Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 20 lipca 2017 r. P. K. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Biblioteki Publicznej w G. 2.904 zł tytułem dodatku stażowego poczynając od roku 2007. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 lipca 2017 r. W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że począwszy od roku 2007 pracodawca błędnie naliczył i wypłacał należny powodowi dodatek stażowy. Pracodawca nie uwzględnił rocznego stażu odbytego przez powoda w latach 1998-1999. Powód podniósł, że pismo poświadczające odbycie stażu dostarczył pracodawcy w momencie rozpoczęcia naliczania dodatku, choć dokumentu tego brak w jego aktach osobowych. Zauważył, że pracodawca miał świadomość odbytego przez powoda stażu, co wynikało z kwestionariusza osobowego powoda wypełnionego przy przyjęciu powoda do pracy. W rezultacie powód domagał się wypłaty różnicy pomiędzy dodatkiem stażowym należnym z uwzględnieniem okresu stażu a dodatkiem faktycznie wypłaconym.

Pozwana Bibliotek Publiczna w G. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wskazała, że dopiero w dniu 8 czerwca 2017 r. powód dostarczył pracodawcy zaświadczenie o okresie pobierania stypendium z Powiatowego Urzędu Pracy w G. wystawione przez Starostę (...). Skutkowało to wliczeniem okresu stypendium pobranego w latach 1998-1999 do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, co z kolei dało pracodawcy podstawę do zwiększenia dodatku stażowego powoda od 1 lipca 2017 r. Pozwana podkreśliła, że uprzednio pracodawca nie miał wiedzy o pobieraniu przez powoda stypendium z PUP w G. w latach1998-1999. Niezależnie od powyższego pozwana podniosła w stosunku do części żądania powoda zarzut przedawnienia wskazując, że zgodnie z art. 291 § 1 k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem lat 3 od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Pozwana przedstawiła wyliczenie należności powoda przy założeniu słuszności roszczenia w dwóch wariantach – z uwzględnieniem zarzutu przedawnienia i bez jego uwzględnienia.

Powód nie kwestionował zaprezentowanych przez pozwaną wyliczeń.

Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2018 r. powód wskazał, że zaświadczenie o odbyciu stażu wydawane jest na wniosek pracodawcy i że według jego wiedzy pracodawca zgłaszał się o takie zaświadczenie. Podniósł, że o nieprawidłowym naliczaniu dodatku stażowego dowiedział się w 2017 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. został zatrudniony z dniem 1 lipca 2003 r. w Bibliotece Publicznej w G. na stanowisku bibliotekarza archiwisty początkowo na czas określony a następnie na czas nieokreślony od 1 kwietnia 2004 r. W kwestionariuszu osobowym z dnia 30 czerwca 2003 r. P. K. wskazał, ze w okresie od 1 września 1998 r. do 1 września 1999 r. odbył staż w (...) w G. jako pracownik fizyczny. Począwszy od dnia 1 stycznia 2008 r. P. K. uzyskał stanowisko starszego bibliotekarza w wynagrodzeniem 1.505 zł. Pismem z dnia 29 czerwca 2008 r. pracodawca poinformował P. K. o przyznaniu dodatku za wysługę lat w wysokości 5 % wynagrodzenia zasadniczego po 5 latach pracy, wzrastającego o 1 % za każdy rok aż do osiągnięcia 20 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po 20 latach pracy. Wynagrodzenie zasadnicze P. K. było systematycznie podwyższane. Od 1 stycznia 2009 r. wynosiło 1.570 zł, od 1 stycznia 2010 r. – 1.660 zł, od 1 stycznia 2011 r. – 1.730 zł, od 1 stycznia 2012 r. – 1.780 zł. Następnie od 1 listopada 2012 r. został zatrudniony na stanowisku starszego bibliotekarza – kierownika D. Zbiorów Specjalnych Biblioteki Publicznej w G. z wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 2.850 zł. wynagrodzenie to podwyższono do kwoty 2.900 zł od 1 grudnia 2012 r. W drodze porozumienia stron pracodawca powierzył P. K. pracę w Czytelni dla Dorosłych na stanowisku starszego bibliotekarza – pracownika Biblioteki Publicznej w G., następnie na okres od 1 września 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. rzemieślnika introligatora w Introligatorni z dotychczasowym wynagrodzeniem i począwszy od 1 lutego 2016 r. starszego bibliotekarza w D. Gromadzenia i Opracowania Zbiorów. Od dnia 1 lutego 2017 r. wynagrodzenie zasadnicze P. K. podwyższono do kwoty 3.050 zł.

Niesporne, nadto:

- umowy o pracę – k. 2 i 4 części B akt osobowych powoda;

- kwestionariusz osobowy – k. 3 części A akt osobowych powoda;

- angaż – k. 20 części B akt osobowych powoda;

- pismo w przedmiocie dodatku stażowego – k. 24 części B akt osobowych powoda;

- aneksy do umowy o pracę – k. 68, 70, 116 części B akt osobowych powoda;

- pisma w przedmiocie wysokości wynagrodzenia – k. 28, 38, 50, 60 części B akt osobowych powoda;

- porozumienia zmieniające – k. 86, 96, 102, 108, 112 części B akt osobowych powoda.

W dniu 8 czerwca 2017 r. P. K. złożył u pracodawcy zaświadczenie o odbyciu stażu w (...) Towarzystwie Budownictwa (...) w G. w okres od 22 września 1998 r. do dnia 21 września 1999 r. na stanowisku pracownika budowlanego. Przedłożył również zaświadczenie o otrzymaniu stypendium za ten okres. Pismem z dnia 12 czerwca 2017 r. pracodawca poinformował P. K., że od dnia 1 lipca 2017 r. przysługuje mu dodatek stażowy za wieloletnią pracę w wysokości 15 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, wzrastającego o 1 % za każdy rok aż do osiągnięcia 20 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

W dniu 19 czerwca 2017 r. P. K. zwrócił się do dyrektora Biblioteki Publicznej w G. o zwrot błędnie naliczanego dodatku stażowego w wysokości 1 % od postawy wynagrodzenia zasadniczego począwszy od 2007 roku, od kiedy to dodatek winien być naliczany. Pismem z dnia 29 czerwca 2017 r. doręczonym P. K. w dniu 17 lipca 2017 r. pracodawca poinformował pracownika o braku podstaw do naliczenia wyższego dodatku stażowego przed 1 lipca 2017 r.

Niesporne, nadto:

- zaświadczenie o odbyciu stażu – k. 6 oraz k. 121 części B akt osobowych powoda;

- zaświadczenie o stypendium – k. 121 k. części B akt osobowych powoda;

- pisma pozwanej w przedmiocie dodatku stażowego – k. 7 oraz k. 122, 128 części B akt osobowych powoda;

- pismo powoda w przedmiocie dodatku stażowego – k. 4 oraz k. 126 części B akt osobowych powoda.

W okresie od lipca 2008 roku do czerwca 2017 roku Biblioteka Publiczna w G. wypłaciła P. K. łącznie kwotę 24.032,70 zł tytułem dodatku stażowego.

Niesporne, nadto:

- wyliczenie – k. 30-31;

- listy płac powoda – k. 32-51.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny i został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony, w szczególności zaświadczenia przedłożone przez powoda, dokumentację płacową złożoną przez stronę pozwaną i dokumentację zawartą w aktach osobowych powoda, których rzetelność i autentyczność, a w konsekwencji wiarygodność nie nasuwały żadnych wątpliwości. Spór stron wynikał jedynie z odmiennej oceny co do prawidłowego zastosowania prawa.

Zgodnie z treścią art. 22 § 1 Kodeksu pracy podstawowym obowiązkiem pracodawcy jest zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. W okresie zatrudnienia powoda zasady jego wynagradzania regulowała ustawa z 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (t.j. – Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593). Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy pracownikom samorządowym przysługiwał dodatek za wieloletnią pracę naliczany odpowiednio na zasadach określonych w ustawie z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (t.j. z 2001 r. – Dz.U. Nr 86, poz. 953). Zgodnie art. 22 tej ustawy urzędnikowi państwowemu przysługuje dodatek za wieloletnią pracę w urzędach państwowych, w wysokości wynoszącej po pięciu latach pracy 5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy dalszy rok pracy aż do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

W myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 146, poz. 1222) do okresów pracy uprawniających do dodatku za wieloletnią pracę wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Zgodnie zaś z ust 4 § 7 dodatek za wieloletnią pracę jest wypłacany w terminie wypłaty wynagrodzenia:

1) począwszy od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do dodatku lub wyższej stawki dodatku, jeżeli nabycie prawa nastąpiło w ciągu miesiąca;

2) za dany miesiąc, jeżeli nabycie prawa do dodatku lub prawa do wyższej stawki dodatku nastąpiło pierwszego dnia miesiąca.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r. szczegółowe zasady wynagradzania powoda regulowała ustawa z dnia listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458 ze zm.). Na podstawie art. 36 ust. 2 i art. 38 ust. 1 tej ustawy pracownikowi samorządowemu przysługuje dodatek za wieloletnią pracę po 5 latach pracy w wysokości wynoszącej 5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy dalszy rok pracy aż do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Zgodnie zaś z ust. 5 art. 38 ustawy do okresów pracy uprawniających do dodatku za wieloletnią pracę wlicza się wszystkie poprzednio zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

W myśl § 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 50, poz. 398 ze zm.) dodatek za wieloletnią pracę jest wypłacany w terminie wypłaty wynagrodzenia:

1) począwszy od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do dodatku lub wyższej stawki dodatku, jeżeli nabycie prawa nastąpiło w ciągu miesiąca;

2) za dany miesiąc, jeżeli nabycie prawa do dodatku lub prawa do wyższej stawki dodatku nastąpiło pierwszego dnia miesiąca.

W myśl art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) okresy pobierania zasiłku i stypendium przyznanych na podstawie art. 41 ust. 1, art. 53 ust. 6 i art. 53g ust. 1 wlicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych.

Nie było kwestią sporną, że powodowi jako bezrobotnemu przysługiwało stypendium w okresie od 22 września 1998 r. do 21 września 1999 r. Wskazany okres roczny, zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami podlegał zaliczeniu do okresu pracy powoda skutkującego nabyciem prawa do dodatku stażowego przysługującego powodowi w trakcie zatrudnienia w pozwanej Bibliotece. Przy jego uwzględnieniu przez pracodawcę powód uzyskałby prawo do dodatku stażowego począwszy od lipca 2007 r., gdyż już wówczas z dniem 30 czerwca 2007 r. legitymował się pięcioletnim stażem pracy.

Pozwana kwestionowała roszczenie powoda o naliczenie dodatku stażowego począwszy od lipca 2007 r. wskazując, że na dzień do dnia faktycznego przyznania mu dodatku od lipca 2008 r. i w dalszym okresie do 8 czerwca 2017 r. powód nie udokumentował odbycia stażu i pobierania stypendium w okresie od 22 września 1998 r. do 21 września 1999 r. W konsekwencji pozwana naliczyła powodowi dodatek za wieloletnią pracę w wysokości odpowiadającej faktycznemu stażowi, tj. stanowiący 15% wynagrodzenia zasadniczego dopiero począwszy od lipca 2017 r. Do tego czasu dodatek za wieloletnią pracę powoda był wypłacany od lipca 2008 r. w wysokości pomniejszonej o jeden punkt procentowy.

Analizując materiał dowodowy sprawy Sąd zauważył, że powód słusznie podnosił, iż w kwestionariuszu osobowym wypełnianym przy podjęciu zatrudnienia u pozwanej wskazał na odbycie stażu w (...) Towarzystwie Budownictwa (...) w G. w okresie od 22 września 1998 r. do 21 września 1999 r. Odbycie stażu zasygnalizował również w zaprezentowanym wówczas CV. Faktycznie nie wspominał wówczas o uzyskaniu stypendium za czas stażu i nie przedstawił żadnego zaświadczenia w tym zakresie. Jednocześnie w toku niniejszego postępowania nie wykazał, aby uczynił to przed dniem 8 czerwca 2017 r.

Mimo to Sąd nie podzielił argumentacji pozwanej, w zakresie w jakim podnosiła ona, że powód był uprawniony do dodatku stażowego w wysokości uwzględniającej staż w (...) dopiero począwszy od lipca 2017 r., tj. po przedstawieniu stosownego zaświadczenia. Sąd uznał, że okoliczność pobierania stypendium stażowego przez powoda w okresie od 22 września 1998 r. do 21 września 1999 r. winno być uwzględnione prze jego pracodawcę co do całości okresu za jaki przysługiwałby powodowi dodatek stażowy, tj. od lipca 2007 r. Sąd stanął na stanowisku, że z żadnego z przepisów warunkujących uzyskanie dodatku stażowego przez pracownika samorządowego, jakim był powód, nie wynika, aby roszczenie o wypłatę dodatku stawało się wymagalne w chwili udowodnienia (udokumentowania). Zarówno z treści art. 21 ust. 1 ustawy z 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych w zw. z art. 22 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych jak i art. 38 ust. ustawy z dnia listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych oraz odpowiednich przepisów wykonawczych wynika, że pracodawca ma obowiązek wypłaty tego dodatku w miejscu następującym po nabyciu prawa do niego. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 sierpnia 1999 r. wydanym w sprawie I PKN 189/99 (opubl. w OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 819) wskazując, że jeżeli pracownik wykaże odpowiedni okres zatrudnienia później, to skutek ten ma moc wsteczną co do spełnienia świadczenia i jego wymagalności. Sąd Najwyższy zauważył, że w takiej sytuacji wypłacenie świadczenia po udokumentowaniu stażu pracy przez pracownika nie ma charakteru zawinionego opóźnienia. Przytoczone orzeczenie dotyczy co prawda nagrody jubileuszowej. Niemniej jednak podobieństwo przesłanek jej uzyskania w stosunku do przesłanek uzyskania prawa do dodatku stażowego pozwala na przyjęcie podobnego poglądu co do momentu wymagalności obu rodzajów świadczeń.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, że powód P. K. uzyskał prawo do dodatku stażowego w wysokości 5% płacy zasadniczej już począwszy od lipca 2017 r., który wrastał o kolejny punkt procentowy z upływem każdego kolejnego roku aby w okresie od lipca 2016 r. do czerwca 2017 r. osiągnąć wartość 14% aktualnej płacy zasadniczej. Na podstawie wyliczenia bezspornie ustalono, że powód od lipca 2007 r. do czerwca 2016 r. tytułem dodatku stażowego winien otrzymać łącznie kwotę 27.335,70 zł. Tymczasem faktycznie, na skutek niezaliczenia rocznego okresu stażu w latach 1998-1999, uzyskał tytułem dodatku sumę 24.032,70 zł. Powinien zatem za wysługę lat otrzymać łącznie dalszą kwotę 3.323 zł.

Co do części żądania powoda pozwana podniosła zarzut przedawnienia, który okazał się skuteczny. Zgodnie bowiem z treścią art. 291 § 1 k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Oznacza to, że przed Sądem mogą być skutecznie dochodzone jedynie roszczenia obejmujące okres do trzech lat wstecz licząc od dnia ich wymagalności. Tym samym powód mógł skutecznie domagać się jedynie niezapłaconej mu części dodatku stażowego należnej za okres od lipca 2014 r. do czerwca 2017 r., tj. kwoty 1051,50 zł – bezspornej co do wyliczenia między stronami. Taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda w punkcie pierwszym wyroku.

Na uwzględnianie zasługiwało również żądanie odsetek należnych od zasądzonej kwoty oparte na treści art. 480 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z zasadami wynagradzania obowiązującymi u pozwanej w okresie zatrudnienia powoda (k. 5 części B akt osobowych powoda) wynagrodzenie było płatne z dołu najpóźniej w ostatnim dniu miesiąca, a jeśli był to dzień wolny od pracy w dniu poprzedzającym ten dzień. Tym samym wymagalność poszczególnych składowych roszczenia powoda nastąpiła przed dniem 17 lipca 2017 r., od kiedy to powód domagał się naliczenia odsetek. Mając na uwadze powyższe o odsetkach orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W punkcie trzecim wyroku Sąd orzekł o kosztach sądowych. Zgodnie z treścią art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych (t.j. - Dz. U. z 2018 r. poz. 300) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Pozwana przegrała postępowanie jedynie w 36% i w tym zakresie winna była uiścić koszty sądowe, na które złożyła się wartość opłaty od pozwu, od której uiszczenia zwolniony był ustawowo powód. Opłata wynosiła 146 zł (5% z 2904 zł) a jej 36% stanowi kwota 53 zł, którą Sąd nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego szczecin-Centrum w Szczecinie.

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. sąd był zobligowany do nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Orzeczenie w tym zakresie zawarte zostało w punkcie trzecim wyroku. Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności w całości, jako że zasądzona kwota jest niższa od wynagrodzenia zasadniczego powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)