Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. P. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 15.548,69 zł

(piętnaście tysięcy pięćset czterdzieści osiem złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego M. P. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3.812 zł (trzy tysiące osiemset dwanaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego M. P. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 105 zł (sto pięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2017 r. powód – Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym zażądał zasądzenia od pozwanego M. P. kwoty 15.548,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodowy Bank zawarł z pozwanym w dniu 9 września 2014 r. umowę o kredyt odnawialny w karcie. Pozwany nie wywiązał się z warunków określonych w umowie, co spowodowało powstanie wymagalnego zadłużenia, które na dzień 28 czerwca 2017 r. wyniosło 15.548,69 zł, stanowiącą niespłacony kapitał. Powód podał, że od wskazanej kwoty kapitału domaga się odsetek ustawowych w rozumieniu art. 359 §2 k.c., naliczanych od tej kwoty począwszy od dnia 29 czerwca 2017 r. Roszczenie stało się wymagalne 10 listopada 2016 r. Powód wskazał, że pomimo wezwania do zapłaty powód nie spłacił zadłużenia, co czyni pozew koniecznym i uzasadnionym. Ponadto powód wskazał, że w dniu 30 kwietnia 2015 r. Bank (...) S.A. jako bank przejmujący połączył się zgodnie z art. 124 ustawy Prawo bankowe oraz art. 492 ustawy Kodeks spółek handlowych z (...) Bank (...) S.A. i z dniem tym zmienił nazwę na Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W..

5 września 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt VI Nc-e 1280094/17)., uwzględniając w całości żądanie pozwu.

25 września 2017 r. pozwany M. P. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z 5 września 2017 r. wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że nie wie jaka umowa jest źródłem roszczenia powoda, gdyż nie zaoferował on żadnych dowodów. Wnioski i twierdzenia powoda złożone po sprzeciwie winny zostać oddalone jako spóźnione. Z ostrożności pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

Postanowieniem z dnia 13 listopada 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne złożenie sprzeciwu przez pozwanego, co zgodnie z art. 505 [36] k.p.c. spowodowało utratę przez nakaz zapłaty mocy i przekazaniem sprawy do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej strony pozwanego.

Pismami procesowymi z dnia 23 marca 2018 r. i 17 maja 2018 r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o uznanie twierdzeń w sprzeciwie pozwanego za bezzasadne, a ponadto o uznanie za spóźnione wszelkich twierdzeń i zarzutów złożonych przez pozwanego w kolejnych pismach procesowych.

Pozwany – po doręczeniu w dniu 8 maja 2018 r. odpisu pozwu z załącznikami oraz odpisów dalszych pism procesowych powoda nie ustosunkował się do stanowiska strony powodowej, pomimo nałożenia na niego zobowiązania do ustosunkowania się do twierdzeń pozwu i powołania twierdzeń i zarzutów, pod rygorem przyjęcia, że nie kwestionuje twierdzeń i wniosków pozwu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

19 września 2014 r. pozwany M. P. zawarł z Bankiem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W., zwanym dalej Bankiem, umowę o kartę płatniczą nr (...).

Zgodnie z treścią umowy, Bank przyznał posiadaczowi limit kredytowy do kwoty 20.000 zł, do korzystania z którego otworzył i prowadził rachunek karty kredytowej nr (...), zwany dalej rachunkiem karty oraz wydał kartę kredytową. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy z automatycznym jej przedłużaniem na kolejne 12 miesięczne okresy. Każda wpłata na rachunek karty stanowiła spłatę kredytu, z którego posiadacz mógł wielokrotnie korzystać do wysokości dostępnego limitu kredytowego. Posiadacz zobowiązany był przy tym do spłaty minimalnej. Termin dokonania spłaty minimalnej przypadał na 26 dzień od dnia zakończenia cyklu rozliczeniowego, którym był 5 dzień każdego miesiąca (§1). Oprocentowanie kredytu było zmienne i równało się czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (§2).

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umowy (OWU) umowa nie podlegała automatycznemu przedłużeniu w sytuacji, gdy którakolwiek ze stron złoży oświadczenie o odmowie przedłużenia umowy – najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu obowiązywania umowy (§2 ust. 1-2 OWU). Wysokość spłaty minimalnej wynikała z sumy miesięcznych rat przypadających do spłaty w danym cyklu rozliczeniowym, wynikających z uruchomionych planów ratalnych, tj. rozłożonego na raty spłaty zadłużenia na rachunku karty. Zestawienie bank przekazywał posiadaczowi w formie elektronicznej (§16 ust. 1 i 4 OWU oraz §1 pkt 30).

Zgodnie z §21 ust. 9 pkt 2 OWU umowa mogła zostać wypowiedziana przez Bank z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia w razie brak spłaty przez posiadacza w terminie dwóch pełnych minimalnych kwot do zapłaty.

Dowód:

- umowa o kartę płatniczą nr (...) z 19 września 2014 r. – k. 36,

- ogólne warunki umowy o kredytową kartę płatniczą – k. 37-44.

W dniu 30 kwietnia 2015 r. Bank (...) S.A. w W. jako Bank przejmujący połączył się z (...) Bank (...) S.A. w W. i z dniem tym zmienił nazwę na Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W..

Niesporne

Pismem z dnia 8 czerwca 2016 r. Bank (...) S.A. w W. wypowiedział M. P., wobec braku spłaty dwóch pełnych minimalnych kwot do zapłaty wynikających z umowy z 19 września 2014 r. z zachowaniem dwumiesięcznego terminu wypowiedzenia, umowę z 19 września 2014 r., wzywając jednocześnie do zapłaty zadłużenia wynikającego z tej umowy – z dniem upływu okresu wypowiedzenia umowy. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu.

Pismem z dnia 16 czerwca 2017 r. Bank (...) S.A. w W. wezwał M. P. do zapłaty kwoty 15.548,69 zł, stanowiącej sumę zadłużenia wynikającą z umowy z 9 września 2014 r. wg stanu na dzień 12 czerwca 2017 r. – w terminie do 23 czerwca 2017 r.

Dowód:

-wypowiedzenie umowy wraz z dowodem doręczenia – k. 45-46,

-wezwanie do zapłaty – k. 47.

W okresie od 19 września 2014 r. pozwany M. P. korzystał z przyznanego mu limitu kredytowego. Na dzień 12 czerwca 2017 r. zadłużenie posiadacza z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego wyniosło 15.548,69 zł.

Dowód:

- historia rachunku - k. 48-50.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych przez powoda. Pozwany nie podważał ich autentyczności, a również Sąd nie powziął wątpliwości co do ich prawdziwości, co czyniło je w pełni wiarygodnymi i przydatnymi do rozstrzygnięcia sporu. Pozwany poza ogólnym zarzutem, że nie przypomina sobie umowy, z której powód wywodził swoje roszczenie oraz zarzutem przedawnienia roszczenia powoda nie kwestionował pozostałych twierdzeń strony powodowej.

Powód wywodził swoje roszczenie z zawartej z pozwanym umowy o kredytową kartę kredytową.

Podstawą prawną jego roszczenia jest – oprócz ww. umowy przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. z dnia 7 listopada 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1988)), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Przy umowie kredytu odnawialnego oraz karty kredytowej, kredytobiorca nie jest obowiązany do zwrotu całości kwoty kredytu, lecz jedynie do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego poprzez dokonywanie wpłat , których wysokość oraz termin płatności są określane w wyciągu z rachunku. Posiadacz karty zobowiązany był do spłaty całego zadłużenia dopiero w sytuacji rozwiązania umowy.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518). Na powodzie zatem – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że objęta żądaniem pozwu należność - oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – istniała i nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Ponadto zgodnie z przepisem art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

W ocenie Sądu powód podołał spoczywającemu na nim ciężarze dowodu i wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Powód przedłożył umowę z 19 września 2016 r. podpisaną przez M. P.. Pozwany nie podniósł jakichkolwiek zarzutów przeciwko autentyczności tego dokumentu. Nie kwestionował również okoliczności jej zawarcia, korzystania z przyznanego limitu, powstałego z tego tytułu zadłużenia oraz skuteczności wypowiedzenia spornej umowy. Wysokość wykorzystanego a niespłaconego limitu kredytowego wynika natomiast z historii rachunku karty, którego pozwany również skutecznie nie zakwestionował.

Chybiony okazał się również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Przepis art. 118 k.c. stanowi natomiast, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zgodnie zaś z art. 123 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Roszczenie powoda z tytułu umowy z 19 września 2014 roku przedawniało się z upływem 3 lat, jako związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Przyjmując że roszczenie powoda stało się wymagalne z dniem 8 lipca 2016 r., tj. miesiąc po dacie wypowiedzenia umowy, co nastąpiło pismem z dnia 8 czerwca 2016 r. wskazującym na miesięczny termin wypowiedzenia umowy, to do przedawnienia roszczenia powódki doszłoby 8 lipca 2019 r. Pozew w sprawie został wniesiony 3 lipca 2017 r., co skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia zgodnie z przepisem art. 123 k.c.

Nie bez znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powoda była też postawa pozwanego, który nie stawił się na wyznaczony w sprawie termin rozprawy. Pozwany nie przedstawił również żadnego dowodu, w szczególności z potwierdzeń przelewów – spłaty wykorzystanego limitu lub ze swoich zeznań, którym mógłby wykazać, że przedstawiona przed powoda historia transakcji przebiegała w sposób odmienny. Nieustosunkowanie się do poszczególnych twierdzeń pozwu Sąd ocenił na podstawie art. 230 k.p.c. W myśl tego przepisu fakty przemilczane sąd może uznać za przyznane kierując się swoim uznaniem, wynikami całego postępowania i podobnie jak przyznane włączyć bez dowodu wprost do podstawy rozstrzygnięcia. Sąd powinien jednak powziąć - na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2016 r., sygn. akt IV CSK 669/15, Legalis 1533391). W ocenie Sądu wynik rozprawy nie sprzeciwia się zastosowaniu art. 230 k.p.c., albowiem nie sprzeciwiają się temu ustalenia Sądu dokonane na podstawie złożonych przez powoda dokumentów.

Reasumując, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego M. P. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 15.548,69 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Orzeczenie o odsetkach za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje podstawę prawną w przepisie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Umówiona przez strony wysokość odsetek wynosiła co prawda czterokrotność stop kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, co wynika wprost z postanowień umowy. Jednakże powód żądał zasądzenia odsetek niższych – ustawowych od dnia 29 czerwca 2017 r. Wobec wymagalności roszczenia przypadającego na 10 listopada 2016 r. nie było również przeszkód do zasądzenie odsetek od daty późniejszej zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda, obliczone na podstawie §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późń. zm.) wynoszącym kwotę 3.600 złotych oraz uiszczona przez powódkę opłata sądowa od pozwu w kwocie 195 zł, obliczona na podstawie art. 19 ust. 2 pkt 2 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wobec powyższego, Sąd w punkcie II wyroku zasądził od pozwanego M. P. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3.812 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

Z kolei w punkcie III wyroku nakazano pobrać od pozwanego M. P. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 105 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Sąd wskazuje, że od 7 lipca 2013 r. ustawodawca wyraźnie ograniczył zakres elementów formalnych pozwu, które podlegają uzupełnieniu pod rygorem umorzenia postępowania. Są to jedynie: wykazanie umocowania i złożenie pełnomocnictwa zgodnie z regułami wskazanymi w art. 68 zdanie pierwsze k.p.c. i art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.c. Powód nie jest zobowiązany ani do podpisania pozwu własnoręcznie, ani do dołączenia jego odpisów. Uzupełnienie opłaty sądowej pod rygorem umorzenia postępowania konieczne jest tylko wówczas, gdy przekazanie sprawy następuje wobec braku przesłanek wydania elektronicznego nakazu zapłaty bądź też po uchyleniu tego nakazu z urzędu na podstawie art. 502 (1) § 1 i 2. Powód nie jest natomiast zobligowany do uzupełnienia opłaty od pozwu, gdy były podstawy do wydania elektronicznego nakazu zapłaty, a przekazanie sprawy następuje z powodu wniesienia wobec niego sprzeciwu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., III CZP 56/13, Legalis 734742), czyli tak jak to było w realiach niniejszej sprawy. Zachodzi natomiast istotna wątpliwość, czy brakująca opłata sądowa od pozwu podlega pobraniu w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Z jednej strony obowiązki fiskalne powinny być nakładane na strony za pomocą wyraźnych przepisów. Z drugiej jednak strony pozew przekazany do sądu na skutek wniesienia sprzeciwu nie jest już pozwem, o jakim mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2 u.k.s.c., i Skarbowi Państwa należy się pełna opłata, stosownie do art. 18 ust. 1. Z tego względu wydaje się, że odpowiednie zastosowanie powinien tutaj znaleźć art. 130(3) § 2 k.p.c. gdyż obowiązek uzupełnienia opłaty powstał z przyczyn innych niż określone w § 1 tego przepisu (tak Manowska, Komentarz do art. 507 (37) Kodeksu postępowania cywilnego, Lex).

Należna opłata sądowa od pozwu w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynosiła 300 zł, z czego powód uiścił już 195 zł, a przegrywający proces pozwany jest zobowiązany zapłacić jej pozostałą część, tj. 105 zł.

\

Sygn. akt III C 489/18 upr.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Zarządzenie wykonać w terminie 14 dni.

4.  Akta z zażaleniem, apelacją lub za 21 dni.

19.06.2018 r.

SSR Justyna Pikulik