Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. F. i J. K. zostali oskarżeni o to, że :

w kwietniu 1998 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedkładając w (...) w Z. rachunki za części zamontowane w samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) należącym do G. P. wprowadzili w błąd pracownika w/w Inspektoratu co do faktu, że wszystkie te części są nowe i oryginalne, a w tym samym co do rzeczywistej wartości wykonanej usługi wyłudzili w ten sposób kwotę ok. 7. 850zł na szkodę (...) w Z.

tj. o czyn z art. 286§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 6 listopada 2001 r., sygn. akt II K 6/01

(k. 311, T. II) orzekł:

1.  uznaje oskarżonych S. F. i J. K. za winnych popełnienia wyżej opisanego czynu, czym oskarżeni wyczerpali znamiona ustawowe występku z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza im kary po 1 (jeden) rok i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i po 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej wobec obu oskarżonych na kwoty po 15 (piętnaście) złotych;

2.  na mocy art. 69 § l i 2 k.k. i art. 70 § l pkt 1 k.k. zawiesza warunkowo wykonanie wobec obu oskarżonych kar pozbawiania wolności na okresy po 2 (dwa) lata tytułem próby;

3.  na zasadzie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. P. kwotę 630,- (sześćset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego S. F.;

4.  na zasadzie art. 627 k.p.k. zasądza od obu oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. P. kwotę 1.210 (jeden tysiąc dwieście dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego, a nadto zasądza od obu oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty w kwotach po 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych oraz poniesione wydatki w kwocie 1.946,88 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) od oskarżonego S. F. i w kwocie 686,88 zł (sześćset osiemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) od oskarżonego J. K..

Od tego wyroku apelacje wnieśli: oskarżony J. K. i obrońca oskarżonego S. F..

Po rozpoznaniu w/w apelacji Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2002 roku, sygn. akt VII Ka 137/02 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu (k. 354, T.II).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 19 grudnia 2005 r., sygn. akt II K 462/02 (k. 558, T. III) orzekł:

1.  oskarżonych S. F. i J. K. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przy czym ustala, że wartość wyłudzenia wynosi ok. 3000 zł oraz że oskarżeni działali także na szkodę G. P., co stanowi występek z arl.286 § l k.k. i za ten czyn na podstawie art. 286 § l k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierza im kary po 1 (jednym) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie po 100 (sto) stawek dziennych po 15 (piętnaście) złotych;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec obu oskarżonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

3.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. P. kwotę (630 zł + 22% VAT) 768,60 (siedemset sześćdziesiąt osiem 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

4.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od obu oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. P. kwotę 1.210 (tysiąc dwieście dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego;

5.  na podstawie art.627 i 633 k.p.k. oraz art.2 ust. 1pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego S. F. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej wysokości 2968 (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt osiem) złotych, na które składają się kwota 2368 złotych tytułem zwrotu wydatków i opłaty w łącznej kwocie 600 złotych;

6.  na podstawie art. 627 i 633 k.p.k. oraz art.2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej wysokości 1708 (tysiąc siedemset osiem) złotych, na które składają się kwota 1108 złotych tytułem zwrotu wydatków i opłaty w łącznej kwocie 600 złotych;

7.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu J. K. kartę wypisową Szpitala im. (...). E. w K..

Od tego wyroku apelację wniósł oskarżony J. K..

Po rozpoznaniu w/w apelacji Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 20 września 2006 roku, sygn. akt VII Ka 402/06 uchylił zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego J. K., a na podstawie art. 435 k.p.k. także w stosunku do oskarżonego S. F. i sprawę obu oskarżonych przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu (k. 639, T.IV).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2009r., sygn. akt II K 556/06 (k. 938, T. V) orzekł:

1.  oskarżonego S. F. uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia a opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym z opisu tego czynu eliminuje sformułowanie, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z J. K., a nadto przyjmuje, iż wartość szkody wyrządzonej przestępstwem wynosiła około 3000 zł, a pokrzywdzonym przestępstwem jest również G. P., to jest uznaje oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 205§ldkk i za to z mocy tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a z mocy art. 36§3dkk i art. 37§ldkk wymierza mu karę grzywny w kwocie 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) z zamianą w razie nie uiszczenia w terminie na zastępczą karę 50 (pięćdziesięciu) dni pozbawienia wolności przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności równoważny jest grzywnie w kwocie 15 zł (piętnastu złotych);

2.  z mocy art. 73§li§2dkk i art. 74§ldkk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. F. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres lat 2 (dwóch) tytułem próby;

3.  z mocy art. 414§lkpk i art. 17§lpktlkpk uniewinnia oskarżonego J. K. od popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia;

4.  z mocy art. 29ust. l ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. Kancelarii Adwokackiej w Z. kwotę 2.730 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści złotych) oraz kwotę należnego podatku VAT od powyższej kwoty tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. F. w postępowaniu sądowym w toku trzykrotnego rozpoznania sprawy przez Sąd I Instancji.

5.  z mocy art. 627kpk i art. 616§lpkt2kpk zasądza od oskarżonego S. F. na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. P. kwotę 1210 zł (jeden tysiąc dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem przez oskarżyciela posiłkowego pełnomocnika w sprawie;

6.  z mocy art. 230§2kpk orzeka o zwrocie oskarżonemu J. K. dowodów w postaci dokumentów: rachunku uproszczonego, karty wypisowej i ewidencji przychodów znajdujących się w aktach sprawy k. 553;

7.  z mocy art.627kpk, art.2ust. l pkt 3, i art. 3 ust. l ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem należnej opłaty od oskarżonego S. F. kwotę 330zł (trzysta trzydzieści złotych) oraz obciąża oskarżonego wydatkami poniesionymi w niniejszym procesie do kwoty 2500zł (dwa tysiące pięćset złotych), a z mocy art. 624§lkpk zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczania obciążających go wydatków w części przewyższającej tę kwotę, wydatkami tymi w tej części obciążając Skarb Państwa.

8.  z mocy art. 632 pkt 2 kpk kosztami procesu związanymi z rozpoznaniem sprawy oskarżonego J. K. obciąża Skarb Państwa.

Od tego wyroku apelacje wnieśli: oskarżony S. F. i jego obrońca.

Po rozpoznaniu w/w apelacji Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2010r., sygn. akt VII Ka 228/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu (k. 1042, T.V ).

Po ponownym (czwartym już) rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012r., sygn. akt II K 631/10 (k. 1216, T. VI ) orzekł:

1)  oskarżonego S. F. uznaje za winnego tego, że w kwietniu 1998 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedkładając w (...) w Z. rachunki za części zamontowane w samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) należącym do G. P. wprowadził w błąd pracownika w/w Inspektoratu co do faktu, że wszystkie te części są nowe oryginalne, a tym samym co do rzeczywistej wartości wykonanej usługi wyłudził w ten sposób kwotę 3000 zł na szkodę (...) w Z., czym wyczerpał znamiona występku z art. 205 § 1 d.k.k. i za to na mocy art. 205 § 1 d.k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  na mocy art. 73 § 1 i 2 d.k.k. w zw. z art. 74 § 1 d.k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

3)  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 4597,74 (czterech tysięcy pięciuset dziewięćdziesięciu siedmiu i 74/100) złotych obejmującej podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym;

4)  na zasadzie art. 627 k.p.k. w związku z art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych i wydatki w kwocie 1946,88 (jednego tysiąca dziewięciuset czterdziestu sześciu i 88/100) złotych;

5)  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w pozostałym zakresie i obciąża nimi Skarb Państwa.

Od tego wyroku apelacje wnieśli: oskarżony S. F. i jego obrońca.

Po rozpoznaniu w/w apelacji Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 1 czerwca 2012r., sygn. akt VII Ka 319/12 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego S. F. przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu (k. 1271, T.VII ).

Po kolejnym (piątym) ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 25 lipca 2013r., sygn. akt II K 355/12 (k. 1348, T. VII ) orzekł:

1)  oskarżonego S. F. uznaje za winnego tego, że w kwietniu 1998 r. w Z., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedkładając w (...) S.A. Inspektorat w Z. rachunki za części zamontowane w samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) należącym do G. P. wprowadził w błąd pracownika w/w Inspektoratu, co do faktu, że wszystkie te części są nowe, a tym samym co do rzeczywistej wartości wykonanej usługi i wyłudził w ten sposób nieustaloną kwotę nie większą niż 3000 zł na szkodę (...) S.A. Inspektorat w Z., czym wyczerpał znamiona występku z art. 205 § 1 d.k.k. i za to na mocy art. 205 § 1 d.k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  na mocy art. 73 § 1 i 2 d.k.k. w zw. z art. 74 § 1 d.k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

3)  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 6302,52 zł (sześć tysięcy trzysta dwa złotych 52/100) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

4)  na zasadzie art. 627 k.p.k. w związku z art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych i wydatki w kwocie 1946,88 (jednego tysiąca dziewięciuset czterdziestu sześciu i 88/100) złotych, a w pozostałej części na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwalania oskarżonego od ich ponoszenia.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości, podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na stwierdzeniu, że oskarżony S. F. dopuścił się czynu opisanego w wyroku, pomimo braku w materiale dowodowym sprawy dostatecznych dowodów jego winy.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego S. F. od przypisanego mu czynu, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zawierciu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie wynagrodzenia adwokackiego za postępowanie odwoławcze, albowiem nie zostało ono uiszczone przez oskarżonego ani w całości ani też w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego S. F. nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesiony w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się niezasadny w stopniu oczywistym.

W pierwszym rzędzie stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji przeprowadził w sposób dokładny i wyczerpujący postępowanie dowodowe, a w konsekwencji zgromadził kompletny materiał dowodowy, który umożliwiał rzetelne rozpoznanie sprawy oraz wyprowadzenie prawidłowych wniosków merytorycznych. Po wtóre, Sąd meriti dokonał rzetelnej, kompleksowej i wyczerpującej oceny poszczególnych przeprowadzonych w sprawie dowodów. Uczynił to w zgodzie z ich treścią, ale także z należytym uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Ocena przyjęta u podstaw zaskarżonego wyroku jest więc niewątpliwie swobodna, a nie dowolna, jak zdaje się sugerować w apelacji obrońca. Należy także podkreślić, iż uzasadnienie odnośnego orzeczenia spełnia wszystkie wymogi określone w art. 424 k.p.k. Treść tego dokumentu wskazuje precyzyjnie jakimi okolicznościami kierował się Sąd I instancji przyjmując sprawstwo S. F. w zakresie czynu z art. 205 §1 d.k.k.

Zawarta w zarzucie apelacji teza, iż przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za powyższe przestępstwo nastąpiło mimo istnienia określonych braków w materiale dowodowym jest nieuprawniona. Oparto ją zresztą, w odróżnieniu od ustaleń przyjętych u podstaw zaskarżonego wyroku, na analizie niektórych tylko okoliczności faktycznych, z których dodatkowo część nie mogła mieć żadnego znaczenia dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Rozwijając powyższą tezę w uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że Sąd Rejonowy miał przypisać oskarżonemu dokonanie przestępstwa oszustwa wyłącznie na tej podstawie, iż lista nowych części samochodowych wyszczególniona na rachunkach przedłożonych przez niego w inspektoracie (...) w Z. (które miały zostać wymienione w samochodzie G. P.) nie pokrywa się z ustaleniami poczynionymi przez „biegłego” P. który stwierdził, że części te nie zostały w rzeczywistości w pojedzie R. (...) zamontowane. Argumentacja tego rodzaju, jest jednak bezpodstawna, o czym przekonuje już pobieżna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie - jak już wspomniano - Sąd Rejonowy dokonał pogłębionej i logicznej analizy okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, nie formułując bynajmniej konkluzji przedstawionej przez obrońcę.

W ocenie Sądu Okręgowego, zaskarżony wyrok w rzeczywistości zapadł po wnikliwej i ostrożnej analizie poszczególnych zeznań składanych przez G. P., dokonanej przy tym z uwzględnieniem treści pozostałych zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów oraz zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Faktem jest, iż pokrzywdzony rzeczywiście nie był do końca szczery w swoich zeznaniach, jak jednak słusznie zauważył Sąd Rejonowy niewiarygodność ta dotyczyła kwestii drugorzędnych z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania. Po wtóre, kluczowe okoliczności mające w tym zakresie znaczenie, a wynikające z zeznań G. P. znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

Przede wszystkim, na wiarygodność twierdzeń pokrzywdzonego (a tym samym i niewiarygodność wyjaśnień S. F.) wskazuje opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, przeprowadzona już na wstępnym etapie postępowania. Z treści tego dowodu, całkowicie przemilczanego w apelacji, wynika jednoznacznie, iż podpisy złożone na rachunkach za części samochodowe zamówione w sklepie (...) oraz oświadczeniu o odbiorze pojazdu z warsztatu oskarżonego i braku zastrzeżeń co do sposobu naprawy nie zostały nakreślone przez G. P.. Dowód ten, mający niewątpliwie charakter obiektywny, podważa całkowicie linię obrony oskarżonego co do tego, iż pokrzywdzony rzeczywiście podpisał te dokumenty, a tym samym bezpośrednio po wykonaniu naprawy nie kwestionował sposobu, w jaki została ona przeprowadzona. Gdyby rzeczywiście przebieg wypadków przedstawiał się tak, jak wynika to z wyjaśnień S. F., to nie byłoby jednak żadnych powodów, aby nieustalona osoba miała podrabiać podpis G. P. na dokumentach, od których treści uzależniona była wypłata i wysokość świadczeń ze strony ubezpieczyciela.

W świetle wyjaśnień oskarżonego, dotyczących wcześniejszego terminu naprawy pojazdu, a następnie zlecenia przez G. P. dodatkowo jego lakierowania, ten ostatni powinien był podpisać powyższe oświadczenie osobiście. Tak jednak nie było, o czym przekonuje treść opinii biegłego w powiązaniu z zeznaniami pokrzywdzonego.

Po wtóre, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał weryfikacji najistotniejszych fragmentów zeznań pokrzywdzonego, zestawiając je z treścią występujących w sprawie dowodów i okoliczności faktycznych. Oceny wyrażone w tym zakresie w zaskarżonym wyroku są prawidłowe, w związku z czym nie było potrzeby ich powtarzania w niniejszym uzasadnieniu. Odnosząc się natomiast do zarzutów podnoszonych przez skarżącego, to należy podkreślić, iż pokrzywdzony wprawdzie wskazywał, że brał udział w pracach związanych z naprawą jego pojazdu, ale nie w czasie wymiany podzespołów objętych rachunkami przedstawionym przez oskarżonego w (...), tylko później - już na etapie prac końcowych, w tym porządkowych.

W nawiązaniu do częściowej niewiarygodności zeznań G. P. wypada podkreślić, iż nie istnieje żadna reguła dowodowa w myśl której zeznania określonego świadka mogą zostać ocenione albo w całości jako wiarygodne, albo w całości jako nieprawdziwe. W postępowaniu sądowym dość częstym przypadkiem jest przecież, że świadkowie występujący równocześnie jako pokrzywdzeni, zatajają pewne fakty dotyczące swojego postępowania, mogące w ich ocenie następnie rzutować na ocenę ich wiarygodności przez Sąd i ostateczny wynik spawy.

Oceniając wskazane postępowanie pokrzywdzonego z punktu widzenia doświadczenia życiowego, to w istocie nie jest ono wcale takie niezwykłe. Czasami zresztą zdarza się i tak, że określona osoba składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, a następnie zeznając w postępowaniu karnym, początkowo stara się ukryć fakt wcześniejszych negocjacji z osobą, która miała dopuścić się na jej szkodę przestępstwa.

W związku z tym - także i w ocenie Sądu Okręgowego - stwierdzona przez Sąd I instancji niewiarygodność pewnych fragmentów zeznań G. P. wcale nie podważa prawdziwości tych jego twierdzeń, które znajdują poparcie w innych dowodach, a także ocenach dokonanych z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do dalszych uwag zawartych w apelacji należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy po raz kolejny, w sposób logiczny wykazał nieprawdopodobieństwo dokonania wymiany części samochodowych przez G. P. z tych, które wskazano na specyfikacji przedłożonej ubezpieczycielowi (i rzekomo zamontowanych w pojeździe R. (...) przez oskarżonego) na używane, których montaż ostatecznie potwierdził biegły H. Ś.. Należy dodać, iż Sąd I instancji wskazując na nielogiczność postępowania pokrzywdzonego, które sugerował oskarżony, nie miał obowiązku precyzyjnego ustalania, jakie ewentualnie koszty musiałby on ponieść w związku z taką rzekomą próbą wyłudzenia. Odwołanie się do okoliczności przytoczonych w tym zakresie w uzasadnieniu było niewątpliwie wystarczające. W ich świetle działania rzekomo podjęte przez pokrzywdzonego byłyby bowiem tak dalece nieopłacalne i czasochłonne, że w realiach niniejszej sprawy jawią się one jako nieprawdopodobne.

Przyjmując sposób rozumowania przedstawiony w apelacji, G. P. będący w okresie objętym aktem oskarżenia niespełna dwudziestotrzyletnim mężczyzną musiałby zaplanować naprawdę zręczną i wyjątkowo dopracowaną intrygę w celu doprowadzenia do niesłusznego pomówienia oskarżonego (i J. K.).

Tak naprawdę jednak, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, poza sugestiami S. F., jego syna oraz J. K., w niniejszej sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który mógłby wskazywać, że pokrzywdzony zachował się w taki właśnie sposób. Poza prawidłową argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku należało nadmienić, iż trudno zakładać, aby G. P., mając tak misternie opracowany plan, zdecydował się realizować go kosztem warsztatu oskarżonego, ojca jego ówczesnego znajomego T. F..

Odnosząc się zaś do treści propozycji ugody przedstawionej oskarżonemu i J. K. przez pełnomocnika G. P. to trzeba zauważyć, iż nie ma nic dziwnego w tym, że osoba, która jest niezadowolona z usługi wykonanej przez warsztat samochodowy, występuje z tego tytułu z określonymi roszczeniami. Samo więc wystosowanie owego pisma w realiach niniejszej sprawy także żadną miarą nie stanowi dowodu na to, że G. P. sam (lub współdziałając z innymi osobami) dokonał podmiany nowych części - które miały zostać zamontowane w jego pojeździe - na używane.

Idąc dalej wypadało wskazać, że oskarżony przez znaczną część postępowania w niniejszej sprawie nie wskazywał, aby G. P. odbierając samochód z naprawy otrzymał jednocześnie wszystkie wymontowane z niego uprzednio podzespoły, które wymagały wymiany w wyniku zaistniałej kolizji drogowej. Uczynił to dopiero później, po ponad 10 latach od wszczęcia postępowania (k. 1095v.), co w powiązaniu z innymi okolicznościami sprawy należało jednak uznać wyłącznie za próbę wzmocnienia prezentowanej linii obrony.

Faktem jest, że pokrzywdzony jest osobą karaną za przestępstwa, w tym także popełnione przeciwko mieniu (vide akta sprawy SR w Zawierciu sygn. II K 644/07). W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność ta nie mogła mieć jednak w realiach rozpoznawanej sprawy żadnego znaczenia dla oceny wiarygodności jego zeznań.

Kodeks postępowania karnego w art. 7 k.p.k. statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, która nie uzależnia wartości dowodowej zeznań od cech osobowości świadka, jego trybu życia, karalności za przestępstwa, w tym nawet polegającego na składaniu w innej sprawie fałszywych zeznań. Przyjmowanie karalności innej osoby jako okoliczności mającej służyć kryterium wartościowania jej procesowych twierdzeń, tym bardziej jeżeli karalność ta nie miała absolutnie żadnego związku z konkretną sprawą w której świadek składa zeznania byłaby w istocie przejawem legalnej oceny dowodów (ustalona hierarchia wagi poszczególnych dowodów), której kodeks postępowania karnego przecież nie przewiduje. (podobnie SN w wyr. z 13.01.1975 r., II KR 323/74, OSNKW 56/5/1975 r., Sąd Apel. w K. w wyr. z 15.12.2005 r., II AKa 171/06, KZS 2006/6/94).

Mając na względzie powyższe uwagi, Sąd I instancji nie miał więc obowiązku rozważać wpływu karalności G. P. na wiarygodność jego twierdzeń odnośnie zdarzeń objętych niniejszym postępowaniem. Jednakże na marginesie należy zaznaczyć, iż z akt sprawy II K 644/07 wynika, że poszczególne skazania tego świadka miały miejsce w okresie dużo późniejszym niż czas, kiedy pokrzywdzony powierzył swój samochód oskarżonemu celem jego naprawy i lakierowania. Ponadto trudno także dopatrzeć się jakiegokolwiek związku pomiędzy przestępstwami przypisanymi świadkowi, a okolicznościami niniejszej sprawy.

W nawiązaniu do powyższego trzeba również kategorycznie podkreślić, że żadnego znaczenia dla oceny zeznań G. P. nie mogły mieć również rozliczenia pomiędzy nim, a świadkiem A. T., dotyczące przechowywania pojazdu R. (...) na parkingu tego ostatniego.

Przedmiotem niniejszej sprawy niewątpliwie nie było przecież doprowadzenie A. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez G. P., tylko zupełnie inne okoliczności faktyczne i prawne.

Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowe w składzie aktualnie rozpoznającym sprawę, nawet przy założeniu, że pokrzywdzony rzeczywiście nie uiścił A. T. uzgodnionego wynagrodzenia, a następnie fałszywie zeznawał, że z tym ostatnim się jednak rozliczył, to i tak nie miałoby to żadnego znaczenia dla ustalenia, czy G. P. zgodnie z rzeczywistością opisał okoliczności związane z naprawą pojazdu w warsztacie oskarżonego oraz dalszymi podawanymi przez niego okolicznościami.

Kodeks postępowania karnego - jak już wspomniano wcześniej - nie zna pojęcia niewiarygodności konkretnej osoby w kontekście jej postawy życiowej, tylko wiarygodności jej procesowych twierdzeń dotyczących ściśle określonych kwestii faktycznych.

Niezależnie od powyższego wypada zaznaczyć, iż uważna lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bynajmniej, aby Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności dowodom z których wynikało, że G. P. nie zapłacił oskarżonemu całości wynagrodzenia za zlecone dodatkowo lakierowanie pojazdu. W istocie Sąd Rejonowy postąpił odwrotnie, jednoznacznie wskazując, iż „Nie dał Sąd wiary zapewnieniom G. P., że zapłacił za dodatkowo zlecone malowanie pojazdu” (str. 8 uzas. zaskarżonego wyroku – k. 1358).

Ostatecznie należało więc uznać, iż zarzuty podniesione przeciwko ustaleniom faktycznym, poczynionym przez Sąd I instancji nie mogły okazać się skuteczne i doprowadzić do jednego z rozstrzygnięć postulowanych we wnioskach apelacji.

W konkluzji Sąd Okręgowy - w składzie aktualnie rozpoznającym niniejszą sprawę - pragnie także zaznaczyć, że również i w jego ocenie wina i sprawstwo oskarżonego S. F. w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego nie budziły żadnych wątpliwości. W tym względzie należało więc podzielić pogląd składu Sądu Okręgowego, który orzekał w niniejszej sprawie w postępowaniu odwoławczym po raz pierwszy, a także konsekwentne i - jak się ostatecznie okazało - słuszne stanowisko wyrażane przez Sąd Rejonowy w Zawierciu w kolejnych pięciu wyrokach skazujących, wydanych w postępowaniu w I instancji.

Kwalifikacja prawna czynu oskarżonego jest prawidłowa. Uwzględnia ona zarówno stan faktyczny występujący w niniejszej sprawie, który niewątpliwie wskazuje na wyczerpania przez oskarżonego znamion występku oszustwa, ale także reguły prawa międzyczasowego wskazane w art. 4 §1 k.k.

Wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby nie nosi znamion rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Jej wymiar jest adekwatny do okoliczności związanych z samym czynem zabronionym przypisanym oskarżonemu, jak i jego warunków i właściwości osobistych. Uprzednia, jak i następcza niekaralność oskarżonego niewątpliwie przemawiała również za zastosowaniem wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Reasumując, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 §1 k.p.k. w zw. z art. 457 §2 k.p.k. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

O kosztach za postępowanie odwoławcze, orzeczono na podstawie art. 636 §1 k.p.k. w zw. art. 8 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz art. 29 ust. 1 ustawy z 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze.