Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2018 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. P. kwotę 21.239,34 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dwieście trzydzieści dziewięć złotych trzydzieści cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)od kwoty 10.100 zł (dziesięć tysięcy sto złotych) od dnia 27 października 2016 roku do dnia zapłaty;

b)od kwoty 11.139,34 zł (jedenaście tysięcy sto trzydzieści dziewięć złotych trzydzieści cztery grosze) od dnia 25 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.oddala powództwo w pozostałej części;

3.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. P. kwotę 3.188,83 zł (trzy tysiące sto osiemdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

a)na rzecz M. P. kwotę 800 zł (osiemset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 6 czerwca 2017 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500017084902;

b) na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 511,78 zł (pięćset jedenaście złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 16 czerwca 2018 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500017393595;

5. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a) od M. P. kwotę 151,81 zł (sto pięćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt jeden groszy) z roszczenia zasądzonego w punkcie 1. (pierwszym) wyroku;

b) od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 647,19 zł (sześćset czterdzieści siedem złotych dziewiętnaście groszy).

Sygn. akt II C 670/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 października 2016 roku, powód M. P. wniósł o zasadzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 10.100 zł tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 1 maja 2016 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto, żądał zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 1 maja 2016 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został pojazd powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca wypadku ubezpieczony był w pozwanym Towarzystwie (...) w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany uznał roszczenia z tytułu naprawy pojazdu powoda jedynie w kwocie 6.344,28 zł. Na zlecenie powoda niezależny rzeczoznawca ustalił uzasadniony przeciętny koszt naprawy pojazdu powoda na kwotę 28.445,72 zł.

(pozew k.2-4)

Odpis pozwu doręczono pozwanemu w dniu 26 października 2016 roku.

(dowód doręczenia k.13)

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu koszów postępowania. Wskazał, że zdaniem pozwanego roszczenie pozwu jest bezpodstawne, gdyż wypłacona dotychczas kwota odpowiada wysokości szkody powstałej w pojeździe powoda. Podniósł, że ustalenie wysokości szkody przez pozwanego uwzględnia rzeczywisty koszt robocizny, ustalony na podstawie stawek obowiązujących na rynku lokalnym w miejscu zamieszkania poszkodowanego. Pełnomocnik pozwanego kwestionował także wskazane przez powoda, jednakże nie udowodnione, stawki za roboczogodzinę pracy warsztatu ze względu na wiek pojazdu oraz brak przedłożenia jakichkolwiek dowodów serwisowania pojazdu. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że pojazd powoda brak udział w co najmniej dwóch wcześniejszych zdarzeniach drogowych, dlatego w ocenie pozwanego użycie części oryginalnych spowodowałoby wzrost wartości pojazdu po szkodzie, a tym samym nieuzasadnione wzbogacenie się po stronie powodowej. Podniósł, że powód nie przedstawił żadnej faktury VAT za naprawę uszkodzonego pojazdu. Pozwany z ostrożności procesowej kwestionował datę żądania odsetek za opóźnienie argumentując, iż zasadne byłoby ich zasądzenie co najwyżej od chwili wyrokowania.

(odpowiedź na pozew k.14-19)

Na rozprawie w dniu 30 maja 2017 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo. Wyjaśnił, że powód żąda odsetek od kwoty dochodzonej pozwem od dnia 15 lipca 2016 roku, czyli od dnia następnego po wydaniu decyzji w przedmiocie odszkodowania za koszty naprawy pojazdu. Wskazał, że powód nie odwoływał się od decyzji z dnia 14 lipca 2016 roku.

(stanowisko pełnomocnika powoda – protokół rozprawy z dnia 30 maja 2017 roku k.67-68, nagranie 00:03:20-00:05:30)

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2018 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 15.978,99 zł wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 26.078,99 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2016 roku do dnia zapłaty. Odpis pisma doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 24 kwietnia 2018 roku.

(pismo pełnomocnika powoda k. 141-141v., dowód doręczenia k.145)

W piśmie z dnia 8 maja 2018 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa również w rozszerzonym zakresie. Kwestionował datę żądania odsetek od rozszerzonego powództwa podnosząc, iż ich zasądzenie powinno mieć miejsce najwcześniej od dnia doręczenia stronie pozwanej pisma zawierającego rozszerzenie powództwa.

(pismo pełnomocnika pozwanego k. 142-143)

Na rozprawie w dniu 17 lipca 2018 roku pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(stanowisko pełnomocnika powoda – protokół rozprawy z dnia 17 lipca 2018 roku k.146, nagranie 00:01:11-00:03:06)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 maja 2016 roku w Ł. przy ulicy (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Kierujący pojazdem marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyjeżdżając z parkingu sklepu sieci Biedronka nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z prawej strony pojazdowi powoda doprowadzając do kolizji. Samochód prowadzony przez sprawcę zdarzenia posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w pozwanym Towarzystwie (...), numer polisy (...).

(okoliczności bezsporne, polisa, oświadczenie, oświadczenie o zdarzeniu drogowym w załączonych aktach szkody)

M. P. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie taksówek osobowych. Nie jest płatnikiem podatku VAT.

(okoliczność bezsporna, zaświadczenie w załączonych aktach szkody)

W wyniku zdarzenia z dnia 1 maja 2016 roku w samochodzie powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uległy uszkodzeniu następujące elementy: nakładka zderzaka przedniego, listwa zderzaka przedniego lewa, błotnik przedni lewy, drzwi przednie lewe, drzwi tylne lewe, błotnik tylny lewy, nakładka zderzaka tylnego, tarcza koła przedniego lewego.

Koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 1 maja 2016 roku wynosi:

-z uwzględnieniem cen części nowych oryginalnych z logo producenta i stawek za roboczogodzinę w autoryzowanej stacji naprawczej 32.423,27 zł,

-z uwzględnieniem cen części nowych oryginalnych z logo producenta i stawek za roboczogodzinę w nieautoryzowanej stacji naprawczej 27.583,62 zł,

-z uwzględnieniem cen części nowych oryginalnych bez logo producenta i stawek za roboczogodzinę w autoryzowanej stacji naprawczej 32.343,34 zł,

-z uwzględnieniem cen części nowych oryginalnych z bez logo producenta i stawek za roboczogodzinę w nieautoryzowanej stacji naprawczej 27.503,70 zł,

-z uwzględnieniem cen części alternatywnych i stawek za roboczogodzinę w nieautoryzowanej stacji naprawczej 23.168,54 zł.

Wskazane koszty naprawy uwzględniają średnią stawkę stosowaną przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze w rozpatrywanym okresie czasu w wysokości 105 zł oraz średnią stawkę stosowaną przez autoryzowane warsztaty naprawcze w rozpatrywanym okresie czasu kwocie 185 zł.

Tylko zastosowanie do naprawy samochodu części zamiennych z oznaczeniem symbolem ‘O’ lub ‘Q’ pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Użycie części oznaczonych innymi symbolami, tzw. alternatywnych, nie daje gwarancji zachowania właściwego stanu auta w dłuższym okresie czasu. Samochód przed kolizją z dnia 1 maja 2016 roku był naprawiany. Samochód posiada oryginalne części producenta pojazdu.

Zastosowanie do naprawy części zamiennych nie pochodzących od producenta pojazdu, ale mających oznaczenia ‘Q’ nie ma wpływu na wartość pojazdu po szkodzie, przy zachowaniu technologii naprawy opracowanej przez producenta pojazdu. Wynika to z okresu jego wcześniejszej eksploatacji oraz prawidłowości wykonania prac przywracających jego stan.

Zastosowanie do naprawy oryginalnych części zamiennych z logo producenta nie będzie skutkowało wzrostem wartości pojazdu po szkodzie. Wymieniane elementy nie były wcześniej uszkodzone, porysowane czy wgniecione, nie występowała na nich korozja, były więc w pełni sprawne. Zastąpienie ich nowymi nie poprawi stanu pojazdu. Ponadto, wszystkie części wymieniane są elementami demontowalnymi, a ich zamiana nie powoduje podniesienia trwałości konstrukcji auta.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. z załącznikami k.73-119)

Powód nabył pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 16 grudnia 2014 roku od osoby prywatnej w Polsce. W chwili zakupu samochód nie miał żadnych widocznych uszkodzeń. Powód sprawdzał pojazd pod kątem ewentualnych wcześniejszych uszkodzeń w renomowanej stacji. W dniu 23 lipca 2015 roku, na parkingu mężczyzna, wysiadający z innego samochodu obtarł drzwiami od strony kierowcy drzwi pasażera z tyłu pojazdu powoda z lewej strony. Drzwi wymagały jedynie spolerowania, nie doszło do żadnego wgniecenia. Na dzień 1 maja 2016 roku pojazd nie miał wcześniejszych nienaprawionych uszkodzeń.

M. P. nie posiada wiedzy o uszkodzeniach pojazdu marki M. z okresu kiedy nie był jeszcze jego właścicielem.

(dowód: odpowiedź (...) k.26-32, kserokopia dowodu rejestracyjnego k.37-38, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 30 maja 2017 roku k. 68-69, nagranie 00:08:31-00:19:39)

Od momentu zakupu powód serwisował pojazd w nieautoryzowanych stacjach naprawczych. Pojazd do momentu kolizji nie potrzebował wymiany żadnych elementów. M. P. wymieniał w nim jedynie filtry i olej. W okresie eksploatacji na terenie Niemiec w latach 2007-2010 pojazd był serwisowany w autoryzowanej stacji naprawczej.

(dowód: kserokopia książki serwisowej k.39-62, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 30 maja 2017 roku k. 68-69, nagranie 00:08:31-00:19:39)

Po wypadku M. P. wymienił w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zderzak przedni i halogen przedni lewy, błotnik przedni lewy, drzwi od strony kierowcy, tylne drzwi i lewe nadkole zostały wyszpachlowane, tylny błotnik został naprawiony. Wskazane części zostały wymienione na części nowe oryginalne z logo producenta. Powód z przyczyn finansowych sam dokonywał naprawy samochodu.

(dowód: przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 30 maja 2017 roku k.68-69, nagranie 00:08:31-00:19:39)

W dniu 11 maja 2016 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę.

(dowód: zgłoszenie szkody w aktach szkody)

Decyzją z dnia 14 lipca 2016 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 6.344,28 zł.

(dowód: decyzja w załączonych aktach szkody)

W dniu 25 lipca 2016 roku, na zalecenie powoda, mgr inż. P. J. sporządził kalkulację, w której koszt naprawy pojazdu powoda po kolizji z dnia 1 maja 2016 roku wskazano na kwotę 28.445,72 zł brutto.

(dowód: kalkulacja k. 8-11)

M. P. nie odwoływał się od decyzji z dnia 14 lipca 2016 roku.

(okoliczność bezsporna)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na dokumentach załączonych do akt sprawy, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, przesłuchaniu powoda oraz na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S.. Dowody te, nie kwestionowane przez strony procesu, jako nie nasuwające wątpliwości, co do zawartych w nich treści, Sąd uznał w całości za wiarygodne. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano w oparciu o przepis art. 308 k.p.c.

Opinia biegłego A. S. w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Opinia biegłego nie została zakwestionowana przez żadną ze stron – nie zgłoszono do opinii zarzutów ani zastrzeżeń, (pismo pełnomocnika pozwanego k.133-134, pismo pełnomocnika powoda k.141-141 v.). Biegły wydał opinię zapoznając się z aktami sprawy oraz po przeprowadzeniu oględzin pojazdu. Wnioski przedstawione w opinii zostały przez biegłego oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie oceny materiału dowodowego, należało odnieść się do mocy dowodowej kalkulacji sporządzonej na zlecenie powoda przez P. J.. W świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących zasady postępowania dowodowego, nie budzi żadnych wątpliwości, że wskazana kalkulacja stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się zaś, iż złożone do akt ekspertyzy, opracowane na zlecenie stron, należy traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowisk stron. Nawet w sytuacji, w której są one sporządzane przez stałego biegłego sądowego, nie stanowią one dowodu, o którym mowa w art. 278 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem strona dołącza do pisma procesowego ekspertyzę pozasądową i powołuje się na jej twierdzenia i wnioski, należy ją traktować jako część argumentacji faktycznej i prawnej przytaczanej przez stronę. Natomiast, gdy strona składa ekspertyzę z intencją uznania jej przez sąd za dowód w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej także znaczenia dowodu z dokumentu prywatnego. Pozasądowa opinia rzeczoznawcy, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała wyraziła zawarty w niej pogląd, nie korzysta ona natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń. Zaś oparcie orzeczenia na pozasądowym oświadczeniu biegłego stanowiłoby uchybienie procesowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2014 roku, w sprawie o sygn. akt I ACa 431/14, opubl. L., oraz (...)

Na rozprawie w dniu 30 maja 2017 roku, Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego, zgłoszony w odpowiedzi na pozew, o przesłuchanie M. P. w charakterze świadka, bowiem występuje on w niniejszym postepowaniu jako powód, a zatem mógł być przesłuchany jedynie w charakterze strony.

Na rozprawie w dniu 30 maja 2017 roku, Sąd oddalił również wniosek o pozwanego o zwrócenie się do zakładów ubezpieczeń wymienionych w informacji z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o wskazanie zakresu wcześniejszych szkód w pojeździe powoda zgłoszony w odpowiedzi na pozew na wypadek nie złożenia przez powoda książki serwisowej pojazdu. Albowiem, powód złożył na żądanie pozwanego kserokopię książki serwisowej pojazdu. Ponadto, strona pozwana złożyła do akt sprawy informację z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o szkodach w pojeździe. Jednocześnie, pozwany nie wykazał, aby samodzielnie zwracał się do zakładów ubezpieczeń wskazanych w tej informacji o dane dotyczące szkód z udziałem spornego pojazdu i aby uzyskanie tych danych okazało się niemożliwe na skutek odmowy ich udostępnienia przez te zakłady ubezpieczeń. Natomiast, rolą Sądu nie jest zastępowanie stron w gromadzeniu materiału dowodowego, w dokumentów, które strona może samodzielnie uzyskać i przedłożyć do akt sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód M. P. ostatecznie wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 26.078,99 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2016 roku do dnia zapłaty.

Pozwany nie kwestionował ani podstawy swej odpowiedzialności ani istnienia po jego stronie obowiązku naprawienia wyrządzonej powodowi szkody, czego wyrazem było wypłacenie w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 6.344,28 zł tytułem odszkodowania. Kwestionował natomiast wysokość kwoty dochodzonej pozwem.

W przedmiotowej sprawie, zdarzeniem wywołującym szkodę w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) była kolizja z dnia 1 maja 2016 roku. Zatem zgodnie z treścią art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. Bezspornym jest, że sprawca wypadku ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Odpowiedzialność pozwanego w stosunku do powoda wynika z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art.19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowej sprawie zakres uszkodzeń w pojeździe powoda będących wynikiem zdarzenia z dnia 1 maja 2016 roku nie był kwestionowany. Rozstrzygnięcia wymagała zatem kwestia wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

Jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Podkreśla się także, nabywający autoryzowane części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy, oferującego je najtaniej, o ile koszt ich nabycia mieści się w zakresie cen rynkowych występujących na rynku w danym okresie (tak również Sąd Najwyższy wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, opubl. OSNC 2003, nr 5, poz. 64).

W świetle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15 ; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

Koszty naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu drogowym z dnia 1 maja 2016 roku, w różnych wariantach - przy uwzględnieniu stawki za roboczogodzinę w autoryzowanych i nieautoryzowanych warsztatach oraz przy uwzględnieniu części nowych oryginalnych z logo producenta ( O) oraz części nowych oryginalnych bez logo producenta ( (...)), a także części alternatywnych, wynikają z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S..

Z opinii biegłego jasno wynika, iż tylko zastosowanie do naprawy samochodu części zamiennych z oznaczeniem symbolem ‘O’ lub ‘Q’ pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Użycie części oznaczonych innymi symbolami, tzw. alternatywnych, nie daje gwarancji zachowania właściwego stanu auta w dłuższym okresie czasu. Pojazd powoda, mimo iż był wcześniej naprawiany, ma obecnie zamontowane oryginalne części producenta pojazdu. Jak podkreślił biegły naprawa pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych z logo producenta nie będzie skutkowała wzrostem wartości pojazdu po szkodzie.

Natomiast, jak wskazano powyżej, jeśli w ocenie pozwanego, naprawa pojazdu przy użyciu części nowych oryginalnych prowadziłaby do wzrostu wartości pojazdu powoda, pozwany winien wykazać tę okoliczność, a wówczas odszkodowanie mogłoby ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Pozwany nie kwestionował opinii biegłego z której wynika, iż użycie do naprawy pojazdu powoda części oryginalnych z logo producenta nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu. Brak było zatem podstaw do obniżenia należnego powodowi odszkodowania.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, koszty naprawy pojazdu powoda po zdarzeniu z dnia 1 maja 2016 roku winny być ustalone przy uwzględnieniu części nowych oryginalnych z logo producenta. Natomiast, w zakresie stawki za roboczogodzinę, zdaniem Sądu winna być zastosowana stawka za roboczogodzinę w nieautoryzowanej stacji naprawczej. Albowiem, sam powód przyznał, iż przed zdarzeniem serwisował pojazd w nieautoryzowanych warsztatach lub we własnym zakresie. Samochód marki M. był serwisowany w autoryzowanej stacji jedynie w okresie pierwszych trzech lat eksploatacji na terenie Niemiec (lata 2007 -2010). Nie sposób zatem przyjąć, iż powód dokonałby naprawy pojazdu po kolizji w autoryzowanej stacji naprawczej. Zwłaszcza, że samochód powoda w dacie kolizji miał 9 lat i nie podlegał już gwarancji ze strony producenta. Tak ustalony koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu drogowym z dnia 1 maja 2016 roku wynosi 27.583,62 zł. Zatem należne powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu kwoty wypłaconej przez pozwanego, powinno opiewać kwotę 21.239,34 zł (27.583,62 zł – 6.344,28 = 21.239,34 zł).

W pozostałym zakresie, powództwo jako wygórowane podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c..

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa przepis art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zaś, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art. 817 k.c.).

Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu przewidzianą w art. 6 k.c. Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.).

W dniu 11 maja 2016 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę. Powód nie wzywał pozwanego do zapłaty konkretnej kwoty odszkodowania. Decyzją z dnia 14 lipca 2016 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 6.344,28 zł. M. P. nie odwołał się od tej decyzji, a swe żądanie dotyczące dopłaty odszkodowania sformułował kwotowo dopiero w pozwie. Ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 10.100 zł zasądzono zatem od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu (26 października 2016 roku), czyli od dnia 27 października 2016 roku. W zakresie kwoty 11.139,34 zł ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od dnia następnego o po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo (24 kwietnia 2018 roku), czyli od dnia 25 kwietnia 2018 roku. Albowiem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia.

Natomiast, brak jest podstaw do zasądzenia odsetek za opóźnienie dopiero od daty wyrokowania. Pozwany jest profesjonalistą, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie ubezpieczeń. W ocenie Sądu, w toku postępowania likwidacyjnego dysponował wiedzą i środkami pozwalającymi na prawidłowe ustalenie wysokości należnego powodowi odszkodowania.

W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zd. 1 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Powód ostatecznie żądał zasądzenia na jego rzecz kwoty 26.078,99 zł. Zasądzona kwota 21.239,34 zł stanowi około 81% dochodzonego roszczenia. Na koszty procesu poniesione przez powoda, w łącznej kwocie 5.322 zł, złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 505 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 4.800 zł (ustalone na podstawie § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. 2015 r., poz. 1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego w łącznej kwocie 5.905,22 zł, złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 4.800 zł (ustalone na podstawie § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. 2015 r., poz. 1804), opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka na biegłych w kwocie 1.088,22 zł.

Łącznie poniesione przez strony koszty procesu opiewały na kwotę 11.227,22 zł. Powód powinien ponieść zatem koszty procesu w kwocie 2.133,17 zł, a poniósł je w wysokości 5.322 zł, dlatego Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanego kwotę 3.188,83 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art.80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) ,Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz M. P. kwotę 800 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, oraz na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 511,78 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Na nieuiszczone koszty sądowe składa się kwota 799 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa. Na podstawie art.113 ust.1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. zd. 1 k.p.c. Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych: od M. P. kwotę 151,81 zł z roszczenia zasądzonego w punkcie 1. Wyroku oraz od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 647,19 zł.