Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2018 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawczyni G. S.

od decyzji strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 11.01.2018 r. znak: (...)

o odsetki od jednorazowego odszkodowania

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11.01.2018 r. (znak: (...)) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni G. S. prawo do odsetek od kwoty jednorazowego odszkodowania przyznanego decyzją z dnia 8.01.2018 r., tj. od kwoty 63.390,00 zł od dnia 30 maja 2013 r. do dnia zapłaty jednorazowego odszkodowania;

II.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawczyni kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni G. S. wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z dnia 13.01.2018 r. znak O.- (...), w której organ rentowy odmówił jej prawa do odsetek od jednorazowego odszkodowania z uwagi na brak odpowiedzialności organu i domagała się zmiany decyzji przez przyznanie odsetek za opóźnienie w przyznaniu jednorazowego odszkodowania od dnia 12.01.2013 r. do dnia wypłaty świadczenia oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że domagała się od zakładu ubezpieczeń jednorazowego odszkodowania z tytułu śmierci męża J. S. (1). Po wieloletnim postępowaniu sądowym takie odszkodowanie zostało prawomocnie przyznane wnioskodawczyni wyrokiem z dnia 22.11.2017 r. Wobec powyższego wnioskodawczyni zwróciła się do ZUS o wypłatę odsetek za opóźnienie wynikające z jednoznacznie negatywnej postawy organu rentowego. Zaskarżoną decyzją organ odmówił wypłaty uznając, że nie pozostawał w opóźnieniu, gdyż toczyło się postępowanie sądowe, którego dopiero prawomocne zakończenie pozwoliło wyjaśnić wszystkie wątpliwe okoliczności w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawczyni podkreśliła, że takie stanowisko jest dla niej krzywdzące i wskazała, że już we wniosku o przyznanie odszkodowania przedstawiła wszystkie konieczne dla przyznania świadczenia dokumenty oraz podała wszystkie fakty umożliwiające wyczerpujące ustalenie stanu faktycznego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. domagał się jego oddalenia.

W uzasadnieniu wskazał, że decyzję o wypłacie odszkodowania podjęto w ustawowym terminie 30 dni od daty wpływu do ZUS prawomocnego wyroku Sądu. Wyrok ten wpłynął w dniu 18.12.2017 r. Zakład nie ponowi odpowiedzialności za wypłatę jednorazowego odszkodowania w tym terminie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

J. S. (1) był mężem wnioskodawczyni G. S.. W dniu 19 grudnia 2012 r. uległ wypadkowi przy pracy. W dniu 12 stycznia 2013 r. rano J. S. (1) zmarł. Przybyły na miejsce lekarz jako przyczynę zgonu wskazał ostrą niewydolność krążenia, zatrzymanie krążenia.

Decyzją z 4 czerwca 2013 r. znak (...) organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do wypadkowej renty rodzinnej po zmarłym mężu J. S. (2). Wnioskodawczyni wniosła odwołanie od w/w decyzji. Wyrokiem z 6 października 2015 r., sygn. akt VIII U 3585/13, Sąd Okręgowy we Wrocławiu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do wypadkowej renty rodzinnej po zmarłym mężu J. S. (1) od 12 stycznia 2013 r. Na skutek apelacji organu rentowego, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z 3 sierpnia 2016 r., sygn. akt III AUa 2385/15, oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu.

Pismem z dnia 11.02.2013 r., które wpłynęło do organu rentowego w dniu 18.02.2013 r., wnioskodawczyni domagała się wypłaty jednorazowego odszkodowania za śmierć męża J. S. (1) i ustalenia związku jego śmierci z wypadkiem przy pracy.

Do wniosku dołączyła protokół z wypadku z załącznikami, karty informacyjne z leczenia, zdjęcia RTG nogi zmarłego, odpis skrócony aktu zgonu, protokół zgonu oraz kartę statystyczną do karty zgonu oraz zwolnienia lekarskie J. S. (1). Organ nie domagał się uzupełnienia dokumentacji przez wnioskodawczynię.

Organ rentowy uznał zdarzenie z dnia 19.09.2012 r., jakiemu uległ J. S. (1), za wypadek przy pracy.

Orzeczeniem z dnia 4.04.2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS nie ustalił związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem przy pracy z dnia 19.09.2012 r. Na skutek sprzeciwu sprawa została przekazana Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26.04.2013 r. nie ustaliła związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem przy pracy z dnia 19.09.2012 r.

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2013 r. znak (...) organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do jednorazowego odszkodowania po zmarłym mężu J. S. (1). Wnioskodawczyni odwołała się od tej decyzji do sądu. Postępowanie w sprawie o sygn. X U 393/13 zostało zawieszone do czasu rozpoznania przez Sąd Okręgowy sprawy o sygn. VIII U 3583/13. Postanowieniem z dnia 3.10.2016 r. postępowanie zostało podjęte. Organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie wskazując, że nie ma podstaw do zmiany decyzji albowiem prawomocny wyrok sądu wydany w sprawie VIII U 3585/13 dotyczy innego świadczenia. W toku postępowania biegli sądowi internista kardiolog i angiochirurg uznali w swoich opiniach za wysoce prawdopodobne, że zgon J. S. (1) był następstwem złamania podudzia przebytego w dniu 19 września 2012 r.

Wyrokiem z dnia 22.11.2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 30 kwietnia 2013 r. (znak (...)) i przyznał wnioskodawczyni prawo do jednorazowego odszkodowania po zmarłym w dniu 12.01.2013 r. na skutek wypadku przy pracy z dnia 19.09.2012 r. mężu J. S. (1) w kwocie 63.390,00 zł. W punkcie II roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych Sąd przekazał organowi rentowemu celem wydania decyzji. Strony nie apelowały od wyroku.

Wyrok został nadesłany do organu rentowego w dniu 18.12.2017 r. Decyzją z dnia 11.01.2018 r. organ rentowy przyznał wnioskodawczyni jednorazowe odszkodowanie zgodnie z wyrokiem Sądu.

Jednocześnie, zaskarżoną decyzją z dnia 11.01.2018 r., organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do odsetek od kwoty jednorazowego odszkodowania uznając, iż brak odpowiedzialności organu rentowego

Dowody:

okoliczności bezsporne, a nadto:

dokumenty zgromadzone w aktach rentowych (załącznik)

dokumenty zgromadzone w aktach sprawy X U 393/13, w tym opinie biegłych sądowych – karta 288-289, 300-302, wyrok z dnia 22.11.2017 r. k. 326 (załącznik)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W sprawie bezsporne było, że J. S. (1), mąż wnioskodawczyni G. S., uległ w dniu 19 września 2012 r. wypadkowi przy pracy, zaś w dniu 2 stycznia 2013 r. zmarł. Bezspornie również organ rentowy zakwestionował, by do śmierci J. S. (2) doszło na skutek wypadku przy pracy i decyzją z 30 kwietnia 2013 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do jednorazowego odszkodowania po zmarłym mężu. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22.11.2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 30 kwietnia 2013 r. i przyznał wnioskodawczyni prawo do jednorazowego odszkodowania po zmarłym w dniu 12.01.2013 r. na skutek wypadku przy pracy z dnia 19.09.2012 r. mężu J. S. (1) w kwocie 63.390,00 zł. W punkcie II roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych Sąd przekazał organowi rentowemu celem wydania decyzji. Decyzją z dnia 11.01.2018 r. organ przyznał wnioskodawczyni odszkodowanie, jednocześnie zaś, decyzją z tego samego dnia, odmówił przyznania wnioskodawczyni odsetek.

Kwestią wymagającą rozważenia w niniejszym postępowaniu była okoliczność, czy i od jakiej daty wnioskodawczyni należą się odsetki ustawowe od wypłaconego jej świadczenia – jednorazowego odszkodowania, w szczególności czy za niewypłacenie świadczenia we wcześniejszym terminie odpowiedzialność ponosi organ rentowy.

Zgodnie z art. 15 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1773 zw. dalej ustawą), przyznanie lub odmowa przyznania jednorazowego odszkodowania oraz ustalenie jego wysokości następuje w drodze decyzji Zakładu (ust. 1). Decyzję, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 4, Zakład wydaje w ciągu 14 dni od dnia: 1) otrzymania orzeczenia lekarza orzecznika; 2)wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 2). Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do jednorazowego odszkodowania oraz jego wysokość, Zakład dokonuje z urzędu wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od dnia wydania decyzji (ust. 3).

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Przesłankę okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności, należy interpretować w aspekcie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. (P 11/07, OTK-A 2007/8/97), w którym Trybunał wskazał, że termin do wydania decyzji i wypłaty świadczenia powinien być liczony od daty, w której organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był wydać decyzję. Trybunał dokonując klasyfikacji okoliczności, za które Zakład ponosi odpowiedzialność, wskazał na błędy w wykładni lub niewłaściwe zastosowanie prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych. Pierwszy z w/w błędów ma miejsce wówczas, gdy na podstawie kompletnego materiału dowodowego organ wydaje błędną decyzję odmawiająca ustalenia prawa, ponieważ nieprawidłowo interpretuje obowiązujące regulacje prawne. Błąd w ustaleniach faktycznych ma natomiast miejsce wówczas, gdy organ nie wyjaśnił wszelkich okoliczności faktycznych niezbędnych do wydania decyzji, chociaż dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia.

W orzecznictwie wskazuje się, że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, oznacza, iż opóźnienie jest następstwem, okoliczności, za które organ ponosi odpowiedzialność, choćby nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i stosowaniu prawa (por. wyrok SN z dnia 14.09.2007 r. , III UK 37/07). Zakład jest natomiast zwolniony od obowiązku wypłaty odsetek, gdy rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu odwoławczym uzależnione było ustaleniami, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem (por. wyrok SN z 21.04.2009 r., I UK 345/08).

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15.09.2011 r. (II UK 22/11), w stosunkach opartych na prawie ubezpieczeń społecznych odsetki od opóźnionego świadczenia uregulowane są na potrzeby tego prawa wyczerpująco, bez możliwości odwoływania się – poza określeniem wysokości odsetek – do przepisów prawa cywilnego. Zawarte w art. 85 ust 1 u.s.u.s. Określenia „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno nie wydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania. Odsetki należą się za czas opóźnienia, tj. poczynając od dnia wymagalności długu, a kończąc na dniu jego zapłaty. Na ten zamknięty okres składają się poszczególne dni opóźnienia, a należność z tytułu odsetek narasta sukcesywnie, podwyższa się bowiem z każdym dniem o stosowną kwotę pieniężną. W prawie ubezpieczeń społecznych dniem zapłaty jest dzień określony w par. 2 ust. 6 Rozporządzenia z 1.02.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustalaniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych, tj. dzień przekazania należności na pocztę lub do banku.

W ocenie Sądu Rejonowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłową decyzję o przyznaniu wnioskodawczyni prawa do jednorazowego odszkodowania po zmarłym mężu J. S. (1) mógł wydać w dniu 30 kwietnia 2013 r., kiedy to, po ustaleniu wszystkich w jego ocenie istotnych okoliczności faktycznych sprawy, wydał decyzję odmawiającą prawa do jednorazowego odszkodowania.

Podkreślenia wymaga, że wniosek o wypłatę jednorazowego odszkodowania po J. S. (1) i o ustalenie związku jego śmierci z wypadkiem przy pracy, wnioskodawczyni złożyła w piśmie z dnia 11.02.2013 r., które wpłynęło do organu rentowego w dniu 18.02.2013 r. Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła protokół z wypadku z załącznikami, karty informacyjne z leczenia, zdjęcia RTG nogi zmarłego, odpis skrócony aktu zgonu, protokół zgonu oraz kartę statystyczną do karty zgonu oraz zwolnienia lekarskie J. S. (1). Organ nie domagał się uzupełnienia dokumentacji przez wnioskodawczynię, uznał zdarzenie z dnia 19.09.2012 r., za wypadek J. S. (1) przy pracy i przekazał dokumentację do zaopiniowania związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem Lekarzowi Orzecznikowi ZUS. Orzeczeniem z dnia 4.04.2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS nie ustalił związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem przy pracy z dnia 19.09.2012 r. Na skutek sprzeciwu sprawa została przekazana Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26.04.2013 r. nie ustaliła związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem przy pracy z dnia 19.09.2012 r.

Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy X U 393/13, ustalenie związku śmierci J. S. (1) z wypadkiem przy pracy wymagało wiadomości specjalnych – zasięgnięcia opinii biegłych internisty-kardiologa i angiochirurga. Obaj biegli już w pierwszych opiniach wydanych na zlecenie sądu potwierdzili związek wypadku J. S. (1) z 19.09.2012 r. z jego śmiercią w dniu 12.01.2013 r. Swoje opinie biegli wydali na podstawie analizy dokumentacji medycznej, którą dysponował organ rentowy od chwili złożenia przez wnioskodawczynię wniosku o wypłatę jednorazowego odszkodowania oraz dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia J. S. (1), która została zgromadzona przez Sąd Okręgowy w sprawie VIII U 3585/13, a następnie załączona w poczet materiału dowodowego w sprawie X U 393/13. Dokumentacja ta została przesłana na wniosek sądu ze Szpitala im. (...) w T. oraz z (...) w Ż..

Szczególnego podkreślenia wymaga, że nie istniały żadne przeszkody, aby w po otrzymaniu wniosku o wypłatę jednorazowego odszkodowania z załącznikami w dniu 18.02.2013 r., organ rentowy zwrócił się do wnioskodawczyni o uzupełnienie dokumentacji – wskazanie, w jakich miejscach J. S. (1) korzystał z pomocy medycznej i załączenie dokumentacji medycznej posiadanej przez te podmioty (przy czym części dokumentów z leczenia ambulatoryjnego w Ż. było przedłożonych przez wnioskodawczynię już z wnioskiem i było podstawą orzeczenia LO i KL, co wynika z treści ich orzeczeń). Organ rentowy posiadał zatem niemal pełną dokumentację, na której następnie oparli swoje opinie biegli sądowi i – w przeciwieństwie do sądów orzekających w sprawach dotyczących odwołania od decyzji o nieprzyznaniu renty rodzinnej i odmowie prawa do jednorazowego odszkodowania – dokumentacji tej organ nie uznał za potrzebne uzupełnić.

Na podstawie zgromadzonej przez organ dokumentacji Lekarz Orzecznik ZUS nieprawidłowo wykluczył związek śmierci J. S. (1) z wypadkiem. Komisja Lekarska ZUS wyraziła tożsame stanowisko.

Z powyższego wynika, że organ rentowy dokonał błędnego ustalenia faktycznego, nieprawidłowo bowiem ustalił brak związku wypadku ze śmiercią męża wnioskodawczyni. Co więcej – wydając decyzję w dniu 30 kwietnia 2013 r. organ rentowy dysponował niemal tym samym materiałem dowodowym, jaki posiadał sąd w sprawie X U 393/13 i tymi samymi możliwościami jego ewentualnego uzupełnienia o dalszą dokumentacje lekarską.

Jak wyżej wskazano – termin do wydania decyzji i wypłaty świadczenia powinien być liczony od daty, w której organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był wydać decyzję. Nie ulega wątpliwości, że zarówno brak aktywności organu rentowego w trakcie gromadzenia dowodów, jak i fakt wydania nieprawidłowych orzeczeń przez lekarzy orzeczników lub komisje lekarskie, stanowią okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność. W niniejszej sprawie organ rentowy niewątpliwie popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, pomimo posiadania takiej możliwości nie wyjaśnił bowiem wszelkich okoliczności faktycznych niezbędnych do wydania decyzji. Lekarz Orzecznik, a następnie Komisja Lekarska nieprawidłowo wykluczyli związek śmierci J. S. (1) z wypadkiem, przy czym dla oceny prawidłowości działania organu rentowego nie ma znaczenia okoliczność, czy nieprawidłowe decyzje lekarzy ZUS były, czy nie były związane z nieposiadaniem przez nich części dokumentacji, którą dysponowali następnie biegli sądowi, skoro dokumentacja ta mogła być bez przeszkód uzupełniona.

Wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, oznacza – jak wyżej wskazano - iż opóźnienie jest następstwem, okoliczności, za które organ ponosi odpowiedzialność, choćby nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i stosowaniu prawa. Organ rentowy byłby zwolniony od obowiązku wypłaty odsetek, gdyby rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu odwoławczym uzależnione było ustaleniami, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem, z taką sytuacją nie mamy zaś do czynienia w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Rejonowego prawidłowa decyzja o przyznaniu wnioskodawczyni jednorazowego odszkodowania, mogła, i przy prawidłowym działaniu organu - powinna była zostać wydana w dniu 30.04.2013 r., do tego bowiem dnia organ miał możliwość i powinien był zgromadzić potrzebne dowody i uzyskać profesjonalne opinie Lekarza Orzecznika lub – w razie złożenia sprzeciwu - również Komisji Lekarskiej ZUS. Prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy nie było uzależnione od ustaleń, które „nie mogły być znane organowi rentowemu z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem”, albowiem organ miał zarówno możliwość ewentualnego uzupełnienia dokumentów, jak i skorzystania z wiedzy specjalistów z zakresu medycyny.

Jak wyżej wskazano, zakład winien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia wydania decyzji. Skoro prawidłowa decyzja mogła i powinna być przez organ wydana najpóźniej w dniu 30.04.2013 r. (wówczas organ zakończył rozpoznawanie sprawy i wydał decyzję odmawiającą prawa do jednorazowego odszkodowania), to jednorazowe odszkodowanie było wymagalne od dnia 30.05.2013 r. i od tej daty organ rentowy winien wypłacić wnioskodawczyni odsetki za opóźnienie.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę zgromadzonej w sprawie dokumentacji, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie autentyczności i wiarygodności zgromadzonych dokumentów. Rozstrzygniecie sprawy nie wymagało przeprowadzenia dowodów osobowych.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w pkt. I sentencji wyroku, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do odsetek od kwoty jednorazowego odszkodowania przyznanego decyzją z dnia 8.01.2018 r., tj. od kwoty 63.390,00 zł od dnia 30.05.2013 r. do dnia zapłaty jednorazowego odszkodowania, zaś w punkcie II w pozostałym zakresie, tj. co do żądania odsetek za okres od dnia 12.01.2013 r. do dnia 29.05.2013 r., odwołanie oddalił.

Orzeczenie o kosztach w punkcie III sentencji wyroku, znajduje podstawę w treści art. 98 § 1 i art. 100 zd. 2 k.p.c. zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym w przypadku, gdy przeciwnik strony uległ jedynie co do nieznacznej części swojego żądania, Sąd może włożyć na stronę obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. W niniejszej sprawie strona pozwana przegrała postępowanie niemal w całości, wnioskodawczyni uległa zaś jedynie co do nieznacznej części swoich roszczeń, wobec powyższego obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów poniesionych przez wnioskodawczynię Sąd obciążył pozwany organ rentowy.

W niniejszej sprawie kosztami poniesionymi przez wnioskodawczynię były koszty wynagrodzenia pełnomocnika ją reprezentującego, które zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, wynosiło 180,00 zł.

O kosztach sądowych, jak w punkcie IV sentencji wyroku orzeczono w oparciu o art. 98 oraz art. 96 ust. pkt 4 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.