Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania T. T.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 18 kwietnia 2016 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od T. T. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1 440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 74/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 18 kwietnia 2016 r. nr (...) na podstawie art. 63 ust. 1 pkt 6 i ust. 4, art. 64 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 65 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 1695, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 104 i art. 108 § 1 k.p.a. po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej T. T. (powód) jako osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...). z siedzibą w A., Królestwo (...), orzekł, że:

1)  osoba kierująca działalnością przedsiębiorstwa energetycznego - (...)., nie wywiązała się z obowiązku przedstawienia Prezesowi URE w terminie do dnia 15 maja 2013 r. informacji o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, wynikającego z art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (dalej: uzrn lub ustawa o zapasach),

2)  za zaniechanie opisane w pkt 1 wymierzył T. T. jako osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...). karę pieniężną w kwocie 7 576,52 zł, odpowiadającej dwukrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu w sektorze przedsiębiorstw w drugim kwartale 2013 r., tj. w kwartale w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku określonego w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach,

3)  nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

T. T. złożył od powyższej decyzji Prezesa URE odwołanie.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

1.  art. 40§1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na niedoręczeniu powodowi pisma Prezesa URE zawiadamiającego o wszczęciu postępowania administracyjnego zmierzającego do nałożenia na powoda kary pieniężnej oraz pisma zawiadamiającego o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie, skutkujące naruszeniem prawa powoda do czynnego udziału w postępowaniu, określonego w art. 10 § 1 k.p.a.

2.  art. 7 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na niezweryfikowaniu sytuacji majątkowej powoda w celu oceny, czy jest w stanie ponieść choćby najniższą z możliwych do nałożenia kar przewidzianych ustawą

3.  art. 10 k.p.a. przez jego niezastosowanie polegające na niezawiadomieniu powoda o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie, stanowiąc tym samym rażące naruszenie prawa skutkujące nieważnością decyzji,

4.  art. 108 § 1 k.p.a. poprzez jego zastosowanie i nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności pomimo, iż nie zostały spełnione przesłanki wymienione w tym przepisie i tym samym rygor natychmiastowej wykonalności został nadany decyzji bezpodstawnie,

5.  art. 27 ust.2 uzrn oraz art. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (usdg) poprzez żądanie w odniesieniu do wykonywania działalności gospodarczej przez (...). (Przedsiębiorstwo) spełniania przez niego dodatkowych warunków, w tym przypadku przedstawienia – w miejsce informacji już przedstawionych – dodatkowej, jednej, zbiorczej informacji o szczególnej formie przewidzianej przepisami prawa,

6.  art. 63 ust.1 pkt 6 ustawy o zapasach poprzez:

a)  błędne przyjęcie, że powód jako osoba kierująca Przedsiębiorstwem nie przedstawił Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych przez Przedsiębiorstwo w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego – podczas, gdy wszystkie prawnie relewantne informacje o działaniach faktycznie podjętych zostały przez Przedsiębiorstwo przedstawione;

b)  przypisanie powodowi czynu o znamionach nieznanych ustawie, poprzez przyjęcie, że wbrew wyraźnemu brzmieniu art. 27 ust.2 uzrn, że Prezes URE może pominąć informacje przedstawione przez Przedsiębiorcę lub wiadome mu z urzędu i żądać dodatkowo jednej, zbiorczej informacji tej samej treści, jak informacje już przedstawione, i w związku z czym uznanie, że powód podlega karze pieniężnej.

7.  na wypadek uznania przez SOKiK, że w niniejszej sprawie zostały zrealizowane znamiona czynu zabronionego, powód zarzucił naruszenie art. 2 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie dyrektyw wymiaru kary niesformułowanych wprost w przepisach uzrn, ale wynikających z Konstytucji RP oraz wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego, w tym Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r., nakazujących uwzględniać przy wymierzaniu kar administracyjnych: stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają być osiągnięte w stosunku do osoby ukaranej, motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw zarzucanego czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, których uwzględnienie skutkowałoby koniecznością umorzenia postępowania administracyjnego.

8.  naruszenie art. 66 ust. 3 uzrn poprzez jego niezastosowanie polegające na nieumorzeniu postępowania administracyjnego i nałożeniu na powoda kary pieniężnej mimo faktu, że nie jest możliwe przy zachowaniu trybu odwoławczego od decyzji jej uprawomocnienie przez nastąpieniem terminu przewidzianego w tym przepisie,

9.  naruszenie art. 105 § k.p.a. poprzez nieumorzenie postepowania administracyjnego pomimo wystąpienia podstaw umorzenia,

10.  naruszenie art. 75 § 1 k.p.a. polegające na niedopuszczeniu w trakcie postępowania administracyjnego dowodu z wyjaśnień Ministra Energii uzyskanego w drodze zapytania, czy w okresie pomiędzy dniem udzielenia przez Prezesa URE przedsiębiorstwu energetycznemu koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą a dniem rozpoczęcia wykonywania przewozu gazu ziemnego, tj. zaistnienia przesłanek do wydania przez Prezesa URE decyzji o ustaleniu dla takiego przedsiębiorstwa poziomu zapasów obowiązkowych gazu ziemnego zgodnie z art. 25 ust. 5 uzrn na okres od dnia rozpoczęcia działalności w zakresie przywozu gazu ziemnego do dnia 30 wrześnią, w której m.in. Prezes URE określa dzień rozpoczęcia przywozu, istnieją przesłanki do uznania, że takie przedsiębiorstwo energetyczne:

a)  nie ma faktycznej możliwości utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego w rozumieniu uzrn, gdyż nie wie, jaki powinien być ich poziom,

b)  nie posiada żadnego odbiorcy w rozumieniu art. 24 ust.1 uzrn tj. odbiorcy, który nabywałby od tego przedsiębiorstwa gaz ziemny dostarczony mu przez przedsiębiorstwo w ramach przywozu gazu ziemnego z zagranicy,

c)  z powodu braku odbiorców nie jest w stanie wykonywać jakichkolwiek czynności określonych w art. 49 i 50 uzrn, jakie dotyczą przedsiębiorstw energetycznych prowadzących działalność gospodarcza w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu dostarczania go odbiorcom, ponieważ obowiązki te związane są z faktem posiadania odbiorców i dostarczania im gazu ziemnego albo wymagają współdziałania z odbiorcami,

na okoliczność, że w istocie Przedsiębiorstwo zapewniło posiadanie przez Prezesa URE informacji, o których mowa w art. 27 ust.2 uzrn dotyczących okresu od 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. w terminie do dnia 15 maja 2013r. z uwagi na fakt, że Prezes URE z urzędu posiadał wymagane tym przepisem wiadomości,

11.  naruszenie art. 80 k.pa. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego tj.

a)  błędne przyjęcie, że powód, jako osoba kierująca Przedsiębiorstwem nie przedstawił Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych przez Przedsiębiorstwo w okresie od 1 kwietnia 2012r. do 31 marca 2013r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku przetrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego podczas gdy wszystkie prawnie relewantne informacje o działaniach faktycznie podjętych zostały przez Przedsiębiorstwo przedstawione;

b)  dowolne przyjęcie przez Prezesa URE, które informacje przekazane mu przez Przedsiębiorstwo Prezes URE może pominąć, a które zaliczyć na poczet wykonania obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 27 ust.2 uzrn.

12.  naruszenie art. 109 § 1 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie i doręczenie decyzji jedynie pełnomocnikowi powoda, przy jednoczesnym zaniechaniu doręczenia decyzji powodowi.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto powód wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów wymienionych w treści odwołania.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podtrzymał stanowisko zawarte w decyzji i ustosunkował się do zarzutów.

Zarzuty naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 40 § 1 k.p.a. uznał Prezes URE za niezasadne. Wskazał, że pismo z dnia 27 stycznia 2016 r. wszczynające postępowanie w sprawie zostało wysłane powodowi na adres Przedsiębiorcy, jako znany Prezesowi URE adres miejsca pracy powoda. Natomiast zawiadomienie z 14 marca 2016 r. o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie zostało odebrane przez powoda w miejscu zamieszkania (k.11 akt adm.), a wysłano je na dwa adresy. Pozwany podkreślił, że w dniu 23 marca 2016 r. powód udzielił pełnomocnictwa trzem profesjonalnym pełnomocnikom do reprezentowania go we wszelkich postępowaniach związanych z pełnieniem funkcji w organie zarządzającym spółki (...), a w szczególności związanych z postępowaniem administracyjnym wszczętym przez Prezesa URE w niniejszej sprawie. Wskazał, że w dniu 24 marca 2016 r. pełnomocnik powoda zapoznał się z aktami sprawy i nie zgłosił uwag. Wobec tego, zarzut uniemożliwienia stronie obrony swoich praw w ocenie pozwanego był bezzasadny.

Co do oceny finansowych możliwości powoda Prezes URE wskazał, że wymierzona kara jest najniższą z możliwych do nałożenia (w świetle przepisów prawa) natomiast powód jest członkiem zarządu spółki oraz korzysta z trzech radców prawnych jednej z dużych kancelarii o międzynarodowym zasięgu.

Zdaniem Prezesa URE nie było podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Za bezzasadne Prezes URE uznał także zarzuty naruszenia art. 75 § k.p.a., art. 80 k.p.a. i 109 § 1 k.p.a. Wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana po ustaleniu wszystkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwany wskazał nadto, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) nie może ograniczyć postępowania odwoławczego do kontroli legalności postępowania administracyjnego, natomiast decyzja nie jest obarczona wadami skutkującymi jej nieważnością.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 27 ust.2 uzrn, pozwany powołał się na orzecznictwo sądów, z którego wynika, że przymiot „przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem ziemnym” lub „podmiotu dokonującego przywozu gazu ziemnego” mają także podmioty, które fizycznie nie rozpoczęły jeszcze działalności koncesjonowanej w tym zakresie, ale już posiadają koncesję. Zatem do Przedsiębiorstwa ma zastosowanie art. 27 ust 2 uzrn. Status (...) jako przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem ziemnym potwierdziła decyzja Ministra Gospodarki z dnia 14 czerwca 2012 r., w której (...). zwolniona została z obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego na okres pięciu lat. Nadto Minister Gospodarki pismem z dnia 15 maja 2013 r. znak (...) (...)- (...) zwrócił się do (...). z przypomnieniem o obowiązku wynikającym z art. 27 ust.2 uzrn. Pozwany zauważył także, że przekazywanie przez (...). informacji Ministrowi Gospodarki w trybie art.24 ust 5 c uzrn nie zastępuje obowiązku przekazywania informacji Ministrowi Gospodarki oraz Prezesowi URE w trybie art. 27 ust.2 uzrn, gdyż wymienione obowiązki informacyjne mają inny zakres. Jednocześnie krąg adresatów przepisu art. 27 ust.2 uzrn nie jest ograniczony jedynie do przedsiębiorstw utrzymujących zapasy obowiązkowe, ale dotyczy także przedsiębiorstw zwolnionych z konieczności utrzymywania zapasów.

Pozwany nie zgodził się ze stanowiskiem powoda, że Prezes URE posiadał przed 15 maja 2013 r. pochodzące od Przedsiębiorstwa, informacje przedłożone w odpowiadające zakresowi informacji, o których mowa w art. 27 ust.2 uzrn, a przepis ten nie przewiduje szczególnej formy przedstawienia informacji przez przedsiębiorstwa energetyczne. Zauważył, że powoływane przez powoda postępowanie taryfowe zakończyło się w dniu 18 marca 2013 r. a okres sprawozdawczy kończy się dopiero 31 marca. Zdaniem pozwanego, z wykładni oraz celu wskazanego przepisu wynika, że za informacje przekazane w realizacji obowiązku z art. 27 ust. 2 ustawy mogą być uznane jedynie informacje przekazanie pisemnie, bezpośrednio w związku z realizacją tego obowiązku oraz dopiero po 31 marca danego roku. Za takim rozumieniem tego obowiązku przemawia również sformułowanie sankcji za jego niedotrzymanie przez art. 63 ust.1 pkt 6 uzrn. Pozwany argumentował, że nie można w związku z tym uznać, że organ posiadał przed 15 maja 2013 r. informacje od Przedsiębiorstwa odpowiadające zakresem informacjom, o których mowa w art. 27 ust 2 uzrn. Ponadto wskazał, że uzyskane od Przedsiębiorstwa przed 31 marca 2013 r. informacje nie mogły dotyczyć całego okresu sprawozdawczego kończącego się w dniu 31 marca 2013r.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 66 ust 2 uzrn Prezes URE stwierdził, że naruszenie nastąpiło w dniu 15 maja 2013 r., natomiast karę nałożono decyzją z dnia 18 kwietnia 2016 r., a więc przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia.

Pozwany podkreślił także, że kara wymierzona została w najniższym możliwym wymiarze przewidzianym przez art. 63 ust.4 uzrn. (dwukrotność przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw).

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...). z siedzibą w A. jest niepubliczną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Handlowego administrowanego przez Izbę Handlową w A. pod numerem (...). Członkami zarządu spółki są D. J. i T. T.. (k.28, k.30 akt adm.)

Decyzją z dnia 18 marca 2011 r., nr (...) Prezes URE udzielił przedsiębiorcy koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą do dnia 31 grudnia 2030 r. (k.32 akt adm.)

Po uzyskaniu koncesji przedsiębiorca podjął czynności związane z przygotowaniem działalności gospodarczej w zakresie przywozu gazu ziemnego do Polski. Nie dokonywał jednak działań zmierzających bezpośrednio do przywozu gazu ziemnego. W drugim i trzecim kwartale 2012 roku spółka nie dokonała żadnego przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gazu ziemnego z innych państw. Za funkcjonowanie przedsiębiorcy jako koncesjonariusza w zakresie obrotu gazem z zagranicą na polskim rynku od momentu uzyskania koncesji odpowiadał zarząd spółki w osobach D. J. i T. T..

Decyzją nr (...) z dnia 2 marca 2011 r., (...) Minister Gospodarki postanowił zwolnić przedsiębiorcę (...). z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na okres jednego roku od dnia wydania decyzji. Następnie decyzją nr (...) z dnia 14 czerwca 2012 r., (...) Minister Gospodarki zwolnił przedsiębiorcę (...). z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na okres pięciu lat od dnia wydania decyzji. Powyższa decyzja została doręczona Prezesowi URE. (k.80-85 akt adm.)

W wykonaniu obowiązku nałożonego w związku z uzyskanym zwolnieniem od utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, określonego w art. 24 ust 5c pkt 1 uzrn przedsiębiorca przedłożył Ministrowi Gospodarki kwartalne sprawozdania za II, III, IV kwartał 2012 r. oraz za I kwartał 2013 r. W każdym z tych sprawozdań przedsiębiorca wskazywał, iż nie prowadzi żadnego przewozu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z innych państw, w tym państw Unii Europejskiej. (bezsporne)

Decyzją z dnia 18 marca 2013 r., nr (...) Prezes URE po rozpatrzeniu wniosku przedsiębiorstwa energetycznego (...). z dnia 4 grudnia 2012 r. zatwierdził ustaloną przez przedsiębiorstwo taryfę dla gazu ziemnego wysokometanowego nr 1 na okres do dnia 31 grudnia 2013 r. ( k. 28 – 45 akt adm.)

Uchwałą Zarządu z dnia 3 kwietnia 2013 r. (...) wprowadził do stosowania taryfę gazu ziemnego wysokometanowego nr 1, zatwierdzoną decyzją Prezesa URE z dnia 18 marca 2013 r., nr (...). (k.46-47 akt adm.)

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2014 r. nr(...) Prezes URE na podstawie art. 63 ust. 1 pkt 6 i ust. 4, art. 64 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 65 ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...). z siedzibą w A., Królestwo (...), orzekł, że:

osoby kierujące działalnością przedsiębiorstwa energetycznego - (...)., nie wywiązały się z obowiązku przedstawienia Prezesowi URE w terminie do dnia 15 maja 2013 r. informacji o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, wynikającego z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym i wymierzył osobom kierującym działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...)., tj. członkom zarządu ww. przedsiębiorstwa D. J. oraz T. T. kary pieniężne w kwocie 7576,52 zł odpowiadającej dwukrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu w sektorze przedsiębiorstw w drugim kwartale 2013 r., tj. w kwartale w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku określonego w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach.

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2015 r. w sprawie o sygn.. akt XVII AmE 90/14 SOKiK uchylił zaskarżoną decyzję ze względu na naruszenie art. 28 i 32 k.p.a., z powodu braku umocowania pełnomocnika do reprezentacji stron, co skutkowało nieważnością decyzji. W oparciu o ustalenia dokonane w postępowaniu odwoławczym Sąd stwierdził jednak, że w sprawie nie było podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem decyzji z dnia 15 kwietnia 2014 r.

Następnie pismem z dnia 27 stycznia 2016 r. nr (...)(k. 1 akt adm.) Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...). posiadającego koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegających na nieprzestrzeganiu obowiązku przekazania informacji, o których mowa w art. 27 ust. 2 uzrn tj. obowiązku przekazania przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu dalszej jego odsprzedaży odbiorcom Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, do dnia 15 maja 2013 r. Przesyłka została wysłana na adres Przedsiębiorstwa za zwrotnym poświadczeniem odbioru. (k. 3 akt adm.) Strona została poinformowana jednocześnie, że do akt niniejszego postępowania dołączone zostały akta zgromadzone w toku postępowania, o którym mowa w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z dnia 2 sierpnia 2013 r. znak: (...) (...).

W związku z ww. zawiadomieniem z dnia 27 stycznia 2016 r. znak: (...) do Prezesa URE wpłynęło pismo Przedsiębiorstwa z dnia 11 lutego 2016 r. (zatytułowane: „Pismo w trakcie postępowania administracyjnego”) (k. 4-6 akt adm.), podpisane przez profesjonalnego pełnomocnika, reprezentującego w niniejszym postępowaniu także stronę, w którym to piśmie Przedsiębiorstwo potwierdziło doręczenie na jego adres w dniu 4 lutego 2016 r. ww. zawiadomienia z dnia 27 stycznia 2016 r. W piśmie Przedsiębiorstwa przedstawiono w szczególności następujące wyjaśnienia; „niezłożenie do dnia 15 maja 2013 r. odrębnego dokumentu z opisem działań, o których mowa w art 27 ust. 2 ustawy o zapasach za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. wynikało co do zasady z następujących przyczyn: Przedsiębiorca w okresie sprawozdawczym nie wykonywał faktycznie jakiejkolwiek działalności polegającej na przywozie gazu ziemnego w celu dostarczenia go odbiorcom i stąd nie miał możliwości wykonywać obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa określonych w art. 49 ustawy o zapasach, ponieważ wymagają one współdziałania z odbiorcami, których Przedsiębiorca w okresie sprawozdawczym nie posiadał (...); Ponadto w okresie sprawozdawczym Przedsiębiorca był zwolniony z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na podstawie decyzji Ministra nr (...) z dnia 14 czerwca 2012 (...), jak również do 15 maja 2013 r. Prezes URE nie określił, zgodnie z art 25 ust. 5 ustawy o zapasach, poziomu na jakim miałyby być one utrzymywane przez Przedsiębiorcę (...); Art. 27 ustawy o zapasach nie przewiduje żadnej szczególnej formy przedstawiania informacji przez przedsiębiorstwa energetyczne. Stosownie do art. 6 ustawy SDG, Prezes URE, jako organ prowadzący postępowanie, nie może żądać w odniesieniu do wykonywania działalności gospodarczej przez Przedsiębiorcę spełniania przez niego dodatkowych warunków, w tym przypadku przedstawienia informacji w szczególnej formie, nieprzewidzianej przepisami prawa".

Pismem z dnia 14 marca 2016 r. znak: (...), Prezes URE zawiadomił powoda o zakończeniu postępowania dowodowego, możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia uwag i dodatkowych wyjaśnień w sprawie. Zawiadomienie przesłane zostało na adres zamieszkania powoda oraz adres Przedsiębiorstwa ze zwrotnym poświadczeniem odbioru. W aktach administracyjnych znajduje się dowód odbioru przesyłki zawierającej zawiadomienie o zakończeniu postępowania pod adresem zamieszkania powoda. (k. 10 i 11 akt adm.)

W dniu 24 marca 2016 r. pełnomocnik powoda zapoznał się z aktami sprawy i wniósł o „zakreślenie terminu na ustosunkowanie się do zgromadzonego materiału" do dnia 1 kwietnia 2016 r. (k.14 akt adm.) W wyznaczonym terminie do URE nie wpłynęło jednak od powoda lub jego pełnomocnika żadne pismo, zawierające stanowisko dotyczące zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W dniu 18 kwietnia 2016 r. Prezes URE wydał zaskarżoną decyzję, która została doręczona na adres pełnomocnika powoda w dniu 21 kwietnia 2016 r. (k. 27 akt adm.)

Powyżej opisany stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o akta sprawy administracyjnej (...), których wiarygodność nie budziła zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 63 ust. 1 pkt 6 uzrn, kto będąc osobą kierującą działalnością przedsiębiorstwa energetycznego, określonego w art. 24 uzrn, tj. wykonującego działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, nie przedstawi ministrowi właściwemu gospodarki oraz Prezesowi URE do dnia 15 maja każdego roku, informacji, o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia poprzedniego roku do dnia 31 marca danego roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego albo przedstawi w tej informacji dane nieprawdziwe (art. 27 ust. 2 uzrn), podlega karze pieniężnej.

Przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego celem jego odsprzedaży odbiorcom jest taki przedsiębiorca, który spełnia wymogi formalne do pełnienia działalności tego rodzaju. Przyjąć należy, iż obowiązki określone w ustawie o zapasach, wynikające bezpośrednio ze statusu przedsiębiorcy energetycznego określonego w art. 24 uzrn, ciążą również na przedsiębiorcy, który posiada koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą, nawet w przypadku gdy faktycznie działalności koncesjonowanej nie podjął. Decydujące znaczenie w tym przedmiocie ma fakt posiadania formalnych uprawnień do prowadzenia określonej działalności.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że decyzją z dnia 18 marca 2011 r. nr (...) Prezes URE udzielił Przedsiębiorcy koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą do dnia 31 grudnia 2030 r. Wobec tego, dyspozycja przepisu art. 27 ust. 2 dotyczyła również (...).

W zakres obowiązku informacyjnego określonego w art. 27 ust 2 uzrn wchodzi m.in. udzielenie informacji o procedurach postępowania, o których mowa w art. 49 ustawy o zapasach, mających zastosowanie w przypadku wystąpienia zakłóceń w dostarczaniu gazu ziemnego do systemu gazowego oraz nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców. Procedury te powinny być opracowywane na przyszłość, co uzasadnia ich ustalenie jeszcze przed rozpoczęciem przywozu gazu ziemnego. W stosunku do podmiotów planujących rozpoczęcie wykonywania działalności koncesjonowanej aktualizuje się również obowiązek sprawozdawczy w zakresie przedstawiania informacji o wykonaniu obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego. Przedsiębiorca energetyczny nie jest zwolniony z konieczności realizacji obowiązku sprawozdawczego nawet w przypadku, gdy został zwolniony przez Ministra Gospodarki z obowiązku utrzymywania zapasów. Zwolnienie to nie ma charakteru bezwzględnego. W przypadku upływu terminu określonego w decyzji lub zmiany stanu faktycznego, będącego podstawą do zwolnienia obowiązek utrzymania zapasów ponownie się aktualizuje.

Realizacja obowiązku informacyjnego określonego w art. 27 ust 2 uzrn sprowadza się w istocie do udzielenia dwóch informacji o różnym przedmiotowo zakresie -– informacji o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia poprzedniego roku do dnia 31 marca danego roku, w celu (i) zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz (ii) informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego. Realizacja obowiązku informacyjnego co do pierwszej ze wskazanych informacji polega nie tylko na podaniu konkretnych wprowadzonych rozwiązań, ale również na wskazaniu projektowanych rozwiązań, planowanych działań. Celem należytego wykonania tego obowiązku obowiązany winien złożyć sprawozdanie ze wszystkich działań podjętych dla zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego, w tym również tych polegających na opracowaniu i wdrożeniu procedur postępowania w przypadku zakłócenia w dostarczaniu gazu ziemnego do systemu gazowego oraz nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców (art. 49 ust 1 uzrn). Realizacja obowiązku w zakresie dotyczącym udzielenia informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych dotyczy natomiast konkretnych działań związanych z utrzymywaniem zapasów obowiązkowych.

Obowiązek informacyjny określony w art. 27 ust. 2 uzrn aktualizuje się wraz z chwilą uzyskania uprawnień do prowadzenia działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą, tj. uzyskania statusu przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą w zakresie przewozu gazu ziemnego celem dalszej jego odsprzedaży odbiorcom oraz powstania związanych z tym statusem obowiązków. Jak powyżej wskazano (...). jest przedsiębiorstwem energetycznym, posiadającym koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą do dnia 31 grudnia 2030 r. i w związku z tym podlega obowiązkowi określonemu w art. 27 ust. 2 uzrn.

Ustawodawca, nakładając na przedsiębiorców energetycznych wykonujących działalność gospodarczą określoną w art. 24 uzrn, obowiązek utrzymywania zapasów obowiązkowych, dopuścił możliwość okresowego zwolnienia z jego wykonywania, przy zachowaniu określonych przesłanek. Tryb uzyskania tego zwolnienia określa art. 24 ust 5-5c uzrn. Decyzją Ministra Gospodarki (...). została zwolniona od obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego na okres od dnia 14 czerwca 2012 roku do dnia 14 czerwca 2017 roku.

Zwolnienie z obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego nie zwalnia z obowiązku informacyjnego wobec Ministra Gospodarki i Prezesa URE. Obowiązek opisany w art. 27 ust 2 uzrn dotyczy informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych. Na osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego ciąży więc obowiązek sprawozdawczy w zakresie w jakim dotyczy on informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązków, nawet gdy treść tej informacji sprowadza się do wzmianki o zwolnieniu z obowiązku. Każdorazowo bowiem o zwolnieniu z obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego decyduje właściwy minister ds. gospodarki, ale decyzja ta nie zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku informacyjnego, który jest realizowany wobec ministra i Prezesa URE. Skutkiem uzyskania zwolnienia z konieczności utrzymywania zapasów obowiązkowych jest zatem odpowiednia o tym informacja przy realizacji obowiązku określonego w art. 27 ust 2 uzrn, nie zaś, ograniczenie przewidzianego w tym przepisie obowiązku. Istotą jest obowiązek informacyjny bez zawężania go wyłącznie do pozytywnych danych.

Przedsiębiorca dysponujący takim zwolnieniem nadal posiada status przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą opisaną w art. 24 uzrn i jest obowiązany również do realizacji innych, niż objęte zwolnieniem, obowiązków. W dotyczącym analogicznego stanu faktycznego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że przepis art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach nie może być rozumiany w ten sposób, że przedsiębiorstwem energetycznym, o którym mowa w ust. 1 jest przedsiębiorstwo energetyczne, na którym ciążą obowiązki informacyjne określone w pkt 1 i pkt 2 ust. 1 art. 27 ustawy. Jest to każde przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, a zatem zarówno przedsiębiorstwo energetyczne, na którym ciąży obowiązek utrzymywania zapasów gazu, jak i przedsiębiorstwo energetyczne, któr na podstawie art. 24 ust. 5 ustawy podlega zwolnieniu z tego obowiązku (por. wyrok SN z 6 lutego 2018 r., sygn. akt III SK 2/17). Przedsiębiorca, któremu status taki przysługuje, w tym również ten który faktycznie dokonuje przywozu gazu ziemnego, winien podejmować działania celem zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą, a to również obejmuje obowiązek informacyjny określony w art. 27 ust 2 uzrn. Przedsiębiorca energetyczny prowadzący działania w celu rozpoczęcia przywozu gazu ziemnego, za jakiego należy uznać (...). może już na etapie planowania rozpoczęcia wykonywania działalności koncesjonowanej podjąć działania celem opracowania procedur na wypadek wystąpienia zakłóceń w dostarczaniu gazu ziemnego do systemu gazowego oraz nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców (art. 49 ust 1 uzrn). Celem opracowania wskazanych procedur, nie jest konieczne uzgodnienie z odbiorcami. Współdziałanie odbiorców jest bowiem konieczne dopiero na etapie wdrożenia procedur. Stworzenie stosownych procedur celem zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego winno w istocie poprzedzać pozyskanie klientów i podjęcie działalności w zakresie przewozu. Informacje te, jak słusznie podkreślał Prezes URE, mają istotne znaczenie z uwagi na konieczność stosownych działań w zakresie przeciwdziałania ewentualnemu zagrożeniu bezpieczeństwa paliwowego państwa.

Wobec powyższego uznać należało, iż T. T. jako osoba kierująca przedsiębiorstwem energetycznym w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. był zobowiązany do wykonania obowiązku informacyjnego określonego w art. 27 ust 2 uzrn, a sprawozdanie w tym zakresie winien złożyć zarówno Ministrowi Gospodarki, jak i Prezesowi URE.

Powód T. T. domagał się w odwołaniu uchylenia zaskarżonej decyzji w całości. Jak wyżej wykazano, w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do umorzenia postępowania. Nie można więc zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 105 § 1 k.p.a.

Nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 63 ust. 1 pkt 6 uzrn. Powód argumentował, iż Prezes URE błędnie przyjął, że powód nie przedstawił Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych przez Przedsiębiorstwo w okresie od 1 kwietnia 2012r. do 31 marca 2013r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego – podczas, gdy wszystkie prawnie relewantne informacje o działaniach faktycznie podjętych zostały przez Przedsiębiorstwo przedstawione. Powód podkreślił, że ustawa nie przewiduje żadnej szczególnej formy spełnienia obowiązku z art. 27 ust.2 uzrn, a zarówno Minister jak i Prezes URE posiadali faktycznie dotyczące Przedsiębiorstwa informacje, o których mowa w powyższym artykule. W tym miejscu zgodzić należy się z Prezesem URE, że za informacje przekazane w realizacji obowiązku art. 27 ust. 2 uzrn mogą być uznane jedynie informacje przekazane pisemnie i bezpośrednio w związku z realizacją dyspozycji tego przepisu, przy czym informacje dotyczące danego okresu sprawozdawczego mogą być przekazane dopiero po upływie tegoż okresu, czyli po dniu 31 marca danego roku. Na gruncie przepisu art. 27 ust. 2 uzrn powód zobowiązany jest przekazać informacje w celu realizacji obowiązku informacyjnego, a nie przy okazji przesyłania innych informacji. Na takie rozumienie tego przepisu wskazuje sama wykładnia literalna, gdyż przepis stanowi, że „przedsiębiorstwa i podmioty (…) przekazują (…) informacje o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia poprzedniego roku do dnia 31 marca danego roku”. Oznacza to, że przekazanie może mieć miejsce tylko po upływie tego okresu, ma dotyczyć wskazanego przedziału czasu i działań podjętych w tym czasie oraz ma być celowym działaniem podmiotu, zmierzającym do wykonania rzeczonego obowiązku. Nie ma przy tym znaczenia, jakimi informacjami Prezes URE de facto dysponował, jeśli powziął o nich wiedzę przy okazji innych postępowań związanych z Przedsiębiorstwem. Organ nie jest bowiem uprawniony do oceny przekazywanych informacji pod kątem wypełnienia bądź nie, przez wskazane informacje, dyspozycji przepisu art. 27 ust.2 uzrn. Na marginesie należy zauważyć, że organ nie dysponował informacjami odpowiadającymi zakresem informacjom opisanych w art. 27 ust.2 uzrn. Ponadto informacje te nie mogły dotyczyć całego okresu sprawozdawczego kończącego się w dniu 31 marca 2013 r., gdyż np. postępowanie w sprawie zatwierdzenia taryfy gazu ziemnego zakończyło się w dniu 18 marca 2013 r., a okres sprawozdawczy kończył się z dniem 31 marca 2013 r. Z tych względów za bezzasadne należało uznać zarzuty powoda, dotyczące naruszenia art. 80 k.p.a., art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach oraz art. 6 usdg.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 66 ust. 3 uzrn wskazać należy, iż zgodnie z treścią tego przepisu kar pieniężnych nie nakłada się, jeżeli od stwierdzenia naruszeń ustawy, o których mowa w art. 63 ust. 1 pkt 3a-6a oraz pkt 8-20, upłynęły 3 lata. Powód twierdził, że uprawomocnienie się decyzji z dnia 18 kwietnia 2016 r. nie jest możliwe przez nastąpieniem terminu przewidzianego w art. 66 ust. 3 uzrn. Zauważyć należy, że zaskarżona decyzja wydana została przed upływem trzyletniego terminu od zaistnienia naruszenia. Stwierdzenie naruszenia art. 27 ust.2 ustawy nastąpiło w dniu 15 maja 2013 r., natomiast decyzja wydana została dnia 18 kwietnia 2016 r., tj. przed upływem 3-letniego terminu przedawnienia. Podkreślenia wymaga, że bieg 3-letniego okresu, o który mowa w art. 66 ust. 3 uzrn liczy się od stwierdzenia naruszenia tj. bezskutecznego upływu terminu do złożenia sprawozdania (15 maja 2013r.) do dnia wydania decyzji. Jednak po wydaniu decyzji termin przedawnienia nie obejmuje ewentualnej procedury odwołania od decyzji. W związku z tym zarzut naruszenia art. 66 ust. 3 uzrn należało uznać za bezzasadny.

Nie są trafne zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 7 k.p.a , art. 75 §1 k.p.a. oraz 80 k.p.a. W ocenie Sądu Prezes URE w sposób wszechstronny i wyczerpujący przeanalizował zebrany materiał dowodowy przedstawiając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty i wyjaśniając przyczyny ich uwzględnienia bądź pominięcia. Nawet gdyby w postępowaniu administracyjnym doszło do naruszenia powyższych przepisów przez Prezesa URE, okoliczność ta nie mogłaby to stanowić wyłącznej podstawy uchylenia decyzji, ponieważ Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jako sąd pierwszej instancji, na skutek wniesionego odwołania, rozpoznaje sprawę merytorycznie od początku. Wydanie przez organ administracji zaskarżonej decyzji jest jedynie warunkiem rozpoznania sprawy przez sąd, a nie jego skutkiem. SOKiK jest sądem cywilnym a nie sądem legalności decyzji administracyjnej i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest zobowiązany do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312).

W ocenie Sądu w sprawie brak również podstaw do uwzględnienia także zarzutu naruszenia art. 40 § 1 k.p.a. W myśl tego przepisu pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi. W odwołaniu zarzucano, że Prezes URE nie doręczył powodowi pisma zawiadamiającego o wszczęciu postępowania oraz pisma o zakończeniu postępowania. Miało to doprowadzić do uchybienia normie art. 10 § 1 k.p.a. tj. zasadzie zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu. Pismo wszczynające postępowanie z dnia 27 stycznia 2016 r. zostało przesłane powodowi na adres przedsiębiorcy, znany Prezesowi URE jako adres miejsca pracy powoda. (k.3 akt adm.) Na pismo to odpowiedział pełnomocnik Przedsiębiorstwa (...). - radca prawny M. M., będący jednocześnie pełnomocnikiem powoda w niniejszym postępowaniu, co oznacza, że wezwanie dotarło do strony (k.4 akt adm.) Również zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego skierowane zostało na dwa adresy powoda (k.11 akt adm.). Natomiast w dniu 23 marca 2016 r. powód udzielił pełnomocnictwa trzem profesjonalnym pełnomocnikom do reprezentowania go we wszelkich postepowaniach związanych z pełnieniem funkcji w organie zarządzającym spółki (...)., w szczególności związanych z niniejszym postepowaniem administracyjnym.(k.12 akt adm.) Następnie w dniu 24 marca 2016 r. pełnomocnik powoda zapoznał się z aktami sprawy (k.14 akt adm.) Dalsze pisma do strony kierowane były na adres pełnomocnika, zgodnie z dyspozycją art. 40 § 2 k.p.a. Nie może być zatem mowy o pozbawienia powoda prawa do czynnego udziału w postępowaniu.

Podobnie bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 109 § 1 k.p.a. Zdaniem powoda decyzja powinna być doręczona stronie, a nie pełnomocnikowi. Sąd nie podziela tego stanowiska, ze względu na dyspozycję art. 40 § 2 zd. 1 k.p.a., zgodnie z którym jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. Przepis ten, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 września 1993 r. (sygn. akt III ARN 45/93, publ. OSNC z 1994, nr 5, poz. 112) nie dopuszcza żadnych wyjątków i "zgodnie z przyjętą w Kodeksie postępowania administracyjnego zasadą oficjalności doręczeń obarcza organy administracyjne prowadzące postępowanie obowiązkiem doręczania wszystkich pism procesowych, a w tym orzeczeń (decyzji i postanowień) pełnomocnikowi ustanowionemu w sprawie". Dlatego też należy stwierdzić, iż w razie ustanowienia pełnomocnika brak jest podstaw prawnych do kierowania pism bezpośrednio do strony postępowania administracyjnego (zob. wyrok NSA z dnia 25 września 2006r., sygn. akt V SA/Wa 725/06, publ. LEX nr 265549).W literaturze przedmiotu podkreśla się nadto, że doręczenie decyzji winno być dokonane zgodnie z zachowaniem zasad doręczania pism organu uregulowanych w art. 39-40 k.p.a. i tylko w przypadku zachowania tych reguł doręczenie będzie skuteczne i będzie wywoływało skutki prawne (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 października 2008r., II SA/Wr 195/08).

Sąd nie zgodził się również z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na niezweryfikowaniu sytuacji majątkowej powoda w celu oceny, czy jest on w stanie ponieść choćby najniższa z możliwych kar przewidzianych ustawą. Odnosząc się do powyższego zarzutu w pierwszej kolejności zauważyć należy, że orzeczona kara odpowiada przesłankom ustawowym. Wskazać należy, że Prezes URE orzekł karę w najniższym przewidzianym przepisami prawa wymiarze. Zgodnie z art. 63 ust. 4 uzrn kara pieniężna za uchybienie którego dopuścił się powód wynosi od dwukrotnego do dziesięciokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, obowiązującego w kwartale, w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku. Nie budzi przy tym wątpliwości podstawa obliczenia kary, ustalona przez Prezesa URE na podstawie obwieszczenia Prezesa GUS z dnia 16 lipca 2013 r. w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw włącznie z wypłatami z zysku w drugim kwartale 2013 r. W sytuacji gdy kara nałożona została w najniższym możliwym wymiarze, bezprzedmiotowe pozostawało badanie sytuacji finansowej powoda, ponieważ Prezes URE, zgodnie z ustawą nie miał możliwości orzeczenia kary niższej niż kara orzeczona (7576,52 zł). Jak stanowi art. 77 § 4 k.p.a. fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu. Faktem powszechnie znanym jest to, iż (...). jest jednym z największym przedsiębiorstw energetycznych na świecie. Mając na uwadze pozycję zawodową powoda jako osoby zarządzającej tym przedsiębiorstwem uznać należało, iż jego sytuacja finansowa pozwala na pokrycie nałożonej zaskarżoną decyzją kary pieniężnej ustalonej w najniższym możliwym wymiarze. W tej sytuacji nie było konieczności szczegółowego badania sytuacji majątkowej powoda, a podejmowanie działań w tym zakresie mogłoby przyczynić się do naruszenia zasady szybkości i prostoty postępowania (art. 12 k.p.a.). Ponadto w piśmie wszczynającym postępowanie z dnia 27 stycznia 2016r. powód został wezwany do przedstawienia istotnych informacji uwzględniających zakres postepowania. Jednak ani powód ani pełnomocnicy powoda do czasu wydania decyzji nie przedstawili organowi żadnych informacji, dotyczących sytuacji materialnej powoda, które mogłyby wpłynąć na orzeczony wymiar kary pieniężnej.

Sąd oddalił wnioski powoda o dopuszczenie dowodów wskazanych w odwołaniu i piśmie z dnia16 sierpnia 2018 r. mając na uwadze, że okoliczności, których wykazaniu miały służyć zgłoszone przez powoda dowody, wynikały z zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie były przez Prezesa URE kwestionowane, dowody w postaci wskazanych dokumentów znajdowały się w aktach postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji i z mocy prawa wchodziły w skład materiału dowodowego w postępowaniu odwoławczym, a ponadto w ocenie Sądu dowody w postaci decyzji Prezesa URE oraz Ministra Gospodarki wydanych po dniu 15 maja 2013 r. były bez wpływu na treść wyroku w sprawie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia, oddalił odwołanie jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz pozwanego wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości ustalonej na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Witold Rękosiewicz.