Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Sylwii Kiersnowskiej

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2018 r.

sprawy J. K.

oskarżonego z art. 180a kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 22 marca 2018 r. sygn. akt II K 32/18

1.  zaskarżony wyrok w pkt I zmienia w ten sposób, że na podstawie art. 180a kk skazuje J. K. na karę grzywny w rozmiarze 200 (dwieście) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) zł każda stawka;

2.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 400 zł tytułem opłaty za obie instancje i 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 409/18

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że w dniu 2 stycznia 2016 r., na ul. (...), gm. Ł., w powiecie (...), w województwie (...) po drodze publicznej kierował samochodem marki S. (...) o nr (...), czym nie zastosował się do decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami nr (...) wydanej przez Starostwo Powiatowe we W.,

tj. o czyn z art. 180a kk.

Sąd Rejonowy w Węgrowie wyrokiem z dnia 22 marca 2018 roku:

- przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk -

I.  oskarżonego J. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 180a kk skazał go na karę 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 390 (trzysta dziewięćdziesiąt) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości.

Na podstawie art. 427 §1 i 2 kpk w zw. z art. 439 §1 pkt 8 kpk skarżonemu wyrokowi zarzucił:

- rażącą obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 17 §1 pkt 7 kpk poprzez skazanie oskarżonego J. K. za przestępstwo z art. 180a kk tj. za kierowanie w dniu 2 stycznia 2016 r. na ul. (...) gm. Ł., w powiecie (...), w województwie (...), na drodze publicznej samochodem marki S. (...) o nr (...), czym nie zastosował się do decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami nr (...) wydanej przez Starostwo Powiatowe w W., w sytuacji gdy postępowanie karne co do tego przestępstwa w stosunku do tego oskarżonego i tego samego czynu zostało już prawomocnie zakończone tj. wyrokiem Sądu Rejonowego w Węgrowie II Wydział Karny z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie sygn. akt II W 228/18, w którym to wyroku oskarżony został uznany winnym tego, że 2 stycznia 2016 r. o godz. 21.30 na ul. (...) w Ł., powiatu (...), województwa (...), na drodze publicznej kierował samochodem marki S. nr rej. (...), nie mając do tego uprawnień tj. o czyn z art. 94 §1 kw.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący na podstawie art. 427 §1 kpk i 437 §1 i 2 kpk wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania.

Ponadto obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 §1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2, pkt 3, pkt 4 kpk rozstrzygnięciu temu zarzucił:

1. mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków: G. K., P. M. (1), D. P. oraz B. N. tj. wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego uznanie, że z zeznań tych świadków wynika, że skarżony J. K. kierował samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...) na drodze publicznej nie mając do tego uprawnień, podczas gdy żaden ze świadków nie widział, aby oskarżony prowadził samochód i żaden ze świadków okoliczności tej nie potwierdził, co w konsekwencji doprowadziło do dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie,

2. mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka F. K. tj. wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego uznanie, że z zeznań tych świadków wynika, że oskarżony ten widział, jak J. K. kierował samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...) na drodze publicznej nie mając do tego uprawnień, podczas gdy świadek ten zeznał, iż nie widział aby świadek ten prowadził samochód gdyż spał i obudził się jak samochód, ze zgaszonym silnikiem, stał już w zatoczce, co w konsekwencji doprowadziło do dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie,

3. mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 5 §2 kpk poprzez rozstrzygniecie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego tj. okoliczności kto prowadził samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...), w sytuacji gdy zarówno oskarżony jak i świadek F. K. z uwagi na upojenie alkoholowe nie pamiętali okoliczności zdarzenia, a pozostali świadkowie nie byli bezpośrednimi świadkami wydarzeń,

4. mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 410 kpk poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a wynikających z uznanych w całości za wiarygodne zeznań świadka F. K. tj. okoliczności, że świadek ten posiadał kluczyki do samochodu pomimo, że zeznał, iż przespał całe zdarzenie na tylnym siedzeniu samochodu, tak jak oskarżony nie posiadał uprawnień do kierowania samochodem osobowym i tak jak oskarżonemu świadkowi w równym stopniu zależało na tym, aby nie został obciążony zarzutami prowadzenia przedmiotowego samochodu po drodze publicznej bez posiadanych uprawnień,

5. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy podczas gdy, zdaniem obrony, orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym przekracza stopniu winy oskarżonego, a nadto może nie odegrać właściwej roli prewencyjnej i resocjalizacyjnej.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący na podstawie art. 427 §1 kpk i 437 §1 i 2 kpk wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu zabronionego z art. 180 a kk

względnie

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary o charakterze wolnościowym tj. kary grzywny, kary ograniczenia wolności czy też kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania

ewentualnie

3. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji od pkt. 1 do 4 nie są zasadne i na uwzględnienie nie zasługują; słuszny jest jedynie zarzut z pkt.5 i wniosek z nim związany.

Stwierdzić przede wszystkim należy, że w niniejszej sprawie nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza wskazana w art. 437§1 pkt 9 kpk. Z art.11§1 kk wynika, że ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo, co nie wyklucza, że może stanowić wykroczenie. Konsekwencje takiego stanu rzeczy określa prawo o wykroczeniach. Taką, sytuację przewiduje Kodeks wykroczeń w art.10§1 kw który wprost wskazuje : „Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i wykroczenie, z tym, że jeżeli orzeczono za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju, wykonuje się surowsza karę lub środek karny. W razie wykonania łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surowszych”. W tej sytuacji zarzut w pkt. II i wniosek z nim związany nie mógł być uwzględniony.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła również, by postępowanie w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami wskazanymi we wniesionej apelacji. W ocenie Sądu II instancji, wbrew twierdzeniom skarżącej, materiał dowodowy na podstawie, którego Sąd I instancji czynił ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa J. K. odnośnie zarzuconego mu czynu, jest kompletny i został właściwie oceniony. Analiza postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem I instancji wskazuje, że Sąd ten był dążył do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, dostępnymi środkami dowodowymi, a postępowanie przeprowadzono wyczerpująco. W żadnej mierze nie można też uznać, by Sąd Rejonowy nie sprostał wymogom określonym w art. 410 kpk. Poczynione w sprawie ustalenia są wynikiem całościowej, obiektywnej (art. 4 kpk) i wszechstronnej oceny dowodów, która nie nosi cech dowolności (art. 7 kpk). Pogłębiona analiza dowodów pozwoliła wyjaśnić wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności i wbrew stanowisku obrońcy, usunęła pojawiające się wątpliwości. W związku z tym w niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja, o której mowa w treści art. 5 § 2 kpk. Właściwe rozumienie zasady rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, prowadzi do wniosku, iż fakt istnienia w sprawie sprzecznych ze sobą dowodów, sam w sobie nie daje jeszcze podstaw do odwoływania się do powyższej zasady.

W tej sytuacji jako chybione ocenione zostały podniesione w apelacji obrońcy zarzuty naruszenia przepisów art. 5§2 kpk, 7 kpk i art. 410 kpk . Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew wywodom apelującego, słusznie Sąd Rejonowy uznał, że zgromadzone w sprawie dowody pozwalały na dokonanie ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi oskarżony jest winien popełnienia czynu zabronionego polegającego na kierowaniu pojazdem mechanicznym po drodze publicznej w sytuacji cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. Rację można przyznać apelującemu jedynie w takim zakresie, że w niniejszej sprawie nie było bezpośrednich dowodów sprawstwa oskarżonego, bowiem nie dokonano jego ujęcia „na gorącym uczynku”, tj. podczas rutynowej kontroli drogowej. Natomiast z zeznań świadka F. K. wynika, że obudził się, gdy samochód stał w zatoczce, a zatem musiał do niej dojechać, zobaczył oskarżonego, który próbował uruchomić auto. Wówczas doszło między mężczyznami do szarpaniny, ale ostatecznie świadek zabrał kluczyki J. K. uniemożliwiając dalszą jazdę. W samochodzie byli tylko oskarżony – za kierownicą i świadek- na tylnej kanapie. Logiczne rozumowanie wskazuje, że pojazd prowadził ten, kto siedział za kierownicą, a nie ten , który siedział na tylnym siedzeniu. Uzupełnieniem tych depozycji świadka są zeznania G. K. i P. M. (2) oraz funkcjonariuszy policji. Dowody z zeznań świadków są ze sobą zbieżne, uzupełniają się wzajemnie i nie ma jakichkolwiek podstaw, by odmówić im wiary. Świadkowie nie mieli żadnych osobistych powodów, ani procesowego interesu w tym, aby przedstawiać fakty w sposób niezgodny z ich rzeczywistym przebiegiem i w sposób bezpodstawny stawiać w złym świetle oskarżonego. Dlatego rację ma Sąd I instancji , że wyjaśnienia oskarżonego nie przyznającego się do winy są niewiarygodne.

Rozpatrzenie wszystkich przytoczonych okoliczności i analiza czasowo-przestrzennych realiów zdarzenia, w ocenie Sądu II instancji, upoważniało Sąd
I instancji do konkluzji, że nie jest możliwe inne wnioskowanie, niż to, że kierującym pojazdem S. (...) w dniu 2 stycznia 2016 r. był oskarżony J. K..

Uwzględnić natomiast należało zarzut 5 dot. rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy uznając, że orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym przekracza stopnień winy oskarżonego, a nadto może nie odegrać właściwej roli prewencyjnej i resocjalizacyjnej. Nie ulega wątpliwości, że uprzednia karalność J. K. jest okolicznością obciążającą, a w dacie wyroku Sądu I instancji oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego. Wydaje się jednak, że kolejne odbywanie kary w warunkach izolacyjnych, czy też w warunkach dozoru elektronicznego nie jest niezbędne , by wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. J. K. pozostaje w stałym związku, posiada średnie wykształcenie, pracuje, ma na utrzymaniu konkubinę i dziecko w wieku 10 lat, a zatem orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 20 złotych każda stawka będzie karą adekwatną do popełnionego czynu i spełni swe zadania w zakresie celów kary. Takiej karze nie sprzeciwia się ani stopień społecznej szkodliwości czynu, ani dotychczasowa postawa życiowa oskarżonego.

W konsekwencji, wobec bezzasadności podniesionych zarzutów procesowych, jak i braku podstaw do podjęcia orzeczeń przewidzianych w art. 439 kpk i 440 kpk, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok jedynie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze zasadniczej, a w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art.627 kpk i art. 10 ust. 1 w zw. z art. 3 ust 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223, ze zm.).

Mając na uwadze powyższe i na mocy art. 437 § 1 i 2 kpk i art. 456 kpk Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.