Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Stowarzyszenia(...)w W.

przeciwko Gminie S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 14 marca 2017 r. sygn. akt IX GC 575/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Sławomir Jamróg SSA Zbigniew Ducki SSA Regina Kurek

Sygn. akt I AGa 51/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 czerwca 2015 r. powód Stowarzyszenie (...)w W. domagało się zasądzenia od strony pozwanej Gminy S. kwoty 7.100 zł z odsetkami i kosztami procesu tytułem odszkodowania za naruszenie autorskich praw majątkowych, polegające na organizacji – bez zgody powoda – dwóch koncertów „na żywo” podczas imprezy plenerowej – (...)w których wystąpiły zespoły (...) oraz (...). Powód wskazał, że pozwana nie miała uprawnienia do korzystania z autorskich praw majątkowych do utworów wykonanych podczas koncertów, a zatem powodowi – jako organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi – przysługuje legitymacja procesowa do domagania się odszkodowania z tytułu tego naruszenia w wysokości dwukrotności stosownego wynagrodzenia za uzyskanie licencji na korzystanie z utworu w zakresie pola eksploatacji – publiczne odtwarzanie, które to wynagrodzenie wynosi 10% wynagrodzenia artystów wykonawców i które w niniejszej sprawie łącznie wyniosło 35.500 zł. W replice na odpowiedź na pozew z dnia 30 października 2015 r. strona powodowa stwierdziła, że autorskie prawa majątkowe do utworów wykonywanych podczas przedmiotowych koncertów zostały w sposób powierniczy przeniesione na stronę powodową, a powód zobowiązał się zarządzać tymi prawami w interesie twórców. Powód podniósł, że otrzymanie przez wykonawców wynagrodzenia za wykonanie utworów podczas koncertów nie oznacza, że zostało jednocześnie uiszczone wynagrodzenie za wykorzystanie autorskich praw majątkowych, a ponadto umowa zawarta z wykonawcą nie odnosi się do wynagrodzenia należnego twórcom, w szczególności wówczas gdy – jak w niniejszej sprawie – wykonywane są utwory autorstwa innych osób. Ponadto strona powodowa wskazała, że twórcy przenieśli powierniczo na powoda swoje autorskie prawa majątkowe do utworów wykonanych podczas koncertów, a wobec tego to powodowi należy się wynagrodzenie z tego tytułu. Powód podniósł również, że do roszczeń powoda powinien być stosowany 10 – letni termin przedawnienia.

W odpowiedzi na pozew z dnia(...) strona pozwana Gmina S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując na: 1. brak naruszenia po stronie pozwanej praw autorskich, jako że zaproszeni artyści wykonywali „na żywo” swoje utwory oraz z uwagi na to, że Gmina S. jedynie zorganizowała koncert, podczas którego artyści zaprezentowali swoją twórczość; 2. otrzymanie przez twórców wynagrodzenia za wykonanie utworów, co przesądza o braku szkody po ich stronie. Ponadto strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda, wskazując, że roszczenie to jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda.

Wyrokiem z dnia 14 marca 2017 r. Sygn. akt IX GC 575/15 Sąd Okręgowy w (...) zasądził od strony pozwanej Gminy S. na rzecz strony powodowej Stowarzyszenia(...)w W. kwotę 7.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 maja 2015 r. do dnia zapłaty (pkt I), zasądził od strony pozwanej Gminy S. na rzecz strony powodowej Stowarzyszenia (...)w W. kwotę 2.572 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II), nakazał ściągnąć od strony pozwanej Gminy S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w(...)kwotę 396,24 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt III) .

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił następujący stan faktyczny:

W lipcu 2008 r. Gmina S. – Ośrodek Kultury Miasta i Gminy w S. zorganizowała imprezę plenerową niebiletowaną, w ramach której występowały zespoły (...) oraz (...), wykonując piosenki ze swojego repertuaru, wymienione na k. 59 – 60. Wynagrodzenie dla artystów – wykonawców wyniosło: dla (...) 23.000 zł, dla (...) – 12.500 zł.

Podczas koncertów wykonane zostały piosenki m.in. autorstwa wskazanych w tabeli osób (m.in. M. M., W. B., W. O., S. P., A. G., P. Ł., K. P., L. M., M. K., M. T., K. J., M. R., J. C., W. K., K. G., J. K., A. M., A. S., W. T., J. S., M. W.. Strona powodowa sprawuje zarząd autorski w odniesieniu do utworów słowno – muzycznych, słownych i muzycznych m.in. na polu eksploatacji publiczne wykonanie. M. M., W. B., W. O., S. P., A. G., P. Ł., K. P., L. M., M. K., M. T., K. J., M. R.,J. C., W. K., K. G., J. K., A. M., A. S., W. T., J. S., M. W. zawarli umowy ze stroną powodową, powierzając powodowi prawa do utworów w zakresie zbiorowego zarządzania. W § 1 ust. 3 zastrzeżono, że powierzenie następuje na zasadzie wyłączności (...)u w wykonywaniu praw objętych powierzeniem, na wszystkich polach eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem wykonywanym przez (...), na zasadzie umocowania (...)u do działania we własnym imieniu i na rzecz powierzającego. W § 2 ust. 1 wskazano, że powierzenie obejmuje wykonanie publiczne, dokonywane w jakikolwiek sposób i w jakimkolwiek miejscu, w tym zwłaszcza wykonanie na żywo.

Strona powodowa pismem z dnia 4 lutego 2015 r. wezwała stronę pozwaną do przedstawienia informacji w trybie art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. o wysokości wpływów z biletów lub wysokości wynagrodzenia wykonawców, dotyczących koncertów (...) i (...) podczas imprezy plenerowej – Dni S. w (...)

W piśmie z dnia 25 maja 2015 r. strona powodowa wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 10.650 zł tytułem należności dochodzonej pozwem, w terminie do 29 maja 2015 r. Pismo zostało doręczone stronie pozwanej.

W „Tabeli stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...)za publiczne wykonania utworów podczas występów estradowych”, zatwierdzonej uchwałą zarządu stowarzyszenia (...)., stawka wynagrodzeń autorskich dla wszystkich rodzajów występów estradowych ustalana jest za każdą imprezę (koncert) oddzielnie w wysokości – w przypadku występów estradowych niebiletowanych – 10% wynagrodzeń wszystkich wykonawców.

Wykonane podczas koncertów piosenki popularne zarówno w sferze słownej, jak i muzycznej, są wynikiem działalności twórczej, o trwale ukształtowanym charakterze, których kształt audialny został ustalony podczas pierwszego odtworzenia lub nagrania i które cechują się niepowtarzalnością.

Przy tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. Wskazał, że wykonane w trakcie przedmiotowych koncertów krótkie formy słowno – muzyczne stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 666 , dalej u.p.a.p.p.), będąc ustalonymi przejawami działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Przy ocenie tej Sąd posiłkował się również dowodem z opinii biegłego, który potwierdził indywidualny i niepowtarzalny charakter przedmiotowych piosenek (tekstu i muzyki). Sąd przyjął, że osobom, których prawa reprezentuję strona powodowa, przysługiwały autorskie prawa majątkowe do przedmiotowych utworów na wszystkich polach eksploatacji, przy czym w zakresie, w jakim powód przedstawił umowy powierniczego przeniesienia majątkowych praw autorskich – zostały one powierniczo przeniesione na powoda.

Odwołując się art. 17 u.p.a.p.p., Sąd zwrócił uwagę, że przepis ten kreuje domniemanie, że prawo twórcy obejmuje każdy sposób korzystania z utworu, w tym jego publiczne odtworzenie, które stanowi odrębne pole eksploatacji zgodnie z art. 50 pkt 3 u.p.a.p.p. W ocenie Sądu pierwszej instancji podmiotem rozpowszechniającym utwór na polu eksploatacji „publiczne odtworzenie” jest również organizator koncertu, podczas którego dochodzi do publicznego odtworzenia, ponieważ to on – poprzez swoje działanie organizacyjne – doprowadza do „upublicznienia” odtworzenia i umożliwia publiczne wykonanie wykonawcom. Jakkolwiek strona pozwana podniosła, że umożliwienie publicznego odtworzenia utworów podczas imprezy plenerowej wynikało z zawarcia umowy z członkami zespołów, będących wykonawcami tych utworów to jednak nie przedstawiła przedmiotowych umów, nie wykazała z kim zostały zawarte i czy byli to twórcy przedmiotowych utworów (wszyscy bądź niektórzy) oraz jaka była ich treść, tj. czy w umowie została udzielona licencja na publiczne wykonanie i przez kogo oraz jakie wynagrodzenie autorskie przewidziano z tego tytułu (strona pozwana nie podnosiła udzielenia takiej licencji). Trzeba bowiem odróżnić bezwzględne prawo autorskie przysługujące twórcy od prawa do artystycznego wykonania (art. 85 i nast. u.p.a.p.p.), przy czym prawa artysty – wykonawcy nie mogą naruszać praw autorskich do wykonywanego utworu (art. 88 u.p.a.p.p.). Za skutki korzystania z utworu na polu publiczne wykonanie odpowiada więc również ten, kto doprowadza do upublicznienia wykonania, jeśli celem jego działania jest umożliwienie rozpowszechniania utworów na tym polu eksploatacji, a taki niewątpliwie jest cel organizatora koncertu, zawierającego umowy na wykonanie utworów z artystami – wykonawcami.

Sąd Okręgowy podkreślił, że naruszyciela praw autorskich nie zwalnia z odpowiedzialności z art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. wykazanie, że działał z zachowaniem należytej staranności. Decyduje tu obiektywna ocena zaistnienia naruszenia.

W konsekwencji podmiot, któremu przysługują autorskie prawa majątkowe był uprawniony do żądania naprawienia szkody poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu (art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p.).

Mając na uwadze bezsporny fakt stosowania przez (...) stawki wynagrodzenia autorskiego w wysokości 10% wynagrodzenia za wykonanie, Sąd uznał, że taka stawka wynagrodzenia autorskiego jest powszechnie stosowana na rynku, skoro jest stosowana przez powoda jako znaczącą organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w zakresie utworów słowno – muzycznych na polu publiczne wykonanie. Strona pozwana nie kwestionowała, że stawka w tej wysokości jest stosowana na rynku, tzn. że inni uczestnicy rynku akceptują daną cenę towaru lub usługi i są gotowi zapłacić taką stawkę za dane dobro. Jednocześnie strona pozwana nie podnosiła i nie wykazywała, by wysokość tak ustalonego odszkodowania przekraczała wysokość rzeczywiście poniesionej przez powoda szkody, a w ocenie Sądu na wysokość odszkodowania składa się zarówno wysokość nieuzyskanego wynagrodzenia autorskiego, jak i koszty dochodzenia odszkodowania, w szczególności koszty ustalenia naruszenia (monitoring rynku) i osoby naruszyciela oraz pozaprocesowych prób rozwiązania sporu.

Sąd Okręgowy przyjął, że powód był uprawniony do dochodzenia powyższych roszczeń we własnym imieniu – zarówno jako organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi na przedmiotowym polu eksploatacji (art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p.), jak i podmiot, na który zostały powierniczo przeniesione majątkowe prawa autorskie do przedmiotowych utworów na mocy umów powierniczych zawartych z pierwotnymi twórcami utworów, z których każdy odrębnie uprawniony jest do dochodzenia odpowiedzialności z tytułu naruszenia prawa autorskich do całości utworu (art. 10 w zw. z art. 9 ust. 3 i 4 u.p.a.p.p.).

Sąd uznał, iż brak było podstaw do przyjęcia, że doszło do przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Zdaniem Sadu Okręgowego roszczenia z art. 79 prawa autorskiego to roszczenia o charakterze deliktowym, podlegające przedawnieniu w terminie przewidzianym w art. 442 ¹ k.c. (w tym poglądzie odwołał się do orzecznictwa Sądów Powszechnych i Sądu Najwyższego ), czyli w terminie 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, nie dłuższym niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Ciężar dowodu wykazania okoliczności mających znaczenie dla terminu przedawnienia spoczywał na stronie pozwanej, skoro to ona z upływu terminu wywodziła skutki prawne. Strona pozwana nie podnosiła twierdzeń ani nie przedstawiała dowodów na okoliczność dowiedzenia się przez powoda o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia wcześniej niż 3 lata przed wniesieniem pozwu, a z akt wynika, iż pierwsza korespondencja stron w tej sprawie miała miejsce w 2015 r. W konsekwencji brak było podstaw do przyjęcia przedawnienia roszczenia w niniejszej sprawie. Z tych przyczyn powództwo uwzględniono na mocy art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 17 u.p.a.p.p.

Jako podstawę zasądzenia odsetek Sad Okręgowy powołał art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c., uwzględniając wyznaczony stronie pozwanej w wezwaniu termin do zapłaty odszkodowania. Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu i kosztach sądowych powołano odpowiednio art. 98 § 1 k.p.c. art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz.1398)

Apelację od tego wyroku wniosła strona pozwana zaskarżając orzeczenie w całości , zarzucając:

I. naruszenie prawa materialnego poprzez:

1. błędne zastosowanie art. 6 k.c. polegające na uznaniu , że pozwany winien wykazać kiedy powód powziął wiadomość o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia pomimo, że powód w sposób dorozumiany przyznał , że termin przedawnienia rozpoczął się w dniu 20 lipca 2018r. ,

2. błędne zastosowanie w sprawne art. 442 ¹ k.p.c. pomimo, że roszczenie o wynagrodzenie dochodzone w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p. przedawnia się na zasadach określonych w art. 118 k.c. ,

3. niezastosowanie art. 118 k.c. pomimo, że dochodzone w przedmiotowym postępowaniu roszczenie jako związane z działalnością gospodarczą ulega przedawnieniu w terminie trzech lat,

4. błędne zastosowanie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p. wyrażające się uznaniem, iż powodowi przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 7100 zł pomimo, że kwota ta pozostaje w oderwaniu od wysokości poniesionej szkody, 5. niezastosowanie wprost art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2 i w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i uznanie, że naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności stosownego wynagrodzenia co narusza zasadę równej ochrony stron stosunku zobowiązaniowego szczególnie w sytuacji gdy pozostaje w całkowitym oderwaniu od wysokości poniesionej szkody.

Strona pozwana wniosła o zmianę wyroku w całości poprzez :

1.oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych,

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów postepowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał za własne ustalenia Sądu Okręgowego i zważył co następuje:

Strona pozwana nie podniosła żadnych zarzutów procesowych do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności tj. ani co do faktu, organizacji koncertu, zakresu publicznego wykonania a także co do okoliczności, że wykonawcy którzy otrzymali wynagrodzenie nie są autorami wykonywanych utworów podczas plenerowego koncertu. Nie podniesiono także zarzutów procesowych co do przyjęcia przez Sąd Okręgowy braku wykazania zawarcia umowy licencyjnej przez stronę pozwaną z wymienionymi wyżej twórcami , których prawa autorskie reprezentuje strona powodowa. Nie zakwestionowano także prawidłowości wyliczenia jakie strona pozwana powinna była zapłacić tj wysokości kwoty odpowiadającej dwukrotności, stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu. Orzecznictwo przyjmuje, że chodzi o wynagrodzenie, które uprawniony otrzymałby, gdyby naruszyciel zawarł z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2004 r., II CK 90/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 66, z dnia 29 listopada 2006 r., II CSK 245/06, niepubl., z dnia 13 grudnia 2007 r., I CSK 321/07, niepubl., z dnia 25 listopada 2009 r., II CSK 259/09, niepubl., z dnia 21 października 2011 r., IV CSK 133/11, OSNC 2012, nr 5, poz. 62, z dnia 8 lutego 2012 r., V CSK 56/11, niepubl.). Zgodnie z art. 43 u.p.a.p.p. jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu. Z ustaleń wynika, że wynagrodzenie dla wykonawców wynosiło w sumie 35500zł . Wynagrodzenie autorskie za wykonanie plenerowe to 10% wynagrodzenia wykonawców. Tym samym podwójna kwota to 7100zł.

Nie są zasadne zarzuty apelującego kwestionujące podstawy prawne rozstrzygnięcia. Dyrektywa 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz.Urz.UE.L z 2004 r. Nr 157, str. 45) w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przewiduje, że uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone ma prawo do odszkodowania na co zwracał uwagę też Sąd Najwyższy w powołanym w apelacji pytaniu prejudycjalnym objętym postanowieniem z dnia 15 maja 2015r. sygn.. akt V CSK 41/14. W orzeczeniu z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn.. C‑367/15 (Stowarzyszenie(...) vs Stowarzyszenie (...)Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że „Artykuł 13 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym uprawniony, którego prawo własności intelektualnej zostało naruszone, może zażądać od osoby, która naruszyła to prawo, albo odszkodowania za poniesioną przez niego szkodę, przy uwzględnieniu wszystkich właściwych aspektów danej sprawy, albo bez wykazywania przez tego uprawnionego rzeczywistej szkody, domagać się zapłaty sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności stosownego wynagrodzenia, które byłoby należne tytułem udzielenia zgody na korzystanie z danego utworu. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że zwykła zapłata hipotetycznej pojedynczej opłaty licencyjnej w wypadku naruszenia prawa własności intelektualnej nie może sama zapewniać odszkodowania za całość rzeczywiście poniesionej szkody. Zapłata dwukrotności hipotetycznej opłaty licencyjnej stanowi odszkodowanie ryczałtowe, którego kwota z zasady jest niższa od tej, której mógłby żądać uprawniony na podstawie „zasad ogólnych” w rozumieniu art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a) u.p.a.p.p. Należy bowiem uwzględnić , że odszkodowanie na zasadach ogólnych według powołanej Dyrektywy może obejmować wszelkie uszczerbki (damnum emergens) oraz utracone zyski (lucrumm cessans) a nawet elementy inne niż czynniki ekonomiczne, w rodzaju np. uszczerbku moralnego jaki naruszenie spowodowało właścicielowi praw.

Pozwana nie wykazała zgody wymienionych wyżej twórców na plenerowe wykonanie ich utworów i zorganizowanie koncertu, co jest wystarczające do przypisania odpowiedzialności Gminie za działanie Ośrodka (...) w S. , który organizując koncert rozpowszechniła utwory poprzez ich udostępnienie publicznie przy pomocy artystów wykonawców.

W odróżnieniu od zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z utworu za zgodą twórcy, roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za wykorzystanie utworów bez zgody twórców na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3b p.a.p.p.) jest więc surogatem odszkodowania o czym świadczy zarówno literalne brzmienie przepisu jak i cel dyrektywy wyłożony we wskazanym orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W takim zaś przypadku do biegu i terminu przedawnienia roszczenia o odszkodowanie z czynów niedozwolonych ma zastosowanie art. 442 ¹§ 1 k.c. (ewentualnie dawny art. 442 § 1 k.c.)- por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2017 r. Sygn. akt II CSK 400/16 Legalis nr 1569074. Działanie zaś na rzecz twórców nawet w sposób profesjonalny przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie może - poprzez krótsze terminy przedawnienia- ograniczać praw twórców.

Niewątpliwie strona powodowa musiała mieć świadomość osoby sprawcy i osoby zobowiązanej do naprawienia szkody najpóźniej w dniu 4 lutego 2015r. Wcześniejszej daty uzyskania świadomości strony powodowej pozwana nie wykazała a to na niej spoczywał ciężar wykazania przesłanek przedawnienia roszczenia. Pozew wniesiono w dniu 26 czerwca 2015r. a więc przed upływem trzyletniego terminu a tempore sciente. Wbrew zarzutom apelacji w odpowiedzi na pozew nie wskazano żadnych faktów dotyczących daty dowiedzenia się przez stronę powodowa o osobie sprawcy , które mogły zostać uznane za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c. Podnoszona więc data 20 lipca 2008r. może odnosić się jedynie do biegu terminu dziesięcioletniego a tempore facti. Roszczenie nie uległo więc przedawnieniu.

Umowy o powierzenie praw do zbiorowego zarządzenia prawami autorskimi dotyczyły wszystkich pól eksploatacji w tym wykonań na żywo w jakikolwiek sposób w jakimkolwiek miejscu. Nie wykluczono więc roszczeń związanych z wykonaniami sprzed daty zawarcia umowy. Niezależnie od tego słusznie Sąd Okręgowy powoływał się na domniemanie wynikające z art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p.. Strona powodowa była więc uprawniona do dochodzenia roszczeń z tytułu odpowiedzialności za naruszenie praw autorskich.

Apelacja jest więc bezzasadna. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397§2 k.p.c. przy zastosowaniu § 2pkt 4 i §10 ust.1 pkt 2 oraz § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015r. poz. 1800 ze zm. ) .

SSA Sławomir Jamróg SSA Zbigniew Ducki SSA Regina Kurek