Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od D. Ł. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 32.407,27 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie co do kwoty 30.699,41 złotych od dnia 8 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty (punkt 1.); nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu (punkt 2.); nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu na rzecz interwenienta ubocznego D. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kosztów procesu (punkt 3.); przyznał na rzecz adw. S. M. kwotę 2.952 złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną, w tym należną stawkę podatku od towarów i usług, którą to kwotę nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Z. (punkt 4.).

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 20 grudnia 2012 r. D. Ł. zawarła z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wynosiła 104.662,82 zł i miała zostać uiszczona w 72 ratach miesięcznych. Stosownie do § 10 pkt 2) umowy Bank mógł wypowiedzieć umowę o kredyt z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia i zażądać spłaty całej należności z tytułu kredytu, odsetek i innych kosztów w przypadku naruszenia warunków umowy. W dniu 21 kwietnia 2016 r. do pozwanej D. Ł. zostało skierowane ostateczne wezwanie do zapłaty nieuregulowanych w terminie należności. Pismem datowanym na dzień 10 czerwca 2016 r. Bank (...) Spółka Akcyjna dokonała wypowiedzenia umowy kredytu z dnia
20 grudnia 2012 r. w związku z brakiem zapłaty wymagalnych wierzytelności przez pozwaną. Wypowiedzenie zostało skierowane na adres: „ul. (...),(...)-(...) G.”. Zadłużenie D. Ł. na dzień 7 grudnia 2016 r. wynosiło 31.590,31 zł. W dniu 22 czerwca 2017 r. Bank (...) Spółka Akcyjna zawarła z D. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której powódka zbyła wierzytelność przysługującą jej względem pozwanej.
W chwili zawarcia umowy pozwana zamieszkiwała w dwóch miejscach, tj. na ulicy (...) oraz na ulicy (...). Korespondencja w 2016 r. była przez pozwaną odbierana zarówno pod jednym jak i drugim adresem.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało uwzględnieniu. Sąd powołał jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 69 ust. 1 Prawa bankowego. D. Ł. zawarła z powodem umowę kredytu gotówkowego, na mocy której zobowiązała się do spłaty kredytu na warunkach określonych w umowie. Zobowiązania tego pozwana nie wykonała. Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, które potwierdzałyby okoliczność podniesioną przez nią, jakoby spłacała kredyt. W odniesieniu, zaś do wypowiedzenia urnowy kredytu uznano je jednoznacznie za skuteczne, gdyż z zeznań samej pozwanej wynikało, iż w 2016 r. zamieszkiwała ona na ulicy (...) i głównie tam odbierała korespondencję, a tym samym wypowiedzenie oraz wezwania do zapłaty były przez powoda kierowane na prawidłowy adres, (wyrok, k. 183; uzasadnienie, k. 203 – 205).

Pozwana w apelacji od opisanego wyroku zaskarżyła go w części, tj. co do punktu 1. Pozwana wniosła o zmianę skarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Pozwana zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na nieusprawiedliwionym uznaniu, że pozwanej skutecznie wypowiedziano umowę kredytu, w sytuacji niedochowania przez powoda warunków umowy (błędny adres doręczenia); błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę polegający na nieusprawiedliwionym uznaniu, że na dzień wypowiedzenia umowy istniało wymagalne zadłużenia pozwanej pozwalające na złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy kredytu. Wskazano w apelacji, że dowodem na wysokość zobowiązania pozwanej nie może być wyciąg z ksiąg bankowych, gdyż ten stwierdza tylko ogólną wysokość należności na rzecz banku, (apelacja, k. 210 – 212).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić w całości.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Przeprowadzono prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym
w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że wypowiedzenia urnowy kredytu było skuteczne, gdyż z zeznań samej pozwanej wynika, iż w 2016 r. zamieszkiwała ona na ulicy (...)
i głównie tam odbierała korespondencję (zob. zeznania pozwanej, 00:01:48, protokołu elektronicznego, k. 180 – 180odw.), a tym samym wypowiedzenie oraz wezwania do zapłaty były przez powoda kierowane na prawidłowy adres. Można zauważyć, że sama pozwana składając sprzeciw od nakazu zapłaty podała swój adres zamieszkania przy ulicy (...), G. (k. 13).

Ponadto wbrew twierdzeniom Skarżącej, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku (zob.
k. 34) stanowi dowód z dokumentu prywatnego i jak każdy dowód, niezakwestionowany przez stronę przeciwną, może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie (art. 245 k.p.c.). Należy podkreślić, że pozwana przedstawiła jedynie gołosłowne twierdzenia dotyczące dokonywanych spłat kredytu. Nie złożono żadnych dowodów na tę okoliczność, stosownie do ciężaru dowodu z art. 6 k.c. i art. 232 zdanie 1 k.p.c.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

W punkcie 2. wyroku Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu na rzecz adwokata S. M. kwotę 1.476 złotych, w tym podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym (§ 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, Dz. U. 2016, poz. 1714).