Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2014r.

Sąd Rejonowy w Białymstoku, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSR Dorota Michalak

Ławnicy – Weronika Roszkowska, Walentyna Siemieniuk

Protokolant – Mariola Drozdowska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2014r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. K.

przeciwko: Syndykowi Masy Upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w K.

o wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop, odszkodowanie i odprawę pieniężną

I.  Zasądza od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w K. na rzecz powoda R. K. kwotę 3904 zł. (trzy tysiące dziewięćset cztery złote) brutto z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym od kwoty 1904 zł brutto poczynając od 10 czerwca 2012r.do do dnia zapłaty z uwzględnieniem zmian w wysokości ustawowych odsetek.

II.  Umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

III.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2000 zł. brutto.

IV.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 570 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dacie orzekania tytułem częściowego zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej powodowi z urzędu.

V.  Nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Białymstoku) na rzecz radcy prawnego A. C. kwotę 675 zł. (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dacie orzekania tytułem zwrotu pozostałych nieobciążających pozwanego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej powodowi z urzędu.

VI.  Odstępuje od obciążania pozwanego kosztami sądowymi których powód nie miał obowiązku uiścić.

Sygn. akt VI P 264/12

UZASADNIENIE

Powód R. K. po sprecyzowaniu powództwa, które pierwotnie wniesione zostało przeciwko (...) Spółce z o.o. w upadłości układowej z siedzibą w K., domagał się zasądzenia na swoją rzecz: zaległego wynagrodzenia za okres od 01.04.2011r. do 31.05.2012r. w łącznej kwocie 28 000 zł. brutto (tj. 14 x 2000 zł.) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot cząstkowych po 2000 zł., liczonymi od 10 dnia każdego kolejnego miesiąca; ekwiwalentu za 20 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, należnego za 2011 rok, w wysokości 1904 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r.; ekwiwalentu za 11 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, należnego za 2012 rok, w wysokości 1047 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r.; odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę w wysokości 2000 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r. oraz odprawy pieniężnej w wysokości 2000 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r. (vide: protokół posiedzenia wyjaśniającego – k.37v).

Po podjęciu postępowania, zawieszonego na mocy art. 174§ 1 pkt 4 kpc, powód poparł powództwo przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) Spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w K. domagając się zasądzenia od Syndyka na swoją rzecz: wynagrodzenia zakres od 16.05.2012r. do 31.05.2012r. w wysokości 1000 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r.; ekwiwalentu za 20 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, należnego za 2011 rok, w wysokości 1904 zł. brutto wraz z ustawowymi odsetkami od 10.06.2012r. oraz odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę w wysokości 2000 zł. brutto – bez odsetek. W zakresie roszczenia o ekwiwalent w wysokości 1047 zł. za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, należny za 2012 rok oraz w zakresie odprawy pieniężnej w wysokości 2000 zł. powód cofnął pozew i wyjaśnił, że kwota w/w ekwiwalentu została mu wypłacona ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz przyznał, że spółka (...), jako podmiot zatrudniający mniej niż 20 pracowników, nie miała obowiązku wypłacania odpraw pieniężnych osobom zwalnianym z przyczyn dotyczących zakładu pracy ( vide: protokół rozprawy z 25.09.2013r. – k. 113v).

Na rozprawie poprzedzającej wyrokowanie powód podtrzymał oświadczenie o cofnięciu pozwu co do odprawy pieniężnej i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop należny za 2012r. Dodatkowo – po złożeniu wyjaśnień przez Syndyka, iż wynagrodzenie za okres po ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej tj. od 16.05.2012r. do 31.05.2012r. w wysokości 1000 zł. zostało wypłacone ze środków FGŚP, cofnął powództwo także w tym zakresie. Ponadto powód przyznał, że jego wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za pracę za okres do ogłoszenia upadłości likwidacyjnej tj. od 01.04.2011r. do 15.05.2012r. została umieszczona na zatwierdzonej liście wierzytelności i doszło już częściowo do jej zaspokojenia w ramach podziału funduszów masy upadłości. Zatem dochodzona ostatecznie od Syndyka łączna wartość roszczeń stanowi kwotę 3904 zł. (2000zł odszkodowanie + 1904zł. ekwiwalent za urlop). Pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w potrójnej wysokości ze względu na stan sprawy oraz rodzaj i ilość podejmowanych czynności. Złożył oświadczenie, iż koszty te nie zostały pokryte przez powoda ani w całości, ani w części ( vide: protokół rozprawy z 08.01.2014r. k- 138v,139v i 141).

Pozwany Syndyk Masy Upadłości (...) Spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w K. wniósł o oddalenie zarówno roszczenia o odszkodowanie jak i roszczenia o ekwiwalent za niewykorzystany urlop należny za 2011rok (vide: protokół rozprawy z 08.01.2014r. k-141). W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, że przyczyna wypowiedzenia była prawdziwa, co oznacza, że roszczenie odszkodowawcze jest bezpodstawne oraz utrzymywał, iż powód w rzeczywistości wykorzystał urlop wypoczynkowy należny mu w 2011r., a w związku z tym nie ma prawa do ekwiwalentu. Na częściowe cofnięcie pozwu ( tj. odnośnie ekwiwalentu za urlop należny w 2012r., odprawy pieniężnej i wynagrodzenia za okres od 16.05.2012r. do 31.05.2012r.) Syndyk wyraził zgodę (vide: pismo procesowe z 15.10.2013r. k.- 117 i protokół rozprawy z 08.01.2014r. k.-139v).

Sprawa niniejsza rozpoznawana była w składzie ławniczym, bowiem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 04.02.2009r., II PZP 14/08 – w przypadku, gdy wśród roszczeń z zakresu prawa pracy dochodzonych w jednym postępowaniu znajduje się choćby jedno roszczenie (tu: odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia), do rozpoznania którego w pierwszej instancji właściwy jest Sąd w składzie jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników (art. 47 § 2 pkt 1 lit. a kpc), to Sąd w takim samym składzie właściwy jest także do rozpoznania pozostałych roszczeń.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

(...) Spółka z o.o. z siedzibą w K., której przedmiot działalności /zgodnie z odpisem z KRS/ obejmował m.in. roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, kupno i sprzedaż nieruchomości, wynajem i zarządzanie nieruchomościami, w dniu 08.03.2011r. postawiona została w stan upadłości układowej, przy czym postanowienie w tym przedmiocie wydał Sąd Rejonowy Wydział V Gospodarczy w K. w sprawie V GU 62/10. Upadłemu pozostawiono zarząd własny, zaś nadzorcą sądowym ustanowiona została radca prawny – G. G..

W dniu 25.03.2011r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. w upadłości układowej z siedzibą w K. reprezentowaną przez Prezesa Zarządu E. Z., a powodem R. K. zawarta została umowa o pracę na czas nieokreślony. Strony w/w umowy ustaliły następujące warunki zatrudnienia powoda: rozpoczęcie pracy od dnia 01.04.2011r., stanowisko specjalisty ds. nieruchomości, pełny wymiar etatu, wynagrodzenie 2000 zł. miesięcznie brutto.

Postanowieniem Sądu Gospodarczego w Kaliszu z dnia 29.07.2011r. pozbawiono upadłego zarządu własnego i ustanowiono zarządcę w osobie G. G..

Pismem z dnia 27.04.2012r. zarządca Spółki (...) wypowiedziała powodowi umowę o pracę z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano: ,,ogłoszona upadłość pracodawcy w związku z postanowieniem z dnia 08.03.2011r. Sądu Rejonowego Wydział V Gospodarczy w K. – sygn. akt V GU 62/10”.

W dniu 04.05.2012r. wpłynął do tut. Sądu pozew R. K. skierowany przeciwko (...) Spółce z o.o. w upadłości układowej z siedzibą w K..

Dnia 16.05.2012r. postanowieniem Sądu Rejonowego V Wydział Gospodarczy w K., wydanym w sprawie V GUP 2/11 ogłoszono (...) Spółki (...), zaś Syndykiem Masy upadłości została G. G..

W dniu 31.05.2012r. rozwiązał się stosunek pracy, a Syndyk wystawiła i wydała powodowi świadectwo pracy za okres zatrudnienia od 01.04.2011r. do 31.05.2012r.

Powyższe okoliczności faktyczne nie były sporne pomiędzy stronami, znajdują potwierdzenie w ich zeznaniach oraz dokumentach znajdujących się w aktach sprawy jak i aktach osobowych powoda.

W świetle przepisów ustawy z dnia 28.02.2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (zwanej dalej: puin) nie ulega żadnej wątpliwości, że z dniem ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, właściwym trybem dochodzenia wierzytelności upadłościowych (tj. wierzytelności powstałych przeciw upadłemu przed ogłoszeniem upadłości) staje się postępowanie upadłościowe. Dlatego Sąd rozpoznający takie wierzytelności w postępowaniu zwykłym, bądź odrębnym np. z zakresu prawa pracy, toczącym się przeciwko podmiotowi, w stosunku do którego zostaje ogłoszona upadłość obejmująca likwidację majątku, zawiesza swoje postępowanie z urzędu na mocy art. 174 § 1 pkt 4 kpc, a wierzyciel zyskuje możliwość zaspokojenia roszczeń w postępowaniu upadłościowym, w trybie zgłoszenia na listę wierzytelności. Zaspokojenie wierzytelności upadłościowych następuje przez podział funduszów masy upadłości. Warunkiem uwzględnienia wierzytelności upadłościowej w postępowaniu upadłościowym (w tym w planie podziału funduszów masy) jest jej ustalenie, czyli umieszczenie na liście wierzytelności (art. 244-266 puin), choćby wierzytelność ta była stwierdzona tytułem egzekucyjnym. Warunkiem wciągnięcia wierzytelności na listę jest z kolei zgłoszenie wierzytelności przez wierzyciela (art. 236-240 puin). Powyższej zasady nie wyłącza fakt, że pewne wierzytelności upadłościowe (należności ze stosunku pracy) umieszczane są na liście wierzytelności z urzędu (art. 237 i 238 puin). Unormowanie to ma na celu ułatwienie wierzycielowi dochodzenia swej należności. Istnienie i wysokość wierzytelności umieszczanych na liście jest weryfikowana w postępowaniu upadłościowym, które w tym zakresie ma charakter postępowania rozpoznawczego, zaś zgłoszenie wierzytelności przez wierzyciela staje się jedyną właściwą formą dochodzenia roszczenia. Dopiero, gdyby w stosunku do zgłoszonej wierzytelności nastąpiła prawomocna odmowa umieszczenia jej na liście, postępowanie sądowe (także to uprzednio zawieszone) może być podjęte i prowadzone przeciwko syndykowi (art. 144 i 145 puin).

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego niniejszej sprawy – stwierdzić należy, że roszczenia powoda: o wynagrodzenie za pracę w okresie od 01.04.2011r. do 15.05.2012r. w łącznej wysokości 27 000 zł. (tj. 28 000 zł. – 1000 zł) oraz o odszkodowanie w wysokości 2000 zł. z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę stanowią wierzytelności upadłościowe, jako że powstały przed ogłoszeniem upadłości likwidacyjnej. Dlatego Sąd rozpoznający nin. sprawę zobligowany był do zawieszenia postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 kpc (vide: postanowienie z dnia 09.11.2012r. k.39). Po ustaleniu, że na zatwierdzonej liście wierzytelności umieszczona została jedynie wierzytelność powoda z tytułu wynagrodzenia za pracę, zaś lista ta nie obejmuje roszczenia odszkodowawczego – postępowanie /w zakresie odszkodowania/ zostało podjęte przeciwko Syndykowi (vide: postanowienie z dnia 12.08.2013r. k.- 103 akt).

Natomiast pozostałe roszczenia R. K. nie stanowią wierzytelności upadłościowych. Prawo do wynagrodzenia za pracę w okresie 16-31.05.2012r., prawo do odprawy pieniężnej przewidzianej w ustawie z 13.03.2003r., jak i prawo do ekwiwalentów pieniężnych za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy należny za 2011 i 2012 rok – powstały bowiem po dniu ogłoszenia upadłości spółki (...) (po 16.05.2012r.) i wszystkie stały się wymagalne po dniu rozwiązania stosunku pracy tj. najwcześniej od 01.06.2012r. Stanowią one tzw. wierzytelności w stosunku do masy (określane też jako długi "masy upadłości"), czyli wierzytelności powstałe po ogłoszeniu upadłości, które należy wyraźnie odróżnić od wskazanych powyżej wierzytelności upadłościowych. Cechą charakterystyczną wierzytelności w stosunku do masy jest to, że nie podlegają one procedurze wciągania na listę i zgłoszeniu do masy w trybie art. 236 puin. Chodzi bowiem o należności powstałe już po ogłoszeniu upadłości, których istnienie i wysokość powinna być syndykowi znana. W konsekwencji ich zaspokojenie powinno odbywać się w zasadzie poza podziałem funduszów masy, na bieżąco, w miarę wpływu do masy stosownych sum. Zaspokojenie wierzytelności w stosunku do masy w ramach podziału funduszy masy pojawia się wyjątkowo wtedy, gdy nie zostały one pokryte na bieżąco, a syndyk przystąpił do dokonywania podziału. Nie oznacza to jednak, że wierzytelność w stosunku do masy przekształca się wówczas w wierzytelność upadłościową; długi masy, jak już była mowa wyżej, nie podlegają bowiem zgłoszeniu i wciągnięciu na listę w trybie art. 236 i nast. puin.

Legitymację bierną w sprawach dotyczących wierzytelności w stosunku do masy ma Syndyk. Wytoczenie powództwa przeciw syndykowi nie wchodzi w grę w odniesieniu do wierzytelności upadłościowych, bo one powinny być dochodzone w trybie zgłoszenia. Jednakże prawomocna odmowa umieszczenia wierzytelności upadłościowej na liście otwiera drogę do dochodzenia jej od Syndyka. Tak więc powód dochodząc wierzytelności w stosunku do masy /ekwiwalentu za niewykorzystany urlop/ oraz roszczenia, które nie zostało umieszczone na zatwierdzonej liście wierzytelności /odszkodowania/ prawidłowo skierował pozew przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) Spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w K.. Syndykowi w niniejszej sprawie przysługuje tzw. legitymacja formalna – jest stroną postępowania i działa wprawdzie na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym, co powoduje, że świadczenia dochodzone przeciwko Syndykowi podlegały zasądzeniu od niego, nie zaś od upadłego.

Jeśli chodzi o żądanie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, to spór w tym zakresie sprowadzał się do oceny, czy wskazana przez pracodawcę przyczyna rozwiązania umowy o pracę była prawdziwa, czy też pozorna. Okoliczność ta jest o tyle doniosła, że podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nieprawdziwej, nierzeczywistej, nieistniejącej) jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie, a w konsekwencji oznacza wypowiedzenie nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 kp. Taki sam skutek wywołuje ocena, że przyczyna wypowiedzenia co prawda istniała, ale była - ze względu na jej wagę lub charakter - niewystarczająca dla skutecznego dokonania wypowiedzenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.10.2009r., III PK 34/09, LEX nr 560866, http://www.sn.pl). W piśmie wypowiadającym umowę powodowi jako przyczynę wskazano ogłoszenie upadłości pracodawcy w związku z postanowieniem z dnia 08.03.2011r. Tymże postanowieniem ogłoszona została upadłość układowa spółki (...). Słuchana w charakterze strony G. G., która będąc jeszcze zarządcą podpisała pismo wypowiadające umowę, tłumaczyła, że ogłoszenie upadłości układowej wiązało się w perspektywie czasowej z redukcją zatrudnienia, a tym samym wskazaną przyczynę należy traktować jako prawdziwą i uzasadniającą wypowiedzenie powodowi umowy o pracę. W ocenie Sądu z powyższą argumentacją nie sposób się zgodzić. Bezspornie bowiem ogłoszenie upadłości układowej miało miejsce 08.03.2011r., natomiast umowę o pracę z powodem zawarto 28.03.2011r. Oczywistym jest więc, że zdarzenie, jakim było ogłoszenie upadłości układowej zaistniało, zanim przyjęto powoda do pracy na czas nieokreślony, a tym samym nie mogło ono następczo uzasadniać podjęcia decyzji o zwolnieniu go z pracy. Dlatego przedmiotową przyczynę wypowiedzenia traktować trzeba jako nieprawdziwą, a samo wypowiedzenie jako nieuzasadnione. Dodatkowo od zarządcy upadłego, który jest radcą prawnym, można było oczekiwać dołożenia większej staranności w formułowaniu przyczyny wypowiedzenia. Jeśli przebieg postępowania układowego doprowadził w istocie do braku zapotrzebowania na dalszą pracę powoda i zaistniała konieczność redukcji zatrudnienia, to taką właśnie przyczynę winien wskazać zarządca, nie zaś powoływać się na okoliczność upadłości układowej, która skoro nie stanowiła przeszkody w zatrudnieniu powoda, to nie uzasadnia sama w sobie rozwiązania stosunku pracy. W konsekwencji roszczenie odszkodowawcze powoda z tytułu bezzasadnego wypowiedzenia umowy o pracę jest co do zasady usprawiedliwione. Ustalając kwotę odszkodowania Sąd oparł się na art.47 ¹ kp, który stanowi, że przysługuje ono w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Skoro w przypadku powoda okres wypowiedzenia wynosił jeden miesiąc (art.36§1 pkt 2 kp) to należne mu odszkodowanie wynosi 2000 zł. Nie ulega bowiem wątpliwości, że miesięczne wynagrodzenie powoda odpowiadało takiej właśnie kwocie (k.3, k.111). O odsetkach od odszkodowania Sąd nie orzekał, bowiem powód nie podtrzymywał przeciwko Syndykowi takiego żądania.

Dochodząc ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy należny za 2011 rok powód podawał, że z urlopu tego w ogóle nie korzystał. Podkreślał, że od momentu zatrudnienia świadczył pracę w pełnym wymiarze etatu i wykonywał czynności zlecane mu przez prezesa zarządu, z czego rozliczał się składając raporty dzienne. Utrzymywał nadto, że cały czas było zapotrzebowanie na jego pracę, a gdy go zatrudniano powiedziano mu, że powinien intensywnie pracować, bo tylko w taki sposób firma może wyjść z „finansowego dołka”. Powód podał, że nie składał w 2011r. wniosku o urlop, ani nikt ze strony pracodawcy nie informował go, że jest na urlopie. Urlop przysługiwał mu w wymiarze 26 dni, ale z uwagi na to, że rozpoczął pracę od kwietnia 2011 roku, to do wykorzystania miał proporcjonalnie 20 dni. Z kolei pozwany Syndyk stanął na stanowisku, że nie wydaje się możliwe, aby powód w ogóle nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego w 2011 roku. G. G. przyznała, że wprawdzie w aktach osobowych powoda nie ma wniosków urlopowych, jednak nie ma też pewności, czy dokumentacja pracownicza jaka znajdowała się u upadłego, była prowadzona prawidłowo. Na rozprawie poprzedzającej bezpośrednio wyrokowanie, po przesłuchaniu w charakterze strony, Syndyk wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków (byłego prezesa E. Z. i kadrowca M. R.) na okoliczności, że powód w rzeczywistości korzystał z urlopu wypoczynkowego w 2011 roku.

Nie może budzić wątpliwości, że w sytuacji, gdy pozwany twierdził, iż powód wykorzystał w naturze urlop należny mu proporcjonalnie za 2011rok, to powinien te twierdzenia poprzeć dowodami. Dowodem wykorzystania przysługującego urlopu jest złożenie wniosku urlopowego przez pracownika i zaakceptowanie go przez pracodawcę, o ile nie dotyczy to urlopu wynikającego z zatwierdzonego planu urlopów. W każdym razie dokumenty potwierdzające korzystanie z urlopu (miesięczna/roczna karta ewidencji czasu pracy, wnioski urlopowe) powinny znajdować się w aktach osobowych pracownika, które pracodawca ma obowiązek prowadzić. Dlatego nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, że brak odpowiednich dokumentów w aktach osobowych powinien działać na niekorzyść powoda. Oczywiście możliwe było dowodzenie okoliczności faktycznego wykorzystania przez pracownika urlopu wypoczynkowego także innymi środkami dowodowymi, ale powinny one być zgłoszone w odpowiednim terminie. Tymczasem z uwagi na to, że pozew R. K. wpłynął do Sądu w dniu 04.05.2012r., w postępowaniu dowodowym obowiązywały regulacje wprowadzone ustawą z dnia 16.09.2011r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2011.233.1381), która weszła w życie od 03.05.2012r. Pośród zmienionych przepisów procedury cywilnej znalazł się również art.207 kpc. Nowe jego brzmienie, w szczególności treść § 6 wskazuje, że Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Na podstawie powołanego j.w. przepisu Sąd uznał wnioski dowodowe strony pozwanej (o przesłuchanie E. Z. i M. R.) za spóźnione i je pominął. Syndyk mógł i powinien zgłosić powyższe wnioski dowodowe w odpowiedzi na pozew, ale tego nie uczynił, mimo nie uznania powództwa o ekwiwalent. Wyjaśnienie Syndyka G. G., że nie zgłosiła przedmiotowych wniosków ani w odpowiedzi na pozew, ani w dalszych pismach procesowych, bowiem liczyła na weryfikację stanowiska powoda, który postępując uczciwie powinien, jej zdaniem, cofnąć pozew o ekwiwalent za urlop jako świadczenie nienależne – nie oznacza bynajmniej, by do spóźnionego zgłoszenia tychże wniosków doszło bez winy strony. Wręcz przeciwnie – liczenie na zmianę stanowiska procesowego strony przeciwnej i na to, że wycofa ona dochodzone roszczenia, w przypadku profesjonalisty – radcy prawnego – wydaje się przejawem postawy życzeniowej i nie uprawnia do przyjęcia, że wystąpiły wyjątkowe okoliczności, uzasadniające uwzględnienie spóźnionych dowodów. Co więcej uwzględnienie tychże dowodów – zgłoszonych po przeprowadzeniu dowodu z zeznań stron spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy (konieczność odroczenia rozprawy), dlatego Sąd je pominął. Biorąc zatem pod uwagę, że w aktach osobowych brak jakichkolwiek dokumentów wskazujących, by powód w okresie zatrudnienia przebywał na urlopie wypoczynkowym, Sąd dał wiarę jego twierdzeniom, iż urlopu należnego za 2011 rok nie wykorzystał. W konsekwencji z chwilą rozwiązania stosunku pracy powód nabył prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Uwzględniając, że w 2011roku powód świadczył pracę na rzecz pozwanego przez 9 miesięcy ( kwiecień- grudzień), to przysługiwał mu proporcjonalnie urlop w wymiarze 20 dni. Wynika to z matematycznego wyliczenia - 26 dni : 12 mcy = 2,17 dnia; 2,17x 9 mcy = 19,53 dni. Zgodnie z treścią art.155 ³ kp liczbę tę zaokrąglić trzeba w górę do pełnego dnia, co daje ostatecznie 20 dni niewykorzystanego urlopu należnego za 2011 rok. Mając na uwadze, że wynagrodzenie powoda przez cały okres zatrudnienia było na tym samym poziomie i obejmowało wynagrodzenie zasadnicze w stałej stawce miesięcznej 2000 zł. – można było dokonać wyliczenia przedmiotowego ekwiwalentu. Sąd w pełni podziela rachunek matematyczny przedstawiony w tym zakresie przez pełnomocnika powoda (k.140v.). Odpowiada on bowiem metodologii zawartej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 08.01.1997r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U.1997.2.14 ze zm.). Wskazać więc należy, że dochodzona przez powoda tytułem ekwiwalentu kwota 1904 zł. została wyliczona prawidłowo.

Reasumując: Sąd w punkcie I wyroku zasądził na rzecz powoda na podstawie art.45§1 kp w zw. z art.47 ¹ kp kwotę 2000 zł. tytułem odszkodowania, a na podstawie art.171§1 kp kwotę 1904 zł. tytułem ekwiwalentu za urlop, co daje łącznie kwotę 3904 zł. Rozstrzygnięcie o odsetkach od ekwiwalentu Sąd oparł na art. 481 kc w zw. z art. 300 kp, zasądzając je od daty wskazanej przez stronę powodową tj. 10.06.2012r. W istocie roszczenie o ekwiwalent stało się wymagalne już następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy, jednakże skoro powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się odsetek od daty nieco późniejszej, było to dla Sądu wiążące, bowiem w obecnym stanie prawnym wyłączona jest możliwość orzekania ponad żądanie pracownika. Ponadto zasądzenie odsetek od syndyka nie narusza art. 92 puin, gdyż w/w przepis odnosi się do wierzytelności upadłościowych, zaś roszczenie o ekwiwalent za niewykorzystany urlop jest wierzytelnością w stosunku do masy. W przepisach ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze brak analogicznego uregulowania (co do biegu odsetek) przy dochodzeniu przeciwko Syndykowi wierzytelności w stosunku do masy.

W zakresie: odprawy pieniężnej., wynagrodzenia za okres 16–31.05.2012r., ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy należny za rok 2012 oraz wynagrodzenia za okres od 01.04.2011r. do 15.05.2012r. sąd na podstawie art.355 kpc umorzył postępowanie (punkt II wyroku). W przypadku pierwszych trzech roszczeń umorzenie jest następstwem skutecznego cofnięcia powództwa wskutek ich zaspokojenia. Jeżeli zaś chodzi o żądanie wynagrodzenia za pracę w okresie od 01.04.2011r. do 15.05.2012r., to jak już wyżej zostało wyjaśnione, stanowi ono wierzytelność upadłościową. W takim zaś przypadku proces cywilny, co do zasady, nie może być prowadzony, z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 145 ust. 1 puin, tzn. gdy postępowanie sądowe zostało wszczęte przed ogłoszeniem upadłości pozwanego, a w postępowaniu upadłościowym odmówiono ich umieszczenia na liście wierzytelności (tak: SN w wyroku z 16.01.2009r., III CSK 244/08, teza 4, lex nr 523687). Takie szczególne okoliczności w niniejszej sprawie nie zachodzą, bowiem roszczenie R. K. o zapłatę wynagrodzenia za okres od 01.04.2011r. do 15.05.2012r. zostało wpisane na listę wierzytelności. Świadczy o tym analiza dokumentacji nadesłanej przez Sąd Rejonowy w Kaliszu – wyciąg z listy wierzytelności, częściowe plany podziału (k. 84-87). Wyciąg z zatwierdzonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności stanowi zgodnie z art. 264 ust.1 puin tytuł egzekucyjny przeciwko upadłemu. Zatem – wydanie w tym zakresie wyroku (kolejnego tytułu egzekucyjnego) stało się niedopuszczalne, a postępowanie w tej części również podlegało umorzeniu.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na mocy art. 477 ² §1 kpc (punkt III wyroku).

Powód był reprezentowany w nin. sprawie przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, który został ustanowiony z urzędu. Pełnomocnik zgłosił żądanie zwrotu kosztów procesu oświadczając przed zamknięciem rozprawy, że koszty te nie zostały przez powoda pokryte ani w całości, ani w części. Co do zasady (wynikającej z art. 98 kpc) powodowi należał się od pozwanego zwrot kosztów zastępstwa procesowego od przegranej przez jego przeciwnika procesowego części powództwa. Syndyk przegrał proces o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę i o ekwiwalent za urlop należny za 2011 rok /świadczenia te zasądzone zostały w wyroku/, a w istocie także o wynagrodzenie za okres od 16 do 31.05.2012r, i ekwiwalent za urlop należny za 2012 rok, gdyż powód cofnął pozew w tej części roszczeń dopiero po tym, jak Syndyk wyjaśnił, że mieszczą się one w kwocie, która przelana została na konto powoda ze środków FGŚP. Wynagrodzenie należne pełnomocnikowi z tytułu reprezentowania powoda przy dochodzeniu odszkodowania Sąd ustalił w oparciu o § 11 ust.1 pkt 1 oraz § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. 2013. 490) i przy uwzględnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 09.06.2010r. II PZ 20/10 stanowiącego, że: „stawka minimalna opłat za czynności adwokata lub radcy prawnego powinna być taka sama zarówno w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy), jak i w sprawie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę albo z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. W każdej z tych spraw rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia”. W tym stanie rzeczy wyjściowa stawka wynagrodzenia pełnomocnika wynosiła 60 zł, którą Sąd /zważywszy na nakład pracy pełnomocnika podwoił/, co dało 120 zł. Natomiast wynagrodzenie pełnomocnika za reprezentowanie powoda przy dochodzeniu ekwiwalentów i wynagrodzenia za okres po ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Sąd ustalił w oparciu o § 11 ust 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 powoływanego Rozporządzenia na kwotę 450 zł. Daje to łącznie wynagrodzenie w wysokości 570 zł., którą należało powiększyć, zgodnie z § 2 ust. 3 w/w Rozporządzenia o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania (punkt IV wyroku).

Natomiast wynagrodzenie należne pełnomocnikowi z urzędu od roszczenia przegranego przez powoda (gdyby powództwo o odprawę w wys. 2000zł. nie zostało cofnięte, podlegałoby oddaleniu) ponosi Skarb Państwa. Sąd ustalił je na podstawie § 15 pkt 1 w/w Rozporządzenia w wysokości 150 % stawki minimalnej, co dało 665 zł /tj. 450 zł x 150%/ oraz powiększył o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania (punkt V wyroku).

Z kolei odstąpienie na mocy art. 102 kpc od obciążania pozwanego kosztami sądowymi w punkcie VI wyroku (opłatą sądową od przegranej części powództwa), podyktowane zostało sytuacją spółki (...), która znajduje się w stanie upadłości likwidacyjnej i trudnościami ze skutecznym zaspokajaniem roszczeń finansowych wierzycieli.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w sentencji.