Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 stycznia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - I Oddział w Ł. dokonał ponownego ustalenia kapitału początkowego H. B. na dzień 1 stycznia 1999 r. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1985-1994. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 143,19 %, zaś podstawa wymiaru 1.748,19 zł (143,19% x kwota bazowa 1.220,89 zł). Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił 24 lata, 6 miesięcy i 14 dni tj. 294 miesiące okresów składkowych. Okresy nieskładkowe wyniosły 10 miesięcy i 9 dni tj. 10 miesięcy. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS uwzględnił wynagrodzenie za rok 1989 oraz styczeń 1990 r., za które pracodawca wnioskodawcy rozliczył się na deklaracjach imiennych na podstawie poświadczenia dokonanego przez Wydział (...) i Składek, minimalne wynagrodzenia za okres pozostawania w stosunku pracy, za które nie zostało udokumentowane wynagrodzenie tj. luty – grudzień 1990 r., oraz wynagrodzenie za lata 1991-1993 na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 166.134,10 zł / decyzja k. 20-21 akt ZUS plik III, obliczenie wskaźnika k. 22 akt ZUS plik III/.

Decyzją z dnia 1 lutego 2018 r. ZUS I Oddział w Ł. przeliczył wnioskodawcy od dnia 1 października 2017 r. tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury emeryturę obliczoną zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (22.115,37 zł) oraz kapitału początkowego (620.505,61 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury a także kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji (10.481,17 zł). Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę (218,90 miesięcy). Emerytura wyliczona zgodnie zasadami określonymi w art. 26c ustawy wyniosła = 2.983,56 zł brutto [(22.115,37 zł + 620.505,61 zł + 10.481,17 zł) : 218,90 = 2.983,56 zł] /decyzja k. 23-24 odw. akt ZUS plik III/.

W dniu 26 lutego 2018 r. wnioskodawca złożył odwołania od powyższych decyzji. Decyzjom zarzucił pominięcie przy ustalaniu podstawy wymiaru składek wynagrodzeń uzyskiwanych w latach 1989 i 1990 na podstawie przedłożonych zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu i błędne przyjęcie w okresie luty – grudzień 1990 wynagrodzeń minimalnych / odwołanie k. 3, odwołanie k. 2 akt VIII U 595/18/.

W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wnosił o ich oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację. Dodał, że w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wskazano wynagrodzenie za 1990 r. bez rozbicia na rozliczenia imienne i bezimienne oraz wynagrodzenie za 1989 r. będące rozbieżnym z kwotami wynikającymi z deklaracji imiennych / odpowiedź na odwołanie k. 4-4 odw.; odpowiedź na odwołanie k. 4-4 odw. akt VIII U 595/18/.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2018 r. Sąd połączył sprawę o sygn. akt VIII U 595/18 ze sprawą niniejszą do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia /postanowienie k. 9 akt VIII U 595/18/

W piśmie procesowym z dnia 9 kwietnia 2018 r. wnioskodawca sprecyzował odwołania wnosząc o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury wynagrodzeń uzyskiwanych w roku 1990 na podstawie przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r. /pismo k. 8/

Na rozprawie z dnia 4 września 2018 r. wnioskodawca poparł odwołania. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołań /stanowiska 00:01:01,00:02:11 - płyta CD k. 32/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. B. urodził się w dniu (...) /bezsporne, wniosek k. 1-3 odw. akt ZUS plik III/.

Ubezpieczony pobierał od dnia 11 lutego 2003 r. rentę z tytułu - początkowo częściowej, następnie całkowitej niezdolności do pracy, której wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z lat 1985 – 1994 wynosił 155,02 %, przy czym za rok 1990 przyjęto wynagrodzenie z firmy (...) wykazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r. w kwocie 21.580.620 zł /decyzje k. 74-75 odw. i następne akt ZUS plik I, obliczanie wskaźnika k. 72 akt ZUS plik I/.

Decyzją z dnia 28 czerwca 2017 r. ZUS I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 5 czerwca 2017 roku dokonał ustalenia kapitału początkowego H. B. na dzień 1 stycznia 1999 r. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1985-1994. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 98,21 %, zaś podstawa wymiaru 1.199,04 zł (98,21 % x kwota bazowa 1.220,89 zł). Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił 24 lata, 6 miesięcy i 14 dni tj. 294 miesiące okresów składkowych. Okresy nieskładkowe wyniosły 10 miesięcy i 9 dni tj. 10 miesięcy. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS uwzględnił minimalne wynagrodzenia za okres pozostawania w stosunku pracy, za które nie zostało udokumentowane wynagrodzenie tj. okres od 1990 r. do 30 kwietnia 1993 r. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 128.911,20 zł / decyzja k. 14-15 akt ZUS plik II, obliczenie wskaźnika k. 18 akt ZUS plik II/.

W dniu 16 października 2017 r. odwołujący się wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury /bezsporne, wniosek k. 1-3 odw. akt ZUS plik III/.

Decyzją z dnia 27 października 2017 r. ZUS I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy dnia 1 października 2017 r. tj. od daty wejścia w życie przepisów emeryturę obliczoną zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (22.115,37 zł) oraz kapitału początkowego (481.479,28 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury a także kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji (10.481,17 zł). Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę (218,90 miesięcy). Emerytura wyliczona zgodnie zasadami określonymi w art. 26c ustawy wyniosła = 2.348,45 zł brutto [(22.115,37 zł + 481.479,28 zł + 10.481,17 zł) : 218,90 = 2.348,45 zł]. Z uwagi na przyznanie prawa do emerytury zawieszono rentę z tytułu niezdolności do pracy /decyzja k. 6-7 odw. akt ZUS plik III/.

W dniu 18 grudnia 2017 r. wnioskodawca wniósł do organu rentowego o uwzględnienie wynagrodzeń za lata 1989 -1993 na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z firmy (...) /oświadczenie k. 16 akt ZUS plik III/.

W okresie od 7 sierpnia 1984 r. do 30 kwietnia 1989 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera konstrukcji stalowych - spawacza /świadectwo pracy – k. 12a akt ZUS plik I, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 24 akt ZUS plik I oraz k. 17/.

Od 2 maja 1989 r. do 30 czerwca 1993 r. ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach mechanika i robotnika budowlanego /świadectwo pracy – k. 13 akt ZUS plik I/.

Na druku Rp-7 pracodawca wykazał zarobki wnioskodawcy za okres od 2 maja 1989 r. do 24 czerwca 1993 r. (30 czerwca 1993 r. – zaświadczenie z 15 stycznia 2001 r.) z czego ZUS w podstawie wymiaru składek nie uwzględnił jedynie wynagrodzeń za 1989 r. (3.692.307 zł), w którym przyjął wynagrodzenie na podstawie poświadczenia dokonanego przez Wydział (...) i Składek (pracodawca wnioskodawcy rozliczał się na deklaracjach imiennych) i za 1990 r. (21.580.620 zł), w którym za styczeń 1990 r. przyjął wynagrodzenie na podstawie poświadczenia dokonanego przez Wydział (...) i Składek (pracodawca wnioskodawcy rozliczał się na deklaracjach imiennych) a za okres luty – grudzień 1990 r. przyjął wynagrodzenia minimalne (pracodawca wnioskodawcy rozliczał się na deklaracjach bezimiennych). Z tego okresu nie zachowała się dokumentacja płacowa /zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 3.11.1998 r. k. 9 oraz k. 144 akt ZUS plik I, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 15.01.2001 r. k. 25 akt ZUS plik I, wykaz zarobków k. 19-19 odw. akt ZUS plik III/

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego i załączone do akt sprawy, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania są zasadne.

Stosownie do art. 173 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy na dzień wejścia w życie ustawy.

Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (ust. 2).

Zgodnie z art. 174 ust. 1 ustawy kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Przepis ust. 2 art. 174 stanowi, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2, to jest w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Z kolei z mocy art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Ust. 6 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i 5 w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz

4)  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej.

Natomiast stosownie do art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Stosownie do art. 25 analizowanej ustawy podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Emerytura, ustalana według zreformowanych zasad dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wieko­wi, w jakim ubezpieczony przechodzi na emeryturę - art. 26 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach (ust. 2). Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (ust. 3). Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2 (ust. 4).

Zgodnie z treścią art. 26c ust. 1 wspomnianej ustawy po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego 65 lat przez osobę, która pobierała okresową emeryturę kapitałową do dnia poprzedzającego osiągnięcie tego wieku, emeryturę z Funduszu oblicza się ponownie z urzędu na zasadach określonych w art. 26, z tym że do obliczenia emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku 65 lat, obowiązujące w dacie osiągnięcia tego wieku. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwoty środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z tym że przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia dotychczas przysługującej emerytury z Funduszu.

Emerytura na tzw. starych zasadach wyliczana jest wyłącznie tym osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 roku, które mają prawo do wcześniejszej emerytury (np. na podstawie art. 88 ustawy Karta Nauczyciela).

Zatem w przypadku osób, dla których ustalany jest kapitał początkowy, wysokość emerytury uzależniona jest od kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego, zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne ewidencjonowanych od dnia 1 stycznia 1999 roku na koncie ubezpieczonego oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie zaś z ogólną zasadą wyrażoną w art. 116 ust. 1 postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Na podstawie art. 129 ust. 1 świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Z kolei na podstawie ust. 2a dodanego do art. 15 z dniem 1 stycznia 2009 r., jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył ostatecznie zaliczenia do podstawy wymiaru składek uwzględnianej przy ustaleniu kapitału początkowego i emerytury ubezpieczonego H. B. wynagrodzeń uzyskiwanych przez niego w roku 1990 w Przedsiębiorstwie (...) w W. na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r. (tożsamego w treści z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 15 stycznia 2001 r.), za który to okres brak jest dokumentacji płacowej. Przyczyną, dla której organ rentowy nie uwzględnił wskazanego w tym zaświadczeniu wynagrodzenia było wskazanie wynagrodzenia za cały rok 1990 bez rozbicia na rozliczenia imienne i bezimienne (w styczniu 1990 r. pracodawca wnioskodawcy rozliczał się na deklaracjach imiennych a w okresie luty – grudzień 1990 r. na deklaracjach bezimiennych).

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego regulacja zawarta w § 20 rozporządzenia wyznacza jedynie kierunek postępowania dowodowego, natomiast nie oznacza, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być ustalona w inny sposób tak przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, a nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 1998, Nr 11, poz. 342; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., sygn. I UK 179/06, niepubl./.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych kieruje się bowiem regułami dowodzenia określonymi w art. 227 i n. kpc nie jest zaś związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. Sprawia to, że wysokość uzyskiwanych dochodów może być ustalana wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, które Sąd uznał za celowe i pożądane.

Mając powyższe na uwadze Sąd w niniejszej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych ubezpieczonego, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądań.

Z niekwestionowanych ustaleń wynika, że w okresie od 2 maja 1989 r. do 30 czerwca 1993 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach mechanika i robotnika budowlanego. Ze spornego okresu pracy nie zachowała się dokumentacja osobowo- płacowa wnioskodawcy. Z tego okresu zachowały się wyłącznie świadectwo pracy, z którego wynika jedynie ostatnia wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy. Natomiast z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r. (tożsamego w treści co do wysokości wynagrodzenia za pracę z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 15 stycznia 2001 r.) wystawionego przez pracodawcę wnioskodawcy na druku Rp – 7 wynika, że ubezpieczony uzyskał wynagrodzenie w 1990 roku w wysokości 21.580.620 zł.

Zważyć należy, że w pozostałym okresie zatrudnienia (za wyjątkiem 1989 r., którego wnioskodawca nie kwestionował i w którym organ rentowy przyjął wynagrodzenie na podstawie poświadczenia dokonanego przez Wydział (...) i Składek gdyż pracodawca wnioskodawcy rozliczał się na deklaracjach imiennych) organ rentowy przyjął w podstawie wymiaru składek kwoty ujęte w powołanym zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu) potwierdził w sposób niebudzący wątpliwości wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy w roku 1990 z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W..

Kwoty wskazane w zaświadczeniu i wynagrodzeniu z dnia 3 listopada 1998 r. jako udokumentowane w sposób prawidłowy podlegają uwzględnieniu w podstawie wymiaru składek świadczenia emerytalnego. Podkreślenia ponownie wymaga, że organ rentowy (za wyjątkiem 1989 r.) nie kwestionował wskazanych w tym zaświadczeniu wynagrodzeń w pozostałym okresie zatrudnienia.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżone decyzje z dnia 31 stycznia 2018 r. o ustaleniu kapitału początkowego oraz decyzję z dnia 1 lutego 2018 r. przyznającą emeryturę orzekając jak w sentencji wyroku.

K.W.