Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: st. sekr. sąd. A. O.

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2018 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko C. S. z siedzibą w P.

o zapłatę

1.zasądza od C. S. z siedzibą w P. na rzecz A. M. kwotę 7.080,80 zł (siedem tysięcy osiemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)od kwoty 6.000 zł (sześć tysięcy złotych) od dnia 15 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty;

b)od kwoty 1.080,80 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 13 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w zakresie odsetek w pozostałej części;

3. zasądza od C. S. z siedzibą w P. na rzecz A. M. kwotę 2.772 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz C. S. z siedzibą w P. kwotę 583,02 zł (pięćset osiemdziesiąt trzy złote dwa grosze) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 31 maja 2017 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500016922797.

Sygn. akt II C 337/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 12 maja 2016 roku, A. M., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od C. S. z siedzibą w P. kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wywiedziono, iż w dniu 25 sierpnia 2014 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w którym uszkodzony został samochód marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność P. O. (1). Wskazano, że sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej udzieloną przez pozwaną. Podniesiono, że pozwana po ustaleniu kosztów naprawy pojazdu odmówiła wypłaty odszkodowania argumentując, że do zgłoszonych uszkodzeń pojazdu nie doszło w deklarowanych przez poszkodowanego okolicznościach.

(pozew k. 2-4, pełnomocnictwo k. 7)

Odpis pozwu doręczono pozwanej w dniu 14 czerwca 2016 roku.

(dowód doręczenia k.33)

W odpowiedzi na pozew C. S. z siedzibą w P., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pełnomocnik pozwanej kwestionował powództwo co do zasady jak i co do wysokości. Wskazał, iż w toku postępowania likwidacyjnego ustalono, że uszkodzenia pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie mogły powstać w deklarowanych przez poszkodowanego okolicznościach. Podniósł, że Ł. M. w dwóch oświadczenia po wypadku wskazał na różny zakres uszkodzeń pojazdu. Najpierw podał, że uszkodzeniu uległa prawa strona pojazdu, a następnie wskazał na uszkodzenia lewego boku samochodu. Ponadto, pełnomocnik pozwanej wskazał, że pojazd H. (...), którym kierował rzekomy sprawca zdarzenia ma kolor niebiesko-czarny, natomiast na uszkodzonych elementach pojazdu marki L. widoczny jest kolor czerwony. Zdaniem pozwanej wskazane przez powoda koszty naprawy pojazdu są bezpodstawne i zdecydowanie zawyżone. Pełnomocnik pozwanej podniósł, że powód nie przedstawił faktur za naprawę pojazdu, a ciężar udowodnienia faktycznie poniesionych kosztów naprawy pojazdu spoczywa na powodzie. Zarzucił, iż powód nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających wysokość dochodzonego roszczenia. Wskazał, że od zdarzenia ubezpieczeniowego upłynęło prawie 2 lata, zatem w tym okresie powód powinien dokonać stosowanej naprawy pojazdu i posiadać dokumenty potwierdzające jej wysokość. W ocenie pozwanej powód swoim zachowaniem próbuje osiągnąć stan, w którym będzie niezasadnie wzbogacony. Pełnomocnik pozwanej podkreślił, że szkoda w pojeździe miała charakter niewielki, nie związany z kwotą roszczenia powoda. Wniósł o zawieszenie postępowania w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Łodzi na skutek zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez pozwaną.

(odpowiedź na pozew k.33-41, pełnomocnictwo k. 42, odpis z KRS k. 44-45)

Postanowieniem z dnia 5 września 2016 roku Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania, gdyż w piśmie z dnia 18 sierpnia 2016 roku Prokuratura Okręgowa w Łodzi wskazała, że w Prokuraturze Okręgowej w Łodzi ani jednostkach jej podległych nie zarejestrowano postępowań dotyczących A. M. i C. S. z siedzibą w P..

(postanowienie k.68)

Na rozprawie w dniu 12 stycznia 2017 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo, a pełnomocnik pozwanego wnosił o jego oddalenie.

(stanowisko pełnomocnika powoda i pełnomocnika pozwanego k.76, nagranie 00:03:37-00:08:04)

W piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2018 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dodatkowo kwoty 1.080,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Łącznie powód wnosił o zasądzenie od pozwanej kwoty 7.080,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6.000 zł od dnia 27 listopada 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 1.080,80 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Odpis pisma doręczono pełnomocnikowi pozwanej w dniu 12 lutego 2018 roku.

(pismo pełnomocnika powoda k. 150-150v., k.170 v.)

Na rozprawie w dniu 12 maja 2017 roku oraz w dniu 9 października 2018 roku pełnomocnik powoda potrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(stanowisko pełnomocnika powoda k.92-93, nagranie 00:02:43 - 00:03:05, k. 173 i k.174, nagranie 00:02:13-00:03:40 i 00:15:44-00)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. O. (1) był właścicielem samochodu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 25 sierpnia 2014 roku w Ł., na parkingu przed blokiem przy ulicy (...), uszkodzony został pojazd marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniu zdarzenia samochód użytkował A. M., który przed zdarzeniem zaparkował go na parkingu przy ul. (...) w Ł.. Sprawcą zdarzenia był Ł. M., który wjeżdżając na parking pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zarysował prawy bok zaparkowanego na parkingu przy jezdni pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W chwili zdarzenia pojazd L. stał zwrócony w przeciwnym kierunku do kierunku ruchu pojazdu H. (...).

Po zarysowaniu pojazdu Ł. M. wysiadł ze swojego samochodu i zaczął oglądać zakres uszkodzeń. Wówczas nie miejsce zdarzenia przyszedł powód A. M., który widząc uszkodzenia samochodu L. chciał wezwać Policję. Ł. M. nie kwestionował jednak swojej winy za spowodowanie uszkodzeń pojazdu, zaproponował więc spisanie stosownego oświadczenia, gdyż nie chciał zostać ukarany mandatem karnym. Oba pojazdy mogły odjechać z miejsca zdarzenia. Na miejsce zdarzenia nie wzywano Policji.

Ł. M. korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez C. S. z siedzibą w P..

(dowód: kserokopia oświadczenia k.24, kserokopia oświadczenia k.47-50, zeznania świadka P. O. (1) - protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2017 roku k.77-78, nagranie 00:10:19 – 00:31:59, zeznania świadka Ł. M. - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.93-94, nagranie 00:05:37 – 00:26:18, przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k.174, nagranie 00:08:18-00:15:43 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.95-96, nagranie 00:30:42 – 00:41:04)

Na skutek zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku, od kontaktu z samochodem H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), doszło do uszkodzenia prawego boku pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w postaci: drzwi przednich i tylnych prawych, osłony progu prawego.

Uszkodzenie błotnika tylnego prawego L. w części przedniej nie powstało na skutek kontaktu z elementami nadwozia H..

Po zdarzeniu z dnia 25 sierpnia 2014 roku samochód marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został naprawiony przez A. M. i na jego koszt. Do naprawy użyto nowych oryginalnych części. Tylny błotnik został polakierowany.

(dowód: zeznania świadka P. O. (1) - protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2017 roku k.77-78, nagranie 00:10:19 – 00:31:59, zeznania świadka Ł. M. - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k. 93-94, nagranie 00:05:37 – 00:26:18, przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k. 174, nagranie 00:08:18-00:15:43 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.95-96, nagranie 00:30:42 – 00:41:04, pisemna opinia biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów z załącznikami k.108-141, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k.155-156)

Pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był kilka razy lakierowany, nakładano kolejny lakier na poprzedni. Samochód miał w pewnym okresie czerwony lakier z przodu i z tytułu, a także lakier czarny, niebieski oraz zielony. Pojazd był też wcześniej pokryty czerwonym podkładem.

W dacie wypadku pojazd był koloru niebieskiego, miał czarny zderzak, a spod błękitnego koloru błotnika było widać kolor czerwony.

(dowód: dokumentacja zdjęciowa w aktach szkody koperta k. 59, zeznania świadka Ł. M. - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.93-94, nagranie 00:05:37 – 00:26:18, przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k.174, nagranie 00:08:18-00:15:43 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.95-96, nagranie 00:30:42 – 00:41:04)

Na skutek zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku w pojeździe marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzony został błotnik przedni prawy, kierunkowskaz przedni prawy, zderzak i lampa.

(dowód: zeznania świadka Ł. M. - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.93-94, nagranie 00:05:37 – 00:26:18, przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 9 października 2018 roku k.174, nagranie 00:08:18-00:15:43 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 12 maja 2017 roku k.95-96, nagranie 00:30:42 – 00:41:04)

P. O. (1) był właścicielem pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przez około 8 miesięcy. Sprzedał pojazd około pół roku po zdarzeniu z dnia 25 sierpnia 2014 roku. W okresie, gdy P. O. (1) był właścicielem samochodu marki L., pojazd uczestniczył jeszcze w dwóch kolizjach. W kolizji przy ulicy (...) w Ł. doszło do uszkodzenia przedniej lewej części pojazdu, a w kolizji przy ulicy (...) w Ł. z kwietnia 2014 roku został uszkodzony prawy przedni i tylny błotnik, prawe lusterko, prawe tylne i przednie drzwi, zderzak tylny, lampa tylna prawa.

(dowód: zeznania świadka P. O. (1) - protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2017 roku k. 77-78, nagranie 00:10:19 – 00:31:59, zgłoszenie szkody w aktach szkody koperta k. 03)

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), które powstały w zdarzeniu drogowym z dnia 25 sierpnia 2014 roku, przy użyciu części oryginalnych z uwzględnieniem, że części zakwalifikowane do wymiany były wcześniej naprawiane, z zastosowaniem technologii naprawy producenta pojazdu i średniej stawki za roboczogodzinę na poziomie 100,00 zł netto wynosi 7.80,80 zł brutto.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów z załącznikami k.108-141, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k.155-156)

W dniu 1 września 2014 roku P. O. (1) zgłosił pozwanej szkodę.

(dowód: kserokopia zgłoszenia szkody k.25-29 i to samo k.51-54)

C. S. z siedzibą w P. dokonała oględzin uszkodzonego pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ustalając koszty jego naprawy na kwotę 4.957,69 zł.

(dowód: kserokopia kosztorysu k.10-13, kserokopia analizy kosztów naprawy k.15, kserokopia protokołu szkody w pojeździe k.16, kserokopia rozliczenia szkody k.17, kserokopia etykiety szkody k.18, kserokopia protokołu szkody w pojeździe k.19-21)

Pismem z dnia 26 listopada 2014 roku pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania argumentując, iż do uszkodzenia pojazdu nie doszło w deklarowanych przez poszkodowanego okolicznościach.

(dowód: kserokopia decyzji k. 22)

W dniu 15 grudnia 2014 roku P. O. (2) dokonał na rzecz A. M. cesji wierzytelności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z likwidacją szkody z 2014 roku o numerze (...)_1.

(dowód: kserokopia umowy cesji k.14)

Pismem z dnia 17 października 2014 roku pozwana skierowała do Prokuratury Okręgowej w Łodzi zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na usiłowaniu wyłudzenia nienależnego odszkodowania w kwocie 4.957,69 zł z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samochodu marki H. o numerze rejestracyjnym (...) przez P. O. (1). Wskazała, że w czasie rzekomego zdarzenia, w wyniku którego miało dojść do uszkodzenia samochodu marki L. o numerze rejestracyjnym (...) pojazdem tym kierował A. M..

(dowód: kserokopia pisma wraz z dowodem nadania k.55-57)

W Prokuraturze Okręgowej w Łodzi ani jednostkach jej podległych nie zarejestrowano postępowań dotyczących A. M. i C. S. z siedzibą w P..

(dowód: pismo Prokuratury Okręgowej w Łodzi k.68)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentów i ich kserokopii (w oparciu o art. 308 k.p.c.), opinii biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów P. K., a także zeznań świadków P. O. (1) i Ł. M. oraz przesłuchania powoda.

Przedstawione przez powoda i świadka Ł. M. okoliczności zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku oraz zakres uszkodzeń powstałych na skutek kontaktu obu uczestniczących w zdarzeniu pojazdów były zbieżne. Sąd uznał je za wiarygodne za wyjątkiem wskazywanych uszkodzeń tylnego prawego błotnika samochodu marki L.. Albowiem, jak wynika z opinii biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów P. K., brak jest możliwości powiązania sposobu powstania uszkodzenia błotnika tylnego prawego L. w części przedniej z elementami nadwozia H. (...), które mogły mieć kontakt z bokiem nadwozia L.. Wprawdzie, świadek Ł. M. w oświadczeniu sprawcy sporządzonym w toku postępowania likwidacyjnego k.47 wskazał, iż uszkodził lewy bok pojazdu L., jednakże w oświadczeniu dotyczącym okoliczności zdarzenia oraz sporządzonym szkicu (k.48-49) wskazywał na prawą stronę pojazdu. Również ze sporządzonego szkicu i oświadczenia świadka sporządzonego na miejscu zdarzenia (k.24) jednoznacznie wynika, iż pojazdy w chwili zarysowania ustawione były względem siebie w przeciwnym kierunku co potwierdza, iż do uszkodzenia pojazdu użytkowanego przez powoda doszło tylko i wyłącznie z prawej strony.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka P. O. (1) w zakresie, w jakim świadek wskazał, iż przed zdarzeniem z dnia 25 sierpnia 2014 roku pojazd marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie doznał uszkodzeń z prawej strony. Zeznaniom świadka przeczy dokumentacja zebrana w aktach szkody dotyczących kolizji przy ulicy (...) w Ł. z kwietnia 2014 roku (koperta k.103), z której wprost wynika, iż w tamtym zdarzeniu został uszkodzony prawy przedni i tylny błotnik, prawe lusterko, prawe tylne i przednie drzwi, zderzak tylny, lampa tylna prawa pojazdu L..

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał za niewiarygodne zeznania powoda w zakresie, w jakim twierdził, że gdy w dniu 25 sierpnia 2014 roku przed przedmiotowym zdarzeniem zaparkował na parkingu przy ul. (...) w Ł. samochód marki L., nie nosił on śladów żadnych uszkodzeń. Albowiem, w tym zakresie przesłuchania powoda pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów P. K., z której wynika, iż błotnik przedni prawy samochodu marki L. nie został uszkodzony na skutek zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku. Natomiast, do uszkodzeń samochodu marki L. z jego prawej strony doszło na skutek kolizji z kwietnia 2014 roku.

Istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie była zasada odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku jak i wysokość odszkodowania z tytułu szkody doznanej przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku. Przeprowadzenie tej oceny wymagało wiadomości specjalnych, a zatem zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny, naprawy i eksploatacji pojazdów P. K.. Uwagi do opinii biegłego zgłosił pełnomocnik pozwanego (pismo k.144-145). Biegły odniósł się do nich w pisemnej opinii uzupełniającej.

W ocenie Sądu, sporządzone przez biegłego P. K. opinie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymogami wiedzy specjalistycznej, zawierają pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biorąc pod uwagę ich podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków Sąd uznał sporządzone opinie za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych. Biegły w wyczerpujący sposób, po przeanalizowaniu akt sprawy, w tym dokumentacji zdjęciowej, wyjaśnił, iż uszkodzenia prawego boku nadwozia samochodu marki L. w postaci: drzwi przednich i tylnych prawych, osłony progu prawego mogły powstać od kontaktu z samochodem H. (...) w okolicznościach deklarowanych przez uczestników tego zdarzenia. Biegły wskazał, iż mimo położenia na porównywalnej wysokości deformacji drzwi tylnych prawych i błotnika tylnego prawego nie można automatycznie powiązać tych uszkodzeń z przedmiotowym zdarzeniem. Ważna jest też głębokość i sposób deformacji. Natomiast, z analizy sposobu deformacji błotnika tylnego prawego L. w części przedniej wynika, że przeszkoda powodująca to uszkodzenie mogła mieć kształt cylindryczny, a jej dolna krawędź powodowała najgłębszą deformację prowadzącą do rozerwania materiału błotnika. Zaś, na narożniku przednim prawym samochodu H. (...) nie ma elementu o takim kształcie. Deformacji tej nie mogła spowodować np. krawędź tarczy koła H. (...), bo nie nosiła ona śladów jakichkolwiek uszkodzeń. W takim przypadku zarysowania w polu deformacji miałyby kształt łukowy, których nie stwierdzono. Biegły wyjaśnił, że w ramach analiz dokonanych na potrzeby opinii przeprowadzono wielopłaszczyznowe porównanie stref kontaktu pojazdów i ich cech konstrukcyjno- geometrycznych. Analiza ta i ujawnione mikroślady związane z tarciem o siebie elementów nadwozi pojazdów, wykazały iż zderzak w pojeździe H. (...) w dacie zdarzenia był koloru czarnego, natomiast pod lakierem tym widoczny jest lakier o kolorze czerwonym. Biegły wyjaśnił, że możliwe jest, iż w czasie tarcia zderzaka samochodu marki H. (...) o poszycie drzwi pojazdu L. doszło do liniowego przeszczepienia lakieru o kolorze czarnym i czerwonym. Biegły podkreślił, że prawe przednie i tylne drzwi L. posiadały oznakowanie typowe dla elementów oryginalnych (fabrycznych), jednakże poddane były przed wypadkiem z dnia 25 sierpnia 2014 roku rozległym naprawom, co wynika z pomiaru grubości powłoki lakierowej.

Opinia biegłego po jej uzupełnieniu nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, choć strona pozwana wywodziła z niej wnioski nie poparte treścią opinii. Pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie wnosiła jednak o dalsze uzupełnienie opinii, wezwanie biegłego na rozprawę celem złożenia wyjaśnień czy też o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego na te same okoliczności (pismo k.165-166).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie prawie w całości.

W niniejszej sprawie, powód A. M. ostatecznie wnosił o zasądzenie od pozwanej C. S. z siedzibą w P. kwoty 7.080,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6.000 zł od dnia 27 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.080,80 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki L. o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 25 sierpnia 2014 roku.

Pozwana kwestionowała podstawę swojej odpowiedzialności, zakres uszkodzeń pojazdu oraz wysokość odszkodowania. Natomiast, nie kwestionowała legitymacji procesowej czynnej powoda. A. M. był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w charakterze powoda w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego P. O. (1) wierzytelności z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki L. na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu kosztów naprawy pojazdu i należnego, a nie wypłaconego jeszcze w tym zakresie odszkodowania, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

W przedmiotowej sprawie, szkoda w pojeździe marki L. powstała, gdy był on zaparkowany na parkingu przy ul. (...) w Ł. i miał wyłączony silnik, a zatem nie znajdował się w ruchu i został zarysowany przez kierującego samochodem marki H. (...), którego odpowiedzialność wynika z o przepisu art. 435 § 1 w związku z art. 436 § 1 k.c., zgodnie z którym samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch tego pojazdu. Jest to odpowiedzialność oparta o zasadę ryzyka. Dla przyjęcia odpowiedzialności posiadacza mechanicznego środka komunikacji zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie. Na poszkodowanym spoczywa ciężar dowodu jedynie co do powstania, charakteru i wysokości szkody oraz co do istnienia związku przyczynowego między ruchem mechanicznego środka komunikacji, a tą szkodą.

Jak wynika z art.361 § 1 k.c., zobowiązany za szkodę ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z normalnym (adekwatnym) związkiem przyczynowym w rozumieniu powołanego przepisu mamy do czynienia, gdy przyczyna była koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, czyli bez tej przyczyny skutek by nie wystąpił ( warunek sine qua non). Ponadto, takie powiązanie pomiędzy przyczyną a skutkiem musi być typowym, oczekiwanym, „normalnym”, dającym się przewidzieć w zwykłej kolejności rzeczy. Nie może być rezultatem jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności. Ocena czy skutek jest normalny powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego, a także zasad wiedzy naukowej, specjalnej. Wiedza specjalistyczna jest szczególnie istotna w sprawach, w których normalność skutku w rozumieniu art.361 § 1 k.c. nie jest dla laika ewidentna (tak między innymi Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 2 czerwca 1956 roku, 3 CR 515/56, OSN 1957 rok, nr 1 poz.24, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 maja 2004 roku, IV CK 395/03, Lex Omega nr 182102, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 18 lipca 2014 roku, I ACa 66/14, Lex Omega nr 1498928, Tadeusz Wiśniewski w pracy zbiorowej pod red. Gerarda Bieńka „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania.” Tom 1, Warszawa 2002 rok).

Wyłączenie odpowiedzialności samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego może nastąpić tylko wtedy, gdy wykaże on, że szkoda nastąpiła z powodu wystąpienia jednej z trzech okoliczności: wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności (tak również K. P. „Kodeks cywilny. Komentarz.” 2011 rok).

Ustawodawca nie definiuje pojęcia siły wyższej. W świetle ugruntowanego orzecznictwa, siłą wyższą jest zdarzenie zewnętrzne, niemożliwe do przewidzenia w świetle obiektywnej oceny wydarzeń i niewielkiego prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia, niemożliwe do zapobieżenia nie tyle samemu zjawisku, ile jego szkodliwym następstwom przy zastosowaniu współczesnej techniki. Odpowiada to obiektywnej teorii siły wyższej, bowiem kryterium wyróżniającym jest tu kwalifikacja samego zdarzenia, a nie stopień staranności działającego człowieka. Typowymi przykładami siły wyższej są powodzie, huragany, wyładowania atmosferyczne, trzęsienia ziemi czy działania wojenne. Zasadnicze znaczenie dla przyjęcia wystąpienia siły wyższej ma kryterium pochodzenia zdarzenia – jego zewnętrzny charakter (tak między innymi Gerard Bieniek w pracy zbiorowej „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom 1.”, 2002 rok, Edward Gniewek „Komentarz do kodeksu cywilnego” 2017 rok).

Odpowiedzialność deliktowa jest wyłączona z powodu siły wyższej wówczas, gdy między zdarzeniem mającym cechy siły wyższej, a po­wstaniem szkody zachodzi bezpośredni związek przyczynowy oraz gdy szkoda powstaje w momencie działania siły wyższej. Natomiast, nie można się powo­łać na siłę wyższą jako na okoliczność wyłączającą odpowiedzialność wtedy, gdy szkoda powstała w wyniku nieusunięcia zagrażających bezpieczeństwu skutków działania siły wyższej, jeżeli można im zapobiec przez ich zlikwido­wanie lub przez skuteczne ostrzeżenie przed grożącym niebezpieczeństwem za pomocą powszechnie przyjętych środków (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 1971 roku, II CR 388/71, OSNCP 1972, nr 3, poz. 58).

W doktrynie i piśmiennictwie powszechnie wskazuje się, że użyty w art. 435 § 1 k.c. zwrot „wyłącznie z winy” odnosi się do przyczyny, a nie do winy, gdyż konstrukcja wymienio­nego przepisu została oparta na przeciwstawieniu przyczyn powstania szko­dy w płaszczyźnie przyczynowości, a nie winy. Dlatego ocena winy poszkodo­wanego (lub osoby trzeciej) jako okoliczności egzoneracyjnej musi być doko­nywana przede wszystkim w kategoriach adekwatnego związku przyczynowego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 7 maja 1996 roku, III CKN 60/95, nie publ.). Przyczyną szkody ma być nie wina, a zachowanie poszkodowanego lub osoby trzeciej. Zwolnienie od odpowiedzialności na zasadzie ryzyka związane jest bowiem ze stwierdzeniem, iż szkoda nie wynikła z innych przyczyn jak tylko zawinione zachowanie poszkodowanego lub osoby trzeciej, a zatem pomimo tego, iż miała ona związek z ruchem pojazdu, stanowi zwykłe następstwo zawinionego działania lub zaniechania poszkodowanego lub osoby trzeciej. Kiedy jednak stwierdzić będzie można inne przyczyny szkody w rozumieniu adekwatnego związku przyczynowego, odpowiedzialność posiadacza pojazdy mechanicznego nie zostanie wyłączona (tak Sąd Najwyższy m.in. w: wyroku z dnia 27 lipca 1973 roku, II CR 233/73, z glosą A. Rembielińskiego, opubl. OSP 1974 rok, Nr 9, poz. 190; wyroku z dnia 22 października 1973 roku, II CR 537/73, opubl. Legalis; wyroku z dnia 6 czerwca 1974 roku, I CR 275/74, opubl. Legalis; wyroku z dnia 15 marca 1974 roku, I CR 46/74, opubl. OSP 1976 rok, Nr 9, poz. 172; wyroku z dnia 7 maja 1996 roku, III CKN 60/95, niepubl.; wyroku z dnia 24 września 2009 roku, IV CSK 207/09, opubl. OSNC 2010 rok, Nr 4, poz. 58; wyroku z dnia 1 kwietnia 2011 roku, II PK 233/10, opubl. Legalis; Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 31 stycznia 1997 roku, I ACa 70/96, opubl. OSA 1997 rok, Nr 6, poz. 41; Edward Gniewek „Komentarz do kodeksu cywilnego” 2017 rok).

Nie wystarczy jednak, aby działanie (zaniechanie) poszkodowanego lub osoby trzeciej było obiektywnie przyczyną szkody, ale wymaga się przypisania im winy. Wymóg ten nie jest jednolicie rozumiany, ale przeważa przekonanie, iż zachowanie to oceniamy tak, jakby chodziło o odpowiedzialność tych osób wobec innego podmiotu (tak między innymi Gerard Bieniek w pracy zbiorowej „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom 1.”, 2002 rok). Konieczne jest zatem dokonanie oceny elementów podmiotowych zachowania poszkodowanego lub osoby trzeciej, a więc jego wieku, stanu cielesnego czy poczytalności. W judykaturze panuje zgoda co do tego, że wina poszkodowanego, jako okoliczność egzoneracyjna, musi zawierać subiektywne elementy, nie wystarcza zaś jedynie obiektywne naruszenie zasad właściwego postępowania. Teza ta znalazła jednoznaczny wyraz w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1960 roku, I CO 44/59 (opubl. OSN 1960 rok, nr 4, poz. 92), według której odpowiedzial­ność na zasadzie ryzyka nie będzie wyłączona, jeżeli poszkodowanemu nie można przypisać winy ze względu na jego wiek lub stan psychiczny. A.­ność tej uchwały pod rządem kodeksu cywilnego potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 20 stycznia 1970 roku, II CR 624/69 (opubl. OSNCP 1970, nr 9, poz. 163), w wyroku z dnia 3 czerwca 1974 roku, II CR 786/73 (nie publ.) oraz w uchwale składu 7 sędziów z dnia 20 września 1975 roku, III CZP 8/75 (opubl. OSNCP 1976 rok, nr 7 —8, poz. 151).

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka Ł. M., przesłuchania powoda oraz opinii biegłego, uszkodzenia pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w postaci: drzwi przednich i tylnych prawych, osłony progu prawego, powstały w dniu 25 sierpnia 2014 roku, w wyniku zdarzenia opisanego przez powoda oraz świadka Ł. M., kierującego w chwili kolizji samochodem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zabrane dowody nie potwierdziły zarzutów strony pozwanej, iż uszkodzenia pojazdu marki L. nie mogły powstać w wyniku zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku. Ł. M. nigdy nie kwestionował, że był sprawcą uszkodzenia samochodu użytkowanego przez powoda. Opisał także szczegółowo przebieg zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku już na etapie postępowania likwidacyjnego. Dowody te są całkowicie logiczne i spójne. Jednakże, decydujące znaczenie miała opinia biegłego, który potwierdził, iż przebieg kolizji wskazany w pozwie jest możliwy oraz, że w opisanych okolicznościach mogło dojść, na skutek kontaktu z samochodem H. (...), do powstania uszkodzeń prawego boku nadwozia samochodu marki L. w postaci: drzwi przednich i tylnych prawych, osłony progu prawego. Jednocześnie, dokonując analizy przebiegu zdarzenia biegły wykluczył możliwość uszkodzenia w tym zdarzeniu błotnika tylnego prawego L.. Także zarzut pozwanej, iż miało miejsce usiłowanie wyłudzenia odszkodowania oraz że w związku z tym toczy się postępowanie karne okazał się bezzasadny. Pozwana, mimo upływu dwóch lat od daty zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, nie posiadała żadnej wiedzy, na jakim etapie znajduje się sprawa, która prokuratura ją prowadzi i pod jaką sygnaturą. Natomiast, z odpowiedzi uzyskanej z Prokuratury Okręgowej w Łodzi wynika, iż jednostka ta oraz jednostki podległe nie zarejestrowały postępowań dotyczących stron niniejszej sprawy.

Konkludując, powód udowodnił, iż szkoda w samochodzie marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstała w dniu 25 sierpnia 2014 roku, w postaci uszkodzenia drzwi przednich i tylnych prawych, osłony progu prawego, pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wykazał zatem zasadę odpowiedzialności pozwanej.

Natomiast, pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie udowodniła wystąpienia żadnej z przesłanek egzoneracyjnych w postaci siły wyższej czy też wyłącznej winy poszkodowanego P. O. (1) bądź osoby trzeciej (w tym powoda).

Odpowiedzialność pozwanej w stosunku do powoda wynika z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgłaszane przez powoda uszkodzenia samochodu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), za wyjątkiem błotnika tylnego prawego, są skutkiem kolizji z dnia 25 sierpnia 2014 roku, spowodowanej przez posiadacza samochodu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, pozwana nie wykazała, iż poza błotnikiem tylnym prawym, w czasie zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2014 roku nie doszło do uszkodzenia innych zgłaszanych przez powoda elementów pojazdu marki L..

Szacunkowy koszt naprawy pojazdu L. po zdarzeniu drogowym z dnia 25 sierpnia 2014 roku przy użyciu części oryginalnych z uwzględnieniem, że części zakwalifikowane do wymiany były wcześniej naprawiane, z zastosowaniem technologii naprawy producenta pojazdu i stawki średniej za roboczogodzinę na poziomie 100,00 zł netto wynosi 7.80,80 zł brutto.

Konkludując, Sąd uznał, że uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda przywracającej mu stan sprzed kolizji wynoszą 7.80,80 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Stosownie do przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 zd. 1 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

W dniu 1 września 2014 roku P. O. (1) zgłosił pozwanej szkodę. Pismem z dnia 26 listopada 2014 roku pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania. Jednakże, powód nie wykazał, aby w pierwotnym zawiadomieniu określono kwotowo wysokość roszczenia względem pozwanej. Ostatecznie powód sprecyzował kwotowo swoje roszczenie w stosunku do pozwanej dopiero w pozwie (którego odpis doręczono pozwanemu w dniu 14 czerwca 2016 roku), żądając zapłaty kwoty 6.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 listopada 2014 roku. W konsekwencji, w ocenie Sądu, w zakresie żądania odszkodowania do kwoty 6.000 zł, powód był uprawniony do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu. Z kolei, w zakresie kwoty o którą rozszerzono powództwo ustawowe odsetki za opóźnienie zasadzono od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo (co miało miejsce w dniu 12 lutego 2018 roku), gdyż dopiero wówczas strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia w tym zakresie. Albowiem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia.

W rezultacie, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 6.000 zł od dnia 15 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, a od pozostałej części odszkodowania, tj. od kwoty 1.080,80 zł od dnia 13 lutego 2018 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód nie ostał się ze swoim żądaniem jedynie w zakresie części odsetek. Dlatego strona pozwana winna zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu w łącznej kwocie 2.772 zł. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożył się: opłata od pozwu w kwotach 300 zł i 55 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. 2015 r., poz. 1800) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa na rzecz pozwanej kwotę 583,02 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.