Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant:sekr. sądowy Anna Dorecka

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2018 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 stycznia 2018 roku nr (...)

w sprawie J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się J. M. prawo do emerytury od dnia 29 grudnia 2017 roku.

Sygn. akt IV U 183/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 17 grudnia 2018 r.

Decyzją z dnia 16 stycznia 2018 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia
29 grudnia 2017 r., odmówił J. M. przyznania prawa do emerytury.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował 25-letniego okresu ubezpieczenia, a jedynie 22 lata, 10 miesięcy i 13 dni okresów składkowych
i nieskładkowych oraz co najmniej 15-letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a jedynie 4 lata, 1 miesiąc i 20 dni takiej pracy.
W stażu pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K., ponieważ w oparciu o przedłożone dokumenty trudno było wskazać okresy oraz stanowiska wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach. W świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia
25 października 1982 r. wykazane zaś zostało zarządzenie nr 18 Ministra Hutnictwa Maszynowego z dnia 30 kwietnia 1982 r., które nie występuje w zarządzeniach resortowych w sprawie prac w szczególnych warunkach.

Decyzja ta została zaskarżona odwołaniem przez J. M., który domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podał,
że na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, ponieważ taką pracę wykonywał od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r.
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K.. Na rozprawie w dniu 14 maja 2018 r. odwołujący oświadczył, że po ukończeniu 16 roku życia pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców w miejscowości Z.. Po ukończeniu szkoły podstawowej
w 1970 r., nie kontynuował nauki i cały czas pracował z rodzicami. Pracę zarobkową podjął dopiero w 1975 r. (k. 12).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Podkreślił też, że w odwołaniu ubezpieczony nie podnosi twierdzeń ani wniosków dotyczących braku 25-letniego stażu pracy. Nie jest natomiast możliwe badanie przez Sąd tylko kwestii stażu pracy w szczególnych warunkach w oderwaniu od pozostałych przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do emerytury, które to przesłanki muszą być spełnione łącznie. W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2018 r. organ rentowy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odnosząc się do treści przedłożonych przez odwołującego dokumentów w postaci zaświadczenia z dnia 23 kwietnia 2018 r. i świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia
20 kwietnia 2018 r. podał, że wskazane w nich stanowiska pracy odwołującego
nie odpowiadają nazwom wymienionym w wykazie aktu resortowego. Powołał się też
na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r., II UK 218/09 (LEX nr 590247) (k. 16).

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący J. M., w dniu (...) ukończył 60 lat życia.

W dniu 29 grudnia 2017 r. ubezpieczony wystąpił do ZUS z wnioskiem o emeryturę.

Po złożeniu tego wniosku, na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udokumentował w postępowaniu przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych 21 lat i 27 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 9 miesięcy i 16 dni okresów nieskładkowych, co dało łącznie 22 lata, 10 miesięcy i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Wykazał też staż pracy
w szczególnych warunkach w wymiarze 4 lat, 1 miesiąca i 20 dni z tytułu zatrudnienia
w (...) Sp. z o.o. w K. od 1 lipca 1992 r. do 18 maja 1997 r. na stanowisku montera konstrukcji stalowych maszyn i urządzeń hutniczych, z wyłączeniem okresów urlopu bezpłatnego
od 29 grudnia 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. i od 30 grudnia 1994 r. do 30 grudnia 1994 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 stycznia 2018 r. (...) Oddział w T. odmówił J. M. przyznania prawa do emerytury, ponieważ dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 25-letniego okresu ubezpieczenia i co najmniej
15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Po przedłożeniu przez wnioskodawcę w dniu 24 maja 2018 r. protokołów zeznań świadków na okoliczność jego pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, (...) Oddział
w T. uwzględnił ubezpieczonemu jako tzw. uzupełniający okres takiej pracy
od 31 grudnia 1972 r. do 1 stycznia 1975 r. w wymiarze 2 lat i 2 dni, co dało mu łącznie
24 lata, 10 miesięcy i 15 dni okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających. Decyzją z dnia 17 lipca 2018 r. (...) Oddział w T. odmówił odwołującemu przyznania prawa do emerytury z uwagi nie niewykazanie przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. co najmniej 25-letniego okresu ubezpieczenia oraz co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Po przedłożeniu zaświadczenia Starostwa Powiatowego
w B. z dnia 27 września 2017 r., organ rentowy uwzględnił odwołującemu w stażu pracy jako tzw. uzupełniający cały okres jego pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 6 grudnia 1971 r. do 7 kwietnia 1975 r., co dało wnioskodawcy 25-letni okres ubezpieczenia. Decyzją
z dnia 26 października 2018 r. (...) Oddział w T. ponownie odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r.
nie wykazał co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie
4 lata, 1 miesiąc i 20 dni takiej pracy.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r. odwołujący pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. w pełnym wymiarze godzin. W tym czasie, wykonywał prace przy bieżącej konserwacji agregatów
i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane były prace w szczególnych warunkach. Na wszystkich wydziałach huty, na których pracował odwołujący, panowały warunki szkodliwe, w tym na koksowni, walcowni, na wydziale wielkich pieców
i na aglomerowni.

dowód:

-

zeznania świadka K. C.- k. 46-47,

-

zeznania świadka T. J.- k. 47-48,

-

zeznania odwołującego J. M.- k. 48-49,

(...) Przedsiębiorstwo (...) w K. zajmowało się remontami na terenie Huty im. (...), Huty (...)
w S.. Na terenie danej huty pracowało kilka brygad remontowych. Odwołujący realizował swoje obowiązki głównie na terenie Huty im (...), ale był też delegowany
do pracy na terenie Huty (...). Pracował przy remontach suwnic i wielkich pieców
na aglomerowni, walcowni i na wszystkich ważnych wydziałach huty, w tym w brygadzie smarowników. Remonty odbywały się głównie na wydziałach stalowni, konwektora, slabingu i wielkich pieców. Tylko ta część, której dotyczył remont była wyłączana z ruchu, a pozostała część pracowała. Odwołujący obsługiwał urządzenie przemieszczające się po szynie usytuowanej na wysokości zwane demarkiem. Robił to, kiedy istniała potrzeba przewiezienia cięższych materiałów. W brygadzie remontowej zajmował się wymianą kół i wałków transmisyjnych na suwnicach. Rozkręcał reduktory i wymieniał liny. Wszystkie te prace odbywały się na wysokości. Przy wymianie konstrukcji na wielkich piecach, ciął blachę palnikiem gazowym. W brygadzie smarowników musiał wpompować smar do kół. Odwołujący posiadał uprawnienia do pracy z palnikiem acetylenowym. W spornym okresie musiał legitymować się zaświadczeniem o zdolności do pracy na wysokości. Wszystkie opisane wyżej czynności realizował przypięty pasami bezpieczeństwa do barierki albo
do suwnicy na wysokości. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin z systemie jedno albo trójzmianowym. Kiedy odwołujący pracował przy remontach wielkich pieców,
to wyłączany był tylko piec remontowany, a pozostałe trzy pracowały. Piece remontowane były z zewnątrz. Kiedy zajmowano się remontem suwnic na wydziałach huty, to ogradzano tylko część terenu wydziału remontowanego, która była wyłączana z ruchu. W spornym okresie odwołujący otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia.

dowód:

-

zeznania świadka K. C.- k. 46-47,

-

zeznania świadka T. J.- k. 47-48,

-

zeznania odwołującego J. M.- k. 48-49,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków K. C. i T. J., którzy wskazali na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące rodzaju, charakteru i warunków pracy ubezpieczonego w spornym okresie zatrudnienia od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K.. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego.
Sąd zasadniczo podzielił też zeznania odwołującego J. M., który opisał, jakie prace realizował na terenie Huty im (...) i Huty (...). Zeznania te były szczere, spójne i logiczne. Korespondowały też z zeznaniami świadków.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołującemu J. M. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik
do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych
na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał
na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25-letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE. Rozstrzygnąć natomiast należało, czy odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
W postępowaniu przed organem rentowym ubezpieczony wykazał taki staż w wymiarze 4 lat, 1 miesiąca i 20 dni. Do wykazania co najmniej 15-letniego okresu pracy zabrakło mu zatem 10 lat, 10 miesięcy i 10 dni.

Organ rentowy zakwestionował co prawda przedłożone przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 25 października 1982 r.
i 20 kwietnia 2018 r., ale jak wskazuje się w orzecznictwie świadectwa takie nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych
w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej w nim podstawy prawnej. Sąd może więc prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy świadczona przez stronę praca była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub 2 do rozporządzenia z dnia 7 lutego1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2012 r., III AUa 1717/11, LEX nr 1129731, wyrok SA
w K. z dnia 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003, wyrok SA
w B. z dnia 24 września 2008 r., III AUa 795/08, OSAB 2008/4/60-68).

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 (LEX nr 14635) wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno- rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 k.p.c., który stanowi, że w sprawach
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyrok SN z dnia 2 lutego 1996 r.,
II URN 3/95, OSNP 1996/16/239). Skoro więc w niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionował fakt wykonywania przez odwołującego pracy w szczególnych warunkach, zasadnym stało się ustalenie okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia w oparciu o zeznania świadków i zeznania ubezpieczonego.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Pracę w szczególnych warunkach odwołujący wykonywał w okresie zatrudnienia
od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K.. Pomimo, iż umową o pracę z dnia 15 stycznia 1977 r. powierzono mu obowiązki: pomoc ślusarsko- transportowy i takie stanowisko wymieniono w kolejnych angażach, od dnia 1 lutego 1979 r. stanowisko operatora średniego sprzętu budowlanego, a następnie operatora sprzętu budowanego i maszynisty maszyn budowlanych, zaś od dnia 1 kwietnia 1989 r. stanowisko montera konstrukcji stalowych maszyn i urządzeń hutniczych, w całym spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane były prace w szczególnych warunkach. Tak też pracę odwołującego w spornym okresie na stanowiskach pomocy ślusarsko- transportowej
i montera konstrukcji stalowych maszyn i urządzeń hutniczych zakwalifikował pracodawca
w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 20 kwietnia 2018 r. Zgodzić się trzeba z tym, że prace realizowane przez odwołującego na tych stanowiskach na wydziałach huty, gdzie panowały warunki szczególne, należy tak właśnie kwalifikować. Jak ustalił Sąd, na wszystkich wydziałach huty, na których pracował odwołujący, panowały warunki szkodliwe, w tym na koksowni, walcowni,
na wydziale wielkich pieców i na aglomerowni. Remonty, którymi zajmował się na co dzień odwołujący, odbywały się głównie na wydziale stalowni, konwektora, slabingu i wielkich pieców. Tylko ta część, której dotyczył remont była wyłączana z ruchu, a pozostała część pracowała. Kiedy odwołujący pracował przy remontach wielkich pieców, to wyłączany był tylko piec remontowany, a pozostałe trzy pracowały. Kiedy zajmował się remontem suwnic na wydziałach huty, to ogradzano tylko część terenu wydziału remontowanego, która była wyłączana z ruchu. Nawet gdyby przyjąć, że w pewnym czasie dany wydział, na którym odbywały się remonty, był wyłączony z ruchu, to i tak pracę odwołującego w spornym okresie należałoby uznać za realizowaną w szczególnych warunkach, ponieważ była wykonywana na wysokości (Dział V, pkt 5 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.). Z zeznań świadków wynika, że
w spornym okresie odwołujący zajmował się remontami na wydziałach huty, na których panowały warunki szczególne. W całym spornym okresie zatrudnienia praca odwołującego łączyła się z remontami suwnic, innych urządzeń, konstrukcji, czy wielkich pieców.
W spornym okresie odwołujący pracował przy remontach suwnic i pieców na aglomerowni, walcowni i na wszystkich ważnych wydziałach huty, w tym w brygadzie smarowników. Remonty odbywały się głównie na wydziale stalowni, konwektora, slabingu i wielkich pieców. Odwołujący obsługiwał urządzenie przemieszczające się po szynie usytuowanej na wysokości zwane demarkiem. Zajmował się wymianą kół i wałków transmisyjnych na suwnicach. Rozkręcał reduktory i wymieniał liny. Przy wymianie konstrukcji na wielkich piecach, ciął blachę palnikiem gazowym. W brygadzie smarowników musiał wpompować smar do kół. Opisane wyżej czynności ubezpieczony realizował przypięty pasami bezpieczeństwa do barierki albo do suwnicy na wysokości. W spornym okresie odwołującemu przysługiwał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Czynności realizowane przez odwołującego w spornym okresie składały się na wykonywanie bieżących remontów na wydziałach huty, co było zgodne z zakresem działalności zatrudniającego go (...) Przedsiębiorstwa (...) w K.. Wszystkie te czynności należy kwalifikować jako prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane były prace w szczególnych warunkach. Prace te wymienione zostały w Dziale XIV, zatytułowanym: „Prace różne” pkt 25 (bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nawet, gdyby w spornym okresie odwołujący zajmował stanowisko operatora sprzętu budowlanego, to i tak wszystkie realizowane przez niego czynności były związane
z bieżącą konserwacją agregatów i urządzeń oraz pracami remontowymi na wydziałach huty będących w ruchu.

Dokonując takiej kwalifikacji pracy odwołującego w spornym okresie Sąd miał na uwadze, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426,
z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652, z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152, z dnia
22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75, z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283, z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329 i z dnia
14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325).

Po doliczeniu wymienionego wyżej spornego okresu zatrudnienia od 14 stycznia 1977 r. do 30 czerwca 1992 r. do wykazanego w postępowaniu przed ZUS stażu pracy
w szczególnych warunkach w wymiarze 4 lat, 1 miesiąca i 20 dni, odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem takiej pracy.

W okolicznościach faktycznych sprawy Sąd uznał więc, że zaskarżona decyzja
(...) Oddział w T. z dnia 16 stycznia 2018 r. nie była zasadna, ponieważ na dzień
1 stycznia 1999 r. odwołujący wykazał co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego
oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od dnia 29 grudnia 2017 r., tj. od daty wniosku.