Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2018 roku w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę: 1) zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 5.246 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 25 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 2) oddalił powództwo w pozostałym zakresie, 3) zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 3.136,69 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. 4) zwrócił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 173,01 złote tytułem niewydatkowanej zaliczki z kwoty zaksięgowanej pod pozycją 500016034931.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że w dniu 6 marca 2014 r. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki J. o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością E. H. (1). Sprawca szkody w dniu zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej w W.. Poszkodowana wraz ze swoim kolegą - P. Ł. zgłosili szkodę stronie pozwanej w dniu 7 marca 2014 r. Pismem z dnia 18 marca 2014 r. strona pozwana powiadomiła E. H. (1), że w ramach szkody zostaną pokryte koszty korzystania z pojazdu zastępczego za okres 6 dni zgodnie z technologią naprawy za dzienną stawką wynajmu auta, wynoszącą 215 zł brutto, wskazując jednocześnie nazwę spółki oraz numer jej telefonu i jej adres e-mailowy celem ustalenia terminu i miejsca odbioru pojazdu zastępczego. W dniu 19 marca 2014 r. P. Ł. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu marki A. R. nr rej. (...) NJ. Wydanie samochodu poszkodowanej nastąpiło w dniu 19 marca 2014 r. o godzinie 15.15 w Ł.. Najem pojazdu trwał do 16 kwietnia 2014 r., godz. 12.40. (...) było wykorzystywane przez E. H. (1) w celu poszukiwania pracy i dojazdów do lekarza oraz było potrzebne jej z uwagi na inne potrzeby życiowe i konsumpcyjne. W dniu 17 kwietnia 2014 r. strona powodowa wystawiła fakturę za wynajem samochodu zastępczego od 19 marca do 16 kwietnia 2014 r. na kwotę 6.888 zł, która została następnie skorygowana do kwoty 6199,20 zł, przy zastosowaniu stawki dziennej w wysokości 221,40 zł brutto. P. Ł. przeniósł na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wierzytelność z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 6 marca 2014 r. P. Ł. był upoważniony ustnie i pisemnie przez E. H. (1) do wszystkich spraw związanych z naprawą jej pojazdu, najmem pojazdu zastępczego i innych spraw związanych z samochodem poszkodowanej, w szczególności do decydowania oraz podpisywania wszelkich dokumentów zawiązanych z wynajmem auta zastępczego w miejsce uszkodzonego pojazdu poszkodowanej. Poszkodowana również potwierdziła czynności dokonane przez P. Ł., tj. zawarcie umowy cesji wierzytelności, wynikającej z zawartej umowy najmu pojazdu zastępczego, przysługującej jej w stosunku do sprawcy szkody i ubezpieczyciela. E. H. (1) nie mogła jeździć swoim uszkodzonym pojazdem, a samochodu potrzebowała celem dojazdów do pracy i do poruszania się po mieście. Nie miała pieniędzy na naprawę swojego pojazdu ani na wynajem pojazdu zastępczego. Nie dysponowała innym pojazdem. Poszkodowana oddała pojazd zastępczy po wypłacie odszkodowania ale jeszcze przed zakończeniem naprawy jej samochodu. P. Ł. nie jest prawnikiem i nie zna różnicy między zawarciem umowy we własnym imieniu a zawarciem umowy w imieniu i na rzecz innej osoby. Uzasadniony okres naprawy pojazdu marki J. nr rej. (...), przy uwzględnieniu przebiegu postępowania likwidacyjnego, w związku z wypadkiem z dnia 6 marca 2014 r., mógł wynieść 46 dni. Sam technologiczny czas naprawy wynosi 6 dni w całym procesie postępowania likwidacyjnego. Stawka dobowa czynszu najmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody mogła wynosić dla segmentu D (auto zastępcze) 216,98 zł (176,41 zł netto), zaś dla segmentu E (pojazd uszkodzony) - 398,55 zł brutto (324,02 zł netto). Po demontażu w warsztacie przedniego lewego błotnika i zderzaka w samochodzie E. H. (1) nie istniała możliwość ich ponownego bezpiecznego zamontowania. Jazda samochodem nie posiadającym tych elementów nie jest dopuszczalna zgodnie z przepisami załącznika nr 1 dział I pkt 6 pkt 6.1.4 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach. Proces likwidacji całej szkody przy zaangażowaniu obu stron i warsztatu samochodowego może wynieść 46 dni. Przy założeniu, że są zakupione już części do naprawy oraz jest przygotowane stanowisko naprawcze w warsztacie samochodowym, naprawa może być wykonana w terminie 6 dni. Strona pozwana została powiadomiona o umowie cesji z dnia 19 marca 2014 r. z tytułu uszkodzenia pojazdu marki J. nr rej. (...). W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowej Spółce odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztu wynajmu pojazdu zastępczego za sześć dni, przy zastosowaniu dziennej stawki w wysokości 129 zł brutto, tj. łącznie kwotę 774 zł brutto. W rozpoznawanej sprawie powód domagał się zwrotu kosztów pojazdu zastępczego, wynikających z wystawionej faktury. Okolicznością bezsporną był fakt, że sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zdaniem Sądu Rejonowego P. Ł., mający w tym zakresie pełnomocnictwo od poszkodowanej E. H. (1), zawarł z powodową Spółką w dniu 19 marca 2014 r. umowę, zgodnie z którą przeniósł na powoda przysługującą wobec strony pozwanej wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z likwidacją szkody w pojeździe marki J. nr rej. (...). Powodowa Spółka weszła zatem w prawa i obowiązki E. H. (1) w powyższym zakresie i jest legitymowana do dochodzenia od strony pozwanej zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, z którego korzystała E. H. (1) w trakcie postępowania likwidacyjnego w związku ze zdarzeniem, w wyniku którego uszkodzeniu uległ jej samochód. W tym miejscu Sąd Rejonowy wskazał, że – jak wynika z zeznań świadka P. Ł., który nie jest prawnikiem – nie zna on różnicy między zawarciem umowy w swoim imieniu a zawarciem jej w imieniu i na rzecz innej osoby, w tym przypadku E. H. (1). Zawierając zarówno umowę najmu pojazdu zastępczego, jak i umowę cesji wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu tego pojazdu, P. Ł. działał na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu w tym zakresie przez poszkodowaną. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego, o czym świadczy nie tylko informowanie E. H. (1) o przyznanym odszkodowaniu w tym zakresie, ale również informacja, że zostanie ono wypłacone we wskazanej kwocie bezpośrednio Spółce (...). Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy samochodu, który spowodował wypadek (szkodę). Do rozstrzygnięcia o wysokości odszkodowania należnego poszkodowanemu od ubezpieczyciela w ramach ubezpieczenia OC komunikacyjnego koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego, odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (tak m. in. Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 15.11.2001 r., III CZP 68/01, publ. OSP z 2002 r., z. 7-8, poz. 103 i z dnia 21.03.2003 r., III CZP 6/03, publ. OSNC z 2004 r., z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (tak m. in. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20.02.2002 r., V CKN 1273/00, niepubl. i w wyroku z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, niepubl.). Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia (uszkodzenia). Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody. W rozpoznawanej sprawie powodowa Spółka żądała zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego za okres od dnia 19 marca 2014 r. do dnia 16 kwietnia 2014 r., tj. 28 dni, za co poszkodowanej została wystawiona faktura na kwotę 6.199,20 zł brutto, uwzględniająca stawkę dzienną najmu pojazdu w wysokości 221,40 zł brutto. Strona pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie okres, za który powodowi należy się odszkodowanie oraz dzienną stawkę najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że w toku postępowania likwidacyjnego oferowała poszkodowanej wynajem pojazdu zastępczego na 6 dni, w stawce po 215 zł brutto dziennie. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że uzasadniony czas naprawy pojazdu E. H. (1) w niniejszej sprawie wyniósł 46 dni. Rozważenia wymagał usprawiedliwiony w tej sprawie czas najmu pojazdu zastępczego. W swojej pierwotnej pisemnej opinii biegły określił ten czas na 6 dni, wskazując, że wynajęcie auta było zasadne jedynie w przypadku naprawy samochodu w warsztacie samochodowym podczas 6 dni technologicznej naprawy. Sąd Rejonowy podkreślił, że likwidacja szkody trwa od dnia wypadku do dnia wypłaty należnego odszkodowania i naprawy uszkodzonego pojazdu. W tym czasie poszkodowany nie może użytkować swego pojazdu, który ze względu na zakres uszkodzeń bądź też demontaż niektórych części w toku oględzin dokonywanych przez przedstawiciela ubezpieczyciela jako likwidatora szkody, nie może być użytkowany w sposób bezpieczny. Nie jest to zatem wyłącznie czas niezbędny do naprawy pojazdu z technologicznego punktu widzenia. W swojej uzupełniającej opinii pisemnej biegły sądowy potwierdził, że po demontażu przedniego lewego błotnika i zderzaka w samochodzie poszkodowanej nie istniała możliwość ich ponownego, bezpiecznego zamontowania, a pojazd E. H. (1) nie mógł być bezpiecznie użytkowany i dopuszczony do ruchu zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów. Biegły wskazał również, że z jego praktyki jako biegłego wynika, że proces likwidacji całej szkody przy zaangażowaniu obu stron i warsztatu samochodowego może wynieść nawet 46 dni. Strona pozwana w żaden sposób nie udowodniła, aby faktyczny czas naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowanej przekraczający w tym przypadku ponad 6 dni, tj. czas niezbędny do naprawy przedmiotowego pojazdu wyłącznie z technologicznego punktu widzenia, był w rozpoznawanej sprawie nieuzasadniony, a przede wszystkim – aby likwidacja szkody przedłużała się z winy poszkodowanej. Sąd Rejonowy uznał, że w rozpoznawanej sprawie wynajęcie pojazdu zastępczego przez P. Ł. w imieniu E. H. (1) w okresie od 19 marca do 16 kwietnia 2014 r., tj. przez 28 dni, było uzasadnione.

Drugą sporną kwestią była wysokość dziennej stawki za wynajem. Zgodnie z fakturą wystawioną przez powoda stawka ta wynosiła 221,40 zł brutto. Tymczasem strona pozwana proponowała poszkodowanej wynajęcie pojazdu zastępczego za 215 zł brutto dziennie. E. H. (1) nie skorzystała z tej propozycji, decydując się na wynajem pojazdu zastępczego za 221,40 zł brutto dziennie. Strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, dlaczego poszkodowana nie skorzystała z propozycji ubezpieczyciela w tym zakresie i dlaczego wynajęła pojazd za wyższą stawkę dzienną. Sąd uznał, że zarzut strony pozwanej, że skutkowało to nieuzasadnionym zwiększeniem rozmiaru szkody, jest zasadny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy przyjął, że najem pojazdu zastępczego w okresie od 19 marca 2014 r. do 16 kwietnia 2014 r. (28 dni) był zasadny, jednakże przy zastosowaniu stawki dziennej w kwocie 215 zł brutto, a nie 221,40 zł brutto. Należne odszkodowanie wynosi zatem łącznie 6020 zł (28 dni × 215 zł). Od kwoty tej należy odjąć 774 zł z tytułu odszkodowania wypłaconego w toku postępowania likwidacyjnego. Stronie powodowej należy się zatem odszkodowanie dodatkowe w wysokości 5246 zł (6020 – 774). O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., mając na uwadze, że powód przesłał stronie pozwanej fakturę w dniu 17 kwietnia 2014 r. Licząc 7 dni na doręczenie faktury pozwanemu wraz z zestawem dokumentów, Sąd przyjął, że doręczenie nastąpiło w dniu 24 kwietnia 2014 r. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki od zasądzonej kwoty 5246 zł zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 25 maja 2014 r. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w 97 %, a zatem praktycznie w całości. Pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów według złożonego zestawienia, z którego wynika, że stronie powodowej należą się: 1800 zł – koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych, 272 zł – opłata sądowa od pozwu, 2 × 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 700 zł – wydatkowana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego, 347,69 zł – koszt dojazdu pełnomocnika na rozprawę w dniu 16 października 2017 r oraz 246 zł – koszt zastępstwa procesowego substytuta na rozprawie w dniu 16 października 2017 r. Zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika zalicza się wydatki jednego pełnomocnika. Koszty wynikające w tego, że radca prawny reprezentujący powodową Spółkę korzystał z pomocy substytuta, ponosząc tym samym koszt 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonej substytucji oraz 246 zł tytułem zastępstwa procesowego substytuta na rozprawie w dniu 16 października 2017 r., nie mogą obciążać strony przeciwnej, tj. pozwanego. Sąd przyjął zatem, że zwrot kosztów procesu należny powodowi od strony pozwanej obejmuje pozostałe koszty ujęte w przedłożonym spisie kosztów, które łącznie wyniosły 3136,69 zł i taką kwotę zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu. Z uwagi na to, że w toku procesu strona pozwana uiściła 350 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, z której biegłemu została wypłacona kwota 176,99 zł, to na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 300 ze zm.) Sąd zwrócił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz strony pozwanej kwotę 173,01 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego:

- art. 199 § 1 pkt. 3 k.p.c. poprzez niezastosowanie i w konsekwencji uwzględnienie roszczenia powodowej Spółki w sytuacji braku po jej stronie legitymacji czynnej do występowania w procesie z uwagi na fakt, iż w dacie składania pozwu nie doszło do skutecznego przeniesienia wierzytel­ności z pierwotnego wierzyciela na (...) Sp. z o.o.

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną poprzez niezasadne przyjęcie: iż strona powodowa wywiązała się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, w szczególności w zakresie legitymacji czynnej, podczas gdy z dowodów przeprowadzonych w sprawie wynika, iż powodowa S.­ka nie nabyła na podstawie ważnej umowy przelewu, wierzytelności obejmującej koszty najmu pojazdu zastępczego po szkodzie 6 marca 2014 r. w pojeździe marki J. (nr rej. (...)), iż na ubezpieczycielu spoczywa ciężar refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres oczekiwania przez warsztat naprawczy na przyjęcie przez po­zwanego swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 6 marca 2014 r., podczas którego uszko­dzony pojazd marki J. nie był naprawiany. Miało to istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowa­dziło do znaczącego wydłużenia okresu wynajmowania przez poszkodowanego pojazdu zastępczego, a w konsekwencji zasądzenia odszkodowania w niezasadnej wysokości.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polega­jące na uznaniu, że powodowa Spółka przedłożonymi dokumentami wykazała przeniesienie wierzytel­ności na rzecz cesjonariusza, a w konsekwencji, że przysługuje jej legitymacja czynna, podczas gdy umowę cesji wierzytelności nie zawarła osoba uprawniona, tj. E. H. (1), a tym samym nie doszło do skutecznego przeniesienia prawa do odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

- art. 353 ¹ k.c. poprzez błędne ustalenie, że umowa cesji wierzytelności z dnia 19 marca 2014 roku została zawarta w sposób ważny, chociaż nie została ona zawarta przez poszkodowaną E. H. (1), której przysługiwała wierzytelność względem pozwanego związaną z utratą możliwości korzystania z pojazdu marki J. i z wynajmem pojazdu zastępczego, a nadto, iż P. Ł. działał w imieniu i na rzecz poszkodowanej pomimo braku pełnomocnictwa.

- art. 98 k.c. w zw. z art. 103 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż P. Ł. zawierając umowę cesji wierzytelności z dnia 19 marca 2014 r. działał w imieniu i na rzecz poszkodowanej E. H. (1), chociaż poszkodowana nie udzieliła mu pełnomoc­nictwa do zawarcia umowy przelewu wierzytelności ani nie złożyła oświadczenia o potwierdzeniu do­konania tejże czynności.

- art. 6 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do ustalenia, iż powód udowodnił, iż w granicach adekwatnego związku przyczynowego pozostają koszty najęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego przez okres postoju pojazdu w warsztacie napraw­czym, kiedy to nie był on naprawiany z winy warsztatu oczekującego na zatwierdzenie kalkulacji na­prawy przez pozwanego.

- art. 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 r. Nr 124 poz. 1152 ze zm.) w zw. z art. 362 k.c. po­przez ich niezastosowanie i nieustalenie, iż z uwagi na to, iż uszkodzony pojazd marki J. był po­jazdem jezdnym uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego winien obejmować wyłącznie rzeczy­wisty czas naprawy, tj. 6 dni roboczych.

W oparciu o wskazane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości ewentualnie poprzez zasądze­nie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 554,40 zł, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego przed Sądem, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji nie są co do zasady podważane w apelacji. Skarżąca polemizuje jedynie z oceną prawną tych faktów.

Żaden z podniesionych w apelacji zarzutów zarówno naruszenia norm prawa procesowego jak i materialnego nie okazał się trafny.

Sformułowany przez apelującego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. był chybiony.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Tymczasem Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie dokonał prawidłowej, gdyż odpowiadającej wymogom art. 233 § 1 k.p.c. oceny dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również trafne wnioski jurydyczne odnośnie zasadności roszczenia zgłoszonego przez powoda. Na gruncie przedmiotowych zarzutów apelacji skarżący koncentruje się na zwalczaniu dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny prawnej i znaczenia faktów ustalonych w toku postępowania, nie kwestionując w istocie prawidłowości poczynionych ustaleń. Tak jest również, gdy apelująca przypisuje Sądowi I instancji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w kontekście wniosków wypowiedzianych w przedmiocie zasadności żądań pozwu. Skarżący zgłasza wszak w istocie zastrzeżenia do oceny znaczenia poszczególnych okoliczności niniejszej sprawy w kontekście dyspozycji relewantnych przepisów prawa. Tego rodzaju zastrzeżenia oceniane być jednak muszą przez pryzmat przepisów prawa materialnego i tak właśnie ocenił je Sąd Odwoławczy w niniejszej sprawie.

Same odmienne subiektywne stanowisko stron, co do oceny przeprowadzonych dowodów i ujawnionych okoliczności sprawy oraz możliwość postawienia alternatywnych rozwiązań, nie może stanowić podstawy do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. W tym odnośnie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego. Wbrew twierdzeniom skarżącego powód przedstawił wiarygodne dowody wskazujące, iż doszło do skutecznej cesji wierzytelności z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 6 marca 2014 roku dokonanej przez pełnomocnika E. H. (1), P. Ł. na rzecz powoda. Okoliczność ta została wykazana umową cesji wierzytelności i powiadomieniem, upoważnieniem a także potwierdzeniem czynności. Tak więc została przez powoda wykazana legitymacja czynna do wystąpienia z przedmiotowym powództwem. W takich okolicznościach trudno przyjąć za zasadny zarzut naruszenia art. 199 § 1 pkt. 3 k.p.c., który stanowi, że Sąd odrzuci pozew jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli powód nie ma zdolności procesowej, a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej powodem zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie. Skarżący nie wykazał w żaden sposób, aby w powodowej spółce wystąpiły braki w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej powodem uniemożliwiające jej działanie, okoliczności te nie były podnoszone w toku procesu zaś podnoszenie zarzutu braku legitymacji czynnej nie stanowi podstawy odrzucenia pozwu tylko stanowi podstawę oddalenia powództwa.

Niezasadny był również zarzut naruszenia art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 353 ¹ k.c., art. 98 k.c. w zw. z art. 103 § 1 k.c. koncentrujący się na zakwestionowaniu dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny prawnej w zakresie uznania skuteczności dokonania cesji wierzytelności. Wbrew twierdzeniom skarżącego, E. H. (2) potwierdziła czynności dokonane w jej imieniu przez P. Ł. tj. zawarcie umowy cesji wierzytelności wynikającej z zawartej umowy najmu pojazdu zastępczego, przysługującej jej w stosunku do sprawcy szkody i ubezpieczyciela (k. 25). W doktrynie i orzecznictwie panuje pogląd, że potwierdzenie czynności dokonanej przez fałszywego pełnomocnika jest jednostronną czynnością prawną osoby, w imieniu której czynność taka została dokonana. Ponieważ żaden przepis kodeksu cywilnego nie zastrzega dla oświadczenia woli mocodawcy o potwierdzeniu czynności fałszywego pełnomocnika wymogu zachowania określonej formy, potwierdzenie może być dokonane w formie dowolnej (np. ustnie, a nawet w sposób dorozumiany; tak trafnie SA w W. w wyr. z 23.5.2014, I ACa 1793/13, L.) nawet, jeśli potwierdzana czynność wymaga zachowania formy szczególnej. Tak więc Sąd I instancji prawidłowo uznał w oparciu o zebrany materiał dowodowy, że E. H. (2) potwierdziła czynności dokonane w jej imieniu przez P. Ł..

Jako chybione należy uznać zarzuty naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c., art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 362 k.c. kwestionujące przyjęty przez Sąd Rejonowy niezbędny okres najmu pojazdu zastępczego. Jak wynika z opinii biegłego sądowego uzasadniony okres naprawy przedmiotowego pojazdu przy uwzględnieniu przebiegu postępowania likwidacyjnego, w związku z wypadkiem z dnia 6 marca 2014 roku mógł wynieść 46 dni. Okoliczność, że biegły w opinii stwierdził również, że technologiczny czas naprawy wynosi 6 dni, nie uzasadnia oceny że, za uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego należało, zgodnie ze stanowiskiem skarżącego, przyjąć ten okres. Jak wynika z akt sprawy samochód był dwukrotnie poddawany oględzinom pozwanego a po drugich oględzinach zostały zdemontowane części, które nie mogły zostać założone ponownie w taki sposób, aby można było z pojazdu korzystać. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 28 dni stanowiący rzeczywisty czas najmu pojazdu od dnia 19 marca 2014 roku do 16 kwietnia 2014 roku. Ustalenia te w pełni znalazły potwierdzenie w przeprowadzonym dowodzie z opinii biegłego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym stosownie do treści § 2 pkt. 4 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. z dnia 3 stycznia 2018 r., Dz.U. z 2018 r. poz. 265).