Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2018 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. J. kwotę 6.517,63 zł (sześć tysięcy pięćset siedemnaście złotych sześćdziesiąt trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)od kwoty 1.546,30 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści sześć złotych trzydzieści groszy) od dnia 23 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

b) od kwoty 4.971,33 zł (cztery tysiące dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.oddala powództwo w pozostałej części;

3.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz M. J. kwotę 3.138,47 zł (trzy tysiące sto trzydzieści osiem złotych czterdzieści siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

a)na rzecz M. J. kwotę 205,26 zł (dwieście pięć złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 10 kwietnia 2017 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500015440926;

b) na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 13 kwietnia 2017 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500015580862.

Sygn. akt II C 482/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 6 lipca 2016 roku, powód M. J., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 7.209,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wywiedziono, iż w dniu 22 lutego 2016 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. J.. Wskazano, że sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej udzieloną przez pozwaną. Podniesiono, że pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności i wypłaciła powodowi w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 953,70 zł tytułem odszkodowania za powstała szkodę. Natomiast, strona pozwana kwestionowała zakres uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 22 lutego 2016 roku. W ocenie strony powodowej kwota wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego jest zaniżona i nie odpowiada ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu, które wynoszą 8.162,81 zł, co wynika ze sporządzonej na zlecenie strony pozwanej ekspertyzy. Zaznaczono, że samochód będący własnością powoda nigdy wcześniej nie uległ żadnemu wypadkowi i nie posiadał żadnych uszkodzeń.

(pozew k. 2-6, pełnomocnictwo k.7)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pełnomocnik pozwanej potwierdził fakt wypłaty poszkodowanemu kwoty 953,70 zł tytułem odszkodowania, zakwestionował jednak wysokość szkody wskazanej przez powoda podnosząc, iż nie udokumentował on wyższych kosztów naprawy pojazdu. W ocenie pozwanej wypłacone odszkodowanie pozwoliło na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji z dnia 22 lutego 2016 roku. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że skoro powód naprawił uszkodzony pojazd, to wartość szkody równa jest kosztom naprawy, zaś powód nie przedstawił żadnego rachunku czy faktury, które pozwoliłby ustalić dodatkowe koszty.

(odpowiedź na pozew k. 43-47, pełnomocnictwo k. 48, odpis z KRS k. 50-51)

Na rozprawie w dniu 28 marca 2017 roku i w dniu 28 września 2018 roku pełnomocnik powoda potrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(stanowisko pełnomocnika powoda k.65, nagranie 00:01:41-00:04:19, k.120, nagranie 00:02:44-00:03:23)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. J. jest właścicielem samochodu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczność bezsporna, także kserokopia dowodu rejestracyjnego k.9-10)

W dniu 22 lutego 2016 roku, około godziny 16 ⁵⁰, na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) w Ł. miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą zdarzenia był R. B., kierujący samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wykonując manewr cofania, nie zachował należytej ostrożności i uderzył tyłem kierowanego przez siebie pojazdu w przednią część samochodu H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

R. B. kierujący pojazdem S. (...) nie kwestionował swojej winy za spowodowanie kolizji.

R. B. korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

(dowód: kserokopia oświadczenia k.11, kserokopia szkicu k.27, zeznania świadka R. B. - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.66-67, nagranie 00:08:32 – 00:25:01, zeznania świadka D. J. - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.67-69, nagranie 00:27:31 – 00:47:23, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.69, nagranie 00:49:15 – 00:57:39)

Na skutek kolizji z dnia 22 lutego 2016 roku doszło do uszkodzenia przedniej lewej części samochodu H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w tym górnej i dolnej nakładki zderzaka przedniego, lewego przedniego czujnika odstępu, reflektora przeciwmgielnego z żarówką, chłodnicy powietrza doładowywanego i kierownicy powietrza na chłodnicę powietrza doładowywanego.

Przed zdarzeniem samochód H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) miał nienaprawione zarysowanie zderzaka przedniego po prawej stronie – od strony drzwi. Nie miał innych uszkodzeń.

(dowód: zeznania świadka R. B. - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.66-67, nagranie 00:08:32 – 00:25:01, zeznania świadka D. J. - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.67-69, nagranie 00:27:31 – 00:47:23, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.69, nagranie 00:49:15 – 00:57:39, dokumentacja fotograficzna – w załączonych aktach szkody – koperta k.55, pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.72-89)

Zgłaszane przez powoda uszkodzenia samochodu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), z wyjątkiem pokrywy dyszy spryskiwacza reflektora lewego, mogły powstać w okolicznościach takich jak kolizja z dnia 22 lutego 2016 roku.

Uzasadniony koszt naprawy samochodu marki H. (...), z wykorzystaniem nowych oryginalnych części zamiennych, wynosił w czasie likwidacji szkody:

-przy założeniu przeprowadzenia jej w autoryzowanym warsztacie 7.542,67 zł.

-przy założeniu przeprowadzenia jej w nieautoryzowanym warsztacie 7.471,33 zł.

Wypłacona przez ubezpieczyciela tytułem odszkodowania kwota 953,70 zł nie pozwalała na przywrócenie pojazdu marki H. do stanu sprzed kolizji z dnia 22 lutego 2016 roku.

Zważywszy na wiek pojazdu, jego naprawa z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych bez znaku firmowego producenta pojazdu (części Q) pozwoliłaby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Taka naprawa byłaby możliwa, jeśli części te były dostępne w czasie likwidacji szkody.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.72-89, pisemna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k.107-109)

W dniu 22 lutego 2016 roku poszkodowany zgłosił szkodę i wystąpił do pozwanej o wypłatę odszkodowania.

(okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 16 marca 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała M. J., w związku ze szkodą w samochodzie marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałą na skutek zdarzenia z dnia 22 lutego 2016 roku, odszkodowanie w wysokości 953,70 zł.

(dowód: kserokopia decyzja o wypłacie odszkodowania k.28)

Powód, nie zgadzając się z wysokością ustalonego przez pozwaną i wypłaconego odszkodowania, w piśmie z dnia 16 marca 2016 roku, doręczonym w dniu 23 marca 2016 roku, wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jednocześnie wezwał (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. do dopłaty odszkodowania do kwoty 2.500 zł, w terminie 30 dni od otrzymania pisma.

(dowód: odwołanie od decyzji k. 29-30 oraz załączonych aktach szkody – koperta k.55)

W piśmie z dnia 22 kwietnia 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. oświadczyła, że brak jest podstaw do zmiany stanowiska i dokonania wypłaty odszkodowania w wyższej niż dotychczas wysokości.

(dowód: kserokopia pisma k.31)

Po wypadku z dnia 22 lutego 2016 roku M. J. nie dokonał naprawy pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 28 marca 2017 roku k.69, nagranie 00:49:15 – 00:57:39)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentów i ich kserokopii (w oparciu o art. 308 k.p.c.), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego T. S., a także zeznań świadków R. B. i D. J. oraz przesłuchania powoda.

Istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie była wysokość odszkodowania z tytułu szkody doznanej przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 22 lutego 2016 roku. Podkreślenia wymaga, że fakt zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę nie był między stronami sporny. Zasadniczym sporem objęty był natomiast zakres uszkodzeń w samochodzie powoda powstałych na skutek kolizji oraz koszty ich naprawy. Przeprowadzenie tej oceny wymagało wiadomości specjalnych, a zatem zasięgnięcia opinii biegłego.

Zastrzeżenia do pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej T. S. zgłosił pełnomocnik pozwanego (pismok.97-98). Biegły ustosunkował się do zgłoszonych zarzutów w pisemnej opinii uzupełniającej. Po jej sporządzeniu żadna ze stron nie kwestionowała opinii ani nie wnosiła o wezwanie biegłego na rozprawę celem złożenia wyjaśnień. Opinie biegłego T. S. w całym swoim zakresie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawierają pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biegły wydał opinie zapoznając się z aktami sprawy oraz po przeprowadzeniu oględzin pojazdu. Wnioski przedstawione w opiniach zostały przez biegłego oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę ich podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków, Sąd uznał sporządzone opinie za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych.

Ustalając stan faktyczny stanowiący podstawę rozstrzygnięcia Sąd nie uwzględnił fotografii k.12-26. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, kto i kiedy wykonał wskazane fotografie ani co przedstawiają.

Sąd nie uwzględnił także projektu pisma k.37, gdyż nie dotyczy ono przedmiotowej sprawy, lecz sprawy II Ns 1833/14.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie oceny materiału dowodowego, należało odnieść się do mocy dowodowej kalkulacji sporządzonej na zlecenie powoda przez (...) sp. z o.o. w Ł. (k.32-35) oraz na zlecenie pozwanego (k.52-53). W świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących zasady postępowania dowodowego, nie budzi żadnych wątpliwości, że wskazane kalkulacje stanowią jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się zaś, iż złożone do akt ekspertyzy, opracowane na zlecenie stron, należy traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowisk stron. Nawet w sytuacji, w której są one sporządzane przez stałego biegłego sądowego, nie stanowią one dowodu, o którym mowa w art. 278 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem strona dołącza do pisma procesowego ekspertyzę pozasądową i powołuje się na jej twierdzenia i wnioski, należy ją traktować jako część argumentacji faktycznej i prawnej przytaczanej przez stronę. Natomiast, gdy strona składa ekspertyzę z intencją uznania jej przez sąd za dowód w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej także znaczenia dowodu z dokumentu prywatnego. Pozasądowa opinia rzeczoznawcy, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała wyraziła zawarty w niej pogląd, nie korzysta ona natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń. Zaś oparcie orzeczenia na pozasądowym oświadczeniu biegłego stanowiłoby uchybienie procesowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2014 roku, w sprawie o sygn. akt I ACa 431/14, opubl. L., oraz (...)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie, powód M. J. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 7.209,11 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 22 lutego 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

Pozwana nie kwestionowała ani podstawy swej odpowiedzialności ani istnienia po jej stronie obowiązku naprawienia wyrządzonej powodowi szkody, czego wyrazem było wypłacenie w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 953,70 zł tytułem odszkodowania. Kwestionowała natomiast zakres uszkodzeń pojazdu na skutek zdarzenia z dnia 22 lutego 2016 roku oraz wysokość dalszego odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie, zdarzenie wywołujące szkodę w samochodzie marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiła kolizja z dnia 22 lutego 2016 roku. Zatem zgodnie z treścią art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. Bezspornym jest, że sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), posiadający ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Odpowiedzialność pozwanej w stosunku do powoda wynika z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowej sprawie, przedmiot sporu stanowił zakres uszkodzeń pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz łączne koszty naprawy pojazdu po zdarzeniu z dnia 22 lutego 2016 roku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgłaszane przez powoda uszkodzenia samochodu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), z wyjątkiem pokrywy dyszy spryskiwacza reflektora lewego, są skutkiem kolizji z dnia 22 lutego 2016 roku, spowodowanej przez posiadacza samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Na uwagę zasługuje, iż zeznania świadków uczestniczących w kolizji - R. B. i D. J. w zakresie uszkodzeń powstałych na skutek kontaktu obu uczestniczących w zdarzeniu pojazdów były zbieżne. Ponadto, jak wynika z niekwestionowanej przez strony opinii biegłego, uszkodzenia samochodu H. zgłaszane przez powoda jako powstałe na skutek kolizji z 22 lutego 2016 roku, z wyjątkiem pokrywy dyszy spryskiwacza reflektora lewego, powstały w wyniku owego zdarzenia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, pozwana nie wykazała, iż poza pokrywą dyszy spryskiwacza reflektora lewego, w czasie zdarzenia z dnia 22 lutego 2016 roku nie doszło do uszkodzenia innych zgłaszanych przez powoda elementów pojazdu marki H..

Szacunkowy koszt naprawy pojazdu H. (...) po zdarzeniu drogowym z dnia 22 lutego 2016 roku, przy zastosowaniu cen części oryginalnych dla tego pojazdu, przy założeniu przeprowadzenia jej w autoryzowanym warsztacie wynosi 7.542,67 zł. Natomiast, szacunkowy koszt naprawy pojazdu przy założeniu przeprowadzenia jej w nieautoryzowanym warsztacie wynosi 7.471,33 zł.

Zdaniem Sądu, ustalając rzeczywiste koszty naprawy pojazdu powoda należało uwzględnić treść pisemnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, z której wynika, że górna część nakładki zderzaka przedniego dostarczana jest z naniesioną powłoką lakierową, a w związku z tym nie jest zasadne uwzględnianie w kalkulacji naprawy operacji lakierowania tej części. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, iż pozwana ustalając koszty naprawy pojazdu powoda nie uwzględniła tej okoliczności. Albowiem, rolą Sądu w niniejszym postępowaniu jest ustalenie rzeczywistych ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powoda.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda opiewa na kwotę 7.471,33 zł, co odpowiada kosztom naprawy samochodu w nieautoryzowanym warsztacie przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych posiadających oznaczenia producenta pojazdu. Jak wynika z opinii biegłego, naprawa samochodu marki H. (...) w stacji nieautoryzowanej przywróci stan pojazdu sprzed zdarzenia. W dacie zdarzenia samochód powoda był pojazdem prawie dziewięcioletnim. Powód nie wykazał, aby przed sporną kolizją pojazd był serwisowany wyłącznie w autoryzowanej stacji naprawczej. W konsekwencji, skoro naprawa pojazdu w warsztacie nieposiadającym autoryzacji, jednakże charakteryzującym się odpowiednio wysokim poziomem technicznym, przywróci pojazd do stanu sprzed kolizji, dla ustalenia kosztów naprawy pojazdu po zdarzeniu z dnia 22 lutego 2016 roku należało przyjąć ustalone przez biegłego koszty naprawy samochodu marki H. (...) w nieautoryzowanym warsztacie naprawczym.

W świetle opinii biegłego, zważywszy na wiek pojazdu powoda, także naprawa z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych bez znaku firmowego producenta pojazdu (części Q) pozwoliłaby na przywrócenie pojazdu do stanu zbliżonego do tego sprzed szkody, o ile takie części byłyby dostępne. Strona pozwana, która wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w tym zakresie, nie żądała, aby biegły wypowiedział się także na okoliczność kosztów naprawy pojazdu powoda przy użyciu takich części. W konsekwencji, Sąd nie dysponował materiałem dowodowym w tym zakresie. Natomiast, to na pozwanej, jako wywodzącej z tej okoliczności skutki prawne spoczywał zgodnie z art.6 k.c. ciężar udowodnienia, iż koszty naprawy samochodu marki H. (...) są niższe niż wskazuje powód.

Konkludując, Sąd uznał, że uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda przywracającej mu stan sprzed kolizji wynoszą 7.471,33 zł.

W rozpoznawanej sprawie, wysokość należnego powodowi odszkodowania winna odpowiadać rzeczywiście uzasadnionym kosztom naprawy spornego pojazdu. Uwzględniając wypłacone już przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 953,70 zł, na rzecz M. J. należało zasądzić od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 6.517,63 zł (7.471,33 zł – 953,70 zł).

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Stosownie do przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 zd. 1 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

M. J. zawiadomił ubezpieczyciela o szkodzie już w dniu 22 lutego 2016 roku. Jednakże, powód nie wykazał, aby w pierwotnym zawiadomieniu określił kwotowo wysokość swojego roszczenia względem pozwanego. Zakład ubezpieczeń skalkulował koszty naprawy pojazdy powoda na kwotę 953,70 zł. W piśmie z dnia 16 marca 2016 roku, doręczonym pozwanej w dniu 23 marca 2016 roku, powód zawarł żądanie dopłaty odszkodowania do kwoty 2.500 zł, w terminie 30 dni od otrzymania pisma. Ostatecznie powód sprecyzował kwotowo swoje roszczenie względem pozwanego dopiero w pozwie (którego odpis doręczono pozwanemu w dniu 1 sierpnia 2016 roku), w którym żądał od pozwanego zapłaty kwoty 7.209,11 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 marca 2016 roku. W konsekwencji, w ocenie Sądu, w zakresie żądania odszkodowania do kwoty 2.500 zł, powód był uprawniony do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia doręczenia pisma z dnia 16 marca 2016 roku, a w pozostałym zakresie od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu, gdyż dopiero wówczas strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu. Albowiem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia.

W rezultacie, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1.546,30 zł od dnia 23 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, a od pozostałej części odszkodowania, tj. od kwoty 4.971,33 zł od dnia następnego po dniu doręczeniu odpisu pozwu stronie pozwanej czyli od dnia 2 sierpnia 2016 roku. W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód żądał zasądzenia kwoty 7.209,11 zł. Zasądzona na jego rzecz kwota 6.517,63 zł stanowi około 90% dochodzonego roszczenia. Łączne koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 6.172,74 zł. Na koszty procesu w kwocie 3.755,74 zł poniesione przez powoda, złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 361 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. 2015 r., poz. 1800) oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 994,74 zł. Natomiast koszty procesu poniesione przez pozwanego obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. 2015 r., poz. 1804) oraz opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwota 3.138,47 zł uwzględnia procent w jakim powód wygrał sprawę, koszty poniesione w toku procesu przez obie strony i stanowi różnicę między kosztami należnymi, a poniesionymi.

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa na rzecz powoda kwotę 205,26 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, zaś na rzecz pozwanego kwotę 300 zł, z tego samego tytułu.