Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Aneta Kulesza

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2018 roku na rozprawie

sprawy P. I.,

s. A. i T., ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w piśmie z dnia 7 lutego 2018 r., będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. z o.o., która była posiadaczem pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 20 marca 2017 r. ok. godz. 22.05,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka:

I.  obwinionego P. I. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza mu karę 200 (dwustu) złotych grzywny;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty i kwotę 100 (stu) złotych tytułem kosztów postępowania,

III.  zasądza od obwinionego na rzecz (...) W. kwotę 20 (dwudziestu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.

Sygn. akt V W 2728/18

UZASADNIENIE

P. I. został obwiniony o to, że w piśmie z dnia 7 lutego 2018 r. będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. z o.o., która była posiadaczem pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 20 marca 2017 r. ok. godz. 22.05, tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2017 r. około godziny 22.05 w W. przy ulicy (...), funkcjonariusz Straży Miejskiej (...) W., A. M., pełniąc obowiązki służbowe, ujawniła wykroczenie z art. 92 §1 k.w., polegające na nie zastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”.

Samochód osobowy marki A. o numerze rejestracyjnym (...) użytkowany był wówczas w oparciu o umowę leasingu przez (...) Sp. z o.o. Do składania oświadczeń w imieniu spółki uprawniony jest każdy z członków zarządu, z tym, że prezesem i jedynym członkiem zarządu w/w spółki jest P. I..

Po ujawnieniu wykroczenia, Straż Miejska skierowała wezwanie do wskazania użytkownika pojazdu – w trybie art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Początkowo, tj. w dniu 16 kwietnia 2017 r. wezwanie w tym trybie zostało skierowane do spółki. Pismo zostało odebrane w dniu 20 kwietnia 2017 r. i pozostało bez odpowiedzi. Następnie, w dniu 02 stycznia 2018 r., Straż Miejska wysłała kolejne wezwanie, adresując je imiennie na nazwisko prezesa zarządu spółki P. I.. Pismo zostało odebrane przez upoważnioną osobę w dniu 30 stycznia 2018 r. W dniu 07.02.2018 r. w piśmie nadanym drogą elektroniczną, opatrzonym podpisem elektronicznym, P. I. poinformował, że nie może podać czy i komu powierzył pojazd w dniu 20.03.2017 r. r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionego (k. 35-35v), notatki strażnika miejskiego (k. 1) wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 2), wezwania do wskazania użytkownika pojazdu wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 3-7, 9-10), informacji z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 8), pisma obwinionego (k. 11-12).

Na rozprawie obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że odpowiedział na wezwanie straży miejskiej pisząc, że nie może podać osoby, której powierzył pojazd, ponieważ uznał, że w ten sposób będzie mógł zrealizować swoje prawo do obrony, które wynika z właściwych paragrafów kodeksu karnego i kodeksu wykroczeń. Potwierdził, że wezwanie ze straży miejskiej, odebrane przez pracownika spółki, zostało mu przekazane, a odpowiedzi udzielił we właściwym terminie drogą elektroniczną.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności obwiniony nie kwestionował. Walor wiarygodności co do zasady Sąd nadał również wyjaśnieniom obwinionego, które korespondowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności w zakresie, w jakim obwiniony przyznał, że otrzymał wezwanie od Straży Miejskiej, znał jego treść i w pełni świadomie w piśmie nadanym drogą elektroniczną odmówił wskazania, komu powierzył przedmiotowy pojazd we wskazanej w zapytaniu dacie.

Zgodnie z art. 96 § 3 k.w., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Zgodnie z art. 78 ust. 5 w/w ustawy, w przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest osoba prawna, do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby - osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji podmiotu. Nie ulega zatem wątpliwości, że to na obwinionym jako prezesie zarządu (...) sp. z o.o. spoczywał obowiązek udzielenia informacji na wezwanie Straży Miejskiej.

Podkreślić należy, że Prawo o ruchu drogowym dopuszcza tylko jedną sytuację zwalniającą od powyższego obowiązku. Właściciel lub posiadacz samochodu jest zwolniony z obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu komu powierzył samochód do użytkowania w wypadku, gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Poza tym jednym przypadkiem, w sytuacji otrzymania przedmiotowego żądania, właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek się do niego zastosować.

Wobec ustalenia obwinionego jako osoby uprawnionej do reprezentowania użytkownika przedmiotowego pojazdu straż miejska wezwała obwinionego do wskazania danych osoby użytkującej pojazd w danym czasie. Zauważyć należy, że w wezwaniu zawarta została także informacja o wszczętych czynnościach wyjaśniających w trybie art. 54 kpw, mających na celu ustalenie sprawcy wykroczenia polegającego na zaparkowaniu pojazdu w miejscu niedozwolonym. Straż miejska pouczyła obwinionego, że jako posiadacz pojazdu jest on zobowiązany do wskazania stosownych informacji zawartych w wezwaniu, a zatem do ujawnienia osoby lub osób, które w tym czasie, według wiedzy obwinionego mogły użytkować wskazany pojazd. W wezwaniu tym zawarta jest także podstawa prawna żądań straży miejskiej, tj. art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. W myśl tego przepisu, właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W wezwaniu tym na stronie 2 znajduje się rubryka zatytułowana „pouczenie”, gdzie w pkt 6 obwiniony został pouczony po raz kolejny o treści art. 78 ust. 4 i 5 UPrd. Ponadto w piśmie tym zawarta jest informacja, że w przypadku, jeżeli P. I. nie wywiąże się z powyższej powinności, dopiero wówczas zostanie zainicjowane wobec niego postępowanie wyjaśniające z art. 96 § 3 kw. W tym okresie, kiedy P. I. przesyłał pismo drogą elektroniczną odmawiając wskazania komu powierzył pojazd, nie był osobą podejrzewaną o popełnienie wykroczenia drogowego z art. 92 kw, ale wezwaną jedynie do wskazania określonego kręgu osób, którym danego dnia samochód udostępnił, a zatem występował tylko jako uczestnik postępowania w zakresie wypełnienia nałożonego na niego obowiązku ustawowego, a zatem nie przysługiwało mu prawo do obrony, polegające na prawie odmowy udzielenia odpowiedzi na zapytanie skierowane przez straż miejską. Podkreślić należy ponadto, że właściciel lub posiadacz pojazdu nie może uchylić się od wskazania kierującego pojazdem również, gdy kierującym była osoba dla niego najbliższa, ponieważ art. 183 k.p.k. przewiduje taką możliwość tylko wtedy, gdy udzielenie odpowiedzi na pytanie mogłoby narazić świadka lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. W tym przypadku natomiast chodzi o wyczerpanie znamion wykroczenia (zob. uchwała SN z 30.11.2004 r., I KZP 26/04, OSNKW 2004/11-12/102).

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 k.w. i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziął pod uwagę wyrażone w przepisie art. 47 § 6 k.w. kryteria przedmiotowe, tj. wagę, rodzaj oraz charakter naruszonego dobra prawnie chronionego, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak i kryteria podmiotowe tj. postać zamiaru, motywację działania sprawcy czy rozmyślny sposób popełnienia czynu.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 złotych, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia, jak również sytuacji finansowej i osobistej obwinionego . W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego i będzie adekwatna do popełnionego przez niego czynu. Jednocześnie kara nie jest zbyt wygórowana, nie stanowi nadmiernej represji.

O opłacie orzeczono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, o kosztach postępowania natomiast w oparciu o art. 119 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.