Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale przedstawiciela Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie Anny Sobota

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2018 r.

sprawy M. W.

oskarżonego z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 19 stycznia 2018 r. sygn. akt II K 697/17

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że datę popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu ustala na okres od 28 kwietnia 2013r. do 27 marca 2014r. ,

II.  w pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1020 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 231/18

UZASADNIENIE

M. W. oskarżony został o to, że:

w okresie od 28.04.2013 r. do 27.03.2014 r. w lokalach Stacji Paliw (...) w K.
ul. (...), (...)-(...) K., należących do firmy (...)
z siedzibą w K., ul. (...) lok. 1, urządzał i prowadził gry o wygrane pieniężne na trzech automatach do gry (...)bez numeru, (...) nr (...) i H. (...) nr (...) działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 2 ust 3-5, art. 3, art. 6 ust 1, art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2018 roku, sygn. akt II K 697/17, Sąd Rejonowy
w Mińsku Mazowieckim, stosując ustawę obowiązującą w dacie czynu w zw. z art. 2 § 2 k.k.s:

I.  oskarżonego M. W. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 27.03.2014 r.
w lokalach Stacji Paliw (...) w K. ul. (...), (...)-(...) K., należących do firmy (...) z siedzibą w K.,
ul. (...) lok. 1, jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o.
w W., urządzał gry o wygrane pieniężne i rzeczowe na trzech automatach do gry (...)bez numeru, (...) nr (...) i H. (...) nr (...) działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
(Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to na podstawie wskazanych przepisów skazał go oraz na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł;

II.  na podstawie art. 30 § 5 k.k.s., art. 31 § 5 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci 3 sztuk automatów do gier, szczegółowo opisanych w pokwitowaniach PL/MF/AK nr (...), PL/MF/AK nr (...);

III.  na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa środków pieniężnych szczegółowo opisanych w pokwitowaniach PL/MF/AK nr (...), PL/MF/AK nr (...); PL/MF/AK nr (...), PL/MF/AK nr (...);

IV.  zasądził od oskarżonego M. W. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 1000 zł oraz obciążył go pozostałymi kosztami procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony M. W. zaskarżając powyższe orzeczenie w całości i zarzucił mu:

- niezależnie od pozostałych zarzutów apelacyjnych – wystąpienie w niniejszej sprawie bezwzględnej przesłanki odwoławczej, określonej w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., polegającej na uprzednim skazaniu oskarżonego prawomocnym wyrokiem za czyny stanowiące „czyn ciągły” z art. 107 § 1 k.k., pochłaniający czyn z części wstępnej wyroku, to jest wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy w Strzelcach Krajeńskich z dnia 26 października 2017 roku (sygn. II K 140/17) za przestępstwa karnoskarbowe polegające na tym, że w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności oskarżony urządzał gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, gdzie przypisane mu czyny dotyczyły okresu od dnia 06 maja 2013 r. do dnia 18 sierpnia 2013 r., (i nast.) oraz przez Sąd Rejonowy w Krośnie z dnia 03 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II K 569/16) za przestępstwa karnoskarbowe polegające na tym, że w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności oskarżony urządzał gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, gdzie przypisane mu czyny dotyczyły okresu od dnia 19 sierpnia 2013 r. do dnia 27 marca 2015 r., a przypisane mu zachowania stanowić miały czyn ciągły, co powoduje zaistnienie stanu rzeczy osądzonej w stosunku do wszystkich zdarzeń w tym czasookresie stanowiących czyn urządzania gier na automatach poza kasynem gry i tym samym postępowanie w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów, opisanych w wyroku, powinno zostać umorzone.

- na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. - obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji odmówienie wiarygodności stanowisku oskarżonego w zakresie odnoszącym się do jego przekonania i stanu świadomości, że prowadzona przeze niego działalność była ówcześnie działalnością legalną, w sytuacji gdy złożone przeze niego wyjaśnienia oraz stanowisko na piśmie było spójne, rzeczowe i uwiarygodnione złożonymi do akt sprawy dokumentami – przykładowymi wyrokami sądów powszechnych w wydziałach karnych umarzających postępowania, również tożsame co czyn przypisany oskarżonemu w tej sprawie, jako przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. – a które to dowody łącznie wskazują na uzasadnione przekonanie oskarżonego, że prowadzona przeze niego działalność w tamtym okresie była działalnością legalną.

- na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k.:

1) obrazę prawa materialnego, tj. art. 10 § 4 k.k.s. poprzez brak jego zastosowania i brak przyjęcia, iż oskarżony działał w usprawiedliwionym błędzie co do karalności, ze względu na uznanie, iż musiał mieć świadomość, że w okresie zarzucanych mu czynów istniały też stanowiska o karalności na podstawie art. 107 k.k.s. za działalność, której się podejmował:

- podczas gdy w tym okresie organy uprawnione do stosowania prawa przyjmowały
w stosunku do osoby oskarżonego stanowisko o niekaralności za tego typu działalność, o czym świadczy lista korzystnych rozstrzygnięć znajdująca się w aktach sprawy, jak również treść jego aktualnej Karty Karnej, z której wynika, iż pierwsze prawomocne skazania miały miejsce już po zakończeniu prowadzenia przeze niego działalności i nie miały one wpływu na stan jego świadomości w chwili zarzucanego mu czynu.

- jak również podczas gdy w chwili popełnienia zarzucanego czynu powszechne było przekonanie, prezentowane w orzecznictwie oraz doktrynie, iż zarówno art. 14 i 6 u.g.h. były przepisami technicznymi, a w związku z tym, nie można ich było stosować wobec jednostek, co w sposób oczywisty świadczy o tym, że nawet profesjonalista funkcjonujący na rynku
w sposób usprawiedliwiony mógł przyjmować, że prowadzenie tego typu działalności, bez koncesji na kasyna gry, nie było karalne;

2) obrazę prawa materialnego, tj. art. 107 k.k.s. w zw. z art. 6 u.g.h. w zw. z art. 7 ustęp 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez przyjęcie, iż art. 6 u.g.h. może stanowić samodzielną podstawę skazania za czyn zarzucany w niniejszym postępowaniu podczas gdy w chwili jego popełnienia w judykaturze i literaturze powszechne było przekonanie, iż przepis ten pełni subsydiarną rolę w stosunku do art. 14 u.g.h. i ze względu na przekonanie o technicznym charakterze tych przepisów, ich naruszenie nie podlegało karalności na podstawie art. 107 k.k.s. - skazanie oskarżonego na podstawie art. 107 k.k.s. tylko w zw. z art. 6 u.g.h. stanowi więc naruszenie art. 7 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z tego względu, iż prawo nie spełniło w tym przypadku warunku przewidywalności, bowiem przestępstwo i wiążąca się z nimi kara nie były wyraźnie zdefiniowane przez prawo;

3) obrazę prawa materialnego w postaci błędnego przypisania oskarżonemu realizacji znamion przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo bezskuteczności krajowej regulacji technicznej w rozumieniu dyrektywy 98/34, polegającej na zakazie urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry rozumianej jako miejsce urządzania tych gier, wyrażonej w szczególności przepisem z art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. poz. 1540; dalej: u.g.h.), który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania Komisji Europejskiej projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, do czasu ponownego uchwalenia już notyfikowaną ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1201) nie mógł być zastosowany wobec jednostek, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, potwierdzoną wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 oraz z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11, jak i wcześniejszymi wyrokami z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-65/05 i z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie C-98/14, a następnie wprowadzenie mocą art. 4 noweli u.g.h., celem umożliwienia dostosowania się do nowej regulacji prawnej z art. 14 ust. 1 u.g.h., która zastąpiła, nieskuteczną z powodu braku jej notyfikacji zgodnie z dyrektywą, treść tego przepisu z tekstu pierwotnego ustawy;

4) obrazę prawa materialnego w postaci błędu przypisania oskarżonemu realizacji znamion przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s., poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo faktu, iż art. 3 u.g.h. jest tylko i wyłącznie przepisem wyjaśniającym – niezawierającymi żadnego nakazu lub zakazu określonego zachowania - tym samym przepis ten nie stanowi normy sankcjonowanej, której naruszenie mogłoby skutkować zastosowaniem normy sankcjonującej z art. 107 k.k.s.

Podnosząc powyższe zarzuty, oskarżony na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w części wobec zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § pkt 8, co do okresów objętych res iudicata,

a w pozostałym zakresie o:

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie rozstrzygnięcia uniewinniającego,
w szczególności z uwagi na brak możliwości przypisania oskarżonemu umyślności na płaszczyźnie strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s., jak również w oparciu o kontratypy z art. 10 § 4 k.k.s.

natomiast w sytuacji nieuwzględnienia wniosków z pkt 1 i 2 apelacji, skarżący wniósł o:

3.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary grzywny w wymiarze uwzgledniającym aktualną sytuację materialną oskarżonego, tj. w wysokości 50 stawek dziennych po 70 złotych każda lub odstąpienie od wymierzenia kary.

W toku rozprawy odwoławczej oskarżyciel Mazowiecki Urząd Celno-Skarbowy
w Warszawie wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Argumentacja przedstawiona
w środku odwoławczym - wobec jej bezzasadności - nie mogła wywołać żadnego
z oczekiwanych i postulowanych przez skarżącego rezultatu. Apelacja była jedynie o tyle zasadna, że niezależnie od podniesionych zarzutów, doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie daty popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji rozpoznając sprawę oskarżonego M. W. po raz drugi, realizując zgodnie z art. 442 § 3 k.p.k. wskazania Sądu Okręgowego w Siedlcach zawarte w uzasadnieniu wyroku z 22 czerwca 2017 r. uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok, procedował z poszanowaniem reguł i zasad postępowania, nie dopuszczając się uchybień wytkniętych w apelacji.

Analiza akt sprawy wykazała, że wbrew twierdzeniom skarżącego w realiach niniejszej sprawy nie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. w postaci powagi rzeczy osądzonej.

Z danych o karalności oskarżonego, a także z kopii prawomocnych wyroków dołączonych do akt sprawy, jednoznacznie wynika, że faktycznie oskarżony został kilkukrotnie skazany za czyny ciągłe kwalifikowane z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. polegające na urządzaniu gier na automatach wbrew przepisom ustawy. Wśród tych skazań są wyroki, na które oskarżony powołał się w apelacji na uzasadnienie zaistnienia w niniejszej sprawie bezwzględnej podstawy odwoławczej.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelcach Krajeńskich z 26 października 2017 r. w sprawie II K 140/17, M. W. skazany został za czyn ciągły z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. popełniony w miejscowościach D., G. i S. w okresie od 6 maja 2013 r. do 27 listopada 2014 r., polegający na tym, że pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o. o. w lokalach położonych w ww. miejscowościach urządzał gry na automatach wbrew przepisom ustawy.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie z 3 kwietnia 2017 r., w sprawie II K 569/16, M. W. przypisany został czyn ciągły z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., popełniony w miejscowościach R., K. i I. w okresie od 19 sierpnia 2013 r. do 4 listopada 2015 r., polegający na tym, że oskarżony pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o. o., (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o., w lokalach położonych w ww. miejscowościach urządzał gry na automatach wbrew przepisom ustawy.

W poddanym kontroli instancyjnej wyroku, Sąd Rejonowy przypisał M. W. popełnienie czynu polegającego na tym, że jako prezes zarządu (...) Sp. z o. o., urządzał gry na automatach wbrew art. 6 ust 1 ustawy o grach hazardowych w okresie od bliżej nieokreślonego czasu do 27 marca 2014 r. w lokalach Stacji Paliw (...) w K.. Okres ten zawiera się więc w całości w okresie popełnionych czynów ciągłych, za które M. W. został już prawomocnie skazany wskazanymi wyżej wyrokami za czyny kwalifikowane z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Przedstawione okoliczności dotyczące czasookresu popełnienia czynów opisanych
w powyższych wyrokach skazujących M. W. i ich kwalifikacji prawnej,
w istocie nakazywały potrzebę rozważenia czy zachowanie przypisane oskarżonemu
w przedmiotowej sprawie, stanowi element przestępstw zakwalifikowanych w prawomocnych wyrokach innych sądów z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., tj. potraktowanych jako czyny ciągłe. W przypadku potwierdzenia tej okoliczności omawiany zarzut apelacyjny byłby zasadny, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego z taką sytuacją nie mamy do czynienia
w niniejszej sprawie, dlatego też nie ma mowy o zaistnieniu przesłanki z art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.

W orzecznictwie wskazuje się, że warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej jest tożsamość czynu, a nie tylko wzajemne podobieństwo, identyczna kwalifikacja prawna, czy umieszczenie zachowań w tożsamym przedziale czasowym. Analiza czynów prawomocnie przypisanych M. W. w opisanych wyżej wyrokach Sądu Rejonowego w Krośnie i Sądu Rejonowego w Strzelcach Krajeńskich oraz zarzucanego w niniejszej sprawie, wskazuje, że nie ujawniła się przeszkoda procesowa wynikająca z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. zakazująca ponownego postępowania o inne ujawnione zachowanie sprawcy, będące elementem czynu ciągłego, stanowiącego przedmiot wcześniejszego osądzenia, z uwagi na brak tożsamości czynów. Przedmiotem wszystkich przestępstw było co prawda urządzanie gier na automatach w tym samym czasie, jednak w każdym z tych przypadków chodziło o gry prowadzone na zupełnie innych automatach oraz w różnych lokalach. Zatem ani miejscowości, w których dochodziło do urządzania gier, ani rodzaj automatów, nie jest tożsamy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2018 r., V KS 5/18, niepublikowany). Podobny tok rozumowania przedstawił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 maja 2017 r., IV KO 34/17, gdzie stwierdził, że nie będzie tym samym czynem, mimo jednolitości czasu, obrót narkotykami, jeżeli jeden czyn dotyczył amfetaminy, a drugi kokainy, a nadto gdy oba czyny zostały popełnione w innych miejscach.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego nie ma wątpliwości, że skazania M. W. prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Krośnie i Sądu Rejonowego w Strzelcach Krajeńskich, dotyczą różnych czynów od tego, który przypisany został oskarżonemu zaskarżonym orzeczeniem. W związku z tym jako bezzasadny oceniony został wniosek skarżącego o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania
z powodu bezwzględnej przesłanki odwoławczej, gdyż taka w realiach niniejszej sprawy nie zaistniała.

Przed przejściem do omówienia kolejnych zarzutów apelacyjnych, wskazać należy, iż w niniejszej sprawie nie budzą żadnych wątpliwości ustalenia, że oskarżony M. W. był prezesem zarządu firmy (...) sp. z o.o. w W. i pełniąc tę funkcję,
w lokalach Stacji Paliw (...) w K. przy ulicy (...), urządzał gry
o wygrane pieniężne i rzeczowe na trzech automatach do gry (...)bez numeru, (...) nr (...) i H. (...) nr (...) działających w celach komercyjnych, na których prowadzone gry miały charakter losowy i były udostępnione do publicznego korzystania. Już w tym miejscu wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na precyzyjne wskazanie okresu w jakim w ten sposób oskarżony działał, dlatego Sąd II instancji uznał, iż Sąd Rejonowy błędnie zmodyfikował w tym zakresie opis czynu, przyjmując, że został on popełniony „od bliżej nieokreślonego czasu do 27.03.2014 r.” Bez wątpienia data końcowa przyjęta została właściwie, z kolei modyfikacja w zakresie daty początkowej nie miała swojego uzasadnienia, gdyż zdaniem Sądu Okręgowego słusznie w akcie oskarżania, jako datę początkową czynu, oskarżyciel przyjął dzień 28 kwietnia 2013 r. Dlatego w tym zakresie zaskarżony wyrok został zmieniony, w ten sposób, że datę popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu Sąd Okręgowy ustalił na okres od 28 kwietnia 2013 r. do 27 marca 2014 r.

Oskarżony we wniesionej apelacji nie kwestionował powyższych okoliczności, a podważał jedynie podstawę dowodową i prawidłowość ustaleń dotyczących zrealizowania przez niego znamienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w postaci działania „wbrew przepisom ustawy”, a także ustaleń dotyczących strony podmiotowej czynu, w tym kwestii działania oskarżonego w błędzie. Odnosząc się tych kwestii, stwierdzić należy, iż z pełną aprobatą Sądu II instancji spotkały się pozytywne ustalenia Sądu Rejonowego co do tego, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamię działania wbrew przepisom ustawy i że od strony podmiotowej nie zachodziły żadne okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie oskarżonemu zarzuconego mu przestępstwa.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podważanych przez skarżącego poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń w zakresie działania oskarżonego „wbrew przepisom ustawy”, stwierdzić należy, że w ocenie Sądu II instancji, nie zasługiwały na uwzględnienie podniesione przez apelującego w tym przedmiocie zarzuty naruszenia prawa materialnego, wyartykułowane w pkt 2, 3 i 4 apelacji.

Nie wymaga szerszych rozważań, że przepis art. 107 § 1 k.k.s. jest normą blankietową i dla skompletowania znamion opisanego tam występku konieczne jest sięgnięcie do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Stosownie do treści art. 3 ustawy, urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie, te zaś określają art. 14 ust 1 ustawy oraz art. 6 ust. 1 ustawy. Powołane przepisy w brzmieniu do 3 wrześnie 2015 roku, co istotne z punktu widzenia granic czasowych sformułowanego wobec oskarżonego zarzutu, nie były notyfikowane przez Komisję Europejska, przy czym w realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze treść wyroku, a nie zarzutu opisanego w akcie oskarżenia, istotne znaczenie ma ta kwestia jedynie w odniesieniu do regulacji zawartej w przepisie art. 6 ust 1 ustawy. Podnieść więc należy, iż skarżący podnosząc w zarzucie z pkt 3 apelacji, bezzasadne przypisanie mu działania wbrew art. 14 ust 1 u.g.h., pominął, że choć oskarżonemu w akcie oskarżenia faktycznie zarzucono działanie wbrew temu przepisowi, to Sąd Rejonowy skazując go za zarzucony mu czyn, słusznie nie przypisał mu działania wbrew art. 14 ust 1 u.g.h., uzasadniając przekonywująco taką modyfikację w pisemnych motywach wyroku. W związku z tym Sąd Rejonowy nie mógł dopuścić się uchybienia wytkniętego w pkt 3 apelacji, skoro powyższego przepisu słusznie nie zastosował. Tymczasem skarżący w uzasadnieniu apelacji próbując dowieść zasadności omawianego zarzutu wiele miejsca poświęcił problematyce technicznego charakteru przepisu art. 14 ust 1 u.g.h. i jego bezskuteczności w polskim porządku prawnym z powodu braku jego notyfikacji Komisji Europejskiej. Skoro przepis ten nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, to argumentacja ta była bezprzedmiotowa, tym bardziej, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że art. 6 ust 1 u.g.h. stanowi przepis subsydiarny względem art. 14 ust 1 u.g.h., dlatego przepisy te są ze sobą tak związane, że obowiązywanie jednego wpływa na obowiązywanie drugiego przepisu. W ocenie Sądu Okręgowego, wywód skarżącego o nierozerwalności tych przepisów, mający stanowić uzasadnienie dla uznania, że nie jest możliwe stosowanie nienotyfikowanego przepisu art. 6 ust 1 u.g.h,, nie zasługuje na akceptację. Wbrew poglądowi autora apelacji, omawiane przepisy mają niezależny od siebie charakter i nie dotyczą tej samej kwestii. Przepis art. 6 ust. 1 u.g.h. dotyczy tzw. podmiotowej reglamentacji działalności gospodarczej w zakresie urządzania gier hazardowych i wymagań stawianych urządzającemu gry na automatach, natomiast nie przesądza o tym, że posiadacz takiej koncesji powinien urządzać gry na automatach wyłącznie w kasynie gry. Z kolei art. 14 ust. 1 u.g.h. zawiera ograniczenia przedmiotowe, ustanawiając warunki urządzania gier, m.in. na automatach, wprowadzając bezwzględny zakaz ich używania do gry poza kasynami gry. Stanowisko takie zajął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 13 października 2016 roku w sprawie C-303/15, w którym wyraźnie wskazano, że art. 14 ust 1 i art. 6 ust 1 u.g.h. nie mają charakteru sprzężonego i subsydiarnego względem siebie. Trybunał uznał za prawidłowe stanowisko z opinii Rzecznika Generalnego przedstawionej w tej sprawie, z którego wynika, że ograniczenia dotyczącego lokalizacji zapisanego w art. 14 ust 1 u.g.h. nie należy w ogóle uważać za element procedury udzielania zezwoleń z art. 6 u.g.h., a wymogi dotyczące zezwolenia i ograniczenie dotyczące lokalizacji charakteryzują się różnym zakresem i spełniają różne funkcji. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 16 marca 2017 r. w sprawie V KK 21/17, w którym to wyraźnie stwierdzono, że mimo pewnego związku występującego pomiędzy art. 6 ust 1 u.g.h. oraz art. 14 ust 1 u.g.h., przepisy te mają niezależny od siebie charakter. Poza tym Sąd Okręgowy w Siedlcach w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone
w wyroku z dnia 29 października 2015 roku, w sprawie II GSK 1708/15, iż nie można przypisywać określonemu przepisowi charakteru przepisu technicznego, wyłącznie na podstawie jego związków z innym przepisem kwalifikującym się jako techniczny (Legalis Numer 1362981).

Z tych wszystkich powodów, nie zasługiwało na uwzględnienie stanowisko skarżącego, że przepisy art. 6 ust 1 u.g.h. i art. 14 ust 1 u.g.h. są ze sobą tak ściśle związane, że skutek niedopełnienia procedury notyfikacji przepisu technicznego z art. 14 ust 1 u.g.h. powinien odnosić się również do przepisu art. 6 ust 1 u.g.h., mimo że obowiązek notyfikacji tego przepisu nie istniał.

Nie mógł zostać uwzględniony także zarzut opisany w pkt 3 apelacji. Jego bezzasadność wynika z faktu, że skarżący w jego ramach zarzucił Sądowi Rejonowemu niesłuszne przypisanie oskarżonemu działania wbrew przepisowi art. 3 ustawy o grach hazardowych, podczas gdy Sąd I instancji słusznie wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wskazanie, że jego działanie stanowiło naruszenie art. 3 u.g.h.

Mając na uwadze powyższe, dla rozstrzygnięcia w przedmiocie zasadności twierdzeń apelacji o tym, iż Sąd Rejonowy naruszył art. 107 § 1 k.k.s., ponieważ przypisał oskarżonemu ten czyn zabroniony w sytuacji gdy M. W. nie zrealizował znamienia działania „wbrew przepisom ustawy”, niezbędne było sięgnięcie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia
19 stycznia 2017 r., wydanej w sprawie I KZP 17/16, która przesądza o możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności potencjalnego sprawcy przestępstwa karnoskarbowego
z art. 107 § 1 k.k.s., polegającego na naruszeniu przepisu art. 6 ust 1 u.g.h., w jego pierwotnym brzmieniu o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Pogłębiona argumentacja zastosowana w tej uchwale, uwzględniająca dorobek orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jest w pełni przekonująca i zasługuje na aprobatę, zwłaszcza, że pogląd wyrażony w niej jest konsekwentnie podtrzymywany w bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. m.in. wyrok z dnia 11.04.2017 r., III KK 422/16, wyrok z dnia 29.03.2017r., V KK 396/16, wyrok z dnia 16.03.2017r., V KK 22/17). Z orzeczeń tych wynika, że Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że skoro art. 6 ust 1 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, to fakt nienotyfikowania jego projektu Komisji Europejskiej nie stanowił okoliczności wyłączającej ściganie osoby, która przez jego naruszenie wypełniła swoim czynem znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Słusznie zatem Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok miał na względzie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyżej wskazanej uchwale wydanej w sprawie I KZP 17/16.

W świetle powyższych rozważań, uprawnione jest twierdzenie, że zachowanie sprzeczne
z treścią przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, może być podstawą do pociągnięcia do odpowiedzialności karnoskarbowej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz ustalonego na jego podstawie przez Sąd I instancji stanu faktycznego, wynika bezsprzecznie, że firma (...) Sp. z o.o., której prezesem zarządu był oskarżony, nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna gry, o czym oskarżony wiedział, jak również, że oskarżony w okresie wskazanym w opisie czynu mu przypisanego, urządzał w lokalach Stacji Paliw (...) w K. gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 5 Ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Postępowanie oskarżonego stanowiło więc naruszenie art. 6 ust 1 u.g.h., wedle którego, zgodnie z jego brzmieniem w dacie czynu, działalność w zakresie m.in. gier na automatach, może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na kasyno gry. Skoro oskarżony zaangażował się w działalność w zakresie urządzania gier na automatach prowadzoną bez koncesji, to czynił to z naruszeniem zasad określonych w tej ustawie, a tym samym wbrew przepisom ustawy (art. 107 § 1 k.k.s.).

W dalszej kolejności nie można było podzielić stanowiska apelującego, zgodnie z którym Sąd Rejonowy wadliwie procedował w zakresie czynienia ustaleń odnoszących się do strony podmiotowej czynu zarzuconego oskarżonemu. Skarżący dążąc do wykazania uchybień Sądu orzekającego w tym zakresie posłużył się zarzutami naruszenia przepisów postępowania
w postaci art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. oraz obrazy prawa karnego materialnego, tj. art. 10 § 4 k.k.s.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego z powyższych uchybień. Kompleksowa analiza zachowania oskarżonego M. W. w realiach występujących w tej sprawie, w kontekście wszystkich okoliczności mających wpływ na ocenę jego świadomości, co do wymogów prowadzenia działalności w zakresie urządzania gier na automatach, nie daje żadnych podstaw do wniosku o jego działaniu w usprawiedliwionym błędzie wyłączającym jego winę lub karalność czynu. Przeczy takiemu wnioskowaniu analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W ocenie Sądu II instancji, rację ma Sąd Rejonowy, że oskarżony od początku świadomy był tego, jaki jest rzeczywisty charakter automatów stanowiących własność (...) Sp. z o. o. i że urządzanie na nich gier bez posiadania koncesji, której powyższa spółka nie posiadała, stanowi przestępstwo skarbowe.

Jak wynika z rozważań zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy analizował działanie oskarżonego przez pryzmat kontratypu z art. 10 § 4 k.k.s.
i zdaniem Sądu II instancji słusznie nie dopatrzył się podstaw do takiej właśnie oceny czynu zarzuconego oskarżonemu. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje zarówno wnikliwą i obszerną argumentacją Sądu Rejonowego przytoczoną w tym zakresie (k. 1469v-1470), jak również dodatkowo rozważania poczynione w tym przedmiocie w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 22 czerwca 2017 r. uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok (k. 1318-1318v), dlatego też nie ma potrzeby powielania przedmiotowej argumentacji w niniejszym uzasadnieniu. W tym miejscu, zasadnym jest jedynie poczynienie kilku dodatkowych uwag w celu wykazania bezzasadności omawianych zarzutów apelacyjnych.

Podkreślić należy, że oskarżony, jako osoba, która występowała w tym procesowym charakterze kilkukrotnie przed sądami polskimi, a przy tym prowadząca profesjonalną działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia gier hazardowych i wielokrotnie stykająca się z działaniami aparatu celno-podatkowego badającego legalność prowadzonej przez niego działalności, z pewnością jest doskonale zorientowany co do faktu istnienia art. 107 § 1 k.k.s. oraz jego brzmienia. Natomiast tylko nieświadomość co do kryminalizacji danej kategorii czynów na gruncie kodeksu karnego skarbowego może prowadzić do wyłączenia odpowiedzialności na gruncie art. 10 § 4 k.k.s.

Oskarżony prowadząc działalność o profilu hazardowym miał obowiązek znać ustawę
o grach hazardowych i zobowiązany był do zweryfikowania legalności prowadzonych przez siebie działań przez pryzmat zawartych w niej przepisów. Przypomnieć należy więc, że art. 6 ust 1 u.g.h. wyraźnie uzależnia prowadzenie działalności w zakresie rodzaju gier w nim wskazanych, od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Jak wynika z akt sprawy i jak już wyżej wskazano, oskarżony miał pełną świadomość istnienia powyższych przepisów, jak również tego, że nie posiada koncesji na kasyno gry, a lokale w których urządzał gry hazardowe, kasynem nie są oraz, że prowadzenie w takiej sytuacji działalności, jest karalne na podstawie art. 107 § 1 k.k.s.

W takich okolicznościach wykorzystywanie przez oskarżonego rozbieżności
w orzecznictwie sądów, co do prawnej oceny skuteczności przepisów art. 6 u.g.h., ale także
art. 14 u.g.h., dla prowadzenia działalności, może być traktowane jedynie w kategoriach ryzyka podejmowanego przez niego celem osiągnięcia zysku, a nie działania w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości karalności czynu, czy też w ramach błędu co do okoliczności stanowiącej jego znamię (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 27 lutego 2018 r.,
III KK 284/17, niepublikowany).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu II instancji, wbrew stanowisku skarżącego, ustalenia Sądu Rejonowego co do strony podmiotowej i przedmiotowej zachowania oskarżonego są w pełni prawidłowe, podobnie jak ich rozważania pod art. 107 § 1 k.k.s. Jak wyżej wskazano, wbrew zarzutom apelacji co do oskarżonego nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę bądź karalność, dlatego wydanie wyroku skazującego co do niego należało uznać za uzasadnione.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również powodów do kwestionowania orzeczenia
o karze wymierzonej oskarżonego w postaci kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Dlatego też jako bezzasadny oceniony został podniesiony przez skarżącego alternatywnie zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, a także inne mające wpływ na ustalenie wysokości orzeczonej kary. W ocenie Sądu Okręgowego, to właśnie sankcja majątkowa o ustalonej przez Sąd I instancji wysokości, mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 12 k.k.s. i art. 13 k.k.s., spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Karygodność oraz stopień społecznej szkodliwości jakie się jako znaczne i okoliczności te należycie zostały uwzględnione.

Oskarżony nie przedstawił żadnych argumentów zezwalających na uznanie, że orzeczona oskarżonemu kara grzywny jest rażąco surowa. Wbrew stanowisku apelującego, toczące się uprzednio wobec oskarżonego postępowania karne i orzekane w nich kary o charakterze majątkowym, nie mogą mieć wpływu na wysokość kar orzekanych wobec niego w innych postępowaniach karnych, za kolejne popełnione przez niego przestępstwa. Ponadto w ocenie Sądu II instancji wysokość stawki dziennej przyjętej przez Sąd Rejonowy jawi się jako adekwatna do warunków osobistych i majątkowych oskarżonego. Sąd I instancji ustalił wysokość stawki dziennej na poziomie 100 zł (art. 23 § 3 k.k.s.) mając na uwadze kondycję ekonomiczną oskarżonego. Oskarżony uzyskuje dochód w wysokości 6.000 zł miesięcznie, zatem choć mając na uwadze inne ciążące na nim zobowiązania, zapłata grzywny w wysokości 10.000 zł może jawić się dla niego jako istotna dolegliwość, to bez wątpienia jest ona wyważona, zasłużona i sprawiedliwa.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wobec bezzasadności podniesionych przez skarżącego zarzutów oraz niestwierdzenia innych, niż opisane wyżej w zakresie daty początkowej czynu przypisanego oskarżonemu, uchybień powodujących konieczność zmiany lub uchylenia wyroku, w tym też uchybień określonych w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy, poza wyżej opisaną zmianą dotyczącą daty popełnienia czynu, w pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. W., utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. (Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 456 k.p.k. orzekł jak w wyroku.