Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Menzel

Sędziowie SSO Stanisław Jabłoński (spr.)

(...) del. do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tomasza Fedyka

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 r.

sprawy:

1.  D. C. oskarżonego o czyny z art.281 kk, z art.280§1 kk, z art.222§1 kk i art.224§1 kk w zw. z art.11§2 kk oraz z art.226§1 kk;

2.  K. F. oskarżonego o czyny z art.281 kk oraz z art.280§1 kk;

3.  P. R. oskarżonego o czyny z art. 281 kk oraz z art.280§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt VII K 1126/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uchyla orzeczenia o karach łącznych pozbawienia wolności zawarte w pkt IX, X i XI oraz orzeczenia zawarte w pkt I,II, III, IV, V, VI części dyspozytywnej,

b) 

II.  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu D. C. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków) na rzecz adwokatów J. W. i K. T. kwoty po 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym, od opłaty za II instancję.

IV Ka 1123/13

UZASADNIENIE

K. F., D. C. oraz P. R. zostali oskarżeni o to, że:

tj. o czyn z art. 281 kk;

II. w tym samym czasie i miejscu opisanym jak w punkcie I zarzutu, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobach P. M. i P. K. w ten sposób, że używając wobec pokrzywdzonych przemocy w postaci wielokrotnego kopania po głowie i ciele, wielokrotnego uderzania pięściami oraz łokciami w twarz, przewrócenia P. M. na ziemię i dalszego kopania po głowie oraz ciele, zabrali w celu przywłaszczenia upuszczone w trakcie zdarzenia przez pokrzywdzonego P. K. kosmetyki w postaci dezodorantów i żeli pod prysznic w ilości 15 sztuk o nieustalonej wartości, czym działali na szkodę P. M. i P. K.

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk;

a nadto D. C. został oskarżony o to, że:

III. w dniu 19 września 2011 roku w Ł. na terenie IV Komisariatu Policji mieszczącego się przy ul. (...), stosując przemoc w postaci szarpania i uderzenia pięściami w twarz, w celu zmuszenia do zaniechania prawnych czynności służbowych, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji mł. asp. T. Ś. podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

IV.  w tym samym miejscu i czasie co w pkt III zarzutu znieważył funkcjonariuszy policji mł. asp. T. Ś. oraz st. sierż. M. P. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w ten sposób, iż używał wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe,

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt VII K 1126/11 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków w VII Wydziale Karnym:

I.  uznał oskarżonego K. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.281 kk i za to na podstawie art.281 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego K. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.280§1 kk i za to na podstawie art.280§1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego P. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.281 kk i za to na podstawie art.281 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego P. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.280§1 kk i za to na podstawie art.280§1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznał oskarżonego D. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.281 kk i za to na podstawie art.281 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  uznał oskarżonego D. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.280§1 kk i za to na podstawie art.280§1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  uznał oskarżonego D. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzecim części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.222§1 kk i art.224§1 kk w zw. z art.11§2 kk i za to na podstawie art.224§1 kk w zw. z art.11§3 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  uznał oskarżonego D. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie czwartym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art.226§1 kk i za to na podstawie art.226§1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączył oskarżonemu K. F. wymierzone w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączył oskarżonemu P. R. wymierzone w punktach III i IV części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

XI.  na podstawie art.85 kk i art.86§1 kk połączył oskarżonemu D. C. wymierzone w punktach V, VI, VII i VIII części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  na podstawie art.63§1 kk zaliczył, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, tymczasowe aresztowanie oskarżonego K. F. w okresie od dnia 12 września 2011 roku do dnia 12 czerwca 2012 roku, oskarżonego D. C. w okresie od dnia 19 września 2011 roku do dnia 11 kwietnia 2012 roku, oskarżonego P. R. w okresie od dnia 20 września 2011 roku do dnia 26 kwietnia 2012 roku;

XIII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. T. kwotę 1239,84 złotych, obejmującą podatek VAT, tytułem nie opłaconej obrony, udzielonej oskarżonemu K. F. z urzędu;

XIV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. W. kwotę 1136,52 złotych, obejmującą podatek VAT, tytułem nie opłaconej obrony, udzielonej oskarżonemu P. R. z urzędu;

XV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa i nie wymierzył im opłaty w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego D. C. zaskarżając wyrok w całości, na korzyść oskarżonego, zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, w zakresie pkt V i VI części dyspozytywnej wyroku, a to:

- art. 280 §1 kk poprzez jego bezzasadne zastosowanie, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego powinno być zakwalifikowane wyłącznie jako jeden czyn z art. 281 kk, a dalsze działanie oskarżonego powinno być ocenione jako współukarany czyn następczy,

- art. 54 § 1 kk przez bezpodstawne niezastosowanie tego przepisu wobec D. C., który jest osobą młodocianą,

- art. 53 § 2 kk przez nieuwzględnienie pozytywnych okoliczności zachowania D. C. po popełnieniu zarzucanego mu czynu, a to wyrażenia żalu z powodu popełnienia przedmiotowego czynu, podjęcia nauki i poszukiwania pracy w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł.,

2.  obrazę przepisów postępowania, w zakresie pkt VII i VIII części dyspozytywnej wyroku, która miała istotny wpływ na treść zaskarżanego orzeczenia, a to art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk i art. 410 kpk, polegającą na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym pominięcie okoliczności korzystnych dla oskarżonego, rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego wątpliwości istniejących w sprawie, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przejawiające się w szczególności w ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań funkcjonariuszy Policji T. Ś. i M. P. (2).

Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. F. zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 k.k. w zw. z art. 280 k.k. mającą istotny wpływ na treść orzeczenia polegającą na błędnej jego wykładni i wadliwym przyjęciu, iż oskarżony K. F. wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przy użyciu przemocy, czego konsekwencja jest przypisanie oskarżonemu współsprawstwa tj. formy sprawczej wykonawczej przestępstwa rozboju, podczas gdy swoim zachowaniem nie wypełnił on żadnego ze znamion opisanego typu czynu, co w konsekwencji nie pozwala w świede żadnej z powszechnie akceptowalnych zarówno w judykaturze jak i doktrynie teorii współsprawstwa, na przyjęcie, że zachowanie oskarżonego miało charakter współsprawczy.

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 k.k. w zw. z art. 281 k.k. mającą istotny wpływ na treść orzeczenia polegającą na błędnej jego wykładni i wadliwym przyjęciu, iż oskarżony K. F. wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi dokonał kradzieży rozbójniczej, podczas gdy analizując w sposób prawidłowy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a także nie kwestionując poczynionych prze Sąd ustaleń faktycznych K. F. nie wypełnił znamion czasownikowych stanowiących o bycie przestępstwa kradzieży rozbójniczej w formie sprawczej wykonawczej.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów.

Obrońca oskarżonego P. R. zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1.  mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 7 kpk, polegającą na naruszeniu i nie uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w ramach swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów, w szczególności zapisu monitorowego obrazującego przebieg wydarzeń oraz protokołu z odtworzenia w miejscu zdarzenia i w konsekwencji ukształtowanie błędnego przekonania, iż wyjaśnienia oskarżonego P. R. nie zasługują na danie wiary oraz że dowód z nagrania monitorującego i protokół z odtworzenia uzasadniają ustalenie, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży rozbójnickiej a następnie napadu rabunkowego, chociaż są one błędne bowiem zapis monitorowy oraz jego protokolarne odtworzenie naprowadzić winny na ustalenia, że P. R. w momencie zaatakowania pokrzywdzonych nie miał świadomości o wcześniej dokonanej kradzieży kosmetyków przez pozostałych dwóch oskarżonych;

2.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 193 § 1 kpk, mogące mieć wpływ na treść wyroku a polegające na nie zlecenie zasięgnięcia opinii biegłego i nie zlecenie protokolarnego odtworzenia zarejestrowanego na płytach CD nagrania obrazującego przebieg zdarzeń i w konsekwencji posłużenie się dowodem zawierającym nieostre sformułowania;

3.  rażące niewspółmierności bezwzględnej kary pozbawienia wolności w stosunku do czynu, którego dopuścił się oskarżony P. R., przy uwzględnieniu jego niekaralności, ekspiacji, żalu oraz działania w poczuciu iż jest atakowany.

Zgłaszając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako występku z art. l58 § l kk i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, alternatywnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedzione w sprawie apelacje skutkowały modyfikacją zaskarżonego w sprawie wyroku w zakresie karnoprawnej oceny zdarzenia z dnia 06 sierpnia 2011 r.

A zatem w pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że Sąd pierwszoinstancyjny procedując w niniejszej sprawie zgromadził kompletny materiał dowodowy, dający możliwość czynienia właściwych i obiektywnych ustaleń faktycznych. Przede wszystkim istotnym, bo w pełni obiektywnym dowodem w sprawie była płyta z nagraniem monitoringu z miejsca zdarzenia. Protokół z jej odtworzenia nie wzbudza, wbrew sugestiom obrońcy oskarżonego R., żadnych zastrzeżeń, w szczególności za błędny uznać należy pogląd obrońcy deprecjonujący jego walor procesowy z uwagi na fakt, że protokół ów sporządzał funkcjonariusz Policji, a nie biegły sądowy. W tym względzie zarzut naruszenia art. 193 kpk jest bezzasadny.

Stwierdzić też trzeba, że ocena zgromadzonych dowodów -jako wsparta argumentacją logiczną, zgodną z doświadczeniem życiowym- nie wykracza poza granice zakreślone przepisem art.7 kpk. W szczególności w odniesieniu do dowodów z zeznań T. Ś. i M. P. (2) Sąd jasno i przekonująco wytłumaczył z jakich powodów to właśnie ich zeznaniom, a nie wyjaśnieniom oskarżonego dał wiarę.

Jako całkowicie chybione uznał też Sąd Okręgowy zarzuty sugerujące naruszenie art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 92 kpk czy art. 410 kpk. Tego typu uchybień na próżno szukać w procedowaniu sprawy przez Sąd meriti, to natomiast, iż Sąd ten nie wyszedł na przeciw oczekiwaniom apelującego obrońcy i odrzucił interpretację dowodów przedstawioną przez obronę, czyniąc to w sposób chroniony zasadą swobodnej ich oceny, naruszenia w/w przepisów, zwłaszcza zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk w żadnej mierze oznaczać nie może.

Istota problemu tkwi natomiast w tym, iż o ile prawidłowe są ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti co do przebiegu samego zdarzenia, o tyle jego ocena prawna, tożsama zresztą z tą, którą zaproponował rzecznik oskarżenia publicznego w akcie oskarżenia, budzi zasadnicze wątpliwości.

Przypomnieć zatem należy, iż w pierwszej fazie zdarzenia oskarżeni dokonali zaboru mienia- kosmetyków w celu przywłaszczenia, a następnie oddalili się z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzeni zdecydowali się odebrać sprawcom należące do nich kosmetyki i podjęli za nimi pościg. Gdy dogonili oskarżonych i zażądali zwrotu zabranego mienia, użyta została wobec nich przemoc – niewątpliwie w celu utrzymania się przy posiadaniu zabranych przedmiotów. Następnie oskarżeni oddalili się z miejsca użycia przemocy, zaś pokrzywdzeni ponownie podjęli za nimi pościg, dogonili ich i gdy po raz kolejny zażądali zwrotu zabranych im przedmiotów, oskarżeni znowu użyli wobec nich siły. W tej części zdarzenia doszło także do zaboru kolejnych rzeczy, bowiem jeden z pokrzywdzonych upuścił w tym czasie kosmetyki, zaś oskarżeni wykorzystując ów fakt zabrali również i te przedmioty.

W takiej zaś sytuacji, co trafnie zauważa obrońca oskarżonego D. C., nie mamy do czynienia w dwoma niezależnymi czynami kwalifikowanymi jako przestępstwo kradzieży rozbójniczej oraz przestępstwo rozboju. Rozważane zdarzenie historyczne charakteryzuje się tożsamością miejsca, czasu, jak i pokrzywdzonych; jego wymowa, zaistniały kontekst sytuacyjny, przy uwzględnieniu faktu, iż między wyodrębnionymi przez Sąd dwoma czynami zachodzi dosłownie chwilowa przerwa, uniemożliwia w istocie przyjęcie interpretacji o dwóch niezależnych przestępstwach.

Należy w pełni podzielić tok rozumowania przedstawiony przez obrońcę odnośnie oceny prawnej tego zdarzenia. A zatem, oskarżeni po zaborze dezodorantu A. i żelu pod prysznic A. oddalili się od pokrzywdzonych, po chwili jednak zostali dogonieni i wówczas też po raz pierwszy użyli wobec pokrzywdzonych przemoc w celu utrzymania się przy posiadaniu zagarniętych kosmetyków. Następnie oskarżeni oddalili się i w momencie, gdy ponownie zostali dogonieni, użyli przemocy po raz kolejny. Oczywistym jest cel jej użycia – a mianowicie wola utrzymania się przy zabranych uprzednio rzeczach. Dwukrotnie zastosowana przez D. C., K. F. i P. R. przemoc stanowiła zdaniem Sądu Okręgowego wyłącznie znamię przestępstwa kradzieży rozbójniczej i wynikała z zaistniałych okoliczności, czyli postawy pokrzywdzonych, którzy dwa razy podejmowali próbę odzyskania zagrabionego im mienia. Użycie przemocy po raz drugi, w świetle kompleksowej oceny materiału dowodowego, w tym i wyjaśnień oskarżonych, nie mogło stanowić elementu nowego przestępstwa rozboju. Oskarżeni po raz kolejny dążyli bowiem do utrzymania się przy zabranym chwilę wcześniej mieniu. Fakt natomiast, iż w owej końcowej fazie zdarzenia pokrzywdzonym wypadły dalsze kosmetyki, które oskarżeni także zabrali, wykorzystując sprzyjającą ku temu okazję, nie oznacza, że wypełnili oni tym samym znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk. Nie można im bowiem przypisać w tym względzie zamiaru. Już tylko z wyjaśnień sprawców wnioskować przecież można, że gdyby pokrzywdzonym nie wypadły kolejne kosmetyki, to oskarżeni nie dokonaliby zaboru tych rzeczy. W tym zatem stanie rzeczy ów zabór (drugi zabór w historycznym przebiegu zdarzenia) winno się traktować -jak słusznie zauważył obrońca oskarżonego C.- jako współukarany czyn następczy, zaś oskarżeni winni odpowiadać wyłącznie za sprawstwo przestępstwa z art. 281 kk.

W tym miejscu, nawiązując z kolei do zarzutów ujętych w apelacji obrońcy K. F., a i obrońcy P. R., zauważyć należy, iż istota współsprawstwa nie oznacza, że wszyscy biorący udział w zdarzeniu sprawcy zobligowani są osobiście wypełniać komplet czynności należących do znamion czasownikowych danego przestępstwa. Zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa, do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion (tzw. czynność czasownikową), gdyż wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu (por. postanowienie SN z 1 marca 2005 r., III KK 208/04, OSNKW 2005/7-8/62). Warunkiem przypisania takiemu współsprawcy winy jest zaś udowodnienie, iż mimo, że nie wykonywał on czynności czasownikowych stanowiących o realizacji znamion przestępstwa, to był świadomy zachowania pozostałych współsprawców, akceptował ich działania i łączył się z nimi, traktując je jak własne (wyrok SA w Katowicach z 23 września 2004 r., II AKa 276/04, Prok.i Pr. 2005/10/15). Innymi słowy, istotą współsprawstwa jest świadome dążenie przez współsprawców do tego samego celu, realizowanie go wspólnymi siłami i na podstawie wspólnego porozumienia; każdy ze współsprawców musi obejmować swoim zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu zabronionego i świadomie współdziałać w akcji przestępczej. Z istoty współsprawstwa wynika ponadto, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego współsprawcy (zob. postanowienie SN z 1 marca 2005 r., III KK 249/04,OSNKW 2005/7-8/63). Przenosząc powyższe uwagi na ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny, uznać należy, że przyjęcie konstrukcji współsprawstwa w odniesieniu do oskarżonego K. F., uwzględniając zapis monitoringu, jak i wyjaśnienia przezeń złożone (potwierdzające fakt zabrania żelu oraz późniejszego używania wobec pokrzywdzonych przemocy), nie budzi absolutnie żadnych kontrowersji. Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do oskarżonego P. R., który w analizowanym zdarzeniu również nie pozostawał osobą bierną.

Konsekwencją przypisania oskarżonym jednego czynu z art. 281 kk w miejsce dwóch im zarzucanych – art. 281 kk oraz art. 280 § 1 kk była konieczność uchylenia orzeczeń o jednostkowych karach wymierzonych oskarżonym za w/w przypisane im czyny (pkt. I-VI) oraz orzeczeń o karach łącznych pozbawienia wolności zawartych w pkt. IX, X i XI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Zbędne stało się też analizowanie apelacji obrońców pod kątem rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym kar łącznych.

Wymierzając oskarżonym D. C., K. F. i P. R. karę za występek z art. 281 kk Sąd Okręgowy miał na uwadze okoliczności, które uzasadniając orzeczenie w zakresie kary akcentował już Sąd pierwszoinstancyjny. Nie powielając zatem tych samych treści wskazać jedynie trzeba, iż za adekwatną reakcję karno-prawną, uwzględniają w należytym stopniu okoliczności ujawnione w sprawie (działanie z niskich pobudek, w miejscu publicznym, z chęci uzyskania szybkiego zysku, używanie wobec pokrzywdzonych przemocy, uprzednia karalność oskarżonych F. i C.), jak też odzwierciedlającą bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym uznał Sąd Odwoławczy karę po 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu jedynie kara w takiej właśnie postaci i wymiarze może odnieść jakikolwiek skutek wychowawczy wobec oskarżonych. Ferując orzeczenie w tym zakresie Sąd uwzględnił oczywiście podnoszone przez obrońców w apelacjach okoliczności łagodzące (m.in. okazywana przez oskarżonych skrucha, żal, niekaralność P. R.), uznał jednakże, iż nie można im przypisywać priorytetowego znaczenia, a już na pewno nie mogą one skutkować niższym, niż przyjęty przez Sąd wymiarem kary i jej warunkowym zawieszeniem. Stopień demoralizacji oskarżonych jest bowiem zbyt duży, zaś fakt, iż swoim postępowaniem godzili oni w bodaj najmocniej chronione dobra prawne, tj. cudzą własność oraz zdrowie i życie drugiego człowieka nakazuje, by wymierzona im sankcja była odpowiednio wysoka.

Jedynie na marginesie -w nawiązaniu do zarzutów obrońcy oskarżonego C.- wskazać należy, że oczywiście faktem jest, iż w przypadku sprawców nieletnich i młodocianych ustawodawca wyraźnie daje pierwszeństwo dyrektywie prewencji indywidualnej, niemniej okoliczność ta nie oznacza automatycznej pobłażliwości dla tego typu sprawców przestępstw. Nie ulega bowiem wątpliwości, że kara musi być dobierana odpowiednio do „potrzeb” sprawcy w zakresie oddziaływań wychowawczych (por. wyrok SN z 23.04.1981 r., I KR 51/81, OSNKW 1981, nr 10, poz. 53). Oskarżony D. C. nie ma wpojonego poszanowania dla obowiązujących norm porządku prawnego, co dobitnie pokazuje jego dotychczasowa droga życiowa. Choć bowiem jest on osobą młodą, to w przeszłości był już karany sądownie. Fakt zaś, iż pomimo uprzedniego skazania postawa oskarżonego nie uległa zmianie i dopuścił się on popełnienia kolejnego czynu zabronionego, wskazuje, że D. C. należy do kategorii osób zdemoralizowanych, w stosunku do których sięgać należy już tylko po sankcje ostateczne. Bezcelowym wydaje się oferowanie oskarżonemu szansy na resocjalizację w warunkach wolnościowych, skoro taką szansę już otrzymał i nie potrafił z niej należycie skorzystać.

Nadto -jako że apelacja obrońcy oskarżonego C. zwrócona jest przeciwko całości wyroku (a zatem tak orzeczenia o winie, jak i o karze)- napomknąć w tym miejscu trzeba, że wysokość kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu D. C. za czyny z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 226 § 1 kk nie wzbudza jakichkolwiek obiekcji. W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzenie oskarżonemu kar po 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest bynajmniej rażąco niesprawiedliwe. Orzeczenia te nie pozostają w sprzeczności z dyrektywami, o jakich stanowi art. 53 kk, zaś wymierzone kary pozbawienia wolności mieszczą się w granicach przewidzianych przez ustawodawcę, uwzględniają w należytym stopniu ogół okoliczności ujawnionych w sprawie, jak też odzwierciedlają stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu.

Z uwagi na wielość czynów przypisanych D. C.- Sąd Okręgowy zobligowany był ukształtować wobec tego oskarżonego nowy wymiar kary łącznej. Wymierzając w/w karę Sąd kierował się regułami określonymi w art. 86 § 1 kk, jak też wziął pod uwagę stopień związku pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, charakter związków przedmiotowych i podmiotowych oraz stosunkowo niedługi odstęp czasowy pomiędzy poszczególnymi występkami.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Wysokość kwoty zasądzonej na rzecz adw. J. W. i adw. K. T. tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonym w postępowaniu odwoławczym wynika z przepisów § 14 ust. 2 pkt 4, § 16 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd Odwoławczy nie obciążał oskarżonych kosztami postępowania odwoławczego uznając, że ich uiszczenie przez D. C., K. F. i P. R. stanowić będzie dla nich nadmierną dolegliwość (art. 624 § 1 kpk).