Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk (spr.)

Sędziowie: SO Renata Gąsior

SO Zbigniew Szczuka

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2018 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa L. L.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek zażalenia (...)sp. z o.o. z siedzibą w W. wniesionego na pkt 2 wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południa w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 30 lipca 2018 roku, w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach procesu

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południa w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt VI P 296/16, zawarte w punkcie 2 wyroku w ten sposób, że zasądzić od L. L. na rzecz (...)sp. z o.o. z siedzibą w W. koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych),

2.  zasądzić od L. L. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 930 zł (słownie: dziewięćset trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu zażaleniowym.

SSO Renata Gąsior SSO Marcin Graczyk (spr.) SSO Zbigniew Szczuka

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie (pod sygn. akt VI P 296/16) z powództwa L. L. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. o odszkodowanie - wyrokiem z 30 lipca 2018 roku, sygn. akt VI P 296/16 w pkt 1 oddalił powództwo, a w pkt 2 zasądził od L. L. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 2 w zw. § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. ( wyrok Sądu Rejonowego z 30 lipca 2018 roku wraz z uzasadnieniem, k. 251 – 270 a.s.)

Pozwana złożyła w dniu 20 września 2018 roku zażalenie, zaskarżając postanowienie zawarte w pkt 2 wyroku Sądu Rejonowego z 30 lipca 2018 roku. Strona pozwana zarzuciła rozstrzygnięciu Sądu I instancji w zakresie kosztów postępowania naruszenie prawa poprzez błędne zastosowanie art. 98 § 1 i § 2 k.p.c. w związku z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Zdaniem skarżącej Sąd Rejonowy ustalając koszty zastępstwa procesowego powinien był zastosować art. 98 § 1 i § 2 k.p.c. w związku z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). W związku z powyższym pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że w niniejszej sprawie powód żądał w pozwie zasądzenia odszkodowania w wysokości 22.500 zł, a więc dochodził roszczenia pieniężnego w konkretnie oznaczonej kwocie. W związku z tym, w ocenie pozwanej, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy powinien zastosować jako podstawę ustalenia wysokości kosztów zastępstwa procesowego § 9 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą w sprawach z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 — 75% stawki obliczonej na podstawie § 2 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy. Stawka ta zgodnie z § 2 pkt 5 ww. rozporządzenia przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10.000 zł ustalona została na kwotę 4.800 zł, a w konsekwencji w niniejszej sprawie pozwana powinna otrzymać zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł ( 75% z 4.800 zł).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zasługuje na uwzględnienie.

Art. 98 § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 poz.1360, dalej: k.p.c.) stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.).

Stawki minimalne należne tytułem zastępstwa prawnego przez radcę prawnego określa szczegółowo rozporządzanie z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia powództwa (w niniejszej sprawie – czerwiec 2016 roku).

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o:

1.  nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku pracy - 360 zł;

2.  wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 - 75% stawki obliczonej na podstawie § 2 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy;

Zgodnie zaś z § 2 pkt 5 w zakresie roszczeń o wartości przedmiotu sprawy od 10.000 zł do 50.000 stawki minimalne wynoszą 4.800 zł.

Istotnie w orzecznictwie podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( przepis analogiczny do § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Dotyczy to w jednakowym stopniu wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz do spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. albo na podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 47 k.p. (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 marca 2012 roku, II PZ 3/12).

W sprawie o odszkodowanie, którego pracownik dochodzi na podstawie art. 45 k.p., zastosowanie ma więc stawka z § 11 ust. 1 pkt 1 nie z pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) (postanowienie Sądu Najwyższego z 28 czerwca 2012 roku, sygn. akt II PZ 12/12, LEX nr 1235832).

W sprawie toczącej się na skutek odwołania od wypowiedzenia - rozwiązania umowy o pracę należy przyjmować bowiem jednakową podstawę do zasądzania kosztów zastępstwa prawnego, niezależnie od wyboru żądania (por. uchwałę Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 7 sierpnia 2002 roku, III PZP 15/02). Stawka minimalna opłat za czynności adwokata lub radcy prawnego powinna być taka sama zarówno w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy), jak i w sprawie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę albo z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. W każdej z tych spraw rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z 9 czerwca 2010 roku, II PZ 20/10, LEX nr 621336).

Niemniej jednak, jak słusznie podnosi skarżąca w sprawie o odszkodowanie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej na czas określony, z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu takiej umowy, opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego określa się z zastosowaniem § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. W postanowieniu z 2 marca 2011 roku, sygn. akt II PZ 2/11, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że według § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, w sprawach z zakresu prawa pracy stawkę minimalną wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości 60 złotych zastrzeżono jedynie dla spraw o nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy i ustalenie sposobu ustania stosunku pracy. Hipotezą normy zawartej w tym przepisie nie są natomiast objęte sprawy o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego lub dokonanego z naruszeniem przepisów wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony.

Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 24 lipca 2009 roku, I PZP 3/09, stwierdzając, że w sprawie o odszkodowanie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej na czas określony, z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu takiej umowy, opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego określa się z zastosowaniem § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, czyli jako 75% stawki minimalnej obliczonej od wartości odszkodowania będącego przedmiotem sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 2010 roku, sygn. akt I PZ 7/10).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy powód wystąpił z roszczeniem o zapłatę odszkodowania, z uwagi na niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę na czas określony ( pozew, k. 2 - 5). Tylko takie roszczenie mu przysługiwało, co wynika wprost z art. 50 § 3 k.p., zgodnie z którym w przypadku wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Tym samym w niniejszej sprawie nie występowała możliwość - tak jak to ma miejsce w razie przysługiwania pracownikowi oprócz odszkodowania także innego roszczenia - rozpoznania roszczenia alternatywnego. Powyższe uniemożliwia zaś uwzględnienie regulacji prawnych dotyczących spraw, w których są lub mogą być rozpatrywane inne roszczenia alternatywne, a w tym uregulowania zawartego w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W świetle powyższych rozważań należało zatem przyjąć, że należne pełnomocnikowi strony pozwanej wynagrodzenie za prowadzenie sprawy przed Sądem I instancji, winno zostać określone na podstawie w § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zgodnie z cytowanym rozporządzeniem (w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu) stawka minimalna w sprawie o wartości przedmiotu sporu w kwocie 22.500 zł wynosi 4.800 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia). W sprawie z zakresu prawa pracy o odszkodowanie stawka obliczona na postawie § 9 ust. 1 pkt 2 redukcji do 75%, co w rozpoznawanym przypadku ostatecznie daje kwotę 3.600 zł (4.800 zł x 75%). Tym samym wynagrodzenie w takiej właśnie wysokości należało zasądzić na rzecz strony pozwanej, z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone postanowienie o czym orzekł w pkt 1 sentencji.

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 10 ust. 2 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 t.j.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia zażalenia. Zgodnie z § 10 ust. 2 pkt. 1 powyższego rozporządzenia, stawki minimalne za prowadzenie spraw w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Okręgowym wynoszą 25% stawki minimalnej, a jeżeli w pierwszej instancji nie prowadził sprawy ten sam radca prawny – 50% stawki minimalnej, w obu przypadkach nie mniej niż 120 złotych. W takim przypadku 25% tej kwoty stanowi 900 złotych (25% x 3.600 zł). Sąd do tej kwoty doliczył także kwotę 30 złotych tytułem wniesionej opłaty sądowej od zażalenia.

Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji postanowienia.

SSO Renata Gąsior SSO Marcin Graczyk (spr.) SSO Zbigniew Szczuka

ZARZĄDZENIE

(...)