Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał W. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2016 roku, tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek.

Do ustalenia wysokości renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 2001 roku do 31 grudnia 2010 roku,

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 176,49%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 176,49% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 6.015,87 zł.

Organ rentowy uwzględnił okresy:

- składkowe - 19 lat, 6 miesięcy i 23 dni (tj.234 miesięcy),

- nieskładkowe (ograniczone do 1/3 składkowych) – 6 lat, 6 miesięcy i 8 dni (tj. 78 miesięcy.

Powyższe doprowadziło – zdaniem ZUS - do obliczenia wysokości renty w następujący sposób:

- 24% x 3.408,62 = 818,07 zł,

- (231 x 1,3 %)/12 x 6.015,87 zł = 1.505,77 zł ,

- (774 x 0,7%)/12 x 6.015,87 zł = 270,11 zł,

razem 2.593,95 zł, przy czym wysokość renty została ograniczona do 75%, tj. do kwoty 1.945,46 zł.

(decyzja k 74 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

W dniu 3 kwietnia 2017 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji, wskazując, że przy założeniu 234 miesięcy składkowych i 78 miesięcy nieskładkowych jego świadczenie winno wynieść 2.616,81 zł. Wskazał nieprawidłowe przyjęcie przez ZUS w wyliczeniu świadczenia 231 miesięcy składkowych i błędnego wyniku przemnożenia 774 miesięcy nieskładkowych. Wskazał nadto, że faktycznie legitymuje się okresem 244 miesięcy składkowych i 81 miesięcy nieskładkowych, co powinno zwiększyć wymiar renty do kwoty 2.692 zł. Podniósł także, że ZUS wyliczając należne mu świadczenie nie przyjął faktycznie osiągniętego przez niego, zgodnego z deklaracjami podatkowymi, przychodu. (odwołanie k. 2).

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 4 maja 2017 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 4-5)

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył W. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2017 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia wysokości renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 2001 roku do 31 grudnia 2010 roku,

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 176,49%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 176,49% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 6.015,87 zł.

Organ rentowy uwzględnił okresy:

- składkowe - 231 miesięcy,

- nieskładkowe - 774 miesiące.

Powyższe doprowadziło – zdaniem ZUS - do obliczenia wysokości renty w następujący sposób:

- 24% x 3.408,62 = 818,07 zł,

- (231 x 1,3 %)/12 x 6.015,87 zł = 1.505,77 zł ,

- (774 x 0,7%)/12 x 6.015,87 zł = 270,11 zł,

razem 2.593,95 zł, przy czym wysokość renty została ograniczona do 75%, tj. do kwoty 1.945,46 zł.

(decyzja k 86 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

W dniu 25 kwietnia 2017 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji, podtrzymując wszystkie zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji z 21 marca 2017 roku, wnosząc o przyjęcie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia na poziomie 180,17%. (odwołanie k. 2 akt sprawy VIII U 1039/17 połączonej ze sprawą niniejszą)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 26 maja 2017 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 3-4 akt sprawy VIII U 1039/17 połączonej ze sprawą niniejszą)

Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył W. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2017 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia wysokości renty przyjęto wcześniej ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 176,49%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 176,49% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 6.015,87 zł.

Organ rentowy, po doliczeniu okresów składkowych od 23 grudnia 2016 do 15 marca 2017 i od 31 marca 2017 do 31 marca 2017 roku oraz okresu nieskładkowego od 16 marca 2017 do 30 marca 2017 roku uwzględnił okresy:

- składkowe – 19 lat, 9 miesięcy i 18 dni (237 miesięcy),

- nieskładkowe (ograniczone do 1/3 składkowych) – 6 lat, 7 miesięcy i 6 dni (79 miesięcy).

Powyższe doprowadziło – zdaniem ZUS - do ustalenia wysokości renty w kwocie 1.988,63 zł.

(decyzja k 20 pliku akt ZUS zainicjowanego pismem ZUS z dnia 23.05.2017)

W dniu 24 lipca 2017 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji, podtrzymując wszystkie zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji z 21 marca 2017 roku. (odwołanie k. 2 akt sprawy VIII U 1588/17 połączonej ze sprawą niniejszą)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 7 sierpnia 2017 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 3-5 akt sprawy VIII U 1588/17 połączonej ze sprawą niniejszą)

Decyzją z dnia 15 czerwca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył W. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2017 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia wysokości renty przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 176,49%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 176,49% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 6.015,87 zł.

Organ rentowy uwzględnił okresy:

- składkowe – 20 lat, 2 miesiące i 1 dzień (242 miesiące)

- nieskładkowe ograniczone do 1/3 składkowych – 6 lat, 8 miesięcy i 21 dni (80 miesięcy).

Powyższe doprowadziło – zdaniem ZUS - do ustalenia wysokości renty w kwocie 2.015,86 zł.

(decyzja k 14 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 8.01.2018)

Decyzją z dnia 25 czerwca 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył W. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2018 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia wysokości renty przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 176,49%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 176,49% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 6.015,87 zł.

Organ rentowy uwzględnił okresy:

- składkowe – 20 lat, 5 miesięcy i 29 dni (245 miesięcy)

- nieskładkowe ograniczone do 1/3 składkowych – 6 lat, 10 miesięcy i 0 dni (82 miesiące).

Powyższe doprowadziło – zdaniem ZUS - do ustalenia wysokości renty w kwocie 2.096,51 zł.

(decyzja k 15 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 8.01.2018)

W dniu 17 lipca 2018 roku wnioskodawca odwołał się od powyższych decyzji, wskazując, że z karty przebiegu zatrudnienia z dnia 12 maja 2017 roku wynika, że posiada 256 miesięcy okresów składkowych. (odwołania k. 3 akt sprawy VIII U 1638/18 i k 3 akt VIII U 1639/18 połączonych ze sprawą niniejszą)

Odpowiadając na odwołania pismem z dnia 13 sierpnia 2018 roku organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonych decyzjach. (odpowiedź na odwołania k. 4 akt sprawy VIII U 1638/18 i k 4 akt VIII U 1639/18 połączonych ze sprawą niniejszą)

Sąd połączył wszystkie powyższe odwołania do wspólnego rozpoznania. (postanowienia w aktach wymienionych spraw)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. B., urodzony (...), w dniu 21 września 2016 roku złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek k. 1-4 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

Decyzją z dnia 17 stycznia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – II Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2016 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek do dnia 31 października 2018 roku, wskazując, że przyznane świadczenie ma charakter zaliczkowy. (decyzja k 30 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

W dniu 27 stycznia 2017 roku ubezpieczony wniósł o wydanie decyzji o wysokości renty w kwocie pełnej (nie zaliczkowej) oraz o przedstawienie sposobu wyliczenia wysokości renty. (pismo k 50 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

Decyzją z dnia 21 lutego 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – II Oddział w Ł. z urzędu przeliczył należną wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2016 roku, doliczając do stażu pracy okres od 1 września 2016 roku do 9 grudnia 2016 roku, wskazując iż do ustalenia wysokości renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 2001 roku do 31 grudnia 2010 roku,

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 165,91%.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 165,91% przez kwotę bazową 3.408,62 zł, co dało kwotę 5.655,24 zł.

Organ rentowy uwzględnił okresy:

- składkowe - 18 lat, 6 miesięcy i 0 dni (tj.222 miesiące),

- nieskładkowe (ograniczone do 1/3 składkowych) – 6 lat, 2 miesiące i 0 dni (tj. 74 miesiące)

- okres brakujący do 25 lat – 4 miesiące.

Powyższe doprowadziło do obliczenia wysokości renty w kwocie 1.862,62 zł.

(decyzja k 65 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

W piśmie z dnia 8 marca 2017 roku W. B. zakwestionował przyjęty przez ZUS okres składkowy w wymiarze 18 lat i 6 miesięcy, wskazując, że przepracował łącznie 19 lat i 4 miesiące. Wniósł nadto o przeliczenie renty z uwzględnieniem opłaconych przez niego w 2016 roku składek z działalności gospodarczej. (pismo k 71 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 21.09.2016)

Łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 21 marca 2017 roku wynosił 256 miesięcy i obejmował następujące okresy zatrudnienia:

- od 1 września 1989 roku do 30 września 1989 roku (1 miesiąc)

- od 1 marca 1990 roku do 23 marca 1990 roku (23 dni)

- od 1 października 1990 roku do 19 listopada 1991 roku (1 rok, 1 miesiąc i 19 dni)

- od 1 listopada 1996 roku do 31 października 1997 roku (1 rok)

- od 11 listopada 1997 roku do 2 grudnia 1997 roku (22 dni)

- od 3 grudnia 1997 roku do 30 kwietnia 1998 roku (4 miesiące, 29 dni)

- od 1 maja 1998 roku do 30 listopada 2014 roku (16 lat, 7 miesięcy)

- od 6 grudnia 2014 roku do 31 sierpnia 2016 roku (1 rok, 8 miesięcy i 26 dni)

- od 1 września 2016 roku do 9 grudnia 2016 roku (3 miesiące i 9 dni)

Łączny okres nieskładkowy W. B. obejmował 7 lat, 8 miesięcy i 14 dni, ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 85 miesięcy.

(karta przebiegu zatrudnienia – k 122)

Łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 14 czerwca 2017 roku wynosił 258 miesięcy i obejmował dodatkowo następujące okresy zatrudnienia:

- od 23 grudnia 2016 roku do 15 marca 2017 roku (2 miesiące i 24 dni)

- od 31 marca 2017 roku do 31 marca 2017 roku (1 dzień)

Okres nieskładkowy obejmował 7 lat, 8 miesięcy i 29 dni, ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 86 miesięcy.

(karta przebiegu zatrudnienia – k 123)

Łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 15 czerwca 2018 roku wynosił 266 miesięcy i obejmował dodatkowo okres zatrudnienia od 1 kwietnia 2017 roku do 30 listopada 2017 roku (8 miesięcy)

Okres nieskładkowy obejmował 7 lat, 11 miesięcy i 19 dni, ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 88 miesięcy.

(karta przebiegu zatrudnienia – k 124)

Łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 25 czerwca 2018 roku wynosił 270 miesięcy i obejmował dodatkowo okres zatrudnienia od 1 grudnia 2017 roku do 10 kwietnia 2018 roku (4 miesiące i 10 dni)

Okres nieskładkowy obejmował 8 lat, 1 miesiąc i 1 dzień, ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 88 miesięcy.

(karta przebiegu zatrudnienia – k 125)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie niespornych w sprawie dowodów z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest częściowo zasadne.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270) podstawę wymiaru renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o rentę, z uwzględnieniem ust. 6.

Ustęp 6 art. 15 przewiduje, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl ust. 2 art. 111 wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Zgodnie zaś z art. 112 jeżeli emeryt lub rencista zgłosi wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia przez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świadczenia okresów składkowych lub nieskładkowych, kwotę przysługującego świadczenia zwiększa się doliczając:

1) do kwoty emerytury, o której mowa w art. 53, lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy:

a) po 1,3 % podstawy wymiaru, ustalonej w wyniku waloryzacji, za każdy rok okresów składkowych, o których mowa w art. 6,

b) po 0,7 % podstawy wymiaru, ustalonej w wyniku waloryzacji, za każdy rok okresów nieskładkowych, o których mowa w art. 7;

2) do kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy oraz do kwoty renty rodzinnej część wzrostu, o którym mowa w pkt 1, ustaloną przy zastosowaniu wskaźnika procentowego, określonego odpowiednio w art. 62 ust. 2 lub w art. 73 ust. 1.

Na podstawie zaś art. 114 ust. 1 cytowanej ustawy wysokość świadczeń emerytalno – rentowych ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na ich wysokość.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że wszystkie zaskarżone w niniejszym postępowaniu decyzje organu rentowego zawierają nieprawidłowe – niezgodne z rzeczywistością dane dotyczące ilości miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawcy.

Powyższe stwierdzenie Sąd oparł na analizie wykazów tych okresów, złożonych przez organ rentowy dopiero na etapie postępowania sądowego (k 122-125), z których to wynika, że:

- łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 21 marca 2017 roku wynosił 256 miesięcy, zaś okres nieskładkowy ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 85 miesięcy;

- łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 14 czerwca 2017 roku wynosił 258 miesięcy, zaś okres nieskładkowy ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 86 miesięcy;

- łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 15 czerwca 2018 roku wynosił 266 miesięcy, zaś okres nieskładkowy ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 88 miesięcy.

- łączny udowodniony okres składkowy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 25 czerwca 2018 roku wynosił 270 miesięcy, zaś okres nieskładkowy obejmował 8 lat, 1 miesiąc i 1 dzień, ograniczony do 1/3 okresów składkowych - 88 miesięcy.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje ustalając wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy w oparciu o powyższe wskaźniki.

Odnosząc się natomiast do zarzutu wnioskodawcy dotyczącego błędnie (jego zdaniem) przyjętej podstawy wymiaru świadczenia, wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Rozporządzenie to obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny.

I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/.

Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości świadczenia wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Żądanie ubezpieczonego, by do podstawy wymiaru świadczenia przyjąć kwoty wynikające ze złożonych informacji o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za okres 2001 - 2010 nie mogło być uwzględnione z powodu braku dowodów opłacenia składek od wymienionych w tych dokumentach kwot na ubezpieczenie społeczne. Przedłożone przez wnioskodawcę w toku postępowania sądowego dokumenty zawierające informację o dochodzie uzyskanym w tym okresie nie dowodzą powyższego faktu.

Z tych wszystkich względów Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania wnioskodawcy w pozostałej części.