Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Piszu oskarżył:

1.  M. Z. o to, że:

I. w dniu 26 października 2014 r. ok. godz. 23:00 z terenu posesji w miejscowości G. 3, gm. O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zabrał w celu przywłaszczenia skuter m-ki F. o numerze rejestracyjnym (...) wartości 2500 zł na szkodę T. A., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w okresie od 03 października 2014 r. do 01 listopada 2014 r. w miejscowości T. gm. W., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi garażu dostał się do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia motocykl m-ki W. (...) o numerze rej. (...) wartości 500 zł na szkodę Z. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 kk

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

III. w dniu 01 października 2014 r. na ul. (...) w O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu użycia za autentyczny, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru podrobił umowę zawartą w dniu 09.09.2014 r. pomiędzy K. M. a K. N., umowę z dnia 10.10.2004 r. pomiędzy K. N., a A. T. (1) oraz umowę z dnia 01.10.2014 r. pomiędzy A. T. (1), a M. Z. oraz umowę z dnia pomiędzy M. Z., a A. Z. dotyczące kupna- sprzedaży motocykla m-ki W. (...) nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

IV. W dniu 05 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji przy ul. (...) w O., okręgu (...), fałszywie oskarżył T. I. o dokonanie w dniu 26 października 2014 r. w miejscowości G. 3 kradzieży skutera m-ki F. nr rej. (...), wiedząc, że T. I. czynu tego nie popełnił

tj. o czyn z art. 234 kk

V. W dniu 22 grudnia 2014 roku około godz. 14:00 przy ul. (...) w O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim, po uprzednim wyłamaniu drzwi ewakuacyjnych dostał się do wnętrza pomieszczenia magazynowego, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 4 worki cementu portlandzkiego Grupa (...), o. 20 metrów przewodu miedzianego dwużyłowego wraz z przełącznikiem nadtynkowym, przewody zasilające do radioodbiornika, przedłużacz, przewód zasilający siłowy czterożyłowy długości 6 metrów, farelkę, kawę m-ki T., kawę rozpuszczalną J. G., herbatę L. w saszetkach, pudełko plastikowe koloru biało czarnego z zawartością cukru, 6 rolek papieru toaletowego oraz kluczyk od stacyjki samochodu F. (...) nr rej. (...) o łącznej wartości 338 zł na szkodę Zakładu (...) w O., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 kk

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

VI. W nocy z 17 na 18 stycznia 2015 roku na ul. (...) w O., okręgu (...), po uprzednim wyjęciu szyby i przepiłowaniu pręta zabezpieczającego okno piwnicy, dostał się do jej wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiertarkę ręczną, nożną pompkę samochodową, ślusarskie klucze płaskie i nasadowe oraz 10 szt. odważników do wagi o łącznej wartości 70 zł na szkodę Z. W. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 kk

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

VII. W nocy z 17 na 18 stycznia 2015 roku z posesji przy ul. (...) w O., okręgu (...), zabrał w celu przywłaszczenia grzejnik elektryczny, bojler, ocynkowaną beczkę oraz materiały budowlane w postaci kształtowników, ceowników, płaskowników w ilości około 300 kg o łącznej wartości 520 zł na szkodę Z. W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VIII. W nocy z 25 na 26 stycznia 2015 roku z posesji przy ul. (...) w O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą zabrał w celu przywłaszczenia 6 kręgów stali w postaci płaskownika „bednarka” wartości 1200 złotych na szkodę Z. W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IX. W okresie od 22 grudnia 2014 roku do 03 stycznia 2015 roku z posesji przy ul. (...) w O., okręgu (...), zabrał w celu przywłaszczenia dwie budowlane belki stalowe w kształcie ceownika o długości 6 metrów o łącznej wartości 500 złotych na szkodę S. Ż., przy czym czynu tego dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

2.  A. Z. o to, że:

X. w nocy z 24/25 stycznia 2015 r. na ul. (...) w O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą zabrał w celu przywłaszczenia 6 kręgów stali w postaci płaskownika (...) wartości 1200 zł na szkodę Z. W.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzony T. A. w dniu 27 października 2014 r. około godz. 6.00 zauważył, że w nocy skradziono mu skuter m-ki F. o numerze rejestracyjnym (...). Właściciel ostatni raz jeździł skuterem w sobotę 25 października 2014 r. Mężczyzna niezwłocznie powiadomił o zaistniałym zdarzeniu Policję. Oskarżony M. Z. w dniu 26 października 2014 r. około godz. 23:00 z terenu posesji w miejscowości G. 3 działając wspólnie i w porozumieniu z siostrą M. I. zabrał w celu przywłaszczenia przedmiotowy skuter. Pojazd został wyprowadzony spod niezamykanej wiaty, gdzie był zaparkowany i dalej był pchany drogą gruntową w kierunku ulicy (...) w O.. Na miejscu wykonano czynności procesowe, m.in. wezwano przewodnika z psem tropiącym. Pies podjął trop i doprowadził do budynku przy ul. (...) w O., a następnie przerwał tropienie. Budynek gospodarczy przy ul. (...) w O. należał do A. Z., jednak M. Z. prowadził tam jednak swój warsztat. Jak się później okazało, oskarżony M. Z. w obawie przed Policją zdążył pozbyć się skradzionego skutera, w ten sposób, że rozebrał go na części i utopił jego poszczególne elementy w bagnie. Mężczyzna wskazał policjantom bagno, w którym ukrył elementy skutera i zostały one częściowo wydobyte na powierzchnię. Wartość skutera wynosiła około 2.500 zł. Dodatkowo, w związku z powyższym zdarzeniem, mężczyzna w dniu 05 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji przy ul. (...) w O. fałszywie oskarżył T. I. o dokonanie w dniu 26 października 2014 r. w miejscowości G. 3 kradzieży przedmiotowego skutera, wiedząc, że T. I. czynu tego nie popełnił.

Z kolei w okresie od 03 października 2014 r. do 01 listopada 2014 r. w miejscowości T. gm. W. M. Z. działając wspólnie i w porozumieniu z A. T. (2) i A. T. (1) po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi garażu dostał się do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia motocykl m-ki W. (...) o numerze rej. (...) wartości 500 zł na szkodę Z. G.. W dalszej kolejności, chcąc stworzyć historię potwierdzającą nabycie przedmiotowego pojazdu w sposób legalny, dopuścił się popełnienia kolejnego czynu przestępczego, albowiem w dniu 01 października 2014 r. na ul. (...) w O. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu użycia za autentyczny podrobił umowę zawartą w dniu 09.09.2014 r. pomiędzy K. M. a K. N., umowę z dnia 10.10.2004 r. pomiędzy K. N., a A. T. (1) oraz umowę z dnia 01.10.2014 r. pomiędzy A. T. (1), a M. Z. oraz umowę bez wskazanego dnia pomiędzy M. Z., a A. Z. dotyczące kupna- sprzedaży motocykla m-ki W. (...) nr rej. (...).

Pozostałe, ustalone osoby, które działały wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym, zostały prawomocnie skazane w odrębnym postępowaniu karnym, wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 20 października 2015 r. w o sygn. akt II K 306/15.

Z kolei w nocy z 25 na 26 stycznia 2015 roku z posesji przy ul. (...) w O. M. Z. działając wspólnie i w porozumieniu z A. Z. zabrali w celu przywłaszczenia 6 kręgów stali w postaci płaskownika „bednarka” wartości 1.200 złotych na szkodę Z. W..

Jeszcze w dniu 22 grudnia 2014 roku około godz. 14:00 przy ul. (...) w O. M. Z. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim, po uprzednim wyłamaniu drzwi ewakuacyjnych dostał się do wnętrza pomieszczenia magazynowego, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 4 worki cementu portlandzkiego Grupa (...), ok. 20 metrów przewodu miedzianego dwużyłowego wraz z przełącznikiem nadtynkowym, przewody zasilające do radioodbiornika, przedłużacz, przewód zasilający siłowy czterożyłowy długości 6 metrów, farelkę, kawę m-ki T., kawę rozpuszczalną J. G., herbatę L. w saszetkach, pudełko plastikowe koloru biało czarnego z zawartością cukru, 6 rolek papieru toaletowego oraz kluczyk od stacyjki samochodu F. (...) nr rej. (...) o łącznej wartości 338 zł na szkodę Zakładu (...) w O.. Oskarżony z workami cementu i przewodami pojechał do warsztatu przy ul. (...). Tam przesypał cement.

W nocy z 17 na 18 stycznia 2015 roku na ul. (...) w O. M. Z. po uprzednim wyjęciu szyby i przepiłowaniu pręta zabezpieczającego okno piwnicy, dostał się do jej wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiertarkę ręczną, nożną pompkę samochodową, ślusarskie klucze płaskie i nasadowe oraz przewody od spawarki o łącznej wartości 70 zł na szkodę Z. W..

Tej samej nocy, tj. z 17 na 18 stycznia 2015 roku M. Z. z posesji przy ul. (...) w O. zabrał w celu przywłaszczenia grzejnik elektryczny, bojler, ocynkowaną beczkę oraz materiały budowlane w postaci kształtowników, ceowników, płaskowników w ilości około 300 kg o łącznej wartości 520 zł na szkodę Z. W..

A w okresie od 22 grudnia 2014 roku do 03 stycznia 2015 roku z posesji przy ul. (...) w O. M. Z. zabrał w celu przywłaszczenia dwie budowlane belki stalowe w kształcie ceownika o długości 6 metrów o łącznej wartości 500 złotych na szkodę S. Ż..

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 46 – 47, k. 112v., k. 117, k. 165 – 165v., k. 252 – 254v., k. 272v. – 273, k. 314 i 319, k. 450 – 451, k. 670 – 671; wyjaśnienia oskarżonego A. Z. k. 240 – 240v., k. 459 – 460, k. 671; zeznania świadków: T. I. k. 672; S. Ż. k. 672v. – 673; C. H. k. 109v., k. 673; A. M. k. 221v., k. 454, k. 673 – 673v.; A. R. k. 151v. – 152, k. 453v., k. 673v.; W. S. k. 135 – 136, k. 171v., k. 674; D. I. k. 22v., k. 24v. – 25, k. 33v., k. 263v., k. 452v. – 453, k. 674; T. A. k. 4 – 4v., k. 79v., k. 451v. – 452, k. 685v. – 686; Z. W. k. 181 – 181v., k. 211v., k. 452 – 452v., k. 686 – 686v.; M. T. (1) k. 31v. – 32, k. 453 – 453v.; E. T. k. 37v. – 38, k. 453; M. T. (2) k. 39v. – 40, k. 453; P. G. k. 85; Z. G. k. 104v. – 105; K. M. k. 110v. – 111; A. T. (1) k. 127 – 127v., k. 510v. – 511; A. T. (2) k. 125 – 125v., k. 511 – 512; kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 6-7; protokół oględzin miejsca zdarzenia k. 8-9, 61-62, 88-89, 138-139, 183-184; materiał poglądowy k. 10-18, 63-75, 87, 90-93, 140-150, 185-190, 195-197, 201-209, 235-236; protokół zatrzymania osoby k. 29, 217, 247; protokół wizji lokalnej wraz z dokumentacją fotograficzną k. 49-53; protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną k. 54-56, 76-78, 298-299; pokwitowanie k. 80, 131, 302, 303, 304; protokół zatrzymania rzeczy k. 93-96, 97-99, 191-193, 232-234; protokół przeszukania pomieszczeń k. 158-160, 167-168, 198-200, 215-216; kopia formularza przyjęcia towaru k. 194, 222-225; protokół okazania rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną k. 260-262, 264-266; wykaz dowodów rzeczowych k. 268-269; opinia sądowo – psychologiczna k. 370-372; opinia sądowo – psychiatryczna k. 379-382, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie II K 306/15 k. 393-395v.)

Oskarżony M. Z. w chwili orzekania miał 34 lata. Przebywał w Zakładzie Karnym w B. jako osoba pozbawiona wolności w innej sprawie. Przeszedł terapię odwykową w Zakładzie Karnym w P.. Wyniki badań sądowo psychologicznych i sądowo psychiatrycznych wykazały, że sprawność umysłowa badanego kształtowała się w normie. Nie wskazywały one na wtórne zburzenia funkcji poznawczych, które sugerowałyby organiczne uszkodzenia (...). Występowały natomiast cechy osobowości dyssocjalnej. Biegli stwierdzili, że irracjonalne wypowiedzi oskarżonego, wskazują na przyjętą przez niego postawę obronną, w postaci symulowania występowania u niego choroby psychicznej. Oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym również wykonywał kary o charakterze izolacyjnym. Przy czym obecnie zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów dopuścił się w okresie: z pkt. I i VIII w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, a z pkt II, V i VI w ciągu pięciu lat po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk.

OskarżonyAndrzej J. Z. w chwili orzekania miał 33 lata. Pracował w Starostwie Powiatowym w P. na umowę o pracę, jako pracownik oddelegowany do O. do Powiatowego Zarządu Dróg jako pracownik gospodarczy, na czas określony i zarabiał z tego tytułu miesięczne wynagrodzenie w kwocie 2.100 zł brutto. Według oświadczenia stan zdrowia średni. Był honorowym dawcą krwi. Nie figurował w kartotece karnej K..

(dowód: dane M. Z. k. 45 – 45v., k. 459, k. 669v.; dane A. Z. k. 239 – 239v., k. 459, k. 669v.; informacja z K. k. 118-120, 280-281, 286-288; informacja z bazy PESEL k. 121-123, 277-279, 283-285; odpis wyroku k. 128-129, 289, 290-293, 294, 295, 308-309, 310; odpis wyroku SR w Piszu wydanego w sprawie II K 306/15 k. 393-395; informacja z K. k. 411-413, 414, 523, 527-530, 638, 640-644)

Oskarżony M. Z. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia wszystkich zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów i szczegółowo opisał ich przebieg. Następnie, podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia odnośnie części czynów w trakcie konfrontacji z dnia 04 grudnia 2014 r. i w przesłuchaniu z tego samego dnia.

W trakcie przesłuchania w dniu 14 marca 2015 r. ponownie przyznał się do podrobienia umów kupna motocykla, fałszywego oskarżenia brata T. I., włamania do magazynu Zakładu (...), włamania do domu W. i kradzieży złomu z jego podwórka. Podał, że nie ukradł motoroweru w G., albowiem zrobiła to jego siostra. I nie dokonał też włamania w T.. Włamania tego i kradzieży motocykla dokonali bracia A. i A. T. (1). Zaznaczył, że w pozostałych sprawach złożył już obszerne wyjaśnienia i nie ma nic więcej do dodania.

Przed sądem częściowo przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Przyznał się do kradzieży złomu i do zniszczenia skutera i oraz do przyjęcia w celu ukrycia, a nie kradzieży motocykla marki (...). Przyznał się, że ten skuter zniszczył, ale zabrała go w celu przywłaszczenia jego siostra M. I. z A. i A. T. (2). Nie przyznał się do kradzieży z włamaniem i zaboru motocykla marki (...). Zaznaczył, że ten motor kupił legalnie. Jak kupował motor (...) był on w częściach i nie wiedział, że był kradziony. Spisał tylko dwie umowy. Z A. T. (1) i z bratem A.. Te umowy były na sprzedaż motoru (...). Nie przyznał się, żeby oskarżał T. I., że on dokonał kradzieży skutera. Nie przyznał się również do włamania do pomieszczenia magazynowego na szkodę Zakładu (...) w O.. Podał, że to Policja go okradła, zabierając 3 worki cementu portlandzkiego najlepszej klasy, który kupił. Ponadto, nie przyznał się do włamania do piwnicy na szkodę Z. W.. Nie przyznał się do kradzieży rzeczy w postaci grzejnika elektrycznego bojlera i innych wymienionych. Przyznał się tylko do kradzieży bednarki na szkodę Z. W., bo nie miał na żywność, na jedzenie. Sam dokonał kradzieży. Było tam 6 kręgów stali po 80 kg każdy. Te kręgi, które ukradł nie nadawały się do niczego, był to złom. Przyznał się do kradzieży jednej belki stalowej o długości 5,5 m.

Zeznając po raz kolejny przed sądem w dniu 24 lipca 2018 r. częściowo przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, tj. do sfałszowania umowy kupna – sprzedaży motocykla (...). Tylko do tego czynu i do ściągnięcia złomu z placu. Do żadnych innych czynów się nie przyznał. Wyjaśnił, że nie może kłamać, bo przeszedł na islam w 2014 r. Wcześniej wyjaśniał inaczej, bo policjanci mu kazali.

(vide wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 46 – 47, k. 112v., k. 117, k. 165 – 165v., k. 252 – 254v., k. 272v. – 273, k. 314 i 319, k. 450 – 451, k. 670 – 671)

Oskarżony A. Z. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu i szczegółowo opisał jego przebieg. Przed Sąd podawał odmiennie. Zaprzeczył wcześniejszym wyjaśnieniom i nie przyznał się do popełniania zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że wcześniej podawał odmiennie, ponieważ mówił to co Policja chciała słyszeć.

(vide wyjaśnienia oskarżonego A. Z. k. 240 – 240v., k. 459 – 460, k. 671)

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając poszczególne dowody Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych M. K. i A. Z., w treści których nie przyznawali się oni do popełnienia zarzucanych im czynów, albowiem ich twierdzenia były w sposób oczywisty sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych z postępowania przygotowawczego, w treści których przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów, albowiem były one zgodne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i poczynionymi ustaleniami faktycznymi.

Zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Weryfikując wzajemnie wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, Sąd doszedł do przekonania, iż to oskarżeni przed sądem podawali w realiach niniejszej sprawy nieprawdziwie i nieszczerze, a przynajmniej w części w której nie przyznawali się do popełnienia zarzuconych im czynów. W wielu miejscach ich wyjaśnienia były zachowawcze, pokrętne, często sprzeczne wewnętrznie, stojące w oczywisty sposób w kontrze do innych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania karnego, w tym w szczególności sprzeczne z wyjaśnieniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym. Trzeba również wyraźnie podkreślić, że wersje przedstawiane przez oskarżonych stanowiły jedynie przyjętą przez nich linię obrony. M. Z. indagowany gubił się w swoich wyjaśnieniach lub podawał okoliczności sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym. Ostatecznie podawał, że ma już dość uczestniczenia w dalszej rozprawie, chce dostać tylko wyrok i wrócić do zakładu karnego. Ponadto, twierdzenia oskarżonych w kontekście niewinności były każdorazowo gołosłowne. Żaden z oskarżonych nie wykazał dowodowo, że policjanci wymuszali na nich wyjaśnienia określonej treści. Sąd również nie stwierdził obiektywnych powodów dla których funkcjonariusze Policji mieliby bezpodstawnie wymuszać na oskarżonych wyjaśnienia określonej treści, tym bardziej, że wyjaśnienia zazębiały się z pozostałym materiałem dowodowym. Dodatkowo niektóre wypowiedzi oskarżonego M. Z. były wręcz irracjonalne, jak np., że oskarżony „jest szatanem”, lub że, „nie może kłamać bo przeszedł na islam”. Opinie psychologiczna i psychiatryczna wykonane w stosunku do M. Z. wykazały jednakże, że może być to próba obrony przed odpowiedzialnością karną poprzez symulowanie choroby psychicznej.

Z kolei dowody przeciwstawne korelowały ze sobą wzajemnie i znajdowały oparcie w pozostałych materiałach.

Według Sądu oczywistym było, wbrew wyjaśnieniom oskarżonych, że mężczyźni dopuścili się popełnienia wszystkich zarzuconych im aktem oskarżenia czynów, przy czym dwa z czynów (z punktu VII i IX) z uwagi na wartość przywłaszczonego mienia okazały się być wykroczeniami z art. 119 § 1 kw i zaszła potrzeba zmiany kwalifikacji prawnej tychże czynów, a w konsekwencji obligowało to Sąd do umorzenia postępowania z powodu przedawnienia karalności tych czynów.

Powyższe ustalenia poczynione w sprawie, wynikały wprost lub pośrednio z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, a w szczególności: T. I., S. Ż., C. H., A. M., A. R., W. S., D. I., T. A., Z. W., M. T. (1), E. T., M. T. (2), P. G., Z. G., K. M., A. T. (1) i A. T. (2). Szczegółowy wykaz kart w aktach sprawy z zeznaniami wymienionych świadków znajduje odzwierciedlenie w pierwszej części uzasadnienia.

Wszystkie te osoby dysponowały informacjami związanymi bezpośrednio z popełnionymi przestępstwami, a tym samym podzieliły się istotną wiedzą z punktu widzenia prowadzonego postępowania karnego. Sąd nie dopatrzył się w zeznaniach wymienionych świadków okoliczności tego rodzaju, które przesądzałyby o ich niewiarygodności. Każda z osób opisała niezależnie od siebie nawzajem jedynie to, co zaobserwowała i zdołała zapamiętać w związku z poszczególnymi zdarzeniami. Poszczególne fragmenty układały się ostatecznie w logiczny ciąg zdarzeń, przy jednoczesnym uwzględnieniu wyjaśnień obu oskarżonych z postępowania przygotowawczego. Zeznania, co do istoty rzeczy, nie były wewnętrznie sprzeczne. Stąd ustalenia faktyczne organów procesowych, znajdujące mocne oparcie w zeznaniach przytoczonych wyżej świadków i pozostałym materiale dowodowym Sąd postanowił obdarzyć przymiotem wiarygodności, uznając je tym samym za przekonywujące. W kontekście opisu pkt VI. aktu oskarżenia Sąd wyeliminował sformułowanie „10 sztuk odważników do wagi” i ustalił, że czynem tym oskarżony zabrał dodatkowo „przewody od spawarki”. Powyższe wynikało wprost z zeznań pokrzywdzonego Z. W., które sąd obdarzył przymiotem wiarygodności.

Ponadto, wiarygodność zeznań wskazanych świadków obiektywizowały dodatkowo pozostałe, zgromadzone w sprawie dokumenty i opinie, tj.: protokół oględzin miejsca zdarzenia (k. 8-9, 61-62, 88-89, 138-139, 183-184), materiał poglądowy (k. 10-18, 63-75, 87, 90-93, 140-150, 185-190, 195-197, 201-209, 235-236), protokół zatrzymania osoby ( k. 29, 217, 247), protokół wizji lokalnej wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 49-53), protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 54-56, 76-78, 298-299), pokwitowanie (k. 80, 131, 302, 303, 304), protokół zatrzymania rzeczy (k. 93-96, 97-99, 191-193, 232-234), protokół przeszukania pomieszczeń (k. 158-160, 167-168, 198-200, 215-216), kopia formularza przyjęcia towaru (k. 194, 222-225), protokół okazania rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 260-262, 264-266), wykaz dowodów rzeczowych (k. 268-269), opinia sądowo – psychologiczna (k. 370-372), opinia sądowo – psychiatryczna (k. 379-382).

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom zgromadzonym w sprawie, zarówno co do ich treści jak i cech zewnętrznych. W żadnym stadium postępowania nie była kwestionowana przez strony postępowania ich autentyczność. Protokoły zostały sporządzone zgodnie z obowiązującą procedurą i przez osoby do tego upoważnione.

Sąd uznał zaś, że wnioski zawarte w opiniach były logiczną konsekwencją przeprowadzonych przez biegłych obserwacji. Ponadto, sam oskarżony nie miał żadnych zarzutów do zgromadzonej w sprawie dokumentacji w tym zakresie, ani też na żadnym etapie postępowania nie negował przedmiotowych opinii.

Ponadto, Sąd miał na uwadze, iż sami oskarżeni pierwotnie przyznali się do popełnienia zarzuconych im czynów. W ocenie Sądu w swoich wyjaśnieniach przed Sądem nie byli przekonywujący, o czym była mowa wcześniej. Ponadto, ich wersje nieustannie ewoluowały, zmieniały się w zależności od stadium postępowania, co także świadczyło o ich niewiarygodności. Swoimi niejasnymi twierdzeniami nie zdołali przełamać świadczącego wyraźnie na ich niekorzyść materiału dowodowego.

Nie bez znaczenia był fakt, że inni współsprawcy w odniesieniu do czynów zarzuconych M. Z. zostali skazani w odrębnym postępowaniu prawomocnym wyrokiem.

W tych okolicznościach sprawstwo oskarżonych nie budziło żadnych wątpliwości, a takich nie dostarczyli również sami oskarżeni.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie dał podstawy do przyjęcia, że oskarżony M. Z. swoim zachowaniem w kontekście czynów zarzuconych mu w punktach I i VIII aktu oskarżenia i udowodnionych w postępowaniu sądowym wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Sąd przyjął, że oba czyny popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk i na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go i wymierzył karę roku pozbawienia wolności.

Zgodnie bowiem z art. 91 § 1 kk jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Sąd uwzględnił powyższą okoliczność przy wymiarze kary. Z materiału dowodowego wynikało, że oskarżony poprzez swoje działania, względem różnych osób, każdorazowo działał z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Podstawę wymiaru kary dla każdego ze wskazanych przestępstw stanowił w tym przypadku przepis art. 278 § 1 kk. Przestępstwo zagrożone jest karą od 3 miesięcy do lat 5. Przy uwzględnieniu obostrzeń wynikających z dyspozycji art. 91 § 1 kk zagrożenie karą w realiach niniejszej sprawy wzrosło do 7 lat i 6 miesięcy, co Sąd uwzględnił przy wymierzaniu kary w tym wypadku. Sąd zastosował wobec oskarżonego w oparciu o art. 4 § 1 kk przepisy poprzednio obowiązujące albowiem były względniejsze dla oskarżonego.

Ponadto, materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie dał podstawy do przyjęcia, że oskarżony M. Z. swoim zachowaniem w kontekście czynów zarzuconych mu w punktach II, V i VI aktu oskarżenia i udowodnionych w postępowaniu sądowym wyczerpał dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Sąd przyjął, że czyny popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk i na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go i wymierzył karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Należy podkreślić w tym miejscu, iż w związku z poczynionymi przez Sąd precyzyjnymi ustaleniami odnośnie przywłaszczonego mienia, nastąpiła modyfikacja opisu czynu, o czym była mowa wcześniej.

Jednocześnie Sąd uznał oskarżonego M. Z. za winnego popełnienia czynów zarzuconych w punkcie III i IV aktu oskarżenia. W obydwu przypadkach, przy uwzględnieniu 4 § 1 kk wymierzył kary po 4 miesiące pozbawienia wolności.

Ponadto, Sąd ustalił, że czyny przypisane oskarżonemu w punkcie VII i IX aktu oskarżenia, z uwagi na wartość zabranego mienia, obecnie stanowiły wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Jako podstawę ustalenia działania w warunkach recydywy Sąd przyjął wyrok Sądu Rejonowego w Piszu sygn. akt V K. 138/08 (vide k. 310), który to wyrok został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 1.09.2009 roku, sygn. akt II K. 235/09 (vide k. 308), za czyn stanowiący występek z art. 279 § 1 kk. Zgodnie z art. 115 § 3 kk przestępstwami podobnymi są bowiem przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Z obliczenia kary wynikało, że oskarżony karę pozbawienia wolności odbywał w okresach: od 22.04.2015 r. do 22.06.2007 r. 1 rok i 6 miesięcy, od 13.01.2010 r. do 13.01.2011 r. 2 lata i 6 miesięcy, 13.01.2011 r. do 13.05.2012 r. 1 rok i 4 miesiące, 13.05.2012 r. do 26.04.2015 r. 3 lata. Ww. został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania kary pozbawienia wolności w dniu 26.08.2014 r. (vide k. 309v.) i właśnie w tym okresie ponownie zaczął wchodzić w konflikt z prawem, co było przedmiotem niniejszego postępowania.

Wymaga podkreślenia, że przy wymiarze kary oskarżonemu za przestępstwa z aktu oskarżenia, prócz stosowania ogólnych dyrektyw wymiaru kary Sąd zastosował obostrzenia kary wynikające z wykazanej recydywy. W kwestii uzasadnienia tej decyzji, należy podkreślić, że wszystkie orzeczone kary, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia. Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przestępstwa, przy uwzględnieniu omówionych wyżej obostrzeń wymiaru kary wynikających w zależności bądź to z art. 91 § 1 kk bądź to z art. 64 § 1 kk czy 64 § 2 kk, Sąd niezależnie oparł się także na dyrektywach wymiaru kary określonych w art. 53 kk, uwzględniając zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające. Do tych ostatnich niewątpliwie należał fakt, że oskarżony działał w sposób przemyślany i zaplanowany, w większości przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ponadto, oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie i czynów tych dopuścił się w okresie próby w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem, co również należało poczytać oskarżonemu za okoliczność wysoce obciążającą.

Jaskrawość i uporczywość zachowań oskarżonego zdaniem Sądu prowadziła do jednoznacznego wniosku, że M. Z. w sposób rażący lekceważył obowiązujący porządek prawny i orzeczenia Sądów. Nie wykorzystał danej mu przez Sąd szansy na poprawę swojego postępowania. Stosowane wobec niego uprzednio kary pozbawienia wolności nie przyniosły spodziewanych rezultatów i nie stanowiły dla oskarżonego żadnej nauczki. Oskarżony jest recydywistą uporczywym i niepoprawnym. W konsekwencji brak było wobec M. Z. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Jedynie surowa bezwzględna kara o charakterze izolacyjnym, wobec nieodpowiedzialnej i lekceważącej rozstrzygnięcia Sądów postawy oskarżonego, spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej. Społeczeństwo, w tym także pokrzywdzeni, muszą mieć zagwarantowane poczucie bezpieczeństwa. Wymiar sprawiedliwości powinien zdecydowanie reagować na działania podobne tym, których dopuścił się oskarżony. W ocenie Sądu oskarżonego należy odizolować od społeczeństwa, co przyczyni się do poprawy ogólnego bezpieczeństwa. Orzeczone rozstrzygnięcia zagwarantują również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk i art. 91 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego M. Z. w punktach I., II., III. i IV. wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył karę łączną 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd zastosował przy wymiarze kary łącznej zasadę asperacji. Sąd nie mógł zastosować w niniejszej sprawie zasady kumulacji kar, gdyż stanowiłoby to dla oskarżonego dolegliwość przekraczającą potrzeby resocjalizacyjne oraz potrzeby kształtowania społecznego poczucia sprawiedliwości. Nie budzi wątpliwości również fakt, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Oskarżony popełnił więcej niż jedno przestępstwo, co jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Nie podlega dyskusji, że kara łączna nie może pogarszać sytuacji skazanego, ale też z drugiej strony, nie może stanowić dla niego zbyt dużej premii, powodowanej popełnieniem większej ilości przestępstw. Sytuacja skazanego, który wielokrotnie dopuścił się czynów karalnych, w porównaniu z osobą, która po raz pierwszy wchodzi w konflikt z prawem, byłaby przy zastosowaniu zasady absorpcji rażąco niesprawiedliwa.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest wyważona i nie może być uznana za rażącą swoją surowością, zwłaszcza mając na uwadze ustawowe zagrożenie za przypisane oskarżonemu czyny i wszelkie związane z tym obostrzenia. Oskarżony nie pierwszy raz wszedł w konflikt z prawem i bardzo dobrze znał konsekwencje związane ze swoim nagannym postępowaniem.

Z kolei oskarżony A. Z. zatem w nocy z 25 na 26 stycznia 2015 r. na ul. (...) w O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z. zabrał w celu przywłaszczenia 6 kręgów stali w postaci płaskownika (...) wartości 1200 zł na szkodę Z. W. czym dopuścił się czynu z art. 278 § 1 kk.

Oskarżony działał umyślnie, mając świadomość działania w sposób sprzeczny z obowiązującym prawem. Okolicznością łagodzącą był brak wcześniejszej karalności oskarżonego, co dowodziło, że wejście w konflikt z prawem w jego życiu miało jedynie charakter incydentalny.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd w konsekwencji wymierzył oskarżonemu za zarzucony czyn karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

Niecelowe było orzekanie kary grzywny. Bowiem oskarżony nie posiadał stałego źródła dochodu, był osobą wprawdzie zatrudnioną, ale wyłącznie na czas określony. Jego sytuacja finansowa i majątkowa nie była zatem stabilna. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego zdaniem Sądu prowadził również do wniosku, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności byłaby zbyt rażąca swoją surowością. W ocenie Sądu orzeczona kara ograniczenia wolności spełni swoje cele w sposób wystarczający, w zakresie prewencji ogólnej, a w szczególności indywidualnej, zapobiegając powrotowi oskarżonego do przestępstwa, jednocześnie skłoni oskarżonego do przestrzegania obowiązujących przepisów prawa. Ponadto, oskarżony jest mężczyzną zdrowym i w sile wieku. Jest w stanie podejmować nawet zatrudnienie zarobkowe. Sąd nie dostrzegł żadnych przeciwskazań, aby oskarżony nie mógł wykonywać kontrolowanej pracy na cele społeczne. Kara w orzeczonym wymiarze będzie także pozytywnie oddziaływać na opinię publiczną. W przypadku gdyby oskarżonemu jednak przedłużono umowę o pracę na czas nieokreślony, zawsze istnieje możliwość zamiany kary na potrącanie z wynagrodzenia, w ramach postępowania wykonawczego.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego M. Z. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Zakładu Usług (...) w O., który przejął mienie Zakładu (...) w O. kwoty 338 (trzystu trzydziestu ośmiu) złotych. Rzeczą zupełnie naturalną jest, iż sprawca przestępstwa, prócz orzeczonej za czyn naganny kary, zobowiązany powinien być do naprawienia szkody wyrządzonej swoim działaniem. Tak, aby zrozumiał na przyszłość, że przestępstwo nie popłaca. Takie są również oczekiwania społeczne w tym zakresie.

Sąd na podstawie art. 22 ³ ust. 2 Ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 10, poz. 65 z póz. zm. ) i § 12a ust. 2 pkt 3 i § 12d Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z póź. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego R. I. kwotę 1.176 (jednego tysiąca stu siedemdziesięciu sześciu) złotych tytułem opłaty za wykonywaną z urzędu obronę oskarżonego M. Z. w sprawie, powiększoną o kwotę 270,48 (dwustu siedemdziesięciu złotych i czterdziestu ośmiu groszy) złotych tytułem podatku VAT od przyznanej opłaty i taką samą kwotę za wykonywaną z urzędu obronę oskarżonego A. Z. w sprawie. Początkowo obrońca występował w sprawie jako adwokat, lecz w trakcie trwania postępowania rozpoczął wykonywanie zawodu radcy prawnego i w dniu orzekania bronił obydwy oskarżonych jako czynny radca prawny i odpowiednie przepisy stanowiły podstawę przyznania mu stosownego wynagrodzenia zgodnie ze złożonym wnioskiem.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.) Sąd zwolnił oskarżonych M. Z. i A. Z. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżeni nie dysponują stałym źródłem utrzymania, majątkiem większej wartości, oraz z uwagi na fakt, że wobec M. Z. została orzeczona kara bezwzględnego pozbawienia wolności i obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody, nie było zasadne obciążanie ich kosztami procesu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

-(...)

- (...)

3.  (...)

(...)