarzutem podniesionym w apelacji obowiązkiem Sądu Okręgowego w Sieradzu było rozważenie, czy karę orzeczoną wobec oskarżonego, należy uznać za rozstrzygnięcie rażąco surowe.

Pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 kpk w związku z jego ocennością było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z dnia 11 kwietnia 1985r. (V KRN 178/85 , OSNKW z 1995r. Nr 7 – 8, poz. 60) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995r. (II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r., z. 6, poz. 18) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

W świetle tak ukształtowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy nie można mieć zastrzeżeń do rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego o karze wymierzonej oskarżonemu. Na marginesie w tym miejscu należy wskazać, że nie można uznać, że przyjęcie działania w ramach czynu ciągłego jest zawsze dla sprawcy korzystniejsze niż uznanie wielości jego zachowań jako czynów popełnionych w zbiegu realnym. Wszak nie sposób pominąć, że przecież czyn ciągły zawiera dodatkowy element należący do strony podmiotowej, którym jest z góry powzięty zamiar działania przestępnego. Zbyt dużym uproszczeniem jest zatem twierdzenie, że działania ponawiane wprawdzie w krótkich odstępach czasu, ale bez tego zamiaru, a przez to wskazujące na istnienie zbiegu przestępstw, to zagadnienie irrelewantne dla kwestii winy, społecznej szkodliwości czynu, a w konsekwencji – surowości represji karnej (za: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 grudnia 2016 r., II AKa 317/16, LEX nr 2196237). Stąd też sama możliwość wymierzenia kary powyżej górnego ustawowego zagrożenia – wynikająca z art. 91 § 1 kk, nie świadczy o rażącej surowości wymierzonej kary, zwłaszcza kiedy Sąd I instancji z takiej możliwości nie skorzystał. W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy należycie przy tym uzasadnił, dlaczego wymierzył oskarżonemu taką a nie inną karę pozbawienia wolności za przypisany mu ciąg przestępstw, zaś z przedstawioną w tym zakresie argumentacją należy w pełni się zgodzić. Biorąc pod uwagę liczbę popełnionych przez oskarżonego J. O. przestępstw, wartość wyrządzonej szkody, jego uprzednią karalność za przestępstwa, w tym za liczne kradzież z włamaniem, a także wysoki zarówno stopień winy społecznej szkodliwości czynów orzeczoną karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności należy uznać za karę sprawiedliwą. Kara w tym wymiarze powinna również spełnić cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Z pewnością takiego waloru nie spełniałaby kara, o którą wnosił obrońca oskarżonego przed Sądem I instancji, a mianowicie kara nieprzekraczająca 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dość powiedzieć, iż uprzednie skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności wykluczałyby możliwość zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary przewidzianej w art. 69 § 1 kk. Na aprobatę zasługuje także wymiar orzeczonej kary grzywny. Wysoki stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynów, a także okazana determinacja przez oskarżonego, który wykorzystywał każdą możliwą okazję do popełnienia kolejnego przestępstwa, jak również wysokość spowodowanej szkody wskazują, że karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych można wręcz określić jako łagodną, a tym bardziej trudno mówić o rażącej niewspółmierności tej kary w kontekście wymiaru jednej stawki dziennej na minimalnym poziomie 10 złotych.

Reasumując Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego, na podstawie art. 437§1 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

W oparciu o art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. kwotę 3.081,15 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

W oparciu o art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 700 złotych tytułem opłaty za II instancję (na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych - tekst jednolity: Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) oraz kwotę 120 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, nie znajdując jakichkolwiek podstaw zwolnienia go z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Marcin Rudnik