Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. M. w pozwie z dnia 10 lipca 2012r. (data złożenia), wniesionym do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi, skierowanym przeciwko (...) S.A w W. wniósł o:

1.  zasądzenie kwoty 31.917 zł z tytułu utraconych zarobków za okres od września 2011r. do dnia złożenia pozwu,

2.  zasądzenie kwoty 40.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę,

3.  zasądzenie renty w wysokości 4.000 zł miesięcznie,

4.  zabezpieczenie powództwa przez przyznanie renty tymczasowej po 4.000 zł miesięcznie.

Powód podniósł w uzasadnieniu pozwu, że w dniu 12 sierpnia 2011r. uległ wypadkowi – został potrącony przez kierowcę ubezpieczonego u pozwanego. Doznał urazu dolnego odcinka kręgosłupa oraz urazów lewego kolana. Przede wszystkim wystąpiła u powoda ostra reakcja na stres – przewlekła reakcja adaptacyjno-lękowa. W wyniku wypadku, powód nie jest w stanie pracować a zwolnienia lekarskie obejmują okres 260 dni, w związku z czym stracił pracę w Anglii, gdzie zarabiał 613,80 funtów, czyli 3.197,76 zł miesięcznie.

Pozwany przyznał powodowi 1.000 zł, uznając że jest to wystarczająca kwota tytułem zadośćuczynienia. (pozew k. 2 – 3)

Postanowieniem z dnia 12 lipca 2012r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi.

(postanowienie k. 21)

Postanowieniem z dnia 5 października 2012r. Sąd zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości. (postanowienie k. 32)

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 11 października 2012r.

(potwierdzenie odbioru k. 37)

Pozwany na rozprawie w dniu 31 października 2012r. wniósł o oddalenie powództwa. (protokół rozprawy k. 51)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 14 listopada 2012r. Sąd udzielił powodowi zabezpieczenia renty wyrównawczej, zobowiązując pozwanego do zapłaty kwoty po 1.000 zł miesięcznie, począwszy od dnia 10 lipca 2012r., płatnej do dnia 10. każdego miesiąca.

(postanowienia k. 78, 160, uzasadnienia k. 104 – 107, 161 – 162)

Pozwany w odpowiedzi na pozew z dnia 18 listopada 2012r. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł, że w toku likwidacji szkody ustalił, że powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Roszczenie o zasądzenie dalszego zadośćuczynienia jest nieudowodnione, podobnie jak pozostałe roszczenia pozwu. Powód nie wykazał, że na skutek obrażeń odniesionych w wypadku utracił zdolność do pracy zarobkowej przez cały okres wskazany w pozwie, nie wykazał wysokości utraconych dochodów, gdyż wynagrodzenie powoda w Anglii nie zostało ustalone w sposób stały i nie wiadomo, w jakim wymiarze powód świadczył pracę.

(pismo procesowe k. 79 – 81)

Powód w piśmie procesowym z dnia 9 maja 2014r. (data złożenia) sprecyzował roszczenia pozwu i wniósł o zasądzenie utraconych zarobków za okres wrzesień 2011r. – lipiec 2012r. oraz zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, zaś miesięcznej renty płatnej do 10. dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności. Wniósł nadto o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

(pismo procesowe k. 261 – 262)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014r. Sąd oddalił wniosek powoda o zmianę zabezpieczenia przez podwyższenie renty do kwoty po 1.800 zł miesięcznie.

(wniosek k. 227, postanowienie k. 281)

Powód w piśmie procesowym z dnia 4 grudnia 2017r. rozszerzył powództwo z tytułu zadośćuczynienia o 30.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa i oświadczył, że roszczenie z tego tytułu wynosi 70.000 zł.

(pisma procesowe k. 491)

Pismo powoda z rozszerzeniem powództwa zostało doręczone pozwanemu w dniu 11 grudnia 2017r.

(potwierdzenie odbioru k. 500)

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 29 grudnia 2017r. (data złożenia) wniósł o oddalenie powództwa, również w zakresie rozszerzonym, podnosząc że powód nie wskazuje ani podstawy faktycznej, ani prawnej rozszerzenia powództwa.

(pismo procesowe k. 515)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód w dniu 12 sierpnia 2011r. w Ł. uczestniczył w kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący pojazdem mechanicznym, którego posiadacz był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie.

(niesporne, notatka policyjna w załączonych aktach szkody)

Powód doznał w wyniku wypadku urazu głowy, miednicy, kręgosłupa L/S oraz kolana prawego.

W okresie 18 - 23 października 2014r.był hospitalizowany w szpitalu im. M. K. w Ł.. Wykonano rekonstrukcję więzadła krzyżowego (ACL) kolana lewego i stwierdzono uszkodzenie łękotki przyśrodkowej (MM) oraz całkowite uszkodzenie ACL, rekonstrukcja więzadła bez powikłań. Powód chodzi w ortezie kolana lewego z powodu niestabilności oraz elastycznym tutorze kolana prawego. Badanie RM kolana lewego z czerwca 2017r. ujawniło zerwanie przyczepu udowego zrekonstruowanego ACL, masywny ubytek w chrząstce kłykcia przyśrodkowego uda lewego, wysunięta MM. Po stronie przedniej kolana lewego widoczne blizny po artroskopii, a po stronie przedniej bliższej części goleni blizna po rekonstrukcji ACL. W płaszczyźnie przednio-tylnej kolano jest niestabilne. U powoda stwierdza się zespół bólowy wysiłkowo- przeciążeniowy kolana lewego, stan po częściowym usunięciu łąkotki przyśrodkowej (MM), stan po skręceniu kolana lewego z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego (ACL) i uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej z pourazową niestabilnością przednio-przyśrodkową III°, skorygowana pomyślnie operacyjnie w 2012r., z ponownym zaostrzeniem dolegliwości z powodu kolejnego uszkodzenia zrekonstruowanego ACL z wtórną pourazową chondropatią przedziału przyśrodkowego kolana lewego.

Z ortopedycznego punktu widzenia, powód na skutek wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 % z powodu uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (ACL) i łękotki (MM) z niestabilnością przednio-przyśrodkową i masywną chondropatią w przebiegu przewlekłej niestabilności oraz w wysokości 2 % z powodu ubytków zgięcia kolana lewego, zaś dodatkowo 2 % z powodu uszkodzenia kolana prawego, tj. łącznie doznał 19 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, powodującego ograniczenia motoryczne i ruchowe, które mają negatywny wpływ na możliwości wykonywania pracy oraz czynności życia codziennego.

Leczenie ortopedyczne powoda było prawidłowe.

Cierpienia były duże przez około 6 tygodni po wypadku, przez 12 tygodni po operacji ortoskopowej z rekonstrukcją ACL oraz przez 3 tygodnie po artroskopii kolana prawego w 2013r.

Rokowania są niepewne z powodu zerwania przeszczepu ACL kolana lewego.

(opinia biegłego lekarza ortopedy z R. E. (1) k. 458 – 459)

Powód w dniach 7 - 11 września 2017r. był ponownie hospitalizowany w Szpitalu im. (...) w Ł.. Przyjęty w trybie planowym celem rewizji przyczepu przeszczepu ACL kolana lewego (operacja pierwotna w październiku 2012r.). Zabieg wykonany w dniu 8 września 2017r. ujawnił ponowne substralne uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej kolana lewego. Wykonano artroskopowe mocowanie z użyciem kotwicy. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda pozostaje bez zmian. Zabieg ten zwiększył zakres cierpień powoda o kolejne sześć tygodni.

(karta informacyjna k. 483, opinia biegłego jw. k. 484)

Powód był niezdolny do pracy z przyczyn ortopedycznych po wypadku oraz po zabiegach w 2012r. i 2017r. przez okresy po sześć miesięcy (3 x 6 miesięcy). Po tych okresach mógł wykonywać pracę lekką i umysłową, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dodatkowo po artroskopii kolana prawego w 2013r. czas niezdolności powoda do pracy wynosił trzy miesiące.

Obecnie po naprawie uszkodzonego przeszczepu ACL kolana lewego rokowania są stabilne. Powód może wykonywać pracę.

(pinia biegłego lekarza ortopedy jw. k. 495)

Na skutek wypadku, stwierdza się u powoda objawy zaburzeń adaptacyjnych w obrazie lękowo-depresyjnym. Objawy napięcia emocjonalnego, niepokoju, okresowo przygnębienia, stanów lękowych pojawiły się w procesie adaptacji do radzenia sobie ze skutkami wypadku.

(opinia biegłej psycholog M. P. k. 214 – 217)

Nie ma obiektywnych danych, które potwierdzałyby doznanie urazu głowy przez powoda w czasie wypadku. Powód przed wypadkiem leczył się psychiatrycznie z powodu objawów o charakterze depresyjno-lękowym, a wcześniejsze leczenie odwykowe powoda z powodu rozpoznania uzależnienia od alkoholu wskazuje na degradację tkanki mózgowej oraz pojawianie się pogorszenia procesów uwagi i pamięci. Powyższe okoliczności mogą być potencjalnymi przyczynami pogorszenia sprawności poznawczych.

Skutkiem wypadku jest istnienie zaburzeń adaptacyjnych lękowo-depresyjnych o średnim nasileniu objawów do lutego 2012r. i łagodnym nasileniu do chwili obecnej. Problemem natury psychicznej pozostaje lęk związany z jazdą pojazdami mechanicznymi, może on być przedmiotem psychoterapii indywidualnej.

Niewielkich zmian organicznych w mózgowiu nie można jednoznacznie wiązać z samym wypadkiem, istnieje bowiem zbyt wiele możliwych przyczyn powstającego powoli uszkodzenia mózgowia.

Stwierdzone zaburzenia adaptacyjne, nasilone przez pierwsze sześć miesięcy po wypadku oraz w niewielkim stopniu po tym okresie i obecnie spowodowały długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 3 %.

Całkowita utrata zdolności do pracy w związku z przyczynami psychiatrycznymi występowała przez okres sześciu miesięcy po wypadku. Obecnie ograniczeniem (utrudnieniem) w wykonywaniu pracy pozostaje z punktu widzenia psychiatrycznego niezdolność samodzielnego poruszania się pojazdami mechanicznymi.

Rokowanie na przyszłość jest pomyślne.

Brak podstaw do stwierdzenia u powoda ostrej reakcji na stres, tj. zespołu stresu pourazowego.

(opinie biegłego lekarza psychiatry T. P. k. 248 - 253, 358 - 362)

Z neurologicznego punktu widzenia, powód na skutek wypadku nie doznał uszkodzeń ani obrażeń. Powód leczył się neurologicznie z powodu samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, niemającej związku z wypadkiem.

(opinia biegłego lekarza neurologa i z zakresu medycyny pracy

P. R. k. 310 - 318)

Powód był niezdolny do pracy przez pierwsze sześć miesięcy po wypadku (głównie z przyczyn psychiatrycznych). Sensu stricte z przyczyn neurologicznych powód nie był niezdolny do pracy w wyniku wypadku. Powód zachował zdolność do pracy zgodnie z poziomem swoich kwalifikacji.

(opinia biegłego jw. k. 431 - 437)

Powód przed wypadkiem pracował w Wielkiej Brytanii na stanowisku konsultanta biznesowego na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 kwietnia 2010r. na czas nieokreślony. Zarabiał netto od kwietnia 2010r. do marca 2011r. po 493,80 GBP miesięcznie, natomiast od kwietnia 2011r. do chwili wypadku po 612,38 GBP miesięcznie.

(umowa o pracę k. 5, zaświadczenia o wynagrodzeniu k. 6, 57 - 73)

Powód po wypadku korzystał ze zwolnień lekarskich od dnia 17 sierpnia 2011r. do dnia 10 kwietnia 2012r., a następnie od dnia 10 października do 30 listopada 2012r. W okresach tych powód nie pobierał świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

(zaświadczenie ZUS k. 419)

Zakład pracy, w którym powód pracował w Wielkiej Brytanii, przestał funkcjonować dniem 3 kwietnia 2012r.

(pismo pozwanego k. 220)

Powód prowadził w Polsce własną działalność gospodarczą, firma została zlikwidowana z dniem 1 czerwca 2014r. W okresie prowadzenia działalności gospodarczej powód osiągał dochód w wysokości 1.260 zł netto. W okresie od listopada 2016r. do dnia 18 listopada powód pracował jako doradca handlowy i zarabiał po 1.340 zł netto.

(wyjaśnienia powoda k. 282, potwierdzone zeznaniami k. 421, zeznania powoda k. 421)

Powód został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

(orzeczenie k. 388)

Powód po kolejnym zabiegu ortopedycznym w październiku 2017r. korzystał przez sześć miesięcy ze zwolnienia lekarskiego. W chwili zamknięcia rozprawy w lipcu 2018r. otrzymywał zasiłek rehabilitacyjny w wysokości 1.100 zł netto. Gospodarstwo domowe prowadzi z żoną, która utrzymuje się z renty chorobowej wysokości 629 zł netto miesięcznie. Pozwany od chwili udzielenia zabezpieczenia, tj. lipca 2012r. wypłaca powodowi rentę wyrównawczą po 1.000 zł miesięcznie.

(zeznania powoda k. 521 - 522)

Pozwany w toku likwidacji szkody wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powód w postępowaniu likwidacyjnym nie sprecyzował swoich roszczeń. (niesporne)

Powód przed wypadkiem prowadził aktywny tryb życia, nie leczył się ortopedycznie, był osobą sprawny fizycznie.

Po wypadku boi się prowadzić samochód, cały czas odczuwa bóle kolana. Z uwagi na ograniczenia ruchowe utył około 25 kg.

(zeznania powoda k. 421 - 422, 521 – 522)

Powód ma wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu, prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu, pracował przed wypadkiem jako pracownik biurowy oraz konsultant biznesowy i doradca handlowy.

(opinia biegłego lekarza ortopedy jw. 495, zeznania powoda k. 421)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady jest usprawiedliwione.

Pozwany ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 822 § 1 KC w zw. z art. 436 § 2 KC.

Należność z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 KC) winna być w takim stopniu „odpowiednia”, aby poszkodowany za jej pomocą mógł zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną (por. uchwałę SN z dnia 8 grudnia 1973r., III CZP 37/73, OSNCP 1974/9/145) a priorytetową funkcją tej instytucji jest funkcja kompensacyjna (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 marca 2005r., IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175).

Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000r., I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Podkreślić trzeba, że mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie, nieznajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 KC (np. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008, nr 4, poz. 95, wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005r., I CK 7/05, Lex nr 153254).

W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiaru krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., w sprawie II UKN 681/98, OSNP 2000, nr 16, poz. 626).

Powód, na skutek wypadku, doznał 3 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn psychiatrycznych oraz 19 % trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych.

Rokowania z punktu widzenia ortopedycznego są niepewne. Nadal odczuwa skutki wypadku – łagodne nasilenie zaburzeń adaptacyjnych oraz utrudnienia ruchowe w związku z urazami narządów ruchu, odczuwa bóle kolana, rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych był duży, co ma m.in. związek z trzema zabiegami operacyjnymi oraz korzystaniem z ortezy.

Uwzględniając powyższe okoliczności oraz przedstawione dyrektywy orzekania w sprawach o zadośćuczynienie, Sąd uznał, że zadośćuczynienia adekwatne do krzywdy powoda wynosi 70.000 zł, a zważywszy że pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu 1.000 zł, zasądzono na rzecz powoda dopłatę zadośćuczynienia w wysokości 69.000 zł.

Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić sumy symbolicznej, musi bowiem przedstawiać realną wartość (por. m.in wyrok SA w Łodzi z dnia 7 września 2012r., I A Ca 640/12) i dyrektywę tę realizuje zadośćuczynienie w wysokości 70.000 zł.

Żądanie dopłaty zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę, jaką wygórowane, Sąd oddalił.

Twierdzenie pozwanego, że zadośćuczynienie w wysokości 1.000 zł stanowi sumę adekwatną do rozmiaru krzywdy powoda stanowi nieporozumienie i świadczy o niezrozumieniu przez pozwanego istoty instytucji zadośćuczynienia oraz rażącym bagatelizowaniu krzywdy powoda.

O odsetkach od zasądzonego zadośćuczynienia orzeczono na podstawie art. 481 KC w zw. z art. 455 KC, uznając że pozew oraz pismo z rozszerzeniem powództwa stanowiły wezwania do spełnienia świadczenia i odsetki od kwoty dochodzonej pozwem zasądzono od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu, zaś od pozostałej sumy – od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma procesowego z rozszerzeniem powództwa (doręczenie tego pisma miało miejsce w dniu 11 grudnia 2017r. - zpo k. 500, zaś doręczenie odpisu pozwu w dniu 11 października 2012r. – zpo k. 37).

Ustalając obrażenia ortopedyczne powoda, Sąd oparł się na opiniach biegłego lekarza ortopedy R. E. (1), uznając że są one jasne, logiczne, wyczerpujące oraz kategoryczne, natomiast opinię biegłego lekarza ortopedy M. S. (1) (k. 301 - 304) Sąd uznał za niemiarodajną.

Opinia biegłego M. S. mówi o niestabilności kolana prawego, a karta informacyjną leczenia szpitalnego mówią niestabilności kolana lewego, biegły ten określił uszczerbek na zdrowiu m.in. z pozycji 94c tabeli uszczerbkowej, a pozycja ta jest zarezerwowana dla biegłego neurologa. Poza tym, opinia tego biegłego nie zawiera danych przedmiotowych z badania powoda.

Nie było możliwe skonfrontowanie biegłych lekarzy ortopedów, bowiem biegły M. S. z powodu choroby zaprzestał wydawania opinii (notatka urzędowa k. 445).

Sąd na podstawie art. 217 § 3 i art. 286 KPC pominął wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza ortopedy, uznając że okoliczności sporne, istotne dla rozstrzygnięcia zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Pozwany nie zgłosił żadnych skutecznych zarzutów do opinii biegłego R. E., a samo niezadowolenie strony z wydanych opinii nie może stanowić uzasadnienia dla powołania innego biegłego.

Kolejne roszczenie pozwu, to żądanie zasądzenia odszkodowania z tytułu utraconych zarobków za okres od września 2011r. do dnia 31 lipca 2012r.

Zgodnie z art. 444 § 1 KC, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Powód przed wypadkiem pracował w Wielkiej Brytanii i zarabiał 612,38 GBP miesięcznie, tj. 2.177 zł, uwzględniając ówczesny średni kurs GBP 4,535 zł (www.nbp.pl).

Uwzględniając opinie biegłych lekarzy psychiatry oraz z zakresu medycyny pracy, powód był niezdolny do pracy na skutek obrażeń odniesionych w wypadku przez sześć miesięcy po wypadku, tj. od września 2011r. do końca lutego 2012r., utracił zatem dochód w wysokości 16.700 zł (2.777 zł x 6 miesięcy), bowiem przyjąć należy z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że gdyby powód nie uległ wypadkowi, to kontynuowałby pracę w Wielkiej Brytanii. Pracował za granicą od kwietnia 2010r. i pozwany nie wykazał, że nie mógłby pracować za granicą przez kolejne 6 miesięcy.

Powód nie wykazał natomiast, że jego niezdolność do pracy bezpośrednio po wypadku przekraczała okres pół roku, bowiem twierdzenia w tym zakresie są sprzeczne z obiektywnymi dowodami w postaci opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii oraz medycyny pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 16.700 zł z tytułu utraconych dochodów za okres od września 2011r. do końca lutego 2012r., oddalając roszczenie ponad tę kwotę jako nieudowodnione.

O odsetkach od zasądzonego odszkodowania orzeczono od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu (art. 481 KC w zw. z art. 455 KC).

Za okres od sierpnia 2012r. i na przyszłość powód zgłosił roszczenie o zapłatę renty po 4.000 zł miesięcznie, a jako okoliczność faktyczną uzasadniającą to roszczenie przytoczył utratę zdolności do pracy zarobkowej.

Zgodnie z art. 444 § 2 KC, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z dokonanych ustaleń wynika, że poza sześcioma miesiącami po wypadku, powód był niezdolny do pracy przez sześć miesięcy po zabiegu w 2012r., tj. od listopada 2012r. do końca kwietnia 2013r., następnie przez okres trzech miesięcy po zabiegu 2013r., tj. od sierpnia 2013r. do końca października 2013r., zaś po ostatnim zabiegu w 2017r. był ponownie niezdolny do pracy przez sześć miesięcy, tj. od października 2017r. do końca marca 2018r.

W okresie ostatniej niezdolności do pracy powód pobierał zasiłek chorobowy oraz świadczenie rehabilitacyjne, które to świadczenia co do wysokości są zbliżone do wynagrodzenia pobieranego przez powoda za pracę w charakterze doradcy handlowego ( vide zeznania powoda k. 421).

Biorąc pod uwagę, że powód nie ma wyuczonego zawodu, Sąd uznał, że w okresach niezdolności do pracy od listopada 2012r. do dnia 30 kwietnia 2013r. oraz od sierpnia 2013r. do 31 października 2013r. powód mógłby pracować z wynagrodzeniem minimalnym po 1.500 zł miesięcznie w pierwszym z powyższych okresów oraz po 1.600 zł miesięcznie w drugim okresie ( vide wynagrodzenie minimalne, www.zus.pl).

W tym stanie rzeczy, należna powodowi renta wyrównawcza za te okresy wynosi 13.800 zł (1.500 zł x 6 miesięcy + 1.600 zł x 3 miesiące) i taką kwotę Sąd zasądził z odsetkami od poszczególnych rat rentowych (art. 481 KC), zgodnie z żądaniem.

Roszczenie o zasądzenie renty ponad kwotę 13.800 zł, jako nieudowodnione, Sąd oddalił.

W okresie półrocznym po ostatnim zabiegu powód osiągał dochody zbliżone do pobieranego wynagrodzenia, a po tym okresie odzyskał zdolność do pracy zarobkowej, co wynika z opinii biegłego lekarza ortopedy (k. 495).

Pozwany wypłaca powodowi od lipca 2012r. rentę wyrównawczą po 1.000 zł miesięcznie na podstawie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia.

Brak jest podstaw do uznania, że w powyższej części, tj. w zakresie po 1.000 zł miesięcznie, w jakim pozwany zaspokoił roszczenie powoda o rentę wyrównawczą, powództwo winno być oddalone. Pozwany świadczenia po 1.000 zł miesięcznie nie spełniał dobrowolnie, lecz w celu uniknięcia przymusu państwowego wynikającego z możliwości egzekwowania renty w zabezpieczonej wysokości. Nie oznacza to, że powód, niezależnie od świadczeń uzyskanych w związku z zabezpieczeniem ma prawo dochodzić od pozwanego całości należności wynikających z punktu 3. sentencji wyroku. Świadczenia rentowe uzyskane z tytułu zabezpieczenia winny być zaliczone na poczet długu pozwanego wynikającego z wyroku; w przeciwnym wypadku pozwany ma możliwość obrony przed egzekucją, wytaczając przeciwko powodowi powództwo przeciwegzekucyjne (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 19 kwietnia 2016r., sygn.akt I ACa 634/15).

Powód przegrał sprawę w około 34 % i zgodnie z art. 100 zdanie 1 KPC, Sąd zastosował zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów poniesionych przez strony.

Powód poniósł koszty procesu w wysokości 3.617 zł, zaś pozwany w wysokości 3.787 zł, zatem ich suma wynosi 7.404 zł.

Powód powinien ponieść te koszty w 34 %, bowiem w takim stopniu przegrał sprawę, tj. 2.517,36 zł. Skoro poniósł je wysokości 3.617 zł, to Sąd zasądził na rzecz powoda różnicę tych kwot, tj. 1.099,64 zł.

Uwzględniając charakter sprawy, Sąd na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. nie obciążył powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążono pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi od uwzględnionej części powództwa. Ogółem koszty te wyniosły 12.502 zł (opłata od pozwu + wydatki na wynagrodzenia biegłych) i w 66 % obciążono nimi pozwanego, gdyż w takim stopniu przegrał sprawę.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 u.k.s.c. nakazano zwrócić pozwanemu niewykorzystane zaliczki na wynagrodzenia biegłych.

Z/

Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pełnomocnikom stron.