Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SR Paweł Wrzesiński

Protokolant – st. sekr. sąd. Irena Anyszewska

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. w Kutnie

na rozprawie

sprawy z wniosku J. F. (1) i Z. F.

z udziałem R. B., J. J. (1) i Ł. J.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  stwierdzić, że Z. F. (PESEL (...)) i J. F. (2) z domu B. (PESEL (...)) nabyli na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2013 r. własność nieruchomości gruntowej obejmującej działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,2199 ha położoną w obrębie (...)_5.0010 – G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), województwo (...), oznaczoną na mapie do zasiedzenia części nieruchomości opracowanej przez biegłego geodetę M. C. wpisanej do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego prowadzonego przez Starostę (...) w dniu 25 kwietnia 2018 r. za numerem P. (...).2018.378, wydzieloną z dotychczasowej działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,23 ha położonej w obrębie (...)_5.0010 – G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), województwo (...),

2.  oddalić wniosek w pozostałym zakresie,

3.  pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie od wnioskodawców J. F. (1) i Z. F. solidarnie kwotę 4.381,71 (cztery tysiące trzysta osiemdziesiąt jeden 71/100) złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych,

4.  stwierdzić, że wnioskodawcy i uczestnicy postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 599/13

UZASADNIENIE

Wnioskiem złożonym dnia 19 marca 2013 r. J. F. (1) i Z. F. wnieśli o stwierdzenie, że nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2013 r. własność nieruchomości rolnych położonych we wsi G. w postaci działki oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,23 ha i działki o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,30 ha. W uzasadnieniu wnioskodawcy wskazali, że przedmiotową nieruchomość nabyli w drodze umowy przekazania gospodarstwa rolnego w 1982 roku. Od tego czasu wnioskodawcy objęli w posiadanie nieruchomość i władają nią nadal. Posiadanie samoistne nieruchomości rolnej nie zostało niczym zakłócone i trwa nieprzerwanie do chwili obecnej. Według wnioskodawców okres posiadania samoistnego konieczny do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie upłynął z dniem 1 stycznia 2013 r.

/wniosek – k. 2-3/

Do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania został wezwany J. J. (1).

/postanowienie w przedmiocie wezwania do udziału w sprawie – k. 56/

Uczestnicy postępowania R. B. i J. J. (1) przyłączyli się do wniosku o stwierdzenie zasiedzenia, nie zgłosili wniosków dowodowych.

/protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2014 r. – k. 64-66, protokół rozprawy z dnia 20 września 2018 r. – k. 207-207v/

W piśmie z dnia 6 grudnia 2016 r. J. F. (1) i Z. F. wnieśli o wycofanie wniosku w zakresie stwierdzenia zasiedzenia działki położonej w G. o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,30 ha, podtrzymali żądanie wniosku w pozostałym zakresie.

/pismo procesowe wnioskodawców z dnia 6.12.2016 r. – k. 127, protokół rozprawy z dnia 20 września 2018 r. – k. 207-207v/

Poprzez złożenie pisma z dnia 30 stycznia 2018 r. swój udział w sprawie zgłosili B. A. i D. A., wskazując, że uprawiają bez przerwy od 1980 roku działkę nr (...) o powierzchni 0,30 ha położoną w obrębie G. gmina Ż., a wcześniej działkę tę uprawiali rodzice D. A. na zasadzie zamiany za działkę o numerze ewidencyjnym (...), która należała do rodziców D. A..

/pismo procesowe z dnia 30.01.2018 r. wraz z załącznikami – k. 146-154/

Postanowieniem z dnia 4 maja 2018 r. sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania wnioskodawców J. F. (1) i Z. F. zasiedzenia działki nr (...) o powierzchni 0,30 ha położonej w obrębie G. gmina Ż. oraz zwolnił od dalszego udziału w sprawie uczestników postępowania B. A. i D. A..

/postanowienie z dnia 4.05.2018 r. – k. 160-160v/

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2018 r. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania został wezwany Ł. J., który nie zajął stanowiska w sprawie.

/protokół rozprawy z dnia 23 sierpnia 2018 r. – k. 201-201v, protokół rozprawy z dnia 20 września 2018 r. – k. 207-207v/

Na skutek dokonanych ogłoszeń o toczącym się postępowaniu, inne zainteresowane osoby nie zgłosiły udziału w sprawie.

/protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2014 r. – k. 64-66, potwierdzenia ogłoszeń – k. 72, 75, 84-85, 93, 95, protokół rozprawy z dnia 23 sierpnia 2018 r. – k. 201-201v/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość gruntowa oznaczona jako działka nr (...) o powierzchni 0,23 ha w obrębie G., gmina Ż., powiat (...), nie posiada ustalonego stanu prawnego, dla tej nieruchomości nie jest prowadzona księga wieczysta, ani zbiór dokumentów.

/dowód: wypis z rejestru gruntów wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej – k. 6, zaświadczenie V Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Kutnie – k. 7/

Nieruchomość ta stanowi łąkę, była użytkowana przez dziadków J. F. (3) B. i Z. B.. Uprawiali oni na tej działce ziemię, wypasali krowy, w pobliżu mieli sklep, budynek gospodarczy i dom. Potem pomagał im w gospodarstwie ich syn R. B. - ojciec J. F. (1).

/dowód: przesłuchanie wnioskodawczyni – k. 65 w zw. z k. 47v-48, przesłuchanie uczestnika postępowania R. B. – k. 65 w zw. z k. 47v-48/

Z. F. i J. F. (2) zawarli związek małżeński dnia 6 kwietnia 1980 r.

/dowód: odpis aktu małżeństwa – k. 45/

Po zawarciu związku małżeńskiego, w dniu 28 września 1982 r. Z. B. dokonała przekazania J. F. (1) oraz jej mężowi posiadanego przez siebie gospodarstwa rolnego. Objęcie nieruchomości w faktyczne posiadanie przez małżonków F. nastąpiło w 1982 roku, w tym odnośnie działki nr (...). Od tego czasu Z. F. i J. F. (1) zajmowali się działką nr (...) w części niezabudowanej, opłacali podatek. Jest to działka nieduża, rośnie tam trawa. Z. F. i J. F. (1) użytkują nieruchomość nieprzerwanie od chwili objęcia w posiadanie, nikt nie kwestionował tego faktu. Nikt obcy spoza rodziny nie zajmował się tą nieruchomością, ani nie rościł do niej praw. Nie toczyły się żadne spory odnośnie posiadania tej działki. W latach 2008-2012 całe posiadane przez małżonków F. gospodarstwo rolne zostało wydzierżawione w zamian za czynsz dzierżawny. W okresie trwania dzierżawy Z. F. i J. F. (1) cały czas opłacali podatki od nieruchomości.

/dowód: przesłuchanie wnioskodawczyni – k. 65 w zw. z k. 47v-48, przesłuchanie uczestnika postępowania R. B. – k. 65 w zw. z k. 47v-48, przesłuchanie uczestnika postępowania J. J. (1) – k. 65v, zeznania świadka K. K. – k. 48, zeznania świadka D. C. – k. 48v, zeznania świadka S. W. – k. 64v, umowa przekazania własności i posiadania gospodarstwa rolnego – k. 8, zaświadczenie z Urzędu Gminy w Ż. – k. 4, wypis z rejestru gruntów wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej – k. 6/

Nieruchomość oznaczona jako działka nr (...) o powierzchni 0,23 ha w obrębie G., gmina Ż., powiat (...), częściowo jest zajmowana przez budynki zlokalizowane na nieruchomości sąsiedniej tj. na działce nr (...), będącej obecnie własnością Ł. J., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Kutnie prowadzi księgę wieczystą (...), budynki te nie były budowane przez małżonków F.. Obszar działki nr (...) zajęty przez budynki z nieruchomości sąsiedniej wynosi około 0,0116 ha, granica między działkami przebiega wzdłuż ścian budynków. Pozostała niezabudowana część obecnej działki nr (...) o powierzchni 0,2172 ha jest użytkowana przez J. F. (1) i Z. F..

/dowód: przesłuchanie wnioskodawczyni – k. 65 w zw. z k. 47v-48, przesłuchanie uczestnika postępowania R. B. – k. 65 w zw. z k. 47v-48, przesłuchanie uczestnika postępowania J. J. (1) – k. 65v, zeznania świadka K. K. – k. 48, zeznania świadka D. C. – k. 48v, zeznania świadka S. W. – k. 64v, wypis z rejestru gruntów wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej – k. 6, pisemna opinia biegłego geodety M. C. – k. 105-107, 168, wydruk treści księgi wieczystej (...) – k. 196-199/

Działka nr (...) położona w obrębie (...)_5.0010 – G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), województwo (...) o łącznej powierzchni 0,2314 ha zgodnie z mapą opracowaną na podstawie mapy zasadniczej i pomiaru uzupełniającego w lutym 2018 roku celem podziału działki do zasiedzenia, odpowiada projektowanym działkom o następujących numerach ewidencyjnych(...) o powierzchni 0,0015 ha, nr 59/7 o powierzchni 0,0100 ha oraz nr 59/8 o powierzchni 0,2199 ha. Zgodnie z opracowanym przez biegłego podziałem J. F. (1) oraz Z. F. samoistnie i nieprzerwanie od 1982 roku posiadają nieruchomość gruntową obejmującą działkę o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,2199 ha, położoną w obrębie G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), wydzieloną z dotychczasowej działki oznaczonej nr (...).

/dowód: pisemna opinia biegłego geodety M. C. – k. 105-107, 168/

F. B. zmarł 4 sierpnia 1981 r. Spadek po F. B. wraz z wchodzącym w skład spadku gospodarstwem rolnym nabyli: żona Z. B. oraz syn R. B. w ½ części każde z nich. Z. B. zmarła dnia 27 lipca 2007 r., spadek po niej nabył w całości syn R. B..

/dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 11 października 2011 r. wydane w sprawie I Ns 589/11 – k. 46/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci przywołanych dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony, zeznania świadków, a także przesłuchanie wnioskodawczyni i uczestników postępowania, którzy złożyli zeznania. Wskazane dowody co do zasady zasługują na miano wiarygodnych i w odpowiedniej części stanowią podstawę poczynionych ustaleń faktycznych.

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie pozwalał przyjąć, że wnioskodawcy od 1982 roku w sposób wyłączny i nieprzerwany władali jak właściciele działką będącą przedmiotem zgłoszonego wniosku, jednak tylko w części niezabudowanej. Nikt inny z członków rodziny, ani osób trzecich, nie zgłaszał roszczeń odnośnie nieruchomości stanowiącej przedmiot złożonego wniosku.

Żądanie w zakresie obejmującym działkę nr (...) zostało przez wnioskodawców cofnięte, a postępowanie prawomocnie umorzone.

W sprawach o stwierdzenie zasiedzenia sąd orzeka w granicach dowodów zaofiarowanych przez uczestników, z ewentualną możliwością zastosowania art. 232 zdanie drugie w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Okoliczności przedmiotowej sprawy uzasadniały skorzystanie z tej możliwości w zakresie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego geodety celem zaznaczenia na szkicu działki nr (...) położonej obręb (...)_5.0010 – G., gmina Ż., powiat (...), zakresu faktycznego posiadania działki przez wnioskodawców w okresie wskazanym we wniosku, tj. czy wnioskodawcy faktycznie posiadali całość tej działki czy też jej część, mając na uwadze zabudowania, które znajdują się na sąsiedniej działce, a następnie w zakresie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego geodety celem wyodrębnienia do zasiedzenia fragmentu nieruchomości użytkowanego faktycznie przez wnioskodawców. Były to czynności dowodowe niezbędne w niniejszej sprawie, bez których przeprowadzenia wniosek mógł podlegać oddaleniu.

Należy zauważyć, że postępowanie w sprawach o stwierdzenie zasiedzenia służy realizacji indywidualnych interesów poszczególnych podmiotów prawa cywilnego, dlatego jest ono wszczynane tylko na wniosek, do zgłoszenia którego uprawniony jest zainteresowany, czyli każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania (art. 609 § 1 w zw. z art. 510 § 1 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowy wniosek zasługiwał na uwzględnienie jedynie w zakresie, w jakim zostały wykazane niezbędne przesłanki warunkujące stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Nabycie prawa własności nieruchomości w całości bądź udziału we współwłasności takiej nieruchomości w drodze zasiedzenia możliwe jest tylko w przypadku zaistnienia wszystkich przesłanek warunkujących możliwość stwierdzenia nabycia prawa własności poprzez zasiedzenie. Ubiegający się o stwierdzenie nabycia prawa własności w drodze zasiedzenia musi wykazać, że wszystkie prawne przesłanki warunkujące nabycie prawa własności w ten właśnie sposób zostały spełnione, może tego dokonać wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (art. 6 k.c.). Z drugiej strony dotychczasowy właściciel czy współwłaściciel w taki sam sposób może bronić się przed utratą praw do nieruchomości.

Zgodnie z art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Do przypadków zasiedzenia, które nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) tj. przed 1 października 1990 r., będą miały zastosowanie dziesięcioletnie i dwudziestoletnie okresy posiadania przewidziane w art. 172 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed tą datą. Nowela ta wprowadziła zasadę, że do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed 1 październikiem 1990 r., zastosowanie mają przepisy nowe, czyli dłuższe okresy posiadania (art. 9). Jeśli chodzi o zasiedzenie nieruchomości, które zarówno przed zmianą przepisów, jak i po zmianie mogły być przedmiotem zasiedzenia, to o ile do zasiedzenia doszło przed wejściem w życie wskazanej ustawy nowelizującej, do takich przypadków zastosowanie mają przepisy poprzednie, czyli dziesięcioletni i dwudziestoletni okres posiadania samoistnego. Jeżeli zaś wedle przepisów poprzednio obowiązujących do zasiedzenia nie doszło, do takich przypadków zastosowanie mają nowe przepisy.

Za dobrą wiarę przyjmuje się sytuację, w której posiadacz pozostaje w błędnym, lecz uzasadnionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo własności. Co do zasady bowiem posiadacz określonej rzeczy winien wiedzieć, jakim prawem do tej rzeczy dysponuje. Istnieją jednak okoliczności, w których uzasadnione może okazać się przekonanie posiadacza, że jest właścicielem danej rzeczy, pomimo że tak w rzeczywistości nie jest. Tylko w takich sytuacjach można twierdzić, że posiadacz był w dobrej wierze. Nie uzasadnia bowiem dobrej wiary sytuacja, w której posiadacz powinien wiedzieć, że nie jest właścicielem danej rzeczy. W złej wierze jest ten kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności nie przysługuje jemu, lecz innej osobie.

Posiadaczowi zgodnie z art. 7 k.c. przysługuje domniemanie istnienia dobrej wiary, jednakże jest to domniemanie wzruszalne i za pomocą wszelkich dostępnych środków dowodowych można je obalić. Ponadto, zgodnie z przytoczoną wyżej wypracowaną w orzecznictwie definicją dobrej wiary, jest nią sytuacja wyjątkowa uzasadniona usprawiedliwionymi okolicznościami. Dla przyznania posiadaczowi przymiotu posiadania w dobrej wierze nie wystarcza jego przekonanie, że jest właścicielem określonej nieruchomości, że posiada ją w sposób nienaruszający praw innych osób, ale musi to być przekonanie uzasadnione wyjątkowymi usprawiedliwionymi okolicznościami, w których okoliczności te dają logiczne i merytoryczne uzasadnienie do twierdzenia, że posiadacz pozostawał w błędnym przekonaniu co do prawa własności. Złą wiarę należy przypisać osobie, która bądź to wie, że nie przysługuje jej określone prawo, bądź też nie wie o tym, ale brak jest uzasadnionych podstaw do usprawiedliwienia tej niewiedzy. We wszystkich tych stanach faktycznych, gdzie nie ma mowy o dobrej wierze posiadacza, własność nieruchomości przez zasiedzenie nabywa się z upływem dłuższego okresu posiadania. Należy także wskazać, że do oceny, czy posiadacz był w dobrej bądź w złej wierze, decydujący jest moment wejścia w posiadanie nieruchomości. Zatem fakt, że posiadacz w trakcie zasiadywania nieruchomości, tj. już po objęciu posiadania dowiedział się o tym, że nie jest właścicielem nieruchomości, nie wpływa na jego złą wiarę.

Nie ulega wątpliwości, że wnioskodawcy wiedzieli, że nie są właścicielami nieruchomości, umowa przekazania własności i posiadania gospodarstwa rolnego nie obejmuje działki objętej żądaniem wniosku, zatem w rachubę mogą wchodzić tylko okresy samoistnego posiadania w złej wierze.

Z. i J. małżonkowie F. objęli nieruchomość w wyłączne posiadanie w 1982 r., do zasiedzenia nie doszło przed 1 październikiem 1990 r., zatem w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie dłuższe terminy posiadania przewidziane obecnie w art. 172 k.c.

Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter posiadania samoistnego. Samoistne posiadanie nieruchomości zdefiniowane w art. 336 k.c., które prowadzi do zasiedzenia jej własności, może odnosić się do pełnego prawa albo też jego idealnej części.

Zgodnie z treścią art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel, a więc z zamiarem władania dla siebie. Rzecz jasna nie chodzi tu o bycie właścicielem, ale o taki sposób władania rzeczą, który sprawia uzasadnione przekonanie, w szczególności wobec otoczenia, że posiadacz jest właścicielem rzeczy. Ponadto istotą samoistnego posiadania jest własne wewnętrzne przekonanie posiadacza i jego uzewnętrzniona wola traktowania siebie jak właściciela. Posiadacz musi więc posiadać nieruchomość z zamiarem posiadania jej dla siebie, a nie dla innej osoby. Dlatego wyklucza możliwość zasiedzenia posiadanie o charakterze zależnym, czyli takim, które polega na tym, że posiadacz włada rzeczą jak użytkownik, zastawnik, dzierżawca, najemca, biorący rzecz w użyczenie bądź posiadający inne prawo, z którym łączy się władztwo nad cudzą rzeczą. Wola władania nieruchomością dla siebie polega na tym, że posiadacz chce i może wykonywać takie czynności, które wobec otoczenia będą wskazywały na to, że posiadacz jest właścicielem rzeczy albo przynajmniej traktuje ją w taki sposób jakby stanowiła jego własność. Zatem z posiadaniem samoistnym mamy do czynienia wtedy, gdy po stronie władającego istnieje możność rzeczywistego władania faktycznego nieruchomością w takim zakresie, jaki odpowiada zakresowi uprawnień właściciela, jak i manifestowania w sposób dostrzegalny dla otoczenia działania we własnym imieniu (zob. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 26 października 2007 r., III CZP 30/07, OSNC 2008, nr 5, poz. 43, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1986 r., III CRN 60/86, OSNC 1987, z. 9, poz. 138, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., III CSK 300/09, niepubl., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., I CKN 1009/00, niepubl.).

Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Zgodnie z art. 339 k.c. domniemywa się, że ten kto rzeczą faktycznie włada jest jej posiadaczem samoistnym, domniemanie to ma charakter wzruszalny. Do nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie prowadzi jedynie nieprzerwane posiadanie nieruchomości przez określony czas, zatem władanie musi mieć charakter ciągły. Przepis art. 340 k.c. formułuje domniemanie ciągłości posiadania.

Okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy wskazują, że z chwilą objęcia nieruchomości w samoistne wyłączne posiadanie przez wnioskodawców, samodzielnie podejmowali oni w stosunku do tej nieruchomości działania o charakterze właścicielskim, w swoich działaniach nie byli ograniczani przez inne osoby, władali tą nieruchomością wyłącznie dla siebie. Jednakże faktyczny zakres posiadania nieruchomości przez wnioskodawców nie obejmował obszaru nieruchomości, na którym znajdowały się budynki zajmowane przez J. J. (1), a obecnie Ł. J. tj. właścicieli sąsiedniej nieruchomości obejmującej działkę oznaczoną numerem (...). Zachodziła zatem potrzeba wyodrębnienia do zasiedzenia z działki nr (...) fragmentu nieruchomości użytkowanego faktycznie przez wnioskodawców.

Należy zauważyć, że w postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia sąd nie jest związany żądaniem wniosku w zakresie określenia podmiotu, który nabył własność rzeczy przez zasiedzenie, daty tego nabycia, ewentualnie stwierdzenia nabycia tej rzeczy w mniejszym niż wnioskowanym zakresie, natomiast jest związany wskazanym we wniosku przedmiotem zasiedzenia oraz określeniem prawa, jakie w wyniku zasiedzenia zostało nabyte (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 października 2010 r., I CSK 582/09, niepubl.). Jednocześnie jednak stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania (zob. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 11 czerwca 2015 r., III CZP 112/14, (...) Biul.SN 2015/6/5, M.Prawn. 2015/13/675).

Z tych względów w oparciu o przywołane przepisy sąd stwierdził, że Z. F. (PESEL (...)) i J. F. (2) z domu B. (PESEL (...)) nabyli na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2013 r. własność nieruchomości gruntowej obejmującej działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,2199 ha położoną w obrębie (...)_5.0010 – G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), województwo (...), oznaczoną na mapie do zasiedzenia części nieruchomości opracowanej przez biegłego geodetę M. C. wpisanej do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego prowadzonego przez Starostę (...) w dniu 25 kwietnia 2018 r. za numerem P. (...).2018.378, wydzieloną z dotychczasowej działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,23 ha położonej w obrębie (...)_5.0010 – G., jednostka ewidencyjna Gmina Ż., powiat (...), województwo (...).

Wniosek w pozostałym zakresie jako pozbawiony uzasadnionych podstaw podlegał oddaleniu.

W zakresie nieuiszczonych przez wnioskodawców części wydatków sądowych związanych z opinią biegłego geodety w kwocie 4.381,71 zł, w oparciu o przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 520 § 1 k.p.c., sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie od wnioskodawców solidarnie kwotę 4.381,71 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych. W ocenie sądu brak uzasadnionych podstaw do odstąpienia od obciążenia wnioskodawców kosztami postępowania w tej części. Należy zauważyć, że były to wydatki konieczne do określenia faktycznego zakresu posiadania nieruchomości przez wnioskodawców, wnioskodawcy nie kwestionowali, że w granice działki nr (...) wchodzą budynki usytuowane na sąsiedniej nieruchomości, co potwierdzał złożony do akt wyrys z operatu ewidencyjnego, wnioskodawcy co najmniej od terminu rozprawy z dnia 16 grudnia 2014 r. mieli świadomość konieczności poniesienia wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego geodety, wydatki te zostały pokryte przez wnioskodawców w toku postępowania jedynie w części.

W zakresie rozliczenia kosztów niniejszego postępowania należało zastosować ogólną regułę rozliczenia kosztów postępowania nieprocesowego wyrażoną w art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którą każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.