Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dniem 8 września 2014 roku zarejestrowanym pod sygn. akt
I Nc 3082/14, a następnie pod sygn. akt I C 1714/16, Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w O. wystąpiła przeciwko N. K. z powództwem o zapłatę kwoty 3.727,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 września 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Pozwem z dniem 29 lipca 2015 roku zarejestrowanym pod sygn. akt
I Nc 2551/15, a następnie pod sygn. I C 1715/16, Wspólnota Mieszkaniowa
przy ul. (...) w O. z siedzibą w O. wystąpiła przeciwko N. K. z powództwem o zapłatę kwoty 9.242,04 zł
wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 lipca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Postanowieniem z dnia 5 września 2016 roku Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę o sygn. akt I C 1715/16 ze sprawą o sygn. akt I C 1714/16 i prowadził obie sprawy prowadzić pod wspólną sygnaturą akt
I C 1714/16.

Pozwana wniosła o oddalenie obu powództw w całości podnosząc, że wszystkie dochodzone pozwem należności zostały przez nią uregulowane przez potrącenie z należnościami przysługującymi jej od powódki.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu,

I. w sprawie o zapłatę kwoty 9.242,04 zł, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.242,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (punkt 1) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.333 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2),

II. w sprawie o zapłatę kwoty 3.727,45 zł, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.727,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (punkt 1 sentencji wyroku) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 804 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2 sentencji wyroku).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) w O. tworzy ogół właścicieli 24 wyodrębnionych lokali w nieruchomości położonej
przy ul. (...) w O.. W 2007 roku N. K. nabyła odrębną własność lokalu oznaczonego numerem (...) i lokalu nr (...) znajdującego
się w O. przy ul. (...). Tym samym pozwana stała się członkiem powodowej wspólnoty mieszkaniowej. Właściciele lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) w O. podjęli uchwałę, na mocy której utworzyli fundusz remontowy. Na mocy uchwały Nr 2/09.2013 r. zmieniła się opłata na fundusz remontowy z 1,20 zł na 1,00 zł i zwiększono opłatę na eksploatację z 0,80 zł na 1,00 zł. Od 2007 roku do lipca 2013 roku funkcję zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w O. pełnił ojciec pozwanej - G. K.. G. K. w tym okresie był również dostawcą mediów do powodowej Wspólnoty. W połowie 2013 roku G. K. zrezygnował z pełnienia funkcji zarządcy wspólnoty mieszkaniowej ze skutkiem od dnia 1 lipca 2013 roku. W związku z powyższym, w dniu 19 czerwca 2013 roku właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...)
49 w O. podjęli uchwałę, na mocy której postanowili o zmianie sposobu zarządu wspólnotą mieszkaniową, decydując, iż zarządzaniem nieruchomością będzie zajmował się nowo powołany zarząd. Uchwałą z dnia 17 lipca 2013 roku właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej powołali nowy zarząd w osobach: J. P., J. W., W. M., K. S. oraz K. K.. Zgodnie z uchwałą numer (...) z dnia 7 sierpnia 2013 roku członkowie wspólnoty ustalili nowe stawki za eksploatację, centralne ogrzewanie, ciepłą wodę i ścieki, zimną wodę i ścieki, fundusz remontowy, wywóz nieczystości od osoby, ogrzewanie części wspólnych w sezonie grzewczym. Opłaty za c.o., ciepłą i zimną wodę miały być uiszczane indywidualnie przez właścicieli na konto firmy (...) G. K. po wystawieniu faktury przez sprzedającego. W uchwale nr 2/2013 właściciele lokali zobowiązali zarząd Wspólnoty do podjęcia działań windykacyjnych w stosunku do właścicieli zalegających z opłatami i naliczania odsetek ustawowych w przypadku zaległości w płatnościach związanych z użytkowaniem lokalu. Na podstawie uchwały 7/2014 z dnia 26 czerwca 2014 roku ustalono wysokość wpłat od członków Wspólnoty Mieszkaniowej na fundusz specjalny na kwotę 2,50 zł/m. W uchwale 9/2014 z dnia 10 października 2014 roku doprecyzowano uchwałę nr 7/2014 w celu zapewnienia podstawowych potrzeb bytowych w kwestii dostaw CO i (...), a także powołano fundusz specjalny. Wysokość opłat na fundusz specjalny ustalono na kwotę 2,50 zł/m . Z kolei uchwałą nr 11 z dnia 29 grudnia 2014 roku ustalono, że opłaty za dostarczone c.o. do lokali naliczane będą miesięcznie według faktycznych kosztów zużytej energii elektrycznej. Kwota wynikająca z rachunku za energię elektryczną miała zostać podzielona według powierzchni lokali należących do poszczególnych właścicieli. Powołane uchwały nie zostały zaskarżone.

Przedsiębiorstwo (...) - (...) wystawiło powódce następujące faktury VAT:

- nr 01/07/2013 na kwotę 10.828,78 zł z tytułu opłaty stałej, c.o, podgrzania wody i zimnej wody;

- nr 02/07/26 na kwotę 6.519,30 zł z tytułu opłaty eksploatacyjnej, kosztów zarządu, obsługi, administracji, oświetlenia, sprzątania, wywozu śmieci, odśnieżania, konserwacji, drobnych napraw za okres od stycznia do lipca 2013 roku;

- nr 01/08/2013 na kwotę 5.852,53 zł z tytułu opłaty stałej, podgrzania wody, zimnej wody, wywozu śmieci i oświetlenia;

- nr 01/09/2013 na kwotę 5.024,85 zł z tytułu opłaty stałej, podgrzania wody i zimnej wody.

Z tytułu powyższych faktur powódka zapłaciła dostawcy mediów następujące kwoty: 2.694,79 zł w dniu 14 października 2013 roku, 1.004,24 zł w dniu 12 listopada 2013 roku, 2.700 zł w dniu 18 grudnia 2013 roku, 1.350 zł w dniu 9 stycznia 2014 roku oraz 2.671,52 zł w dniu 11 lutego 2014 roku.

W dniu 31 grudnia 2013 roku zawarta została umowa cesji należności w kwocie 9.170,20 zł jako kwoty pozostałej do zapłaty z faktury nr (...), kwoty 6.519,30 zł z faktury (...), 3.152,53 zł z faktury (...), kwoty 4.020,61 zł z faktury (...) pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. a N. K. za kwotę 2.000 zł. Pozwana zawiadomiła powódkę o dokonaniu cesji w dniu 5 lutego 2014 roku.

Pozwana nie opłacała na rzecz wspólnoty zaliczek na fundusz remontowy i opłaty eksploatacyjnej od lutego 2014 roku do maja 2015 roku za należące do niej lokale numer (...) położone w nieruchomości zarządzanej przez wspólnotę.

Zaliczka należna od pozwanej na koszty funkcjonowania nieruchomości wspólnej za lokal nr (...) wynosiła: w marcu 2014 roku - 230,09 zł, w kwietniu 2014 roku - 202,19 zł, w maju 2014 roku - 209,88 zł, w czerwcu 2014 roku - 205,32 zł, w lipcu 2014 roku - 208,71 zł, w sierpniu 2014 roku - 433,71 zł, a zaliczka na fundusz inwestycyjny w lipcu 2014 roku wynosiła 221,90 zł. Natomiast zaliczka należna od pozwanej za lokal numer (...) wynosiła: w marcu 2014 roku - 202,17 zł, w kwietniu 2014 roku - 186,50 zł, w maju 2014 roku - 186,74 zł, w czerwcu 2014 roku - 185,64 zł, w lipcu 2014 roku - 185,64 zł, w sierpniu 2014 roku - 392,38 zł, natomiast zaliczka na fundusz inwestycyjny za lipiec 2014 roku - 206,03 zł.

Pozwana składała oświadczenia o potrąceniu w trybie art. 499 k.c. wierzytelności przysługującej powódce z tytułu opłat za lokal mieszkalny numer
10 i 14 za okres od miesiąca września 2013 roku do sierpnia 2014 roku.

We wrześniu 2014 roku zaległość pozwanej tytułem zaliczek na opłatę eksploatacyjną i fundusz remontowy za lokal numer (...) od lutego 2014 roku do sierpnia 2014 roku wynosiła 2.229,21 zł, natomiast za lokal numer (...) w tym samym okresie wynosiła 1.498,24 zł.

W maju 2015 roku powódka wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 4.878,24 zł tytułem opłaty eksploatacyjnej i funduszu remontowego za lokal numer (...) za okres od września 2014 roku do maja 2015 roku. Natomiast w czerwcu 2015 roku pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 4.363,80 zł tytułem opłaty eksploatacyjnej i funduszu remontowego za lokal numer (...) od września 2014 roku do maja 2015 roku.

Pozwana uznała roszczenia powódki za bezpodstawne i odmówiła ich realizacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zebranego materiału dowodowego. Sąd nie dał wiary zeznaniom G. K.
w tej części, w której twierdził, że pomiędzy nim, jako osobą fizyczną, a spółką (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. została dokonana cesja wierzytelności. W ocenie Sądu Rejonowego twierdzenia w tym zakresie pozostały gołosłowne, gdyby bowiem umowa cesji była pomiędzy tymi podmiotami w istocie zawarta to nie byłoby żadnych przeszkód, aby stosowny dokument został przedstawiony przez stronę pozwaną. Nadto pełnienie przez G. K. zarówno funkcji zarządcy, jak i dostawcy mediów, budziło wątpliwości Sądu co do tego, czy Wspólnota Mieszkaniowa w rzeczywistości posiadała wobec niego zaległości z tytułu dostarczanych mediów w wysokościach wskazanych w fakturach VAT nr (...) w zakresie, w jakim nie zostały uznane przez powódkę.

Na wiarygodność zdaniem Sądu Rejonowego zasługiwały zeznania W. M., które były spójne z pozostałym materiałem dowodowym w szczególności z dokumentów prywatnych i urzędowych złożonych w przedmiotowej sprawie.

Sąd na terminie rozprawy w dniu 5 kwietnia 2017 roku oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej o powołanie biegłego ds. czynszów celem wydania opinii o prawidłowościach stosowanych stawek i prawidłowości wyliczenia ustalanej przez powódkę wysokości opłat. W ocenie Sądu wniosek ten w oczywisty sposób zmierzał do wydłużenia postępowania tym bardziej, że strona zgłosiła
go na ostatniej rozprawie poprzedzającej wydanie orzeczenia, a nadto był spóźniony, bowiem strona pozwana ani w sprzeciwach od nakazu zapłaty ani na kolejnych terminach rozpraw, nie kwestionowała wysokości stawek przyjętych w uchwałach wspólnoty mieszkaniowej. Wreszcie wniosek ten nie był uzasadniony, a to z tego powodu, iż przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia uiszczania przez pozwaną należności wynikających z uchwał powodowej wspólnoty, a nie ważność i skuteczność jednej z tych uchwał.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne w całości.

W ocenie Sądu pierwszej instancji w sprawie niesporne było, że pozwana posiadała zaległości wobec powódki z tytułu opłat eksploatacyjnych i na fundusz remontowy za okres od miesiąca lutego 2014 roku do maja 2014 roku za lokal numer (...) w wysokości 1.259,54 zł od września 2014 roku do maja 2015 roku w wysokości 4.363,80 zł i za lokal numer (...) za okres od lutego 2014 roku do sierpnia 2014 roku w wysokości 1.498,24 zł oraz od września 2014 roku do maja 2015 roku w wysokości 4.363,80 zł. Pozwana nie kwestionowała powyższych zaległości, podnosiła natomiast, że dochodzone wierzytelności zostały potrącone z wierzytelnością nabytą przez nią na mocy umowy cesji zawartej z (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.. Sąd Rejonowy przypomniał, że do uznania, iż nastąpiło potrącenie wymagalnej wierzytelności w postaci wygaśnięcia wzajemnych wierzytelności nie wystarcza samo powoływanie się składającego oświadczenie o potrąceniu na fakt przysługiwania mu wierzytelności przeznaczonej do potrącenia. Musi być udowodnione istnienie tej wierzytelności. W razie sporu o istnienie i zakres wierzytelności niezbędne jest wykazanie wszystkich przesłanek skuteczności potrącenia.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd wskazał, że pozwana nie wykazała, aby skutecznie nabyła jakiekolwiek należności z faktur (...). Przedłożona umowa cesji zawarta została pomiędzy nią a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.. Tymczasem faktury te zostały wystawione przez G. K., jako osobę fizyczną. Brak było jednocześnie w aktach sprawy jakiejkolwiek umowy cesji należności z tychże faktur pomiędzy G. K. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.. Sąd uznał zatem, iż pozwana nie może skutecznie potrącić należności z przedmiotowych faktur z należnościami dochodzonymi przez powódkę. Sąd pierwszej instancji podniósł ponadto, że kwoty objęte zarzutem potrącenia były kwestionowane przez powódkę co do wysokości. Strona powodowa podnosiła, że część wierzytelności objętych potrąceniem została zaspokojona, a pozostała część wierzytelności zgłoszonych do potrącenia jest sporna. Pozwana w tym zakresie nie zaoferowała żadnego dowodu na okoliczność wysokości wierzytelności podlegającej potrąceniu. Dowodem takim zdaniem Sądu nie są w szczególności przedstawione faktury wystawione przez G. K., bowiem strona powodowa już w przedprocesowej korespondencji kwestionowała zasadę i wysokość kwot wyszczególnionych na fakturach, a zarzuty te podtrzymała w toku procesu, a nadto dokumenty te zostały przedłożone jedynie w kopii niepoświadczonej za zgodność z oryginałem. Pozwana zatem, jako powołująca
się na potrącenie powinna wykazać dowodowo istnienie przedstawionej do potrącenia wierzytelności, co do zasady i wysokości. Tymczasem w ocenie Sądu Rejonowego strona pozwana, poza dowodami na okoliczność sposobu rozliczeń oraz kwestionowania naliczonych przez wspólnotę opłat na fundusz remontowy i tytułem opłaty eksploatacyjnej, nie zgłosiła żadnego dowodu na potwierdzenie wysokości wierzytelności przysługującej jej wobec powódki.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd pierwszej instancji nie uznał skuteczności zgłoszonego potrącenia. Jednoczenie zdaniem Sądu Rejonowego, pozwana nie uiściła na rzecz powódki dochodzonych w sprawie kwot tytułem zaliczek na fundusz remontowy i tytułem opłaty eksploatacyjnej, do których opłacania była zobowiązana na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 roku, Nr 80, poz. 903 ze zm.). Sąd uznał również, że nie było żadnych podstaw do kwestionowania ważności uchwał na podstawie, których te opłaty zostały ustanowione. Uchwały te nigdy nie były bowiem w żaden sposób zaskarżone. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy zasądził wszystkie kwoty objęte pozwami w sprawach połączonych.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. art. 481 k.c. W przedmiocie kosztów Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł interwenient uboczny (...) Sp. z o.o. w O. zaskarżając go w całości i wnosząc o uchylenie w całości tego wyroku i zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Skarżonemu rozstrzygnięciu apelujący zarzucił:

1.  naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności przez przyjęcie, że pozwana nie wykazała, że pomiędzy jej ojcem a (...) sp. z o.o. w O. nie było umowy cesji wierzytelności względem Wspólnoty, a także przez bezzasadne nie uwzględnienie potrąceń dokonanych na podstawie cesji należności pomiędzy pozwaną a powódką,

2.  niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności uniemożliwienie przeprowadzenia dowodu na okoliczność kwestionowanej przez Wspólnotę wysokości wierzytelności, będącej przedmiotem cesji, przez oddalenie wniosków w tym przedmiocie,

3.  pominięcie przez Sąd Rejonowy wydanego prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30 kwietnia 2009 roku, sygn. akt II C 1097/08 oraz Sądu Apelacyjnego w Łodzi – potwierdzających prawidłowość i wysokość opłat oraz zasadność ich naliczania w przyjętych przez Wspólnotę uchwałach,

4.  naruszenie art. 452 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i przyjęcie, że pozwana nie spełniała przez dokonywanie potrąceń świadczeń z tytułu opłat na rzecz powódki, której to wierzytelność wynikającą z braku zapłaty dostawcom, pozwana wykupiła od ówczesnego dostawcy mediów i usług dla Wspólnoty tj. spółki (...) Sp. z o.o. w O..

Do apelacji interwenient uboczny załączył umowę cesji wierzytelności zawartą pomiędzy (...) a M. E.
Sp. z o.o. jednocześnie nie wnosząc o zaliczenie jej w poczet materiału dowodowego.

Apelację od wyroku złożyła również pozwana N. K. zaskarżając go w całości i wnosząc o uchylenie w całości tego wyroku i zasądzenie od powódki kosztów postępowania apelacyjnego. W treści apelacji pozwana powtórzyła zarzuty wywiedzione w apelacji wniesionej przez interwenienta ubocznego.

Na rozprawie apelacyjnej apelujący podtrzymali złożone apelacje, pełnomocnik powódki wnosił o ich oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje są bezzasadne i podlegają oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Ujawnione dowody zostały ocenione z uszanowaniem granic swobody przyznanej organowi orzekającemu, bez jakiegokolwiek naruszenia zasad logiki, czy doświadczenia życiowego. Taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w treści art. 233 § 1 k.p.c., a podniesiony przez powodów zarzut naruszenia tegoż przepisu należy uznać za nietrafiony. Aby bowiem omawiany zarzut mógł okazać się skuteczny, skarżący wykazać musi, że sąd uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadom doświadczenia życiowego, wskazaniom wiedzy i właściwego kojarzenia faktów. Przedmiotowy zarzut musi się opierać na podważeniu podstaw oceny dokonanej przez sąd z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Powinnością strony jest więc przedstawienie konkretnych dowodów, których zarzut dotyczy oraz wykazanie, że sąd naruszył granice swobodnej oceny dowodów, co miało wpływ na wynik sprawy. Niewystarczającym jest zatem powołanie się wyłącznie na sam fakt wadliwości dokonanych przez Sąd ustaleń. Również przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, nie może samo w sobie stanowić skutecznego wywiedzenia zarzutu naruszenia omawianego przepisu ( por. m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia 19.02.2014 r., II Ca 2194/13, LEX nr 1541193; wyrok SA w Poznaniu z dnia 5.02.2014 r., I ACa 1217/13, LEX nr 1428201; wyrok SA w Łodzi z dnia 19.12.2013 r., I ACa 868/13, LEX nr 1416146). Odnosząc powyższe do zarzutów wywiedzionych w treści obu apelacji Sąd Okręgowy uznał, że strona apelująca nie podważyła prawidłowości dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, w szczególności nie wykazała, aby Sąd ten uchybił wskazaniom wiedzy, czy też regułom logicznego myślenia. Wbrew twierdzeniom apelujących, Sąd pierwszej instancji właściwie przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uznając na jego podstawie, iż pozwana nie wykazała, że przysługiwała jej wierzytelność, którą przedstawiła do potrącenia. Podzielić należy stanowisko wyrażone w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, iż pozwana zgłaszając zarzut potrącenia winna w sposób niesporny wykazać (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), iż nabyła przedstawianą przez nią do potrącenia wierzytelność i że ta rzeczywiście istnieje. W realiach niniejszej sprawy koniecznym było udowodnienie, że pozwana skutecznie nabyła wierzytelność wynikającą z faktur VAT nr (...), której to powinności pozwana jednak nie sprostała. Jak zasadnie uznał Sąd Rejonowy, przedłożona do akt umowa cesji wierzytelności zawarta pomiędzy N. K. a (...) Sp. z o.o. nie mogła stanowić dowodu na powyższe, wobec niewykazania, iż pierwotny wierzyciel G. K. zbył przysługujące mu wierzytelności na rzecz w/w spółki. Sąd Okręgowy nie znalazł przy tym podstaw do dokonania dodatkowych ustaleń faktycznych w oparciu o umowę cesji przedłożoną przez interwenienta ubocznego na etapie postępowania apelacyjnego. Wprawdzie Sąd drugiej instancji jest nie tylko sądem odwoławczym, ale także merytorycznym, nie może zatem poprzestać jedynie na zbadaniu zarzutów apelacyjnych, lecz winien poczynić własne ustalenia i samodzielnie je ocenić z punktu widzenia prawa materialnego, to jednocześnie wskazania wymaga, że apelujący składając
wraz z apelacją umowę cesji z dnia 8 października 2013 roku nie wnioskował o przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu, a zatem umowa ta nie podlegała ocenie w postępowaniu apelacyjnym. Niezależnie od powyższej konstatacji godzi się przypomnieć, że w myśl przepisu art. 206 § 7 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W konsekwencji wskazana umowa musi być uznana za złożoną po terminie składania dowodów w sprawie. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389). Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania nabycia przez pozwaną wierzytelności z tytułu przedmiotowych faktur istniała niewątpliwie
już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę zgłoszonego przez nią zarzutu potrącenia.

Wskazać również należy, że pozwana nie wykazała także wartości zgłoszonej przez nią do potrącenia wierzytelności. N. K. na powyższą okoliczność przedstawiła wyłącznie kserokopie faktur, w odniesieniu do których powódka konsekwentnie twierdziła, że część objętych nimi należności została uregulowana, zaś pozostała część jest sporna. Wobec tak sformułowanego stanowiska strony przeciwnej, powinnością pozwanej było wykazanie, że wierzytelności, na które się powołuje rzeczywiście opiewają na kwoty oznaczone w dokumentach księgowych, w myśl bowiem treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści
art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powinności tej pozwana jednak nie sprostała. Zeznania G. K. na okoliczność wysokości zobowiązania powódki są lakoniczne, świadek ten nie wskazał konkretnych kwot, na które opiewały wystawione przez niego dokumenty księgowe, a jednocześnie przyznał, że kwoty te zostały w części opłacone przez powódkę, dodając, iż powódka negowała dokonane przez niego dostawy mediów. G. K. wskazywał ponadto, że już po dokonaniu cesji powódka spłaciła kolejną część zadłużenia. Nie może przy tym ujść uwadze, że świadek W. M. wprost kwestionował zasadność należności oznaczonych na fakturach, podnosząc, iż faktury te były dwukrotnie wyższe, aniżeli wyniki wskazane w sprawozdaniach za poprzednie okresy i to pomimo tego, że faktury te nie obejmowały okresu całego roku. Wysokości wierzytelności przedstawionej do potrącenia nie dowodzą również złożone do akt faktury, wskazać bowiem należy, że sama faktura nie stanowi dowodu na wysokość zobowiązania dłużnika. W przeciwnym razie wierzyciel mógłby wystawiać dokumenty księgowe na dowolne kwoty i w oparciu o nie dochodzić ich zapłaty w drodze powództwa cywilnego. Podobnie, w przypadku zaistnienia omyłki pisarskiej w treści faktury, wierzyciel mógłby skutecznie dochodzić zapłaty omyłkowo wpisanej kwoty. Tak jednak nie jest, albowiem faktura, tak jak każdy dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dlatego też dokumenty te, o ile nie zostały podpisane przez dłużnika, należy uznawać za dokumenty obejmujące wyłącznie oświadczenie wierzyciela. Tylko w takim zakresie przedstawione przez pozwaną dokumenty księgowe nie budzą wątpliwości Sądu. Sąd Okręgowy podziela przy tym w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku (II CNP 129/07, LEX nr 621237), iż nie sposób, w świetle art. 245 k.p.c. uznać, aby faktura VAT miała inną moc dowodową, niż inne dokumenty prywatne (tak też: wyrok
SA w B. z dnia 9 stycznia 2014 roku, I ACa 622/13, LEX nr 1425358, wyrok
SO w Krakowie z dnia 6 grudnia 2013 roku, XII Ga 412/13, LEX nr 1715416; wyrok
SO w Gdańsku z dnia 7 lipca 2011 roku, III Ca 126/11, LEX nr 1713955). Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych
w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 roku, IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). W konsekwencji należy uznać, iż oznaczone w przedłożonych przez pozwaną fakturach kwoty nie poddają się żadnej weryfikacji, zwłaszcza, że strona pozwana nie złożyła w poczet materiału dowodowego żadnych odczytów urządzeń pomiarowych, które niewątpliwie musiały stanowić podstawę wystawianych dokumentów księgowych.

Sąd drugiej instancji podziela również dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dotyczącą zasadności żądania powódki, Sąd ten zasadnie uznał bowiem, że pozwana nie uiszczała należności z tytułu zaliczek na fundusz remontowych oraz z tytułu opłat eksploatacyjnych za okresy objęte oboma pozwami, a jednocześnie uchwały powódki, stanowiące podstawę ustanowienia w/w opłat, nie zostały zaskarżone, a zatem mają moc wiążącą. Powyższe dało Sądowi pierwszej instancji asumpt do oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw czynszów, który to wniosek złożony na ostatniej rozprawie, jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy, uznać należało przy tym za spóźniony i zmierzający do wydłużenia postępowania. Na wcześniejszym etapie postępowania pozwana nie kwestionowała wysokości stawek przyjętych w uchwałach powodowej Wspólnoty, nadto wniosek ten nie był uzasadniony wobec tego, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że przedmiotom niniejszego postępowania była kwestia uiszczania przez pozwaną należności wynikających z uchwał powodowej wspólnoty,
a nie ich ważność i skuteczność. W konsekwencji dochodzone przez powódkę kwoty podlegały zasądzeniu na jej rzecz.

W sposób prawidłowy Sąd Rejonowy orzekł również o żądaniu odsetkowym oraz o kosztach procesu.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uwzględniania złożonych apelacji, wobec czego uznając obie apelacje za bezzasadne, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o ich oddaleniu.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 i 4 (wobec połączenia spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800 ze zm.), zasądzając od pozwanej i interwenienta ubocznego, który złożył apelację, na rzecz powoda kwoty po 1.350 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego powoda w stawce minimalnej.