Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko (...) reprezentowanego przez (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda M. K. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 31 października 2017 roku, sygn. akt I C 1259/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda M. K. (1) na rzecz pozwanego (...) reprezentowanego przez (...) kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Ewa Tomczyk SSR del. Mirosława Makowska

Sygn. akt II Ca 157/18

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) w pozwie z dnia 17 maja 2016 r. skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez (...), wniósł o zasądzenie kwoty 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Na rozprawie w dniu 10 października 2016 r. powód podniósł, że wywodzi swoje roszczenie również z pobytu w Oddziale w S., który jego zdaniem jest jednostką podległą (...)

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo oraz nie obciążył powoda M. K. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego (...).

Sad Rejonowy ustalił i zważył następujący stan faktyczny: Powód M. K. (1) odbywał karę pozbawienia wolności w (...) w okresie od dnia 13 lutego 2014 r. do dnia 17 listopada 2015 r. Przed pobytem w (...) w P. powód odbywał karę pozbawienia wolności m.in. w (...) we W., (...) w P..

W dniu 24 marca 2014 r. powód złożył wniosek do (...) o przyjęcie go do pracy poza terenem (...) lub do pracy w bibliotece w(...).

Powód wskazał, że posiada zadłużenie alimentacyjne, którego nie jest w stanie spłacić, dlatego chciałby podjąć pracę.

Powód przebywał w (...) w P. na oddziale (...).

W dniu 01 kwietnia 2014 r. powód złożył pisemne oświadczenie, w którym wyraził zgodę na nieodpłatne zatrudnienie przy pracach publicznych na rzecz organów administracji publicznej oraz przy pracach wykonywanych na cele charytatywne w pełnym wymiarze czasu pracy. Powód wyraził również zgodę na zatrudnienie nieodpłatne przy pracach porządkowych/pomocniczych w (...) w P./(...)/ (...) S. w pełnym wymiarze czasu pracy.

W kwietniu 2014 r. powód był zatrudniony nieodpłatnie na stanowisku pracownika gospodarczego.

W okresie od maja 2014 r. do lipca 2014 r. powód był zatrudniony nieodpłatnie w (...)w P. w bibliotece.

W okresie od sierpnia 2014 r. do kwietnia 2015 r. powód pracował w bibliotece odpłatnie.

W dniu 17 kwietnia 2015 r. powód został przeniesiony do (...)w K. Oddział (...) w S.. Decyzją Dyrektora jednostki z dnia 07 lipca 2015 r. został wycofany z zatrudnienia.

W dniu 10 lipca 2015 r. powód złożył pisemne oświadczenie, w którym wyraził zgodę na zatrudnienie nieodpłatne ponad 90 godzin miesięcznie przy pracach publicznych na rzecz organów administracji publicznej przy pracach wykonywanych na cele charytatywne oraz przy pracach wykonywanych na rzecz organizacji pożytku publicznego.

W okresie od dnia 21 lipca 2015 r. do dnia 16 listopada 2015 r. powód był zatrudniony nieodpłatnie na rzecz schroniska dla bezdomnych zwierząt w P..

Powód, pracując w schronisku, otrzymał tam odzież roboczą (buty, spodnie, t-shirt). Powód nie miał bezpośredniego kontaktu ze zwierzętami. Powód posiadał własną szafkę, po pracy mógł skorzystać z prysznica. Budynek administracyjny oddzielony był od pawilonu ze zwierzętami. Powodowi kupowano w schronisku śniadania, herbatę. Gdyby powód chciał to mógłby uprać w schronisku swoje wierzchnie ubranie.

W dniu 28 sierpnia 2015 r. Prezes (...) (...) w P. udzieliła powodowi pochwały za sumienne wykonywanie powierzonych w schronisku prac, a także za zdyscyplinowanie.

Jak powód wracał z pracy ze schroniska to czuć było od niego zapach zwierząt.

Po powrocie z pracy poza (...) można było wziąć prysznic.

Osadzeni są informowani w (...), że zanim otrzymają pracę odpłatną, to muszą pracować nieodpłatnie. Chętnych do pracy poza (...) jest wielu. R. A. - specjalista ds. bhp i zatrudnienia osadzonych nie otrzymywał skarg od powoda na warunki pracy w schronisku. Powód został skierowany do tej pracy na własną prośbę. Rodzaj pracy (odpłatna lub nieodpłatna) nie ma wpływu na możliwość otrzymania lub nie przepustek przez osadzonego.

W (...) w P. skazani mogą posiadać w celach parę obuwia, pantofle ranne oraz do pięciu kompletów bielizny obejmującej podkoszulkę, skarpety i slipy. W okresie zimowym, tj. od dnia 01 listopada do dnia 01 marca osadzeni mogą posiadać w celi oraz podczas spaceru jedną parę rękawiczek z włóczki. Skazani mogą posiadać jeden komplet własnej odzieży odpowiedniej do pory roku obejmującej kurtkę, sweter albo bluzę, dres, koszulę i spodnie. Ponadto skazani mogą posiadać parę halowego obuwia sportowego i spodenki gimnastyczne. Osadzeni nie mogą posiadać paska do spodni i szalika.

Skazani mają prawo korzystać na własny koszt z samoinkasującego aparatu telefonicznego znajdującego się w oddziale codziennie w czasie od zakończenia apelu porannego do rozpoczęcia apelu wieczornego.

Apel poranny przeprowadzany był w godzinach 5:50 - 6:20, a apel wieczorny w godzinach 17:50-18:20.

W dniu 02 września 2014 r. w wyniku kontroli (...) w P. stwierdził, że stan sanitarny (...) w P. i jego terenu jest dobry.

W dniu 10 kwietnia 2015 r. w wyniku kontroli (...) w P. stwierdził, że stan sanitarny (...) w P. i jego terenu jest dobry.

Każda cela (...) w P. jest wyposażona w węzeł sanitarny, w skład którego wchodzi ubikacja, umywalka oraz natrysk. Urządzenia sanitarne znajdują się w wydzielonym pomieszczeniu celi. Pomieszczenie to jest skanalizowane, doprowadzona jest do niego bieżąca ciepła i zimna woda. Osadzeni posiadają całodobowy dostęp do wody zimnej. Od dnia 20 czerwca 2014 r. kąpiel w ciepłej wodzie realizowana była co najmniej dwa razy w tygodniu (wcześniej co najmniej raz w tygodniu). Skazani zatrudnieni korzystają z kąpieli w ciepłej wodzie w celach codziennie.

Oddziałowy włączał również ciepłą wodę na 15 minut po każdym posiłku.

W (...) w P. wszystkie cele mieszkalne wyposażono w okna z możliwością otworzenia oraz zamknięcia o standardowej wielkości, umożliwiające oświetlenie celi światłem naturalnym. Poza tym każda cela wyposażona jest w oświetlenie sztuczne, tj. oprawę oświetleniową jarzeniową 2 x 36W. Zamontowane blendy przed oknami spełniają funkcje izolacyjne związane z wykonaniem kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania w warunkach jednostki penitencjarnej. Blendy nie utrudniają dostępu światła dziennego do cel, a jedynie jego rozproszenie.

Na oddziale (...) jest 28-30 cel. Około połowa z nich to cele dwuosobowe, a reszta trzyosobowe. One są takie same. Na oddziale (...) funkcjonuje pomieszczenie, gdzie znajduje się zabudowana wanna, umywalka. Osadzeni mogą tam przeprać swoje rzeczy.

Dla osadzonych, którzy pracują, obiad przechowuje się w termosach do czasu ich powrotu do (...).

Cele kontrolowane były w sposób szczegółowy dwa razy w tygodniu.

Gdy cele były otwarte można było zapalić i zgasić światło.

Powód nie był przenoszony między celami częściej niż inni osadzeni. Zmiany celi spowodowane były koniecznością pobytu w jednej celi osób zakwalifikowanych do tej samej podgrupy (P2 lub P3).

Powód regularnie otrzymywał tzw. przepustki szkolne i przepustki, w czasie których mógł odwiedzić np. swoją rodzinę. Każdorazowe godziny przepustek ustalane były z wychowawczynią M. K. (2).

Nie wszyscy osadzeni dostawali przepustki.

Powód nadal odbywa karę pozbawienia wolności.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, a także na podstawie zeznań świadków. Na terminie rozprawy w dniu 30 października 2017 r. pełnomocnik powoda cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony -k. 285.

Sąd Rejonowy nie dał wiary świadkom D. S. i M. M. jakoby osadzeni w (...) w P. byli zmuszani do pracy nieodpłatnej, a ewentualna odmowa na taką pracę miałaby wiązać się z negatywnymi konsekwencjami wobec osadzonego.

Praca wykonywana przez powoda w schronisku miała charakter wolnościowy i wielu osadzonych chciało pracować poza terenem (...). W przekonaniu Sądu w takiej sytuacji nielogiczne i nieracjonalne byłoby „zmuszanie” któregokolwiek z osadzonych do pracy nieodpłatnej, skoro na jego stanowisko pracy można było z łatwością znaleźć innego osadzonego.

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sad Rejonowy uznał, powództwo nie jest uzasadnione.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego (...) reprezentowanego przez (...) kwoty 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

Powód uzasadniał swoje roszczenie ogólnymi warunkami bytowymi istniejącymi w (...) w P., jak również warunkami wykonywania (w ramach kary pozbawienia wolności) nieodpłatnej pracy w schronisku dla zwierząt i pracy (pobytu) w (...)w K. Oddział (...) w S..

W pierwszej kolejności stwierdzić należy brak legitymacji biernej pozwanego w zakresie roszczenia powoda związanego z pobytem w ww. (...) w K. Oddział (...) w S.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 09 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2016 r. poz. 713) areszty śledcze stanowią odrębne jednostki organizacyjne (...) oraz ośrodków szkolenia (...)i ośrodków doskonalenia kadr (...).

Ośrodkiem szkolenia służby więziennej kieruje komendant, nie zaś dyrektor aresztu śledczego (art. 14 ust. 1 ww. ustawy).

(...) w P. nie ponosi więc odpowiedzialności za ewentualne naruszenie dóbr osobistych powoda (lub innego osadzonego) w tymże Ośrodku (...) w S..

W ocenie Sądu Rejonowego powód nie wykazał ażeby podczas odbywania kary pozbawienia wolności w (...) w P. zostały naruszone jego dobra osobiste, a w szczególności godność. Należy również zaznaczyć, że nie każde naruszenie dóbr osobistych rodzi prawo do żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Umieszczenie osoby pozbawionej wolności w celi o powierzchni przypadającej na osadzonego mniejszej niż 3 m. kw. może stanowić wystarczającą przesłankę naruszenia dóbr osobistych, jednakże sam taki fakt nie przesądza o zasadności roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c., którego przyznanie zależy od wielu różnych okoliczności, w tym między innymi od długotrwałości przebywania w przeludnionej celi, uciążliwości z tym związanych, poczucia krzywdy i jego stopnia oraz od pozostałych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, które mogą zwiększać poczucie krzywdy lub je osłabiać, a nawet sprawiać, że w ogóle nie powstało.

Podnieść należy, że powód nie przebywał w przeludnionych celach, które na oddziale (...) były dwu- lub trzyosobowe i nie dostawiano w nich żadnych dodatkowych łóżek. W (...) w P. wszystkie cele mieszkalne wyposażono w okna z możliwością otworzenia oraz zamknięcia o standardowej wielkości, umożliwiające oświetlenie celi światłem naturalnym. W czasie gdy cele były otwarte osadzeni mogli sami zapalać i gasić światło sztuczne (tzw. jarzeniówki).

Powód wskazywał, że z uwagi na warunki panujące w celach pogorszył się mu wzrok, niemniej nie przedstawił w istocie żadnego dowodu, który potwierdzałby ową okoliczność oraz związek przyczynowy między osadzeniem w (...) w P. a pogorszeniem wzroku.

Powód sam wyraził zgodę na pracę nieodpłatną, którą wykonywał w schronisku dla zwierząt w P.. Powód nie skarżył się wychowawczyni,(...)na warunki pracy istniejące w tym schronisku. Nawet jeśli powód miał jakiekolwiek zastrzeżenia w tym zakresie to zgłaszał je jedynie innym osadzonym. Ponadto wbrew twierdzeniu powoda osadzeni pracujący w schronisku otrzymywali tam odzież roboczą. Powód miał również możliwość umycia się po pracy (zarówno w schronisku, jak i w areszcie) i uprania ubrania, co wynika z zeznań (...)w P. G. F.. Zaznaczyć należy, iż praca (nawet nieodpłatna) poza terenem aresztu śledczego cieszyła się sporym zainteresowaniem osadzonych, było więcej chętnych niż miejsc pracy.

Powód otrzymywał regularnie przepustki szkolne i okolicznościowe

Ewentualne niedogodności, które mógł odczuwać powód będąc osadzonym w (...) w P., nie przekraczały zakresu koniecznego i nieuniknionego cierpienia wpisanego w odbywanie kary pozbawienia wolności. Ponadto powód nie udowodnił ażeby składał w administracji jednostki skargi dotyczące warunków bytowych.

Z tych też względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo i na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego.

Pełnomocnik powoda zaskarżył wyrok w całości.

Zaskarżanemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 23 i 24 § 1 k.c. w zw. z art. 30 i 40 Konstytucji, art. 10 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167) oraz art. 3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że warunki, w których powód przebywał w związku z umieszczeniem go w (...) w P. oraz jego częste przenoszenie z jednej celi do innej nie mogą być oceniane jako niezgodne z prawem, a związane ze specyfiką odbywania kary pozbawienia wolności, nadto poprzez uznanie, iż zmiany celi przez powoda spowodowane były koniecznością pobytu w jednej celi osób zakwalifikowanych do tej samej podgrupy (P2 lub P3), a powód nie był przenoszony między celami częściej niż inni osadzeni;

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w realiach sprawy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych powoda w związku z odbywaniem przez niego kary w warunkach sprzecznych z art. 30 i 40 Konstytucji, art. 10 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167) oraz art. 3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.);

3. naruszenie prawa materialnego tj. art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż to na powodzie ciążył obowiązek wykazania pobytu w warunkach, które naruszały jego dobra osobiste, podczas gdy to pozwany miał wykazać, że warunki, w których powód odbywał karę pozbawienia wolności były zgodne z prawem oraz że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych M. K. (1) i to w sposób bezprawny i zawiniony;

4. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez m.in. przyjęcie, iż powód nie dawał wyrazu niezadowolenia z pobytu i traktowania w (...) w P., podczas gdy wielokrotnie składał on skargi bezpośrednio m.in. wychowawcy jednostki penitencjarnej;

5. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a nadto iż powód nie dawał wyrazu niezadowolenia z pobytu i traktowania w (...) w P..

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 października 2017 r. poprzez uwzględnienie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ponadto wnosił o przesłuchanie powoda na okoliczność jak w pozwie, a w konsekwencji także o przeprowadzenie dowodu z załączonych do niniejszego pisma dokumentów na okoliczności w nich zawarte.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji, oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych w apelacji jako bezprzedmiotowych dla sprawy, wobec cofnięcia przez pełnomocnika powoda przed sądem I instancji wniosku w przedmiocie dopuszczenia dowodu z przesłuchania strony oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

Wnioski dowodowe wskazane w apelacji Sąd II instancji oddalił. Przypomnieć należy, że dowód z przesłuchania strony powodowej został na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku cofnięty przez pełnomocnika. Pozostałe dowody nie są zaś przydatne w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Na wstępie podnieść należy, że w ocenie Sądu II instancji nie ma racji autor apelacji, kiedy zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu II instancji w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie całego zgromadzonego materiału dowodowego, który ocenił na podstawie wszechstronnego rozważenia wszystkich dowodów, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i w sposób odpowiadający zasadom doświadczenia życiowego. Brak zatem podstaw do zakwestionowania ustalonego stanu faktycznego.

Przeprowadzona ocena dowodów została dokonana na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto uwzględnia wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego rozumowania.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

W tym miejscu należy przypomnieć, że powód w uzasadnieniu pozwu podnosił, iż naruszenie jego dóbr osobistych upatrywał w wielokrotnym przenoszeniu z jednej celi do drugiej ( średnio 10-15 razy w miesiącu ), cele miały zaniżony metraż, panowała w nich ciasnota, zamontowane w oknach tzw. blindy ograniczały dostęp do światła naturalnego, utrudniały wietrzenie celi ( zjawisko zaduchy ), brak regularnego dostępu do ciepłej wody, brak pralni i suszarni, zmuszaniu noszenia brudnej odzieży ( zabrudzonej wydzielinami zwierzęcymi z racji zatrudnienia w schronisku dla zwierząt ) , częstych kontrolach cel minimum 3 razy w tygodniu.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło stawianych przez powoda w/w zarzutów.

Niespornym jest, że powód przebywał w pozwanym (...) w okresie od 13.02.2014 r. do 17.11.2015 r. W tym czasie, w okresie od 17.04.2015 r. do 07.07.2015 r. odbywał karę w (...) w K. Oddział (...) w S.. Powód co jest niesporne w w/w okresie korzystał regularnie z przepustek.

(...) jest kontrolowany przez (...) który w roku 2014 i 2015 stwierdził, że stan sanitarny jest dobry. Powód osadzony był w Oddziale (...), gdzie są jedynie cele dwu i trzy osobowe. Każda cela wyposażona jest w węzeł sanitarny ( ubikacja, umywalka, natrysk ), które są w wydzielonym pomieszczeniu. Pomieszczenie to jest skanalizowane, dostarczana jest ciepła i zimna woda. Wszystkie cele są zaopatrzone w otwierane okna, o standardowej wielkości. Zamontowane blendy przed oknami nie utrudniają dostępu światła dziennego, ani powietrza.

Powód pracując w (...)otrzymywał odzież roboczą, nie miał bezpośredniego kontaktu ze zwierzętami. Mógł korzystać z prysznica, mógł uprać odzież zarówno w miejscu pracy, jak i w (...).

Z dokumentu natomiast, jaki sporządził (...)wynika, że przez w/w okres odbywania kary jedynie 17 razy powód był przenoszony do innej celi. Zasady odbywania kary pozbawienia wolności nie ograniczają administracji zakładu prawa przenoszenia skazanych do innych cel. Wobec powyższego zasadnie Sąd I instancji odmówił wiary zeznaniom świadków wskazanych w uzasadnieniu apelacji na tę okoliczność.

W świetle powyższego w/ w zarzut nie jest zasadny i nie może odnieść zamierzonego skutku.

Za niezasadny uznać należało także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w apelacji.

Powód stosownie do treści art. 6 k.c. i art. 232k.p.c. powinien udowodnić okoliczności , z których wywodzi skutki prawne. Tymczasem zaoferowane Sądowi I instancji dowody na istnienie naruszających dobra osobiste powoda warunki bytowe oraz częste przenoszenie z celi, nie przyniosły zamierzonego skutku. Apelujący poza przytoczeniem obowiązujących przepisów prawa odnoszących się do kwestii dóbr osobistych, nie odnosi się do poczynionych ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie można w realiach warunków jakie panują w pozwanym (...) mówić o naruszeniu dobra osobistego w postaci godności osadzonego w zakładzie karnym.

W wyroku z dnia 02 października 2007 r., w sprawie I CSK 269/07, Monitor Prawniczy 2007/21/1172, Sąd Najwyższy stwierdził, że osadzenie skazanego w celi w warunkach, w których powierzchnia na jedną osobę wynosiła mniej niż 3 m ² , przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 248 § 1 kkw, jest zgodne z prawem.

Jak wynika z poczynionych prawidłowo ustaleń faktycznych powód przebywał w celach dwu lub trzyosobowych. Żadna z cel nie była przeludniona, a warunki zamieszkania były dobre. Cele były wyposażone w węzeł sanitarny, skazani mogli korzystać z zimnej i ciepłej wody, należycie oświetlone ( światło dzienne i sztuczne ).

Na marginesie Sąd Okręgowy zauważa, że sytuacja mieszkaniowa wielu rodzin w kraju, zajmujących mieszkania komunalne czy socjalne, jest gorsza pod względem stanu technicznego budynków, dostępu do mediów.

Powód przebywa w zakładach karnych ponad 13 lat i doskonale jest zorientowany, że osadzenie celem odbycia kary pozbawienia wolności musi wywoływać także ujemne konsekwencje dla skazanego.

Trafnie podnosi pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na apelację, że osadzenie w zakładzie karnym jest karą a izolacja jest związana z istotą tej kary i rotacja skazanych w celach jest w warunkach zakładów karnych oczywista. Nakazywanie powodowi zmiany celi nie było też bezprawne, ponieważ § 12 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności stanowi, że w razie potrzeby skazany może być przeniesiony w każdym czasie z celi mieszkalnej, którą zajmuje, do innej takiej celi. W przypadku powoda przenoszenie do innej celi miało miejsce tylko 17 razy.

Skoro zarzuty apelacji nie są uzasadnione, dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu za instancję apelacyjną orzeczono stosownie do postanowień zasady odpowiedzialności za wynik procesu – art. 98 k.p.c. Z uwagi, że apelację oddalono, dlatego na podstawie § 8 pkt 26 w związku § 10 ust.1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. poz. 1804, zm. Dz.U. z 2016 r., poz.1667) zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Ewa Tomczyk SSR del. Mirosława Makowska