Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Przewodniczący SSO Zbigniew Szczuka (spr.)

Sędziowie SO Renata Gąsior

SO Dorota Michalska

Protokolant Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa A. Z. (1)

przeciwko Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa (...) w W.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt VI P 304/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda A. Z. (1) na rzecz pozwanego Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstawa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka SSO Dorota Michalska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. Z. (1) przeciwko pozwanemu Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa (...)
w W. o przywrócenie do pracy wydał w dniu 17 stycznia 2018 r. wyrok na podstawie którego oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. Z. (2) był zatrudniony u pozwanego w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnik gospodarczy
w Departamencie Organizacji Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...)
w W. za wynagrodzeniem 3.516,80 zł . Powód wykonywał prace konserwatorsko - naprawcze typu naprawa mebli czy sprzętu.

Zgodnie z poleceniem Dyrektora Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. z dnia 16 stycznia 2014 r. u pozwanego wprowadzono jednolite zasady bezpieczeństwa zasobów informacyjnych przetwarzanych w systemach informatycznych, zarządzania sprzętem komputerowym, posługiwania się nośnikami informacji i ewidencjonowania elektronicznych nośników informacji, nadzorowania faksów, drukarek i kserokopiarek oraz korzystania z internatu. Zawierało ono kilka załączników obejmujących różne obszary zarządzania. Jednym z nich był przykład zarządzania uprawnieniami, zarządzenie sprzętem i nośnikami. W osobnym załączniku zostały określone zasady korzystania z internetu. Powyższe zawierało szczegółowe określenie w jaki sposób pracownik urzędu może obsługiwać się internetem jako narzędziem pracy. Zgodnie z nimi pracownik Urzędu mógł korzystać z sieci internet wyłącznie w celach uzasadnionych wykonywaniem obowiązków służbowych. Do internetu był ogólny dostęp, ale zabroniono korzystania z internetu w sprawach osobistych, korzystania z portali osobowych bowiem zawierały treści niebezpieczne. Była informacja, że korzystanie z internetu będzie monitorowane. W 2014 r. miał miejsce także cykl szkoleń dotyczących zasad korzystania
z internetu oraz zasad bezpieczeństwa w internecie. Powód uczestniczył w dniu 31 stycznia 2014 r. w szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa informacji, a swoją obecność na szkoleniu potwierdził podpisem na liście obecności. Powód był informowany o karach jakie grożą
za korzystanie z internetu dla celów prywatnych.

Zgodnie z obowiązującymi u pozwanego zasadami polecenia służbowe Sekretarza Województwa Dyrektora Urzędu podawane były do wiadomości pracowników Urzędu drogą elektroniczną na adres e-mailowy każdego pracownika. Obowiązkiem każdego pracownika Urzędu było zapoznanie się ze skierowaną na jego adres elektroniczny korespondencją.
W tej formule także powód otrzymywał polecenia służbowe.

W dniu 28 maja 2015 r. powód skierował do sekretarza Województwa - Dyrektora Urzędu pismo informujące, że osiągnie w dniu 15 grudnia 2015 r. wiek emerytalny i prosił jednocześnie o możliwość wykonywania pracy do dnia 31 grudnia 2015 r. na co otrzymał zgodę. Już wówczas istniały zastrzeżenia do pracy powoda .

W dniu 20 lipca 2015 r. odbyło się spotkanie kierownika Wydziału Kadr i Szkoleń, pracownika Wydziału Kadr i Szkoleń z powodem w związku z informacjami zgłaszanymi przez kierownika Wydziału Techniczno – Eksploatacyjnego – T. L. dotyczącymi powtarzających się, licznych zastrzeżeń do wykonywania pracy przez A. Z. (1). Pouczono powoda o obowiązku należytego wykonywania obowiązków. Zarzucono mu niewłaściwe wykonywanie obowiązków, zaniedbywanie samodzielnych i terminowych obowiązków. Odwołał swoją deklarację odejścia na emeryturę z dniem 31 grudnia 2015 r.

Pozwany wystosował, drogą elektroniczną na indywidualny adres powoda dwa dokumenty - pisma Sekretarza Województwa Dyrektora Urzędu; z dnia 8 maja 2016 r.
(...) i z dnia 11 maja 2016 r. Nr (...)
o zainstalowaniu na stanowiskach komputerowych oprogramowania o wykonywanych
na komputerze czynnościach i stałym monitoringu tych czynności pod kontem efektywności zarządzania swoim czasem pracy przez pracowników . Był to system (...) dotyczący efektywności pracy. Z miesięcznego raportowania powód zawsze w tabeli był dość nisko.
W okresie od l czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. łącznie w tym okresie przez 71h 35m
i 3h 58m średnio dziennie, korzystał z zasobów internetu nie związanych z pracą, a w okresie od l lipca 2016 r. do 31 lipca 2016 r. korzystał z zasobów internetu nie związanych z pracą, łącznie przez 106h 38m i średnio dziennie przez 5h 4m.

Z początkiem roku 2016 r. wydajność pracy powoda zmieniła się. Miał on 5 poważnych przewinień, nie było pożytku z jego pracy . W dniu 15 stycznia 2016 r. powód otrzymał
w elektronicznym systemie oraz na skrzynkę mailową polecenie przygotowania sprzętu multimedialnego na sali konferencyjnej w dniu 18.01.2016 r. na godz. 9:00 (zlecenie
nr (...)), którego powód nie przygotował, co skutkowało skargą ze zlecającego departamentu, opóźnieniem rozpoczęcia spotkania i koniecznością pilnego przygotowania ww. sprzętu przez innego pracownika. Wyjaśniając powód niezrealizowania zlecenia stwierdził, że odbył wcześniej rozmowę z jednym z pracowników ww. departamentu o tym, że nie będzie potrzeby przygotowywania sprzętu multimedialnego w przedmiotowym terminie i na tej podstawie, bez wiedzy kierownika i pracowników merytorycznych, rozdysponowujących zlecenia, zamknął sprawę.

W dniu 15 stycznia 2016 r. powód otrzymał polecenie (zlecenie nr (...)) naprawy zamka w szafie w jednym z pokoi budynku przy ul. (...), gdzie udał się dopiero 19.01.2016 r., nie odnotowując jednak wyjścia do innego budynku w Książce wyjść służbowych. Spotkany przez kierownika Wydziału w tej lokalizacji poinformował,
że przyszedł naprawić zamek ale nie wziął odpowiednich narzędzi, więc będzie musiał wrócić ponownie. Do dnia 2 lutego 2016r., do kiedy kierownik wydziału wskazał ostateczny termin na realizację tego polecenia, powód nie wykonał naprawy.

W dniu 2 lutego 2016 r. przełożony powoda T. L. sporządził notatkę służbową na okoliczność popełnianych przez powoda błędów przy wykonywaniu czynności służbowych. Opisał sytuację, które następnie legły u podstaw wypowiedzenia powodowi umowy o pracę.

W dniu 15 lutego 2016 r. odbyło się spotkanie powoda z kierownikiem Wydziału Kadr M. F. i pracownikiem Wydziału Kadr K. K.. Spotkanie zostało zorganizowane na polecenie Sekretarza Województwa - Dyrektora Urzędu w związku z notatką służbową sporządzoną przez kierownika Wydziału Technicznego – Eksploatacyjnego – T. L. dotyczących powtarzających się licznych zastrzeżeń do wykonywania pracy przez pozwanego A. Z. (1). Powód nie zgodził się z treścią notatki. Kierownik zapoznała się z ocenami okresowymi powoda z ubiegłych lat wskazując na niską jakość pracy powoda. Powód stwierdził, że jest źle traktowany bowiem inni pracownicy awansują z powielarni na lepsze stanowiska, a on został zdegradowany poprzez skierowanie do pracy w tym miejscu mimo, że legitymuje się znacznie wyższymi kwalifikacjami i doświadczeniem, które następnie wymienił. Przypominano powodowi
o okoliczności złożenia przez niego deklaracji przejścia na emeryturę z dniem 31 grudnia 2015 r. W dniu 15 lutego 2016 r. przełożony sporządził notatkę na okoliczność odbytego spotkania.

W piśmie z dnia 26 września 2016 r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę
z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ przewidziano na dzień 31 grudnia 2016 r. Jako przyczyny uzasadniające dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę wskazano:

l. niewykonywanie poleceń służbowych, wynikających z jego obowiązków służbowych lub wykonywanie ich nienależycie lub nieterminowo, włącznie z wprowadzaniem przełożonego w błąd, co do powodu zaniechania wykonania polecenia służbowego, na dowód czego pozwany opisał następujące sytuacje:

a.) w dniu 4.01.2016 r. powód otrzymał w elektronicznym systemie (zlecenie nr (...)) oraz jednocześnie na skrzynkę mailową, polecenie wyregulowania chwiejącego się biurka
w budynku przy ul. (...). Zamknął zlecenie bez jego faktycznej realizacji. Kierownikowi wydziału przekazał nieprawdziwe informacje, że mebel był zniszczony i nie nadawał się
do dalszej eksploatacji i wymaga wymiany na nowy. Inny pracownik wysłany
do zweryfikowania tych informacji stwierdził, że biurko wymagało tylko dokręcenia śrub,
co rozwiązało problem.

b.) w dniu 15.01.2016 r. powód otrzymał w elektronicznym systemie o godz. 13:56 oraz na skrzynkę mailową polecenie przygotowania sprzętu multimedialnego na sali konferencyjnej w dniu 18.01.2016 r. na godz. 9:00 (zlecenie nr (...)), którego powód nie przygotował, co skutkowało skargą ze zlecającego departamentu, opóźnieniem rozpoczęcia spotkania i koniecznością pilnego przygotowania ww. sprzętu przez innego pracownika.

c.) w dniu 15.01.2016 r. powód otrzymał polecenie (zlecenie nr (...)) naprawy zamka w szafie w jednym z pokoi budynku przy ul. (...), gdzie udał się powód dopiero 19.01.2016 r., nie odnotowując jednak wyjścia do innego budynku w Książce wyjść służbowych. Spotkany przez kierownika Wydziału w tej lokalizacji poinformował,
że przyszedł naprawić zamek ale nie wziął odpowiednich narzędzi, więc będzie musiał wrócić ponownie. Do dnia 2.02.2016 r., do kiedy kierownik wydziału wskazał ostateczny termin
na realizację tego polecenia, powód nie wykonał naprawy.

d.) w dniu 25.01.2016 r. powód otrzymał polecenie naprawy niezamykającej się szuflady w kontenerku na stanowisku pracy przy ul. (...) (zlecenie nr (...)). Odnotował
w elektronicznym rejestrze brak odpowiednich narzędzi do realizacji zadania, co ponownie odroczyło o tydzień wykonanie prostego zadania. Zamknięcie zlecenia powód odnotował
w dniu 1.02.2016 r., ale pracownik zgłaszający problem poinformował, że powód nie wykonał tego sam, ale bez powiadomienia przełożonego poprosił o pomoc innego pracownika wydziału.

e.) w dniu 13.01.216 r. powód otrzymał polecenie przygotowania na dzień 2.02.2016r. na potrzeby Departamentu Opłat Środowiskowych zaplecza technicznego na sali konferencyjnej w budynku przy ul. (...) (zlecenie nr (...)). Po rozpoczęciu spotkania dotarła do kierownika wydziału skarga z ww. departamentu o nieprzygotowaniu zaplecza technicznego spotkania. Wyjaśniając powód niezrealizowania zlecenia stwierdził, że odbył wcześniej rozmowę z jednym z pracowników ww. departamentu o tym, że nie będzie potrzeby przygotowywania sprzętu multimedialnego w przedmiotowym terminie i na tej podstawie, bez wiedzy kierownika i pracowników merytorycznych, rozdysponowujących zlecenia, zamknął sprawę. Wyjaśnienia te są jednak niespójne, gdyż zamknął Pan zlecenie, które miało być zrealizowane na 2.02.2016 r. już w dniu 27.01.2016r., a wyjaśniając powód niewykonania powiedział Pan, że dnia 28.01.2016 r. odbył Pan rozmowę z Panem J. Ł. z Departamentu Opłat Środowiskowych, podczas to której rzekomo dowiedział się Pan o braku zapotrzebowania na obsługę techniczną spotkania w dniu 2.02.2016 r. Wyjaśnienia te są niespójne i nieprawdziwe, bowiem J. Ł. stanowczo zaprzecza, jakoby taka rozmowa miała w ogóle się odbyć. Pozwany wskazał, że podane przykłady naruszenie przez powoda obowiązków pracownika samorządowego, o których mowa
w art. 24 ust. 2 pkt. 2 i art. 25 ust, 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2016 r. póz. 902) oraz Regulaminu pracy Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W., w szczególności §7 pkt 2
i 3, mówiących m.in. o sumiennym i starannym wykonywaniu pracy oraz stosowaniu się
do poleceń przełożonych.

Pozwany postawił powodowi jeszcze jeden zarzut, a mianowicie korzystanie przez powoda w okresach: 1-30 czerwca 2016 r. oraz 1-31 lipca 2016 r. na powierzonym sprzęcie komputerowym z zasobów sieci Internet, niezwiązanych z wykonywanymi obowiązkami służbowymi tj. ze stron internetowych m. in.: (...), (...), (...), (...), (...), (...), w łącznej liczbie ponad 94 godzin. Dowodem na powyższe są raporty z systemu T. dla Pana stanowiska pracy. Pozwany wskazał, że powyższe zachowanie stanowi naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na nieprzestrzeganiu Regulaminu pracy Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W., w szczególności §12 ust. 2 stanowiącego o tym, że czas pracy powinien być w pełni wykorzystany przez każdego pracownika
na wykonywanie obowiązków służbowych oraz § 49 ust. 1 pkt 1, stanowiącego o ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającym m. in. na wykonywaniu prac niezwiązanych z zadaniami wynikającymi ze stosunku pracy oraz nieprzestrzeganie zapisów Polecenia służbowego Nr (...) Sekretarza Województwa - Dyrektora Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. z dnia 16 stycznia 2014 r.
w sprawie wprowadzenia zasad: bezpieczeństwa zasobów informacyjnych przetwarzanych
w systemach informatycznych, zarządzania sprzętem komputerowym, posługiwania się nośnikami informacji i ewidencjonowania elektronicznych nośników informacji, nadzorowania faksów, drukarek i kserokopiarek oraz korzystania z Internetu w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w W., zgodnie z którym: „Pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. może korzystać z zasobów sieci Internet wyłącznie w celach uzasadnionych wykonywaniem obowiązków służbowych". Pozwany zawarł pouczenie o miejscu, terminie i sposobie wniesienia odwołania do Sądu Pracy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, na podstawie akt osobowych powoda,
na podstawie zeznań świadków oraz zeznań powoda. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków bowiem były one logiczne spójne i wzajemnie zbieżne. Zeznaniom powoda
Sąd Rejonowy dał wiarę jedynie w części w jakiej korespondowały z zeznaniami świadków oraz z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo,
jako nieuzasadnione, nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie swoich rozważań Sąd Rejonowy odniósł się do kwestii wieku emerytalnego powoda, uznając, że w momencie wypowiedzenia umowy o pracę powód ukończył już wiek emerytalny i nabył uprawnienia do emerytury, wobec czego w jego przypadku nie miały zastosowania przepisy o ochronie przed zwolnieniem wynikające z art. 39 k.p. Sąd Rejonowy podzielił przy tym stanowisko strony pozwanej, że w przypadku powoda wiekiem emerytalnym jest ukończenie 65 roku życia i 9 miesięcy i wynika to z tego, że faktycznie
w okresie zatrudnienia weszła ustawa z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych i zmianie innych ustaw, której głównym celem i założeniem było zrównanie wieku emerytalnego, który dla mężczyzn i kobiet miał wynosić 67 lat. Ustawa obowiązywała do 30 września 2017 r. i zmieniała wiek emerytalny
dla niektórych grup osób. Powoda ta zmiana nie dotyczyła bowiem objęła mężczyzn urodzonych w (...) roku. Powód osiągnął wymagany dla niego wiek 65 lat i 9 miesięcy
i spełniał ten warunek już na dzień 31 grudnia 2015 r. Nie objęły go przepisy o ochronie przedemerytalnej. Na emeryturę nie odszedł i chciał kontynuować pracę, co potwierdził świadek L.. Ponieważ w ocenie Sądu Rejonowego pracodawca nie był zobowiązany przepisem art. 39 k.p. mógł wypowiedzieć umowę o pracę. W ocenie Sądu Rejonowego czy to byłoby jednokrotne naruszenie obowiązków przy wcześniejszym okresie całkowicie pozbawionym jakichkolwiek kar porządkowych czy upomnień słownych to taki zarzut naruszenia obowiązków pracowniczych jeśli zostałby udowodniony przed Sądem uzasadniałby wypowiedzenie umowy o pracę.

Powołując się na treść art. 30 § 3-5 k.p. Sąd Rejonowy wskazał, że wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem zakończenia stosunku pracy, wystarczy, że przyczyna okaże się rzeczywista i prawdziwa. Istotne jest jednak, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi
i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy. Przyczyna wskazana
w wypowiedzeniu umowy musi być prawdziwa i sformułowana w sposób konkretny.
W przedmiotowej sprawie oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie zawierało uchybień formalnych.

Pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę zarzucając powodowi dwie zasadnicze przyczyny tj. 1) niewykonywanie poleceń służbowych, wynikających z jego obowiązków służbowych lub wykonywanie ich nienależycie lub nieterminowo, włącznie
z wprowadzaniem przełożonego w błąd, co do powodu zaniechania wykonania polecenia służbowego, na dowód czego przedstawił kilka sytuacji związanych z niewykonaniem poleceń z dnia 4.01.2016 r. (zlecenie nr (...)), z dnia 15.01.2016 r. (zlecenie nr (...)
i nr (...)), z dnia 25.01.2016 r. (zlecenie nr (...)), z dnia 13.01.216 r. (zlecenie nr (...)). Pozwany wskazał nadto, że podane przykłady stanowią naruszenie przez powoda obowiązków pracownika samorządowego, o których mowa w art. 24 ust. 2 pkt. 2 i art. 25 ust, 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych oraz Regulaminu Pracy Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W., w szczególności
§7 pkt 2 i 3, mówiących m.in. o sumiennym i starannym wykonywaniu pracy oraz stosowaniu się do poleceń przełożonych . Drugi zarzut przedstawiony powodowi w piśmie rozwiązującymi umowę o prace to korzystanie przez powoda w okresach: 1-30 czerwca
2016 r. oraz 1-31 lipca 2016 r. na powierzonym sprzęcie komputerowym z zasobów sieci Internet, niezwiązanych z wykonywanymi obowiązkami służbowymi tj. ze stron internetowych m. in.: (...), (...), (...),(...), (...), (...), w łącznej liczbie ponad 94 godzin. Pozwany wskazał, że powyższe zachowanie stanowi naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na nieprzestrzeganiu Regulaminu pracy Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W., w szczególności § 12 ust. 2 stanowiącego
o tym, że czas pracy powinien być w pełni wykorzystany przez każdego pracownika
na wykonywanie obowiązków służbowych oraz § 49 ust. 1 pkt 1, stanowiącego o ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającym m. in. na wykonywaniu prac niezwiązanych z zadaniami wynikającymi ze stosunku pracy oraz nieprzestrzeganie zapisów Polecenia służbowego Nr (...) Sekretarza Województwa – Dyrektora Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. z dnia 16 stycznia 2014 r.
w sprawie wprowadzenia zasad: bezpieczeństwa zasobów informacyjnych przetwarzanych
w systemach informatycznych, zarządzania sprzętem komputerowym, posługiwania się nośnikami informacji i ewidencjonowania elektronicznych nośników informacji, nadzorowania faksów, drukarek i kserokopiarek oraz korzystania z Internetu w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w W., zgodnie z którym: „Pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W. może korzystać z zasobów sieci Internet wyłącznie w celach uzasadnionych wykonywaniem obowiązków służbowych".

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wskazanie
w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko
w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy. Tym samym pozbawiony on jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę.
Nadto badając przyczyny należy mieć na uwadze, że wystarczy by jedna przyczyna spełniała wymogi przyczyny uzasadnionej mającej odzwierciedlenie w rzeczywistym stanie faktycznym.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie, w ocenie Sądu Rejonowego, wykazało że zarówno dokumenty w postaci notatek służbowych jak i zeznania świadków potwierdziły prawdziwość stawianych powodowi zarzutów. Nadto strona powodowa w żaden sposób nie udowodniła okoliczności przemawiających za oddaleniem powództwa. Jak wynika z okoliczności sprawy powód korzystał z internetu w celach prywatnych w godzinach pracy. Powyższym okolicznościom powód nie zaprzeczył, wskazał jedynie, że jego praca wyglądała tak, że czasami pracował non stop, a czasami miał czas wolny czekając na zlecenia i w tym czasie oglądał wiadomości w Internecie głównie wiadomości onet.pl i allegro, a o tym że jest to zabronione dowiedział się już po czasie. Podobnie dowiedział się, że używanie własnego laptopa w pracy jest również zabronione. Podniósł, że korzystanie przez niego z internetu
w żaden sposób nie kolidowało z obowiązkami służbowymi, a pozwalało na rozszerzenie jego horyzontów myślowych . Powód podniósł, że nie pozwolono mu wyjaśnić, ustosunkować się do stawianych mu zarzutów co nie jest zgodne z prawdą. Przełożony i pracownicy Kadr pozwanego rozmawiali z powodem na temat licznych popełnianych błędów, co potwierdzili w swoich zeznaniach świadkowie przesłuchani w sprawie. Przełożony powoda potwierdził,
że powodem zwolnienia powoda było korzystanie z internetu w godzinach pracy, a powód brał udział w szkoleniach i był informowany o karach jakie grożą za korzystanie z internetu dla celów prywatnych. Powód zawsze obiecywał poprawę. Z początkiem roku 2016 r. wydajność pracy powoda zmieniła się. Miał on 5 poważnych przewinień, nie było pożytku
z jego pracy, których zaistnienie potwierdziły zeznania świadków oraz dokumenty znajdujące się aktach osobowych powoda, w tym notatki urzędowe sporządzone na ich okoliczność. Przyczyny okazały się prawdziwe i rzeczywiste toteż odwołanie powoda od wypowiedzenia umowy o pracę nie zasługiwało na uwzględnienie.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., ustalając koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zasądził od strony powodowej jako strony przegrywającej kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości. Działająca w imieniu powoda pełnomocnik wniosła o zmianę skarżonego orzeczenia w ten sposób, że wydane w drugiej instancji orzeczenie czynić będzie zadość żądaniom pozwu, tj. aby Sąd Okręgowy przywrócił powoda do pracy, a ponadto wniosła również o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik powoda wskazała, że powód samodzielnie precyzował powództwo, nie zgadzał się z przyczynami wypowiedzenia umowy o pracę
i stanowisko to podtrzymywał przez cały czas trwania postępowania. W ocenie pełnomocnik ocena Sądu Rejonowego pod kątem przyczyn wypowiedzenia może budzić pewne wątpliwości, gdyż wszystkie zdarzenia wskazane w wypowiedzeniu miały charakter przypadków mniejszej wagi, uchybień pracowniczych i to o dziewo zauważalnych dopiero
w okresie kilku miesięcy od momentu, kiedy powód złożył wniosek o przejście na emeryturę. W niniejszej sprawie pracodawca w sposób niejasny i nieuzasadniony podał przyczynę rozwiązania umowy o pracę, którą był bak prawidłowych relacji służbowych oraz brak dbałości, staranności w wykonywaniu obowiązków pracowniczych. O ile brak oczekiwanej przez pracodawcę dbałości w wykonywaniu przez pracownika obowiązków pracowniczych uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę, to w niniejszym przypadku podane przyczyny wypowiedzenia umowy dla powoda, będącego osobą w wieku przedemerytalnym, nie mogły naruszać jego prawo, bowiem waga ewentualnych przewinień jest tak znikoma, że nie może to obrać skutków negatywnych dla pracownika. Zdaniem powoda wypowiedzenie mu umowy o pracę miało na celu zmniejszeniem stanu zatrudnienia w placówce pozwanego pod pretekstem przyczyn uzasadnionych, a pracodawca nie dokonał obiektywnej oceny zdarzeń wskazanych w wypowiedzeniu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda
na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W ocenie pełnomocnika pozwanego apelacja w istocie sprowadza się wyłączny do próby deprecjonowania przyczyn, które stały u postaw wypowiedzenia powodowi umowy o pracę,
z jednoczesnym uznaniem tych przyczyn za absolutnie uzasadnione, a wskazane fakty
za bezsporne, sam zaś sposób sformułowania apelacji nie pozwala na wyodrębnienie zarzutów i przesądza o spełnianiu przez nią wymogów formalnych w kontekście
art. 386 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda była niezasadna i podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego wniesiony przez pozwanego środek zaskarżenia nie zawierał zarzutów skutkujących zmianą lub uchyleniem skarżonego wyroku. W sprawie nie zachodziły również okoliczności, które Sąd Okręgowy winien był wziąć pod uwagę z urzędu. Sąd Rejonowy dokonał właściwych ustaleń stanu faktycznego i prawidłowo zastosował cytowane przepisy, co prowadziło do wydania trafnego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (zob. orzeczenia Sądu Najwyższego: postanowienie z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, wyrok z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98, wyrok z dnia 15 maja 2007 r., V CSK 37/07).

Apelacja nie zawiera żadnych zarzutów mogących skutkować zmianą skarżonego orzeczenia. W jej treści nie sformułowano żadnych zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego lub materialnego, sprzeczności ustaleń faktycznych czy też innych zarzutów, które mogłyby zostać przez Sąd Okręgowy rozpatrzone w kontekście zapadłego przed Sądem Rejonowym rozstrzygnięcia. W szczególności skarżący nie podniósł zarzutów dotyczących zastosowania przez Sąd Rejonowy przepisów Kodeksu pracy dotyczących wypowiedzenia umowy o pracę, nie podważał również ustalonych przez ten Sąd okoliczności faktycznych sprawy. Pełnomocnik powoda jedynie w sposób ogólny zakwestionowała ocenę zasadności przyczyn wypowiedzenie, zarzucając pozwanemu pracodawcy, że sformułował je w sposób niejasny i nieuzasadniony, a ponadto nie zostały one zweryfikowane w sposób obiektywny.

Zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 i § 3 i 4 k.p. umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy
o pracę za wypowiedzeniem). Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.
W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Natomiast w myśl art. 45 § 1 k.p.
w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo
o odszkodowaniu.

Z mocy art. 30 § 4 k.p. na pracodawcy spoczywa obowiązek wskazania w pisemnym oświadczeniu woli przyczyny rozwiązania stosunku pracy. Przyczyna ta powinna być prawdziwa i konkretna. Konieczne jest zatem należyte skonkretyzowanie czynu pracownika. Istotny pozostaje bowiem przede wszystkim fakt - działanie lub zaniechanie pracownika -
z którego pracodawca wywodzi skutki prawne. Przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy. Jednocześnie jednak, uznanie wypowiedzenia umowy za zwykły sposób rozwiązania stosunku pracy nie oznacza przyzwolenia na arbitralne, dowolne, nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę. Ocena, czy dana przyczyna uzasadnia wypowiedzenie nie może przy tym ograniczać się do oceny wyizolowanego zdarzenia
lub zachowania. Zasadność wypowiedzenia umowy o pracę powinna być bowiem rozważana z uwzględnieniem potrzeb pracodawcy i z poszanowaniem interesów pracownika sumiennie
i starannie wykonującego obowiązki pracownicze. Za ochroną pracownika mogą także przemawiać w konkretnych okolicznościach faktycznych zasady współżycia społecznego, kwalifikujące wypowiedzenie jako nadużycie prawa przez pracodawcę (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 kwietnia 2018 r., I PK 19/17; z dnia 24 października 2017 r.,
II PK 307/16; z dnia 17 maja 2016 r., I PK 155/15).

Zgodnie z poglądami orzecznictwa w razie sporu co do istnienia przyczyn wypowiedzenia ciężar dowodu spoczywa na pracodawcy, które z tego faktu wywodzi skutki prawne zgodnie z treścią art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2012 r. II PK 155/11). Analiza przebiegu postępowania przed Sądem Rejonowym prowadziła do wniosku, że pozwany Urząd Marszałkowski wywiązał się z tego obowiązku
w sposób należyty. Pozwany przedstawił w toku postępowania dowody z dokumentów oraz zeznań świadków, które to dowody potwierdziły zaistnienie sytuacji wymienionych
w wypowiedzeniu umowy o pracę i które stanowiły przyczyny takiej formy rozwiązania stosunku pracy z powodem. Treść tych dowodów była zbieżna i wiarygodna, a cechy te nie zostały w żaden sposób podważone przez stronę powodową, słusznie więc Sąd Rejonowy dał im wiarę we wskazanym w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia zakresie i oparł na nich wydany w sprawie wyrok. Z ustalonych przez Sąd Rejonowy okoliczności wynika,
że korzystał z internetu w celach prywatnych w godzinach pracy, a dodatkowo dopuścił się kilku przewinień w związku z wykonaniem poleceń służbowych.

Wymaga zaznaczenia, że strona powodowa, mimo faktu reprezentowania jej przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawiła żadnych wniosków dowodowych,
które przemawiałyby za brakiem zasadności przyczyn wypowiedzenia. Pełnomocnik powoda nie kwestionował również, że powód przed wręczeniem mu wypowiedzenia nie podlegał ochronie przedemerytalnej (k. 99 a.s.). Powód nie kwestionował, że trakcie pracy korzystał
z internetu w sposób zabroniony przez pracodawcę, nie zaprzeczył również, że miał
w związku z tym rozmowy dyscyplinujące. Jednocześnie podtrzymywał stanowisko co do tego, że w jego ocenie korzystanie z internetu w czasie pracy nie miało charakteru żadnego naruszenia obowiązków pracowniczych, a było związane jedynie z przestojem w zleceniach
i służyło jedynie rozwijaniu jego horyzontów myślowych. Niezależnie od powyższego
w ocenie Sądu Okręgowego pracodawca miał możliwość oceniać takie działania pracownika negatywnie. Było to związane z przestrzeganiem przepisów wewnętrznych, które zakładały ograniczenie możliwości korzystania przez pracowników z internetu w celach prywatnych
z uwagi na wymogi bezpieczeństwa systemu informatycznego i ochronę zawartych w nich danych. Niewątpliwie pracodawca mógł wprowadzić tego rodzaju środki ochronne i wymagać od pracowników, aby przestrzegali sformułowanych przez niego zasad, jak również monitorować wywiązywanie się pracowników z tego obowiązku. Powód nie przedstawił również żadnych okoliczności które mogłyby prowadzić do zakwestionowania przyjętej przez pozwanego oceny nienależytego wykonywania przez niego obowiązków. W wypowiedzeniu umowy o pracę wskazano w pkt 1 cztery konkretne sytuacje mające świadczyć o tym,
że powód nie wykonał zleconych mu zadań lub też wykonał je w sposób nienależyty. Odnośnie tych sytuacji powód nie był w stanie przedstawić okoliczności, które miałyby wpływ na negatywną ocenę jego działań sformułowaną przez pracodawcę. Nie zaprzeczył również, aby sytuacje te nie miały miejsca.

Wniesiona przez stronę powodową apelacja nie zawiera jednak żadnych argumentów, które miałyby wpływ na ocenę Sądu Rejonowego co do zasadności, rzeczywistości
i konkretności przyczyn wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Pełnomocnik pozwanej zdaje się zaniżać wagę zarzucanych powodowi czynów jakie stanowiły przyczynę wypowiedzenia, podkreślała również brak obiektywności w ich ocenie, przy czym jednocześnie wskazuje, iż bezspornie brak oczekiwanej prze pracodawcę dbałości
w wykonywaniu przez pracownika obowiązków uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę. Kwestie te – poza ogólnym stwierdzeniem niezasadności przyczyn wypowiedzenia oraz znikomości przewinień, jakich powód się dopuścił – nie zostały w apelacji rozwinięte, sama zaś pełnomocnik powoda nie wskazała na okoliczności mogące podważyć tak poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego, jak i dokonaną w sprawie subsumpcję przepisów prawa pracy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe. Sąd ten na podstawie obszernego materiału dowodowego wyczerpująco i precyzyjnie ustalił stan faktyczny, jak również zasadnie i adekwatnie do okoliczności faktycznych sprawy wskazał i zastosował przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu Okręgowego wniesiona przez skarżącego apelacja stanowiła jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku mając
na względzie zasady odpowiedzialności za wynik procesu przewidziane w art. 98 § 1 i 2 k.p.c. na koszty postępowania złożyły się koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej
w kwocie 120,00 zł ustalone na podstaw § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka (spr.) SSO Dorota Michalska

ZARZĄDZENIE

(...)