Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2018 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko E. C.

o zapłatę

1.zasądza od pozwanej E. C. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 11.205,10 zł (jedenaście tysięcy dwieście pięć złotych dziesięć groszy) wraz z odsetkami liczonymi:

-od kwoty 10.764,95 zł (dziesięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 234,13 zł (dwieście trzydzieści cztery złote trzynaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

solidarnie z pozwanym K. M., wobec którego obowiązek zapłaty wynika z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 20 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 453719/16;

2.zasądza od pozwanej E. C. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 4.958 zł (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego

solidarnie z pozwanym K. M. co do kwoty 3.742,41 zł (trzy tysiące siedemset czterdzieści dwa złote czterdzieści jeden groszy), od którego wyżej wskazaną kwotę tytułem zwrotu kosztów postępowania zasądzono nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 20 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 453719/16;

3.nakazuje pobrać od pozwanej E. C. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2016 r. powód (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia solidarnie od pozwanych E. C. i K. M. kwoty 11.205,10 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 10.764,90 zł od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 234,13 zł od dnia 25 marca 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na dochodzoną należność składają się kwoty: 10.764,95 zł, tytułem niespłaconej należności głównej, kwota 234,13 zł, tytułem odsetek umownych za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, naliczonych od kwoty należności głównej od dnia 4 września 2014 r. do dnia 22 października 2014 r. oraz kwota 206,02 zł, tytułem opłat i prowizji, naliczonych zgodnie z tabelą opłat i prowizji, stanowiącą integralną część umowy. W zakresie żądanych odsetek powód wskazał, że odsetki od kwoty 10.764,95 zł powinny być naliczane od dnia 23 października 2014 r., tj. od dnia następnego po dniu, do którego zostały naliczone przez powoda odsetki umowne za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, skapitalizowane na dzień 22 października 2014 r., do dnia zapłaty, natomiast odsetki od kwoty 234,13 zł naliczane od dnia 25 marca 2016 r., tj. od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Powód wskazał, że powyższe należności wynikają z umowy karty kredytowej (...) z dnia 26 marca 2013 r. Należności te nie zostały uregulowane w terminach określonych w umowie, w związku z tym powód wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 4 września 2014 r. Pomimo wezwania do zapłaty pozwani nie uiścili należności.

20 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt VI Nc-e 453719/16), uwzględniając w całości żądanie pozwu.

19 lipca 2016 r. pozwana E. C. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty z 20 czerwca 2016 r. zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazała, że roszczenie powoda pozostaje niewykazane co do zasady oraz co do wysokości. Wskazała, że wyciąg z ksiąg bankowych stanowi jedynie dokument prywatny, a zatem powód winien przedstawić historię operacji na rachunku karty kredytowej wraz z dokładnym wyjaśnieniem zasad obliczania pozostałej wg powoda do zapłaty kwoty.

Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne złożenie sprzeciwu przez pozwaną E. C., co zgodnie z art. 505 [36] k.p.c. spowodowało utratą przez nakaz zapłaty mocy i przekazaniem sprawy do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej strony pozwanej.

Z dniem 28 października 2016 r. powód (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. zmienił nazwę na (...) Bank spółka akcyjna w W.

Pismem z dnia 17 marca 2017 r. powód ustosunkował się do sprzeciwu pozwanej i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wskazując, że twierdzenia pozwanej są niczym nieuzasadnione i pozbawione doniosłości procesowej. Wskazał, że pozwana twierdzi jedynie, że wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie ma waloru urzędowego, nie negując istnienia należności z tytułu wiążącej strony umowy. Pozwana poza ogólnymi stwierdzeniami, nie zdołała skutecznie zakwestionować treści tego dokumentu, nie podważając ani wiarygodności, ani rzetelności tego dokumentu. Zarówno księgi rachunkowe, jak i wyciągi z nich dotyczą identycznych informacji, różniąc się jedynie ich zakresem, zatem sporządzone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych wyciągi oraz inne oświadczenia, o ile podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych.

29 marca 2017 r. pozwana E. C. złożyła odpowiedź na pozew i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu. Oświadczyła, że zaprzecza wszystkim, wyraźnie nie przyznanym w niniejszym piśmie twierdzeniom i okolicznościom podanym w pozwie i wskazuje, że kierowana do niej roszczenie, które objęte zostało żądaniem pozwu nie istnieje. Zarzuciła, że powód nie wykazał istnienia wierzytelności co do zasady i wysokości. Przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, chociażby opatrzony pieczęcią bankową nie ma waloru dokumentu urzędowego, a jedynie może być traktowany na równi z dokumentem prywatnym. Z tej też przyczyny, aby wykazać zasadność swego roszczenia winien załączyć do pozwu co najmniej historię operacji na rachunku kredytowym, który potwierdzałyby treść danych zawartych w wyciągu bankowym. Złożony przez powoda wyciąg z rachunku jest zupełnie nieczytelny, gdyż nie sposób na jego podstawie wywieść w jaki sposób powód obliczył kapitał pozostały do zapłaty jak i odsetki.

24 października 2017 r. powód ustosunkował się do odpowiedzi na pozew pozwanej, podtrzymał wszelkie wnioski i twierdzenia wyrażone już w odpowiedzi na sprzeciw pozwanej. Wskazał, że pozwana jedynie w sposób niepoparty dowodami zaprzecza istnienia roszczenia powoda oraz kwestionuje wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, jako dokument urzędowy. Powód wskazał, że sposób rozliczenia łączącej strony umowy został szczegółowo wykazany w przedłożonym do akt niniejszego postępowania dokumencie zestawienia należności i spłat kredytu, tym samym niezrozumiałym dla powoda pozostaje zarzut pozwanej w przedmiocie nieprzedłożenia do akt niniejszego postepowania dokumentu w postaci historii operacji na rachunku.

W dalszym toku stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 26 marca 2013 r. pozwani K. M. oraz E. C. - w umowie zwanymi dalej klientami - zawarli z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną w W. - w umowie zwanym dalej Bankiem - umowę karty kredytowej o numerze (...). Zgodnie z §2 umowy Bank zobowiązał się do otworzenia dla klientów rachunku karty, rozliczania na tym rachunku transakcji dokonanych z użyciem karty, wydania klientom karty oraz udzielenie limitu kredytowego w wysokości 11.600 zł.

Umowa została zawarta na czas oznaczony, równy dacie ważności każdorazowo wydanej karty kredytowej (§3 ust. 1). Wymagalność zadłużenia klienta wynikającego z umowy przypadała na ostatni dzień obowiązywania umowy (§3 ust. 2). Umowa podlegała również automatycznemu przedłużaniu na okres 24 miesięcy, co nie wymagało zawarcia aneksu do umowy, chyba że klient odmówił przedłużenia umowy, poprzez złożenie stosowanego oświadczenia na 60 dni przed upływem terminu obowiązywania umowy (ważności karty) lub też bank na 30 dni przed upływem tego terminu przesłał informację o braku możliwości przedłużenia umowy i konieczności spłaty zadłużenia z tytułu umowy – §3 ust. 3, 4 i 5. Rozwiązania umowy mogło nastąpić również przez każdą stron na zasadach określonych w regulaminie (§11 ust. 3).

Przyznany klientowi limit kredyt miał charakter odnawialny (§4 ust. 2). Każdorazowa transakcja z wykorzystaniem karty pomniejsza dostępny limit kredytowy (§4 ust. 4). Odsetki od transakcji bezgotówkowych i gotówkowych naliczane były od dnia rozliczenia tych transakcji (§4 ust. 13 i 14). Bank uprawniony był również do obciążania rachunku karty opłatami i prowizjami za czynności związane z obsługą i usługami w wysokościach określonych w tabeli opłat (§6). Klient zobowiązany był do dokonywania spłaty zadłużenia w wysokości 5% jego wysokości w cyklu rozliczeniowym, który wynosił 1 miesiąc, nie później niż w terminie 25 dni od daty zamknięcia cyklu rozliczeniowego (§4 ust. 7).

Integralną częścią umowy były: regulamin, tabela opłat i tabela oprocentowania - §10 ust.1.

Zgodnie z regulaminem pkt 2.7 limitem kredytowym rachunku była przyznana indywidualnie przez bank maksymalną kwotę kredytu, na jaką może zostać obciążony rachunek karty, zgodnie z zasadami regulaminu, rachunkiem karty był natomiast rachunek otwarty i prowadzony w złotych polskich przez bank na podstawie umowy, w celu rejestrowania transakcji i opłat wynikających z używania karty (pkt 2.15). Tabelą opłat była natomiast tabela prowizji i opłat bankowych pobieranych od przedsiębiorców (pkt 2.16).

Bank mógł odebrać lub zawiesić prawo klienta do używania karty lub odmówić wydania duplikatu albo wznowienia karty i przedłużenia umowy w przypadku gdy klient naruszył postanowienia regulaminu lub nie spłacił kwoty minimalnej miesięcznej spłaty w wyznaczonym terminie co najmniej przez dwa kolejne okresy płatności, jeżeli bank zażądał od klienta karty spłaty zaległej kwoty w terminie 7 dni od dnia otrzymania przez klienta wezwania do spłaty, pod rygorem rozwiązania umowy (pkt 10.3, 10.3.1 i 10.3.4).

Bank mógł wypowiedzieć umowę, z ważnego powodu, z zachowaniem formy pisemnej pod rygorem nieważności oraz co najmniej 30 dniowego terminu w przypadkach określonych w pkt 10.3 oraz w przypadku niedotrzymania przez klienta warunków umowy lub regulaminu albo przepisów prawa (pkt 12.3, 12.3.1 i 12.3.2).

W przypadku wypowiedzenia umowy klient zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia wraz z należnymi odsetkami (ust. 12.5) Zgodnie z tabelą oprocentowania wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego dla limitu kredytowego w rachunku bieżącym wynosiła czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Dowód:

- umowa karty kredytowej z 26 marca 2013 r. – k. 85-90;

- regulamin – k. 91-98;

- tabela opłat i prowizji – k. 99-110;

- tabela oprocentowania – k. 111-113.

W okresie od 5 kwietnia 2013 r. E. C. i K. M. korzystali z wydanej im karty kredytowej na podstawie umowy z 26 marca 2013 r. Kwota niespłaconego kapitału na dzień 4 września 2014 r. wynosiło 10.280,92 zł.

Pismami z dnia 4 września 2014 r. (...) Bank (...) S.A. w W. wypowiedział K. M. i E. C., wobec niedotrzymania terminów płatności, umowę karty kredytowej nr (...) z dnia 26 marca 2013 r., wzywając jednocześnie kredytobiorców do zapłaty kwoty zadłużenia, które na dzień 4 września 2014 r. wynosiło 10.431,56 zł, i na którą składały się niespłacony kapitał w kwocie 10.280,92 zł oraz odsetki umowne w kwocie 141,66 zł, w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Oświadczenia banku zostały wysłane klientom 9 września 2014 r. Koszt ich wysłania wyniósł 14,80 zł. Umowa została rozwiązana z dniem 22 października 2014 r.

Pismami z dnia 31 grudnia 2014 (...) Bank (...) S.A. w W. wezwał K. M. i E. C. do zapłaty kwoty 11.205,10 zł, tytułem zadłużenia z umowy z 26 marca 2013 r. na dzień 19 grudnia 2014 r., w terminie do 7 stycznia 2015 r., obejmującą kwotę niespłaconego kapitału, odsetek umownych oraz odsetek karnych.

Dowód:

-historia rachunku - k. 119-124;

-wypowiedzenie umowy – k. 114;

-wypowiedzenie umowy – k. 115;

-zestawienie przesyłek k. 116;

-wezwania do zapłaty – k. 125-126;

-potwierdzenie nadania wraz z cennikiem – k. 116-118.

Z dniem 28 października 2016 r. powód (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. zmienił nazwę na (...) Bank spółka akcyjna w W..

Niesporne.

W dniu 21 grudnia 2016 r. (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym stwierdził, że z tytułu umowy (...) z dnia 26 marca 2013 r. w księgach rachunkowych banku na dzień 22 października 2014 r. figuruje wymagalne zadłużenie K. M. i E. C. na łączną kwotę 11.205,10 zł, na którą składają się: 10.764,95 zł, tytułem niespłaconej kapitału, kwota 234,13 zł, tytułem odsetek umownych za opóźnienie, liczonych od dnia 27 marca 2013 r. do dnia 21 października 2014 r. oraz kwota 206,02 zł, tytułem opłat i prowizji oraz dalsze odsetki, obliczone od kwoty 10.764,95 zł od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Oświadczenie w imieniu kredytodawcy złożyła należycie umocowana A. P..

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych – k. 82;

-pełnomocnictwo – k. 83-84;

- zestawienie należności i spłat kredytu – k. 153-159;

- zestawienie należności i zaległości z kalkulacją odsetek – k. 158-159;

-zestawienie stóp procentowych – k. 243-244.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Ustalony przez Sąd stan faktyczny był niesporny, w szczególności co do zawarcia przez strony w dniu 26 marca 2013 r. umowy karty kredytowej, będącej podstawą dochodzonych przez powoda roszczeń.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez powoda. Dokumenty te nie budzą wątpliwości co do swojej prawdziwości, nadto ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną za stron, co czyni je wiarygodnymi i przydatnymi do rozstrzygnięcia niniejszego sporu. Pozwana nie zaprzeczyła faktowi zawarcia tej umowy oraz temu, że korzystała z przyznanego limitu, a także wypowiedzenia przedmiotowej umowy oraz daty wymagalności roszczenia. Zakwestionowała jednak wysokości powstałego z tego tytułu zadłużenia, zarzucając, że ze złożonych przez powoda dokumentów nie wynika, aby jego roszczenie ukształtowało się we wskazanej w pozwie wysokości.

Rozpoznający niniejszą sprawę w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie wydał w dniu 20 czerwca 2016 r. nakaz zapłaty, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt VI Nc – e (...)), zasądzając dochodzoną przez powódkę należność solidarnie od pozwanych E. C. i K. M..

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty skutecznie wniosła jedynie pozwana E. C..

Sąd Rejonowy procedujący w niniejszej sprawie w pierwszej kolejności wskazuje, że mając na względzie uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2017 r. , III CZP 21/17, w której to Sąd Najwyższy stwierdził, że „wniesienie sprzeciwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym powoduje utratę mocy nakazu zapłaty w całości w stosunku do pozwanego, który wniósł sprzeciw (art. 505[36] § 1 k.p.c.).”, rozpoznawał sprawę jedynie co do pozwanej E. C..

Zgodnie bowiem z art. 504 § 2 k.p.c., nakaz zapłaty, przeciwko któremu w całości lub w części nie wniesiono skutecznie sprzeciwu, ma skutki prawomocnego wyroku. Art. 505 § 2 k.p.c. stanowi, że nakaz zapłaty traci moc w części zaskarżonej sprzeciwem. Sprzeciw jednego tylko ze współpozwanych o to samo roszczenie oraz co do jednego lub niektórych uwzględnionych roszczeń powoduje utratę mocy nakazu jedynie co do nich.

W uzasadnieniu wyżej cytowanej uchwały, Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 505(36) k.p.c. należy odczytywać w powiązaniu z art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych 5 wolności, sporządzonej w R. dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr (...) oraz uzupełnionej Protokołem nr (...) (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja) i art. 2 i 78 Konstytucji. Nie sposób bowiem pominąć, że możliwość samodzielnego działania przed sądem jest jedną z podstaw sprawiedliwego procesu (art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. Konwencji) i urzeczywistnia zasady sprawiedliwości społecznej w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji). Uprawnienie do zaskarżenia orzeczeń wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji) zakłada m.in. prawo swobody decyzji w zakresie zaskarżenia tych orzeczeń i poddawania ich kontroli.

W świetle powyższych zasad, art. 505(36) k.p.c. należy rozumieć w ten sposób, że wniesienie sprzeciwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym powoduje utratę mocy nakazu zapłaty w całości w stosunku do pozwanego, który wniósł sprzeciw.

W przedmiotowej sprawie, sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 20 czerwca 2016 r. skutecznie wywiodła jedynie pozwana E. C., a zatem jedynie w stosunku do niej ww. nakaz stracił mocy. W stosunku do pozwanego K. M. ww. nakaz zapłaty jest natomiast prawomocny i skuteczny.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy karty kredytowej (...) z 26 marca 2013 r., na podstawie której powód wydał pozwanym kartę kredytową i oddał pozwanym do dyspozycji określony limit kredytowy, a ponadto zobowiązał się do prowadzenia rachunku na potrzeby rozliczania transakcji dokonanych przy użyciu karty, a pozwany zobowiązał się do spłaty wykorzystanego limitu, co najmniej w wysokości wskazanej w umowie.

Podstawą prawną roszczenia powoda był przepisu art. 14 ust. 1, obowiązującej w dniu zawarcia umowy ustawy z dnia 12 września 2012 roku o elektronicznych instrumentach finansowych (tekst jednolity z 2012 roku, poz. 1232), zgodnie z którym przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę.

W ocenie Sądu, mając na uwadze treść umowy z 26 marca 2013 r., stron nie łączyła umowa o kredyt odnawialny, strony nie zawierały bowiem odrębnej umowy o kredyt odnawialny, a jedynie pozwanym, jako posiadaczom karty kredytowej, przyznany został limit kredytowy rachunku w wysokości 11.600 zł. Brak było zatem podstaw do przyjęcia za podstawę roszczenia powoda przepisu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. z dnia 7 listopada 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1988)), a także, że przyznany pozwanym limit kredytowy rachunku jest kredytem odnawialnym i że strony zawarły odrębną umowę o kredyt.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518). Na powodzie zatem – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że objęta żądaniem pozwu należności - oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – istniała i nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

W ocenie Sądu powód podołał spoczywającemu na nim ciężarze dowodu i wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Szczegółowa matematyczna analiza transakcji przeprowadzonych na rachunku, zgodnie z załączonymi: historią rachunku, zestawieniem należności i spłat kredytu, zestawieniem należności i zaległości z kalkulacją odsetek uzasadnia twierdzenie powoda, w myśl którego na dzień 22 października 2014 roku (tj. na ostatni dzień obowiązywania umowy, której to daty pozwana nie kwestionowała) na rachunku bankowym pozwanej pozostawała niespłacona kwota z limitu kredytu w wysokości 10.764,95 złotych, tytułem niespłaconego kapitału oraz kwota 234,13 zł, tytułem odsetek umownych w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, naliczonych za okres od 27 marca 2013 r. do 21 października 2014 r. Analogicznie wygląda przedłożone przez powoda wyliczenie należnych odsetek umownych. Wysokość przyjętego oprocentowania wynika ze stanowiących integralną część umowy tabel oprocentowania dla przedsiębiorców i prawidłowość przyjętych stóp procentowych potwierdza złożone zestawienie stóp procentowych. Nie bez znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powoda była też postawa pozwanej, która nie stawiła się na którąkolwiek z rozpraw w sprawie. E. C. nie przedstawiła również żadnego dowodu, w szczególności z potwierdzeń przelewów – spłaty wykorzystanego limitu lub ze swoich zeznań, którym mógłby wykazać, że przedstawiona przed powoda historia transakcji przebiegała w sposób odmienny.

Reasumując, Sąd uznając roszczenie za w całości zasadne, w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej E. C. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 11.205,10 zł wraz z odsetkami liczonymi:

-od kwoty 10.764,95 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 234,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

- solidarnie z pozwanym K. M., wobec którego obowiązek zapłaty wynika z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 20 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 453719/16.

Orzeczenie o odsetkach za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje podstawę prawną w przepisie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Umówiona przez strony wysokość odsetek wynosi czterokrotność stop kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, co wynika wprost z postanowień umowy. Wobec powyższego odsetki karne od kwoty 10.764,95 zł zasądzono od dnia 23 października 2014 r., tj. od pierwszego dnia po rozwiązaniu umowy, skutkującym postawieniem w stan wymagalności całości zobowiązań posiadacza rachunku. Art. 482 § 1 k.c. stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Przy czym, zgodnie z §2 - przepis paragrafu poprzedzającego nie dotyczy pożyczek długoterminowych udzielanych przez instytucje kredytowe. Odsetki od skapitalizowanej kwoty odsetek – 234,13 zł zostały zasądzone zgodnie z żądaniem strony powodowej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda- radcy prawnego, obliczone na podstawie §2 pkt 5 i § 3 w zw. z §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późń. zm.) opiewające na kwotę 4.800 złotych oraz uiszczona przez powódkę opłata sądowa od pozwu w kwocie 141 zł, obliczona na podstawie art. 19 pkt 2 ust. 2 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.).

Stąd też, Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanej E. C. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 4.958 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.817 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego - solidarnie z pozwanym K. M. co do kwoty 3.742,41 zł od którego wyżej wskazaną kwotę tytułem zwrotu kosztów postępowania zasądzono nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 20 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 453719/16.

Z kolei w punkcie III wyroku nakazano pobrać od pozwanej E. C. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 420 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Sąd wskazuje, że od 7 lipca 2013 r. ustawodawca wyraźnie ograniczył zakres elementów formalnych pozwu, które podlegają uzupełnieniu pod rygorem umorzenia postępowania. Są to jedynie: wykazanie umocowania i złożenie pełnomocnictwa zgodnie z regułami wskazanymi w art. 68 zdanie pierwsze k.p.c. i art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.c. Powód nie jest zobowiązany ani do podpisania pozwu własnoręcznie, ani do dołączenia jego odpisów. Uzupełnienie opłaty sądowej pod rygorem umorzenia postępowania konieczne jest tylko wówczas, gdy przekazanie sprawy następuje wobec braku przesłanek wydania elektronicznego nakazu zapłaty bądź też po uchyleniu tego nakazu z urzędu na podstawie art. 502 (1) § 1 i 2. Powód nie jest natomiast zobligowany do uzupełnienia opłaty od pozwu, gdy były podstawy do wydania elektronicznego nakazu zapłaty, a przekazanie sprawy następuje z powodu wniesienia wobec niego sprzeciwu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., III CZP 56/13, Legalis 734742), czyli tak jak to było w realiach niniejszej sprawy. Zachodzi natomiast istotna wątpliwość, czy brakująca opłata sądowa od pozwu podlega pobraniu w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Z jednej strony obowiązki fiskalne powinny być nakładane na strony za pomocą wyraźnych przepisów. Z drugiej jednak strony pozew przekazany do sądu na skutek wniesienia sprzeciwu nie jest już pozwem, o jakim mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2 u.k.s.c., i Skarbowi Państwa należy się pełna opłata, stosownie do art. 18 ust. 1. Z tego względu wydaje się, że odpowiednie zastosowanie powinien tutaj znaleźć art. 130(3) § 2 k.p.c. gdyż obowiązek uzupełnienia opłaty powstał z przyczyn innych niż określone w § 1 tego przepisu (tak Manowska, Komentarz do art. 507 (37) Kodeksu postępowania cywilnego, Lex).

Należna opłata sądowa od pozwu w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynosiła 561 zł, z czego powódka uiściła 141 zł, a przegrywająca proces pozwana jest zobowiązana zapłacić jej pozostałą część, tj. 420 zł.

Sygn. akt III C 39/18

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Zarządzenie wykonać w terminie 14 dni.

4.  Akta z zażaleniem, apelacją lub za 21 dni.

16.05.2018 r.

SSR Justyna Pikulik