Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w W. III Wydział Karny

z dnia 13 kwietnia 2018 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. poznała M. Z. w 2014 r. W rozmowie z M. Z. A. W. dowiedział się, że ten może co jakiś czas sprzedać mu narkotyki
w postaci heroiny. A. W. pierwszy raz kupił heroinę od M. Z. w lipcu lub sierpniu 2014 r. Od tego czasu do 23 października 2014 r. A. W. kupił od M. Z. 20 porcji („ćwiartek heroiny”) płacąc każdorazowo 50,00 złotych za porcję. Na dokonanie transakcji mężczyźni umawiali się telefonicznie. M. Z. kupował heroinę na P.. Zarówno on, jak i A. W. są osobami, które są uzależnione od środków odurzających, w tym od heroiny.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. – k. 37-39, 195-196 , zeznania świadka A. W. z dnia 23 października 2014 r. – k. 16-17, zeznania świadka A. P. – k. 13-14, 230, protokół oględzin telefony komórkowego N. L. – k. 27)

W dniu 23 października 2014 r. funkcjonariusze Policji A. P. oraz H. W. udali się do miejsca zamieszkania M. Z. w związku z uzyskanymi informacjami, iż może on uczestniczyć w obrocie środkami odurzającymi. Przed budynkiem przy ul. (...) zauważyli nerwowo zachowującego się mężczyznę. Po wylegitymowaniu okazało się, że jest to M. Z.. Po zatrzymaniu mężczyzny i przewiezieniu go do Komendy Rejonowej Policji W. II ujawniono przy nim dwa telefony komórkowe, w tym telefon marki N. (...) o nr (...). W telefonie tym ujawniono wiadomości tekstowe SMS, które M. Z. wymieniał z osobą posługującą się numerem (...). Osoba ta była zapisana w kontaktach jako (...).

(dowód: zeznania A. P. – k. 13-14, protokół zatrzymania M. Z. – k. 3, protokół przeszukania osoby – k. 6-8, protokół przeszukania lokalu mieszkalnego – k. 10-12, protokół oględzin telefony komórkowego N. L. – k. 27 )

Z uwagi na niewykrycie sprawcy postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2014 r. umorzono dochodzenie w sprawie zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 28 lipca 2014 r. w W. przy ul. (...) przy budynku (...) mienia w postaci plecaka o wartości 20,00 złotych, dowodu osobistego, prawa jazdy, telefonu komórkowego N. (...) o nr (...) koloru niebiskiego o wartości 300 złotych, pocketbooka B. 611 o wartości około 200 złotych, portfela i wartości 10 złotych, karty miejskiej powodując straty o łącznej wartości 530,00 złotych na szkodę R. W., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.
w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. R. W. był pierwszym właścicielem telefonu komórkowego N. (...) o nr (...). Po odzyskaniu telefonu przez Policję, został on zwrócony R. W., który następnie sprzedał ten telefon swojemu koledze.

(dowód: postanowienie – k. 33 akt o sygn. (...), zeznania świadka R. W. – k. 229-230, 54-55)

Wartość rynkowa telefonu komórkowego N. (...) o nr (...) koloru niebiskiego wynosiła w okresie od lipca do października 2014 r. 380,00 złotych.

( dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny ruchomości – k. 243-252)

Biegli sądowi z zakresu psychiatrii wskazali, iż na podstawie całości danych zawartych
w aktach sprawy oraz na podstawie przeprowadzonego badania sądowo-psychiatrycznego nie rozpoznali u M. Z. choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast uzależnienie od opiatów, kokainy oraz benzodiazepin. Ten stan psychiczny tempore criminis nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów ani do pokierowania swoim postępowaniem. O ile tempore criminis M. Z. wprawiał się w stan odurzenia, to był to stan bez podłoża patologicznego, którego skutki były mu znane. Stan zdrowia psychicznego M. Z. pozwalał na jego udział
w postępowaniu oraz na prowadzenie samodzielnej i rozsądnej obrony.

( dowód: opinia sądowo-psychiatryczna – k. 75-76, opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca –
k. 156-157, kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień – k. 132-143).

M. Z. urodził się (...) w W.. Posiada wykształcenie zawodowe – z zawodu jest kucharzem. Pracuje w firmie zajmującej się przeprowadzkami. Z tego tytułu osiąga dochód w wysokości około 1000,00 złotych. Jest to praca okresowa, uzależniona od zapotrzebowania na tego rodzaju usługi. Jest rozwiedziony. Ma dziecko w wieku 15 lat, na które płaci alimenty w wysokości 500,00 złotych. Mieszka z matką, która ma problemy z poruszaniem się. Leczył się odwykowo w związku z uzależnieniem od narkotyków (heroiny). W przeszłości był już karany za przestępstwa przeciwko mieniu (art. 278 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k.), ostatni raz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. z dnia 07 września 2017 r., sygn. akt XIV K 163/17.

( dowód: dane osobopoznawcze – k. 194-195, informacje o karalności o karalności – k. 91-98, 193, 302-303).

Na etapie postępowania przygotowawczego M. Z. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił wówczas, że heroinę kupował na P. od osoby
o pseudonimie (...). Porcja, tj. o 0,25 grama kosztowała 50 złotych. Wyjaśnił, że sam jest uzależniony do heroiny. Jeżeli zostawała mu jakaś dodatkowa porcja, to odpłatnie odstępował ją A. W., który mieszka w K.. Oskarżony wyjaśnił, że nie osiągał z tego tytułu korzyści, a jedynie wyświadczał przysługę koledze. Odnośnie telefonu marki N. oskarżony wyjaśnił wówczas, że zakupił ten telefon za kwotę 180 złotych przy
ul. (...), na giełdzie za klubem (...). Telefon ten nie miał opakowania ani ładowarki. Oskarżony sprawdził, że nowy telefon kosztuje 399,00 złotych. Oskarżony nie interesował się pochodzeniem tego telefonu ( wyjaśnienia z dnia 24 października 2014 r. – k. 37-39).

Oskarżony M. Z. podczas przesłuchania w toku postępowania sądowego przyznał się do popełnienia czynu polegającego na udzielaniu środków odurzających. Nie przyznał się natomiast do drugiego z zarzucanych mu czynów. Oskarżony wyjaśnił, że zna A. W.. Osoba ta jest uzależniona od środków odurzających. Oskarżony kupował na P. heroinę dla siebie oraz dla A. W., który mieszkał w K.. Prosił on oskarżonego o zakup środków odurzających również dla niego. Oskarżony wyjaśniał, że nie wiedział, że robi coś złego. Traktował to jako przysługę, ponieważ A. W. był już wcześniej osobą uzależnioną. Cena heroiny to było 50,00 złotych za porcję. Oskarżony wyjaśnił, że świadczył tego rodzaju usługi jedynie dla A. W.. Co do zarzutu dotyczącego nabycia telefonu pochodzącego z kradzieży oskarżony wyjaśnił, że pożyczył go od M. M.. Nie pamiętał, dlaczego ten telefon pożyczył, ale później – już po zatrzymaniu – okazało się, że telefon jest kradziony. Podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie wspominał, że pożyczył telefon od M. M., ponieważ nie chciał mu robić problemów. Podczas składania wyjaśnień przed Sądem oskarżony zakwestionował również wartość telefonu wskazaną w akcie oskarżenia. Jego zdaniem telefon był wart mniej niż 400 złotych. Zmianę wyjaśnień w zakresie wejścia w posiadanie telefonu marki N. oskarżony wyjaśnił w ten sposób, że obawiał się na etapie postępowania przygotowawczego, iż w przypadku, gdy nie przyzna się do wszystkich zarzucanych mu czynów, to wówczas trafi do aresztu ( wyjaśnienia oskarżonego z dnia 19 czerwca 2017 r. – k. 195-196).

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego M. Z. w części dotyczącej udzielania środków odurzających A. W. zasługują na miano wiarygodnych, albowiem tym zakresie są one spójne, logiczne i konsekwentne. Oskarżony, korzystając ze swobody wypowiedzi, podczas przesłuchania przed Sądem podtrzymał swoje wyjaśnienia składane na etapie postępowania przygotowawczego. Ponadto należy zauważyć, iż wyjaśnienia oskarżonego są zbieżne w tym zakresie z zeznaniami świadka A. W. składanymi na etapie postępowania przygotowawczego. Zeznania tego świadka korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego. W ocenie Sądu za niewiarygodne należy uznać wyjaśnienia oskarżonego złożone
w postępowaniu sądowym co do drugiego z zarzucanych mu czynów. W tym zakresie za wiarygodne należy uznać wyjaśnienia złożone przez niego na etapie postępowania przygotowawczego. W ocenie Sądu na miano wiarygodnych nie zasługują powody wskazane przez oskarżonego co do zmiany wyjaśnień w tym zakresie. Oskarżony tłumaczył tę zmianę uprzednią chęcią ochrony znajomego przed ewentualnymi konsekwencjami prawnymi. Wskazać należy, że zarówno oskarżony, jak i M. M. zgodnie twierdzili, że nie byli bliskimi znajomymi. Tym samym trudno uznać za wiarygodne, aby oskarżony chciał wziąć na siebie odpowiedzialność za ten czyn.

W ocenie Sądu na miano wiarygodnych zasługują zeznania P. M. (k. 51, 228-229), aczkolwiek świadek ten nie posiadał istotnych informacji dotyczący przedmiotu prowadzonego postępowania. Świadek przyznał, że zna oskarżonego od ponad 10 lat. Jest to jego znajomy z osiedla. Świadek wie, że oskarżony był uzależniony od narkotyków. Nie wie natomiast nic o tym, aby oskarżony sprzedawał narkotyki. Świadek stwierdził, że on nigdy od niego nie kupował środków odurzających.

Na miano wiarygodnych zasługują również zeznania świadka R. W. (k. 229-230, 54-55). Świadek opisał okoliczności, w jakich został skradziony jego telefon marki N., jak również podał istotne okoliczności mające wpływ na ustalenie wartości tego telefonu w chwili kradzieży. Świadek zeznał, że telefon nie był uszkodzony. Nosił jedynie ślady normalnego użytkowania. Telefon, który został mu zwrócony był w podobnym stanie, jak w chwili, gdy został skradziony.

Sąd uznała także za wiarygodne zeznania świadka A. P. (k. 230, 14). Świadek ten pełnił służbę w (...) W. II. Podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego świadek szczegółowo opisał okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania M. Z.. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego. Miał kontakt z oskarżonym
w związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi. W ocenie Sądu brak jest podstaw, aby podważać wiarygodność zeznań świadka, albowiem treść tych zeznań koresponduje z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym w postaci m.in. zeznań świadka A. W., złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, jak również z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie handlu środkami odurzającymi. W tym miejscu wskazać należy, iż nie podważa wiarygodności świadka, iż podczas przesłuchania przed Sądem świadek ten nie pamiętał szczegółów związanych ze sprawą. Podkreślić bowiem należy, iż jest jedna z licznych spraw tego rodzaju, z którą zetknął się świadek w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

Jedynie w części na miano wiarygodnych zasługują zeznania świadka M. M. , a mianowicie w zakresie tego, iż przyznał on, iż zna oskarżonego ( protokół rozprawy z dnia 05 kwietnia 2018 r. – k. 307-308). W ocenie Sądu wersja wydarzeń przedstawiona przez świadka co do tego, w jaki sposób wszedł on w posiadanie telefonu marki N. (...) jest niewiarygodna, albowiem jest ona sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego. Świadek zeznał, że telefon ten zostawili jego znajomi w samochodzie, a on nie podejmował żadnych działań zmierzających do tego, aby ten telefon został mu zwrócony. Także dziewczyna jego znajomego lub ten znajomy nie zwracał się z prośbą o zwrot telefonu. Świadek zeznał także,
iż telefon ten leżał u niego z tyłu w samochodzie przez kilka miesięcy. Znalazł go dopiero podczas sprzątania. Wówczas włożył go do schowka. W ocenie Sądu zeznania tego świadka
w tym zakresie nie zasługują na miano wiarygodnych także dlatego, ze telefon marki N. został skradziony 28 lipca 2014 r., a został znaleziony przy oskarżonym w dniu 23 października 2014 r., a więc po niecałych trzech miesiącach od daty kradzieży. Tymczasem świadek zeznał, że ten telefon leżał u niego w samochodzie przez kilka miesięcy. Nie był jednak w stanie sprecyzować, ile dokładnie czasu upłynęło.

W niniejszej sprawie przesłuchano również świadka A. W. . Osoba ta była przesłuchiwana zarówno na etapie postępowania sądowego, jak i na etapie postępowania przygotowawczego. W ocenie Sądu na miano wiarygodnych zasługują jedynie zeznania złożone przez A. W. w toku postępowania przygotowawczego ( protokół przesłuchania –
k. 15). Składając zeznania w dniu 23 października 2014 r. świadek zeznał, że zna M. Z. od kilku miesięcy. W rozmowie z oskarżonym dowiedział się, że ten może sprzedać mu heroinę, od której świadek jest uzależniony od około 15 lat. Pierwszy raz kupił heroinę od oskarżonego w lipcu lub sierpniu 2014 r. Od tego czasu do czasu zatrzymania oskarżonego
w październiku 2014 r. świadek kupił od niego około 20 porcji heroiny płacąc każdorazowo 50 złotych. Z reguły kupował jedną „ćwiartkę” heroiny. Świadek umawiał się telefonicznie
z oskarżonym na zakup heroiny. Zeznania te, zdaniem Sądu, zasługują na miano wiarygodnych, albowiem są one spójne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a przede wszystkim z wyjaśnieniami oskarżonego M. Z., który przyznał się do sprzedaży A. W. heroiny. Wersje wydarzeń przedstawione przez oskarżonego i świadka są ze sobą zbieżne. Brak jest również jakikolwiek dowodów, które pozwalałaby podważyć treść zeznań złożonych świadka A. W. w toku postępowania przygotowawczego.
W szczególności brak jest przesłanek, które wskazywałyby na to, że zeznania te świadek złożył pod wpływem funkcjonariuszy Policji. Brak jest również podstaw, aby kwestionować zdolność świadka do złożenia w 2014 r. zeznań mogących stanowić wartościowy materiał dowodowy tylko dlatego, iż jest on osobą uzależnioną od środków odurzających.

W tym miejscu wskazać należy, iż świadek A. W. podczas przesłuchania przed Sądem nie potwierdził uprzednio składanych zeznań. W ocenie Sądu zeznania złożone przez tego świadka na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2017 r. ( protokół rozprawy – k. 231-231a) oraz w dniu 15 grudnia 2017 r. ( protokół rozprawy – k. 273-275) są niewiarygodne, albowiem pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym, a przede wszystkim z wyjaśnieniami oskarżonego M. Z.. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka
w zakresie, w jakim twierdzi, że poznał oskarżonego około 2 lat przed pierwszym przesłuchaniem w sprawie, jak również, że ich znajomość dotyczy przede wszystkim wzajemnego pożyczania sobie płyt DVD/CD z filmami. Należy zauważyć, iż zarówno oskarżony, jak
i świadek A. W. są osobami od wielu lat uzależnionymi od narkotyków. Wątpliwym jest zatem, aby kwestia uzależnienia nie była przedmiotem ich rozmów, a ich znajomość ograniczała się jedynie do wymiany filmów.

Z uwagi na uzależnienie świadka A. W. od środków odurzających, w tym również składanie przez niego zeznań w Sądzie podczas rozprawy w dniu 28 sierpnia 2017 r.
w stanie po użyciu takich środków, Sąd postanowił ponownie przesłuchać świadka, jednakże
z udziałem biegłego psychologa. Biegły psycholog stwierdził, że analiza poziomu kontaktu słowno – logicznego A. W. w trakcie składania zeznań oraz formalna warstwa wypowiedzi świadka z protokołów uprzednio składanych zeznań pozwala wnioskować o jego ogólnym funkcjonowaniu intelektualnym jako mieszczącym się w granicach normy. Świadek nie ujawniał obecnie klinicznych objawów deficytów i dysfunkcji procesów przetwarzania informacji. Świadek nie ujawnił również ostrych objawów chorób psychicznych. A. W. deklaruje fakt uzależnienia od środków psychoaktywnych. Świadek kontynuuje terapię substytucyjną
w warunkach ambulatoryjnych. Zdaniem biegłego psychologa szereg wypowiedzi świadka w toku przesłuchania w dniu 15 grudnia 2017 r. wskazują na jego tendencję do manipulowania podawanymi danymi dotyczącymi faktu leczenia, zachowania abstynencji i trybu farmakoterapii – tak w odniesieniu do aktualnej sytuacji, jak i do wydarzeń z przeszłości. To natomiast może prowadzić do wniosku, że świadek ma potrzebę pozytywnej autoprezentacji. Biegły psycholog wskazał, że w ocenie psychologicznej, zważywszy na możliwą do rekonstruowania tendencję A. W. do manipulowania podawanymi informacjami oraz wpływ postawy świadka, zmierzającej do charakterystycznej autoprezentacji – zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 15 grudnia 2017 r. nie mogą stanowić wartościowego materiału dla potrzeb prowadzonego postępowania ( pisemna opinia sądowo – psychologiczna – k. 286-292). Na rozprawie
w dniu 05 kwietnia 2018 r. biegły psycholog podtrzymał wnioski sformułowane w opinii pisemnej. Jednocześnie biegły wskazał, że nie uczestniczył w przesłuchaniu świadka w toku postępowania przygotowawczego, a tym samym nie może wypowiadać się co oceny psychologicznej tych zeznań. Dodatkowo biegły wskazał, że wskazując na potrzebę pozytywnej autoprezentacji świadka A. W. biegły miał na myśli przedstawianie przez świadka siebie w pozytywnym świetle, a nie spełnianie oczekiwań rozmówcy – osoby zadającej pytania ( ustna opinia uzupełniająca – protokół rozprawy z dnia 05 kwietnia 2018 r. – k. 306-307).

Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń co do wiedzy, kompetencji i rzetelności biegłego psychologa. Sąd uznał opinię za w pełni profesjonalną, należycie umotywowaną i zgodną
z zasadami logicznego wnioskowania, za czym przemawiają również wiedza naukowa
i doświadczenie biegłego sądowego. Biegły uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia konkretnych kwestii okoliczności, szczegółowo umotywował sformułowane oceny i wnioski. Opinii nie można zarzucić również braku wszechstronności i obiektywizmu. Strony miały możliwość weryfikacji swych merytorycznych wątpliwości co do opinii biegłego w sposób bezpośredni podczas jego przesłuchania. Biegły podczas składania ustnej opinii precyzyjnie, profesjonalnie i wyczerpująco odpowiadał na wszelkie pytania stron oraz Sądu.

W ocenie Sądu opinia sądowo – psychiatryczna oraz uzupełniająca opinia sądowo - psychiatryczna sporządzone przez biegłych psychiatrów na etapie postępowania przygotowawczego są prawidłowe. Zostały one w wiarygodny i przejrzysty sposób przedstawione oraz uzasadnione. Opinie te są spójne i logiczne. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń i wniosków wynikających z tych opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje biegłych lub ich bezstronność.

Jako za pełnowartościowy materiał dowodowy Sąd uznał również opinię biegłego
z zakresu wyceny ruchomości. Dowód z tej opinii został dopuszczony i przeprowadzony na etapie postępowania sądowego. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń i wniosków wynikających z tej opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje biegłego lub jego bezstronność.

Nie budziły wątpliwości Sądu pozostałe dowody i dokumenty, zgromadzone w aktach sprawy. Dowody te zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji określających ich formę i treść, a tym samym Sąd uznał je za odzwierciedlające w sposób wierny okoliczności w nich opisane. Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym odmówić wiarygodności. Strony postępowania również nie kwestionowały ich treści.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiału dowodowego, Sąd zważył co następuje:

M. Z. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od lipca 2014 r. daty bliżej nieustalonej, do 23 października 2014 r. w W. oraz przy ulicy (...), działając z góry powziętym zamiarze, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, udzielił A. W. środka odurzającego zaliczanego do grupy I-N i IV-N w postaci heroiny w ilości łącznej 5 gram za kwotę łączną 1 000,00 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,

2.  w nieustalonym dniu, jednak nie wcześniej niż w dniu 28 lipca 2014 r. i nie później niż 23 października 2014 r. w W., nabył telefon komórkowy marki N. (...) o numerze (...): (...) o wartości około 530 zł, gdzie na podstawie towarzyszących okoliczności mógł i powinien przewidywać, że telefon został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. o czyn z art. 292 § 1 k.k.

Odnosząc się do pierwszego z czynów, które są zarzucane oskarżonemu wskazać należy, iż w świetle zgromadzonego materiału uznać należy, że zachowanie oskarżonego Ł. Z. wypełnia znamiona występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jedn. z 2017 r., poz. 783 ze zm.) kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Udzielenie innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej dokonane jest z chwilą ukończenia czynności zmierzających do przekazania konkretnej osobie tego środka lub substancji. Warunkiem koniecznym działania zmierzającego bezpośrednio do udzielenia narkotyku jest skonkretyzowanie odbiorcy. Nie może to być odbiorca potencjalny, niezindywidualizowany. Udzielenie następuje już z chwilą bezpośredniego kontaktu
z konkretnym nabywcą, wiąże się już z aktem „zbywania" (wyrok SA we Wrocławiu z 30 września 1999 r., II AKa 290/99, OSA 1999, Nr 11–12, poz. 81). Udzieleniem jest również pozostawienie umówionej porcji środków odurzających lub substancji psychotropowych we wskazanym wcześniej, w drodze porozumienia między udzielającym a nabywcą, miejscu, nawet jeżeli nabywca nie odbierze „towaru". Jednakże udzieleniem nie jest pozostawienie porcji narkotyków w określonym miejscu, bez wcześniejszego porozumienia z konkretnym nabywcą. Wynika to z faktu, że zachowanie wyczerpujące znamię udzielenia zachodzi tylko, gdy istnieje współdziałanie dwóch konkretnych osób – udzielającego i odbiorcy. Jeżeli umówiony odbiorca nie przyjmie wręczanego środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo zrezygnuje
z konsumpcji, spełnione są warunki dokonania, a nie usiłowania udzielenia środka lub substancji innej osobie. Czyn polegający na udzieleniu innej osobie środków odurzających lub substancji psychotropowych zachodzi, gdy odbiorcą (nabywcą) jest konsument. Jeżeli odbiorcą jest osoba niebędąca konsumentem (np. handlarz zamierzający dalej odprzedać narkotyki), następuje wprowadzenie środków odurzających lub substancji psychotropowych do nielegalnego obrotu albo uczestniczenie w takim obrocie (por. T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, Legalis). Udzielenie środka odurzającego innej osobie, z uwagi na treść art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, musi mieć na celu osiągnięcie korzyści majątkowej.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, iż M. Z. dopuścił się czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w okresie od lipca 2014 r. do 23 października 2014 r. w W. oraz przy ulicy (...), działając z góry powziętym zamiarze, wbrew przepisom ustawy, udzielił A. W. środka odurzającego zaliczanego do grupy I-N i IV-N w postaci heroiny w ilości łącznej 5 gram odpowiadających 20 porcjom, tzw. „ćwiartkom”. Z tego tytułu M. Z. osiągnął korzyść majątkową w łącznej wysokości 1 000,00 złotych. M. Z. nabywał,
a następnie odsprzedawał A. W. heroinę. Działanie to miało na celu osiągnięcie korzyści majątkowej przez oskarżonego. Ponadto, nie ulega wątpliwości, iż heroina należy do grupy środków odurzających (grupa I-N i IV-N), których obrót jest zakazany. Tym samym sprzedaż tych środków nastąpiła wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego nie ma znaczenia, iż A. W. już wcześniej należał do grupy osób uzależnionych od środków odurzających, a tym samym – zdaniem oskarżonego – jego działanie nie doprowadziło do uzależnienia A. W.. Okoliczność ta świadczy jedynie o tym, że był on konsumentem tych środków odurzających, a tym samym zachowanie oskarżonego polegało na udzieleniu środków odurzających, a nie na wprowadzeniu ich do obrotu. Oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, a tym samym zachowania, których się dopuścił należy traktować jako jeden czyn zabroniony, zgodnie z treścią art. 12 k.k.

Podkreślić należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał uznać za udowodnione sprawstwo M. Z. co do pierwszego z zarzucanych mu czynów. Jak bowiem wskazywano już uprzednio w tym zakresie Sąd oparł się zarówno na wyjaśnieniach oskarżonego, jak również na zeznaniach świadka A. W. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego oraz zeznaniach świadka A. P.. Treść tych dowodów koresponduje ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Zarówno treść wyjaśnień oskarżonego składanych na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na etapie postępowania sądowego wskazuje, iż oskarżony konsekwentnie przyznawał się do winy w zakresie czynu zakwalifikowanego przez oskarżyciela publicznego jako występek z art. 59 ust. 1 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. Ponadto podkreślić należy, iż Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka A. W., złożonych przez niego na etapie postępowania przygotowawczego.

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu M. Z. w punkcie 2. aktu oskarżenia, ustalając że telefon marki N. (...) o numerze (...): (...) wart był 380,00 zł w okresie od 28 lipca 2014 r. do 23 października 2014 r. (a nie 530,00 złotych jak to zostało wskazane w akcie oskarżenia), Sąd zakwalifikował ten czyn jako wykroczenie z art. 122 § 2 k.w. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w., wobec przedawnienia karalności wykroczenia umarzył postępowanie w tym zakresie. Wskazać należy, iż zgodnie
z treścią art. 122 § 2 k.w. kto nabywa mienie, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że zostało uzyskane za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze grzywny albo karze nagany. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona tego wykroczenia, jednakże z uwagi na przedawnienie karalności Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie, stosując w/w przepisy.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Według treści art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do treści przepisu § 2 art. 53 k.k. Sąd wymierzając karę uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się sprawcy po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wskazać należy, iż czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, okoliczności jego popełnienia, natężenie złej woli. Oskarżony działał z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Strona podmiotowa występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii polega na umyślności. M. Z. działał umyślnie,
z zamiarem bezpośrednim w celu osiągniecia korzyści majątkowej poprzez odpłatne dostarczenie osobie uzależnionej środków odurzających. Stopień winy oskarżonego jest znaczny. Podkreślić należy, że oskarżony jest osobą dojrzałą życiowo, zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, doskonale zdawał sobie sprawę z bezprawności własnych zachowań. Nie wyłącza winy oskarżonego to, że sam w tamtym okresie miał problemy ze środkami odurzającymi, jak również jego przekonanie, iż nie robi nic złego.

Uwzględniając stopień winy oskarżonego, jak również stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, a także inne dyrektywy wymiaru kary, w tym również uprzednią karalność oskarżonego Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.
W ocenie Sądu jest to kara adekwatna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniająca ilość środka odurzającego, którą oskarżony udzielił A. W. oraz okres, w którym oskarżony działał. Ponadto Sąd miał na względzie również fakt, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony był także uzależniony od środków odurzających, w tym od heroiny. Nie tylko odpłatnie udzielał jej innej osobie, ale również sam ją zażywał.

Uwzględniając okoliczności niniejszej sprawy, w tym fakt, iż przedmiotem postępowania był czyn z 2014 r., a zarówno oskarżony, jak i A. W. są osobami uzależnionymi do środków odurzających, Sąd zdecydował o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do oskarżonego. W tym zakresie Sąd stosował przepisy Kodeksu karnego sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 396), a obowiązujące
w okresie, w którym oskarżony dopuścił się czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. lipiec – październik 2014 r. W ocenie Sądu przepisy te są względniejsze dla oskarżonego, albowiem umożliwiają warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności również w stosunku do osób uprzednio skazanych na karę pozbawienia wolności.

Zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Zdaniem Sądu możliwe będzie osiągnięcie celów tej kary bez skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej, bowiem taka jej postać również zapobiegnie jego powrotowi do przestępczości. Okres próby wynoszący 3 lata w ocenie Sądu pozwoli na ocenę postawy oskarżonego, jak również na pogłębioną obserwację w zakresie przestrzegania przez niego porządku prawnego, w tym także co do przestrzegania przez oskarżonego przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, tj. sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 396) Sąd oddał oskarżonego M. Z. w okresie próby pod dozór kuratora. Orzeczenie dozoru stanowi bowiem ważny element stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary. W okresie próby wolność skazanego jest bowiem wolnością kontrolowaną. Prawidłowa funkcja tego środka probacyjnego może być zatem realizowana tylko wtedy, jeżeli Sąd będzie miał dokładną informację
o zachowaniu się skazanego, uzyskiwaną od niego bezpośrednio lub za pośrednictwem wyznaczonego kuratora. Jak wskazuje się w doktrynie często wypełnienie obowiązków probacyjnych wymaga od sprawcy zmiany dotychczasowego postępowania i pomocy ze strony kuratora lub innej powołanej do tego osoby byłaby wskazana. Dozór spełnia także istotną funkcję kontrolną, która pozwala stale obserwować poczynione przez skazanego postępy lub ich brak i umożliwia sądowi na bieżąco podjęcie właściwych decyzji w celu przezwyciężaniu tych czynników, które doprowadziły sprawcę do popełnienia przestępstwa. Istotą dozoru jest zatem pomoc w readaptacji społecznej skazanego oraz kontrola ścisłego wykonywania przez poddanego dozorowi nałożonych na niego obowiązków i poleceń. Kontrola ta ma na celu oddziaływanie wychowawcze i zapobieganie powrotowi do przestępstwa (por.
A. G., K. W. /red./, Kodeks karny. Komentarz, Wyd. 4, W. 2017, L. ).

Z uwagi na okoliczność, że oskarżony M. Z. jest osobą uzależnioną os środków odrzucających, jak również z uwagi na fakt, iż oskarżony przyznał, że sam zażywał narkotyki Sąd zobowiązał go do powstrzymania się od używania środków odurzających (art. 72 § 1 pkt 5 k.k.). Nałożenie obowiązku powstrzymania się od używania środków odurzających ma służyć głównie celom zapobiegawczym, stosowane powinno być przede wszystkim wobec sprawców, którzy przejawiają skłonności do używania wskazanych środków, co może stanowić realną przeszkodę we właściwym przebiegu próby. Orzeczenie tego obowiązku jest tym bardziej uzasadnione, że biegli psychiatrzy rozpoznali u oskarżonego uzależnienie od środków odurzających.

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, tj. sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 396) Sąd nałożył na oskarżonego M. Z. przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z popełnionego przestępstwa w wysokości 1 000,00 (jeden tysiąc) złotych. Jak bowiem ustalono w toku postępowania dowodowego M. Z. sprzedał A. W. 20 porcji heroiny (tzw. „ćwiartki). Jedna porcja kosztowała 50 złotych, a tym samym łączna wysokość osiągniętej korzyści majątkowej wyniosła 1 000,00 złotych.

Wysokość wynagrodzenia obrońcy z urzędu z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Z. – przy uwzględnieniu daty skierowania aktu oskarżenia do Sądu – została ustalona na podstawie przepisów rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości
w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801). Zgodnie
z treścią § 17 ust. 2 pkt 3 opłata maksymalna za obronę z urzędu w postępowaniu zwyczajnym przed sądem rejonowym wynosi 420,00 złotych. Opłata ta ulega podwyższeniu o 20% za każdy kolejny dzień, jeżeli rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień (§ 20 w/w rozporządzenia).
W niniejszej sprawie było 9 dodatkowych terminów rozpraw, w których uczestniczył obrońca, co oznacza że łączna wysokość wynagrodzenia wynosi 840,00 złotych [420 złotych + (5 x 84,00 złotych)]. Dodatkowo przyznano obrońcy kwotę 300,00 złotych tytułem obrony w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego w formie śledztwa. Kwotę 1140,00 złotych należy podwyższyć o kwotę należnego podatku od towaru i usług (...).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. W ocenie Sądu oskarżony jest w stanie ponieść te koszty postępowania bez uszczerbku dla utrzymania siebie, dlatego też obciążono go wydatkami, jak również opłatą od kary, której wysokość ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy oskarżonego (na adres – k. 317).